Waiting Sucks

Τον αγαπάω αυτόν τον άντρα...






Back In Production

Αηδιαστικά...έξυπνο! Waiting sucks λέμε. Πότε θα έρθει ο Ιούνιος;

Update:

Τέλειο και αυτό!

Lost Season 6 Episode 10

(Το μετέφερα αριστερα αφού επιτέλους ο blogger έφτιαξε τα σχόλια. Αυτά που είπαμε εδώ δεν θα τα μεταφέρω βέβαια)

Los cronocrímenes

Φοβερή εβδομάδα για το Lost οπότε θυμήθηκα και τα ταξίδια στο χρόνο κι ας τα έχουν ξεχάσει αυτοί από καιρό... Τη Δευτέρα που μας πέρασε είδα κι εγώ επιτέλους το Los cronocrímenes (Time Crimes) που το είχα αμελήσει εδώ και χρόνια. Ένας τύπος ταξιδεύει λίγες ώρες πίσω στο χρόνο και βλέπει τον εαυτό του να μπλέκει σε μια παρανοϊκή ιστορία...

Η ταινία κρατάει μιάμιση ώρα. Η πρώτη μία είναι πέρα για πέρα και τρομακτικά προβλέψιμη. Θυμάμαι να είμαι σίγουρη για το τι παίζει από τη στιγμή που είδα το trailer. Θα μου πεις όταν μιλάμε για time travel είναι αρκετά εύκολη η πρόβλεψη αλλά με χάλασε λίγο. Ευτυχώς το τελευταίο μισάωρο ήταν ανατρεπτικό κάπως και ιδιαίτερα αγωνιώδες και ενδιαφέρον.

Βέβαια με το τόσο μα τόσο κλισέ σενάριο χάνει αρκετά η ταινία! Από εκεί και πέρα όμως έχει ενδιαφέρον. Κολλάς κι ας ξέρεις τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή. Η b-movie αισθητική, πάντα καλοδεχούμενη, προσθέτει τα μέγιστα. Ο Vigalondo είναι ταλαντούχος δημιουργός και μακάρι στο μέλλον να μας απασχολήσει ξανά. Τα πλάνα στους εσωτερικούς χώρους υπερέχουν σε σχέση με αυτά των εξωτερικών, προσθέτοντας στην αγωνία και την ένταση της ταινίας!

Σε γενικέςγραμμές πάντως πέρασα καλά. Κυρίως γιατί δεν βαρέθηκα, το οποίο θεωρώ μεγάλο κατόρθωμα αυτό τον καιρό! Μου άρεσε πάρα πολύ(πάρα πολύ όμως) ο ρυθμός που είχε σαν ταινία. Ούτε καταιγιστικός, ούτε αργός του θανατά. Cool και ήρεμα ξεδιπλώνει την ιστορία και αυτό είναι πολύ όμορφο! Πάντως δεν τρελάθηκα κιόλας...

End of the Line

 Caprica: Season 1 Episode 9

Πλάνα αρχείου: When the earth spits out the dead, they will rise to suck the blood of the living...

Με ζόμπι θα συνεχίσω κυρίως γιατί θέλω να βάλω καινούρια ανάρτηση αλλά δεν είμαι σε θέση να το κάνω... Οπότε πάλι πλάνα αρχείου:

Μετά την τεράστια του Dawn of the Dead κατάλαβαν ότι το θέμα Ζόμπι φέρνει χρήμα και οι παραγωγοί ανέθεσαν στον Lucio Fulci να φτιάξει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα μία ανάλογη ταινία. Και εκείνος έφτιαξε την απιστευτότερη ταινία ζόμπι όλων των εποχών!




Μία κοπέλα θα βρεθεί στο νησί Matool να ψάχνει τον επιστήμονα πατέρα της... Ε τα πράγματα δεν είναι ακριβώς εντάξει στο νησί αφού οι νεκροί πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα και δεν λένε να μείνουν και στους τάφους τους οι αγενέστατοι!



Η ταινία εξελίσσεται αργά και αν και αυτό είναι είναι κάπως κουραστικό συμβάλλει στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Όπως και να έχει υπάρχουν σκηνές που θα σε καθηλώσουν και θα σε κάνουν να ξεχάσεις τις μικρές κοιλίτσες και να ζητάς αχόρταγα κι άλλο! Έχουμε και λέμε: Ζόμπι και καρχαρίας(;) σε underwater πάλη(!!!), απίθανη σκηνή όπου ζόμπι σηκώνεται από τον τάφο αργά και βασανιστικά όπως του αρμόζει και ένα από τα καλύτερα…βγαλσίματα ματιού ever, είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα της τελειότητας του Zombi 2…


Άφθονο gore και πρωτοποριακό για τα δεδομένα της εποχής, έδωσε στο είδος τις βάσεις για την εξέλιξή του, γι’ αυτό και είναι τόσο σημαντική ταινία σε σχέση με άλλα αριστουργήματα του είδους. Ο Ρομέρο μπορεί να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στον τομέα αλλά θα μιλούσαμε για ολοκληρωτικά διαφορετική εξέλιξη αν δεν υπήρχε αυτή η ταινία! Εδώ εδραιώθηκε η μορφή των ζόμπι όπως τα γνωρίζουμε. Δεν είναι απλά πεθαμένοι, είναι σάπιοι, τους λείπουν κομμάτια και γενικά πρόκειται για κινούμενες αηδίες.


Ο Fulci κανένα πρόβλημα δεν φαίνεται να έχει με την ωμή βία την οποία σερβίρει στεγνά, χωρίς κανένα ορεκτικό ή άλλα συνοδευτικά. Ίσως θεατές με πολύ ευαίσθητα στομάχια να μην το αντέξουν και αυτό είναι κάτι ακόμη που κάνει το Zombi 2 να ξεχωρίζει. Ξεπερνάει το ευκολόπεπτο concept αυτών των ταινιών κι ενώ μας διασκεδάζει αβέρτα, μερικά σημεία μπορεί να δυσκολέψουν τους μη συνηθισμένους.


Πρωτοτυπία: 8/10 Έθεσε τις βάσεις για το σωστό το ζόμπι το πρόστυχο που αγαπάμε και λατρεύουμε.
Γέλιο: 5/10 Δεν το λες ξεκαρδιστικό αλλά προσωπικά δεν έχω δει ταινία με ζόμπι και να μη γελάσω(αν και αυτό συμβαίνει συνήθως με τις πολύ αποτυχημένες).
Αίμα: 9/10 Υπάρχει άφθονο και σε πολλές μορφές!
Καλτίλα: 8/10 Ζόμπι και καρχαρίας στο ίδιο υποβρύχιο πλάνο... Τι πιο καλτ;

Πλάνα αρχείου: They're not dead exactly, they're just... sort of rotting.

Καιρό πριν τον ομολογουμένως καλό αλλά βαρετό Άρχοντα των Δαχτυλιών ο Peter Jackson μας χάρισε μία από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες όλων των εποχών! Το Braindead... Braindead. Περιγράφει ακριβώς τη νοητική κατάσταση των θεατών κατά τη διάρκεια της προβολής. Μην το πάρετε στραβά αλλά σε αυτή την ταινία ΔΕΝ πρέπει να σκέφτεσαι. Μήπως προλαβαίνεις;



Μολυσμένος πίθηκος (ή ποντικός-μοιάζει λίγο με τον Μοντεχρήστο από τον Ισοβίτη-) δαγκώνει την καταπιεστική μάνα του Lionel και τη μετατρέπει σε ζόμπι. Εκείνος σαν άλλος Norman Bates την κρατάει στο υπόγειο(εδώ βέβαια είχε και ένα λόγο παραπάνω) με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να ξεφύγει της προσοχής του και να μεταδώσει τη μόλυνση.


Γουστάρεις τις ταινίες με ζόμπι; Και ο Jackson το ίδιο, και φτιάχνει ένα ταινιάκι που συγκεντρώνει όλα τα κλισέ υμνώντας αυτό το επικό είδος. Από τις πιο gore ταινίες, χωρίς όμως να σε κάνει να τρομάζεις ή να σιχαίνεσαι (καλά αυτό είναι σχετικό). Είναι τόσο παιδιάστικα τα εφέ που απλά γουστάρεις τρελά. Κάθε πιθανός τρόπος εξόντωσης ζόμπι υπάρχει εδώ. Κάθε πιθανός τρόπος θανάτου επίσης... Η μία σκηνή πιο εμπνευσμένη από την άλλη σε κάνει να ζητάς απλά περισσότερο. Και ο Jackson θα στο δώσει γενναιόδωρα στο φινάλε όπου ο πρωταγωνιστής θα κάνει ντου με τη χορτοκοπτική μηχανή μετατρέποντας το πάρτι των ζόμπι σε κάτι αρκετά μπλιαχ (300 λίτρα ψεύτικου αίματος χρησιμοποιήθηκαν μόνο σε αυτή τη σκηνή)!


Τα ζόμπι επίσης παρουσιάζονται αν μη τι άλλο χιουμοριστικά. Τρώνε, επικοινωνούν, θυμώνουν, γκρινιάζουν, κάνουν ακόμη και sex... Είναι ξεκαρδιστικό! Το χιούμορ άλλωστε είναι το βασικό συστατικό αυτής της κορυφαίας ταινίας. Με απίστευτες ατάκες να σε βρίσκουν απροετοίμαστο σε συνδυασμό με τις απάλευτες σκηνές σε κάνουν να δακρύζεις από τα γέλια! Τι να πρωτοθυμηθείς:
Το ζομπομωρό που ο φίλος μας έχει τη φαεινή ιδέα να βγάλει βόλτα στο πάρκο;
Το αντεράκι(όσοι έχετε δει καταλαβαίνεται το επικό του πράγματος, οι υπόλοιποι δεν θέλετε να σας...χαλάσω την έκπληξη);
Τη θεϊκή ατάκα: "Η μάνα σου έφαγε το σκύλο μου." "Ε όχι όλο";
Τον καρατέκα πάτερ που kicks asses for the Lord;


Πραγματικά μια τεράστια φάρσα είναι αυτή η ταινία. Οι συντελεστές πρέπει να γούσταραν τρελά κι έτσι η διασκέδαση είναι μονόδρομος και για εμάς. Για μένα είναι το αριστούργημα του Jackson... Όσοι θεωρούν καλύτερη ταινία του τον Άρχοντα απλά δεν έχουν την πνευματική διαύγεια να αντιληφθούν το μεγαλείο που κρύβει ένα αυτόνομα σκεπτόμενο παχύ έντερο! Σκεφτείτε μόνο πόσο κουλ θα ήταν να έσκαγε ο Φρόντο με τη χορτοκοπτική απέναντι στα Ορκς...


Πρωτοτυπία: 10/10 Τόσα διαφορετικά ζόμπι, τόσοι τρόποι διαμελισμού, η χορτοκοπτική, η...μαμά!
Γέλιο: 10/10 Και καλό χιούμορ μάλιστα...
Αίμα: 10/10 Κυριολεκτικά άπειρο
Καλτίλα: 10/10 Μπορεί να είναι σχετικά ποιοτικό και με σκηνοθετικές καινοτομίες αλλά είναι αυθεντικό cult!

Crossroads

 Battlestar Galactica: Season 3 Episode 20 

Thirst

Περίμενα πολλά, είχα ακούσει περισσότερα και τελικά όσοι λέγαν τα καλύτερα δικαιώθηκαν! Ποιος άλλωστε πιο κατάλληλος από τον σκηνοθέτη της τριλογίας της εκδίκησης για κάτι σκοτεινό και μακάβριο, όπως μια βαμπιροιστορία; Πάτερ υπόκειται σε ιατρικό πείραμα με αποτέλεσμα να πεθάνει και να ξανάρθει στη ζωή ως βαμπίρ. Οι γύρω του το βλέπουν σαν θαύμα(το ότι αναστήθηκε και θεραπεύτηκε), εκείνος σαν κατάρα! Είχε μάθει να ζει με περιορισμούς, να κάνει θυσίες, να μην υποκύπτει σε πειρασμούς(χρησιμοποιείται η πιο φρικτή προσευχή που έχω συναντήσει για να το καταστήσει σαφές). Τώρα πρέπει να σκοτώσει για να μείνει "ζωντανός".

Γνωρίζει μια κοπέλα δυστυχισμένη, παγιδευμένη σε μια μίζερη ζωή και την ερωτεύεται. Απ΄τη μεριά της δεν είναι τόσο έρωτας, όσο πάθος. Εξ ορισμού λοιπόν ο ήρωας καταδικάζεται να πονάει ακόμη περισσότερο. Εκείνη είναι απαλλαγμένη από ηθικούς ενδοιασμούς, τον τραβάει στην αμαρτία και μια αέναη μάχη μεταξύ τους αρχίζει. Θα την κάνει βαμπίρ, ίσως γιατί πιστεύει πως της το χρωστάει, ίσως για να την τιμωρήσει, ίσως απλά γιατί δεν θέλει να είναι μόνος.

Ο Παρκ είναι αναμφισβήτητα εξαιρετικός σκηνοθέτης. Ακόμη και στο Cyborg που το μίσησα θανάσιμα δεν μπόρεσα να μην το παραδεχτώ ότι έκανε πολύ καλή δουλειά. Εδώ παραδίδει για άλλη μια φορά ένα οπτικά τέλειο θέαμα. Υπάρχουν στιγμές(όπως η πρώτη φορά που παίζουν αυτό το πράγμα που μοιάζει με συνδυασμό κορεάτικου σκραμπλ και κουμ καν ή όταν η κοπέλα υπνοβατεί ξυπόλυτη και της δίνει τα παπούτσια του) που οι κινήσεις της κάμερας ακολουθούσαν τη μουσική σε ένα παράξενο χορό!

Αρκετά gore στοιχεία και σκοτεινή, υποβλητική ατμόσφαιρα σε βάζουν στο κλίμα. Αποκορύφωμα το υπέροχο φινάλε που οπτικά είναι πανέμορφο. Γενικά τα πάντα σε αυτή την ταινία είναι τέλεια εκτός από το σενάριο που είναι κλισέ και βαρετό ανά στιγμές. Πρόκειται όμως  για τόσο όμορφο θέαμα που το μόνο που χρειάζεται για να το συγχωρέσεις είναι να σου αρέσει έστω και λίγο η θεματολογία...

ΥΓ1: Ο πρωταγωνιστής είναι ο weird από το The good, the bad and the weird! Μεταμόρφωση!
ΥΓ2: Waiting hurts
ΥΓ3: To Twilight και οι συνέχειές του μπορούν να επιστρέψουν στην τρύπα τους. Job is done here guys...

Love Never Dies...

 Κάτι που είδα τη Δίψα(by the way δείτε τη το συντομότερο), κάτι που περιμένω με πολύ αγωνία το True Blood, θυμήθηκα την ταινιάρα του Coppola και την ξαναείδα. Για μένα είναι μακράν η πιο ρομαντική ιστορία και ταινία που έχω δει ποτέ μου!

Η ιστορία είναι γνωστή. Ο Vlad απαρνήθηκε το θεό του όταν έχασε τη γυναίκα της ζωής του κι ενώ σκότωνε στο όνομα του. Καταραμένος να ζει αιώνια, νεκρός και με δίψα για αίμα βρίσκει στο πρόσωπο της μέλλουσας συζύγου ενός δικηγόρου τον έρωτα της ζωής του. Τραγική η ιστορία του και ο ίδιος επιστρέφει αποφασισμένος να ξανακερδίσει ότι έχασε!

Τα πιο ερωτικά πλάσματα της μυθολογίας, πολλάκις έχουν αποτυπωθεί σε κάθε μορφή τέχνης. Εδώ όμως έχουμε την πιο ρομαντική και ίσως την πιο...ανθρώπινη παρουσίασή τους! Ένας έρωτας καταδικασμένος, ίσως αταίριαστος αλλά τόσο δυνατός που συνεχίζει και μετά το θάνατο.

Η τραγική φιγούρα του Δράκουλα δεσπόζει πάνω από όλους. Ο Gary Oldman σε μία υπέροχη ερμηνεία! Τον βαραίνει το παρελθόν του, οι αποφάσεις του και οι πράξεις των γύρω του. Κάθε τι έχει αντίκτυπο. Μια ζωή πολεμάει, αναζητάει τη γαλήνη και όταν επιτέλους τη βρει θα του τη στερήσουν. Έχει πολύ μίσος μέσα του αλλά ακόμη περισσότερη αγάπη. Αλλά και εκείνη θα του την επιστρέψει. Συναισθήματα που υπερβαίνουν τις δυνάμεις της, ακατανόητα, μπερδεμένα. Δεν θα μπορέσει να τα αντιμετωπίσει κι έτσι θα τα ακολουθήσει.

Απέναντι τους ο σύζυγός της και ο Βαν Χέλσινγκ. Ο πρώτος άβουλος, έρμαιο αποφάσεων άλλων ούτε ξέρει γιατί κάνει ότι κάνει ή γιατί παλεύει. Ο δεύτερος αφιερωμένος σε έναν πόλεμο που μόνο ενέργεια του καταναλώνει! Τους μισώ τόσο πολύ... Οι δυο τους ευθύνονται για πολλά λίτρα δακρύων που έχω χύσει και τους εύχομαι τα χειρότερα...

Ο Coppola με εντυπωσιακή σκηνοθεσία μεγαλουργεί εύκολα σχετικά. Τα σκηνικά είναι μεγαλειώδη και με gore στοιχεία. Φλερτάρει με το cult πολύ έντονα και το κάνει καλά! Είναι η αγαπημένη μου ταινία από αυτόν τον δημιουργό. Θεωρώ ότι έκανε το καλύτερο που μπορούσε να κάνει κανείς! Πρόκειται περί ποιήματος! Ένα ερωτικό ποίημα γεμάτο πάθος και δύναμη... Μια γοτθική λυπητερή μελωδία. Μοναδική παραφωνία η "λίγη" ερμηνεία του Keanu Reeves.

Το τελευταίο μισάωρο είναι απλά καθηλωτικό. Οι φιγούρες του Δράκουλα και της Μίνα τραγικές, αληθινές ενώ αυτές των κυνηγών τους καρτουνίστικες και γραφικές! Προσπαθούν να βάλουν σε καλούπι αυτό που συμβαίνει, να το καταλάβουν, να το νικήσουν. Εκεί είναι που κάνουν λάθος. Τα στενά όρια του μυαλού τους τους περιορίζει να δουν ότι αυτό που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ανθρώπους είναι αιώνιο... Δεν πρόκειται για ταινία τρόμου. Δεν είναι μια ταινία για ένα μύθο. Είναι μια ιστορία πραγματικά παθιασμένου, άσβεστου έρωτα και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται! Οτιδήποτε άλλο απλά δεν της αξίζει!

Unfinished Business

Battlestar Galactica: Season 3 Episode 9 

The Ghost Writer

                                                                            
Περιμένοντας τη νέα ταινία το Πολάνσκι σε κάποιες φάσεις έπιανα τον εαυτό μου να αμφιβάλλει. Δεν ξέρω γιατί αυτή τη φορά δεν του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη αλλά πλέον έχω φρικτές τύψεις. Συγγνώμη Ρομάν δεν θα το ξανακάνω :) Το Ghost Writer είναι ένα πολύ καλό πολανσκικό θρίλερ, με όλα εκείνα τα στοιχεία που υπεραγαπάω σε αυτόν τον δημιουργό!

Συγγραφέας "φάντασμα"(γι΄αυτό και δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομά του) αναλαμβάνει να σουλουπώσει την αυτοβιογραφία του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας, Adam Lang. Μετακομίζει στο νησί όπου φρουρείται ο Λανγκ, λόγω κάτι σκανδάλων που τον εμπλέκουν σε βασανισμό τρομοκρατών και γενικότερα εγκλήματα πολέμου. Από την αρχή βλέπει πως έχει πολύ δουλειά να κάνει και ταυτόχρονα να συνεργαστεί με ανθρώπους που είτε του είναι αδιάφοροι είτε ενοχλητικοί. Αρχικά η δουλειά μοιάζει αδύνατη. Κοιτάει από το παράθυρο και βλέπει τον εργάτη να μαζεύει τα ξερά χόρτα μόνο και μόνο για να τα δει σκορπίζονται ξανά από τον αέρα. Ακριβώς έτσι νιώθει...

Αργότερα θα μπει βαθιά στην ιστορία και θα αρχίσει να ανακαλύπτει πράγματα που έπρεπε να είχε αφήσει καλυμμένα. Πλέον έχει γίνει προσωπική υπόθεση να ανακαλύψει την αλήθεια! Η απελπισία και η αγωνία του αντικατοπτρίζονται πλήρως στο γκρίζο τοπίο του νησιού. Απότομα βράχια, δυνατή βροχή, παγωμένος αέρας... Όλα μοιάζουν να θέλουν να τον δυσκολέψουν και να τον αναστατώσουν λίγο παραπάνω. Ακόμη και στους εσωτερικούς χώρους δεν μπορεί να ηρεμήσει. Προσωπικός χώρος είναι κάτι που πλέον δεν διαθέτει και ακόμη και στο πολυτελέστατο σπίτι του Λανγκ μοιάζει με θηρίο στο κλουβί. Για τα κλειστοφοβικά πλάνα του Πολάνσκι(ακόμη και τον πιο ανοιχτό χώρο μπορεί να τον κάνει να δείχνει ασφυκτικός) έχω μιλήσει πάρα πολλές φορές. Βάλε και τα υπέροχα καδραρίσματα των χαρακτήρων που τους κάνουν να δείχνουν σχεδόν όλοι απειλητικοί κι έτοιμη να αμφισβητήσουν των ήρωα κι έχεις μια τρομερή ατμόσφαιρα.

Λίγο σπάει η ένταση με αυτό το υπέροχο μαύρο και πάντα ειρωνικό Πολανσκικό χιούμορ. Όταν έχει βάλει το χέρι του στο σενάριο, είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίο χαίρομαι. Απίθανες ατάκες που τις σερβίρει απολύτως σοβαρά, υπέροχος :) Μου άρεσε επίσης που δεν στάθηκε στην πολιτική πλευρά της ταινίας αλλά σε αυτή της ψυχοσύνθεσης του ήρωα. Ο Ewan McGregor τον έβγαλε ασπροπρόσωπο με μία πολύ καλή ερμηνεία χωρίς υπερβολές και εξάρσεις. Για τον Pierce Brosnan δεν θα πω το ίδιο γιατί δεν μου άρεσε πολύ. Ειδικά στη σκηνή στο αεροπλάνο!

Και όπως σιγά σιγά βάζει τα πράγματα σε μια τάξη. Ανακαλύπτει γεγονότα, ταιριάζει καταστάσεις και γνωρίζει νέα πρόσωπα που έχουν εμπλακεί στη ζωή του Λανγκ,ο συγγραφέας βρίσκεται κυνηγημένος να φοβάται για τη ζωή του. Κάπου εκεί το σενάριο αρχίζει να χάνει λίγο με δυο, τρεις παράλογες αποφάσεις του ήρωα αλλά έχει τόση ένταση και αγωνία που το συγχωρείς! Τα μέγιστα στη δημιουργία της ατμόσφαιρας συμβάλλει και η εκπληκτική μουσική! Πραγματικά πολύ ωραίες συνθέσεις.

Αν δεν έχετε δει την ταινία μη διαβάσετε παρακάτω...

La Chinoise

                                                                           
Περίοδος περίεργη... Βιετνάμ, αμφισβήτηση, ατέλειωτες συζητήσεις. Λίγο πριν οι Γάλλοι φοιτητές πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους περνάνε μπροστά από την κάμερα του Godard! Συγκεχυμένες πολιτικές απόψεις, λίγο πολύ όπως θα περίμενε κανείς από νέους που μέσα από ανταλλαγή απόψεων και αναλύσεις ψάχνουν την πολιτική τους ταυτότητα... Και ο Godard τους έχει αφήσει να κάνουν ακριβώς αυτό! Δεν είναι μια ακόμη ταινία, είναι ένα βράδυ που περνάς με φίλους...

Άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους με κοινές πολιτικές αρχές, μπερδεμένοι, περίεργοι... Διαφωνούν, συζητάνε, ερωτεύονται, γελάνε... Όλα σε μια σύγχυση αλλά με πάθος. Ο καθένας τους αντιπροσωπεύει και μια διαφορετική κατηγορία ανθρώπων. Η Anne Wiazemsky είναι απίθανη! Τρομερά εκφραστικό πρόσωπο και βγάζει μια φοβερή δυναμική!

 Τι απίστευτη σκηνή αυτή της φωτογραφίας...

Ουσιαστικά παρακολουθούμε μια σειρά από μικρά σκετς των οποίων πολύ εύκολα μπορείς να γίνεις μέρος. Από τις ταινίες που αν βλέπεις με παρέα σίγουρα κάπου θα πατήσεις pause για να σχολιάσεις και να αναλύσεις. Εξάλλου δεν περνάει πολιτικές θέσεις, αλλά δίνει βήμα για την εξευρεύνησή τους... Ίσως είναι αρκετά "διανοουμενίστικη" και αυτό σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι πολύ καλό. Προσωπικά πάντα μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία. Θυμίζει μισομεθυσμένα βράδια, παλιές εποχές και όλες μα όλες τις φορές που την έχω δει μου βγάζει μια νοσταλγία για κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω...

Δεν μπορώ να γράψω περισσότερα. Και αυτά τα λίγα τα έβαλα με πολύ δυσκολία σε μια σειρά! Όσοι δεν το έχετε δει, ξέρετε τι να κάνετε(Jack εσύ μακρία :Ρ ).

Επιτέλους...

Lost: Season 6 Episode 8  

Pegasus

Battlestar Galactica: Season 2 Episode 10 

You used to be much more..."muchier." You've lost your muchness.

                                                                                  

Την ταινία την περίμενα υπερβολικά πολύ. Μετά τις πρώτες κριτικές ψιλοαπογοητεύτηκα και πήγα με μικρές προσδοκίες. Όμως τελικά η Αλίκη του Tim Burton είναι μια υπέροχη, παραμυθένια ταινία...

Ένας καινούριος κόσμος στον οποίο βυθίζεσαι με τον μοναδικό τρόπο του Burton. Σουρεαλιστικά, παράξενα πλάσματα, νέες λέξεις, κόσμοι μυστήριοι, όλα δεμένα όμορφα μεταξύ τους και το ένα αναπόσπαστο μέρος του άλλου. Είναι ίσως λίγο πιο παιδικό απ΄ότι περίμενα αλλά κι αυτό μου άρεσε!

Εντάξει είμαι προκατειλημμένη βαθιά γιατί με τον Βurton έχω κόλλημα και ότι κάνει μου αρέσει αλλά δεν έπαιζε να το κάνει κανείς καλύτερα! Ξέρει να διηγείται παραμύθια με εικόνες καλύτερα από τον καθένα, είχε μια πολύ δυνατή και στα μέτρα του ιστορία και ένα εξαιρετικό καστ! Βάλε και το 3D που σε κάνει μέρος της Underland και είσαι έτοιμος για μια υπέροχη εμπειρία... Α και μουσική από τον Elfman φυσικά πάλι :)

Ο Johnny εξαιρετικός. Τον έχουμε δει και καλύτερο αλλά όπως και στον Ψαλιδοχέρη, έτσι κι εδώ θύμιζε κάτι από βουβό κινηματογράφο που σε συνδυασμό με την τραγικότητα του ρόλου του και το μακιγιάζ έδειχνε υπέροχο! Η Helena, μοναδική φυσιογνωμία απλά και εύκολα έκλεβε την παράσταση σε κάθε σκηνή! Ευχάριστη έκπληξη η Αλίκη, με υπέροχο μουτράκι ήταν απόλυτα ταιριαστή...

Για τις εικόνες της Underland δεν θα πω τίποτα. Δεν περιγράφονται άλλωστε(ούτε με χίλιες λέξεις). Άπειρα Τιμπαρτονικές, πολύ ζωντανές και μια δυο με άφησαν με το στόμα ανοιχτό! Μπορεί να μην είναι η απόλυτη ταινιάρα, δεν είναι καν η καλύτερη του Burton είναι όμως ακριβώς αυτό που περίμενα όταν άκουσα πρώτη φορά ότι θα σκηνοθετήσει την Αλίκη. Και αυτό μου αρκεί...

Tell me what you don't like about yourself...?

                                                                   
Τελείωσε και αυτή η σειρά... Όπως και πολλοί άλλοι την ψιλοσνόμπαρα μέχρι που την έβαλε στο Star και τη βλέπαμε με κάτι συμφοιτήτριες. Πάθαμε κι έρωτα με τον Christian Troy, και αυτό ήταν! Την παράτησα σε κάποια φάση και μετά την ξαναθυμήθηκα. Δεν είναι ακριβώς σειρά κόλλημα, αλλά τις έχει τις στιγμές της.

Ερωτικά μπερδέματα, πλαστικές επεμβάσεις, χρήμα, δόξα, όλος ο σύγχρονος τρόπος ζωής στην υπερβολική του κάπως μορφή μέσα σε μία σειρά! Δύο πρωταγωνιστές διαφορετικοί αλλά στο τέλος ίδιοι μεταξύ τους. Και οι δύο σκέφτονται πρώτα για τον εαυτό τους και μετά για τους άλλους. Και οι δύο παθιάζονται με τις γυναίκες, με διαφορετικό τρόπο βέβαια. Ο ένας πέφτει με τα μούτρα και πληγώνεται, ο άλλος τις θέλει όλες και δημιουργεί μπερδέματα. Στα καλά βρίσκονται αντιμέτωποι, στα κακά ενωμένοι σαν γροθιά. Μια παράξενη φιλία που έχει περάσει τα πάντα και καταφέρνει να μένει δυνατή όσο αρρωστημένο κι αν είναι αυτό. Και είναι αυτοί οι χαρακτήρες που κάνουν το nip Tuck αυτό που είναι.

Ο Κρίστιαν είναι ωραίος, πλούσιος, επιτυχημένος. Το...πρόσωπο της επιχείρησης. Τρελαίνεται για τις γυναίκες αλλά είναι αρκετά μισογύνης. Δεν σκέφτεται σχεδόν ποτέ καθαρά στην κρίση και κάνει βεβιασμένες κινήσεις. Δύσκολα θα αναλάβει τις ευθύνες τους. Γιατί είναι όμως τόσο αξιολάτρευτος; Ίσως γιατί καταβάθος είναι καλό παιδί και η συμπεριφορά του οφείλεται εν μέρη και στην τραυματική του παιδική ηλικία. Σύνηθες θα μου πεις, κλισέ θα σου απαντήσω. Προσωπικά τον πάω για το υφάκι και το στυλ του. Παραδόξως ενώ μισώ αυτό το είδος άντρα σε αυτόν τον χαρακτήρα το λάτρεψα...

Από την άλλη ο Σον... Υποκριτής τεράστιος και κυρίως απέναντι στον εαυτό του. Δήθεν ηθικός, δήθεν σωστός και καλός, όμως τον εαυτούλη του τον βάζει ακόμη και πάνω από τα παιδιά του. Αυτοκαταστροφικός, μεθοδικός, έχει καταπιέσει πολύ τον εαυτό του και κάποια στιγμή ανοίγει την πόρτα χωρίς επιστροφή. Πίεση και ένταση χρόνων θα εξωτερικευτούν απότομα και ποιος μας σώζει...

Για τους υπόλοιπους χαρακτήρες κανείς δεν με εμπνέει να ασχοληθώ. Εκτός από την Κίμπερ. Το μόνο ειλικρινές άτομο εκεί μέσα. Πιο αληθινή από όλους αυτό το προκλητικό, πανέμορφο πλάσμα. Στοχεύει κάπου, κατακτά τον στόχο την. Mission Accomplished, πάμε παρακάτω. Ένα κορίτσι γεμάτο ανασφάλειες που διψάει για δόξα, αποδοχή και πλούτη. Ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι είναι κάτι άλλο. Και γι΄αυτό ακριβώς αγαπάω την Κίμπερ.

Το δυνατό σημείο του Nip Tuck είναι το ότι είναι προκλητικό. Ζητάει την προσοχή μας όπως οι πελάτισσες των γιατρών. Όμως αυτή η πρόκληση πολλές φορές βγαίνει μέσα από υπερβολές και αναληθοφάνειες. Αυτό δεν είναι πολύ ενοχλητικό, είναι όμως αστείο.

Στα θετικά:
+ Το κοινωνικό σχόλιο που βγαίνει αβίαστα
+ Η ευρηματική σε πολλές περιπτώσεις σκηνοθεσία
+ Η μουσική
+ Οι χαρακτήρες που μένουν πάντα πιστοί σε αυτό που πρεσβεύουν
+ Η ωμότητά του

Στα αρνητικά:
- Τα σαπουνοπερικά μπερδέματα(τίνος είναι βρε γυναίκα το παιδί και τέτοια
- Οι υπερβολές και οι αναληθοφάνειες
- Πολλά κακά επεισόδια και αρκετές μέτριες σαν σύνολο σαιζόν. Τη μια χρονιά είναι δυνατή κοινωνική σάτιρα και την επόμενη σαπουνόπερα με δόσεις τσόντας(ή το ανάποδο: τσόντα με δόσεις σαπουνόπερας)
- Το κακό φινάλε που δεν της άξιζε. 

Hurt Locker

Είδαμε και το hurt locker μου μάζεψε ότι βραβείο βρήκε μπροστά του... Δεν θα πω ότι τρελάθηκα. Ωραία ιδέα δεν λέω και πολύ καλή η εκτέλεση αλλά βαρέθηκα.

Η αλήθεια είναι πως σαν θεματολογία δεν με αφορά κιόλας. Το να βλέπω κάτι τύπους να αφοπλίζουν βόμβες μου είναι εξίσου ευχάριστο με το να βλέπω φινλανδικό πρωτάθλημα(αν και το δεύτερο μια φορά που το επιχείρησα νομίζω ήταν λιγότερο βαρετό). Και πάνε από εδώ κι από κει, υποπτεύονται τους πάντες ότι είναι τίγκα στο πυρομαχικό και από στιγμή σε στιγμή θα ανατιναχτούν, παίζουν καμιά μπαλίτσα με ένα παιδάκι, αγοράζουν και κανένα DVD και περνάει η ζωή στο Ιράκ.

Μου άρεσε που δεν είχε πολλές παλικαριές και ηρωισμούς όπως και αυτό το ντοκιμαντερίστικο στυλ. Η σκηνοθεσία ήταν άψογη αν και νομίζω πως η περισσότερη δουλειά έγινε στη φωτογραφία και την καλλιτεχνική διεύθυνση γενικότερα.

Σίγουρα δεν άξιζε όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, για τα άλλα δεν θα πω κάτι, καταλαβαίνω απόλυτα γιατί άρεσε. Απλά εμένα δεν είναι του γούστου μου. Το μόνο που μου έμεινε από όλη την ιστορία με το Hurt Locker, είναι το γιατί δεν γερνάει η Bigelow!