Don't you get it? You're a rat in a maze...

                                                         

Τι να πω για αυτόν τον άνθρωπο. Τόσο ταλέντο, τόση ευφυΐα, τόση όρεξη πάντα. Είναι φαινόμενο! Προφανώς μόλις γύρισα από Shutter Island και το μόνο που έχω να πω είναι πως πρόκειται για hell of an island!


Όχι απλά τεχνικά άψογη σκηνοθεσία. Σκηνοθεσία που έχει υιοθετήσει και εναλλάσσει στυλ από σκηνή σε σκηνή και όμως τόσο δεμένη. Από το πρώτο πλάνο σε καθηλώνει. Είχε πλάκα γιατί είχα ψιλοξεχάσει τι πήγαινα να δω, είχα μπει και σε mood για θριλεράκι και ξεκινάει η ταινία και τα΄χασα. Α ναι ρε Scorsese βλέπω!

Επιβλητική, σκοτεινή με έναν κεντρικό χαρακτήρα υπέροχο. Πολύ καλά γραμμένο, ακόμη καλύτερα ερμηνευμένο και στο τέλος τόσο εντυπωσιακό. Η πραγματικότητα και η ψευδαίσθηση έννοιες αλληλένδετες σε όλη την ταινία και ο Τεντ ο μόνος αληθινός. Σε αυτόν θα βασιστείς σαν θεατής, αυτός θα σε πάρει μαζί του και η αλήθεια του είναι και δική σου αλήθεια.

Φοβερή και η μουσική επένδυση. Κάνει την καρδιά σου να χτυπάει, βοηθάει να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση και ξυπνάει και έναν μικρό φόβο. Δεν είναι τρομακτική ταινία, είναι όμως πολύ ατμοσφαιρική. Το μόνο που μπορεί να τρομάξει είναι το πόσο αληθινή είναι.

Για τη φωτογραφία δεν τολμάω καν να μιλήσω. Υπεύθυνος είναι άλλωστε ο θεϊκός(και λόγω ταλέντου και κυρίως λόγω εμφάνισης) Robert Richardson. Πολύ αγαπημένος μου και ξεδιάντροπα καλός στη δουλειά του.

Ένα ταξίδι στα βαθύτερα της ψυχής μας, ένα μικρό σχόλιο στην παράνοια της εποχής (δεν μπορείς να μη χαμογελάσεις μπροστά στο φόβο των ηρώων για πυρηνικό όλεθρο). Επίσης πρόκειται για απόλυτα υπολογισμένη ταινία. Η παραμικρή λεπτομέρεια έχει λόγο ύπαρξης και στο τέλος δεν μπορείς να μη μείνεις βαθιά ικανοποιημένος. Ελάχιστα με χάλασε η προβλεψιμότητα του φινάλε, αλλά πόση λίγη σημασία έχει όταν όχι μόνο εντάσσεται στην ιστορία αλλά βλέπεις ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος!

Όσοι δεν το έχετε δει καλό είναι να μη διαβάσετε τα σχόλια.

Nip/Tuck, Caprica, Lost

 Σπόιλερς για τα Nip/Tuck, Caprica και Lost.

Precious

                                                          
Ακούστηκε πολύ αυτή η ταινία. Τελικά ήρθε, την είδαμε, τι καταλάβαμε; Γροθιά στο στομάχι και άλλα τέτοια εντυπωσιακά ακούγονται αλλά που τα είδαν; Για τη Μονάκριβη και το δράμα της λέω που κρατεί μια αιωνιότητα και για την ίδια και(κυρίως) για το θεατή.

Η Precious έχει να αντιμετωπίσει όλα τα κακά της μοίρας της. Ο πατέρας τη βιάζει και μένει έγκυος για δεύτερη φορά(και το πρώτο του πατέρα της είναι), η μάνα της της πετάει στο κεφάλι ότι βρει μπροστά της και της φέρεται με το χειρότερο τρόπο, η ίδια δεν ξέρει να διαβάζει, την κοροϊδεύουν στο δρόμο και γενικά το κασελάκι της λείπει. Αποφασίζει να πάει σε εναλλακτικό σχολείο, με εναλλακτική καθηγήτρια για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και ότι τελοσπάντων της αξίζει.

Δεν λέω ότι είναι κακή ταινία. Μια χαρά είναι αλλά φίλε τόση ταλαιπώρια τόση ώρα ε δεν παλεύεται. Και να έλεγα ότι με αφορούσε, ότι με έκανε η Precious να την πονέσω, να την καταλάβω, ε δεν το έκανε. Βαρέθηκα κατά κύριο λόγο. Μου φάνηκε εκβιαστική ανά σημεία, θα μου πεις είναι το θέμα τέτοιο. Επίσης μου φάνηκε ουτοπική, καθόλου ρεαλιστική όπως έλεγαν πολλοί. Αισιόδοξη μέσα στη μαυρίλα της αλλά πραγματικά το όλο νόημα το βρήκα λίγο αφελές. Ψάξε μέσα σου να βρεις το διαμάντι που κρύβεις και θα οι δουν και οι άλλοι! Αν δεν θέλει ο άλλος να το δει, στη μούρη να του το βάλεις χαμπάρι δεν θα πάρει!

Στα θετικά οι εκλάμψεις έξυπνου χιούμορ και οι απίθανες σκηνές των ονείρων. Πρωτότυπες, φρέσκες και ίσως οι μόνες που χάρηκα. Οι ερμηνείες πολύ καλές, η Mo'Nique δίνει ρεσιτάλ αλλά μόνο σε εκείνον το απίθανο μονόλογο στο τέλος. Αυτά δεν ήταν αρκετά για να μου κόψουν το χασμουρητό. Μπορεί η ταινία να είναι μια χαρά και να μην άγγιξε εμένα, δεν ξέρω.

Από τις οσκαρικές το Hurt Locker και το Blind Side μου έχουν μείνει αλλά ξέρω εκ των προτέρων ότι δε ν θα μου αρέσουν, οπότε τις ψιλοαποφεύγω...

Οι αγαπημένες μου τηλεοπτικές στιγμές...

Αφού τέλειωσε και ο Aldo το Dexter και θα έχουμε να συζητάμε ας γράψω για τις αγαπημένες μου τηλεοπτικές σαιζόν! Επειδή θα ήταν εντελώς άδικο να παραθέσω ένα Top-10 με τις αγαπημένες μου, καθώς θα περιελάμβανε μόνο τρεις σειρές σκέφτηκα να βάλω όσες σαιζόν έχω στο μυαλό μου βαθμολογήσει με 8 και πάνω! Βέβαια δεν έχει τελειώσει η έκτη και τελευταία του Lost(για την οποία έχω μεγάλες προσδοκίες) αλλά είχα ψιλοετοιμάσει το ποστ και δεν μπορούσα να περιμένω!

Δεν είναι με σειρά προτεραιότητας...
Αν δεν θέλετε να ξέρετε απολύτως τίποτα ίσως βρείτε spoilers. Γενικά ήμουν προσεκτική(στα σχόλια μάλλον δεν θα είμαστε βέβαια), εκτός από τα βίντεο προφανώς!

The Road

Πολυαναμενόμενη και αυτή η ταινία για μένα. Ο Viggo Mortensen παίρνει τους δρόμους με το γιο του και ψάχνουν να βρουν ελπίδα, ζέστη, τροφή. Ο κόσμος γύρω κατεστραμμένος, οι λιγοστοί άνθρωποι καταφεύγουν στη βία και τα πρωτόγονα ένστικτα ξυπνάνε.

Ξεκινάνε λοιπόν και σε όλη την ταινία πηγαίνουν και πηγαίνουν και πηγαίνουν. Ο μικρός κλαίει, τους ληστεύουν, κρυώνουν και πεινάνε και η δυστυχία δεν έχει όριο! Ο ένας υποπτεύεται τους πάντες, προσπαθεί να πείσει το γιο του ότι είναι οι καλοί αλλά κι ο ίδιος δείχνει να ξεχνάει πως είναι να είσαι καλός. Ο μικρός αθώος ακόμη προσπαθεί να καταλάβει πως είναι η ζωή πλέον...



One man show! Ο Mortensen πείθει απόλυτα. Εξαιρετικός σε όλη τη διάρκεια. Ο μικρός κάνει την καρδιά σου να πονάει και την ψυχή σου να σφίγγεται(ή ανάποδα). Γιατί να τα περνάει όλα αυτά ένα παιδάκι; Οι δυο τους αλληλεπιδρούν εξαιρετικά και τι δίδυμο παρά το βάρος της ταινίας που σηκώνει, τα καταφέρνει περίφημα



Μου άρεσε πάρα πολύ η φωτογραφία και όλο το στήσιμο της ταινίας. Τα γκρίζα χρώματα την έκαναν (guess what) ακόμη πιο σκοτεινή. Επίσης έχει εξαιρετικό "ήχο". Εκκωφαντική σιωπή που προσθέτει κάτι σε όλο αυτό το τοπίο εγκατάλειψης και καταστροφής!

Παρά την κατάθλιψη στην οποία έφτασα κοντά ήταν μια ωραία ταινία. Απλή, αργή, τρομακτική. Είναι κάτι το οποίο μπορεί να δούμε στο μέλλον, είναι ένα μέλλον πολύ πολύ πιθανό! Σου βγάζει δυστυχία και μιζέρια και παγωνιά αλλά είναι καλή ταινία. Απλά όχι για όλες τις ώρες και όλες τις διαθέσεις...

Επέστρεψα επιτέλους στην πατρίδα! Το μόνο που θα πω είναι πως οι Άγγλοι είναι τελείως τρελοί... Κι επιτέλους θα σταματήσω να γράφω για αγγλικές ταινίες και σειρές(για λίγο). Λέω να πιάσω τα γαλλικά τώρα. Δυστυχώς όμως δεν θα συνοδεύονται από αντίστοιχο ταξίδι...

Πλάνα αρχείου: You should never underestimate the predictability of stupidity...

Μου αρέσουν πολύ οι φλύαροι άνθρωποι. Ειδικά όταν μιλάνε γρήγορα και δυνατά με πολύ ενθουσιασμό. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μου αρέσουν ο ταινίες του Guy Ritchie (όταν δεν περιλαμβάνουν Madonna). Φλύαρες,καταιγιστικές, χωρίς βάθος αλλά με πολύ στυλ. Είναι επιδειξίας; Ναι αλλά εφόσον το κάνει καλά who cares;



Ένα δαιδαλώδες σενάριο που συνδυάζει τόσα sub-plots, αρκετά για τρεις ακόμη ταινίες, σε απίστευτα γρήγορους ρυθμούς και με κοινό άξονα. Μία ληστεία που πάει στραβά, στημένοι αγώνες που πάνε στραβά, υπερβολικά πολλοί άνθρωποι ανακατεμένοι. Οι χαρακτήρες πολλοί κι εδώ όπως μας έχει συνηθίσει. Διαφορετικοί μεταξύ τους μπλέκουν σε τραγελαφικές καταστάσεις, προσπαθούν να συνεργαστούν, να βγάλουν ο ένας το άλλο από τη μέση, να συνεννοηθούν.



Παρακολουθώντας αυτή την ταινία θα διασκεδάσεις. Δεν θα σου προσφέρει τίποτα ουσιαστικό αλλά το σινεμά δε είναι πάντα για να προσφέρει βαθιά μηνύματα αλλά και για να γουστάρουμε. Στη τελική έχει καλλιτεχνική αξία! το βιντεοκλιπίστικο στιλάκι σε γενικές γραμμές δεν είναι του γούστου μου αλλά από τον Guy Ritchie πάντα το απολαμβάνω πολύ ευχάριστα.


Κατώτερο βέβαια από τις Καπνισμένες Κάνες, ίσως μια επανάληψή του αλλά έχει τόσο γέλιο που δεν βλέπω το κακό! Οι ερμηνείες ικανοποιητικές, η μουσική υπέροχη, ποπ αισθητική παντού... Η χαρά του παιδιού! Τρελός αυθεντικός χαβαλές και τα μυαλά στο μπλέντερ!

The Baker

                                                        
Αυτή την ταινία μου την έλεγαν διάφοροι αλλά δεν είχα αξιωθεί να τη δω. Τώρα που έψαχνα κάτι αγγλικό την θυμήθηκα και πολύ χάρηκα με τη δυνατή μου μνήμη γιατί πρόκειται για εξαιρετική μαύρη κωμωδιούλα.

Ο Milo είναι επαγγελματίας δολοφόνος που τα έκανε σκατά και η ηγεσία της εταιρίας τον κυνηγάει. Έτσι μετακομίζει σε ουαλικό χωριό όπου παριστάνει τον φούρναρη. Και σε αυτό το ήσυχο χωριό όπου οι κάτοικοι κυκλοφορούν με πανοπλίες στο άσχετο και πρόβατα εκρήγνυνται δεξιά κι αριστερά αρχίζουν οι παρεξηγήσεις...

Ο καημένος κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να φτιάχνει ψωμιά και κέικ, όμως οι κάτοικοι έχουν ανακαλύψει την ταυτότητά του και όταν ζητάνε "κέικ" για τους συγχωριανούς τους δεν εννοούν το κλασσικό με το πορτοκάλι! Παρεξήγηση στην παρεξήγηση η ταινία γίνεται εξωφρενική. Περιλαμβάνει την πιο αηδιαστική και ταυτόχρονα αστεία σκηνή sex που έχω δει(οι εννιάμισι εβδομάδες θα αυτοκτονούσαν), μια απίθανη εκτέλεση του Volare σε...κηδεία και ξιφομαχία σε κάστρο! ΚΑΙ ΠΡΟΒΑΤΑ ΠΟΥ ΕΚΡΗΓΝΥΝΤΑΙ!

Πολύ χιούμορ και μαύρο, ωραία σκηνικά, συμπαθητικές φάτσες. Ευχάριστη γενικά ταινία, θα την ξαναδώ πολλές φορές σίγουρα. Το μόνο της αρνητικό είναι ότι είναι λίγο σαν να έχουν πατήσει το fast forward! Είναι μικρή και γίνονται πολλά και δεν προλαβαίνεις να τα συνειδητοποιήσεις! Γενικά όμως τη χάρηκα πάρα πολύ! Έχει και ρομαντικό στόρι ανάμεσα στον "φούρναρη" και μια κτηνίατρο με τέλειο κούρεμα, γενικά έχει απ΄όλα και συμφέρει!

Κορυφαίο σκηνικό όλων ο πιτσιρικάς που παίρνει για βοηθό και που την έχει δει karate kid και βάφει όλο το μαγαζί με προσήλωση και ατάκες "wax on, wax off"! Μια παρανοϊκή ιστορία που μπορεί να είναι προβλέψιμη στα πάντα της αλλά αποτελεί καθαρή διασκέδαση και το κάνει καλά οπότε δεν χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω!

Hello, IT. Have you tried turning it off and on again?

Θα συνεχίσουμε να κινούμαστε αγγλικά... Μία σειρά διαμάντι για πολύ πολύ λίγους. Όσοι απεχθάνεστε το αγγλικό χιούμορ και τα nerds μη διαβάσετε παρακάτω δεν θα βρείτε κανένα ενδιαφέρον.

Ένα χρόνο πριν το Big Bang Theory η Αγγλία χτυπούσε την τηλεόραση με τα δικά της αξιολάτρευτα nerds χαρίζοντας πολύ γέλιο. IT crowd λέγεται η σειρά και πρωταγωνιστές δύο πληροφορικάριοι που εργάζονται στο χαμηλότερο υπόγειο της εταιρίας, μακριά από όλους, ήσυχοι και ανενόχλητοι.

Ώσπου σκάει μύτη κοπελίτσα που έχει δηλώσει ψέμματα στο βιογραφικό ότι κατέχει από υπολογιστές και την βάζουν προϊστάμενή τους. Έλα όμως που είναι άσχετη! Και ως γνωστόν δεν παίζει χειρότερο πράγμα για κομπιουτεράκια από άσχετο συνάδελφο, πόσο μάλλον ανώτερο. Έλα όμως επίσης που η κοπελιά το βάζει σκοπό της ζωής της να τους αλλάξει την εικόνα στην εταιρία.

Τα υπόλοιπα πλέον είναι ιστορία. Απίστευτες καταστάσεις, nerdy χιούμορ(κάθε φορά που τους παίρνουν τηλέφωνο για κάποιο πρόβλημα η πρώτη ατάκα φυσικά είναι "κλείστε το και ξανανοίξτε το"), φιγούρες τόσο αστείες που δεν χρειάζονται καν το σενάριο για να βγάλουν γέλιο. Ο Moss είναι ένας μικρός θεός.

Μόνο τρεις σαιζόν από έξι επεισόδια η κάθε μία, δεν είναι πολύ. Οι Άγγλοι γενικά δεν το παρακάνουν με τις σειρές τους, είναι γεγονός! Όσοι πιστοί δοκιμάστε το δεν θα χάσετε, το εγγυώμαι!

Embedding disabled by request στα βιντεάκια οπότε με links:
1. Την βρήκαν άσχετη και την κοροϊδεύουν! Επική σύλληψη :)
2. Η πειρατεία είναι κλοπή!
3. Η πιο αληθινή στιγμή όχι της σειράς, όλης της τηλεόρασης!

Αγγλικά θα κινηθώ και το Σαββατοκύριακο, οπότε οι haters του νησιού κάντε υπομονή...

If you don't remember the sixties, don't worry...Neither did they

Υπάρχουν κάτι ταινίες που ξέρεις ότι σου αρέσουν πολύ. Ότι ταλάνισαν πολύ ώρα το μυαλό σου. Ότι μπήκες στον κόσμο τους και τον βρήκες πιο ενδιαφέρον από τον δικό σου. Όμως για ανεξήγητο λόγο για χρόνια δεν τις έχεις δει. Μία τέτοια ταινία είναι το Withnail and I.

Κάθε φορά είναι ακριβώς σαν την πρώτη φορά. Ποτέ καλύτερη, ποτέ χειρότερη. Ολόιδια, οικεία, αγαπημένη. Ο Marwood (ο I του τίτλου) έχει την τύχη και την ατυχία να συγκατοικεί με τον Withnail, έναν παράξενο τύπο που μαζί του χάνεται σε μονοπάτια γεμάτα αλκοόλ και παράνοια. Αλλόκοτα ντυμένος, πάντα δραματικός σε απερίγραπτο βαθμό(κάνει σόου με το παραμικρό), εγωκεντρικός, ανυπόφορος ο Withnail έχει μία τάση να καταστρέφει τα πάντα γύρω του. Είναι όμως τόσο αληθινός και ρεαλιστής, έστω και με το δικό του παράξενο τρόπο, τόσο έτοιμος για τρέλες που σε παρασύρει αμέσως.

Οι Withnail και Marwood δεν τα βρίσκουν απόλυτα μεταξύ τους στο Λονδίνο. Τσακώνονται συχνά. Πως είναι λοιπόν δυνατόν ένα σαββατοκύριακο στην εξοχή να μην εξελιχθεί σε ένα γερό σεισμό για τη φιλία τους(ειδικά όταν εκεί ανακαλύπτουν ότι το εξοχικό δεν τους παρέχει ούτε τα βασικά για ευχάριστη διαμονή).

Δεν ξέρω αν είναι κωμωδία,. Προσωπικά γέλασα αρκετά. Αυτό το αγγλικό χιούμορ πάντα μου άρεσε πολύ. Σκοτεινή ταινία, μίζερη κι όμως αστεία. Δύο τρομεροί χαρακτήρες με τον Withnail να βρίσκει μια θέση στην καρδιά μου για πάντα. Δύο μίζεροι, άθλιοι τύποι, που βουλιάζουν στην απαξίωση και την βρίσκουν να κατηγορούν την κοινωνία και τους άλλους για τον πάτο που έχουν φτάσει. Τόσο επίκαιροι ακόμη, τόσο αληθινοί. Κι αν ο Withnail έχει μια υπέροχη τρέλα παραπάνω ο Marwood είναι η απόλυτη αποτύπωση του "δεν κάνω τίποτα για να ευτυχίσω αλλά κατηγορώ τους πάντες γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος".



Αυτό που μου αρέσει σε αυτή την ταινία είναι ότι δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν προσπαθεί να πει μια ευχάριστη ιστορία, ούτε να σε κάνει να γελάσεις. Απλά σου δείχνει ένα καθοριστικό για τη ζωή των ηρώων Σαββατοκύριακο. Μίζερο και άθλιο. Κι όμως είναι ευχάριστη και αστεία και ζεστή και μοιάζει με όνειρο, με εκδρομή με κάτι ευχάριστο τελοσπάντων. Γιατί; Γιατί οι χαρακτήρες σε κερδίζουν χωρίς να το θέλουν, χωρίς να κοπιάζουν γι΄αυτό. Σου δείχνουν ειλικρινέστατα ποιοι είναι κι εσύ το εκτιμάς και συμπάσχεις και χαμογελάς. Και στο τέλος θέλεις να γνωρίσεις κάποιον σαν τον Withnail...

Bazinga

Το επόμενο τηλεοπτικό ποστ το έχω ετοιμάσει και είναι για μια σειρά που πολλοί λατρέψαμε. Όμως δεν γίνεται να μη βάλω αυτό το βίντεο. Ενδιαφέρει μόνο όσους ξέρουν τι εστί Big Bang Theory. Αυτή την εβδομάδα είδα κάτι nip tuck που είχα μαζέψει, την επεισοδιάρα του Caprica, τρομερό επεισόδιο How I Met Your Mother(παίζει να διανύει την καλύτερη σαιζόν του), ατέλειωτο Lost, δύο επεισόδια Jericho δυνατά, αποκαλυπτικά και...προβληματιστικά όμως αυτή η σκηνή δεν φεύγει από το μυαλό μου!

Απίθανα ερωτικά τρίγωνα, απεικόνιση ενός ολόκληρου πολιτισμού που προετοιμάζει την πτώση του, Barney να σκοράρει perfect week(7 ημέρες, 7 διαφορετικές γυναίκες, καμία απόρριψη), αποκαλύψεις, μυστήρια, Λοκ, Μπεν και οι υπόλοιποι νησιώτες, χώρα που ξεκινάει από το 0 και χτίζεται με τη διαφθορά σε πρώτο πλάνο, τρομοκρατία, φόβος, δολοπλοκίες του μικρού Jericho λυπάμαι πολύ αλλά σας έσβησε ένα Bazinga! Κρατάει "Μοντιπαϊθονικά" πολύ κι όμως ενώ έπρεπε να κουράζει βρίσκεσαι να κυλιέσαι στο πάτωμα από τα γέλια!

Εξελίσσεται σε πολύ αγαπημένη μου περσόνα ο Σελντονούκος!Δείτε και αυτό:

Up In The Air

Το Up in the Air είναι μια φρέσκια και πρωτότυπη ταινία, η ευχάριστη έκπληξη της σαιζόν. Μάτσο τύπος, καλοπερασάκιας που ταξιδεύει συνεχώς και πρακτικά ζει σε αεροπλάνα και αεροδρόμια μετά τη γνωριμία του με δύο γυναίκες που θα τον επηρεάσουν αρχίζει να νιώθει μια ανάγκη για σταθερότητα.

Μία ταινία ευχάριστη, με έξυπνο χιούμορ, απίθανη έναρξη και υπέροχο φινάλε. Ένας πρωταγωνιστικός χαρακτήρας βγαλμένος από τη σύγχρονη κοινωνία. Όπως άλλωστε και όλο το σενάριο. Παντός είδους κάρτες, γρήγοροι ρυθμοί, εφήμερες σχέσεις(είτε είναι ερωτικές, είτε φιλικές, είτε οικογενειακές), ασταθές εργασιακό περιβάλλον(που γεννάει το επάγγελμα του "απολυτή"), όλος ο σύγχρονος τρόπος ζωής στριμωγμένος στη βαλίτσα του ήρωα.

Αυτή τη βαλίτσα που πρέπει να αδειάσει όπως προτρέπει το ακροατήριο στις ομιλίες του. Να αδειάσει όχι μόνο από πράγματα αλλά και από πρόσωπα. Πιστεύει τόσο στις επιλογές και τον τρόπο που ζει που τολμάει να δείξει σε άλλους πως να γίνουν σαν αυτόν. Μέχρι που θα γνωρίσει αυτές τις δυο γυναίκες.

Η μία είναι το θηλυκό alter ego του ενώ η άλλη η ίδια του η συνείδηση που του λέει ότι κάτι έχει κάνει στραβά. Και τα κλισέ ανατρέπονται ευχάριστα, ο ήρωας κάνει την αυτοκριτική του, μετανιώνει για τις επιλογές του και γιατί; Για να γυρίσει εκεί απ΄όπου ξεκίνησε. Μόνο που πλέον δεν μοιάζει πολύ με...ελευθερία!



Μου άρεσε πολύ η σκηνοθεσία. Είχε μια τσαχπινιά που έκανε την ταινία πολύ ευχάριστη. Πολύ ωραίες οι γυναικείες παρουσίες. Καλές ερμηνείες και από αυτές και από τον George, που όμως δεν μας έδειξε κάτι καινούριο. Βέβαια George είναι αυτός, αρκούσε να κάθεται και σε μια γωνία!

Άξια υποψήφια για όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου και ταινίας(καλύτερη από τα δύο φαβορί, για μένα). Δεν καταλαβαίνω βέβαια με ποια λογική είναι ο Clooney υποψήφιος και όχι ο Robert αλλά γούστα είναι αυτά...

Πλάνα αρχείου: How could he escape from his nightmares?

O Polanski είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης και αυτή η αγαπημένη μου ταινία...

Η ταινία εκτυλίσσεται στο Παρίσι και ίσως είναι από τις ελάχιστες ταινίες που δεν το αποτυπώνουν όπως οι card postal που σε κάνουν να θέλεις να τα αφήσεις όλα πίσω σου και να τρέξεις εκεί.Με λίγα εξωτερικά πλάνα (και αυτά από τις όχι κολακευτικές γωνιές του Παρισιού) η ταινία εξελίσσεται σε εσωτερικούς κυρίως χώρους. Ο βασικός ήρωας είναι ένας μετανάστης που αποφασίζει να νοικιάσει ένα καινούριο διαμέρισμα. Η προηγούμενη ένοικος έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει και βρίσκεται στο νοσοκομείο. Ο Τρελκόφσκι (ο πρωταγωνιστής) ουσιαστικά πρέπει να περιμένει να πεθάνει για να εγκατασταθεί κανονικά. Ήδη αυτό τον κάνει να νιώθει άβολα. Επισκέπτεται την κοπέλα στο νοσοκομείο(από υποχρέωση;). Εκείνη καλυμμένη ολότελα με γύψο και επιδέσμους κάνει τον Τρελκόφσκι να νιώσει ακόμη πιο άβολα, ειδικά όταν τον κοιτάει και ουρλιάζει (αυτή η σκηνή δεν θα φύγει από το μυαλό μου ποτέ). Αργότερα θα του τηλεφωνήσουν και θα του ανακοινώσουν το θάνατο της.
Νιώθει τύψεις που παίρνει το διαμέρισμα με αυτόν τον τρόπο και οι ιδιόρρυθμοι γείτονες και ο αυστηρός ιδιοκτήτης τον κάνουν να κλειστεί ακόμη περισσότερο στον εαυτό του. Το διαμέρισμα με το ακριβό ενοίκιο και τους περίεργους γείτονες αρχίζει να τον πνίγει. Τα έπιπλα και κυρίως τα προσωπικά αντικείμενα της κοπέλας που ποτέ δεν έφυγαν από το σπίτι του θυμίζουν συνέχεια ότι είχε αυτοκτονήσει πηδώντας από το παράθυρο.Γιατί;

Ουσιαστικά δεν θέλει να δώσει απάντηση σ' αυτό το ερώτημα.Ή μάλλον δεν θέλει να αναρωτιέται καν.Έτσι βγαίνει έξω,γνωρίζει γυναίκες, κάνει παρέα με τους συναδέλφους του...Όμως η μοναξιά που συνεχίζει να νιώθει τον οδηγεί σιγά σιγά στην παράνοια...Ντροπαλός από τη φύση του σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον αφήνεται εύκολα στα παιχνίδια που του παίζει το μυαλό του. Φαντάζεται συνωμοσίες... Πιστεύει ακράδαντα ότι οι γείτονες είναι αυτοί που οδήγησαν τη νεαρή κοπέλα στην αυτοκτονία...Αυτοί που τον παρακολουθούν από απέναντι...Σταδιακά βυθίζεται στον δαιδαλώδη κόσμο που έχει δημιουργήσει μόνος του. Ταυτίζεται με την προηγούμενη ένοικο...Χρησιμοποιεί τα πράγματα της, φοράει τα ρούχα της μέχρι να γίνει ένα με αυτή.Το τέλος απλά έρχεται...Είναι αυτό που πρέπει να είναι.Χωρίς ανατροπές,δεν χρειάζονται εξάλλου.

Η ταινία είναι τόσο κλειστοφοβική που σε αγχώνει. Το ντουμπλάζ στα αγγλικά που συχνά δεν ταυτίζεται η κίνηση των χειλιών με τον ήχο είναι το ίδιο αγχωτικό. Τα χρώματα, τα πρόσωπα, οι γωνίες λήψης σε κάνουν να αγωνιάς μαζί με τον Τρελκόφσκι. Μοιράζεσαι την παράνοια του, νιώθεις κατά κάποιο τρόπο μέρος της φαντασίας του... Εξάλλου η αποπνικτική ατμόσφαιρα είναι κάτι που ο Πολάνσκι ξέρει πολύ καλά να δημιουργεί.

Προσωπικά νιώθω όσα θα ήθελα να είχα νιώσει βλέποντας το επίσης καλό Μωρό της Ρόζμαρι αλλά τα συμπαθέστατα πρόσωπα και οι πρόσχαρη συμπεριφορά των σατανιστών (που κι αυτό φυσικά είχε τον σκοπό του)δεν με άφησαν να νιώσω (σκεφτόμουν τις γιαγιάδες που συναντάω στο λεωφορείο να κάνουν τελετές μαύρης μαγείας)...

Lost/ Caprica/ Fringe και άλλα...

Τηλεοπτικές επιστροφές και επικείμενες διακοπές αυτές τις εβδομάδες. Επιστρέψει το πολυαναμενόμενο Lost για το μεγάλο φινάλε. Προβλέπω τηλεθεάσεις που δεν έχουμε ξαναδεί και servers να πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο. Άντε να δούμε πως θα τελειώσει και αυτό το ταξίδι... Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι ενώ οι παλιές καλές σειρές τέλειωσαν ή τελειώνουν, δεν υπάρχουν αυτές που θα τις αντικαταστήσουν επάξια! Γιατί αν το Flash forward είναι το καινούριο Lost, η τηλεόραση πέθανε και δεν το ξέρει... Για promo βιντεάκια και τα ρέστα τραβάτε στον Jack γιατί εγώ έχω δει μέχρι το 4x07 και φοβάμαι για spoilers.

Ξεκίνησε ένα χρόνο μετά τον πιλότο το Caprica!!! Και μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε περισσότερο απ΄αυτόν. Έχει αρκετές θρησκευτικές αναφορές βέβαια αλλά είναι το αναγκαίο κακό εφόσον μας παρουσιάζει τον πολιτισμό των...Καπρικανών. Λάτρεψα το ρετρό στυλάκι που μπερδεύεται με το ψυχρό φουτουριστικό του θέματος, τις πολιτικές ίντριγκες που πλέκονται από νωρίς, την παρουσίαση μιας κοινωνίας που σαπίζει εσωτερικά και που την ίδια στιγμή γεννάει αυτό που θα φέρει την πτώση της. Μου άρεσαν πολύ οι τίτλοι αρχής, οι ηθοποιοί είναι αξιοπρεπείς(τίποτα συνταρακτικό ακόμη) και γέλασα πολύ με το παιδάκι που κάνει τον Αντάμα μικρό! Σιγά μην ήταν έτσι ρε παλικάρια. Χάρηκα όλες τις αναφορές στην Ελληνική μυθολογία, που πάντα ήταν ισχυρό κομμάτι των θεμελίων του Galactica.



Επέστρεψε το Psych με πολύ πολύ γέλιο. Όχι τίποτα συγκλονιστικό αλλά μου είχαν λείψει τα παλιόπαιδα και το χάρηκα ιδιαίτερα. Ο Gus θεούλης που στην πιο κρίσιμη στιγμή, με θανάσιμη απειλή μπροστά του φώναζε που δεν θυμούνται το όνομά του. Όλα τα δίκια με το μέρος σου είναι αγόρι μου!!! Ο Λάσιτερ μου φάνηκε λίγος!



Τέλος το Fringe ετοιμάζεται να μας αφήσει για λίγο καιρό και μας αποχαιρετάει με επεισόδιο κρίσιμο για τις εξελίξεις και τη μυθολογία της σειράς... Καιρός για κάτι τέτοιο γιατί καλά τα αυτοτελή των προηγούμενων εβδομάδων(γενικά τα προτιμώ είναι η αλήθεια) αλλά το παρατράβηξαν με το να αφήνουν στάσιμη την ιστορία. Επίσης μετά τη διακοπή θα έχουμε και guest από τη Diane Kruger στη σειρά.