Spoorloos

                                                    
Έκανα απόπειρα με το Ολλανδικό σινεμά με μια ταινία που βρήκα τυχαία. Το Karakter! Παραλίγο να πάθω ανεπανόρθωτη βλάβη από τη βαρεμάρα! Οπότε το Spoorloos το έβαλα με άπειρες επιφυλάξεις περιμένοντας τα χειρότερα! Τελικά μια χαρά ταινία ήταν!

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους ένα ζευγάρι σταματάει σε rest area για να βάλει βενζίνη και να ξαποστάσει. Η γυναίκα εξαφανίζεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια του άντρα της! Κάπου εκεί αρχίζει η αναζήτηση του συζύγου, η περίεργη σχέση με τον απαγωγέα και μια ενδιαφέρουσα ταινία!

Της είχε υποσχεθεί ότι δεν θα την εγκαταλείψει ποτέ(ή κάτι τέτοιο γραφικό από αυτά που λέμε όταν είμαστε ερωτευμένοι) κι έτσι τρία χρόνια αργότερα ακόμη κολλάει αφίσες με τη φωτογραφία της. Ο απαγωγέας κρατάει επαφή μαζί του ζητώντας του να τον συναντήσει αλλά ποτέ δεν εμφανίζεται. Ο Rex είναι καταδικασμένος να μην ησυχάσει. Τίποτα δεν τον αφήνει να σταματήσει την αναζήτηση και κάποια στιγμή φτάνει η στιγμή να συναντήσει αυτόν που του στέρησε την παρουσία της γυναίκας του δίπλα του!

Και μέχρι εκεί η ταινία ήταν απλά ok. Καλή και με ενδιαφέρον αλλά θα μπορούσα και να μην την είχα δει. Αυτή η συνάντηση αλλάζει τα πάντα και το έργο ανεβαίνει επίπεδο. Μια ιδιόμορφη σχέση, διάλογοι που σε κρατάνε στην τσίτα και αγωνία για το τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη μέρα πριν τρία χρόνια! Έχει σασπένς κι ας έχει ο θεατής σχετικά πολλές πληροφορίες. Ξέρουμε ποιος την απήγαγε, τον βλέπουμε στην καθημερινότητα του αλλά για κάποιο λόγο έχουμε αγωνία όπως και ο Rex που δεν γνωρίζει το παραμικρό! Μεγάλο ατού και το φινάλε της ταινίας...

Αυτά τα λίγα γιατί δεν την πολυπαλεύω. Την ταινία τη βρίσκω καλή ιδέα για το καλοκαίρι. Μακριά από το Karakter! Άντε καλές διακοπές και τα λέμε από Δευτέρα! Αν πάρω laptop μαζί(ε φανταστικέ πατερούλη θα μου το δώσεις ε?) μπορεί να κάνω καμιά ανταπόκριση στο twitter!

...

                                                
Μια και νοσταλγήσαμε τα 90's τελευταία είπα να κάνω ένα ποστ για 4 ταινίες μαζί! Δύο σκηνές και δύο τραγούδια που έχουν κολλήσει στο μυαλό μου. Το κάνω κυρίως για τη συζήτηση που θα ακολουθήσει...

Gattaca

                                                          
Σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον το μέλλον μας θα είναι γνωστό από τη γέννησή μας. Τα γονίδιά μας θα καθορίζονται και η σύλληψη δεν θα γίνεται τυχαία με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά σε κάποιο γενετικό εργαστήριο! Σε έναν τέτοιο κόσμο μεγάλωσε ο Vincent, ένας από τους τελευταίους που η σύλληψή τους έγινε στο πίσω κάθισμα κάποιου ρετρό αυτοκινήτου. Καταδικασμένος εκ γενετής να θεωρείται κατώτερος αλλάζει ταυτότητα για να πραγματοποιήσει το όνειρό του!

Θέλουμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο όπου έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας; Το προδιαγεγραμμένο προσφέρει σιγουριά; Και τελικά μέχρι που πρέπει να επεμβαίνει ο άνθρωπος στα δημιουργήματα της φύσης; Και κάπου εκεί είναι και το win της ταινίας γιατί δίνει τροφή για σκέψη και σηκώνει συζήτηση και μου αρέσουν οι ταινίες που το κάνουν αυτό! Γενικά πιάνει διάφορα κοινωνικά θέματα αλλά εγώ πάντα εστίαζα στο στοιχείο της έκπληξης. Πως θα ήταν ένας κόσμος στον οποίο οι εκπλήξεις έχουν ελαχιστοποιηθεί; Πόσο ευτυχισμένος είναι ένας άνθρωπος που δεν ανακαλύπτει μόνος του το μέλλον του αλλά του το απλά το ξέρει; Τι τύχη έχει ο έρωτας όταν αποφασίζεις τον σύντροφό σου με βάση τη γενετική του ταυτότητα; Πάντα όταν βλέπω αυτή την ταινία σκιάζομαι λίγο...

Ethan Hawke, Jude Law και Uma Thurman. Μου αρέσουν όλοι στην ταινία αν και ο Hawke δεν είναι από τις αδυναμίες μου. Ξεχωρίζω την Uma καθώς τη βρίσκω την πιο γοητευτική στιγμή στην καριέρα της. Νομίζω δεν την έχω δει αλλού πιο όμορφη(εκτός ίσως από το Pulp Fiction αλλά την προτιμώ ξανθιά). Και φυσικά ο αγαπημένος μου, ξεχειλίζον(sic!) ταλέντο αλλά σταθερά υποτιμημένος Tony Shalhoub που κάθε του εμφάνιση σε ταινία, όσο μικρός κι αν είναι ο ρόλος για μένα είναι πολύ ευχάριστη στιγμή!

Μου αρέσει που το Gattaca εντυπωσιάζει μεν με τα πλάνα του αλλά δεν έχει δημιουργήσει έναν αγνώριστο κόσμο. Η ομοιότητα του τώρα με το μετά κάνουν ακόμη μεγαλύτερη την αίσθηση ότι το μέλλον που παρουσιάζεται όντως δεν είναι πολύ μακρινό και μάλιστα μοιάζει σχεδόν οικείο. Καθαρά πλάνα, αποστειρωμένα μέρη, παγωμένη ατμόσφαιρα χάρη στα χρώματα που κυριαρχούν... Σκηνοθετικά μου αρέσει πολύ. Όλη αυτή η συμμετρία ταιριάζει απίστευτα με τον κόσμο που δημιουργεί! Λάτρεψα επίσης και το άρωμα του παλιού που αναδίδουν τα σκηνικά. Παλιότερης δεκαετίας ντύσιμο και αυτοκίνητα, ψιλονουάρ υπόθεση... Ίσως τελικά το μέλλον να μην είναι "μπροστά" αλλά "πίσω". Και ίσως αυτό που θεωρούμε πρωτοποριακό ουσιαστικά να είναι οπισθοδρομικό...

Trouble

  True Blood: Season 3 Episode 5

Film is like a battleground. There's love, hate, action, violence, death... in one word: emotion.

Από τις λίγες ταινίες που κάθε φορά τις βλέπω από την αρχή ως το τέλος έτσι: 

I Love You Phillip Morris...

                                                                                  
Ο Steven Russell μετά από ατύχημα αναθεωρεί τη ζωή του και αποφασίζει να τα τινάξει όλα στον αέρα και να κάνει τη μεγάλη αποκάλυψη: είναι gay! Ένα μπράβο στο παλικάρι που έστω κι αργά το πήρε απόφαση και βγήκε από τη ντουλάπα. Μμμμ μήπως να το ξανασκεφτεί και να κλειστεί πάλι μέσα; Γιατί το να είσαι gay απαιτεί έξοδα, τα έξοδα απαιτούν έσοδα και όταν αυτά δεν υπάρχουν ένας είναι ο δρόμος: οι κομπίνες! Και αν και πανέξυπνες καταλήγει στη φυλακή όπου και γνωρίζει τον Phillip Morris.

Ένας έρωτας γεννιέται μέσα στη φυλακή, και όταν βγαίνουν έξω ο Steven θέλει να προσφέρει στον καλό του τα πάντα. Έτσι αρχίζει και πάλι τις κομπίνες. Πάντως να πω ότι ο Phillip Morris το αξίζει. Είναι πάνκαλος και τέλειος και με πολύ λαμπερά μαλλιά(για μια στιγμή μου ήρθε η εικόνα του Ivanschitz στη θέση του McGregor) και τον ήθελα για φίλο μου! Κάποια στιγμή τον πιάνουν πάλι, ο Phillip Morris τον εγκαταλείπει και ο καημένος ο Steven επιδίδεται σε μια σειρά από πανέξυπνες αποδράσεις κάνοντας ρόμπα το σύστημα και την πολιτεία του Texas. Αλλά τι πιο εύκολο. Ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης το είπε πρώτος και καλύτερος "το Τέξας είναι μια βλακεία". Ακούς; :Ρ

Οι δύο πρωταγωνιστές είναι πολύ καλοί με τον Ewan McGregor να μου αρέσει και να με πείθει περισσότερο. Τον Jim Carrey τον βρήκα ελαφρά creepy και φοβόμουν ότι όπου να΄ναι θα του σαλέψει και ο Phillip Morris θα βρεθεί στο φούρνο με πατάτες. Επίσης θέλω να γκρινιάξω για τον Ace Ventura που από μικρή χαράχτηκε στη μνήμη μου και ταυτίστηκε με το πρόσωπο του Carrey με αποτέλεσμα να γελάω μόνο που τον βλέπω(what has been seen cannot be unseen). Και δεν θα έλεγα ότι είχαν ιδιαίτερη χημεία οι δυο τους.

Δεν είναι ταινία που θα μου μείνει αλλά είναι γεγονός ότι περάσαμε πολύ καλά, γελάσαμε αρκετά, συγκινηθήκαμε λιγουλάκι και γενικά ήταν πολύ ευχάριστα. Έξυπνη σάτιρα, διακριτική, ωραίο χιούμορ, ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία. Γενικά μόνο καλά έχω να πω για την ταινία και την προτείνω ανεπιφύλακτα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι σε δυο βδομάδες θα τη θυμάμαι, αλλά και πάλι ήταν πολύ διασκεδαστική!

I don't know whether I'm alive and dreaming or dead and remembering...

                                                                                               
Με συνδέουν πράγματα με αυτή την ταινία πριν καν την δω. Την απέφευγα διαολεμένα γιατί ήταν φως φανάρι ότι είναι από τις ταινίες που παίρνουν την ψυχή σου και την ξεσκίζουν αλλά τελικά το έφεραν έτσι τα πράγματα και την είδα. Δύσκολη ταινία, σπαρακτική. Από αυτές που σε πιάνουν απροετοίμαστο και σε αιφνιδιάζουν. Η ταινία που αποτυπώνει όσο καμιά άλλη τη φρίκη του πολέμου χωρίς να δείχνει ούτε μισή μάχη! O Joe είναι η τραγική φιγούρα της ταινίας. Ένας στρατιώτης που απέμεινε χωρίς μέλη και χωρίς πρόσωπο και από ένα κακόγουστο, άκρως σαδιστικό αστείο της μοίρας όχι μόνο δεν πέθανε αλλά νιώθει τα πάντα...

Ανήμπορος να επικοινωνήσει, να δείξει πόνο, να ακούσει, να δει, απλά νιώθει το χρόνο να περνάει και βυθίζεται σε όνειρα. Δεν ξέρει αν είναι ζωντανός και ονειρεύεται ή πεθαμένος και θυμάται! Νιώθει ευγνωμοσύνη για μικρές κινήσεις των νοσοκόμων, το άνοιγμα του παραθύρου ώστε να νιώθει την αλλαγή από μέρα σε νύχτα, το ότι κατάφεραν να του πουν ότι είναι Χριστούγεννα και του έδωσαν έναν τρόπο να μετράει το χρόνο. Η ταινία πραγματεύεται ένα από τα πιο φρικτά πράγματα που μπορεί να πάθει ο άνθρωπος. Να μην μπορεί να επικοινωνήσει και το αποτυπώνει με τόσο τρομακτικό τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια να μην σοκαριστείς!

Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, μέσα από τα όνειρα του Joe βλέπουμε το παρελθόν του. Στιγμές που τον σημάδεψαν, γεγονότα της ζωής του, όλα μέσα από σουρεαλιστικά όνειρα που ξεχειλίζουν από το πόνο,την απόγνωση και τα φάρμακα. Μικρές χρωματιστές οάσεις στην ασπρόμαυρη(ή καλύτερα ολόμαυρη;) πραγματικότητά του. Και είναι αυτά τα όνειρα που θα του δώσουν τον τρόπο να επικοινωνήσει. Να τους πει ότι είναι εκεί, ότι τους νιώθει γύρω του, να τους ζητήσει να τον σκοτώσουν.

Δύσκολη ταινία που όμως κρύβει εξαιρετικό μαύρο χιούμορ. Οι σκηνές με το Χριστό που μαζεύει τους στρατιώτες που θα πεθάνουν και τα ειρωνικά σχόλια, η Χριστουγεννιάτικη γιορτή στη δουλειά του Joe("I'm the boss, this is champagne, merry christmas!"), o πάτερ που λέει στο στρατιωτικό γιατρό "He's the product of your profession, not mine", είναι μικρές πανέξυπνες στιγμές που όμως δεν μπορούν να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα. Ίσως είναι λίγο παραπάνω εκβιαστική αλλά νομίζω δεν γινόταν να είναι αλλιώς. Στην τελική ας δούμε την πραγματικότητα του πολέμου όχι μέσα από τα μάτια του ήρωα αλλά μέσα από τα μάτια της ψυχής εκείνου του τυχαίου που ανατινάζεται στο βάθος πίσω από τον ήρωα και που δεν του δώσαμε σημασία! Πάντως μην κάνετε το λάθος και τη δείτε καλοκαιριάτικα όπως εγώ. Με ψιλοδιέλυσε(και χοντρο μη σου πω) και δεν το συνιστώ!

World Cup 2010: The End

                                                                                                                  

Πάει κι αυτό!!! Τώρα τι θα βλέπουμε; Καλά που φροντίζει και η ομαδάρα μου και μας χαρίζει ματσάρες μέσα στο καλοκαίρι(από την Πέμπτη στο καφενείο της γειτονιάς σας)! Το έχασε όπως ήταν αναμενόμενο η Hup Holland και είμαι πολύ λυπημένη. Όχι ότι το άξιζε βέβαια αλλά δεν με ένοιαζε κιόλας!

Τα βλαμμένα περάσαν τις κίτρινες για χαρτάκια panini και είπαν να κάνουν συλλογή! Κρίμα και ήθελα να βάλω τραγουδάκια, να θυμηθώ Ολλανδούς παικταράδες και τον ευγενή Jan Vennegoor of Hesselink αλλά δεν θα το κάνω γιατί στεναχωρίεμαι κι άλλο. Θα πω μόνο ότι το άξιζε η Ισπανία και ότι πραγματικό τελικό θεωρώ τον αγώνα του Σαββάτου!

Από αυτό το mundial μας έμειναν αρκετά πράγματα. Εγώ κρατάω το γκολ της Αγγλίας που δε μέτρησε(για την εκδίκηση και το κρύο πιάτο τα ξέρετε), η απόκρουση του Soares για την Ουρουγουάη(το πιο αληθινό και αρχιδάτο "χέρι θεού" ever) και φυσικά το κωλοχτάποδο τον Paul!

Θέλω Vuvuzelaaaaaaaaaaaaaa!!!

Favorite TV Quotes

                                                                                        
Με αφορμή ένα καινούριο thread στο GreekTVSubs είπα να κάνω ένα ποστ με τις αγαπημένες μου ατάκες από σειρές! Ίσως υπάρχουν σπόιλερς οπότε λίγο προσεχτικά!

Dial M for Marvelous film...

                                                                            
Υπάρχει τέλειο έγκλημα; Γίνεται ένας άνθρωπος να υπολογίσει τα πάντα; Να κάνει ένα αλάνθαστο σχέδιο; Δύσκολο θέμα και πολλοί έχουν καταπιαστεί! Λάθη ή λανθασμένους υπολογισμούς  είναι αδύνατον να μην κάνεις, το θέμα είναι πως θα τα καλύψεις. Για μία ακόμη φορά ο Χίτσκοκ καταπιάνεται με την αγαπημένη αυτή θεματική... Βάζει τους ήρωές του σε ένα διαμέρισμα, το σχέδιο αρχίζει να ξεδιπλώνεται, λίγες χιουμοριστικές πινελιές και έτοιμη μια εξαιρετικά ευχάριστη ταινία. Ίσως είναι η ταινία του Χίτσκοκ που έχω δει περισσότερες φορές και δεν έχω βαρεθεί ούτε μία. Και το ότι την είχε στο θερινό της γειτονιάς μου μόνο ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει!

O Toni ζει ουσιαστικά με τα λεφτά της γυναίκας του, ενώ γνωρίζει ότι τον απατάει. Έτσι καταστρώνει το τέλειο σχέδιο ώστε να τη βγάλει από τη μέση, να τσεπώσει τη διαθήκη και να μη θεωρηθεί ύποπτος! Ένα σχέδιο που το ετοιμάζει χρόνια, προσεγμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια. Όμως ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις την έκβαση μιας κατάστασης με απόλυτη ακρίβεια κι έτσι ο δολοφόνος που έστειλε να σκοτώσει τη γυναίκα του βρίσκεται νεκρός στο πάτωμα με ένα ψαλίδι καρφωμένο στην πλάτη. Η κυρία αποδείχτηκε πολύ σκληρή για να πεθάνει...

Εφόσον το σχέδιο στράβωσε και ο Toni κοιτάει να τη βγάλει καθαρή. Και όταν αυτό γίνει ιδιαίτερα εύκολα, του μπαίνει μια άλλη ιδέα στο μυαλό. Ένας διαφορετικός τρόπος για να ξεφορτωθεί τη γυναίκα του... Να της φορτώσει φόνο! Ιδιαίτερα έξυπνος και κυρίως εύστροφος(διαφέρει εκπληκτικά πολύ) κινείται γρήγορα και υπολογισμένα. Δεν κάνει τίποτα τυχαία και δεν παίρνει ρίσκα. Το κακό όμως είναι ότι έχει να αντιμετωπίσει τον εραστή της γυναίκας του και έναν επιθεωρητή που "κόβει το μάτι του".

Το ότι εκτυλίσσεται σχεδόν σε ένα χώρο η ταινία και όλη αυτή η θεατρική ματιά του Χίτσκοκ κάνουν την ταινία πιο έντονη. Όχι όπως στη Θηλιά βεβαίως αλλά σε όλη τη διάρκεια είσαι στην τσίτα και δεν βαριέσαι. Το ευφυές σενάριο, ο τρόπος με τον οποίο ο Toni αποφεύγει τις παγίδες που μπορεί να πέσει με έξυπνους ελιγμούς, ο τρομερός ρυθμός που δίνουν τόσο οι διάλογοι όσο και η σκηνοθεσία, σε κρατάνε! Θα το λέω όλο το καλοκαίρι. Ψάξτε για Χίτσκοκ σε θερινά και τρέξτε!

ΥΓ: Όταν πήρε τηλέφωνο ο Toni τη γυναίκα του, ώστε να δώσει την ευκαιρία στο δολοφόνο να τη σκοτώσει αυτή έλεγε συνέχεια "Hello?"(αλλά πραγματικά πολλές φορές). Αρχίζει η πάλη με το δολοφόνο, τον σκοτώνει και ξαναπιάνει το τηλέφωνο για να ζητήσει βοήθεια. Μικρός θεούλης που καθόταν πίσω μας: "Hello"!

ΥΓ2: Hup Holland Hup!
                            

Marriage license, did you say marriage license? Oh I love you Adam, Alex, Peter, Brian, whatever your name is.

                                                                     
Μετά από τόση μπάλα αυτές τις μέρες έπρεπε να νιώσω λίγο γυναίκα και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από Audrey Hepburn σε θερινό! Εδώ να πω ότι το Θησείον είναι ο αγαπημένος μου θερινός. Τι καλύτερο από το να βλέπεις παλιές ταινίες και να ρίχνεις κλεφτές ματιές στη φωτισμένη Ακρόπολη... Εχθές πήγαμε και είδαμε το Charade ή Ραντεβού στο Παρίσι στα ελληνικά και το καταευχαριστηθήκαμε, αν εξαιρέσεις έναν ψιλοχαμό που γινόταν στο σινεμά(η μπροστινή μας αγόρασε 13 εισιτήρια αν έχεις το θεός σου!!!).

Μετά το θάνατο του άντρα της η Regina Lampert μαθαίνει πως μαζί με άλλους τέσσερις είχε κλέψει 250.000 δολάρια κι τώρα οι τρεις που έχουν απομείνει ζωντανοί την κυνηγάνε νομίζοντας ότι ξέρει που κρύβονται τα χρήματα. Βρίσκεται λοιπόν υπό την προστασία ενός αγνώστου, που αλλάζει ταυτότητες πιο γρήγορα κι απ΄ότι παρουσιάστρια καλλιστείων, ρούχα. Να τον πιστέψει ή όχι; Πως ξέρει ανά πάσα στιγμή αν είναι με το μέρος της; Αφού βλέπει ότι συνέχεια της λέει ψέματα, να τον εμπιστευτεί πάλι; Κάπου εκεί τον ερωτεύεται και δεν έχει διλήμματα!

Επαναλαμβάνομαι επικίνδυνα αλλά δεν γίνεται να μην ξαναπώ πόσο υπέροχη, πανέμορφη, εκφραστικότατη είναι η Audrey Hepburn. Κλέβει πραγματικά την παράσταση και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Καταιγιστική, παίρνει αποφάσεις και παρά το φόβο της είναι αρκετά δυναμική. Βέβαια και ο Cary Grant είναι ιδιαίτερα γοητευτικός και δεν φαίνεται παράλογο το πως τον ακολουθεί ενώ ξέρει ότι είναι ψεύτης! Όλο αυτό το γαϊτανάκι από ταυτότητες έχει εκπληκτικό ενδιαφέρον. Αλλά στην τελική σημασία δεν έχει η ταυτότητα αλλά ο άνθρωπος Α και το αν υπάρχει σύζυγος σε κάθε νέα περσόνα!

Το δυνατό χαρτί αυτής της ταινίας είναι το σενάριο. Ωραίες ανατροπές, χιούμορ και μια ελαφρότητα τόσο ξέγνοιαστη. Μπορεί η πλοκή της ιστορίας να μην πείθει, να είναι επιπόλαιη και με αρκετές τρύπες, όμως πραγματικά δεν είναι ταινία που χρειάζεται κάτι τέτοιο. Οι σπιρτάδα των διαλόγων, τα παιχνιδιάρικα τετ α τετ των ηρώων, το καλοστημένο και αναπάντεχο φινάλε αλλά και το ελαφρύ Χιτσκοκικό άρωμα που αναδίδει είναι τα στοιχεία αυτά που με έκαναν να λατρέψω κάθε λεπτό της. Δεν είναι γυναικεία ταινία. Ακόμη χειρότερα είναι κοριτσίστικη, αλλά μερικές φορές χρειάζονται κι αυτές, ειδικά τα Κυριακάτικα βράδια!

CV από την κόλαση :)

Ένας φίλος μου έχει βρει μια δουλειά που έχει σχέση με ένα μέταλ περιοδικό. Του ζήτησαν λοιπόν ένα βιογραφικό να τους βρίσκεται και είπα να τον βοηθήσω. Για κάποιο λόγο όμως δεν έστειλε αυτό που του έφτιαξα, απορώ πραγματικά!

Viva Hollandia

Καθυστερημένα και στα πολύ γρήγορα γιατί δεν έχω χρόνο:

Α να πω ότι αυτό και το Αργεντινή-Γερμανία ήταν τα μόνα ζευγάρια που κατάφερα να προβλέψω για τη φάση των 8 πριν την έναρξη του μουντιάλ. Την βλέπω να πηγαίνει τελικό(για να έχω πετύχει και το τελικό ζευγάρι) αλλά δυστυχώς η Γερμανία θα το σηκώσει στο τέλος :(

Hup Holland Hup

Πλάνα αρχείου: Vertigo

 Δεν είχε μπαλίτσα και βρήκαμε ευκαιρία να τιμήσουμε το Άστυ και τη Βραδιά James Stewart(γιατί όχι βραδιά Hitchcock;), οπότε πλάνο αρχείου με την ταινία που μας ξαγρύπνησε:

Vertigo. Τι να πρωτοπεί κανείς γι΄αυτή την ταινία. Για το σπαρακτικό σχόλιο που κάνει πάνω στην απώλεια, για τα υπέροχα χρώματα, για τη μαγευτική φωτογραφία, για την αγωνία και τις ανατροπές; Από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις αλλά σίγουρα ποτέ δεν θα τελειώσεις να μιλάς για αυτό το αριστούργημα!


Πρώην αστυνομικός που πάσχει από ακροφοβία παρακολουθεί τη γυναίκα ενός παλιού του φίλου που είναι διχασμένη προσωπικότητα. την ακολουθεί στις παράλογες διαδρομές της, τη γνωρίζει, την ερωτεύεται και προσπαθεί να τρυπώσει στο λαβύρινθο του μυαλού της για να την τραβήξει έξω και να τη σώσει. Όμως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...


Ο Χίτσκοκ δεν θα κάνει επιφανειακά ένα απλό θρίλερ αλλά θα εισχωρήσει σε βάθος στην ψυχοσύνθεση των ηρώων του. Θα αποτυπώσει στην κάμερα πως η απώλεια μπορεί να οδηγήσει στην παράνοια, πως ο ανεκπλήρωτος έρωτας ενός άνδρα θα τον κάνει να χτίζει φαντασιώσεις και να αποφασίζει να ζήσει μέσα σ΄αυτές και πως η ερωτευμένη γυναίκα θα δεχτεί να γίνει μέρος τους.


Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο αδύναμοι από άλλους. Δεν μπορούν να δεχτούν εύκολα την πραγματικότητα. Και σαν ασπίδα προστασίας ο οργανισμός δημιουργεί εκ των υστέρων φοβίες και νευρώσεις ώστε να αποφευχθούν κάποιες καταστάσεις. Και γύρω από αυτόν τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού χτίζεται αυτή η πανέξυπνη ταινία. Ο ήρωας αναπτύσσει ακροφοβία μετά από το θάνατο του συναδέλφου του. Είναι ήσυχος ότι τώρα δεν θα βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Κι όμως ειρωνικά θα βρεθεί να χάνει τη γυναίκα που αγαπάει εξαιτίας της φοβίας του.


Η απώλεια θα τον οδηγήσει σχεδόν στην παραφροσύνη. Κι όταν βρει μια γυναίκα που της μοιάζει, θα προσπαθήσει να την αλλάξει. Να την κάνει ίδια με Εκείνη, ώστε ακόμη και σε μη πραγματική μορφή να ζήσει τις στιγμές που δεν πρόλαβε. Και πάλι ειρωνικά όλη αυτή η φαντασίωση θα τον οδηγήσει στο να μάθει τι πραγματικά συνέβη τότε.


Σε όλη την ταινία ο ήρωας κυνηγάει το τίποτα. Τρέχει πίσω από φαντάσματα και παραισθήσεις γιατί απλά ποτέ πια δεν θα είναι ευτυχισμένος ή ολόκληρος! Θύμα μιας πλεκτάνης και κυρίως θύμα του ίδιου του εαυτού που ποτέ δεν θα συγχωρέσει είναι πλέον γραφτό του να μείνει μόνος και χωρίς ουσιαστικές απαντήσεις.


Μία από τις ωραιότερες ταινίες όλων των εποχών. Ίσως η καλύτερη του Χίτσκοκ αν κι εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ και με τίποτα να διαλέξω, ακόμη κι αν η ζωή μου εξαρτώνταν απ΄αυτό!