Πλάνα αρχείου: Halloween VS Halloween

Halloween (John Carpenter-1978) 
                

Ατμοσφαιρικό, κλειστοφοβικό, κλασσικό θρίλερ. Δεν αναλύει τον χαρακτήρα του Μάικλ Μάγιερς καθώς έτσι τον καθιστά τρομακτικό. Εξαιρετικό μοντάζ με αποκορύφωμα τις τρομακτικές σκηνές όπου μιλάμε για αριστούργημα του είδους. Δεν είναι ότι θα τρομάξεις, αν βλέπεις θρίλερ δεν υπάρχει περίπτωση, αλλά ότι σε κάποιες φάσεις θα αγριευτείς είναι δεδομένο. Ο ψυχίατρος του Μάικλ είναι ο μόνος που γνωρίζει τη φύση του Μάικλ και κατά συνέπεια πόσο επικίνδυνος είναι. Είναι αυτός που θυσίασε τη ζωή του στη μελέτη του Μάικλ και που αν χρειαστεί θα το κάνει και κυριολεκτικά. Είναι η κλασική φιγούρα σε ταινίες τρόμου(όπως και το παιδάκι-πάντα υπάρχει ένα τέτοιο-) που προειδοποιεί τους υπόλοιπους για όσα θα έλθουν αλλά κανείς δεν του δίνει πολύ σημασία.


Η μουσική συμβάλλει τα μέγιστα στη δημιουργία μιας σκοτεινής ατμόσφαιρας όπως και η φιγούρα του Μάικλ. Δεν μιλάει κάνοντας τον ακόμη πιο τρομακτικό. Δεν θα δικαιολογηθεί για τις πράξεις του, δεν θα εκτοξεύσει απειλές, δεν θα φωνάξει... Απλά στέκεται εκεί, απειλητικός! Ο Carpenter είναι μανούλα σε κάτι τέτοια το γνωρίζουμε όλοι. Η ταινία είναι πάρα πολύ καλή και με την κατάλληλη ατμόσφαιρα τη δουλειά της την κάνει...

Halloween (Rob Zombie-2007)

Εδώ βλέπουμε την παιδική ζωή του Μάικλ αλλά και τα χρόνια στο ψυχιατρείο. Θα δούμε τι τον οδήγησε σε αυτές τις πράξεις. Πως ο κοινωνικός του περίγυρος ουσιαστικά τον ώθησε να γίνει το τέρας με τις μάσκες. Ως θεατής σχεδόν νιώθεις συμπόνια και κατανόηση. Από την άλλη ο ψυχίατρος έχει βγάλει λεφτά γράφοντας για τον Μάικλ. Τα κίνητρά του δεν είναι τόσο ηθικά. Κι εδώ όμως είναι έτοιμος να μπει μπροστά στο μαχαίρι αν αυτό χρειαστεί.


Δεν είναι κακή ταινία. Δεν είναι όμως και ριμέικ. Υπάρχουν ελάχιστες κοινές σκηνές(πολύ κατώτερες από τις αντίστοιχες καρπεντερικές), οπότε ουσιαστικά μιλάμε για μια τελείως διαφορετική ταινία. Η τόση ανάλυση όμως του Μάικλ σε κάνει αν όχι να τον συμπαθήσεις, σίγουρα να τον καταλάβεις. Στο πρωτότυπο αυτό που τρομάζει είναι το μυστήριο πίσω από το πρόσωπο του Μάικλ, το ότι δεν τον έχουμε ακούσει να μιλάει, πράγματα που εδώ έχουν διαλυθεί από την πρώτη κιόλας σκηνή. Ενώ είναι τύπος που θα μπορούσα να γουστάρω τρελά ο Rob Zombie μου είναι εξαιρετικά αντιπαθής. Δεν ξέρω γιατί αλλά ποτέ δεν μου έκατσε καλά. Δεν είναι ότι δεν έχει ταλέντο (καλά κι αυτό δεν του περισσεύει) αλλά το στυλάκι του είναι πολύ ενοχλητικό(όπως και τα αμέτρητα κοντινά στον κώλο της γυναίκας του).

Πλάνα αρχείου: When it's after midnight in New York City, you don't have to look for love, laughter and trouble. They'll all find you...

                                                                                 
Τι συμβαίνει στην πόλη μετά τα μεσάνυχτα; Πόσες συμπτώσεις, εξωφρενικές καταστάσεις και παράνοια χωράει μία βραδιά; Σίγουρα ο Paul Hackett θα το σκεφτεί πολύ πριν ξαναβγεί νύχτα από το σπίτι του. Ο Paul αποφασίζει να περάσει μια βραδιά κάνοντας κάτι που δεν έχει ξανακάνει. Βγαίνοντας με μια κοπέλα που μόλις γνώρισε και...ότι προκύψει. Αν είχε την παραμικρή υποψία από όσα θα συνέβαιναν δεν θα το τολμούσε...


Θα χάσει τα λεφτά του, θα αντιμετωπίσει αυτοκτονίες, εξαγριωμένα πλήθη. Θα βρεθεί στα λάθος μέρη, τις χειρότερες στιγμές και στο τέλος θα βρεθεί να επιθυμεί περισσότερο απ' όλα απλά να ζήσει... Από τις αγαπημένες μου ταινίες του Scorsese(για όλες τα ίδια λέω). Με την κάμερα μας ταξιδεύει σε διάφορές γωνιές του Soho. Θα μας γνωρίσει ένα σωρό ενδιαφέροντες ανθρώπους. Η σχεδόν σουρεαλιστική ματιά του Scorsese στα όσα συμβαίνουν κάνει την ταινία έναν μικρό θησαυρό...



Εκπληκτική ατμόσφαιρα, φοβερό soundtrack. Με έναν ρυθμό σταθερό, ούτε γρήγορο, ούτε αργό. Δεν σε αγχώνει, δεν σε κουράζει ενώ κορυφώνεται σταδιακά. Τη μια στιγμή ξεκαρδίζεσαι στα γέλια, την άλλη αγωνιάς για τον πρωταγωνιστή, η ταινία σε επηρεάζει μ' έναν πολύ παράξενο τρόπο. Ενώ μπορεί να χαρακτηριστεί χαλαρά κωμωδία είναι καταβάθος ταινία απαισιόδοξη, σκοτεινή... Μια ανάλυση των ανθρωπίνων σχέσεων και της δυσκολίας της επικοινωνίας. Ξεκάθαρη η ειρωνεία σε όλη τη διάρκεια του φιλμ...

No pulse, no heartbeat. If condition does not change, this man is dead...

                                                                                    
Το Murder By Death είναι πολύ αγαπημένη μου ταινία. Όχι ένας, αλλά πέντε ντετέκτιβ καλούνται να λύσουν ένα έγκλημα που καλά καλά δεν έχει διαπραχθεί! Πως λοιπόν να μη λατρέψω μια ταινία που από την υπόθεση και μόνο φωνάζει το όνομά μου. Βάλε και το ότι ουσιαστικά πρόκειται για παρωδία! Μια φορά στο τόσο το βλέπουμε αυτό το ταινιάκι και νομίζω κάθε φορά γελάμε το ίδιο πολύ. Οι πέντε καλύτεροι ντετέκτιβς καλούνται στην έπαυλη εκκεντρικού τύπου για δείπνο και φόνο. Κάθε ένας έχει μαζί και κάποιο συνοδό οπότε στο σύνολο έχουμε δέκα ότι να ΄ναι άτομα κλειδαμπαρωμένα σε μια σπιταρόνα παρέα με έναν τυφλό μπάτλερ, μια κωφάλαλη μαγείρισσα και ένα πτώμα! Ένας τους είναι ο δολοφόνος. Όποιος λύσει το έγκλημα θα πάρει ένα εκατομμύριο δολάρια...αν μείνει ζωντανός!

Οι εκλεπτυσμένοι  Dick και Dora Charleston με τη δεύτερη πιο εύστροφη όταν χρειάζεται και το σκυλάκι τους καταφτάνουν η αλήθεια είναι χωρίς πολύ όρεξη. Το λιγότερο αγαπημένο μου ζευγάρι αλλά τον έχουν το χαβαλέ τους. Η γεροντοκόρη μις Marbles που πλέον εκείνη φροντίζει τη νοσοκόμα της! Μη τη βλέπεις έτσι σιγανοπαπαδιά, κρύβει βρώμικο παρελθόν και είναι ιδιαίτερα έξυπνη. Ο Βέλγος Milo Perrier(ακόμη ένας χαρακτήρας βγαλμένος από τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι) και ο σοφέρ/γραμματέας του με τις απίθανες πιτζάμες είναι τέλειοι. Ξεχνιούνται οι γκριμάτσες ή η εμμονή του με το φαΐ; Ο Σαμ Ντάιαμοντ, copy paste ο Sam Spade του Bogard! Προσβλητικός με τη γραμματέα/ερωμένη του, ειλικρινής(ή σχεδόν), κάνει τους πάντες να νιώθουν άβολα! Και οι αγαπημένοι μου: Sidney Wang και υιοθετημένος γιος Willie. Κινέζικες παροιμίες με κάνουν να κλαίω από γέλια, προσβολές σε γιο απίθανες, Peter Sellers αγνώριστος και χρήση άρθρων ανύπαρκτη!

Ατάκες σε τρελούς ρυθμούς με τις παροιμίες του κυρίου Wang να ξεπερνάνε τα πάντα, αναφορές σε ταινίες αγαπημένες, σκηνικά τόσο παρανοϊκά. Κλασσική η σκηνή που ο τυφλός μπάτλερ Μπένσομαμ(τι έμπνευση το όνομα του και τα gags που το συνόδευσαν) προσπαθεί να συνεννοηθεί με την κωφάλαλη μαγείρισσα, όπως και ο τρόπος που υποδέχεται τους καλεσμένους του! Οι αποκαλύψεις στο τέλος είναι εξωφρενικές, οι παγίδες απίθανες ενώ η είσοδος του οικοδεσπότη αξιομνημόνευτη. Νομίζω πως δεν παίζει σκηνή που να μην είναι αστεία. Φυσικά όλα τα κλισέ των ιστοριών μυστηρίου χρησιμοποιήθηκαν στο έπακρο και σε αυτή την υπερβολή βασίζεται η επιτυχία της ταινίας. Οπωσδήποτε επίσης πρέπει να αναφέρω τους τέλειους τίτλους αρχής κι εννοείται τον τεράστιο Peter Sellers που είναι αγνώριστος και απολαυστικός.

Πολλά έγραψα κι είμαι και σε άδεια οπότε πάρτε βιντεάκια:

My Favorite Men (TV Edition)

                                                                                     
Με αφορμή αυτό το ποστ σκεφτόμουν τις αντρικές τηλεοπτικές μορφές. Εννοείται δεν έρχεται αυτόματα στο μυαλό μου κάποιος τηλεοπτικός ήρωας ακούγοντας τη λέξη Άντρας όμως θα κάνω μια λιστούλα με τους αγαπημένους μου και θα προσπαθήσω να εντοπίσω τα κύρια χαρακτηριστικά τους!

Οι ωραίοι: Στην πραγματικότητα κανένας τους και ποτέ δεν θα ήταν η πρώτη μου επιλογή. Αλλά όταν μειώνονται τα ρούχα στην οθόνη μειώνεται αυτόματα και το βάθος των κριτηρίων μου και το να μην είμαι ρηχή είναι πέρα από τις δυνάμεις μου.

Special Agent Seeley Booth
(Bones)

Όμορφος άντρας, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Δεν διστάζει ποτέ να κάνει μια ηρωική πράξη. Αν είχε άσπρο άλογο θα ήταν διαφήμιση Old Spice! Οk προσπάθεια για χιούμορ στέφθηκε με αποτυχία! Θα ήταν αυτός για τον οποίο μιλάνε τα παραμύθια. σώμα κόλαση, χαμογελάκι παιχνιδιάρικο και τρομερή ικανότητα να οδηγεί χωρίς να κοιτάει το δρόμο!

Eric Northman
(True Blood)

Εκτός από κούκλος και απύθμενα sexy, είναι και puppet master! Πάντα κάνει το δικό του και μια λέξη του φτάνει για να τσακιστούν όλοι να τον υπακούσουν. Έχει ξεπεράσει κάθε όριο hotness στην τηλεόραση και το κάνει εύκολα. Ε βοηθάει και το ότι είναι βαμπίρ!

Sawyer
(Lost)

Εντάξει κλισέ! Αλλά δεν φταίω. Αυτό το αλήτικο, μάγκας και παρτάκιας αλλά κατά βάθος χρυσή καρδιά, πληγωμένη με παιδικά τραύματα είναι παλιά και δοκιμασμένη συνταγή για να φτιάξεις έναν sexy χαρακτήρα. Και όταν συνοδεύεται από τέλειους κοιλιακούς, καραμελένιο χρώμα και αψεγάδιαστο μαλλί ε δεν θέλει πολύ. Πόσο μάλλον αν οι υπόλοιποι του νησιού είναι σαν ναυαγοί. Oh..wait!

Τα πρότυπα:Αξίες σταθερές και αγαπημένες. Καλά ή κακά πρότυπα δεν έχει σημασία. Αυτοί δείχνουν το δρόμο! Τρεις διαφορετικοί άντρες στους οποίους θα ήθελα να μοιάσω αν ήμουν άντρας, τρεις άντρες που θα ήθελα να γνωρίσω αν υπήρχαν απλά για να τους δώσω τα respect μου...

Bill Adama
(Battlestar Galactica)

Τι κουβάλησε στις πλάτες του. Κι όμως πάντα ακέραιος! Αντρίκια αντιμετωπίζει τόσο τα προβλήματα όσο και τις λάθος επιλογές του. Ηγέτης, δάσκαλος, φίλος... Δεν γίνεται να μη νιώσεις δέος μπροστά σε έναν τέτοιο χαρακτήρα, ειδικά όταν διαπιστώνεις πόσο ανθρώπινος μπορεί να είναι!

Denny Crane
(Boston Legal)

Χοχοχο! Ρεπουμπλικάνος μέχρι αηδίας, υπέρ της οπλοκατοχής, μισογύνης, εγωιστής! Κι όμως γοητευτικός. Γιατί ο άτιμος είναι αλάνθαστος. Κάθε κουλαμάρα μπορεί να τη στηρίξει με επιχειρήματα και στο τέλος να επαληθευτεί. Γιατί έχει εμπειρίες, εξυπνάδα, δηλητηριώδες χιούμορ. Και αν το πληθωρικό του χαρακτήρα του τον φέρει σε δύσκολη θέση...mad cows!

Barney Stinson
(How I Met Your Mother)

Είναι ιδέα! Όλα τα στραβά του κόσμου μπορεί να έχει αλλά είναι τόσο στον κόσμο του και τόσο ονειροπαρμένος που δεν μπορείς να μην τον λατρέψεις. Διάολε έχει γράψει το Bro Code! Αν θες να μάθεις να ζεις, suit up και μάθε μπαλίτσα απ΄τον άρχοντα. Αυτό!

Οι κατεστραμμένοι:Έχουν τη δική τους ξεχωριστή γοητεία. Οι άντρες τους βλέπουν με συμπάθεια. Οι γυναίκες θέλουν να τους βοηθήσουν να μαζέψουν τα κομμάτια του(σοβαρά αυτή τη γραφικότητα πρέπει να την κόψουμε κορίτσια). Μπορεί να είναι ωραίοι, αλάνια αλλά βγάζουν μια οικειότητα κυρίως γιατί στην αποτυχία τους καθρεφτίζονται κομμάτια του εαυτού μας!

Hank Moody
(Californication)

Οι γυναίκες τον θέλουν, οι άντρες τον ζηλεύουν αλλά έχει χάσει προ πολλού τη μπάλα. Μια φορά αγάπησε αλλά το έκανε δυνατά, χωρίς όρια, αντρικά και για πάντα! Κατέστρεψε όλη του τη ζωή μόνος του, πληγώνει συνεχώς τις δύο γυναίκες της ζωής του αλλά είναι διαολεμένα συμπαθής. Κυρίως γιατί δε μεγάλωσε ποτέ, γιατί είναι τόσο ειλικρινής που μπορεί να σε προσβάλει και for fuck's sake είναι ο Hank Moody!

Christian Troy
(Nip/Tuck)

Αυτός εύκολα έμπαινε και στην πρώτη κατηγορία. Όμως για μένα πάντα ανήκε σε αυτή πραγματικά. Διαλυμένος εσωτερικά, ποντάρει στο χρήμα, τη δόξα και στην ομολογουμένως υπέροχη εμφάνισή του. Έχει ύφος, πουλάει στυλ και είναι ένα εγωκεντρικό καθίκι. Όμως όχι πάντα(όπως η σιγανοπαπαδιά ο συνεργάτης του). Έχει και μια ευαίσθητη πλευρά που λίγοι έχουν δει και ακόμη λιγότεροι έχουν εκτιμήσει!

Hank Dolworth
(Terriers)

Φρέσκια είσοδος! Υπέροχο πλάσμα. Έχει κόψει το αλκοόλ αν και τώρα θαρρώ το χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Εκεί που πάει να φτιάξει τη ζωή του, εκεί δίνει μια κλοτσιά και τα κάνει σκατά. Πληγωμένος, ακόμη σκέφτεται την πρώην γυναίκα του φέρνοντας τη σε δύσκολη θέση. Loser από όλες τις απόψεις αλλά αξιολάτρευτος (by the way, απίθανος και ο ηθοποιός που τον υποδύεται, θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές μ΄αυτή τη σειρά).

Οι cool:Ή αλλιώς αυτοί που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ! Παίρνουν η ζωή στην πλάκα και το κάνουν καλά. Νομίζω ο πιο αγαπημένος μου τύπος από όλους!

Mal Reynolds
(Firefly)

O Captain είναι φευγάτος. Κλέφτης, μπάσταρδος, με τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Κάθε ατάκα του είναι ικανή να σε ρίξει κάτω από το γέλιο. Αν όμως το χρειαστείς θα είναι εκεί. Δεν θα διστάσει ακόμη και να θυσιαστεί. Ίσως όταν τελειώσω το Firefly να έχει γίνει ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ever.

David Addison
(Moonlighting)

Τι να πρωτοπείς γι΄αυτόν τον άνθρωπο. Είναι ικανός να στήσει limbo game καταμεσής του γραφείου. Ο πιο τέλειος εργοδότης. Αστείος, cool, ενθουσιώδης. Κάνει σαματά όπου εμφανιστεί και το κάνει με στιλ! Κι όταν πρέπει να πιάσει τους κακούς...θα τα κάνει μαντάρα με χαρακτηριστική ευκολία! Όταν ερωτευτεί...θα τα κάνει χειρότερα! O Bruce Willis είναι ιδανικός για το ρόλο.

Sean Spencer
(Psych)

Mac freak, pop culture fan, συνεχώς στην κοσμάρα του. Δεν παίρνει τίποτα στα σοβαρά(hello παριστάνει το μέντιουμ για να βγάζει λεφτά), είναι θεατρίνος του κερατά, πάντα άνετος και έτοιμος για χαβαλέ. Α λατρεύει και τους ανανάδες :) Τον αγαπάω αυτόν τον άντρα(πες αγόρι καλύτερα) και πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί στην Ελλάδα δεν έχει πέραση αυτή η σειρά.

ΥΓ: Να υπενθυμίσω ότι το ποστ είναι για τους αγαπημένους μου άντρες και όχι χαρακτήρες!

Sqweegel

                                          

                         
Δεν είδα καμιά ταινία το ΣΚ οπότε όλη η εβδομάδα θα κινηθεί τηλεοπτικά. Κι επειδή για το Dexter γράφουμε όλοι, για το Boardwalk Empire ομοίως, όπως κι με το Terriers ασχολείται κόσμος(τι σειράρα by the way) εγώ θα κάνω την έκπληξη. Θα γράψω για μια σειρά που όλοι βρίζουν, οι περισσότερο έχουν κόψει εδώ και καιρό, η ίδια έχει χάσει τον εαυτό της και μόνο εγώ έμεινα να τη γουστάρω ακόμη και όταν φέρνει τον Justin Bieber για guest(ναι ακόμη κι εκείνο το απαράδεκτο επεισόδιο το αγαπάω)! Για το CSI μιλάω που ενώ κουβαλάει όλα τα κακά του κόσμου, όταν εύκολα μπορεί να θεωρηθεί σύμβολο της κακής/επιφανειακής διασκέδασης, όταν πρόκειτια για καραμερικανιά(με την κακή έννοια) έχει κάποιες εκλάμψεις ώρες ώρες πολύ δυνατές! Θυμάσαι άλλωστε εκείνο το γαμιστερό επεισόδιο του Tarantino από το οποίο θα έπρεπε να πάρει μαθήματα το Buried αν ήθελε να είναι αριστούργημα, ή τα Lab Rats και A Space Oddity(το οποίο κλείνει το μάτι σε κάθε geek) ή την 7η σαιζόν με τον Miniature Killer να σπέρνει τον τρόμο με τα μικρά έργα τέχνης του ή τότε που αποχαιρέτησε για πάντα τη σειρά ο Γουόρικ(πόσο μισώ τους δημιουργούς για τον πόνο που ένιωσα)...

Η φετινή σαιζόν ξεκίνησε κακά! Έχει επιστρέψει το βούρλο η Σάρα, πρώτο επεισόδιο κάνει guest ο Bieber, στο δεύτερο η υπόθεση ήταν για γέλια, στο τρίτο είπαν να εκμεταλλευτούν κι εκεί το hype με τα βαμπίρ με ένα προβλέψιμο(τόσα χρόνια csi-ηδες έχουμε μάθει πια) αλλά καλούλι επεισόδιο... Και ήρθε το τέταρτο να δώσει ελπίδες! Όχι για νέο miniature killer(προς θεού δεν τον φτάνει κανείς αυτόν) αλλά σίγουρα για κάτι φρέσκο! Ήδη από το πρώτο Ντεπαλμικό πλάνο καταλαβαίνεις ότι το επεισόδιο θα είναι το λιγότερο ενδιαφέρον. Αλλά όσο προχώραγε με πώρωσε πραγματικά και μετά από παααρα πολύ καιρό(εξαιρώ το φινάλε της προηγούμενης σαιζόν). Είχε μια απροσδιόριστη καλτ αισθητική, ανησυχητική ατμόσφαιρα και ο νέος killer είναι πολύ creepy. Να πω ότι αγριεύτηκα σε μια δυο φάσεις! Ευφάνταστο και το ονοματάκι που του έδωσαν και υπέροχη η βγαλμένη από παλιό (κακό)σινεμά τρόμου τελευταία σκηνή!

Ότι κακό και να μου πεις γι΄αυτή τη σειρά θα το δεχτώ. Όμως κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με πείσει να μην την αγαπάω. Την έχω αντέξει στις χειρότερες στιγμές της, έχει πέσει πολύ από αυτό που ήταν τον πρώτο καιρό, αλλά συνήθισα κάθε νέα κατάσταση εύκολα. Ακόμη και τη μεγάλη αποχώρηση του Γκρίσομ τη χειρίστηκαν καλά. Μπορεί είναι εύκολη, ρηχή διασκέδαση αλλά στο "βρες το δολοφόνο" ποτέ μου δεν μπόρεσα να αντισταθώ!

ΥΓ: Το επεισόδιο βασίζεται σε βιβλίο

Nights in Ballygran

                                                                                 

Boardwalk Empire: Season 1 Episode 5

The Beauty And The Beast

Dexter: Season 5 Episode 4

The American

                                                                                     
Με μια πραγματικά υπέροχη εισαγωγική σκηνή και με εξίσου γαμιστερούς τίτλους αρχής, η πρώτη εντύπωση ήταν παραπάνω από ενθαρρυντική. Ο Jack εφόσον τον ανακάλυψαν οι "Σουηδοί", αναγκάζεται να κρυφτεί σε κάποιο χωριό της Ιταλίας. Εκεί παριστάνει τα φωτογράφο, κάνει ημίγυμνος γυμναστική, ανέχεται την όρεξη του παπά για κουβεντούλα και επισκέπτεται τον τοπικό οίκο ανοχής. Και επί τη ευκαιρία κατασκευάζει και ένα όπλο για μια τύπισσα που του έστειλε ο αφεντικός του. Μάλλον δεν πρέπει να αναφέρω ότι αρχίζει να βλέπει κάποιος διαφορετικά την αγαπημένη του πόρνη. Ή ότι φυσικά κάποια στιγμή διάφοροι ύποπτοι τύποι -μάλλον οι "Σουηδοί"- σκάνε μύτη στα καλντερίμια του χωριού και πρέπει να τους αντιμετωπίσει. Και τώρα θα ζητήσω συγγνώμη αν οι παραπάνω προτάσεις υπόσχονται την παραμικρή δράση και ένταση.

 

Η αλήθεια είναι πως εδώ δεν υπάρχει η παραμικρή ένταση, η παραμικρή κορύφωση. Πέρα από την εναρκτήρια σκηνή όλα κινούνται κάπως φλατ. Ήσυχα και αργά εστιάζοντας στον Jack και μόνο. Να πω την αλήθεια τον ψιλοπήρα στην αίθουσα. Κανένα δεκάλεπτο πριν τη μέση κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά αλλά όχι με μεγάλη επιτυχία. Είχα πάει περιμένοντας κάτι άλλο και δεν ήμουν καθόλου σε φάση να δω αυτό που μου προέκυψε. Τελικά όμως δεν είναι αδιάφορη ταινία. Και σίγουρα δεν είναι κακή. Απλά δεν είναι καλή επιλογή αν είσαι κουρασμένος! Εξελίσσεται αργά και ήσυχα και θέλει το χρόνο της για να σε κερδίσει. Τελικά νομίζω ότι τα καταφέρνει έστω και καθυστερημένα.

Ο George Clooney μετά από καιρό είναι διαφορετικός. Αρκετά καλός, στέκεται αξιοπρεπώς στο ύψος του ρόλου που υποδύεται. Εσωτερική ερμηνεία, ήσυχη κι αυτή στην ατμόσφαιρα της ταινίας. Σκηνοθετικά μου άρεσε πολύ. Ιδιαίτερα καλογυρισμένο και προσεγμένο και κυρίως με έναν αέρα από τα παλιά. Η αλήθεια είναι πως αυτή η ταινία δεν έχει τίποτα το μοντέρνο. Και ακριβώς αυτό είναι και το ατού της. Απλά πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι δεν είναι ακόμη μία καλογυαλισμένη περιπέτεια ώστε να τη δούμε στην κατάλληλη φάση. Πάντως έχει προοπτικές αν και στο τέλος ένιωθα ότι κάτι έλειπε. Απροσδιόριστα τελείως, αλλά μου άφησε μια αίσθηση ανολοκλήρωτου. Πφφφ αυτό που μου τη σπάει είναι πως δεν ξέρω αν όντως είχε προβλήματα η ταινία ή αν εγώ ήμουν τελείως out of mood.

ΥΓ: Βρωμιάρα(ξέρεις ποια είσαι) καλά να πάθεις που δεν ήθελες να πάμε στον Pilgrim.

The Last Exorcism

                                                                                   
Από το πρώτο πλάνο βλέπεις ότι η ταινία αυτή είναι διαφορετική! Mockumentary όντας δίνει υποσχέσεις για πολύ τρόμο. Πάντα δεν είναι πιο...σκιαχτικά; Όμως για μια στιγμή. Γιατί έχω ξελιγωθεί στα γέλια; Γιατί το εύρημα του πάτερ που δεν πιστεύει και ουσιαστικά πουλάει fake εξορκισμούς σε εμμονοληπτικούς ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι δαιμονισμένοι, σε κάνει να λιώνεις. Σκηνή ανθολογίας η φάση που κηρύττει μια...συνταγή!!! Τον πάτερ αυτόν θα ακολουθήσει συνεργείο για να καταγράψει τον τελευταίο του μουφαδένιο εξορκισμό. Εξοπλίζεται με συσκευές που προκαλούν ηλεκτροσόκ, κόλπα που κάνουν το νερό να βράζει, σταυρούς που βγάζουν καπνούς(κάνει ωραίο εφέ) και ξεκινάει... έλα όμως που αυτή τη φορά ο Εξορκισμός ΠΡΕΠΕΙ να είναι αληθινός...

 

 Ωραία ατμόσφαιρα και πολύ ωραίο το να ξεκινάει και ο πάτερ από την ίδια βάση με το θεατή. Δεν πιστεύει σε δαίμονες και το κάνει για το φαν(και το χρήμα φυσικά). Σιγά σιγά ανακαλύπτει ότι δεν είναι όλα όπως τα περίμενε. Με το θεατή να τον ακολουθεί κατά πόδας κάνει μία μία φρικτές ανακαλύψεις. Κλασσικοί Αμερικανόβλαχοι με προκαταλήψεις θα μπουν στο δρόμο του, αυτός θα προσπαθεί να βρει λογικές εξηγήσεις κι εκείνοι θα τον βγάζουν τρελό. Τελικά πείθεται και ακολουθεί η εκπληκτική σκηνή στον στάβλο. Φοβερή σκηνή εξορκισμού αν και δεν συγκρίνεται με τις αντίστοιχες του Εξορκιστή(τι συγκρίνεται άλλωστε με αυτή την ταινία;) ή με αυτές του Εξορκισμού της Έμιλυ Ρόουζ. Οι σκηνές επίσης μέσα στο σπίτι είναι αρκετά δυνατές. Και το κοριτσάκι...σατανιάρικο και σκιαχτικό.

 

Τρόμος; Check! Γέλιο; Check! Τι την κρατάει από το να γίνει αριστούργημα; Το φινάλε που είναι σε γενικές γραμμές κακό... Αν απομυθοποιούσε τα πάντα και τέλειωνε λίγο νωρίτερα δεν θα με είχε ενοχλήσει πολύ(αν και σε ταινία με εξορκισμούς απαιτώ τα δαιμονοπράγματα να είναι αληθινά). Αυτό όμως που έγινε ήταν άκυρο. Σαν να κόλλησαν μικρού μήκους ταινία στο τέλος. Χάρηκα ωστόσο τις αναφορές σε κλασσικές ταινίες τρόμου που είχε το φινάλε και σινεφιλικά αν το δεις σαν κλείσιμο ματιού και ειρωνικό σχολιάκι πάνω στις ταινίες τρόμου λειτουργεί. Προσωπικά λάτρεψα τόσο πολύ το υπόλοιπο φιλμ που δε με ενόχλησε, απλά με στεναχώρησε λίγο. Σίγουρα όμως μας γεμίζει υποσχέσεις για το μέλλον του Daniel Stamm που έχει κάνει πραγματικά πολύ καλή δουλειά!

 

Ανεπιφύλακτα πάντως τη προτείνω. Για το γέλιο που θα ρίξετε, για την αληθινά τρομακτική ατμόσφαιρα, γιατί μέσα στο χαβαλέ δε διστάζει να ασκήσει κριτική... Γιατί κουράστηκε πολύ να γράφει γι΄αυτή ο Eli Roth στο twitter και του το χρωστάμε. Γιατί το κοριτσάκι σου κόβει τα ύπατα με ένα απλανές βλέμμα! Θα μπορούσα να γράψω ένα στόλο λόγους για να δεις αυτή την ταινία αλλά η αλήθεια είναι ότι τη χάρηκα τόσο γιατί δεν είχα ιδέα τι να περιμένω ή πως θα είναι γυρισμένη και λίγες φετινές ταινίες θυμάμαι που να βγήκα τόσο ενθουσιασμένη από την αίθουσα. Α και τόσο cool παπά από το Braindead είχα να δω :)

Jennifer has a few million close friends. She's going to need them all...

                                                                        
Με ψήσατε Bill και Aldo και ξαναείδα τα Φαινόμενα του αγαπημένου! Αυτή την ταινία τη γουστάρω απίστευτα. Έχει αυτό το ονειρικό, που μπλέκει την πραγματικότητα με τη φαντασία και δεν ξέρεις τι θα συμβεί στο επόμενο πλάνο. Όλα είναι δυνατά. Η Jennifer κόρη διάσημου ηθοποιού, έρχεται από την Αμερική σε σχολείο στην Ελβετία. Στην περιοχή κόβει βόλτες δολοφόνος που αρέσκεται στο να καθαρίζει μικρά ανυποψίαστα κοριτσάκια. Επίσης η Jennifer έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τα έντομα και γνωρίζει έναν εκκεντρικό ανάπηρο εντομολόγο και τη μαϊμού του. Ναι κάπως πολλά και άσχετα και παρανοϊκά πράγματα μαζεμένα στο σενάριο.

Η αλήθεια είναι πως σαν σενάριο είναι κάπως ότι να΄ναι. Πεταμένα πράγματα, αδύναμο βασικό στόρι. Αλλά για μια στιγμή. Υπάρχει έστω και ένας who really gives a fuck? Τα ασύνδετα του σεναρίου κάνουν ακόμη πιο ονειρική την ταινία. Μικρά κομμάτια, αναλαμπές, δεμένα με ζαλιστικά φώτα και μουσικές. Εγώ δεν έχω καλύτερο. Απίστευτη ατμόσφαιρα, ακόμη και τώρα που το είδα για πολλοστή φορά τρόμαξα σε κάποια σημεία. Νιώθεις κάπως άβολα βλέποντας το. Όχι ακριβώς τρόμος αλλά σαν κάπου κάπου να θέλεις να κοιτάξεις πίσω σου να βεβαιωθείς ότι δεν είναι κάποιος. Και ξέρεις κάτι; Αν δεν ήταν έτσι περασμένο από το μίξερ το σενάριο ίσως να μην έβγαζε τέτοιο feeling.

Βέβαια αυτός που για την ατμόσφαιρα πρέπει να πάρει όλα τα credits είναι ο μεγάλο Dario(πέρα από το σενάριο)! Σκηνοθετεί με νεύρο, χαρίζει μερικά από τα αγαπημένα μας κοντινά σε σιχαμένα πράγματα, βάλε και υποβρύχια λήψη που για άλλη μια φορά μου έκοψε τα ύπατα(αφού το ξέρω ότι όταν βουτάει η κάμερα του Dario, κάτι θα πεταχτεί γιατί συνεχίζω να τρομάζω;) και φυσικά οι λήψεις σε εξωτερικούς χώρους που είναι γεμάτες ένταση. Gore έχει όσο μπορεί, με τη βουτιά στην πισίνα με τ΄απομεινάρια των θυμάτων να με κάνει να μετανιώνω που το είδα αφού είχα φάει. Λατρεύω απεριόριστα κάθε σκηνή με την πιθηκούλα. Τι πλάσμα υπέροχο; Με συγκινεί το ίδιο ακόμη η άτιμη.

Οι ερμηνείες ως συνήθως δεν είναι σπουδαίες αλλά υπηρετούν τέλεια την ταινία. Νομίζω η καλύτερη από όλους είναι η προαναφερθείσα πιθηκούλα :) Αρχειακό το υλικό καθώς πρωταγωνιστεί η Jennifer Connelly πιτσιρίκα. Και κάπου εδώ πρέπει να φωνάξω το πόσο πολύ γαμάει η μουσική της ταινίας: ΑΠΕΙΡΑ!!! Goblin και Argento είναι το απόλυτο WIN αλλά εδώ θα ακούσεις και Motorhead και Maiden. ΕΠΟΣ! Και ταιριάζει πάντα απίθανα με την αγωνία των ηρώων, το φόβο τους ή το μπερδεμένο τους μυαλό. Όσοι δεν την έχετε δει, απορώ τι κάνετε τόσο καιρό! Κάντε μια μετάνοια και δείτε τη.

Practically Perfect

 Dexter: Season 5 Episode3

Buried

Πήγα τρομάρα μου πρώτη μέρα προβολής να δω το Buried. Πήρα και κόσμο μαζί μου!!! Μετά το τέλος παίρνουμε τηλέφωνο ένα φίλο να βρεθούμε και ρωτάει: "τι θα κάνουμε;" και του απαντάνε: "πάμε στην πλατεία να δείρουμε την Annie Hall"! Ρεμάλια... Anyway, μπορεί οι άλλοι δύο να δυσαρεστήθηκαν και να βαρέθηκαν και να ξενέρωσαν άσχημα αλλά εμένα δεν με χάλασε καθόλου. Σίγουρα πάντως δεν είναι η ταινιάρα που περίμενα. Είναι όμως μια καλή ταινία. Ο Paul Conroy ξυπνάει θαμμένος σε ένα φέρετρο. Δεν ξέρει γιατί είναι εκεί, ούτε ποιοι τον έβαλαν. Έχει ένα κινητό κι έναν αναπτήρα και διάφορα άλλα που βρίσκει στη συνέχεια. Αν είχε δει το Kill Bill η ταινία θα είχε τελειώσει στο τέταρτο. Αν είχε δει Μαγκάιβερ θα είχε τελειώσει σε μισή ώρα. Δεν είδε όμως τίποτα από τα δύο, κι έτσι μένει εκεί εγκλωβισμένος! Κι αυτός κι οι θεατές.

Μέχρι ένα σημείο ήταν κάπως βαρετό. Τα τηλεφωνήματα όμως που έκανε προσπαθώντας να βρει μια άκρη ήταν εξαιρετικά. Υπέροχα σατυρικά, εκθέτουν τη σύγχρονη κοινωνία, τις Αμερικανικές πολιτικές και είναι ένα εξαίσιο δείγμα σκληρής σάτιρας. Ειδικά το τελευταίο τηλεφώνημα από τον Διευθυντή προσωπικού ήταν ανατριχιαστικό. Πανέμορφα ειρωνικό και το βιντεάκι που έφτιαξε σαν διαθήκη... Το δεύτερο μισό της ταινίας είναι αισθητά καλύτερο. Έχει περισσότερη ένταση και αγωνία. Και όσο πλησιάζει το φινάλε όλο και βελτιώνεται. Και όταν αυτό έρθει μένεις αποσβολωμένος. Όχι ότι δεν το περίμενα, και προφανές ήταν και χωρίς αυτό αποκλείεται να είχαν υπάρξει τόσο καλές κριτικές. Όμως άλλο να το φαντάζεσαι κι άλλο να το βλέπεις μπροστά σου. Δεν είναι πρωτότυπο ή οτιδήποτε αλλά είναι ειλικρινές και υπηρετεί άψογα τη μέχρι εκείνη τη στιγμή εξέλιξη της ιστορίας.

Το αρνητικό της ταινίας είναι τα εξόφθαλμα λάθη. Συνήθως οι τρυπίτσες στο σενάριο ή λαθάκια που εντοπίζω δεν με ενοχλούν. Εξάλλου ελάχιστοι δημιουργοί μπορούν να προβλέψουν τα πάντα. Όμως εδώ βγάζουν μάτια... Σε σημείο να γελάμε! Εφόσον το τηλέφωνο του βγάζει στους άλλους "μη διαθέσιμο" πως τον πήρε ο Διευθυντής προσωπικού όταν άκουσε το μήνυμά του; Ενώ τραγικό είναι που σημειώνει κάθε αριθμό τηλεφώνου ενώ τον συνδέουν αυτόματα. Επίσης τελικά αυτό το "ένας ηθοποιός, σε περιορισμένο χώρο" μπορεί να γίνει βαρετό σε κάποιες στιγμές. Πάντως ο Reynolds ήταν πολύ πολύ καλός και αυτό δεν περίμενα να έρθει μέρα που θα το πω. Πάρα πολύ (αλλά πααααρα πολύ) μου άρεσε η μουσική. Έπιανε σε κάθε περίπτωση τον παλμό της ταινίας και τον μετέδιδε στο θεατή.

Πολύ δυνατή ήταν και η σκηνοθεσία. Με την κάμερα να τραβάει από κάθε πιθανή κι απίθανη γωνία λήψης. Ασφυκτικά πλάνα που αν παρασυρθείς από την ταινία λειτουργούν άψογα. Αλλά το θέμα είναι ότι μόνος σου πρέπει να αποφασίσεις να μπεις στην ατμόσφαιρα. Γενικά αν και σκηνοθετικά το λάτρεψα δεν μου δημιούργησε κλειστοφοβικά συναισθήματα. Προς θεού δεν ζήτησα να πάθω δύσπνοια λες και βλέπω Πολάνσκι αλλά σίγουρα δεν μου προσέφερε αυτό που περίμενα. Ωστόσο είναι άξιο θαυμασμού το τι έχει κάνει σκηνοθετικά ο Rodrigo Cortés σε τόσο μικρό χώρο. Γενικά δεν μου άφησε την αίσθηση κακής ταινίας. Ίσα ίσα... Απλά δεν είναι και για τρελούς ενθουσιασμούς.

ΥΓ1: ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΑΡΧΗΣ!!!
ΥΓ2: Εσύ που ήρθες μονος σου απογευματιάτικα στο σινεμά και δεν είμασταν μόνο η πάρέα μου...να σου κοπεί η DSL!

Survival isn't just for the living...

                                                                                               
Ας κρατηθώ στο πεθαμενατζίδικο ύφος των τελευταίων ημερών κι ας γράψω δυο λόγια για το Survival of The Dead. Πως το είχε πει εκείνο το ωραίο ο Aldo για το Terza Madre του Dario; Α ναι “ήθελα να βάλω τα κλάματα”! Πάει το΄χασε ο παππούς και γυρνάει ότι να΄ναι. Seriously; Βλαχαδερά προσπαθούν να κάνουν τα ζόμπι φιλικά προς το χρήστη; Αυτό το βλέπαμε στο Shaun of the Dead που helloooo είναι παρωδία!

Από εκεί και πέρα ξεκινάει ωραία με την τραγωδία να εξελίσσεται. Κάποιοι επιζήσαντες μαθαίνουν για ένα νησί όπου δεν έχει ζόμπια και την κάνουν για εκεί. Μαζεύουν κι ένα emo παιδάκι για παρέα. Οι ονειρεμένες διακοπές όμως ήταν διαφημιστική πλάνη. Το νησί όχι μόνο έχει ζόμπι αλλά έχει και κάτι τρελούς που προσπαθούν να τα κάνουν να τρώνε ζώα αντί για ανθρώπους… Επίσης μαζί τους πηγαίνει badass παππούς που έχει βεντέτα με τον τωρινό αρχηγό εκεί στο νησί γιατί αυτός σκότωνε τα ζόμπι αντίθετα με τον καινούριο που τα φυλάει στους στάβλους!

Πέρα από την απόλαυση των δυο παππούδων εν δράση, η ταινία ήταν απογοήτευση. Που είναι το gore? Που είναι το χιούμορ; Που είναι οι ορδές των ζόμπι; Κυρ Ρομέρο μήπως δεν το έχεις πια; Γιατί τελευταία δεν μας τα λες αθόλου καλά! Είχε μια δυο ωραίες φάσεις αλλά όταν βλέπεις στο Piranha 3D πιο γαμιστερούς θανάτους απ΄ότι σε ταινία του Ρομέρο, υπάρχει πρόβλημα έτσι δεν είναι; Πάντως αναγνωρίζω ότι αυτές οι έστω και ελάχιστες στιγμές μύριζαν Ρομέρο, παλιό αυθεντικό b-movie και γι΄αυτές δεν μετάνιωσα καθόλου που ξόδεψα το χρόνο μου σ΄αυτή την ταινία!

Αλλά είχε περισσότερα προβλήματα κι από την ελληνική οικονομία: οι χαρακτήρες δεν ήταν αρκετά καλτ, η υπόθεση φαίνεται από χιλιόμετρα πως είναι ύστατη προσπάθεια για πρωτοτυπία αλλά ξέρετε κάτι; Κανείς δεν ζητά πρωτοτυπία σε ταινία με ζόμπι! Το πόσο στεναχωρήθηκα δεν περιγράφεται. Άσε το φινάλε… Φρικτό και παντελώς έξω από το πνεύμα του είδους. Κρίμα ρε George!

Πρωτοτυπία: 4/10 Ήταν λίγο αλλά δεν το θέλαμε καθόλου
Γέλιο: 5/10 Σε ελάχιστα σημεία
Αίμα: 6/10 Τόσο λίγο…Ήθελε πολλά λίτρα ακόμη
Καλτίλα: 4/10 Μόνο για το όνομα του δημιουργού και για το ζόμπι που ιππεύει

There are thousands of them and they are pissed...

                                                                                        
Ένα μικρό σπλάτερ έπος! Ιδέα απίστευτα κακή: δόνηση ανοίγει ρήγμα που αποκαλύπτει σπηλιά πολλών ετών μέσα στην οποία διασώζεται εξαφανισμένο είδος πιράνχας. Τα πιράνχας ξεχύνονται στη λίμνη όπου φοιτητές έχουν διαλέξει για τα ξετσίπωτα πάρτι τους και γίνεται…το μεγάλο φαγοπότι! Η ιδέα είναι βέβαια απλά η αφορμή για τον κακό χαμό που θα ακολουθήσει! Γιατί πραγματικά πρόκειται για διασκεδαστικότατο b-movie.

Νεαρός πλανεμένος από τα βυζ…εεεε τα μάτια αιθέριας ύπαρξη παραβαίνει τις ρητές εντολές της μητέρας του να μείνει σπίτι να προσέχει τα αδερφάκια του και ακολουθεί την κοπελιά, τη φίλη της και ένα συνεργείο που αποτελείται από δύο ακόμη άτομα ώστε να τους δείξει τοποθεσίες για να γυρίσουν την τσοντούλα τους(πάντως οι υποβρύχιες σκηνές της ταινίας τους ήταν πολύ καλές). Αφήνει μόνα τους τα πανέμορφα μικρά αδερφάκια, τα οποία με τη σειρά τους παραβαίνουν τις δικές του εντολές και πάνε για ψάρεμα με κανό και ξεμένουν σε μια βραχονησίδα! Βάλε ότι η μάνα είναι deputy κάτι και θα είναι πολύ απασχολημένη και καταλαβαίνεις το μπέρδεμα.

Η ταινία εξελίσσεται ανάμεσα σε τουμπανιασμένα από τη σιλικόνη στήθη, λίτρα αίμα κι ένα κομμένο υποβρύχιο πέος. Όχι απλά χαϊδεύει τα όρια του καλτ αλλά τα έχει καβαλήσει κανονικά! Γεμάτη κλισέ, κακές ερμηνείες, μουσική και μεταλλαγμένες τσιπούρες. Έπος η σκηνή με τον μπατσούλη και τη μηχανή της βάρκας, όπου σαν άλλος Λάιονελ μετατρέπει σε bloody mary ουκ ολίγα ψαράκια! Δυο-τρία θανατικά τα γούσταρα τρελά ενώ πολύ πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν η cameo εμφάνιση του Eli Roth. Παντού τρυπώνει αυτός!

Το 3D ήταν εξαιρετικό, κυρίως στις υποβρύχιες σκηνές που με άφησαν με ανοιχτό το στόμα ουκ ολίγες φορές. Πάντως ακόμη το βρίσκω κουραστικό κι ενοχλητικό(όχι όσο στο Avatar βέβαια αλλά δεν ήταν και τόσο εντυπωσιακό). Τα σκατόψαρα πετιούνται ξαφνικά και σε κάνουν να πετάγεσαι αλλά την ατμόσφαιρα του γιγάντιου Jaws εννοείται δεν την έχει(ούτε το θέλαμε). Το τέλος είναι ξεκαρδιστικά γαμάτο, το πώς οδηγούνται εκεί τραγικά προβλέψιμο και όσο αίμα λείπει από το πρώτο μισό μας το χαρίζουν γενναιόδωρα στο δεύτερο. Δε νομίζω ότι χρειαζόταν κάτι άλλο.

Πρωτοτυπία: 2/10 Εεεμ καθόλου; Αλλά who cares;
Γέλιο: 8/10 Μερικές σκηνές είναι τόσο απαράδεκτες που γελάς ατέλειωτα
Αίμα: 9/10 Αν και ανακατεμένο με νερό δεν δείχνει τόσο! Είχε μερικούς εξαιρετικούς διαμελισμούς ωστόσο
Καλτίλα: 5/10 Ίσως προσπάθησαν πολύ να το κάνουν καλτ. Το καλό καλτ γίνεται δεν γεννιέται και όσο κι αν στέκεται σαν b-movie δε νομίζω ότι θα δημιουργήσει ποτέ ρεύμα.

Hello Bandit

                                           

Dexter: Season 5 Episode 2

Broadway Limited

 Boardwalk Empire: Season 1 Episode 3

Io Sono L'Amore

                                                                                                 
Μία από τις καλύτερες ταινίες που είδα στις Νύχες Πρεμιέρας. Είναι από αυτές τις ταινίες που ενώ δεν το περιμένεις ξαφνικά βρίσκεσαι βυθισμένος μέσα τους, ν΄αναπνέεις τον ίδιο αέρα με τους ήρωες! Από τη μία ένας αποστειρωμένος, καθωσπρέπει κόσμος γεμάτος με υπαγορευμεμενες συμπεριφορές, κανόνες και καλούπια. Από την άλλη η μαγειρική, η φύση, ο έρωτας. Ανάμεσα ακροβατεί η Tilda Swinton, εκπληκτική, πανέμορφη, πιο εκφραστική από ποτέ... Είναι η Emma, μέλος οικογένειας της υψηλής κοινωνίας, που ερωτεύεται τον Antonio, σεφ και φίλο του γιου της.

Σκηνοθετικά ο Luca Guadagnino έχει κάνει πολύ όμορφη δουλειά. Κυρίως έχει αποτυπώσει υπέροχα τις διαφορές ανάμεσα στα δύο περιβάλλοντα στα οποία αμφιταλαντεύεται η Emma. Στη μία περίπτωση επιλέγει μακρινά πλάνα. Αγκαλιάζει μεν τους πρωταγωνιστές αλλά με μια παγωμάρα και μια μεγαλοπρέπεια. Από την άλλη, όταν βρίσκεται με τον Antonio τα κοντινά είναι ασφυκτικά. Σαν αποτέλεσμα έχουμε αυτή την πανέμορφη ερωτική σκηνή στη φύση, όπου η ένωση τους μοιάζει μέρος του περιβάλλοντος, φυσική και απαραίτητη. Από τη μία γυαλισμένα έπιπλα, βαριές κουρτίνες ατέλειωτες σκάλες και από την άλλη, ξύλο, σκόνη, φυσικός φωτισμός. Κι εδώ να σημειώσω πόσο εκπληκτικά έχει χειριστεί ο Guadagnino το φως!

Και το σενάριο όμως είναι εξίσου δυνατό με τη σκηνοθεσία. Μπορεί να κινείται αργά αλλά όταν πάρει μπροστά είναι σαν να σε πιάνει από το λαιμό και να σε σφίγγει, να σε σφίγγει. Πραγματικά το τελευταίο καταιγιστικό εικοσάλεπτο θα κάνω χρόνια να το ξεχάσω. Και θα μπορούσε να είναι πραγματικά κάτι που έχουμε ξαναδεί και να μη μας πείραζε κιόλας. Όμως όχι. Επιλέγει μια σκοτεινή τροπή, σε αφήνει άφωνο και απελπισμένο. Λύτρωση υπάρχει αλλά το σοκ πριν από αυτή είναι τόσο δυνατό που αργεί να έρθει μέσα σου. Η ταινία αυτή σε αφήνει αναστατωμένο, αργεί να κάτσει, να σε ηρεμήσει αλλά ακριβώς αυτό είναι το δυνατό της σημείο

Η μήπως όχι; Μήπως το πραγματικό δυνατό χαρτί της ταινίας είναι η πρωταγωνίστρια της; Είχα καιρό να δω τέτοια ερμηνεία. Η Tilda σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Ακόμη κι όταν επιζητά να είναι απαρατήρητη η καλά κρυμμένη ενέργεια και το πάθος της ηρωίδας που υποδύεται την κάνουν να ξεχωρίζει. Εκπληκτική σε κάθε μα κάθε σκηνή. Τη μια στιγμή είναι τρομερά ερωτική, την επόμενη έχει την πιο παγωμένη ομορφιά και στην τρίτη ο πόνος τη μετατρέπει στην πιο άσχημη γυναίκα! Είναι υπέροχο να γίνεσαι μάρτυρας σε τέτοια μεταμόρφωση. Ακτινοβολεί φως και λίγο αργότερα έχει τόσο σκοτάδι μέσα της που αμέσως μετά θα το αντικαταστήσει φωτιά... Μπορώ να γράφω αιώνια για τη γυναίκα αυτή αλλά κάπου εδώ λέω να σταματήσω!