Νομίζω όλοι σας ξέρετε πόσο πολύ περίμενα το Black Swan. Ε λοιπόν το περίμενα λίγο παραπάνω. Κυρίως λόγω κάποιων αρνητικών σχολίων που απλά επιβεβαίωναν ότι είναι ο Aronofsky που αγαπάω. Όχι ο Aronofsky του Παλαιστή, αλλά αυτός που είναι για λίγους. Και δεν το λέω αρνητικά απλά συνήθως οι ταινίες του είναι βαθιά συναισθηματικές και δεν προσφέρουν μια ιστορία ή ερμηνείες ή καν σκηνοθεσία(όχι ότι δεν τα διαθέτουν αυτά). Συνήθως είναι έντονα συναισθήματα, μιλάνε στο μέσα σου και ανάλογα με την προσωπικότητα και τις εμπειρίες μας, επηρεάζουν κάθε έναν από μας σε διαφορετικό βαθμό, με διαφορετικό τρόπο και τελικά απευθύνονται σε κάθε έναν μας ξεχωριστά.
Το Black Swan λοιπόν, σε αυτή τη βάση δεν είχε πολλά να μου προσφέρει προσωπικά. Αρχικά τουλάχιστον! Γιατί τελικά βρήκα εκεί μέσα κομμάτια του εαυτού μου. Όχι πολλά αλλά υπήρχαν. Για να φτάσω να βρω αυτά τα κομμάτια όμως έπρεπε η ταινία να με οδηγήσει εκεί. Και ο Aronofsky το κάνει εκπληκτικά. Σε παίρνει από το χέρι η Νίνα και μαζί της βυθίζεσαι στην παράνοια. Και για μια ακόμη φορά μεταδίδει συναισθήματα, παλμό, ένταση... Έρχονται στιγμές που νιώθεις δυσφορία, σαν να σου κλέβει τον αέρα, η μουσική κάνει το στομάχι σου να πάλλεται. Μα δεν έχεις ταυτιστεί με την ηρωίδα. Εικόνες και μουσική όμως σε κάνουν να νιώθεις όπως αυτή! Κι εδώ έχει πετύχει η ταινία. Γιατί η Νίνα δεν είναι χαρακτήρας με τον οποίο ο μέσος θεατής θα ταυτιστεί. Η πλειοψηφία δεν έχει ζήσει ούτε στο ελάχιστο τέτοια πίεση, ούτε έχει γίνει κοινωνός τέτοιας αρνητικής ενέργειας. Μαγκάκος όμως ο Darren, βρήκε τρόπο με τις εικόνες του και σε συνδυασμό με μία εκπληκτική μουσική και μια ακόμη πιο εκπληκτική πρωταγωνίστρια να σε τραβήξει στον ψυχοφθόρο κόσμο της Νίνα!
Όλη η ταινία έχει να κάνει με τους δύο Κύκνους. Το Λευκό και το Μαύρο. Και όπως λέει και μια Ινδιάνικη νομίζω σοφιστεία την οποία θα παραλλάξω για να τη φέρω στα δεδομένα(credits στο Νίκο που μου την είχε πει πριν λίγους μήνες): Έχουμε μέσα μας δυο Κύκνους. Το Λευκό και το Μαύρο. Αυτός που θα μείνει ζωντανός είναι αυτός που τρέφουμε. Στην ταινία όμως του Aronofsky, όπως και στην παράσταση του Thomas(Vincent Cassel) οι κύκνοι δεν είναι δύο. Είναι ένας με δύο φύσεις. Δύο φύσεις που η μία θέλει να κατασπαράξει την άλλη. Το φως θα δυαλύσει το σκοτάδι ή το σκοτάδι θα καταπιεί το φως; Και όλο αυτό είναι όσο...πολύ φαίνεται! Πολύ για τη νοητική ισορροπία της Nίνα, πολύ για το θεατή, πολύ για τη σκηνή και την οθόνη. Ξεχειλίζει κι από ένα σημείο και μετά ο Aronofsky δεν κατάφερε να το κρατήσει ή δεν ήθελε!
Και αυτό που περιγράφω παραπάνω είναι και η απόλυτη επιτυχία της ταινίας. Ότι συνεχώς ανεβαίνει η ένταση, γεμίζει συναισθήματα, μια συνεχής εσωτερική πάλη που όσο πλησιάζει το φινάλε περιμένεις πότε θα σκάσει, πότε θα ελευθερωθεί ώστε να φτάσει στην τελειότητα! Έχουμε το απόλυτο ψυχογράφημα από τον Darren. Αυτό που περίμενα από τον Παλαιστή και τελικά δεν ήρθε ποτέ. Και καθαρά σκηνοθετικά νομίζω είναι η καλύτερη δουλειά του. Για να μην τα πολυλογώ μου άρεσε πολύ, με κράτησε πολύ, με έκανε να ανατριχιάσω, να τρομάξω, να πονέσω, να λυτρωθώ και να θέλω να την ξαναδώ. Ίσως είναι η ταινία της χρονιάς, ίσως η καλύτερη του Aronofsky, ίσως αυτή που θέλω να πάρει το Όσκαρ. Για να πω όμως κάτι από αυτά θέλω και δεύτερη θέαση. Αλλά μπορώ να σου πω με απόλυτη βεβαιότητα ότι η ερμηνεία της Portman είναι συγκλονιστική και ο Cassel κούκλος(χα το έριξα πάλι το επίπεδο).
