Πλάνα αρχείου: What's in Mexico? Mexicans...

                                              
Δύο αδέρφια που τους κυνηγάει ο κόσμος όλος, θέλουν διαφύγουν στο Μεξικό... What's in Mexico? Mexicans για να μη ρωτάτε τα αυτονόητα! Θα κρατήσουν όμηρο έναν άντρα με τα δύο παιδιά του και θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για επιζήσουν! Βέβαια δεν υπολόγισαν ότι θα πέσουν πάνω σε...βαμπίρ!

Ωραία ταινία αλλά κάπως άνιση. Το πρώτο μέρος είναι εξαιρετικό. Σπιντάτοι διάλογοι, φοβερός Clooney, ένας Quentin επικίνδυνα αισθησιακός και υπέροχα διαστροφικός, τέλεια μουσική και γενικά η cool αισθητική του Rodriguez βρίσκεται παντού! Και τότε βγαίνει η Salma Hayek... Η πιο αισθησιακή σκηνή που έχω δει ποτέ σε ταινία! Βέβαια προσωπικά θέλω να την σπάσω στο ξύλο που βάζει το πόδι της στο στόμα του καλού μου αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι είναι θεά! Μετά από αυτό η ταινία αρχίζει να χάνει λίγο χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι απολαυστική! Παρά την φασαρία και κάποιες σεναριακές ευκολίες οι καινούριοι χαρακτήρες αποτελούν την επιτομή του cool και οι ατάκες σε αποζημιώνουν με το παραπάνω!

Μετά το Pulp Fiction (και κάποιες σκηνές από το Reservoir Dogs) το From Dusk Till Dawn έχει τους καλύτερους διαλόγους που έχει γράψει ο Quentin... Ατάκες κλασσικές που πολλοί κολλημένοι τις χρησιμοποιούμε καθημερινά και που σε κάνουν για μια ακόμη φορά να αναγνωρίζεις την ευφυΐα του! Το πρώτο μέρος μου άρεσε περισσότερο αλλά το δεύτερο είναι Tarantino! Για την ακρίβεια είναι ότι γουστάρει ο Tarantino να βλέπει! Ένας ακόμη μικρός φόρος τιμής στις horror cult ταινίες που λατρεύει: gore, βία, black humor(το αγαπημένο μου) κ.λ.π. καθιστούν την ταινία αυθεντικό Tarantino κι ας μην είναι δική του η σκηνοθεσία... Εγώ το έχω δεδομένο ότι είχε λόγο κι εκεί...

Είναι η αγαπημένη μου ταινία από τον Rodriguez. Κυρίως λόγω του θεού αλλά και για την cult αισθητική της που λατρεύω. Είναι η απόδειξη πως μία αποτυχημένη και γελοία ιστορία μπορεί χάρη σε ένα εξαιρετικό σενάριο, έναν καλό σκηνοθέτη κι ένα πολλά υποσχόμενο cast να χαρίσει στιγμές διασκέδασης που θα μείνουν αξέχαστες! Βασικά την λατρεύω γιατί κανείς δεν την πήρε στα σοβαρά! Όλοι κάνουν την πλάκα τους και περνάνε τέλεια...

Υ.Γ.1: Αξίζει τρελά το ντοκιμαντέρ (κάτι σαν Making of για το From Dusk Till Dawn) Full Tilt Boogie

Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Αγνωστα(not) Νερά

                                     

Συμπτωματικά τελείως εχθές ξαναείδα το επεισόδιο του How I Met Your Mother με το τέλειο teacup pig! Σε αυτό το επεισόδιο, για τους μη γνώστες, βλέπουμε πως κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιώντας την απαράδεκτη δικαιολογία "I can't be with you...right now" εκμεταλλεύονται αυτόν που είναι ερωτευμένος μαζί τους ώστε να είναι πάντα εκεί, να τους φτιάχνει κέικ και να τους πλένει τα ρούχα. Ε κάτι τέτοιο είναι και οι Πειρατές της Καραϊβικής! Σε κάθε νέα ταινία μπαίνεις με ύφος teacup pig στην αίθουσα και περιμένεις αυτό που τότε, το πρώτο μέρος σου έταξε... Αμ δε. Πλέον το μάθαμε και όσοι συνεχίζουμε να πηγαίνουμε το κάνουμε κάπως μαζοχιστικά πια.

Το τέταρτο μέρος δεν είναι τίποτα που δεν περίμενες. Είναι κακό. Είναι βαρετό. Και τελικά είναι ένα κολάζ από σκηνές των προηγούμενων τριών ταινιών! Η απουσία των γλυκανάλατων Bloom και Knightley με είχε γεμίσει ελπίδα αλλά τελικά το πρώτο μέρος το βρήκα αβάσταχτο. Και by the way είμαι μεγάλη φαν των ταινιών! Το δεύτερο μισό σε κάνει να μην κλαις πολύ τα λεφτά σου. Η δράση δεν του λείπει, ίσα ίσα έχει τόση πολύ που μπουχτίζεις και η ιστορία πάει και πάει και πάει. Αλλά στην τελική χαζομάρα να γκρινιάζω. Περιπετειούλα με τον Johnny Depp δεν είναι ποτέ για πέταμα γιατί hello είναι με τον Johnny Depp.

Ο οποίος Johnny Depp ήταν η πρώτη φορά που μου φάνηκε να βαριέται τόσο πολύ. Πάλι βέβαια κλέβει την παράσταση αλλά περνάει κι αυτός ελαφρώς αδιάφορα. Πιο αδιάφορη όμως ήταν η Penelope Cruz. Απαράδεκτη! Και πάλι δεν σε πειράζει πολύ γιατί τουλάχιστον έχουν καλή χημεία και σαν ζευγάρι χαίρεσαι να τους βλέπεις. Πάντα υποκλίνομαι στην εμφάνιση του Keith Richards και ως συνήθως εξαιρετικός ήταν και ο Geoffrey Rush. Κάτι καινούριοι δεν μου τράβηξαν την προσοχή και οι κακοί δεν ήταν ιδιαίτερα πειστικοί. Επίσης τι παίζει με τους Ισπανούς; Για ποιο λόγο υπάρχουν στην ταινία; Πόση φάση θα είχε να μας έδειχνε το ισπανικό πλήρωμα εν πλω κι όχι για πέντε λεπτά στο τέλος... Αν κατάλαβε κανείς τι δουλειά είχαν εκεί ας μου πει και μένα!

Αν είναι χειρότερο από το τρίτο είναι νωρίς να το πω. Σίγουρα όμως έλειπε κι εδώ το χιούμορ. Με δύο(2) πραγματικά καλές ατάκες και άλλες τρεις-τέσσερις αρκετά αστείες δεν κάνεις δουλειά... Άντε να τελειώνει αυτό το κακό να έχει και ο Depp περισσότερο χρόνο για καλές δουλειές(σαν το Tourist!) να σταματήσω κι εγώ να πηγαίνω ιδεοψυχαναγκαστικά στο σινεμά με το που βγαίνει καινούρια συνέχεια του πανηγυριού. Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν ότι δεν πέρασα καλά απλά νιώθω ότι η μέρα που το teacup pig θα σταματήσει να κοιτάει με παραπονεμένο ύφος και θα την κάνει για αλλού δεν αργεί!

ΥΓ: Για να καταλαβαινόμαστε εδώ έχει teacup pigs :)

                      

Πλάνα αρχείου: Peter Fonda drivin' hard!! Susan George ridin' easy

  

Είναι κλασσική. Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Περί ορέξεως... Ο Larry και ο Deke ληστεύουν με τον πλέον εύκολο, γρήγορο και ανώδυνο τρόπο ένα κατάστημα. Έχουν έτοιμο σχέδιο διαφυγής όμως υπολόγιζαν χωρίς τη Mary η οποία τους φορτώθηκε με το έτσι θέλω. Αρχίζει λοιπόν κυνηγητό με την αστυνομία, γκάζια, σκόνη... Τα γνωστά.

Ο Larry δεν είναι και ο πιο διακριτικός οδηγός. Γρήγορος κι ευέλικτος μεν, φασαριόζος και ριψοκίνδυνος δε. Αν έπαιζε GTA θα ήταν ο τύπος παίκτη που δεν ξέρει σε πιο πλήκτρο αντιστοιχεί το φρένο, που στέκεται με το αυτόματο στη μέση του δρόμου και καθαρίζει όποιον βρει, αυτός που έχει αποκτήσει περήφανα τον μεγαλύτερο αριθμό από εκείνα τα αστεράκια που δηλώνουν σε τι βαθμό σε κυνηγάει η αστυνομία. Ο Larry δρα παρορμητικά, έχει καλά αντανακλαστικά αλλά δεν τον λες και φοβερά έξυπνο.

Ο φίλος του ο Deke από την άλλη είναι πιο μεθοδικός. Οργανωτικός, έξυπνος, προνοητικός. Ο φλύαρος Larry και ο λιγομίλητος Deke .Οι δυο τους είναι το τέλειο δίδυμο. Βέβαια το ότι είναι τόσο διαφορετικοί θα τους προκαλέσει μερικά προβλήματα αλλά όχι πολύ σοβαρά.

Και στη μέση η Mary. Η Mary είναι η κοπέλα του Larry ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Είναι το πιο σπαστικό είδος γυναίκας αλλά ο Larry κάτι της βρίσκει. Τους κατσικώθηκε επειδή έτσι γούσταρε, είναι γκρινιάρα, κλαψιάρα και μιλάει συνέχεια. Τσακώνεται όλη την ώρα με τον Larry αλλά αυτός συνεχίζει να μην την πετάει από το αμάξι. Άντρες τι περιμένεις... Από την άλλη ο Deke δεν την πάει και πολύ (αρχικά τουλάχιστον) αλλά γκόμενα του φίλου του είναι, τι μπορεί να κάνει;

Δεν είναι κακή ταινία σε καμία περίπτωση. Απλά ίσως ήθελα περισσότερη δράση. Το κυνηγητό περιορίζεται σε μερικά κλασικά σκηνικά και γενικά η ζωή του Larry δεν γίνεται και ιδιαίτερα δύσκολη. Εκτός από το τελευταίο δεκάλεπτο όπου θα αντιμετωπίσει αρκετά έξυπνους και ικανούς οδηγούς(όχι μόνο αυτοκινήτων). Από κει και πέρα είναι κλασικό carsploitation φιλμάκι με τις απαραίτητες σεναριακές ευκολίες και το μηδενιστικό φινάλε, το οποίο όμως ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να δεις... Ο Peter Fonda είναι φοβερός όπως και ο Adam Roarke. Αρκετά καλή και η Susan George. Σε μερικές στιγμές επίσης έχει ξεκαρδιστικούς και πολύ έξυπνους διαλόγους!

It's not the House thats Haunted...

                                                                       

Κάθε φορά που βγαίνει καινούρια ταινία τρόμου περιμένω τα χειρότερα! Η πραγματικά καλή τελευταία του είδους ήταν το Ορφανοτροφείο στο οποίο είχα τρομάξει μια δυο φορές και ταυτόχρονα ήταν εξαιρετική σε όλα τα επίπεδα. Όμως πέρα από κάτι ιαπωνικές που επαναλήφθηκαν μέχρι αηδίας, τα πράγματα είναι μίζερα και βαρετά. Έτσι και από το Insidious περίμενα τα χειρότερα και πήγα περισσότερο για το φαν κι επειδή είχα να πατήσω σε σκοτεινή αίθουσα δυο εβδομάδες. Έλα όμως που από τους τίτλους αρχής ήταν φανερό πως κάτι καλό θα συμβεί και κυρίως κάτι πολύ πολύ τρομακτικό! Και πραγματικά εξελίχθηκε σε μια πολύ δυνατή ταινία που προσφέρει έντονα συναισθήματα και αληθινό τρόμο...
                             

Ζευγάρι μετακομίζει με τα τρία του παιδιά σε καινούριο σπίτι. Πατώματα τρίζουν, πράγματα μετακινούνται, ψίθυροι ακούγονται. Το έχεις δει άπειρες φορές και λογικά για να βρίσκεσαι να παρακολουθείς αυτή την ταινία το αγαπάς. Όμως είσαι χαλαρός, τίποτα δεν θα είναι πραγματικά απειλητικό για το θεατή, θα περάσεις καλά, ίσως και να γελάσεις και θα συνεχίσεις το βράδυ σου. Όταν όμως ο μικρός γιος της οικογένειας πέφτει σ΄ένα ανεξήγητο κώμα, το πράγμα ξεφεύγει. Σκοτεινές παρουσίες βγαλμένες από τους χειρότερους εφιάλτες κάνουν την εμφάνισή τους, τα όρια της λογικής αρχίζουν να κάμπτονται, η ένταση ανεβαίνει. Γιατί αυτή εδώ η ταινία δεν μένει σε απλά τριξίματα και καθημερινούς ήχους παλιών(και μη) σπιτιών αλλά δείχνει το κακό κατά πρόσωπο. Απερίγραπτες μορφές που μου θύμισαν τρομερά David Lynch και συγκεκριμένα τον μυστικιστικό ονειρικό κόσμο του Twin Peaks...

Ο James Wan έχει κάνει εκπληκτική δουλειά. Ατμόσφαιρα που θυμίζει τους παλιούς αγαπημένους του είδους. Όλη η ταινία κουβαλάει κάτι παλιό που αυτόματα καθιστά τον τρόμο μονόδρομο. Ταυτόχρονα χρησιμοποιεί τους φωτισμούς με μεγάλη επιδεξιότητα βάζοντας σε, σε έναν εφιαλτικό κόσμο από τον οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Ειδικά οι σεκάνς των ονείρων είναι μαγικές. Ο θεατής μπαίνει σ΄έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι φιλικό και κυρίως τίποτα δεν είναι σίγουρο. Οι γωνίες λήψεις είναι οι καλύτερες δυνατές, κάνοντας τα πάντα να φαντάζουν πιο απειλητικά, πιο σκοτεινά. Και κάπου πριν το τέλος νιώθεις την καρδιά σου έτοιμη να σπάσει, η ανάσα σου σταματάει και μερικές φορές πιάνεις τον εαυτό σου ν΄ ανυπομονεί να τελειώσει, ν΄ανάψουν τα φώτα και να νιώσεις σιγουριά... Αμ δε! Μέχρι το τελευταίο βασανιστικό δευτερόλεπτο τα πάντα είναι δυνατά. Καμιά σιγουριά, καμία δικλείδα ασφαλείας. Είναι από τις ταινίες αυτές που τις νιώθεις στο δέρμα σου και αυτό το βρίσκω ανεκτίμητο. Χρόνια είχα να δω κάτι τόσο δυνατό και νομίζω δεν είμαι η μόνη. Επιτέλους, γνήσιος τρόμος από τα παλιά!

Easter Egg: Η ζωγραφιά του Jigsaw στον πίνακα του σχολείου :)

                                                               

You're so cool...

                                                                               

ΥΓ: Τα ξαναλέμε σε μια βδομάδα :)

Γιαγιαααα γιατί έχεις τόσο μεγάλο στόμα; Για να χασμουριέμαι καλύτερα!

                                                   

Λόγω της αγαπημένης Amanda δεν υπήρχε περίπτωση να μη δω την Κοκκινοσκουφίτσα κι ας φώναζε από χιλιόμετρα ότι πρόκειται για τύπου Twilight ταινία,οπότε τώρα δεν έχω δικαίωμα να γκρινιάζω και να λέω τι το ΄θελα και τέτοια... Πάντως από το Twilight ήταν καλύτερη, με πιο συμπαθητικούς πρωταγωνιστές και πιο ενδιαφέρον μύθο. Η Valerie ζει σε ένα χωριό όπου κάθε πανσέληνο σκάει λυκάνθρωπος και τρώει ένα ζώο που του αφήνουν οι κάτοικοι. Είναι ερωτευμένη με τον Peter αλλά επειδή οι γονείς της την έχουν τάξει στον Henry (δεν θέλουν να κακοπέσει και πάρει ξυλοκόπο οπότε της δίνουν σιδερά...) κι επειδή μιλάμε για ρομαντικά, αυθόρμητα, ορμητικά πλάσματα αποφασίζουν να κλεφτούν. Την πάτησαν όμως γιατί ο λυκάνθρωπος σκότωσε την αδελφή της Valerie και όλο το χωριό είναι σ΄επιφυλακή. Σαν να μην έφτανε αυτό καταφτάνει ο Πατέρας Solomon για να πιάσει το λύκο και ο γάμος της Valerie με τον Henry πλησιάζει τρομακτικά πολύ.

Το καλό της υπόθεσης είναι η παραμυθένια ομορφιά της Amanda Seyfried με τα τέλεια φορέματα και την κόκκινη κάπα, ο λατρεμένος μου και κατά την προσωπική μου άποψη σούπερ αδικημένος και ηθοποιάρα Michael Hogan και κυρίως ο Gary Oldman που παρά το μαλλί κομμωτηρίου, το ασημένιο νύχι και το μωβ φόρεμα έχει βαθμό coolness "Jeff παρά κάτι", με κράτησε απασχολημένη και δεν με έκανε να βαρεθώ. Ο οποίος Gary Oldman φαίνεται πως βρήκε την ευκαιρία να κάνει σε κάποιους όσα του είχε κάνει ο Βαν Χέλσινγκ και χειρότερα. Μια ευαισθησία ως πρώην σκοτεινό πλάσμα περίμενα να τη δείξει αλλά μπα, έψηνε στον φορητό του φούρνο αδιακρίτως και χωρίς τύψεις.

Το γενικότερο πανηγύρι αρχίζει όταν αποκαλύπτει πως ο λύκος τη μέρα είναι ένας από τους κατοίκους. Με την ανθρώπινη μορφή του μπορεί να κρύβεται και να κοροϊδεύει τους κυνηγούς του! Τότε όλοι είναι ύποπτοι και η καημένη η Valerie στην οποία ο λύκος μίλησε γίνεται άμεσα στόχος και εξαιρετικό δόλωμα! Σχεδόν όλους θα τους υποψιαστείς όπως άλλωστε και η ηρωίδα. Και η καημένη δεν φτάνει που έχει το οργισμένο χωριό να την κοιτάει με μισό μάτι, δεν φτάνει που θέλουν να τη δώσουν στο λύκο να την πάρει, δεν φτάνει που μόλις σκοτώθηκε η αδερφή της, έχει και έναν γκόμενο κι έναν αρραβωνιαστικό που μοιάζουν εξίσου ύποπτοι.

Φυσικά θα νομίζει ότι ο γκομενάκος της είναι λυκάνθρωπος ώστε να έχει το άλλοθι να ενδιαφερθεί φευγαλέα για τον αρραβωνιάρη και να δημιουργηθεί ένα ψευτοδίλημμα λίγων λεπτών. Και τι δίλημμα: ο ένας είναι σαν να βγήκε από αποτυχημένο ερασιτεχνικό goth συγκρότημα και ο άλλος ψευδός φλώρος. Και τρομερά άσχημοι αμφότεροι. Στη θέση της θα τους άφηνα και τους δύο και θα έφευγα με τον Father Solomon. Πάντως πολύ κακό δεν είναι. Για το είδος του και το κοινό στο οποίο απευθύνεται τουλάχιστον. Και ίσως να μη με έχει ενοχλήσει ούτε η έλειψη σεναρίου, ούτε το κόλλημα της σκηνοθέτιδος με τα δέντρα, ούτε οι πραγματικά κακές ερμηνείες των Fernandez και Irons αν όλα αυτά δεν ήταν δεμένα με ηλιθιωδώς αταίριαστη κι ελαφρά ενοχλητική μουσική.