Triangle

    

SPOILER ALERT 

Αν δεν την έχεις δει μην διαβάσεις τίποτα και πάνε δες την!!!

 

Ξεκίνησα να δω την ταινία έχοντας στο μυαλό μου ότι μια παρέα ανεβαίνει σε πλοίο το οποίο φαίνεται εγκαταλελειμμένο αλλά δεν είναι και γίνονται διάφορα τρομακτικά εκεί πάνω. Κάτι σαν Ghost Ship δηλαδή. Πόσο λοιπόν χάρηκα και εξεπλάγην ευχάριστα όταν είδα την παρέα να παγιδεύεται στο χρόνο και η πρωταγωνίστρια να ζει τη μέρα της μαρμότας. Χωρίς τη μαρμότα και με τα όσα επαναλαμβάνονται να είναι κάπως πιο τρομακτικά. Η ιστορία παίζει σε λούπα συνεχώς και η ηρωίδα ως η μόνη που το συνειδητοποιεί πρέπει να βρει τρόπο να το σταματήσει.

Άλλη μια ταινία λοιπόν που παίζει με το χρόνο και τα ταξίδια μέσα σ΄αυτόν. Και είναι από αυτές που το κάνουν σωστά. Τρύπες που βγάζουν μάτι δεν εντόπισα και δεδομένου ότι το χρονικό πλαίσιο είναι μικρό δεν είχαν και ιδιαίτερα δύσκολη δουλειά οι δημιουργοί. Ωστόσο δεν παύει να είναι εντυπωσιακό. Μου θύμισε αρκετά το Los cronocrímenes. Και αυτό μόνο για καλό θα το ανέφερα. Η ταινία από νωρίς ξεφεύγει από το είδος της και χτίζεται με πραγματικά ενδιαφέρον τρόπο. Η ανακάλυψη του τι τρέχει, το πόσες φορές παίζεται η ιστορία, το πως κάθε κομμάτι του παζλ μπαίνει στη θέση του είναι πραγματικά μελετημένα, αυξάνουν την αγωνία και σε κάνουν να μην ξεκολλάς τα μάτια σου από την οθόνη.

Από εκεί και πέρα όμως φοβάμαι πως ίσως ξενερώσει κάποιον που περίμενε καθαρόαιμο θριλεράκι. Γιατί ναι μεν έχει καμιά δυο σκηνές που μπορεί να πεταχτείς ή μια...υποψία ατμόσφαιρας όταν πρωτοανεβαίνουν στο πλοίο, όμως δεν θα έλεγα πως λειτουργεί καλά αν τη βλέπεις για να τρομάξεις. Προσωπικά την προτείνω ανεπιφύλακτα για τη διαφορετικότητά της αλλά αν δεν την έχεις κι έφτασες ως εδώ(παρά την προειδοποίησή) μου, χάλασες την έκπληξη. Από τις ταινίες που όσο λιγότερα ξέρεις τόσο καλύτερα τις απολαμβάνεις!

Νύχτες Πρεμιέρας 2011

        

Updated: 26/9/2011

Life is only on Earth. And not for long...

                                                

Ελάχιστα πράγματα για το Melancholia. Δυο τρία σημεία που κράτησα μήπως ανοίξουμε καμιά ενδιαφέρουσα κουβεντούλα στα σχόλια:

Η αρχική σκηνή είναι ένα αριστούργημα μόνη της. Μαύρη οθόνη να έδειχνε από εκεί και πέρα γι΄αυτό το υπέροχο θέαμα των πρώτων λεπτών θα άξιζε και με το παραπάνω... Οπτικά είναι έργο τέχνης, γεμίζει με τις εικόνες και τους ήχους κάθε σου κομμάτι. Υπέροχη. Αντίστοιχα ένα ποίημα ήταν και το κλείσιμο. Τα τελευταία δευτερόλεπτα είναι τόσο όμορφα και δυνατά που σταματάς να αναπνέεις. 

Το πρώτο μέρος είναι ικανό να σε δυαλύσει. Όλο και κάποιον θα βρεις να ταυτιστείς, κάτι θα σε κάνει να πονέσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση. Και αν ταυτιστείς με την Justine θα νιώσεις και άσχημα γι΄αυτό που είσαι. Αυτό το παραπονεμένο βλέμμα του Alexander Skarsgard θα το βλέπω στον ύπνο μου καιρό και θα μου ραγίζει την καρδιά... Ψυχογράφημα όχι αστεία. 

Οι δύο πρωταγωνίστριες είναι εκπληκτικές. Στο δεύτερο μισό άνετα κλέβουν την παράσταση σε σχέση με την όλη ιστορία που στην τελική δεν έχει και μεγάλη σημασία. Στο επίκεντρο είναι αυτές οι δύο και αν η γη κινδυνεύει να καταστραφεί είναι για δείξουν αυτοί οι δύο χαρακτήρες όλο τους το μεγαλείο. 

Ευχάριστη έκπληξη οι έξυπνοι και αστείοι διάλογοι! Σε Τρίερ δεν έχω γελάσει τόσο ποτέ. Το καταχάρηκα. Άσε που ο σαρκασμός και τα βιτριολικά σχολιάκια ταίριαζαν άψογα με την όλη κατάσταση που αν και δεν θα σου έλειπαν αν δεν υπήρχαν, τα εκτιμάς τρομερά. Και είναι τόσο "to the point" που όσο και να γελάσεις καταβάθος πληγώνουν...

Στα χαμηλότερου επιπέδου τώρα έχω να σχολιάσω ότι τα χέρια της Kirsten Dunst δεν βλέπονται και πως ήταν απαράδεκτο να σηκωθεί αυτή να φύγει όταν γδυνόταν ο Alexander. Άφησέ τον καλή μου να βγάλει και το πουκάμισο και φύγε μετά... 

Γενικά η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ αλλά κάπως σαν μου χάλασε τη βραδιά. Και το Σαββατοκύριακο μη σου πω. Όπως και να έχει δηλώνω για χιλιοστή φορά ότι δεν θα ξαναδώ Τρίερ. Άντε στα διάλα κύριε που θες να μας στείλεις ομαδικώς για ψυχανάλυση... Τα κάνει κι ο Woody αυτά αλλά πιο ανάλαφρα ρε παιδί μου. Το ξέρουμε ότι έχουμε θέματα να αντιμετωπίσουμε, μη μας τα πετάς έτσι στα μούτρα κι όποιον πάρει ο χάρος.

                                                

Shut up crime!

                                                  

Το Super είναι μια ιστορία διαφορετική από τις άλλες. Ο ήρωας χάνει την αγαπημένη του από των πρώην της ο οποίος τυγχάνει γλοιώδης έμπορος ναρκωτικών. Αυτό(μαζί με ένα what the fuck όνειρο) θα είναι το έναυσμα για τον άοσμο, άχρωμο και χωρίς πολλές ευτυχισμένες στιγμές Frank D'Arbo να γίνει τιμωρός του εγκλήματος για να κερδίσει πίσω την καλή του. Όμως τα πράγματα δεν είναι όσο ρομαντικά δείχνουν. Ο Frank παρασέρνεται από το alter ego που έπλασε και με όπλο ένα γαλλικό κλειδί(!) ανοίγει κεφάλια ληστών, παιδεραστών, μέχρι και αυτών που κλέβουν θέση στην ουρά... Σε αυτό το παράλογο κυνήγι θα βρει σύμμαχο την αλλοπρόσαλλη Libby που η λέξη παρανοϊκή δεν φτάνει για να περιγράψει την ψυχοσύνθεσή της.

Η ταινία κάνει σίγουρα εντύπωση. Η βία έρχεται απότομα και δεν μπορεί να μη σε εκπλήξει. Είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Δεν θυμίζει κόμικ, δεν είναι στυλιζαρισμένη. Όσο και να το αξίζουν οι περισσότεροι από αυτούς, δεν παύει να σοκάρει το παιδιάστικο γέλιο της Libby όσο κατασφάζει έναν μπράβο! Αλλά αυτό είναι το win της ταινίας. Οι προβληματικοί ήρωες, το ότι δεν διστάζει να ντύσει τιμωρούς του εγκλήματος δύο ξεκάθαρα διαταραγμένους ανθρώπους με διαστρεβλωμένη εικόνα της ηθικής. Δεν θα ταυτιστείς με τον ήρωα αλλά θα τον καταλάβεις. Και θα χαρείς όταν φτάσει στο τέλος. Το πολύ καλό, λυτρωτικό φινάλε δεν έρχεται διόλου εύκολα και αυτό είναι που θα εκτιμήσεις περισσότερο απ΄όλα. Όπως και ο Frank.

Ξέρω ότι θυμίζει Kick-Ass η φάση, οπότε κάποιος μπορεί να σκεφτεί "αφού είδα το γαμάτο Kick-Ass, γιατί να δω κάτι παρόμοιο;" αλλά...καμία σχέση. Εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ο James Gunn γράφει και σκηνοθετεί την καλύτερη ως τώρα ταινία του και μας υπόσχεται τα καλύτερα για το μέλλον. Πολύ καλό χιούμορ, καλοδουλεμένοι χαρακτήρες, σκηνοθετικές τσαχπινιές, ευχάριστη μουσική, σκηνές που σε αφήνουν με ανοιχτό το στόμα. Νομίζω δεν λείπει απολύτως τίποτα από αυτό εδώ το διαμαντάκι και καλό θα ήταν να το ψάξετε και να το δείτε.

Άσε που οι πρωταγωνιστές είναι οι καλύτεροι δυνατοί. Η Ellen Page κλέβει άνετα την παράσταση. Όχι απλά με έπεισε για ψυχωτική κοπελίτσα, μέχρι που με τρόμαξε μπορώ να σας πω. Τι βλέμμα και κυρίως ΤΙ γέλιο. Ανατριχιάζω μόνο στη σκέψη! Όμως και ο Rainn Wilson είναι παραπάνω από ταιριαστός στο ρόλο του. Εκτός του ότι ταιριάζει εμφανισιακά έχει και τρομερά εκφραστικά χαρακτηριστικά. Αυτή η θλίψη σε κάνει να νιώθεις τον πόνο του από πολύ νωρίς. Το ίδιο και η ηλιθιότητα στο βλέμμα του. Όχι με την έννοια της χαζομάρας, αλλά αυτή η ηλιθιότητα που την προκαλούν έντονα συναισθήματα όπως το μίσος ή ο έρωτας(στην προκειμένη και τα δύο) και που σε οδηγεί να τολμάς το αδύνατο. Αυτή η ηλιθιότητα που διακρίνει κάθε πραγματικό ήρωα, με μάσκα ή χωρίς.

                                      

Tried to get in my mouth. What kinda thing want you to eat it?

                                              
Με αφορμή το γαμάτο Super που αποτέλεσε ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη(και που θα τα πούμε και γι΄αυτό) είπα να ξαναδώ το Slither του ίδιου. Όχι ότι δεν το θυμόμουν αλλά είναι τόσο διασκεδαστικό που απλά δεν μπορούσα να πω όχι. Ίσως βέβαια δεν έπρεπε να το βάλω την ώρα που έτρωγα αλλά αυτό είναι τελείως άλλο θέμα. Γιατί όσο να΄ναι το λες αηδιαστικό. Ακόμη και για μένα που με τα γλοιώδη, εξωγήινα σκουλήκια συνήθως δεν έχω κανένα πρόβλημα... Anyway, μια σιχαμερή χλαπάτσα πέφτει στη γη και από μέσα πετάγεται σκουληκοειδές πράγμα και χώνεται μέσα σε εξέχων πρόσωπο της μικρής κοινωνίας προκαλώντας του ιδιαίτερα δυσάρεστες αλλαγές. Κλασσικό στόρι, εξαιρετική εκτέλεση!

Μετά τη μόλυνση σκοπός του είναι να τραφεί με τους κατοίκους και να γονιμοποιήσει γυναίκες που βρίσκει ώστε να γεμίσει η γη γλυκούλικα κόκκινα σκουλήκια με άγριες διαθέσεις! Να τον σταματήσουν αναλαμβάνουν ο όχι και τόσο συμπαθητικός αλλά ιδιαίτερα αστείος δήμαρχος, η αρκετά χρόνια μικρότερη γυναίκα του...μολυσμένου και ο Nathan Fillion. Ναι ok υποδύεται το σερίφη της περιοχής και έχει κάποιο άλλο όνομα αλλά ο Nathan Fillion είναι πάντα ο υπερκούλ Nathan Fillion. Ακολουθούν αναρίθμητες αηδιαστικές σκηνές, τόνοι γλίτσας, φαν χωρίς μέτρο, ατάκες, μια δυο ελαφρά τρομακτικές σκηνές και άπειρες αναφορές σε αγαπημένες καλτιές!

Θα χαμογελάσεις νοσταλγώντας τα Dawn of the dead, Invasion of the Body Snatchers, The Thing και ένα σωρό άλλα διαμάντια. Ταυτόχρονα όμως πρόκειται για μία ταινία που ανήκει ολότελα στο δημιουργό της. Δεν το καταφέρνουν πολλοί αυτό. Έχει αρκετό χιούμορ, αίμα, γραφικότητες, ένα ελάφι να κυνηγάει να φάει τον Nathan, τα θύματα να μετατρέπονται σε zombies, το πλάσμα να γίνεται όλο και μεγαλύτερο, αηδιαστικότερο και με περισσότερα πλοκάμια, να έχει όμως ρομαντική διάθεση και να βάζει μουσική για να κάνει ατμόσφαιρα... Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως δεν θέλω κάτι παραπάνω! Δείτε το και στο καπάκι δείτε και το τελείως διαφορετικό Super του James Gunn. Ο οποίος έχει βάλει το χεράκι του και στο Tromeo and Juliet!

"Hell, if he had a 'gina, you'd'a married him, too."
"What's a "'gina"?"
"It's a country. You know, where "Ginese" people come from. Learn to eavesdrop better."