Αγαπημένες σειρές 2011

                    

10. Dexter

Το τηλεοπτικό 2011 δεν ήταν ιδιαίτερα καλό κι έτσι κατάφερε αυτή η σαιζόν του Ντέξτερ να τρυπώσει στο τοπ 10 μου. Συγκριτικά με τα δείγματα τις σειράς ήταν απαράδεκτη αλλά όπως και να το κάνουμε ο Ντέξτερ είναι μεγάλη μου αγάπη και θα ένιωθα άσχημα αν έλειπε.

9. Psych

Αν η σαιζόν είχε τελειώσει νιώθω πως θα ήταν και ψηλότερα. Έχοντας δει όμως μόνο εννιά επεισόδια δεν μπορώ να κρίνω ολοκληρωμένα. Ωστόσο σε αυτά τα εννιά έχουμε δει τον Shawn να σώζει τον Darth Vader, επεισόδιο με βρικόλακες με έναν Gus να κλέβει την παράσταση, ο Shawn κλεισμένος σε ψυχιατρείο, guest από Malcolm McDowell και William Shatner... Ε νομίζω είμαστε σε εξαιρετικό δρόμο.

8. The Chicago Code

Έζησε λίγο αλλά τα πήγε εξαιρετικά. Χαρακτήρες με πολλά επίπεδα, χτίζονται επεισόδιο με επεισόδιο. Καλογραμμένο σενάριο, σε κερδίζει σχεδόν αμέσως. Κρίμα πραγματικά που κόπηκε γιατί δεν έδωσε όλα όσα είχε να δώσει. Είναι από τις σειρές που αν έχουν χρόνο γίνονται αριστουργήματα όμως δυστυχώς δεν πρόλαβε.

7. Breaking Bad

Θα την είχα παραπάνω αλλά μέχρι περίπου τα μισά της σαιζόν ήμουν στο τσακ να την παρατήσω. Μετά βέβαια τα πήρε όλα κι έφυγε με ένα εκπληκτικό σερί γαμιστερών επεισοδίων και φινάλε τόσο μαύρο που πραγματικά δεν μπορώ να δω σωτηρία για τον Walter. Να σημειώσουμε εδώ την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ εξέλιξη του ήρωα. Τόσο ολοκληρωμένη πορεία δεν έχουμε δει πολλές φορές.

6. Spartacus: Gods of the Arena

Καλογυμνασμένοι άντρες και αιθέριες γυναίκες που φοράνε τα απολύτως απαραίτητα. Μεγάλα σπαθιά, αποκεφαλισμοί, γαμιστερή μουσική. Σεξ και βία και άπειρο αίμα!!! Ναι, δεν έχεις δει κάτι διασκεδαστικότερο από αυτό. Στο Spartacus δεν υπάρχουν τηλεοπτικά ταμπού. Είναι μεγάλο επίτευγμα το ότι μετατρέπεται το σαλόνι σου σε εξέδρα αρένας και πιάνεις τον εαυτό σου να ουρλιάζει παθιασμένα προς την οθόνη!

(Copy paste από την περσινή μου λίστα. Το Spartacus είναι και θα είναι πάντα ακριβώς αυτό. Όσο δεν αλλάζει θα το λατρεύω!)

5. Game of Thrones

Κόλλησα, πωρώθηκα, ερωτεύτηκα τον Khal. Κάθε εβδομάδα περίμενα να έρθει η μέρα του GOT. Απόλυτο win και ίσως ο νικητής των νέων σειρών. Ενδιαφέρουσες εξελίξεις, ωραίοι χαρακτήρες. Θάνατος στους Lanisters(με εξαίρεση φυσικά τον υπερτέλειο Tyrion). Να μην τέλειωνε και κάθε επεισόδιο με cliffhanger και θα την εκτιμούσα λίγο παραπάνω τη σειρά! Και μην ξεχνάμε...Winter Is Coming!

4. Doctor Who

Το είδα όλο τον προηγούμενο μήνα και το αγάπησα. Δεν είναι σούπερ σειρά αλλά μιλάει στο παιδί μέσα μου και τη βρίσκω και πολύ συναισθηματική. Οι δύο τελευταίες σαιζόν έπαιξαν σε άλλη κατηγορία από τις προηγούμενες(που και αυτές μου άρεσαν ιδιαίτερα). Από τη φετινή λάτρεψα το ότι ήξερα τι να περιμένω στο φινάλε σε σημείο να μη θέλω να συνεχίσω μήπως και έτσι αποφευχθεί αυτό που ερχόταν. Α και περισσότερη River. Αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι!

 

3. Bored to Death

 

Κακά τα μαντάτα για τούτο εδώ το μικρό αριστούργημα καθώς δεν θα συνεχιστεί. Ένας λόγος παραπάνω για να το έχω ψηλά στη λίστα μου. Τιμητικά ρε παιδί μου(καλά μη λέω χαζά, πάλι εδώ θα ήταν σε οποιαδήποτε περίπτωση)! Έξυπνη σειρά, σε σημεία ξεκαρδιστική. Δεν προσπαθεί για τίποτα και όμως είναι γαμάτη. Σουρεαλιστικά σκηνικά, φεύγα χαρακτήρες, ΙΔΑΝΙΚΟ καστ. Δεν έχει κάτι που να μην αγαπάω, οπότε στο νούμερο τρία χαλαρά.

2. Community

Ακόμη και από αυτή τη σειρά δεν έχουμε δει πολλά όμως είχε κάποια εκπληκτικά επεισόδια. Την αγαπάω γιατί κινείται στο ίδιο επίπεδο πάντα και σε κάθε σαιζόν έχει επεισόδια που ανεβάζουν τον πήχη. Το Χριστουγεννιάτικο musical ήταν μικρό έπος. Είναι από τις εξυπνότερες σειρές αυτή τη στιγμή, δεν έχει χάσει στιγμή τη φρεσκάδα της και δεν την έχω βαρεθεί ούτε ένα δευτερόλεπτο. Πόσες σειρές το έχουν καταφέρει αυτό;

1. Sons of Anarchy

   

Πρώτα ας χαρίσω μια υπόκλιση στον τρελαμένο κύριο Sutter. Η καλύτερη τηλεόραση που είδα φέτος. Οι γιοι περνάνε τη σκοτεινότερη και δυσκολότερη φάση τους. Ο Jax και η Tara έφτασαν στο σημείο χωρίς γυρισμό και αναμενόμενα στην επόμενη σαιζόν θα τους πάρει όλους ο διάολος. Σεμινάριο δραματουργίας, ξύπνησε μνήμες Shield και πλέον παίζει στη μεγάλη κατηγορία. Ένα μεγάλο respect για τη συνέπεια των χαρακτήρων, ένα μπράβο για την εξέλιξη της Τάρα, και πολλά κιλά δάκρυα για τραγικότερο χαρακτήρα όλων, τον Opie. Σε μια χρονιά χωρίς σπουδαία πράγματα το SOA έκανε άνετα τη διαφορά.

ΥΓ: Έχω μείνει ιδιαίτερα πίσω στο Boardwalk Empire, οπότε θεώρησα σωστότερο να μη το βάλω. Το Homeland είναι επίσης εξαιρετική σειρά απλά καθόλου του γούστου μου. Σταμάτησα το Walking Dead που αποδείχτηκε τόσο τραγικό που δεν μπορούσα ούτε να γελάσω με τα χάλια του.

He's having the worst day of his life. Over, and over...

                                     

 

Άλλη μία όχι ακριβώς Χριστουγεννιάτικη ταινία που όμως προτιμώ να τη βλέπω αυτή την εποχή. Στο κάτω κάτω χιόνι έχει, γλυκιά ιστορία είναι, μυρίζει κάπως σαν παραμύθι. So, why not?? Μιλάω για τη μέρα της Μαρμότας. Παρένθεση για να πω πως η μαρμότα είναι το τελειότερο ζώο στον πλανήτη και θα έπρεπε να λατρεύεται ως θεότητα! Πάμε στην ταινία τώρα. Ο uber cool Bill Murray είναι ένας στρυφνός, κυνικός, ψωνισμένος, αγενής μετεωρολόγος που κάθε χρόνο πάει στο υπέροχο Punxsutawney για να καλύψει την Μέρα της Μαρμότας. Αυτή τη φορά όμως το σύμπαν αποφάσισε να τον τιμωρήσει για τη μιζέρια που κουβαλάει και έτσι ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά και ξανά...

Η ταινία πέρα από τους δικούς μου προσωπικούς λόγους που με έχουν αφήσει αιώνια κολλημένη μαζί της είναι ένας μικρός θησαυρός. Αυθεντικά αστεία, με δυο τρεις ξεκαρδιστικές στιγμές. Συγκινητική, τρυφερή αλλά όχι γλυκανάλατη. Ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος αιώνια στην ίδια μέρα, να τη ζει από την αρχή μέχρι να αλλάξει ειλικρινά και ολοκληρωτικά. Και αυτή η αλλαγή δεν είναι καθόλου εύκολη. Στην αρχή θα διασκεδάσει με την κατάσταση(η σκηνή που σκάει στο σινεμά ντυμένος cowboy-"Call me Bronco"- απλά ανεκτίμητη). Στη συνέχεια θα προσπαθήσει να την εκμεταλλευτεί, μετά θα απογοητευτεί και στο τέλος θα το πάρει απόφαση. Έτσι θα είναι η ζωή του από εδώ και πέρα...
   

Από τη λίγες ταινίες που λειτουργεί τόσο καλά σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Από τη μία παρακολουθούμε την καθ΄όλα σοβαρή μεταστροφή του χαρακτήρα. Η οποία γίνεται υπολογισμένα και με συνέπεια. Ο ήρωας αντίθετα με αυτό που θα περιμέναμε(και που θα μας έκανε να βγάλουμε το DVD) απολαμβάνει στο έπακρο την τιμωρία του, την εκμεταλλεύεται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και μόνο αφού συνειδητοποιήσει πως δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να πάρει απ΄αυτή, θα βουλιάξει στον εφιάλτη. Από την άλλη η ιδέα της επανάληψης της μέρας στρώνει το έδαφος για αμέτρητα ξεκαρδιστικά σκηνικά με αποκορύφωμα τις συναντήσεις με τον Ned(γελάω μόνη μου μόνο που τις σκέφτομαι). Κάπως έτσι έχουμε την ιδανική συνταγή με τις σωστές δόσεις χαβαλέ και δράματος.
 

Για τον Bill Murray ότι και να γράψω είναι λίγο. Ειδικά εδώ έχει πάρει την ταινία στους ώμους του κι έχει φύγει. Ειλικρινά δεν παίζει να υπάρχει άλλος πιο κατάλληλος για το ρόλο. Η Andie MacDowell είναι υπέροχη αν και ο χαρακτήρας της Ρίτα μου φαίνεται αβάσταχτα ενοχλητικός. Κάπως έτσι λοιπόν, με ένα ιδιοφυές σενάριο(σκέψου το για λίγο) και έναν πρωταγωνιστή που προσθέτει τελειότητα οπουδήποτε εμφανίζεται δεν θα μπορούσε αυτή η ταινία να μην είναι εξαιρετική επιλογή.  Η μελαγχολία που κουβαλάει ταιριάζει ιδανικά στο κλίμα των ημερών όπως και η γλύκα που σου αφήνει στο τέλος. Και ξέρεις ε; Μια φορά δεν είναι ποτέ αρκετή. Και ξανά, και ξανά, και ξανά...

           

They call themselves "The Goonies"...

                                    

Εννοείται πως κάθε χρόνο βλέπω τις αγαπημένες μου Χριστουγεννιάτικες ταινίες όμως γι΄αυτές τα έχουμε πει αρκετές φορές. Φέτος είπα να δω και κάτι που είχα να δω από τότε που ήμουν παιδί και που θυμάμαι ότι λάτρευα. Τα Goonies! Ναι ξέρω δεν έχει δέντρα και χιόνια και Αη Βασίληδες αλλά στην τελική τι πιο ταιριαστό στο κλίμα των Χριστουγέννων από μια καθαρόαιμη παιδική περιπέτεια; Τα Goonies είναι μια φανταστική ομάδα από συμπαθέστατα πιτσιρίκια. Δεν είναι τα cool παιδιά της περιοχής(το άκρως αντίθετο θα λέγαμε) αλλά σε κερδίζουν με την απίστευτη ικανότητά τους να ελκύουν μπελάδες.

Προκειμένου να βρουν χρήματα για να σώσουν τα σπίτια τους και να μην αναγκαστούν να μετακομίσουν αρχίζουν να ψάχνουν έναν μυθικό θησαυρό. Κάπου στην πορεία θα βρεθούν στο δρόμο μια οικογένειας κακοποιών και το τρελό κυνηγητό αρχίζει. Σαν περιπέτεια λειτουργεί άψογα. Κάθε φορά που νομίζεις πως έχουν φτάσει στο τέλος, κάτι ξεφυτρώνει και το τρέξιμο συνεχίζεται. Υπόγειες στοές, σπηλιές, νεκροί πειρατές, αραχνιασμένες αλλά καθόλα ενεργές παγίδες, συνεχώς κάτι συμβαίνει. Θυμάσαι εκείνη την πρώτη φορά που το έβλεπες με τα μάτια γουρλωμένα και το στόμα ανοιχτό; Τότε που πίστευες ότι όλα αυτά μπορούν να συμβούν και που ζήλευες την τύχη των Goonies να ζήσουν μια τέτοια μεγαλειώδη περιπέτεια... Και το εκπληκτικό είναι πως τόσα χρόνια μετά το έβλεπα με τον ίδιο παιδικό ενθουσιασμό. Λίγες ταινίες το κάνουν αυτό.

Επίσης δεν γίνεται να μιλάμε γι΄αυτή την ταινία και να μην αναφερθώ στα τρία αγαπημένα μου Goonies. Ο μικρός θεούλης Data με τις απίθανες εφευρέσεις. Τι κι αν δεν λειτουργούν σχεδόν ποτέ. Θα το κάνουν όταν πρέπει και θα του σώσουν τη ζωή! Φανταστικός είναι επίσης ο Σλοθ! Την πρώτη φορά που το είδα θυμάμαι πως είχα τρομάξει όταν εμφανίστηκε και μετά που αποδείχτηκε καλός ήμουν γεμάτη τύψεις. Τώρα πια αποτελεί ένα από τα πιο γλυκά κομμάτια των παιδικών μου αναμνήσεων. Α είπα ότι κουνάει τα αυτιά του στα καλά καθούμενα; Αλήθεια το κάνει! Last αλλά σε καμία μα καμία περίπτωση least ο Chunk! Σαν τώρα θυμάμαι πόσο είχα φοβηθεί ως παιδί στη σκηνή με το μίξερ. Κι ο Chunk φοβήθηκε τόσο πολύ που εξομολογήθηκε όλα όσα έχει κάνει στη ζωή του. Τέλειος!

Πραγματικά χαίρομαι απίστευτα που τη θυμήθηκα και που την είδα ξανά! Καλά Χριστούγεννα κλπ :)

This Is the Way the World Ends

       

 Dexter: Season 6 Episode 12

    

Sneak Peek: Le gamin au vélo

      

Θεωρώ το Le gamin au vélo την μοναδική ταινία των αδερφών Νταρντέν που έχω δει και το λέω γιατί ίσως έχει σημασία στο πως μου φάνηκε η ταινία. Πρακτικά έχω δει κάποιες κλασσικές τους πριν χρόνια(ή καλύτερα μου είχαν βάλει να δω) αλλά τα μυαλά μου ήταν αλλού και δεν θυμάμαι τίποτα. Λοιπόν μου άρεσε! Η συγκρατημένη αισιοδοξία της, τα ζεστά της χρώματα, οι "χαμηλόφωνες" ερμηνείες. Και συνήθως εγώ με κάτι τέτοιες ταινίες βαριέμαι. Αυτή εδώ όμως αποφεύγει τους εκβιαστικούς μελοδραματισμούς και η ιστορία του μικρού Cyril έχει ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Ο Cyril έχει γνωρίσει μόνο την απόρριψη οπότε την αποδοχή δεν μπορεί να τη διαχειριστεί. Είτε που θα σε ακολουθήσει τυφλά, είτε που θα τεστάρει τις αντοχές σου στο έπακρο. Μου άρεσε ιδιαίτερα που οι Νταρντέν αποτύπωσαν και τις δύο δυνατές αντιδράσεις. Αισιόδοξο μεν αλλά σκληρό ανά στιγμές φιλμ κουβαλάει κάτι από παραμύθι που πάντα(πόσο μάλλον τέτοιες μέρες) είναι καλοδεχούμενο. Δείτε το και τέτοια :)

   

Ricochet Rabbit

 

Dexter: Season 6 Episode 10