Αγαπημένες σειρές 2011

                    

10. Dexter

Το τηλεοπτικό 2011 δεν ήταν ιδιαίτερα καλό κι έτσι κατάφερε αυτή η σαιζόν του Ντέξτερ να τρυπώσει στο τοπ 10 μου. Συγκριτικά με τα δείγματα τις σειράς ήταν απαράδεκτη αλλά όπως και να το κάνουμε ο Ντέξτερ είναι μεγάλη μου αγάπη και θα ένιωθα άσχημα αν έλειπε.

9. Psych

Αν η σαιζόν είχε τελειώσει νιώθω πως θα ήταν και ψηλότερα. Έχοντας δει όμως μόνο εννιά επεισόδια δεν μπορώ να κρίνω ολοκληρωμένα. Ωστόσο σε αυτά τα εννιά έχουμε δει τον Shawn να σώζει τον Darth Vader, επεισόδιο με βρικόλακες με έναν Gus να κλέβει την παράσταση, ο Shawn κλεισμένος σε ψυχιατρείο, guest από Malcolm McDowell και William Shatner... Ε νομίζω είμαστε σε εξαιρετικό δρόμο.

8. The Chicago Code

Έζησε λίγο αλλά τα πήγε εξαιρετικά. Χαρακτήρες με πολλά επίπεδα, χτίζονται επεισόδιο με επεισόδιο. Καλογραμμένο σενάριο, σε κερδίζει σχεδόν αμέσως. Κρίμα πραγματικά που κόπηκε γιατί δεν έδωσε όλα όσα είχε να δώσει. Είναι από τις σειρές που αν έχουν χρόνο γίνονται αριστουργήματα όμως δυστυχώς δεν πρόλαβε.

7. Breaking Bad

Θα την είχα παραπάνω αλλά μέχρι περίπου τα μισά της σαιζόν ήμουν στο τσακ να την παρατήσω. Μετά βέβαια τα πήρε όλα κι έφυγε με ένα εκπληκτικό σερί γαμιστερών επεισοδίων και φινάλε τόσο μαύρο που πραγματικά δεν μπορώ να δω σωτηρία για τον Walter. Να σημειώσουμε εδώ την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ εξέλιξη του ήρωα. Τόσο ολοκληρωμένη πορεία δεν έχουμε δει πολλές φορές.

6. Spartacus: Gods of the Arena

Καλογυμνασμένοι άντρες και αιθέριες γυναίκες που φοράνε τα απολύτως απαραίτητα. Μεγάλα σπαθιά, αποκεφαλισμοί, γαμιστερή μουσική. Σεξ και βία και άπειρο αίμα!!! Ναι, δεν έχεις δει κάτι διασκεδαστικότερο από αυτό. Στο Spartacus δεν υπάρχουν τηλεοπτικά ταμπού. Είναι μεγάλο επίτευγμα το ότι μετατρέπεται το σαλόνι σου σε εξέδρα αρένας και πιάνεις τον εαυτό σου να ουρλιάζει παθιασμένα προς την οθόνη!

(Copy paste από την περσινή μου λίστα. Το Spartacus είναι και θα είναι πάντα ακριβώς αυτό. Όσο δεν αλλάζει θα το λατρεύω!)

5. Game of Thrones

Κόλλησα, πωρώθηκα, ερωτεύτηκα τον Khal. Κάθε εβδομάδα περίμενα να έρθει η μέρα του GOT. Απόλυτο win και ίσως ο νικητής των νέων σειρών. Ενδιαφέρουσες εξελίξεις, ωραίοι χαρακτήρες. Θάνατος στους Lanisters(με εξαίρεση φυσικά τον υπερτέλειο Tyrion). Να μην τέλειωνε και κάθε επεισόδιο με cliffhanger και θα την εκτιμούσα λίγο παραπάνω τη σειρά! Και μην ξεχνάμε...Winter Is Coming!

4. Doctor Who

Το είδα όλο τον προηγούμενο μήνα και το αγάπησα. Δεν είναι σούπερ σειρά αλλά μιλάει στο παιδί μέσα μου και τη βρίσκω και πολύ συναισθηματική. Οι δύο τελευταίες σαιζόν έπαιξαν σε άλλη κατηγορία από τις προηγούμενες(που και αυτές μου άρεσαν ιδιαίτερα). Από τη φετινή λάτρεψα το ότι ήξερα τι να περιμένω στο φινάλε σε σημείο να μη θέλω να συνεχίσω μήπως και έτσι αποφευχθεί αυτό που ερχόταν. Α και περισσότερη River. Αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι!

 

3. Bored to Death

 

Κακά τα μαντάτα για τούτο εδώ το μικρό αριστούργημα καθώς δεν θα συνεχιστεί. Ένας λόγος παραπάνω για να το έχω ψηλά στη λίστα μου. Τιμητικά ρε παιδί μου(καλά μη λέω χαζά, πάλι εδώ θα ήταν σε οποιαδήποτε περίπτωση)! Έξυπνη σειρά, σε σημεία ξεκαρδιστική. Δεν προσπαθεί για τίποτα και όμως είναι γαμάτη. Σουρεαλιστικά σκηνικά, φεύγα χαρακτήρες, ΙΔΑΝΙΚΟ καστ. Δεν έχει κάτι που να μην αγαπάω, οπότε στο νούμερο τρία χαλαρά.

2. Community

Ακόμη και από αυτή τη σειρά δεν έχουμε δει πολλά όμως είχε κάποια εκπληκτικά επεισόδια. Την αγαπάω γιατί κινείται στο ίδιο επίπεδο πάντα και σε κάθε σαιζόν έχει επεισόδια που ανεβάζουν τον πήχη. Το Χριστουγεννιάτικο musical ήταν μικρό έπος. Είναι από τις εξυπνότερες σειρές αυτή τη στιγμή, δεν έχει χάσει στιγμή τη φρεσκάδα της και δεν την έχω βαρεθεί ούτε ένα δευτερόλεπτο. Πόσες σειρές το έχουν καταφέρει αυτό;

1. Sons of Anarchy

   

Πρώτα ας χαρίσω μια υπόκλιση στον τρελαμένο κύριο Sutter. Η καλύτερη τηλεόραση που είδα φέτος. Οι γιοι περνάνε τη σκοτεινότερη και δυσκολότερη φάση τους. Ο Jax και η Tara έφτασαν στο σημείο χωρίς γυρισμό και αναμενόμενα στην επόμενη σαιζόν θα τους πάρει όλους ο διάολος. Σεμινάριο δραματουργίας, ξύπνησε μνήμες Shield και πλέον παίζει στη μεγάλη κατηγορία. Ένα μεγάλο respect για τη συνέπεια των χαρακτήρων, ένα μπράβο για την εξέλιξη της Τάρα, και πολλά κιλά δάκρυα για τραγικότερο χαρακτήρα όλων, τον Opie. Σε μια χρονιά χωρίς σπουδαία πράγματα το SOA έκανε άνετα τη διαφορά.

ΥΓ: Έχω μείνει ιδιαίτερα πίσω στο Boardwalk Empire, οπότε θεώρησα σωστότερο να μη το βάλω. Το Homeland είναι επίσης εξαιρετική σειρά απλά καθόλου του γούστου μου. Σταμάτησα το Walking Dead που αποδείχτηκε τόσο τραγικό που δεν μπορούσα ούτε να γελάσω με τα χάλια του.

He's having the worst day of his life. Over, and over...

                                     

 

Άλλη μία όχι ακριβώς Χριστουγεννιάτικη ταινία που όμως προτιμώ να τη βλέπω αυτή την εποχή. Στο κάτω κάτω χιόνι έχει, γλυκιά ιστορία είναι, μυρίζει κάπως σαν παραμύθι. So, why not?? Μιλάω για τη μέρα της Μαρμότας. Παρένθεση για να πω πως η μαρμότα είναι το τελειότερο ζώο στον πλανήτη και θα έπρεπε να λατρεύεται ως θεότητα! Πάμε στην ταινία τώρα. Ο uber cool Bill Murray είναι ένας στρυφνός, κυνικός, ψωνισμένος, αγενής μετεωρολόγος που κάθε χρόνο πάει στο υπέροχο Punxsutawney για να καλύψει την Μέρα της Μαρμότας. Αυτή τη φορά όμως το σύμπαν αποφάσισε να τον τιμωρήσει για τη μιζέρια που κουβαλάει και έτσι ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά και ξανά...

Η ταινία πέρα από τους δικούς μου προσωπικούς λόγους που με έχουν αφήσει αιώνια κολλημένη μαζί της είναι ένας μικρός θησαυρός. Αυθεντικά αστεία, με δυο τρεις ξεκαρδιστικές στιγμές. Συγκινητική, τρυφερή αλλά όχι γλυκανάλατη. Ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος αιώνια στην ίδια μέρα, να τη ζει από την αρχή μέχρι να αλλάξει ειλικρινά και ολοκληρωτικά. Και αυτή η αλλαγή δεν είναι καθόλου εύκολη. Στην αρχή θα διασκεδάσει με την κατάσταση(η σκηνή που σκάει στο σινεμά ντυμένος cowboy-"Call me Bronco"- απλά ανεκτίμητη). Στη συνέχεια θα προσπαθήσει να την εκμεταλλευτεί, μετά θα απογοητευτεί και στο τέλος θα το πάρει απόφαση. Έτσι θα είναι η ζωή του από εδώ και πέρα...
   

Από τη λίγες ταινίες που λειτουργεί τόσο καλά σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Από τη μία παρακολουθούμε την καθ΄όλα σοβαρή μεταστροφή του χαρακτήρα. Η οποία γίνεται υπολογισμένα και με συνέπεια. Ο ήρωας αντίθετα με αυτό που θα περιμέναμε(και που θα μας έκανε να βγάλουμε το DVD) απολαμβάνει στο έπακρο την τιμωρία του, την εκμεταλλεύεται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και μόνο αφού συνειδητοποιήσει πως δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να πάρει απ΄αυτή, θα βουλιάξει στον εφιάλτη. Από την άλλη η ιδέα της επανάληψης της μέρας στρώνει το έδαφος για αμέτρητα ξεκαρδιστικά σκηνικά με αποκορύφωμα τις συναντήσεις με τον Ned(γελάω μόνη μου μόνο που τις σκέφτομαι). Κάπως έτσι έχουμε την ιδανική συνταγή με τις σωστές δόσεις χαβαλέ και δράματος.
 

Για τον Bill Murray ότι και να γράψω είναι λίγο. Ειδικά εδώ έχει πάρει την ταινία στους ώμους του κι έχει φύγει. Ειλικρινά δεν παίζει να υπάρχει άλλος πιο κατάλληλος για το ρόλο. Η Andie MacDowell είναι υπέροχη αν και ο χαρακτήρας της Ρίτα μου φαίνεται αβάσταχτα ενοχλητικός. Κάπως έτσι λοιπόν, με ένα ιδιοφυές σενάριο(σκέψου το για λίγο) και έναν πρωταγωνιστή που προσθέτει τελειότητα οπουδήποτε εμφανίζεται δεν θα μπορούσε αυτή η ταινία να μην είναι εξαιρετική επιλογή.  Η μελαγχολία που κουβαλάει ταιριάζει ιδανικά στο κλίμα των ημερών όπως και η γλύκα που σου αφήνει στο τέλος. Και ξέρεις ε; Μια φορά δεν είναι ποτέ αρκετή. Και ξανά, και ξανά, και ξανά...

           

They call themselves "The Goonies"...

                                    

Εννοείται πως κάθε χρόνο βλέπω τις αγαπημένες μου Χριστουγεννιάτικες ταινίες όμως γι΄αυτές τα έχουμε πει αρκετές φορές. Φέτος είπα να δω και κάτι που είχα να δω από τότε που ήμουν παιδί και που θυμάμαι ότι λάτρευα. Τα Goonies! Ναι ξέρω δεν έχει δέντρα και χιόνια και Αη Βασίληδες αλλά στην τελική τι πιο ταιριαστό στο κλίμα των Χριστουγέννων από μια καθαρόαιμη παιδική περιπέτεια; Τα Goonies είναι μια φανταστική ομάδα από συμπαθέστατα πιτσιρίκια. Δεν είναι τα cool παιδιά της περιοχής(το άκρως αντίθετο θα λέγαμε) αλλά σε κερδίζουν με την απίστευτη ικανότητά τους να ελκύουν μπελάδες.

Προκειμένου να βρουν χρήματα για να σώσουν τα σπίτια τους και να μην αναγκαστούν να μετακομίσουν αρχίζουν να ψάχνουν έναν μυθικό θησαυρό. Κάπου στην πορεία θα βρεθούν στο δρόμο μια οικογένειας κακοποιών και το τρελό κυνηγητό αρχίζει. Σαν περιπέτεια λειτουργεί άψογα. Κάθε φορά που νομίζεις πως έχουν φτάσει στο τέλος, κάτι ξεφυτρώνει και το τρέξιμο συνεχίζεται. Υπόγειες στοές, σπηλιές, νεκροί πειρατές, αραχνιασμένες αλλά καθόλα ενεργές παγίδες, συνεχώς κάτι συμβαίνει. Θυμάσαι εκείνη την πρώτη φορά που το έβλεπες με τα μάτια γουρλωμένα και το στόμα ανοιχτό; Τότε που πίστευες ότι όλα αυτά μπορούν να συμβούν και που ζήλευες την τύχη των Goonies να ζήσουν μια τέτοια μεγαλειώδη περιπέτεια... Και το εκπληκτικό είναι πως τόσα χρόνια μετά το έβλεπα με τον ίδιο παιδικό ενθουσιασμό. Λίγες ταινίες το κάνουν αυτό.

Επίσης δεν γίνεται να μιλάμε γι΄αυτή την ταινία και να μην αναφερθώ στα τρία αγαπημένα μου Goonies. Ο μικρός θεούλης Data με τις απίθανες εφευρέσεις. Τι κι αν δεν λειτουργούν σχεδόν ποτέ. Θα το κάνουν όταν πρέπει και θα του σώσουν τη ζωή! Φανταστικός είναι επίσης ο Σλοθ! Την πρώτη φορά που το είδα θυμάμαι πως είχα τρομάξει όταν εμφανίστηκε και μετά που αποδείχτηκε καλός ήμουν γεμάτη τύψεις. Τώρα πια αποτελεί ένα από τα πιο γλυκά κομμάτια των παιδικών μου αναμνήσεων. Α είπα ότι κουνάει τα αυτιά του στα καλά καθούμενα; Αλήθεια το κάνει! Last αλλά σε καμία μα καμία περίπτωση least ο Chunk! Σαν τώρα θυμάμαι πόσο είχα φοβηθεί ως παιδί στη σκηνή με το μίξερ. Κι ο Chunk φοβήθηκε τόσο πολύ που εξομολογήθηκε όλα όσα έχει κάνει στη ζωή του. Τέλειος!

Πραγματικά χαίρομαι απίστευτα που τη θυμήθηκα και που την είδα ξανά! Καλά Χριστούγεννα κλπ :)

This Is the Way the World Ends

       

 Dexter: Season 6 Episode 12

    

Sneak Peek: Le gamin au vélo

      

Θεωρώ το Le gamin au vélo την μοναδική ταινία των αδερφών Νταρντέν που έχω δει και το λέω γιατί ίσως έχει σημασία στο πως μου φάνηκε η ταινία. Πρακτικά έχω δει κάποιες κλασσικές τους πριν χρόνια(ή καλύτερα μου είχαν βάλει να δω) αλλά τα μυαλά μου ήταν αλλού και δεν θυμάμαι τίποτα. Λοιπόν μου άρεσε! Η συγκρατημένη αισιοδοξία της, τα ζεστά της χρώματα, οι "χαμηλόφωνες" ερμηνείες. Και συνήθως εγώ με κάτι τέτοιες ταινίες βαριέμαι. Αυτή εδώ όμως αποφεύγει τους εκβιαστικούς μελοδραματισμούς και η ιστορία του μικρού Cyril έχει ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Ο Cyril έχει γνωρίσει μόνο την απόρριψη οπότε την αποδοχή δεν μπορεί να τη διαχειριστεί. Είτε που θα σε ακολουθήσει τυφλά, είτε που θα τεστάρει τις αντοχές σου στο έπακρο. Μου άρεσε ιδιαίτερα που οι Νταρντέν αποτύπωσαν και τις δύο δυνατές αντιδράσεις. Αισιόδοξο μεν αλλά σκληρό ανά στιγμές φιλμ κουβαλάει κάτι από παραμύθι που πάντα(πόσο μάλλον τέτοιες μέρες) είναι καλοδεχούμενο. Δείτε το και τέτοια :)

   

Ricochet Rabbit

 

Dexter: Season 6 Episode 10

 

Immortals

                                           

Ψιτ εσύ σεναριογράφος; Θέλουμε blockbuster τύπου 300 για να βγάλουμε φράγκα. Μέχρι αύριο στις τρεις να έχεις έτοιμο το σενάριο. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο κάτι τέτοιο. Διαλέγουμε random ήρωα από την ελληνική μυθολογία. Η κληρωτίδα έβγαλε τον Θησέα. Κρατάμε μόνο το όνομα και τον Μινώταυρο. Για την ακρίβεια μόνο τα κέρατα και την αγελαδόφατσα και τα φοράμε στους αντίπαλους. Ο ήρωας είναι outsider αλλά τρομερός πολεμιστής με γοητευτικό χαμόγελο(Gerard γεννιέσαι πάντως καλέ μου, δεν γίνεσαι). Ο κακός είναι ο Μίκι Ρουρκ οπότε δεν χρειάζεται κάτι άλλο να τον προσδιορίσει. Ας βρούμε κι ένα λόγο για να πλακωθούν στα μπουνίδια. Ο κακός λοιπόν ψάχνει να βρει το Τόξο της Ηπείρου με το οποίο θα ελευθερώσει τους Τιτάνες. Αυτοί είναι φυλακισμένοι σε ένα αιώνιο υπόγειο ποδοσφαιράκι(που μάλλον επειδή δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί το ποδόσφαιρο, κανείς δεν αξιοποιεί). Στο ενδιάμεσο σκοτώνει τη μάνα του Θησέα. Πετάμε και τη Freida Pinto κάπου εκεί γύρω κι έτοιμη η ταινία...

Όλο αυτό το ποτ πουρί μυθολογίας, χωρίς ίχνος συνοχής ή ενδιαφέροντος υπό άλλες συνθήκες θα οδηγούσε σε ποστ κραξίματος(ή σε μη ποστ). Έλα όμως που βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωθα μόνο ευγνωμοσύνη για τους κύριους Parlapanides(στο imdb τους βρήκα, ιδέα δεν έχω τι είναι) και το ανόητο σενάριό τους. Απλά και μόνο που υπήρχε κάτι να σκηνοθετήσει ο Tarsem Singh φτάνει! Οπτικό υπερθέαμα... Και δεν αναφέρομαι σε εφέ κλπ. Απλά μια σειρά από πανέμορφες εικαστικά εικόνες. Σαν πίνακες ζωγραφικής. Απίστευτα χρώματα, συμμετρία, κίνηση... Δυσκολεύομαι και να το περιγράψω. Και απλά αρκεί η πρώτη σκηνή για να σε μαγέψει. Όσο διαρκεί η ταινία δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη και δεν σε ενοχλεί ούτε η έλλειψη σεναρίου, ούτε τα αλλόκοτα αρχαία ελληνικά(;) της Pinto, ούτε ο Ρουρκ που φτύνει αριστερά και δεξιά(κάνε λίγο κράτει βρε αγόρι μου, τα πάντα έφαγες).

Το μόνο πράγμα που σε στιγμές με έβγαζε εκτός κλίματος ήταν η μουσική. Για την οποία όμως είχα σχηματίσει τόσο κακή γνώμη από το trailer που τελικά μέχρι και αυτή ήταν ανώτερη των προσδοκιών μου. Με λίγα λόγια μου άρεσε πραγματικά πολύ και να τη δείτε όλοι. Αρκεί να μη μου έρθετε εδώ μετά και μου κάνετε συγκρίσεις με τους 300 γιατί δαγκώνω... Άλλο πράγμα το ένα, άλλο πράγμα το άλλο. Το κάθε ένα γαμάτο με τον τρόπο του.

       

The Adventures of Tintin: The Secret of The Unicorn

                        

Η αλήθεια είναι πως από τον Τεν Τεν δεν περίμενα σπουδαία πράγματα. Κάτι που τον είχα συνηθίσει χάρτινο, ζωγραφιστό και δισδιάστατο. Κάτι που το κόμικ παρά του ότι σαν παιδί ήταν ίσως το αγαπημένο μου εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι κουβαλάει τόσα πολλά στερεότυπα που τελικά ίσως δεν είναι όσο αθώο φαίνεται. Διάφορα τελοσπάντον μου είχαν ξινίσει και μπήκα στην αίθουσα με άπειρες επιφυλάξεις. Οι τίτλοι αρχής ήταν αρκετοί για να τις διαλύσουν!! Θα έλεγα ότι είναι εκπληκτικοί αλλά ίσως είναι λίγο. Από το Buried νομίζω είχα να δω κάτι τόσο καλό(μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια).

Και μετά έρχεται η απίθανη αισθητική του να κλέψει την παράσταση. Αυτό που στο Polar Express έμοιαζε ψυχρό και ελαφρά creepy εδώ ταίριαζε υπέροχα. Και ήταν τόσο αληθοφανές. Σημειώνω πως δεν το είδα 3D αλλά και πάλι υπήρξαν σκηνές που μου φαινόταν σαν να είμαι μέρος τους. Και πόσο αφράτος ήταν ο Μιλού!! Τον θέλω σπίτι μου... Γενικά σαν θέαμα μου άρεσε πάρα πολύ και με κέρδισε και με την παιδικότητά του. Βγαλμένο από άλλες εποχές, διασκεδαστικό και με πολλή δράση (κάτι που δεν περίμενα) σε κάνει να χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Πραγματικά κυλάει σαν νεράκι! Μου θύμισε πάρα πολύ τα συναισθήματα που μου είχε προκαλέσει και το Super 8.

Αστείο, απίστευτα διασκεδαστικό, πραγματική έκπληξη. Γιατί όταν κάτι το έχεις γνωρίσει παιδί μέσα στο κεφάλι σου μοιάζει τεράστιο και υπέροχο. Τον ενθουσιασμό που ένιωθες τότε που ξεφύλλιζες κάθε νέο τεύχος που έπεφτε στα χέρια σου είναι δύσκολο να τον νικήσει κάτι τώρα που -πως να το κάνουμε- έχεις απαιτήσεις. Για μένα δεν το πέτυχε απόλυτα αλλά εκτιμώ απεριόριστα το ότι με γύρισε πίσω! Αυτός ακριβώς είναι ο Steven Spielberg που μου αρέσει. Δράση Indiana Jones και feeling Ε.Τ., what's not to like about it?

    

Hands

            

Sons of Anarchy: Season 04 Episode 10

Just Let Go

               

Dexter: Season 6 Episode 6

     

Always check your candy...

                           

Αυτή η ανάρτηση προοριζόταν για το ΣΚ αλλά το ρούτερ με πρόδωσε!

Βλακείες σαν τον Άγιο Βαλεντίνο ξέρουμε να κάνουμε εισαγωγή. Cool γιορτές σαν το Halloween δεν μας έκοψε να φέρουμε :( Εμείς δεν μασάμε όμως και τουλάχιστον σχετική ταινιούλα βλέπουμε κάθε χρόνο. Φέτος διαλέξαμε να μην κινηθούμε κλασσικά βλέποντας για χιλιοστή φορά το αριστούργημα του Κάρπεντερ αλλά να κάνουμε τη διαφορά με κάτι πιο καινούριο. Και το Trick R Treat αποδείχτηκε ιδανική περίπτωση ταινίας. Πρόκειται για διαφορετικές ιστορίες που συνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μεταξύ του. "Περίεργα" περιστατικά που συμβαίνουν στην ίδια πόλη την ίδια νύχτα, τη νύχτα του Halloween...

Δεν πρόκειται για κάποιο σούπερ τρομακτικό θρίλερ. Όμως έχει εκπληκτική ατμόσφαιρα. Σε βάζει τόσο πολύ στο κλίμα αυτής της υπέροχης γιορτής. Αν ήξερα πως μυρίζουν οι κολοκύθες θα τις μύριζα στον αέρα όσο έβλεπα την ταινία. Γενικά λοιπόν μου άφησε όμορφη αίσθηση. Είναι βέβαια από τις ταινίες που θέλει παρέα. Είτε για να κανιβαλίσετε όλοι μαζί, είτε για να τρομάξετε ο ένας τον άλλο. Είχα καιρό να δω τόσο καλό "παρεϊστικο" θρίλερ. Έχει σκηνές πραγματικά καλογυρισμένες. Αν δεν είσαι πολύ τραγί σαν εμένα ίσως και να τρομάξεις σε κάποια σημεία. Έχει όμως και κάποιες γραφικές στιγμές που δεν μπορείς να ξεπεράσεις εύκολα. Τα όρια ανάμεσα στο camp και το κιτς είναι δυσδιάκριτα και δεν ξέρω πως τυχαίνει τον τελευταίο καιρό αλλά πάνω τους στρογγυλοκάθεται η Anna Paquin.

Πάντως το ότι έχει ανακατέψει φαντάσματα, serial killers, βαμπίρ, λυκάνθρωπους, τους θρύλους του Halloween και παρ΄όλα αυτά δεν βγαίνει μπουκωμένο είναι αξιοσημείωτο. Και τελικά μιλάμε για ένα καλό θρίλερ που συστήνω ανεπιφύλακτα. Εξάλλου όπως ολόσωστα σημειώνεται σε ένα από τα πόστερ της ταινίας "Η καλύτερη Halloween movie τα τελευταία 30 χρόνια". Α! Και μην ξεχνάμε το κωλόπαιδο τον Σαμ που σε κάνει να τρομάζεις απλά με την ύπαρξή του.

    

A Horse of a Different Color

Dexter: Season 6 Episode 4

New Series 2011(part 3)

                  

Pan Am

Ρετρό φάση που μόνο γι΄αυτό θα το βλέπω(βαριέμαι ν΄αρχίσω Mad Men). Η Christina Ricci είναι βέβαια ένας επιπλέον λόγος που με έκανε να δω τον πιλότο. Εντυπωσιακή σειρά, φανερά πολυδάπανη, αναπαριστά ωραία την εποχή. Τη βρήκα ιδιαίτερα ευχάριστη και σίγουρα θα τη συνεχίσω. Έχει ενδιαφέροντα subplots και μέχρι τώρα με έχει κρατήσει.

Homeland

Συζητήθηκε ιδιαίτερα ο πιλότος. Είναι γεγονός ότι αντικειμενικά μιλάμε για κάτι πολύ καλό. Προσωπικά με άφησε αδιάφορη. Θεωρώ ότι τρέφει τη μανία καταδίωξης των Αμερικάνων και δεν ξέρω πως μπορεί να σωθεί από τα κλισέ που βρίσκονται προ των πυλών. Μακάρι να με διαψεύσει αλλά ήδη έχω αρχίσει να βαριέμαι κάπως. Από την άλλη το καστ περιλαμβάνει τη Morena Baccarin και τον Damian -the Baker- Lewis οπότε και σαν το Glee να ήταν θα το έβλεπα!

The Playboy Club

Έπαιξε τρία επεισόδια και κόπηκε. Να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν το βρήκα τόσο κακό όσο θεωρήθηκε. Ήταν απλά αδιάφορο. Όπως και να έχει το ένα επεισόδιο ήταν πιο άνευρο από το προηγούμενο, ο Eddie Cibrian προσπαθεί να μοιάσει στον Don Draper και όχι με ιδιαίτερη επιτυχία και ενώ δεν είναι δυσάρεστο αδυνατεί να σε κερδίσει σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Terra Nova

Το ήξερα πριν το δω ότι πρόκειται για πατάτα αλλά είπα να δώσω μια ευκαιρία. Άλλη μια σειρά που διαφημίστηκε πολύ, που ξοδεύτηκαν άπειρα χρήματα, που πολλοί περίμενα πως και πως και που τελικά έμεινε απλά μια ανεκμετάλλευτη ευκαιρία για κάτι καλό. Δεν άντεξα τρίτο επεισόδιο. Άλλωστε νομίζω είναι και προφανές πως θα εξελιχθεί, άρα μηδέν ενδιαφέρον.

Ringer

Χαχαχα! Το βλέπω να βρίσκει άξια θέση στην ελληνική απογευματινή ζώνη. Ή θα μπορούσε να αντικαταστήσει κάποια από τις τούρκικες σαπουνόπερες που αντικατέστησαν τις μεξικάνικες. Why not; Το Βλέπω ακόμη για τα μάτια της Sarah Michelle Gellar που by the way είναι απαράδεκτη εδώ και γιατί μου φαίνεται ξεκαρδιστικό να παρακολουθώ το πόσο εύκολα η ιστορία γίνεται τόσο υπερβολική που αν στο επόμενο επεισόδιο έσκαγε ο King Kong θα φαινόταν μέχρι και φυσιολογικό. Δεν ξέρω πόσο ακόμη θα την παλέψω.

New Girl

Καλούλι. Δεν ενθουσιάστηκα. Το βλέπω πολύ ευχάριστα αλλά ακόμη κάτι δεν μου πάει καλά. Πάντως είναι φρέσκο, το καστ έχει εκπληκτική χημεία και τη Zooey Deschanel δεν χορταίνεις να τη βλέπεις. Σίγουρα θα το βλέπω καθώς δεν μπορώ να αντισταθώ σε κάτι που κουβαλάει τόση θετική ενέργεια.

American Horror Story

Αντίθετα με τους περισσότερους εγώ το βρήκα παραπάνω από απλά ok. Ναι μπορεί να γίνεται γραφικό και να θυμίζει κακή ταινία τρόμου(που όμως τις αγαπάμε έτσι δεν είναι;) αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την πρωτοτυπία. Μία δίωρη ταινία τρόμου είναι κατόρθωμα αν απλά βλέπεται οπότε εδώ μιλάμε για ένα πραγματικό στοίχημα. Στην τελική δεν με χαλάει μια εβδομαδιαία δόση από ένα αγαπημένο είδος.

Suburgatory

Και ναι, ο τυφώνας χίπστερ που χτυπάει αλύπητα τον κινηματογράφο πέρασε και από την τηλεόραση! Εδώ όμως το αποτέλεσμα είναι φρέσκο, ευχάριστο και μυρίζει Gilmore Girls. Απλά αντί για cool μαμά, έχουμε cool μπαμπά. Και τι μπαμπά... Ο Billy Chenowith himself. Δηλώνω ότι τον αγαπάω και συνεχίζω να βλέπω τη σειρά με ιδιαίτερη ευχαρίστηση!

Από αυτά που συνεχίζονται να πω ότι το Sons of Anarchy διανύει hell of a season. Ξύπνησε όλα εκείνα που ένιωθα όταν έβλεπα Shield, οπότε μόνο respect. 

Το Breaking Bad αφού του έριξα τα απίστευτα μπινελίκια για τη βαρεμάρα που μου προσέφερε μέχρι τη μέση περίπου με έκανε να τα πάρω όλα πίσω με ένα σερί εκπληκτικών επεισοδίων κι αποκορύφωμα ένα φινάλε που φέρνει τον Walter στο πιο σκοτεινό ως τώρα σημείο. Έχω πει πόσο δεν τον γουστάρω πια; 

 Το Bored to Death επέστρεψε την εβδομάδα που μας πέρασε και είναι όσο cool και γαμάτο το θυμάσαι. Μάλιστα ο Ted Danson αποτελεί και τη νέα προσθήκη στο CSI που κάπως έτσι αποκτά ξανά κάποιο ενδιαφέρον. 

Άρχισε επίσης ξανα το Psych. Και ξέρεις πως μια σαιζόν ξεκινάει καλά όταν το πρώτο επεισόδιο ονομάζεται Shawn Rescues Darth Vader και κάνει guest Ο Malcolm McDowell.

                     

Once Upon a Time

                       

 Dexter: Season 6 Episode 2

     

You can fool me, but you cannot fool Ernest Hemingway...

                                        

Του πάει η Ευρώπη του Woody, πλέον είναι δεδομένο. Στην Ευρώπη είναι λιγότερο σαρκαστικός και περισσότερο ρομαντικός. Μπορεί να μην σε κάνει να ξελιγώνεσαι στα γέλια(αν και έχει κάποιες ξεκαρδιστικές στιγμές) αλλά σε κάνει να ονειρεύεσαι και να νοσταλγείς και να χαμογελάς υπνωτισμένα. Κι αν το καινούριο του αριστούργημα δεν σε παρασύρει και δεν σε κάνει να χαθείς σε σκέψεις τότε πιθανότητα δεν έχεις καρδιά και να πας να κοιταχτείς! Για του υπόλοιπους η ταινία ήταν δυο ώρες ψυχανάλυση και μια υπενθύμιση κάποιων πραγμάτων που βολικά αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε.

Ο Gil βρίσκεται στο Παρίσι με τη μέλλουσα γυναίκα του και τους γονείς της. Στο Παρίσι που χρόνια πριν είχε αφήσει. Την πόλη που τον εμπνέει και στην οποία ονειρεύεται να ζήσει. Αντί όμως να ζήσει το όνειρό του έχει επιλέξει να κάνει μια δουλειά που δεν τον εκφράζει και να είναι εγκλωβισμένος σε μια σχέση που δεν του κάνει καλό. Παρένθεση για να πω πόσο για ξύλο είναι η τύπισσα. Αγενής, όχι αστεία... Ο Gil λοιπόν, κάθε βράδυ, ακριβώς τα μεσάνυχτα, μεταφέρεται στο Παρίσι του '20. Ακριβώς στην εποχή που ήθελε να ζει. Και γνωρίζει όλους όσους τον ενέπνευσαν ή θα τον ενέπνεαν αργότερα. Από τον Χέμινγουεϊ ως τον Μπουνιουέλ.

Ο Picasso, η Zelda Fitzgerald, ο Dali(παραλίγο να πνιγώ από τα γέλια με τον Brody και τους ρινόκερους) πετάνε τσιτάτα, φιλοσοφούν, έχουν τόση αυτοπεποίθηση για την ευφυΐα τους...σαν κάποιον να σας θυμίζουν; Προσφέρουν απολαυστικές στιγμές. Και ανάμεσα σε αυτούς η Marion Cotillard, να τους σαγηνεύει όλους και να ονειρεύεται κι αυτή με τη σειρά της μια άλλη εποχή! Γιατί το τώρα ποτέ δεν μας ικανοποιεί. Πάντα πιστεύουμε πως παλιότερα ήταν καλύτερα. Και τελικά είναι και παρηγοριά να ρίχνουμε το φταίξιμο στην εποχή που ζούμε. Σήμερα όλα είναι πιο δύσκολα, πιο ανέπνευστα, πιο επίπεδα. Ισχύει όμως αυτό;

Ο Woody Allen επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά πως είναι ίσως ο εξυπνότερος και πιο διορατικός καλλιτέχνης της εποχής μας. Και αυτή τη φορά μου χάρισε ένα φιλμ που το αγάπησα αυτόματα. Και που με άνεση το βρήκα την καλύτερη και πιο γλυκιά στιγμή του τα τελευταία χρόνια. Μία ταινία για τις επιλογές που δεν έκανες, τις αποφάσεις που δεν πήρες, τα όνειρα που φοβήθηκες να κυνηγήσεις. Για όσα νοσταλγείς, όσα δεν έγινες, όσα άφησες να φύγουν...

      

Life happened. Things happened. Yeah, time happened...

                           

                                                                

Those Kinds of Things

      

Dexter: Season 6 Episode 1

   

Seriously!? It's like you're photoshopped!

                                                              

Είπα να πάω να δω και τον τρίτο Gosling του μήνα μην είμαι αδιάβαστη. Είχα διαβάσει και καλά λόγια, οπότε ψήθηκα παρά το ότι πρόκειται για είδος που δεν προτιμώ. Ο Cal μόλις χώρισε και κλαίει τη μοίρα του. Ο Jacob μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνει, τον παίρνει υπό την προστασία του και ως άλλος Μιγιάγκι του μαθαίνει την τέχνη της αποπλάνησης. Να πούμε εδώ πως τον Cal γουστάρει η δεκαεφτάχρονη baby sitter των παιδιών του την οποία γουστάρει ο δεκατετράχρονος γιος του. Καταλαβαίνεις λοιπόν τι μπερδέματα έχουν να γίνουν. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο επίσης κρατάει ο Steve Carell που πάντα είναι ευχάριστος οπότε ξέρεις πως δεν θα περάσεις άσχημα.

Είναι όπως πάντα ιδανικός για τέτοιους ρόλους. Έχει την ικανότητα να βγάζει μια μιζέρια και ταυτόχρονα να είναι κωμικός χωρίς να γίνεται γελοίος. Επίσης ο Ryan Gosling συνεχίζει το σερί των καλών εμφανίσεων. Εδώ δεν υπάρχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις πέρα από το να δείχνει κούκλος και γοητευτικός. Νομίζω το πετυχαίνει. Οι διπλανές μου τουλάχιστον έπαθαν κάτι εγκεφαλικά όταν έβγαλε τη μπλούζα. Οι κυρίες της ταινίας, μου είναι τόσο αγαπημένες που μόνο καλά λόγια μπορώ να πω. Η Emma Stone είναι αξιολάτρευτη ενώ η Julianne Moore...είναι η Julianne Moore. Γενικά το καστ είναι εξαιρετικό και χαίρεσαι να το βλέπεις.

Η ταινία πάνω κάτω μου άρεσε. Έχει γέλιο. Αρκετές φορές γέλασα δυνατά και σε μια δυο σκηνές ξελιγώθηκα. Το εκτίμησα ιδιαίτερα αυτό. Ώρες ώρες λειτουργούσε σαν καθαρόαιμη κωμωδία, χαλαρωτικά και αστεία. Ειδικά το πρώτο μισό, ξεπέρασε κάθε προσδοκία που είχα. Μετά άρχισαν να έρχονται τα κλισέ, κάτι γλυκανάλατα γυναικεία, μεγάλα λόγια μπροστά σε κοινό για να κερδίσουμε την αγαπημένη μας, βαρυσήμαντες συμβουλές, παιδάκια τρομακτικά ώριμα για την ηλικία τους να υπογραμμίζουν τα αυτονόητα... Τα έχουμε δει τόσες φορές που από ένα σημείο και μετά ξέρεις κάθε επόμενη ατάκα, οπότε προς το τέλος γίνεται κομματάκι βαρετό. Ωστόσο πέρασα καλά, γέλασα πολύ και είναι ότι πρέπει για ένα χαλαρό κυριακάτικο βράδυ.

Triangle

    

SPOILER ALERT 

Αν δεν την έχεις δει μην διαβάσεις τίποτα και πάνε δες την!!!

 

Ξεκίνησα να δω την ταινία έχοντας στο μυαλό μου ότι μια παρέα ανεβαίνει σε πλοίο το οποίο φαίνεται εγκαταλελειμμένο αλλά δεν είναι και γίνονται διάφορα τρομακτικά εκεί πάνω. Κάτι σαν Ghost Ship δηλαδή. Πόσο λοιπόν χάρηκα και εξεπλάγην ευχάριστα όταν είδα την παρέα να παγιδεύεται στο χρόνο και η πρωταγωνίστρια να ζει τη μέρα της μαρμότας. Χωρίς τη μαρμότα και με τα όσα επαναλαμβάνονται να είναι κάπως πιο τρομακτικά. Η ιστορία παίζει σε λούπα συνεχώς και η ηρωίδα ως η μόνη που το συνειδητοποιεί πρέπει να βρει τρόπο να το σταματήσει.

Άλλη μια ταινία λοιπόν που παίζει με το χρόνο και τα ταξίδια μέσα σ΄αυτόν. Και είναι από αυτές που το κάνουν σωστά. Τρύπες που βγάζουν μάτι δεν εντόπισα και δεδομένου ότι το χρονικό πλαίσιο είναι μικρό δεν είχαν και ιδιαίτερα δύσκολη δουλειά οι δημιουργοί. Ωστόσο δεν παύει να είναι εντυπωσιακό. Μου θύμισε αρκετά το Los cronocrímenes. Και αυτό μόνο για καλό θα το ανέφερα. Η ταινία από νωρίς ξεφεύγει από το είδος της και χτίζεται με πραγματικά ενδιαφέρον τρόπο. Η ανακάλυψη του τι τρέχει, το πόσες φορές παίζεται η ιστορία, το πως κάθε κομμάτι του παζλ μπαίνει στη θέση του είναι πραγματικά μελετημένα, αυξάνουν την αγωνία και σε κάνουν να μην ξεκολλάς τα μάτια σου από την οθόνη.

Από εκεί και πέρα όμως φοβάμαι πως ίσως ξενερώσει κάποιον που περίμενε καθαρόαιμο θριλεράκι. Γιατί ναι μεν έχει καμιά δυο σκηνές που μπορεί να πεταχτείς ή μια...υποψία ατμόσφαιρας όταν πρωτοανεβαίνουν στο πλοίο, όμως δεν θα έλεγα πως λειτουργεί καλά αν τη βλέπεις για να τρομάξεις. Προσωπικά την προτείνω ανεπιφύλακτα για τη διαφορετικότητά της αλλά αν δεν την έχεις κι έφτασες ως εδώ(παρά την προειδοποίησή) μου, χάλασες την έκπληξη. Από τις ταινίες που όσο λιγότερα ξέρεις τόσο καλύτερα τις απολαμβάνεις!

Νύχτες Πρεμιέρας 2011

        

Updated: 26/9/2011

Life is only on Earth. And not for long...

                                                

Ελάχιστα πράγματα για το Melancholia. Δυο τρία σημεία που κράτησα μήπως ανοίξουμε καμιά ενδιαφέρουσα κουβεντούλα στα σχόλια:

Η αρχική σκηνή είναι ένα αριστούργημα μόνη της. Μαύρη οθόνη να έδειχνε από εκεί και πέρα γι΄αυτό το υπέροχο θέαμα των πρώτων λεπτών θα άξιζε και με το παραπάνω... Οπτικά είναι έργο τέχνης, γεμίζει με τις εικόνες και τους ήχους κάθε σου κομμάτι. Υπέροχη. Αντίστοιχα ένα ποίημα ήταν και το κλείσιμο. Τα τελευταία δευτερόλεπτα είναι τόσο όμορφα και δυνατά που σταματάς να αναπνέεις. 

Το πρώτο μέρος είναι ικανό να σε δυαλύσει. Όλο και κάποιον θα βρεις να ταυτιστείς, κάτι θα σε κάνει να πονέσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση. Και αν ταυτιστείς με την Justine θα νιώσεις και άσχημα γι΄αυτό που είσαι. Αυτό το παραπονεμένο βλέμμα του Alexander Skarsgard θα το βλέπω στον ύπνο μου καιρό και θα μου ραγίζει την καρδιά... Ψυχογράφημα όχι αστεία. 

Οι δύο πρωταγωνίστριες είναι εκπληκτικές. Στο δεύτερο μισό άνετα κλέβουν την παράσταση σε σχέση με την όλη ιστορία που στην τελική δεν έχει και μεγάλη σημασία. Στο επίκεντρο είναι αυτές οι δύο και αν η γη κινδυνεύει να καταστραφεί είναι για δείξουν αυτοί οι δύο χαρακτήρες όλο τους το μεγαλείο. 

Ευχάριστη έκπληξη οι έξυπνοι και αστείοι διάλογοι! Σε Τρίερ δεν έχω γελάσει τόσο ποτέ. Το καταχάρηκα. Άσε που ο σαρκασμός και τα βιτριολικά σχολιάκια ταίριαζαν άψογα με την όλη κατάσταση που αν και δεν θα σου έλειπαν αν δεν υπήρχαν, τα εκτιμάς τρομερά. Και είναι τόσο "to the point" που όσο και να γελάσεις καταβάθος πληγώνουν...

Στα χαμηλότερου επιπέδου τώρα έχω να σχολιάσω ότι τα χέρια της Kirsten Dunst δεν βλέπονται και πως ήταν απαράδεκτο να σηκωθεί αυτή να φύγει όταν γδυνόταν ο Alexander. Άφησέ τον καλή μου να βγάλει και το πουκάμισο και φύγε μετά... 

Γενικά η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ αλλά κάπως σαν μου χάλασε τη βραδιά. Και το Σαββατοκύριακο μη σου πω. Όπως και να έχει δηλώνω για χιλιοστή φορά ότι δεν θα ξαναδώ Τρίερ. Άντε στα διάλα κύριε που θες να μας στείλεις ομαδικώς για ψυχανάλυση... Τα κάνει κι ο Woody αυτά αλλά πιο ανάλαφρα ρε παιδί μου. Το ξέρουμε ότι έχουμε θέματα να αντιμετωπίσουμε, μη μας τα πετάς έτσι στα μούτρα κι όποιον πάρει ο χάρος.