Του πάει η Ευρώπη του Woody, πλέον είναι δεδομένο. Στην Ευρώπη είναι λιγότερο σαρκαστικός και περισσότερο ρομαντικός. Μπορεί να μην σε κάνει να ξελιγώνεσαι στα γέλια(αν και έχει κάποιες ξεκαρδιστικές στιγμές) αλλά σε κάνει να ονειρεύεσαι και να νοσταλγείς και να χαμογελάς υπνωτισμένα. Κι αν το καινούριο του αριστούργημα δεν σε παρασύρει και δεν σε κάνει να χαθείς σε σκέψεις τότε πιθανότητα δεν έχεις καρδιά και να πας να κοιταχτείς! Για του υπόλοιπους η ταινία ήταν δυο ώρες ψυχανάλυση και μια υπενθύμιση κάποιων πραγμάτων που βολικά αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε.
Ο Gil βρίσκεται στο Παρίσι με τη μέλλουσα γυναίκα του και τους γονείς της. Στο Παρίσι που χρόνια πριν είχε αφήσει. Την πόλη που τον εμπνέει και στην οποία ονειρεύεται να ζήσει. Αντί όμως να ζήσει το όνειρό του έχει επιλέξει να κάνει μια δουλειά που δεν τον εκφράζει και να είναι εγκλωβισμένος σε μια σχέση που δεν του κάνει καλό. Παρένθεση για να πω πόσο για ξύλο είναι η τύπισσα. Αγενής, όχι αστεία... Ο Gil λοιπόν, κάθε βράδυ, ακριβώς τα μεσάνυχτα, μεταφέρεται στο Παρίσι του '20. Ακριβώς στην εποχή που ήθελε να ζει. Και γνωρίζει όλους όσους τον ενέπνευσαν ή θα τον ενέπνεαν αργότερα. Από τον Χέμινγουεϊ ως τον Μπουνιουέλ.
Ο Picasso, η Zelda Fitzgerald, ο Dali(παραλίγο να πνιγώ από τα γέλια με τον Brody και τους ρινόκερους) πετάνε τσιτάτα, φιλοσοφούν, έχουν τόση αυτοπεποίθηση για την ευφυΐα τους...σαν κάποιον να σας θυμίζουν; Προσφέρουν απολαυστικές στιγμές. Και ανάμεσα σε αυτούς η Marion Cotillard, να τους σαγηνεύει όλους και να ονειρεύεται κι αυτή με τη σειρά της μια άλλη εποχή! Γιατί το τώρα ποτέ δεν μας ικανοποιεί. Πάντα πιστεύουμε πως παλιότερα ήταν καλύτερα. Και τελικά είναι και παρηγοριά να ρίχνουμε το φταίξιμο στην εποχή που ζούμε. Σήμερα όλα είναι πιο δύσκολα, πιο ανέπνευστα, πιο επίπεδα. Ισχύει όμως αυτό;
Ο Woody Allen επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά πως είναι ίσως ο εξυπνότερος και πιο διορατικός καλλιτέχνης της εποχής μας. Και αυτή τη φορά μου χάρισε ένα φιλμ που το αγάπησα αυτόματα. Και που με άνεση το βρήκα την καλύτερη και πιο γλυκιά στιγμή του τα τελευταία χρόνια. Μία ταινία για τις επιλογές που δεν έκανες, τις αποφάσεις που δεν πήρες, τα όνειρα που φοβήθηκες να κυνηγήσεις. Για όσα νοσταλγείς, όσα δεν έγινες, όσα άφησες να φύγουν...
Πολύ πρόσφατα είδα όλη την φιλμογραφία του (μόνο η καινούργια του μου λείπει) όπου δυστυχώς έπεσε κάπως στην εκτίμησή μου. Από την στιγμή που άρχισε την ευρωπαϊκή του περιοδεία πιστεύω ότι έχει παρουσιάσει σημάδια παρακμής που δεν οφείλονται μόνο στην ηλικία του και την εργασιομανία του αλλά και στην αλλαγή πλεύσης προς άλλη ήπειρο (μοναδική εξαίρεση το καταπληκτικό "Match Point"). Πάντως από αυτά που έχω διαβάσει μάλλον ξαναβρήκε λίγο από την μαγεία του. Ελπίζω να μαγέψει κι εμένα. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Δεν του πάει η Ευρώπη. :p
Μπα μαν. Έχοντας δει διψήφιο αριθμό φορές όλες τις ταινίες του, το εννοώ, η Ευρώπη του πάει όσο η Νέα Υόρκη. Δηλαδή, να το πω αλλιώς, ο κόσμος όλο του πάει! Και στον Άρη να κάνει ταινία, αριστούργημα θα είναι. Άρα όλο το σύμπαν του πάει!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως καταλαβαίνεις από τον ως άνω παροξυσμό φανατισμού, ο Woody είναι να σε αγγίζει με το σήκωμα των φρυδιών του. Αν σου το κάνει αυτό, σε λιώνει οπουδήποτε. Αν όχι, τότε μάλλον είσαι σε θέση να τον κρίνεις πιο αντικειμενικά αλλά, ειλικρινά, δε σε ζηλεύω, χαχα!!
Υ.Γ. Cassandra's Dream, Vicky Cristina, Midnight in Paris... Ε όχι, του πάει η Ευρώπη..
Άμα έχεις δει από δυο φορές την κάθε μια, τότε πάω πάσο. Δεν παύει πάντως να έχουμε δει τον ίδιο αριθμό ταινιών. ;) :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως δεν είπα ποτέ ότι δεν μου άρεσαν οι ταινίες που γύρισε στην Ευρώπη. Αντίθετα τις βρίσκω από συμπαθητικές έως και καλές. Προφανώς με έχει ξινίσει λίγο το γεγονός ότι πρώτα κοιτάει πως θα διαφημίζει τα τουριστικά φέρετρα της εκάστοτε πόλης και μετά την ουσία της υπόθεσης και των χαρακτήρων του. Ενώ αντίθετα την Νέα Υόρκη την ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά, δεν χρειάζεται να κάνει κάτι τέτοιο. Ξέρει ανά πάσα στιγμή που θα γυρίσει οποιαδήποτε σκηνή.
Φυσικά και δεν πρέπει να με ζηλεύεις διότι έχεις πάθος με τον Woody Allen. Κι εγώ παθιάζομαι με ορισμένους σκηνοθέτες οπότε κι εγώ στην θέση σου το ίδιο θα αισθανόμουν. Κι εμένα μου αρέσει αλλά όχι τόσο πολύ. ;)
Υ.Γ. Scoop, You Will Meet a Tall Dark Stranger… Ε όχι, δεν του πάει η Ευρώπη… :p :)
Υ.Γ1. Κάπου εδώ περιμένω την οργισμένη αντίδραση της Αnnie. :p
To You Will Meet a Tall Dark Stranger είναι ταινιάρα, μια πετυχημένη μίξη δράματος α λα Another Woman και κλασικής, διεισδυτικής κωμωδίας. Κατάφερε πολύ καλύτερα αυτό που επιχείρησε στο, αγαπημένο κατά τ' άλλα, Melinda and Melinda. Και τι σκηνοθεσία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Ευρώπη ολοκληρώθηκε και σα πλανο - θέτης. Στο Cassandra's Dream και στο You Will Meet A Tall Dark Stranger ίσως έχει το καλύτερο ντεκουπάζ της καριέρας του. Επίσης, ολοκληρώθηκε και σαν αφηγητής. Απίστευτη οικονομία στη διήγηση, το Vicky Cristina και το Match Point είναι διαμάντια από αυτήν την άποψη.
Επίσης, προφανώς και διαφωνώ με αυτό που λες με τη Νέα Υόρκη. Καρατουριστικός είναι κι εκεί, δεν υπάρχει τίποτα από τα πολλά άσχημα της τεράστιας αυτής πόλης. Παντού έτσι είναι, μόνο που στην Ευρώπη υφέρπει κι ένα πολιτισμικό σχόλιο και συγχωρείται περισσότερο απ' ότι στη γενέτειρά του.
Χθες είδα την ταινία και προσωπικά με άφησε λίγο αδιάφορη. Δεν ξέρω αν μου άρεσε ή όχι. Πάντως σίγουρα δεν είναι η ταινία που θα μου "μείνει". Συγγνώμη στους φαν του καθ'όλα συμπαθή Γούντι ,αλλά το σενάριο ήταν αν μη τι άλλο προβλέψιμο...Αυτό που αναρωτιόμουν στο τέλος ήταν το που είναι ο Henry Miller!
ΑπάντησηΔιαγραφήLol φέρετρα; Χαχαχα Αργύρη παρασύρθηκες κάπως ή μου φαίνεται;
ΑπάντησηΔιαγραφήAnyway, o Woody στην Ευρώπη είναι τουρίστας. Δεν καταλαβαίνω γιατί του καταλογίζετε ως μειονέκτημα το πως αποδίδει την εκάστοτε πόλη. Κάθε μία από αυτές τη βλέπει με ρομαντική, ταξιδιάρικη διάθεση, όπου όλα είναι δυνατά. Αν το Παρίσι δεν το απέδιδε όσο παραμυθένιο φαντάζει σε όσους δεν αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς του, πως θα μπορούσε ο ήρωας να ταξιδεύει στο παρελθόν;
Όσο για τη Νέα Υόρκη, έχει ένα δίκιο ο Αχιλλέας στο ότι δεν δείχνει της άσχημες πτυχές της, όμως δεν είανι τουριστικός. Εκεί είναι insider, όχι παρατηρητής. Την αγαπάει από μέσα και όχι από καρτ ποστάλ.
Όμως να αφήναμε λίγο τα ταξίδια και να συγκεντρωθούμε στην υπέροχη αυτή ταινία! Αργύρη δες την οπωσδήποτε σύντομα. Είναι διεισδυτική όπως η Hanna και προσωπικά που θύμισε κάτι από Deconstructing Harry(δεν μπορώ να προσδιορίσω γιατί).
marANDtheFleur δεν ξέρω τι εννοείς με το προβλέψιμο. Αν μη τι άλλο ο ήρωας ήταν δυστυχισμένος κι έφτασε ως τη Μπελ Επόκ για να τα βρει με τον εαυτό του. Δεν του αξίζει ένας περίπατος στο βροχερό Παρίσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστέ μου η σκηνή με τον ντετέκτιβ που χάθηκε!!! Άσχετο αλλά το θυμήθηκα μόλις.
Παιδιά, είναι τουριστική η Νέα Υόρκη στον Woody. Θυμηθείτε το Manhattan ή τη ξενάγηση στα κτίρια στη Hannah. Λογικό είναι σε 35 ταινίες να είναι πιο εσωτερική η ματιά. Μετά από 35 ταινίες στο Παρίσι, δε θα έδειχνε τον Πύργο του Άιφελ. Αλλά η διάθεση είναι η ίδια. Αυτό ξέρει ο Woody, είναι αστός και δεν το κρύβει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΣ theachilles
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως δεν την βρήκα και τόσο επιτυχημένη αυτή την μίξη που λες στο "You Will Meet a Tall Dark Strange". Το “Melinda and Melinda” μου άρεσε αρκετά.
Για αυτά που λες για την Ευρώπη, όντως το ντεκουπάζ του είναι πιο διεισδυτικό και η αφήγησή του πιο λιτή (ειδικά στο “Match Point”). Δεν αντιλέγω ότι πρόσθεσε/βελτίωσε κάποια στοιχεία στο προσωπικό του ύφος.
Μου φαίνεται ότι δεν καταλάβατε (αναφέρομαι και στην Annie) τι ήθελα να πω για την Νέα Υόρκη. Φυσικά κι εκεί είναι καρατουριστικός αφού δεν δείχνει τις ασχήμιες τις πόλης. Εγώ άλλο εννοούσα: ότι αφού είναι μια πόλη που την ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά, δεν χρειάζεται να αναλώνεται σε ανούσιες αναζητήσεις τουριστικών θέρετρων και στο πως αυτές θα τις απεικονίσει. Έτσι όταν γράφει το σενάριό του η Νέα Υόρκη αποτελεί ουσιαστικό μέρος της ιστορίας/πλοκής και όχι ως ένα αξιοθέατο. Αυτή πιστεύω ότι είναι η ουσιαστική διαφορά με τις άλλες πόλεις. Δεν ξέρω τώρα αν με καταλάβατε;
Σε κάποια συμφωνούμε και σε κάποια άλλα διαφωνούμε. Δεν μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα έτσι δεν είναι; ;)
ΠΡΟΣ Annie
“φέρετρα” – Μεγάλη γκάφα! :D
Θα σου απαντήσω αργότερα γιατί τώρα θέλω να πάω δω και καμία ταινία.
εγώ επειδή συμφωνώ με τον αχιλλέα στο ότι του πάει όλο τον σύμπαν...έχω αρχίσει εδώ και μέρες προσευχές στον άγιο ταραντίνο για να πάει ασία μεριά.
ΑπάντησηΔιαγραφήwoody αγόρι η Maggie Cheung σε περιμένει...μην αργείς.
η ταινία είναι υπεροχη σε όλα της. άνετα η αγαπημένη από τις ταινίες του 2011.
και μια μικρή "ιεροσυλία". η Cotillard είναι η Karina της εποχής μας.
Καλημερα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Woody δεν δισταζει να κινηματογραφησει τη νοσταλγια για οσα δεν εζησε. Η μαλλον για οσα εζησε μοναχα συλλαμβανοντάς τα στη φαντασια του και τα υλοποιεί κινηματογραφικα.
Χαιρετω όλες και όλους στην παρεα σας!
Χαχαχα Aldo έχεις κάτι ιδέες!! Η Cotillard και η Karina μου φαίνονται τόσο διαφορετικές. Η Cotillard βγάζει γοητεία παλιότερων εποχών ενώ η Karina είχε κάτι από τις...επόμενες εποχές. Τουλάχιστον πάντα έτσι την έβλεπα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα fidelio, ενδιαφέρουσα η άποψη σου αλλά πάντα φοβάμαι να βγάζω τέτοια συμπεράσματα. Θυμάσαι τη σκηνή στο Annie Hall με τον ξερόλα που έλεγε για τον Marshall McLuhan και ο Woody τον έφερε αυτοπροσώπως για να τον διαψεύσει;
Και εγώ με την σειρά μου να πω ότι ταξίδεψα και ονειρεύτηκα και χάθηκα στο Παρίσι του παρόντος και του παρελθόντος. Και επίσης γέλασα αρκετά, ειδικά όταν παρουσιαζόταν μια ακόμη κλασσική φιγούρα της τέχνης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια παράδειγμα, όταν γίνεται η προφανής αναφορά στον "Εξολοθρευτή Άγγελο", γέλαγα ολομόναχος στην αίθουσα. Ολομόναχος όμως. Πολύ απλά η ταινία δεν ήταν για τα multiplex, όταν η πλειοψηφία δεν ήξερε κανέναν πέρα από Νταλί, Πικάσο, Χέμινγουεϊ (και για τον τελευταίο δεν παίρνω και όρκο)
Έχοντας βέβαια πάει για σχεδόν 10 μέρες στο Παρίσι, μπορώ να ομολογήσω ότι στον πραγματικό τουρίστα δεν είναι τόσο παραμυθένιο όσο στο "Μεσάνυχτα στο Παρίσι". Είναι ακόμη περισσότερο.
Από τις ευρωπαϊκές του ταινίες έχω δει ακόμη:
-Match Point (σχεδόν αριστούργημα, σχεδόν μηδενιστικό, σχεδόν αρχαιοελληνικό δράμα)
-Scoop (γέλασα πάρα πολύ εν αντιθέσει με τον περισσότερο κόσμο. Δεν σου μένει βέβαια για καιρό)
-Cassandra's Dream (πολύ μέτριο, πολύ προχειρογραμμένο, πολύ προχειροσκηνοθετημένο. Καμία σχέση με το Match Point)
Πολύ ωραίο κείμενο Annie. :)
Ναυπηγέ να σου πω την αλήθεια κι εγώ δυσκολεύτηκα να "πιάσω" κάποια από τα αστεία κι ένιωσα κάπως άσχημα αλλά περήφανα δηλώνω ότι κατάλαβα αρκετά :) Οι διπλανοί μου πάντως φαίνεται ότι από όλες τις προσωπικότητες αναγνώρισαν μόνο την Μπρούνι("η Μπρούνι" "ποια;" "η Μπρούνι ρε μαλάκα"...αυτό χωρίς καν να τους κόψει να χαμηλώσουν τη γαμωφωνή τους, λες και είναι στο σαλόνι τους).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Εξολοθρευτή Άγγελο το αστείο είναι η αντίδραση του Μπουνιουέλ "μα γιατί δεν μπορούν απλά να φύγουν;". Τελικά φαίνεται την σκέφτηκε την ιδέα και την εκτίμησε χαχαχα!