A Horse of a Different Color

Dexter: Season 6 Episode 4

New Series 2011(part 3)

                  

Pan Am

Ρετρό φάση που μόνο γι΄αυτό θα το βλέπω(βαριέμαι ν΄αρχίσω Mad Men). Η Christina Ricci είναι βέβαια ένας επιπλέον λόγος που με έκανε να δω τον πιλότο. Εντυπωσιακή σειρά, φανερά πολυδάπανη, αναπαριστά ωραία την εποχή. Τη βρήκα ιδιαίτερα ευχάριστη και σίγουρα θα τη συνεχίσω. Έχει ενδιαφέροντα subplots και μέχρι τώρα με έχει κρατήσει.

Homeland

Συζητήθηκε ιδιαίτερα ο πιλότος. Είναι γεγονός ότι αντικειμενικά μιλάμε για κάτι πολύ καλό. Προσωπικά με άφησε αδιάφορη. Θεωρώ ότι τρέφει τη μανία καταδίωξης των Αμερικάνων και δεν ξέρω πως μπορεί να σωθεί από τα κλισέ που βρίσκονται προ των πυλών. Μακάρι να με διαψεύσει αλλά ήδη έχω αρχίσει να βαριέμαι κάπως. Από την άλλη το καστ περιλαμβάνει τη Morena Baccarin και τον Damian -the Baker- Lewis οπότε και σαν το Glee να ήταν θα το έβλεπα!

The Playboy Club

Έπαιξε τρία επεισόδια και κόπηκε. Να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν το βρήκα τόσο κακό όσο θεωρήθηκε. Ήταν απλά αδιάφορο. Όπως και να έχει το ένα επεισόδιο ήταν πιο άνευρο από το προηγούμενο, ο Eddie Cibrian προσπαθεί να μοιάσει στον Don Draper και όχι με ιδιαίτερη επιτυχία και ενώ δεν είναι δυσάρεστο αδυνατεί να σε κερδίσει σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Terra Nova

Το ήξερα πριν το δω ότι πρόκειται για πατάτα αλλά είπα να δώσω μια ευκαιρία. Άλλη μια σειρά που διαφημίστηκε πολύ, που ξοδεύτηκαν άπειρα χρήματα, που πολλοί περίμενα πως και πως και που τελικά έμεινε απλά μια ανεκμετάλλευτη ευκαιρία για κάτι καλό. Δεν άντεξα τρίτο επεισόδιο. Άλλωστε νομίζω είναι και προφανές πως θα εξελιχθεί, άρα μηδέν ενδιαφέρον.

Ringer

Χαχαχα! Το βλέπω να βρίσκει άξια θέση στην ελληνική απογευματινή ζώνη. Ή θα μπορούσε να αντικαταστήσει κάποια από τις τούρκικες σαπουνόπερες που αντικατέστησαν τις μεξικάνικες. Why not; Το Βλέπω ακόμη για τα μάτια της Sarah Michelle Gellar που by the way είναι απαράδεκτη εδώ και γιατί μου φαίνεται ξεκαρδιστικό να παρακολουθώ το πόσο εύκολα η ιστορία γίνεται τόσο υπερβολική που αν στο επόμενο επεισόδιο έσκαγε ο King Kong θα φαινόταν μέχρι και φυσιολογικό. Δεν ξέρω πόσο ακόμη θα την παλέψω.

New Girl

Καλούλι. Δεν ενθουσιάστηκα. Το βλέπω πολύ ευχάριστα αλλά ακόμη κάτι δεν μου πάει καλά. Πάντως είναι φρέσκο, το καστ έχει εκπληκτική χημεία και τη Zooey Deschanel δεν χορταίνεις να τη βλέπεις. Σίγουρα θα το βλέπω καθώς δεν μπορώ να αντισταθώ σε κάτι που κουβαλάει τόση θετική ενέργεια.

American Horror Story

Αντίθετα με τους περισσότερους εγώ το βρήκα παραπάνω από απλά ok. Ναι μπορεί να γίνεται γραφικό και να θυμίζει κακή ταινία τρόμου(που όμως τις αγαπάμε έτσι δεν είναι;) αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την πρωτοτυπία. Μία δίωρη ταινία τρόμου είναι κατόρθωμα αν απλά βλέπεται οπότε εδώ μιλάμε για ένα πραγματικό στοίχημα. Στην τελική δεν με χαλάει μια εβδομαδιαία δόση από ένα αγαπημένο είδος.

Suburgatory

Και ναι, ο τυφώνας χίπστερ που χτυπάει αλύπητα τον κινηματογράφο πέρασε και από την τηλεόραση! Εδώ όμως το αποτέλεσμα είναι φρέσκο, ευχάριστο και μυρίζει Gilmore Girls. Απλά αντί για cool μαμά, έχουμε cool μπαμπά. Και τι μπαμπά... Ο Billy Chenowith himself. Δηλώνω ότι τον αγαπάω και συνεχίζω να βλέπω τη σειρά με ιδιαίτερη ευχαρίστηση!

Από αυτά που συνεχίζονται να πω ότι το Sons of Anarchy διανύει hell of a season. Ξύπνησε όλα εκείνα που ένιωθα όταν έβλεπα Shield, οπότε μόνο respect. 

Το Breaking Bad αφού του έριξα τα απίστευτα μπινελίκια για τη βαρεμάρα που μου προσέφερε μέχρι τη μέση περίπου με έκανε να τα πάρω όλα πίσω με ένα σερί εκπληκτικών επεισοδίων κι αποκορύφωμα ένα φινάλε που φέρνει τον Walter στο πιο σκοτεινό ως τώρα σημείο. Έχω πει πόσο δεν τον γουστάρω πια; 

 Το Bored to Death επέστρεψε την εβδομάδα που μας πέρασε και είναι όσο cool και γαμάτο το θυμάσαι. Μάλιστα ο Ted Danson αποτελεί και τη νέα προσθήκη στο CSI που κάπως έτσι αποκτά ξανά κάποιο ενδιαφέρον. 

Άρχισε επίσης ξανα το Psych. Και ξέρεις πως μια σαιζόν ξεκινάει καλά όταν το πρώτο επεισόδιο ονομάζεται Shawn Rescues Darth Vader και κάνει guest Ο Malcolm McDowell.

                     

Once Upon a Time

                       

 Dexter: Season 6 Episode 2

     

You can fool me, but you cannot fool Ernest Hemingway...

                                        

Του πάει η Ευρώπη του Woody, πλέον είναι δεδομένο. Στην Ευρώπη είναι λιγότερο σαρκαστικός και περισσότερο ρομαντικός. Μπορεί να μην σε κάνει να ξελιγώνεσαι στα γέλια(αν και έχει κάποιες ξεκαρδιστικές στιγμές) αλλά σε κάνει να ονειρεύεσαι και να νοσταλγείς και να χαμογελάς υπνωτισμένα. Κι αν το καινούριο του αριστούργημα δεν σε παρασύρει και δεν σε κάνει να χαθείς σε σκέψεις τότε πιθανότητα δεν έχεις καρδιά και να πας να κοιταχτείς! Για του υπόλοιπους η ταινία ήταν δυο ώρες ψυχανάλυση και μια υπενθύμιση κάποιων πραγμάτων που βολικά αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε.

Ο Gil βρίσκεται στο Παρίσι με τη μέλλουσα γυναίκα του και τους γονείς της. Στο Παρίσι που χρόνια πριν είχε αφήσει. Την πόλη που τον εμπνέει και στην οποία ονειρεύεται να ζήσει. Αντί όμως να ζήσει το όνειρό του έχει επιλέξει να κάνει μια δουλειά που δεν τον εκφράζει και να είναι εγκλωβισμένος σε μια σχέση που δεν του κάνει καλό. Παρένθεση για να πω πόσο για ξύλο είναι η τύπισσα. Αγενής, όχι αστεία... Ο Gil λοιπόν, κάθε βράδυ, ακριβώς τα μεσάνυχτα, μεταφέρεται στο Παρίσι του '20. Ακριβώς στην εποχή που ήθελε να ζει. Και γνωρίζει όλους όσους τον ενέπνευσαν ή θα τον ενέπνεαν αργότερα. Από τον Χέμινγουεϊ ως τον Μπουνιουέλ.

Ο Picasso, η Zelda Fitzgerald, ο Dali(παραλίγο να πνιγώ από τα γέλια με τον Brody και τους ρινόκερους) πετάνε τσιτάτα, φιλοσοφούν, έχουν τόση αυτοπεποίθηση για την ευφυΐα τους...σαν κάποιον να σας θυμίζουν; Προσφέρουν απολαυστικές στιγμές. Και ανάμεσα σε αυτούς η Marion Cotillard, να τους σαγηνεύει όλους και να ονειρεύεται κι αυτή με τη σειρά της μια άλλη εποχή! Γιατί το τώρα ποτέ δεν μας ικανοποιεί. Πάντα πιστεύουμε πως παλιότερα ήταν καλύτερα. Και τελικά είναι και παρηγοριά να ρίχνουμε το φταίξιμο στην εποχή που ζούμε. Σήμερα όλα είναι πιο δύσκολα, πιο ανέπνευστα, πιο επίπεδα. Ισχύει όμως αυτό;

Ο Woody Allen επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά πως είναι ίσως ο εξυπνότερος και πιο διορατικός καλλιτέχνης της εποχής μας. Και αυτή τη φορά μου χάρισε ένα φιλμ που το αγάπησα αυτόματα. Και που με άνεση το βρήκα την καλύτερη και πιο γλυκιά στιγμή του τα τελευταία χρόνια. Μία ταινία για τις επιλογές που δεν έκανες, τις αποφάσεις που δεν πήρες, τα όνειρα που φοβήθηκες να κυνηγήσεις. Για όσα νοσταλγείς, όσα δεν έγινες, όσα άφησες να φύγουν...

      

Life happened. Things happened. Yeah, time happened...

                           

                                                                

Those Kinds of Things

      

Dexter: Season 6 Episode 1

   

Seriously!? It's like you're photoshopped!

                                                              

Είπα να πάω να δω και τον τρίτο Gosling του μήνα μην είμαι αδιάβαστη. Είχα διαβάσει και καλά λόγια, οπότε ψήθηκα παρά το ότι πρόκειται για είδος που δεν προτιμώ. Ο Cal μόλις χώρισε και κλαίει τη μοίρα του. Ο Jacob μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνει, τον παίρνει υπό την προστασία του και ως άλλος Μιγιάγκι του μαθαίνει την τέχνη της αποπλάνησης. Να πούμε εδώ πως τον Cal γουστάρει η δεκαεφτάχρονη baby sitter των παιδιών του την οποία γουστάρει ο δεκατετράχρονος γιος του. Καταλαβαίνεις λοιπόν τι μπερδέματα έχουν να γίνουν. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο επίσης κρατάει ο Steve Carell που πάντα είναι ευχάριστος οπότε ξέρεις πως δεν θα περάσεις άσχημα.

Είναι όπως πάντα ιδανικός για τέτοιους ρόλους. Έχει την ικανότητα να βγάζει μια μιζέρια και ταυτόχρονα να είναι κωμικός χωρίς να γίνεται γελοίος. Επίσης ο Ryan Gosling συνεχίζει το σερί των καλών εμφανίσεων. Εδώ δεν υπάρχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις πέρα από το να δείχνει κούκλος και γοητευτικός. Νομίζω το πετυχαίνει. Οι διπλανές μου τουλάχιστον έπαθαν κάτι εγκεφαλικά όταν έβγαλε τη μπλούζα. Οι κυρίες της ταινίας, μου είναι τόσο αγαπημένες που μόνο καλά λόγια μπορώ να πω. Η Emma Stone είναι αξιολάτρευτη ενώ η Julianne Moore...είναι η Julianne Moore. Γενικά το καστ είναι εξαιρετικό και χαίρεσαι να το βλέπεις.

Η ταινία πάνω κάτω μου άρεσε. Έχει γέλιο. Αρκετές φορές γέλασα δυνατά και σε μια δυο σκηνές ξελιγώθηκα. Το εκτίμησα ιδιαίτερα αυτό. Ώρες ώρες λειτουργούσε σαν καθαρόαιμη κωμωδία, χαλαρωτικά και αστεία. Ειδικά το πρώτο μισό, ξεπέρασε κάθε προσδοκία που είχα. Μετά άρχισαν να έρχονται τα κλισέ, κάτι γλυκανάλατα γυναικεία, μεγάλα λόγια μπροστά σε κοινό για να κερδίσουμε την αγαπημένη μας, βαρυσήμαντες συμβουλές, παιδάκια τρομακτικά ώριμα για την ηλικία τους να υπογραμμίζουν τα αυτονόητα... Τα έχουμε δει τόσες φορές που από ένα σημείο και μετά ξέρεις κάθε επόμενη ατάκα, οπότε προς το τέλος γίνεται κομματάκι βαρετό. Ωστόσο πέρασα καλά, γέλασα πολύ και είναι ότι πρέπει για ένα χαλαρό κυριακάτικο βράδυ.