I'm here for Loki...

            

Τον είδαμε και τον καινούριο Thor. Και κακά τα ψέμματα ούτε για το απαλό του το μαλλί τσακιστήκαμε, ούτε για την γκόμενα του. Για τον Λόκι τον υπέροχο πήγαμε και τον Christopher Eccleston . Ο ένας μας δικαίωσε. Ο άλλος πάλι.... Ας τα πάρω όμως από την αρχή. Η δράση αυτή τη φορά μεταφέρεται στον κόσμο του Thor, το γνωστό σε όλους μας Asgard(απ΄όπου πιθανολογώ προέρχεται και το θεϊκό σόι Skarsgård), οποίο θέλει να αφανίσει ο πρώην timelord και νυν Dark Elf Malekith. Το γιατί μένει κάπως ασαφές. Για λόγους εκδικητικούς; Παγκόσμια κυριαρχία; Γιατί πρέπει να έχει έναν κακό η ταινία; Κάτι τέτοιο. Tο θέμα είναι ότι δυστυχώς ο Eccleston ούτε σοβαρό λόγο ύπαρξης έχει, ούτε ιδιαίτερα επιβλητικός είναι. Έχει όμως εντυπωσιακά μαλλιά και τουλάχιστον δεν περνάει τη μισή ταινία αναίσθητος.

   

   

Αυτό το κάνει η Natalie Portman την οποία γενικά συμπαθώ αλλά εδώ βρήκα σούπερ βαρετή και ξενέρωτη. Όπως βαρετό και ξενέρωτο βρήκα και αρκετά μεγάλο μέρος της ταινίας. Στο υπόλοιπο έπαιζε ο Λόκι. Ο υπέροχος Tom Hiddleston με το sexy ειρωνικό χαμογελάκι του, την τέλεια προφορά του και τη φανταστική χημεία του με τον Hemsworth. Γενικά η ταινία έχει φαν, ωραία αστεία αλλά σε φάσεις βαρέθηκα. Κάπως σαν να το γύριζαν όπως ήθελαν και ξαφνικά να πετιόταν κάποιος 

“Guys, guys we have to make it funny”! Πολλά από τα αστεία δεν τα βρήκα ακριβώς αβίαστα. Είναι και το πρόσφατο Iron Man 3 που όντας γαμάτο με έκανε να περιμένω περισσότερα, ε και δεν μου γέμισε το μάτι. Από την άλλη όμως δεν περνάς και άσχημα. Δίνει όσα υπόσχεται, ξέρει το κοινό στο οποίο απευθύνεται και τέλοσπαντον δεν υπάρχει λόγος να γκρινιάζουμε. Εξάλλου και τον Thor κύριο, να κρεμάει το Mjölnir στην κρεμάστρα δείχνει, και ξεδιάντροπα κοντινά στους κοιλιακούς του έχει α και δεν ξέρω αν το ξαναείπα, Tom Hiddleston!  

   

      

Breaking Bad

                                       

Το Breaking Bad ήταν σπουδαία σειρά. Από αυτές που δεν μπορείς να βρεις σοβαρό ψεγάδι, που θα μείνει στις λίστες με τις καλύτερες σειρές, της χρονιάς, τις δεκαετίας, ever. Θα την έχουμε πάντα σαν μέτρο σύγκρισης, μαζί με το Wire, το Shield, το Six Feet Under, τους Sopranos... Στιβαρό δράμα με ευφυές χιούμορ(μαύρο όσο δεν παίρνει), άρωμα western και ήρωες καλογραμμένους και πολυεπίπεδους.

Δεν θα προσπαθήσω να σε πείσω να το δεις. Σίγουρα το έχει κάνει κάποιος άλλος. Απλά θα σου πω δυο λόγια για τον Walter White που ως χημικός, όταν μαθαίνει ότι πεθαίνει από καρκίνο και δεν θα μπορέσει να αφήσει την οικογένειά του εξασφαλισμένη, καταφεύγει, μετά από μια σειρά συμπτώσεων, στη λύση του να "μαγειρεύει" μεθαμφεταμίνη. Και κάπως έτσι, παίρνει έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Ξαφνικά αποκτά δύναμη, κύρος, σεβασμό. Είναι πραγματικά καλός σε κάτι. Όχι απλά καλός. Ο καλύτερος. "He knows the chemistry" και μετά από υπέροχα μοντάζ "μαγειρέματος", οι δρόμοι γεμίζουν με τους μαγικούς του μπλε κρυστάλλους, τα νέα μαθαίνονται και ο Χάιζενμπεργκ γεννιέται.

Ο Χάιζενμπεργκ είναι το alter ego του. Ο Mr Hyde στον Dr Jekyll του, που σιγά σιγά τον κατασπαράζει, ώστε στο τέλος να μην έχει μείνει τίποτα που να τον θυμίζει. Ας θυμηθούμε τον φοβισμένο, πελαγωμένο Walter White με το σωβρακάκι της πρώτης σαιζόν, σε σχέση με τον "one who knocks" Χάιζενμπεργκ και ας υποκλιθούμε σε αυτό το ταλέντο που λέγεται Bryan Cranston! Ας βολευτεί εκεί ψηλά με τον Vic Mackey του Chiklis και τον Tony Soprano του Gandolfini(και τον Hank Dolworth του Donal Logue προφανώς) κι εμείς ας ελπίσουμε να είμαστε αρκετά τυχεροί ώστε να δούμε κι άλλες τέτοιες ερμηνείες.

Με αυτό το τέρας που ονομάζεται Χάιζενμπεργκ και που από πολύ νωρίς ευχόμουν να πάθει τα χειρότερα, πρέπει να τα βγάλει πέρα ο συνεργάτης(και πρώην μαθητής του) Jesse. Αυτό που έχουν κάνει εδώ οι δημιουργοί είναι εκπληκτικό. Είναι ο μόνος που αντιλαμβάνεται το μέγεθος του κινδύνου. Είναι ο μόνος που βλέπει κάθε ηθικό φραγμό του Walter να διαλύεται και που μπορεί να διακρίνει τα πραγματικά του κίνητρα. Και στο τέλος είναι ο μοναδικός για τον οποίο μπορώ να νοιαστώ. Έχει κάνει κι αυτός τα λάθη του αλλά είναι και ο μόνος που βγήκε καλύτερος από όλο αυτό αφού πρώτα πήρε πολύ χειρότερα από αυτά που του άξιζαν. Jesse, είσαι ωραίος τύπος, bitch!

Για το φινάλε δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Δεν ήταν ανατριχιαστικό όπως αυτό του Shield ή συγκινητικό σαν εκείνο του Six Feet Under. Δεν ήταν καν controversial σαν το φινάλε του Sopranos(φανταστικό, αν με ρωτάς). Ωστόσο ήταν ολόσωστο! Πραγματικά δίκαιο ως προς τους ήρωές του. Κάθε ένας θέρισε ότι έσπειρε(πλην του Jesse, τα είπαμε αυτά), όλα τα θέματα έκλεισαν, θυμηθήκαμε πραγματάκια από όλες τις σαιζόν, είδαμε τον Walt να χρησιμοποιεί την επιστήμη προς όφελός του μια τελευταία φορά... Κούμπωσαν όλα όμορφα κι έκλεισε όπως έπρεπε να κλείσει. Τίμιο ως το τέλος!  

     

Νύχτες Πρεμιέρας 2013

     

Updated: 30/09/2013

Star Trek: Into Darkness

                 

Κάθε δίκιο θα έχει ο οποιοσδήποτε σκεφτεί “τι μας λέει αυτή τώρα, δεν έχει ιδέα από Star Trek”. Δεν μου αρέσει να είμαι αγενής αλλά εδώ δεν έχω ιδέα από σινεμά αυτό σε πείραξε; Κυρίως τα γράφω για να μην τα ξεχάσω και για να κάνουμε καμιά κουβέντα που και που. Having said that, έχοντας παρακολουθήσει ελάχιστα επεισόδια Star Trek και 0 από τις παλιές, τις δύο αυτές νέες ταινίες τις είδα καθαρά σαν sci fi περιπέτειες. Δεν ξέρω αν στάθηκαν στο ύψος των προσδοκιών των Trekkies, ξέρω μόνο πως πέρασα γαμάτα! Και κυρίως στο σίκουελ..

Διασκεδαστικό από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Αρκετή δράση χωρίς όμως να σε φλομώνει σε εκρήξεις, λάμψεις και CGI. Όχι πως του λείπουν, αλίμονο, μην τυχόν και δούμε old school δράση μπορεί να καούν τα μάτια μας or something, όμως δεν το κουράζει. Έχει και αρκετή man to man δράση και μιλάμε για καθαρόαιμο βρωμόξυλο, με τη μπότα του Benedict Cumberbatch συνήθως να θριαμβεύει. Πραγματικά θα πλήρωνα για να τον βλέπω για δύο ώρες να ρίχνει αυτές τις cool κλοτσιές(η λήψη πάντα από κάτω για περισσότερο feeling).

Και όταν η δράση σταματάει, αρχίζει η ανάπτυξη των χαρακτήρων. Προς θεού μη φανταστείς τίποτα βαθιά πράγματα αλλά τουλάχιστον το bromance των Kirk και Spock το χαίρεσαι. Όσο ο Spock προσπαθεί να κατανοήσει τα συναισθήματα, ο Kirk προσπαθεί να βγάλει άκρη με τη λογική και βρίσκει και χρόνο να τον ειρωνευτεί πανέξυπνα(με αγάπη πάντα). Και γελάς! Γελάς αρκετά και μάλιστα δείχνει αβίαστο. Γιατί και στα Iron Man γελάς αλλά εκεί νιώθεις κάπως υποχρεωμένος να το κάνεις(ή είναι ιδέα μου;). Ο Kirk και ο γιατρούλης κολλητός του είναι ατακαδόροι, ο Spock είναι ξεκαρδιστικά άβολος και ο Scotti...ε είναι ο Simon Pegg.

Και κάπου εδώ νομίζω έφτασε η ώρα να μιλήσουμε γι΄ αυτόν τον άντρα. Αυτόν που με έκανε να πάω σινεμά να δω Star Trek(είναι ο μόνος που τα κατάφερε). Τον Benedict Cumberbatch(δεύτερο πιο cool όνομα ever, μετά το Trent Reznor). Είναι υπέροχος. Και κάνει το εξής καταπληκτικό...δεν κλέβει την παράσταση! Ξέρει πως εκεί βρίσκεται για να εξυπηρετήσει την ανάπτυξη του στόρι, να κάνει τον Kirk και τον Spock να ξεπεράσουν τα όριά τους, να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο, ε και με την ευκαιρία να ρίξει και λίγο ξύλο. Όχι ότι παίρνεις τα μάτια σου από πάνω του κάθε φορά που εμφανίζεται. Έχει αυτό το παράξενο πρόσωπο που μπορεί να είναι όμορφο και άσχημο την ίδια στιγμή. Το χρησιμοποιεί υποδειγματικά. Τόσο στις εκφράσεις του όσο και στη μάχη... Που πας ρε καημένε Kirk να ρίξεις μπουνιά στα ζυγωματικά του Benedict, προφανώς και θα χτυπήσεις. Noob! Και κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε για ΑΥΤΗ τη φωνή. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος νόμος που να την απαγορεύει;

Μαζεύω τα σάλια κι επανέρχομαι στα της ταινίας. Βγήκα κατευχαριστημένη από την αίθουσα αλλά θα ήθελα να την ξαναδώ γιατί δεν είμαι σίγουρη αν ήταν τόσο απολαυστική ή αν έχουν πέσει τα στάνταρς μου, καθώς οι δύο τελευταίες ταινίες που είδα στο σινεμά ήταν το βαρετό Lone Ranger και το ανεκδιήγητο Superman. Η αλήθεια είναι πως δεν κάνει τίποτα φοβερό. Τίποτα πρωτότυπο. Τίποτα για το οποίο αξίζει να συζητάμε. Όμως δεν βαριέσαι ούτε ένα λεπτό. Τι λεπτό, δευτερόλεπτο. Από την πρώτη σκηνή ως την τελευταία σε κρατάει. Γέλασα, ένιωσα αγωνία και ένταση, συγκινήθηκα. Ένα χορταστικό βράδυ στο σινεμά. Αυτό δεν θέλουμε;  

            

Αγαπημένοι Απέθαντοι

                           

Με αφορμή τη νέα σαιζόν του True Blood που by the way είναι παραπάνω από συμπαθητική είπα να κάνω ένα αφιερωματάκι στα αγαπημένα μου βαμπίρ. Υπέροχα, ερωτικά πλάσματα του φανταστικού που οι δημιουργοί τους είτε εκμεταλλεύονται στο έπακρο, είτε τα λούζουν με γκλιττερ με τα γνωστά βαρετά αποτελέσματα.

 

9. Klaus - The Vampire Diaries

Σε μία σειρά με χλιαρά φλωροβαμπιράκια ήταν προφανές πως θα ξεχώριζε ο κακός με την cool προφορά. Κάτι το sexy ψεύδισμα, λίγο το νερό που βάζει στο κρασί του για τα μάτια της Καρολάιν αλλά κυρίως ότι παρά το προαναφερθέν νερό δε διστάζει να σου βγάλει την καρδιά και να στην ταΐσει αν τον τσαντίσεις. Και δεν λέμε να του κάνεις τίποτα χοντρό, πχ να θέλεις να τον σκοτώσεις, νομίζω το ίδιο θα αντιδρούσε και αν το σκυλάκι σου του κατουρούσε το γκαζόν!

 

8. Angel - Buffy the Vampire Slayer/Angel

Στη λίστα δεν ήθελα να συμπεριλάβω κανένα μελαγχολικό-δενθέλωνατρώωκόσμο- βαμπιράκι αλλά όταν αυτό σκάει με τη μορφή του  David Boreanaz, δερμάτινο μπουφάν και alter ego τον Angelous δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Ο Angel σηκώνει στις πλάτες το βάρος του παρελθόντος και όταν αποφασίσει να βγει από το γραφείο του και να μιζεριάσει outdoors, kicks asses με χαρακτηριστική ευκολία!

 

7. Armand - Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles

Ανάμεσα στον βαρετό Louis και τον εμμονικό Lestat ο μυστηριώδης, γοητευτικός, με υπέροχο μαλλί Armand ξεχωρίζει άνετα. Πριν σε σκοτώσει θα βρει χρόνο να φλερτάρει και να θρέψει το ανυπέρβλητο "εγώ" του, γιατί έτσι κάνει το σωστό το βαμπίρ και κάτι μελαγχολικούλικα ερωτιάρικα αγοράκια που συνηθίζουμε να τρώμε στη μάπα τελευταία, καλά θα κάνουν να μάθουν μπαλίτσα!

6. Richard Gecko - From Dusk Till Dawn

Ναι ξέρω. Είναι τρελός, είναι παιδεραστής και όταν γίνεται βαμπίρ δεν τον λες και πολύ γοητευτικό. Είναι όμως και ο Quentin και αυτό σε έναν τέλειο κόσμο θα έπρεπε να αρκεί!

 

5. Franklin - True Blood

Cool προφορά. Στα όρια της παράνοιας. Ψυχωτικός. What's not to like. Μας άφησε νωρίς ο καημένος και μάλιστα άδικα. Επειδή δηλαδή αυτό το βλαμμένο η Τάρα αποφάσισε να κάνει τη δύσκολη. Ο Franklin εμφανίζεται και στο πρόσφατο Lone Ranger αλλά κι εκεί η χαρά δεν κρατάει πολύ!

 

4. Dracula - Dracula

Είσαι απέθαντο πλάσμα που ζει αιώνες. Έχεις την καστράρα σου και μέσα πανέμορφες βαμπιρέλες εκ των οποίων η μία είναι η Μπελούτσι. Και τα παρατάς όλα για ΤΗ ΓΚΟΜΕΝΑ ΤΟΥ KEANU REEVES(ότι κι αν σημαίνει αυτό). Όσο κι αν με την κοινή λογική σε θεωρώ βλάκα, έχεις για πάντα μια θέση στην καρδιά μου. Γιατί αγαπάς!

 

3. Eric Northman - True Blood

Κοίτα τώρα πως θα πέσει το επίπεδο. Από τον Κόπολα στη camp τρασιά του HBO. Αλλά καλός ο ρομαντισμός και οι έρωτες αλλά είναι ο Eric Northman. Και real vampire atittude, και βίκινγκ καταγωγή, και χιούμορ, και ok δεν τον λες και άσχημο. Προσωπικά πάντως ο Alexander Skaasgard σαν άντρας μου αρέσει μόνο σε αυτό το ρόλο, σε αντίθεση με άλλα μέλη της οικογενείας.

 

2. Cassidy - The Preacher

Αν δεν έχετε διαβάσει το Preacher παρακαλώ να το κάνετε. Αν έχετε το τηλέφωνο του Tarantino να τον πάρετε να του πείτε πως θέλω να το γυρίσει σε σειρά για το HBO για να ολοκληρωθώ σαν άνθρωπος(ή δώστε μου το τηλέφωνο και κάτι θα βρω να το κάνω). Ο Cassidy είναι το πιο cool, badass βαμπίρ που έχω δει ποτέ. Έχει χιούμορ, ξέρει να εκτιμά ένα καλό burger, πίνει σαν να μην υπάρχει αύριο και well δεν παίζει καλύτερη παρέα για Σαββατόβραδο. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι εύκολο να τον έχεις φίλο. Είναι μαλάκας από τους λίγους, θα σε μπλέξει σίγουρα, θα την πέσει στεγνά στη γκόμενά σου αλλά υποψιάζομαι ότι θα του το συγχωρέσεις γιατί θα θυσιαζόταν για σένα και πάντα θα σε κάνει να φαίνεσαι λίγο πιο γαμάτος απλά και μόνο επειδή περπατάει δίπλα σου. Α και είναι Ιρλανδός!

 

1. Spike - Buffy the Vampire Slayer/Angel

Μ΄αρέσει ένας άντρας που ξέρει να διασκεδάζει. Αλλά ακόμα περισσότερο μου αρέσει αυτός που θα σε ειρωνευτεί χωρίς δεύτερη σκέψη αν γίνεσαι βλακάκος. Και μη σου πω πόσο μου αρέσει όταν αυτό γίνεται με αγγλική προφορά(οκ έχω ένα θέμα με τις προφορές). Και στο τέλος ποιος είναι πιο γαμάτος; Αυτός που τον καταράστηκαν να έχει ψυχή οπότε μπορεί να σε αγαπήσει και ταυτόχρονα να κλαψουρίζει για όσα έκανε όταν δεν είχε ή αυτός που αρχίζει να νιώθει πράγματα για σένα ενώ δεν έχει και αποφασίζει ν΄ αποκτήσει (με ότι συνέπειες έχει αυτό) ακόμη κι όταν ξέρει πως θα φάει χυλόπιτα; 

        

The most terrifying film you will ever experience (not)

                                  

Να τα πούμε (μετά από άπειρο καιρό) λίγο για το Evil Dead. Το ριμέικ ξέρεις αυτό λέγαμε πως είναι αχρείαστο αλλά από την άλλη σαν κάτι να ετοιμάζει ο Sam Raimi(από την καρέκλα του παραγωγού αυτή τη φορά) οπότε το περιμέναμε κιόλας. Και τελικά μπορεί να μην είναι κάτι αξιοσημείωτο αλλά τουλάχιστον είναι τίμιο. Υπόσχεται τρόμο, υπόσχεται αίμα και αυτό δίνει. Και όσο χάνει στον τρόμο στο ανταποδίδει σε αίμα. Πολύ gore. Δεν τσιγκουνεύτηκαν σε τίποτα. Εύγε, μπράβο και τέτοια. Το καταχάρηκα!

Από εκεί και πέρα όμως έχουμε να κάνουμε με ένα κλασσικό "cabin in the woods" φιλμ. Από αυτά που έχουμε δει ένα εκατομμύριο φορές και που όταν δεν αποφεύγεις τα κλισέ πρέπει να κάνεις κάτι παραπάνω. Κάτι που θα σε κάνει να ξεχωρίζεις. Ή έστω οφείλεις να έχεις χιούμορ. Ειδικά αυτό μου έλειψε πολύ. Περίμενα να γελάσω αλλά το μόνο αστείο είναι η ερμηνεία του τύπου με τα γυαλιά. Ο οποίος εκτός από ανύπαρκτος ηθοποιός έχει και το ρόλο του ηλιθιότερου των ηλιθίων! Δηλαδή σοβάρα, κρατείστε το πρωτότυπο σκηνικό της ηχογράφησης. Αλλά όοοοχι βρίσκουν το βιβλίο, είναι τυλιγμένο με σύρματα ξέρω γω, ο τύπος τα κόβει το ανοίγει, βλέπει παντού προειδοποιήσεις "μην το διαβάσεις" κι αρχίζει να μουρμουράει λατινικά. Μετά ουπς ξέρεις ξύπνησα κάτι from downstairs και τώρα μπήκε στην αδερφή σου και θα μας πάρει όλους ο διάολος. Τι του λες;

   

Και ξυπνάει λοιπόν το σατανικό πνεύμα κι αρχίζει το πανηγύρι. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά creepy και μια δυο τρομάρες τις χαρίζει. Αν ήταν και λιιιγο πιο φωτεινές οι σκηνές να βλέπουμε τι στα κομμάτια γίνεται θα ήταν ίσως πιο τρομακτικό. Γιατί οκ fear of the dark και τέτοια αλλά αν δεν βλέπω τι γίνεται με τι θα τρομάξω; Από την άλλη με τα αιχμηρά αντικείμενα η ταινία τα πάει πολύ καλά. Ακρωτηριασμοί με μαχαίρια, πριόνια(ε καλά αυτό επιβάλλονταν), ηλεκτρικά μαχαίρια. Ειλικρινά ότι μπορούσε να κοπεί κόπηκε ή σχεδόν τελοσπάντον. Τους ακρωτηριασμούς συνοδεύουν συντριβάνια αίματος όπως αρμόζει σε κάθε φιλμ του είδους που σέβεται τον εαυτό του και γενικά fun!

Στο σπλάτερ λοιπόν είναι που νικάει η ταινία. Είναι το μοναδικό που έχει να προσφέρει και αν μέχρι ένα σημείο σε κάνει να βαριέσαι ή να τη βρίσκεις αχρείαστη, έρχεται το φινάλε και της δίνει λόγο ύπαρξης. Εκείνο το τελευταίο τέταρτο όπου γίνεται Ο χαμός! Σαν κάποιος να μπήκε στο πλατό και να είπε "guys ξεσκίστε τα πάντα, ριμάξτε τα σκηνικά, χαλάστε ότι καβάτζα σε fake blood έχουμε, σε ποιον έχουν μείνει πόδια; χέρια; κόφτε τα!". Καθαρή απόλαυση...

Τζα!

#Blogoscars 2013: Best Movie

         

10. Silver Tongues (Simon Arthur)

 

09. The Master (Paul Thomas Anderson)

 

08. The Cabin in the Woods (Drew Goddar)

 

07. Life of Pi (Ang Lee)

 

06. Beasts of the Southern Wild (Benh Zeitlin)

 

05. The Raid: Redemption (Gareth Evans)

04. The Avengers (Joss Whedon)

 

03. Holy Motors (Leos Carax)

 

02. Amour (Michael Haneke)

 

01. Django Unchained (The Man)

   

#Blogoscars 2013: Best Movie(20-11)

  

 
20. The Angels' Share (Ken Loach)

19. After Lucia (Michel Franco) 

 

18. The Sessions (Ben Lewin) 

  

17. The Perks of Being a Wallflower (Stephen Chbosky) 

 

16. NO (Pablo Larraín) 

  

15. The Imposter (Bart Layton) 

14. The Dark Knight Rises (Christopher Nolan) 

13. Seven Psychopaths (Martin McDonagh)

12. Safety Not Guaranteed (Colin Trevorrow) 

11. Moonrise Kingdom (Wes Anderson)

    

#Blogoscars 2013: Best Actress

    

10. Nina Hoss as Barbara in Barbara(duh!)

 
09. Anna Paquin as Lisa Cohen in Margaret

08. Tessa Ia as Alejandra in After Lucia

07. Quvenzhane Wallis as Hushpuppy in Beasts of the Southern Wild

Ok lame ατάκα αλλά μου είχε μείνει μόνο αυτό και βαριόμουν να σκεφτώ!

06. Marion Cotillard as Stephanie in Rust and Bone 

05. Suzanne Clement as Fred Belair in Laurence Anyways

04. Enid Graham as Joan in Silver Tongues

03. Jessica Chastain as Maya in Zero Dark Thirty

02. Min-soo Jo as Mi-Son in Pieta 

01. Emmanuelle Riva as Anne in Amour

      

#Blogoscars 2013: Best Actor

    

Μπορεί να μην ψήφισα για Soundtrack αλλά σήμερα το theme θα είναι μουσικό. Η αρχική ιδέα ήταν να μιξάρω τα κομμάτια και να φτιάξω βιντεάκι αλλά έπρεπε να μάθω να το κάνω, να βρω τα κομμάτια και να το φτιάξω. Προφανώς βαρέθηκα. Οπότε πάρτε απλά ένα mixtape που όμως είναι ρετρό και sweet και στην τελική I didn't burn you a CD, I made you a tape? It's so romantic(που λέει και ο Quentin).
      

     

       
10. Matthias Schoenaerts as Alain van Versch in Rust and Bone

Είναι ταλεντάρα. Είμαι φαν. Θα είναι κάθε φορά που κάνει ταινία σε λίστα μου. Αυτά

09. Matthew McConaughey as Killer Joe Cooper in Killer Joe

Matthew μου χίλια συγγνώμη που σε κοιτούσα πάντα με μισό μάτι.
Γαματούλης ήσουν κι αφού για πάρτη σου googlαρα "songs about chickens" δεν μπορώ παρά να αναθεωρήσω.
Αλλά φόρα και καμιά μπλούζα μάτια μου, αφού τελικά έχεις ταλέντο, κρίμα να κρυώσεις.

08. Hugh Jackman as Jean Valjean in Les Miserables

Βαρέθηκα τη ζωή μου τρεις ώρες non stop τραγούδι αλλά άξιζε για την Anne και κυρίως για τον Jackman που είναι απλά εκπληκτικός!!
Παρακαλώ ας μου αναγνωριστεί το πόσο κυρία είμαι φέτος και ως τώρα έχω κρατηθεί
και παραθέτω σεμνά στιγμιότυπα από τις ταινίες και με ρούχα και τα πάντα. Ευχαριστώ!

07. John Hawkes as Mark in The Sessions

Συνήθως κάτι τέτοιοι ρόλοι δεν με εντυπωσιάζουν αλλά εδώ ο Hawkes δεν έχει ίχνος υπερβολής
 στην ερμηνεία του και είναι τόσο ανθρώπινος που δεν γινόταν να τον αφήσω απ΄έξω.

06. Daniel Day-Lewis as Abraham Lincoln in Lincoln

Μπορεί η ταινία να μη μου προσέφερε απολύτως τίποτα(πέρα από έναν καλό ύπνο) αλλά ο Daniel ως συνήθως ήταν εκπληκτικός.

05. Philip Seymour Hoffman as Lancaster-the Master-Dodd in The Master

Αυστηρός, επιβλητικός, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Νομίζω πως σε καμία ερμηνεία του δεν με έχει απογοητεύσει.
Κι εδώ θα έκλεβε άνετα την παράσταση αν δεν υπήρχε ο έτερος συγκλονιστικός πρωταγωνιστής.

04. Christoph Waltz as Dr. King Schultz in Django Unchained

(στην περίπτωση μας, he didn't shot the US Marshal)
Όπως έχω ξαναπεί, παίρνει την περσόνα του Colonel Landa,
την τραβάει στα άκρα και πατώντας στο εκπληκτικό κείμενο του Tarantino
ντύνεται έναν χαρακτήρα που τον λατρεύεις από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Και ίσως η ωραιότερη άρθρωση που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

03. Denis Lavant as you-name-it-he's-gonna-do-it in Holy Motors

 Αν ήθελες να κάνεις μια ταινία που να αλλάζει το ένα κινηματογραφικό είδος μετά το άλλο,
να διατρέχει όλη την κινηματογραφική ιστορία και να κάνει διάλειμμα για μουσική,
θα ήθελες έναν πρωταγωνιστή που περνάει από τη μια περσόνα στην άλλη με απαράμιλλη ευκολία.
Και που να είναι πρόθυμος να μάθει ακορντεόν!

02. Jean-Louis Trintignant as Georges in Amour

Συγκλονιστικός. Το φιλμ ανήκει λίγο περισσότερο στους πρωταγωνιστές απ΄ότι στο δημιουργό του
 και ο Trintignant σε κάθε σκηνή προσφέρει απλόχερα άλλον έναν κόμπο στο στομάχι σου.
 Λυπηθείτε μας λίγο!

01. Joaquin Phoenix as Freddie Quell in Master

 Τρόμαξα. Αυτό αρκεί!

Δεν θα μπορούσε να τελειώσει όμως το ποστ χωρίς να αναφέρω την απόλυτη ερμηνεία ζωής! And I mean that literally.. Βραβείο real life ερμηνείας στον 

Frédéric -ρε-φίλε-αποκλείεται-να-το-έκανε-αυτό Bourdin του Imposter