I had a great evening; it was like the Nuremberg Trials...

                                                                                            
Και πάλι ήμουν έτοιμη να γράψω για το πόσο αγαπημένη μου είναι αυτή η ταινία και πόσο ψηλά στο προσωπικό top-10(ή και top-5) των ταινιών του εξυπνότερου αυτή τη στιγμή δημιουργού. Δεν θα πέσω όμως στην παγίδα γιατί αύριο θα δω κάτι άλλο δικό του και θα λέω τα ίδια... Δεν πρόκειται για την αγαπημένη μου(αλλιώς θα με έλεγαν Hannah και όχι Annie), ούτε για την πιο αστεία, ίσως ούτε και για την πιο έξυπνη. Σίγουρα όμως είναι αυτή που εκτελεί καλύτερα χρέη ψυχολόγου! Γιατί το Hannah and Her Sisters είναι από τις ταινίες που κάνουν ψυχογράφημα, όχι μόνο στους ήρωές τους αλλά και στον ίδιο το θεατή. Κάθε ένας σίγουρα θα βρει έναν χαρακτήρα να ταυτιστεί. Σε κάθε επανάληψη ίσως ταυτίζεται με κάποιο διαφορετικό κι αυτό από μόνο του αρκεί για μερικά καλά συμπεράσματα για την προσωπική εξέλιξη του καθενός από μας...

Η Lee, εγκλωβισμένη αρχικά σε μια σχέση που κάποτε φαινόταν ωραία ιδέα αλλά πλέον δεν έχει πολλά να τις προσφέρει μπλέκεται σε μια περίεργη κατάσταση με τον άντρα της Hannah. Μπερδεμένη όσο ποτέ από αυτή την εξέλιξη παλεύει με τα συναισθήματά της και τις τύψεις της. Το ίδιο μπερδεμένος είναι και ο σύζυγος της Hannah ο Elliot. Είναι πραγματικά ερωτευμένοι ή εκείνη ζητά απεγνωσμένα κάτι καινούριο, ενώ εκείνος έχει απλά ξεχάσει πόσο βαθιά αγαπάει τη Hannah; Η Holly από την άλλη έχει πιο σοβαρά θέματα να επιλύσει. Η πιο προβληματική από τις τρεις είναι άνθρωπος που ενθουσιάζεται εύκολα, ζει έντονα αλλά είτε απογοητεύεται είτε κουράζεται εξαιρετικά γρήγορα. Ψάχνει την πραγματική της κλίση, είναι ανυπόμονη, ανασφαλής και αποζητά προσοχή! Πως θα καταφέρει να ταιριάξει με των πρώην σύζυγο της Hannah, τον υποχόνδριο Mickey;

Η ταινία λέγεται Hannah and Her Sisters αλλά δεν μίλησα καθόλου για τη Hannah. Επειδή είναι ο μόνος χαρακτήρας που δεν στέκεται μπροστά στο θεατή σαν ανοιχτό βιβλίο. Η τέλεια, ευγενική, ταλαντούχα Hannah... Όπως οι αδερφές της και ο περίγυρός της, έτσι κι εμείς θα αργήσουμε να καταλάβουμε ότι στην πραγματικότητα νιώθει κι εκείνη μόνη, κουρασμένη και τελικά έχει κι εκείνη ανάγκες. Η Hannah μαζί με τα δείπνα των ευχαριστιών αποτελούν τη ραχοκοκαλιά, τα θεμέλια της ταινίας. Είναι οι σταθερές γύρω από τις οποίες εξελίσσονται οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις και είναι το ταμπλό πάνω στο οποίο ενώνονται τα κομμάτια της ταινίας!

Έχει δουλέψει όμως και ο Woody εξεραιτικά σε αυτή την ένωση των ιστοριών. Η αφήγηση που πηδάει από το παρόν στο παρελθόν, οι εσωτερικοί μονόλογοι του Mickey(Woody) που δίνουν στην ταινία αυτή τη διαολεμένη σπιρτάδα του Allen, οι ζωντανοί χαρακτήρες(και οι εξαιρετικές ερμηνείες φυσικά-η Dianne Wiest είναι απόλαυση-), ο τρόπος που έχει κινηματογραφήσει τη Νέα Υόρκη και φυσικά αυτή η τέλεια μουσική κάνουν την ταινία όχι απλά υπέροχη, αλλά και να αντέχει σε απεριόριστες επαναλήψεις. Ξέχασα τους διαλόγους! Πως μπόρεσα να ξεχάσω τους διαλόγους...