The Killer Inside Me

                                                                           
Ο Λου είναι βοηθός σερίφης σε κάποια περιοχή του Αμερικάνικου Νότου(στο Δυτικό Τέξας συγκεκριμένα). Κάποια στιγμή αναγκάζεται να συναντήσει την πόρνη της περιοχής(σοβαρά πείθει κανέναν σας η Alba για πόρνη;) και να κρίνει αν θα τη διώξει ή αν καταχρηστικά την αφήσει να συνεχίσει τη δουλειά της. Όμως η Τζέσικα δεν είναι καμιά τυχαία και θα του ξυπνήσει ένστικτα αρχέγονα, εμμονές που είχε θάψει από καιρό, έναν Λου που κράταγε για χρόνια φυλακισμένο και που τελικά απελευθερώθηκε. Πολύ νωρίς όμως. Ακόμη είναι ανέτοιμος για κάτι τόσο μεγάλο αλλά πλέον δεν μπορεί να αντισταθεί. Την πρώτη φορά θα προσπαθήσει να υπολογίσει τα πάντα, να προσέξει κάθε λεπτομέρεια και όταν πια θεωρήσει ότι δεν θα τον ανακαλύψουν ο πρώτος φόνος(ή σχεδόν φόνος) είναι γεγονός.

Και εκεί ακριβώς είναι αυτό που δεν είχε υπολογίσει. Την ηδονή που του προσέφερε αυτή η πράξη πως θα μπορέσει τώρα να την ελέγξει; Θα είναι πια το ίδιο εύκολο να αφιερώσει χρόνο σε ένα σχέδιο; Και όταν την ίδια στιγμή αρχίζουν να του κάνουν ερωτήσεις που δεν μπορεί να απαντήσει ο Λου τα χάνει. Αντιδρά σπασμωδικά και σκοτώνει αβέρτα όποιον να΄ναι προκειμένου να μην τον ανακαλύψουν. Εδώ είναι όλη η ένσταση μου. Τα παραπάνω τα έχω υποθέσει μόνη μου ενώ σκηνοθέτης και σεναριογράφος ασχολούνται μόνο με του που πήγε ο Λου και ποιον σκότωσε. Η ικανοποιητική ερμηνεία του Άφλεκ από μόνη της δεν σου δίνει περιθώρια να κατανοήσεις βαθύτερα το χαρακτήρα. Και ξαναλέω δεν με νοιάζει το γιατί κάνει κάτι αλλά το πως σκέφτεται! Υπάρχει πιο ενδιαφέρον θέμα από την ψυχοσύνθεση ενός δολοφόνου;

Σκηνοθετικά μου άρεσε. Ο Αμερικάνικος Νότος με την άγρια ομορφιά του μοιάζει ιδανικό μέρος για να στηθεί η ιστορία. Εκεί που τα πάθη δεν θέλουν πολύ για να ξυπνήσουν αλλά όταν αυτό γίνει δεν πρέπει να εκτεθούν στον καυτό ήλιο αλλά να μείνουν πίσω από κλειστές πόρτες. Μου άρεσε αρκετά και ο Άφλεκ αν και τελικά δεν με έπεισε. Σίγουρα ξεχωρίζει από τις κυρίες(αν και την Kate Hudson τη συμπαθώ πάρα πολύ) και είναι ευχάριστη έκπληξη.

Έχοντας πει τα παραπάνω είναι φαντάζομαι προφανές ότι δεν έμεινα ικανοποιημένη. Σε πολλά σημεία βαρέθηκα ενώ οι ελάχιστες πολύ δυνατές σκηνές δεν ήταν ικανές να με κρατήσουν. Έβλεπα και το τόσο λάθος χτίσιμο του χαρακτήρα και εκνευριζόμουν κι άλλο. Έκανε παιδαριώδη λάθη και φαινόταν να δρα ενστικτωδώς αλλά ποτέ δεν έγινε ξεκάθαρο αν δεν μπορούσε να κατευνάσει το δολοφονικό του ένστικτο που ξύπνησε τόσο απότομα ή απλά από φόβο μην τον πιάσουν δεν σκεφτόταν καθαρά. Ήταν τόσο μπερδεμένος ο χαρακτήρας ή το μπέρδεμα ήταν του σεναριογράφου; Τελικά δεν είναι ότι δεν μου άρεσε, απλά τη βρήκα λίγη. Και όπως έχω ξαναπεί αυτό με ενοχλεί περισσότερο.