Oscars 2011

                                    

Που πάτε βρε κακομοίρικα όσκαρ;Οι σφαίρες όσο μούφα βραβεία κι αν είναι με τον Gervais μας έκαναν σχεδόν να λιποθυμήσουμε από τα γέλια κι εσείς μας φέρατε τον Franco που ήταν έτοιμος να κοιμηθεί; Η Hathaway μου αρέσει για shows αλλά με τέτοιο συμπαρουσιαστή δεν μπορούσε να κάνει και πολλά. Ωραία τα βιντεάκια όμως νομίζω σαν την έναρξη του Jackman δεν θα ξαναδούμε σύντομα. Αναμενόμενοι οι νικητές, βαρετό το show αλλά τι ήταν τα όσκαρς αν δεν είχαμε να κράζουμε;

So you think you are funny? You're not
 

 Παραδέξου το, ευχήθηκες να συνεχίσει αυτός μέχρι το τέλος!

Ωραίο θα ήταν να σχεδιάσει το αγαλματάκι ο Burton. Έτσι για ανανέωση! 

Ο Λάνθιμος δεν είναι νικητής μόνο στις καρδιές μας αλλά και στο yahoo news(μέχρι να το πάρουν χαμπάρι)

Όλοι στο twitter τη βγάλαμε εχθές!

Λίγο πριν τα Oscars...

Στα πολύ γρήγορα και στο τσακ πριν την τελετή η δεκάδα των Όσκαρ με τη σειρά που μου αρέσουν:

1.  Black Swan
2.  Toy Story 3
3.  Inception
4.  True Grit
5.  The Social Network
6.  The Fighter
7.  The Kids Are All Right
8.  Winter's Bone
9.  The King's Speech
10. 127 Hours


Προβλέπω ότι θα το πάρει ο τραυλός και θα κρατηθώ να μην τα σπάσω όλα!!! 

Σκηνοθεσία θέλω Darren αλλά θα χαρώ και με Fincher, α γυναικείο Πόρτμαν και αντρικό Jeff(γιατί είναι λατρεία).

Πλάνα αρχείου: Horror Favorites

                         

Ταινίες θρίλερ, τρόμου, μυστηρίου, κ.λπ.. Θα παραθέσω τα αγαπημένα μου που δεν ενδιαφέρουν κανένα και όποιος θέλει ας προσθέσει τα δικά του. Όχι ότι αυτά αφορούν κανένα απλά για να γίνει κουβέντα.

Αγαπημένο τρομακτικό παιδί: Ο..αδερφούλης από την Προφητεία! Το σκασμένο όλα πάνω του τρομακτικά(από τα ρούχα μέχρι το βλέμμα). Στο νήμα χάνει το κοριτσάκι του Εξορκιστή (κυρίως γιατί από τη μέση της ταινίας ξέρεις ότι πρέπει να την αποφύγεις) και κάτι γιαπωνέζικα παιδάκια γιατί χωρίς μακιγιάζ δεν θα κατάφερναν τίποτα.

Αγαπημένος δολοφόνος: Michael Myers. Όταν είσαι τρομακτικός και ταυτόχρονα συνονόματος με αυτόν... Ε σου αξίζει η πρωτιά.

Αγαπημένος μη ζωντανός δολοφόνος: Τζέισον ή Φρέντυ; Φρέντυ ή Τζέισον; Φρέντυ γιατί τη λίμνη και τη στοιχειωμένη κατασκήνωση τα αποφεύγεις τον ύπνο όμως;

Αγαπημένο σπλάτερ: Braindead!

Αγαπημένα ζόμπι: Ο Ρομέρο το έχει ανακηρύξει σε τέχνη όμως ο Lucio Fulci με το Zombi 2 πάντα θα είναι λίγο(ελάχιστα όμως) παραπάνω.

Αγαπημένος τέρας-ραδιενεργό πλάσμα-εξωγήινη αηδία: Σε αυτή την κατηγορία θα μπορούσα να έχω πολλά όμως πάντα το σαρκοφάγο φυτό από το Μαγαζάκι του Τρόμου θα με συνεπαίρνει με της μελωδίες του και το πανέξυπνο χιούμορ του.


Αγαπημένη μεταφορά βιβλίου του Κινγκ: Κριστίν και δεν το συζητώ!

Τρόμαξα τόσο που δεν το ξαναβλέπω: Το Αυτό(It). Από τότε φοβάμαι τους κλόουν! Και με τον Εξορκιστή(το Director's Cut) είχα φοβηθεί αλλά το ξαναείδα. Το Αυτό όμως δεν ξαναμπαίνει στο σπίτι μου...

                                      

Ψιψίνα...kinder έκπληξη!

                      

Θυμίζει λίγο εξορκιστή η εναρκτήρια μουσική με πινελιές από φιλμ του Dario. Δύο γιατροί βρίσκουν κάτι σαν όγκο στην ακτινογραφία μιας γάτας και λέει θα κάνουν επέμβαση για να διαπιστώσουν τι είναι. Ετοιμάζονται για την ένεση αλλά η γατούλα το σκάει. Συναγερμοί χτυπάνε, "code red" ακούγονται, radioactive κάτι και σκάνε τύποι με φουλ προφυλάξεις για την άμοιρη γατούλα. Μέχρι τότε την έπιαναν με γυμνά χέρια και την είχαν σε κανονικό κλουβί... Πάντως όταν την περικυκλώνουν γίνεται κάτι που δεν περίμενα να δω και που καθιστά αυτόματα γαμάτη την ταινία: από το στόμα της γάτας βγαίνει...wait for it... μια άλλη γάτα!!! Που κατασπαράζει τον κυνηγό της σε χρόνο dt. Ακολουθεί σκηνή δράσης μεγατόνων: Γιατροί κυνηγάνε σε υπόγειο πάρκινγκ τη γάτα. Ένας απ΄αυτούς δεν σκέφτηκε να πει"hey kitty kitty kitty" κουνώντας ένα ψαράκι αντί για όπλο;

Μεταφερόμαστε σε σκάφος όπου κοστουμάτοι, πολύ σημαντικοί άνθρωποι έχουν meeting. Βαλίτσες με λεφτά, ουίσκι, απειλητικά βλέμματα, εκβιασμοί. Godfather on a yacht? Μπα, παραείναι φτηνιάρικα τα κοστούμια. Οι ερμηνείες έχουν πλάκα :) Αυτοί αργότερα θα μας απασχολήσουν. Προς το παρόν βλέπουμε τη γάτα να εκδικείται δύο τύπους που λήστεψαν το παλικαράκι που της έδωσε γάλα. Εδώ να σημειώσω ότι αυτό το...άλλο γατί που βγαίνει από το στόμα της ψιψίνας είναι ένα μαλλιαρό απροσδιόριστο πράγμα που έχει δυο φορές το μέγεθος της γατούλας. Πως βολεύεται στα ενδότερα είναι απορίας άξιο!!! Η δράση θα μεταφερθεί στο yacht, όπου εκτός από τους μυστήριους λεφτάδες θα σαλπάρουν δυο γκομενίτσες και κάτι φίλοι τους ένας εκ των οποίων είναι ο...Desmond. Και φυσικά η ψιψίνα... Χαμός θα γίνει.

Ο Desmond... Έλα, μοιάζει λίγο

Οι γερομπαμπαλήδες βάζουν τ΄αγοράκια να κάνουν δουλειές, δείχνουν ποιοι είναι τα αφεντικά και κανονίζουν όλο χαρά τις βρωμοδουλειές τους. Κάτι μου λέει ότι υπολογίζουν χωρίς τη γάτα! Η μήπως χωρίς την καταιγίδα που βολικά πλησιάζει; Ωχ το γατί πάλι ξέρασε το άλλο γατί και όλως τυχαίως κάποια μικροζημιά γίνεται στο σκάφος...Χαχαχαχα ο Desmond ενθουσιασμένος από την περιπέτεια αναφωνεί ότι νιώθει σαν τον Errol Flynn και όταν σκάνε οι γκομενίτσεςς και μπαλαμουτιάζουν τους άλλους δύο το αλλάζει λέγοντας ότι νιώθει σαν τον Woody Allen. Α έχει και χιούμορ η ταινία. Κι έναν μεθυσμένο που αφού άλλαξε πορεία με αποτέλεσμα να χαθούν γυρνάει από εδώ κι από κει ψάχνοντας κρασί. Ωχ ειρωνεύεται και φτύνει τη γάτα. Το έκτρωμα βγαίνει και ακολουθεί σκηνή που θα σου θυμίσει το κουνέλι από το Holy Grail. Κάποια ελαφρά gory πλάνα και ο τυπάκος βουτάει στη θάλασσα. Μα γιατί ξόδεψαν λεφτά σε σκάφος και όχι σε λίγο ψεύτικο αίμα;

Φόρα κάτι λιτό για να κυνηγήσεις τη γάτα που το έσκασε

Εντωμεταξύ μια δαγκωνιά να σου κάνει αυτό το γατί ψοφάς! Ανεβάζεις σφυγμούς και μάλλον παθαίνεις έμφραγμα or something. Ήμαρτον δηλαδή. Θα μου πεις τόση ώρα βλέπω monster movie όπου το monster είναι μια γάτα...μέσα σε μια άλλη γάτα!!! Νιώθω λίγο ευλογημένη που το βρήκα αυτό το φιλμ. Τις περισσότερες φορές μοιάζει σαν κουκλάκι από κουκλοθέατρο που κάποιος εκτός πλάνου φοράει στο χέρι του. Έπικ λέμε! Α δεν σας είπα ότι το σκάφος έμεινε στη μέση του πουθενά. Η καπετάνισσα προσπαθεί να το βάλει μπροστά κι αυτό μαρσάρει σαν αυτοκίνητο. Δραματικά πλάνα απεγνωσμένων νεαρών δίνουν έναν βαρύ τόνο στην ταινία. Αγωνιούν για την τύχη τους όχι αστεία... Ωχ παναγιά μου δεν μπορεί να το βλέπω αυτό! Όταν το γατί επιτίθεται σε έναν από τους φοιτητές του κόβει δυο δάχτυλα. Ή μάλλον αυτός στρατηγικά (not) κρύβει δυο δάχτυλα κι ενθουσιασμένος ο σκηνοθέτας που θα κοροϊδέψει και θα σοκάρει τους θεατές τραβάει κοντινά... Μετά αυτός πηδάει στη θάλασσα ουρλιάζοντας κάτι ακατάληπτα και η πανέξυπνη γκόμενά του βουτάει κι αυτή...

Ομορφιά

Το καστ μειώνεται με συνοπτικές διαδικασίες όταν έχει λίγη ώρα ακόμη μέχρι το τέλος! Εκτός από τι γάτα σκοτώνονται και μόνοι τους. Τι είναι αυτοί ρε γαμώτο! Α επίσης έχουν κλειδώσει τα φαγητά για να μην τα μολύνει η γάτα αλλά βρήκε τρόπο και μπήκε μέσα. Δεν μπορούν να φάνε πια(μέχρι τώρα έτρωγαν corn flakes και τα συνόδευαν με σαμπάνια για να κάνουν οικονομία στο φαΐ) και πεινάνε και είναι απεγνωσμένοι και ακόμη δεν έχουν βάλει μπροστά το σκάφος και τη γάτα δεν την έχουν πιάσει... Αλλά για να βάφει η κοπελίτσα τα νύχια της μάλλον κάτι δεν έχω υπολογίσει. Μπα την πείνα της θα προσπαθεί να ξεχάσει. Μόλις βρίσκει ευκαιρία τρυπώνει στην αποθήκη και τσιμπάει λίγα corn flakes.  Θυμηθείτε, είναι μολυσμένα. Nα ένας θάνατος που δεν είχα ξαναδεί σε ταινία: death by corn flake! Λολ κι επειδή πέρασε η ώρα και πρέπει να τελειώσει το ταινιάκι το yacht αρχίζει να βουλιάζει. Έτσι. Απλά εύκολα και γρήγορα. Απερίγραπτα γρήγορα. Και κυρίως μ΄εντυπωσιακά πλάνα...

 

 

Πρωτοτυπία: 10/10 Το τέρας είναι γάτα που βγαίνει από το στόμα άλλης γάτας. Σκοτώνει και ξαναμπαίνει μέσα!
Γέλιο: 7/10 Από το μοντέλο που χρησιμοποιούν για σκάφος, μέχρι τις αντιδράσεις των σωμάτων των δαγκωθέντων. Τα πάντα είναι εξοργιστικά κακά γυρισμένα και ξεκαρδιστικά!
Αίμα: 1/10 Δεν το λες και αίμα. Γρατζουνίτσες!
Καλτίλα: 8/10 Ξαναδιάβασε τα παραπάνω αν απορείς για τη βαθμολογία...

Who killed Laura Palmer?

                                                     

Πρόκειται για μία από τις καλύτερες σειρές μυστηρίου. Έχει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μυθολογίες. Ο δημιουργός της είναι θρύλος. Κι εγώ απορώ που καθυστέρησα τόσο να την τελειώσω. Την είχα αρχίσει χρόνια πριν αλλά κάτι είχε παίξει με τους υπότιτλους και είχα σταματήσει. Κακώς φυσικά και μόλις βρήκα το χρόνο επανόρθωσα βλέποντας το όλο απ΄την αρχή. Κι εννοείται την ταινία. Και μου άρεσε απίστευτα, ακόμη και το τέλος που το λες και ιδιαίτερα βιαστικό. Όμως τη θεωρώ σειρά δύσκολη, μη φιλική προς τον τηλεθεατή και υπάρχουν στιγμές που γίνεται λιγάκι βαρετή. Όχι για μένα ωστόσο που όσο πιο αργά κυλούσε τόσο πιο πολύ την αγαπούσα και που το νουάρ της ύφος με έκανε απλά να θέλω κι άλλο! Ας τα πάρουμε όμως απ΄την αρχή...

Η Laura Palmer βρίσκεται δολοφονημένη και η μικρή κοινωνία του Twin Peaks συγκλονίζεται βαθιά. Καταφτάνει ο πράκτορας του FBI, Dale Cooper για να εξιχνιάσει το έγκλημα, όμως βρίσκεται αντιμέτωπος με πολύ σκοτάδι, πολλά μυστικά και ανεξήγητες καταστάσεις. Τα όρια της λογικής απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Μεταφυσική, οράματα, όνειρα, ο μονόχειρας, η κυρία που κάνει παρέα μ΄ένα...κούτσουρο, νάνοι που χορεύουν, γίγαντες... Πραγματικά το μυαλό του David Lynch δεν έχει όρια. Θα ήθελα να περάσω μια ολόκληρη μέρα εκεί μέσα! Και αν θέλεις απαντήσεις λογικές και τετράγωνες, δεν θα τις βρεις εδώ. Όμως πόσο εκτιμάς κάτι κουλό και άκυρο όταν όλη η σειρά οδηγείται εκεί και φαίνεται πως δεν είναι κακόγουστο αστείο ή εύκολη λύση(γκουχ γκουχ Lost γκουχ).

Πρόκειται πραγματικά για καλοδουλεμένη σειρά. Το πως ξετυλίγεται η ιστορία, το πως αποκαλύπτονται πράγματα, πως νέα ερωτήματα μπαίνουν στο προσκήνιο είναι πραγματικά υποδειγματικό. Και κοίτα τη χρονολογία σε παρακαλώ: 1990! Για να μαθαίνουμε οι καινούριοι πως χτίζεται το μυστήριο και πως δίνονται οι απαντήσεις. Ακόμη και με το βασικό μυστήριο να λύνεται κάπου δεκατρία επεισόδια πριν το τέλος της σειράς!!! Αν δεν είναι αυτό αξιοσημείωτο τότε δεν ξέρω τι είναι. Ίσως το ότι ακόμη και μετά την αποκάλυψη, τα νέα μυστήρια κρατάνε το θεατή δεκατρία επεισόδια. Και όταν φτάνει το τέλος που δεν το λες και κλείσιμο, πάλι νιώθεις ικανοποίηση. Ας σε άφησε λίγο ξεκρέμαστο, ας ήθελες να μάθεις "από δω και πέρα τι".

Κάπου εδώ να πω πως η σειρά εκτός από μυστήριο, έκπληξη και καλλιτεχνικό επίπεδο μου χάρισε και αγαπημένους ήρωες. Με κορυφαίο, τον πιο cool εφμπιάη(ο εφμπιάης-φυσικά και υπάρχει η λέξη-) όλων των εποχών. Ο Dale Cooper είναι υπέροχος. Γοητευτικότατος και τέλειος σε όλα. Ξέχνα αυτούς τους σπαστικούς πράκτορες που απλά τη βρίσκουν να μπαίνουν στη μύτη των τοπικών αρχών. Αυτός εδώ έχει ανοιχτό μυαλό και μεγάλη καρδιά. Λατρεύει επίσης τον καφέ και την καλή πίτα. Βγαλμένος από νουάρ φιλμ και τσαλακωμένες φτηνιάρικες σελίδες αστυνομικών μυθιστορημάτων θα βυθιστεί στον περίεργο κόσμο των ονείρων για να μπορέσει να βρει μια άκρη. Politically incorrect, πάντα καλοσυνάτος, στιλάτος και με τη σωστή ατάκα έτοιμη προς χρήση. Special Agent Dale Cooper είμαι μέχρι αηδίας ερωτευμένη μαζί σου!

Σκηνοθετικά είναι υπέροχο(με τα σκηνοθετημένα από τον Lynch να ξεχωρίζουν), οι ερμηνείες πολύ καλές αλλά κυρίως εκπληκτικά επιλεγμένοι οι ηθοποιοί. Α και η μουσική είναι σκέτη ποίηση. Επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα που αιώνια θα σου θυμίζουν το περίεργο αυτό μέρος. Την αγάπησα πραγματικά πολύ τη σειρά. Ο Dale Cooper, η Audrey, η Donna και ο James, η Shelly, η Norma και η γλυκιά αδερφή της θα είναι πάντα στην καρδιά μου. Και πάντα θα γελάω πολύ με τη Lucy και τον Andy αλλά και τη "χτυπημένη" Nadine. Δεν θα συστήσω όμως τη σειρά σε κανέναν. Όσους αφορά την έχουν ήδη δει. Αν έμεινε κανένας αργοπορημένος σαν εμένα, τη γνωρίζει ήδη. Οπότε κάνω το ποστ απλά για να συζητήσουμε για τον μυστήριο αυτό κόσμο.

    

Στα θετικά:
+ Η ατμόσφαιρα
+ Η τρομερή ιστορία και η υποδδειγματική της εξέλιξη
+ Οι χαρακτήρες που όλοι έχουν να σου προσφέρουν κάτι.
+ Η υπέροχη μουσική
+ Που αλλού θα δεις άλογο στο σαλόνι και θα σου φανεί φυσιολογικό;

Στα αρνητικά:
- Κάποια επεισόδια μπορούν να θεωρηθούν βαρετά.
- Το φινάλε. Ή μήπως όχι; Ακόμη δεν ξέρω αν μου άρεσε πραγματικά.

ΥΓ1: Η ταινία ήταν ενδιαφέρουσα και σίγουρα έχει αρχειακή αξία όμως δεν μπορώ να πω ότι με τρέλανε. Ήθελα περισσότερο Special Agent Dale Cooper. Πάντως μια και τριγυρνάτε πολλοί φανς του Kiefer Sutherland να σας ενημερώσω ότι εμφανίζεται στην ταινία.

ΥΓ2: Ο ίδιος ο David Lynch υποδύεται τον λατρεμένο χαρακτήρα του κουφού πράκτορα Gordon Cole

ΥΓ3: Θεά ο Duchovny

ΥΓ4: Επιβάλλεται όσοι έχετε δει το Twin Peaks να ρίξετε μια ματιά στο επεισόδιο αφιέρωμα του Psych(S05E12 Dual Spires) όπου εμφανίζονται και πολλά αγαπημένα πρόσωπα της σειράς.

Burlesque

                                                                         

Όταν είχα μαζέψει τις ταινίες που θέλω να δω αυτή τη σαιζόν το Burlesque απουσίαζε. Είχα όμως παραδεχτεί ότι κρυφοθέλω να το δω. Και τελικά δεν κρατήθηκα. Φαινόταν καλτ, η Σερ πάντα δίνει έναν τόνο θρίλερ, ε δεν ήθελα πολύ. Και είχα ετοιμαστεί για πολύ κράξιμο και γέλιο. Όμως τελικά ήταν καλύτερο από αυτό που περίμενα. Ε είναι και ο Στάνλει Τούτσι που μπορεί να κάνει κάθε ταινία καλύτερη. Δεν θα σου πω ότι μου άρεσε αλλά το καρναβάλι που είχα φανταστεί δεν ήταν. Κι η Αγκιλέρα δεν ήταν ενοχλητική όπως περίμενα(η Σερ πάλι χαλαρά σου κόβει τα ύπατα μόλις εμφανίζεται), τα τραγούδια και τα χορευτικά ήταν λιγότερα απ΄ότι είχα υποθέσει, είχε κι ένα δυο γκομενάκια να περιφέρονται και να χορταίνει το μάτι ε πέρασε η ώρα.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν έχει απαράδεκτα μεγάλη διάρκεια. Υπήρξαν στιγμές που νόμιζα θα κρατήσει για πάντα. Κι εννοείται πως είναι απόλυτα προβλέψιμη. Όχι μόνο ξέραμε τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή αλλά μέχρι και τις ατάκες μπορούσαμε να μαντέψουμε. Και στην τελική ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης αυτής της ταινία το 2011; Για τα τραγούδια δεν μπορώ να έχω άποψη, τα χορευτικά τα περίμενα πιο εντυπωσιακά, οι ερμηνείες υποφερτές και η σκηνοθεσία το ίδιο. Δυστυχώς δεν είναι τόσο κακό ώστε να προσφέρεται για κανιβαλισμό οπότε μόνο για τους φανς του είδους. Και τους τρεις. Α υπάρχει και το Coyote Ugly που είναι ακριβώς ίδια ιστορία αλλά χωρίς τη Σερ να σε σκιάζει!

The Seamstress...

Μία κοπέλα επιστρέφει στη γενέτειρά της με σκοπό να βρει τα ίχνη του πατέρα της ο οποίος είχε βρεθεί μπλεγμένος σε μια περίεργη υπόθεση δολοφονίας ενός νεαρού ζευγαριού. Ο θρύλος θέλει το νησί όπου έμενε το ζευγάρι να είναι στοιχειωμένο αλλά αυτό δεν θα σταματήσει την πρωταγωνίστρια και την παρέα της από το να το επισκεφτούν. Πιστεύει κανείς πως έξι άτομα θα πάρουν μαζί τους μόνο ένα κινητό και αυτό δεν θα πιάνει; Ή μήπως θα χαλάσει το σκάφος; Ή ότι όντως το νησί είναι στοιχειωμένο; Πολλές οι συμπτώσεις και τα κλισέ και συμβαίνουν ένα προς ένα που σε συνδυασμό με τις άθλιες ερμηνείες δεν αφήνουν περιθώρια...

Ναι είναι μια πολύ κακή ταινία. Όμως εμένα αυτά μου αρέσουν και η ώρα όντως περνάει γρήγορα(καλά έχει και τρομερά μικρή διάρκεια) και χαλαρά και αν είσαι άρρωστος είναι ότι πρέπει. Η τύπισσα που στοιχειώνει το νησί είναι τρομακτική όμως μόνο λόγο εμφάνισης, τα εφέ τα λες και αστεία, η ιστορία όμως είναι ακόμη πιο γελοία. Και αν δεν εξηγείται τίποτα σχεδόν, ας πούμε ότι συμβάλλει στο μυστήριο. Δεν την προτείνω για κανένα λόγο άσχετα αν εγώ την κρυφοευχαριστήθηκα. Αυτά τα τρομακτικά λίγα για να ζωντανέψει κάπως το blog. Επιστρέφω στην τρύπα μου όπου για λίγες μόνο μέρες τηγανίζω αυγά με τη σκέψη :)

            

127 hours

                                                                 

127 ώρες... Μερικές στιγμές τόσο έμοιαζε να κρατάει η ταινία. Φιλαράκι κόψε το χέρι σου να πάμε σπίτια μας! Πέρα απ΄την εντυπωσιακή ιστορία κάτι έμοιαζε να λείπει. Λίγους μήνες πριν άλλωστε έβλεπες το Buried κι έμενες άφωνος από το πόσο στην τσίτα μπορούσε να σε κρατήσει ένας μόνος ηθοποιός ενώ τώρα κοιτάς το ρολόι σου κάθε τρεις και λίγο. Και αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός πως ο Danny Boyle έπεσε στην παγίδα των flash backs και των ονειρικών σεκάνς. Σαν να ήξερε πως χωρίς αυτά τα σκηνικά ή θα είχε πολύ μικρή διάρκεια ή θα αποτελούσε φάρμακο κατά της αϋπνίας. Guess what, κι έτσι μια χαρά πήγε να με πάρει ο ύπνος.

Δεν θα πω ότι δεν ήταν εντυπωσιακό. Αν μη τι άλλο είχε πλάνα που κόβουν την ανάσα, μοντέρνα σκηνοθεσία με ρυθμό, εκπληκτικές μουσικές και έναν James Franco παραπάνω από αξιοπρεπή. Όμως δεν με ικανοποίησε. Βαρέθηκα. Ίσως να προτιμούσα ένα ντοκιμαντέρ για το συγκεκριμένο θέμα. Είχε χιούμορ κάπου κάπου, λίγες καλές στιγμές αλλά ως εκεί. Με συγκίνησε κιόλας αλλά μόνο επειδή ήξερα πως πρόκειται για αληθινή ιστορία. Συνεχίζω να θεωρώ τον Boyle υπερεκτιμημένο και να μην περιμένω κάτι πραγματικά μεγάλο απ΄αυτόν(όπως όμως δεν περιμένω και κάτι πραγματικά κακό).

Να πω όμως πως αυτό που με ενοχλεί περισσότερο στις ταινίες του και ειδικά σε αυτή εδώ, είναι το φως. Τι λύσσα κακιά είναι αυτή να λούζει τα πάντα μ΄ένα ψυχρό, νοσοκομειακό φως που οδηγεί τους αμφιβληστροειδείς μου σε οριακά σημεία, δεν καταλαβαίνω. Πονοκέφαλος μ΄έπιασε. Πάντως να πω την αλήθεια δεν περίμενα περισσότερα πράγματα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν είχα καθόλου υψηλές προσδοκίες για τη συγκεκριμένη ταινία. Και τελικά επιβεβαιώθηκα και δεν μπορώ να πω ότι θα τη θυμάμαι κάπως διαφορετικά από μια μεγάλου μήκους διαφήμιση ισοτονικού ποτού με γαμάτη μουσική.

   

The King's Speech

                                                                         

Θα γράψω ελάχιστα πράγματα γι΄αυτή την ταινία καθώς με άφησε ψιλοαδιάφορη. O Harvey Weinstein είναι μανούλα στο να μαζεύει υποψηφιότητες και διακρίσεις προκαλώντας συζητήσεις για εβραϊκά χολιγουντιανά λόμπι και θεωρίες συνωμοσίας. Ο χοντρούλης σίγουρα τα απολαμβάνει όλα αυτά κρυφογελώντας σε μια μεγάλη αναπαυτική πολυθρόνα. Ξέρει το παιχνίδι και το ξέρει καλά και ακόμη κι όταν δεν μετατρέπονται οι υποψηφιότητες σε βραβεία τον παρηγορούν τα ζεστά δολαριάκια που φουσκώνουν τις τσέπες του. Από μένα κακό λόγο δεν θα ακούσεις πάντως όσο συνεργάζεται με τον Άντρα και δεν επεμβαίνει στη δουλειά του!

Έτσι λοιπόν στο Λόγο του Βασιλιά επιστρατεύτηκαν όλα τα υλικά της οσκαρικής συνταγή και σιγοβράζουν ως τις 27 Φεβρουαρίου. Εκπληκτική παραγωγή με μια φωτογραφία που με εντυπωσίασε από το πρώτο πλάνο, σαν φυτουκλάκι στο πρώτο θρανίο κερδίζει με την επιμέλειά του τη συμπάθεια της Ακαδημίας κι ας μην είναι πραγματικά ο καλύτερος μαθητής. Δύο φοβεροί ηθοποιοί στηρίζουν όσο μπορούν τη φιλόδοξη αυτή δουλειά. Απ΄τη μία ο Colin Firth τραυλίζει χαριτωμένα, σε πείθει, θέλεις να βγάλεις εσύ λόγο και να τον βγάλεις από τη δύσκολη θέση και απ΄την άλλη ο Geoffrey Rush με μια απίστευτη γκάμα από εκφράσεις και κινήσεις δεν σε αφήνουν προς το παρόν να χασμουρηθείς!

Από εκεί και πέρα όμως μιλάμε για την ιστορία ενός τραυλού βασιλιά. Προσωπικά θα με ενδιέφερε περισσότερο η επίδραση της αύξησης της θερμοκρασία στην ψυχοσύνθεση της πεσκανδρίτσας. Μετά την πρώτη ώρα μου ήταν τόσο δύσκολο να το παρακολουθήσω όσο και στον Colin Firth να πει "φτου σκουληκομυρμηγκότρυπα". Πριν με πάρεις απ΄τα μούτρα να σου πω ότι βαρέθηκα λιγότερο απ΄όσο περίμενα. Όμως στην τελική, αν είναι να δούμε μια ταινία όπου ο ήρωας ξεπερνάει τον εαυτό του και θριαμβεύει με τη βοήθεια αντισυμβατικού, εκκεντρικού μέντορα, υπάρχει πάντα το Καράτε Κιντ. Wax on, wax off. Wax on, wax off!