Νύχτες Πρεμιέρας 2014

     

 

Updated: 25/09/2014

Relatos Salvajes

    

Μία προς μία οι ιστορίες είναι πρωτότυπες, μακάβριες, απελευθερωτικά ξεκαρδιστικές. Το πιο γαμάτο απ΄όλα είναι ότι όλες είναι memorable. Δεν υπάρχει κάτι βαρετό. Κι εκεί που νομίζεις ότι υπάρχει, τότε ακριβώς είναι που γίνεται κάτι τόσο σπαρταριστό που δεν μπορείς να συγκρατήσεις το γέλιο σου. Το μεγάλο win της ταινίας είναι ο φανταστικός ρυθμός. Ο Szifrón κάνει αυτό το πράγμα που λατρεύω και που θέλει ταλέντο, τραβάει τις σκηνές τόσο πολύ, κάνοντας τες πιο μεγαλειώδεις, πιο εξωφρενικές, πιο αγωνιώδεις και ακριβώς σε εκείνη τη γραμμή που αν την περάσει ο θεατής αρχίζει να ξεφυσά και να κοιτάει το ρολόι του, σταματάει. Well done.

Død Snø 2

Πόσο πολύ το περίμενα. Και πόσο cool ήταν. Έχει τη δική του λογική η οποία είναι αρκετά απλή: έχεις ένα στρατό από ναζί ζόμπι, πως τα αντιμετωπίζεις; Βρίσκεις ένα νεκροταφείο σοβιετικών, φτιάχνεις τα δικά σου ζόμπι και απλά let the reds do your job. Ή κάπως έτσι. Πολλά αστεία που δεν λειτουργούν πάντα, σε σημεία δείχνει να προσπαθεί υπερβολικά πολύ αλλά έχει κάτι περίεργα original που δεν σε αφήνει να είσαι πολύ αυστηρός. Αν και δεν δέχομαι πως κάποιος μπορεί να είναι αυστηρός απέναντι σε μία νορβηγική ταινία με ζόμπι ναζί και σοβιετικούς και την καλύτερη χρήση του Total Eclipse of the Heart ever. Για την ακρίβεια τη μοναδική χρήση του Total Eclipse of the Heart που θα έπρεπε να επιτρέπεται.

Life Itself
 
Όπως κάθε φιλμ που αφορά σε ανθρώπους που αγαπούν το σινεμά, έχει πολύ πολύ ενδιαφέρον. Εστιάζει στα σωστά πράγματα και το αρχειακό υλικό χρησιμοποιείται υποδειγματικά. Επίσης ένα από τα πιο ωραία πράγματα σε τέτοιου είδους ντοκιμαντέρ είναι ο Scorsese να μιλάει με πάθος και να σε κάνει να ξεχνάς οτιδήποτε άλλο. Αρκετά συγκινητικό. Δεν είναι ότι πήγα απροετοίμαστη αλλά θα μπορούσα να είχα μαζί μου χαρτομάντηλα. Roger Ebert you'll be missed.

'71

Δυνατό. Πολύ δυνατό. Παρά τη γκαντεμιά της διακοπής ρεύματος και τις δύο όχι και τόσο μικρές διακοπές που αναπόφευκτα μας “πέταξαν έξω”,  το φιλμ δεν έχασε παρά μόνο λίγη από την έντασή του(έγιναν και σε κρίσιμο σημείο πανάθεμά τες). Αγωνία που σε σημεία νιώθεις το όλο σκηνικό τόσο overwhelming που παρακαλούσα να τελειώσει για να ανασάνω και ταυτόχρονα δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την οθόνη. Οι δύο σκηνές καταδίωξης νομίζω θα μου μείνουν για καιρό.

20,000 Days on Earth

Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό φιλμ. Δεν θα κάτσω καν να το συγκρίνω με αντίστοιχα για άλλους καλλιτέχνες. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Nick Cave είναι μαγικός. Σε καθηλώνει και μόνο που αναπνέει. Αν μπορούσαμε να δώσουμε στον έρωτα ανθρώπινη μορφή και για κάποιο λόγο ο Leonard Cohen ήταν απασχολημένος για κάποιο λόγο, νομίζω ο Cave θα ήταν ο κατάλληλος υποψήφιος. Αστείος, γοητευτικός με αυτή την υπέροχη έπαρση που μόνο ελάχιστοι επιτρέπεται να διαθέτουν.