Waiting sucks...again!

                        

Περνάει ο καιρός... Άρχισαν τα πρώτα teasers να βγαίνουν... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! Waiting sucks άλλωστε.

                  

Από τώρα έχω αρχίσει να παθαίνω τα εμφράγματα...

Άσε μας ρε Sam!

Μπιλάκο μάντεψε ποιος κλέβει την παράσταση πάλι...

Και μερικά ως συνήθως σούπερ γαμάτα πόστερ:

 

                                      

Βέβαια η καινούρια σαιζόν πιθανότατα θα είναι μια σάχλα αλλά όσο μένει διασκεδαστική η σειρά εμένα δεν με χαλάει. Ποιος τη βλέπει για την πλοκή άλλωστε;

                                

I think it's unwise to use movies as a guide for reality, don't you, inspector?

                                               

Τη νιώθω τη μονομανία με το Ιταλικό σινεμά να έρχεται οπότε ας συνεχίσω από εκεί που την άφησα. Με Dario και μία αγαπημένη ταινία. Μία τραγουδίστρια της όπερας παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο όταν η προκάτοχος σκοτώνεται σε ατύχημα. Και είναι η στιγμή που οι γύρω της αρχίζουν να δολοφονούνται ένας ένας. Ποιος είναι ο δολοφόνος; Και γιατί την αναγκάζει να παρακολουθεί κάθε φόνο; Μυστικά του παρελθόντος, σαδιστικοί φόνοι, μουσικάρες(όποτε χώνει thrash-ιες γουστάρω τρελά)... Τα γνωστά!!! Η ταινία ξεκινάει με επιβλητικά πλάνα και ήχους, εντυπωσιάζει και γρήγορα ψυλλιάζεσαι πως έχει να κάνει άμεσα με σένα. 

Γιατί εδώ εσύ είσαι το βασικό θέμα του Argento, δηλαδή ο θεατής. Η Betty γίνεται θεατής στις μακάβριες δολοφονίες των φίλων της όμως αυτή δεν έχει τη δική μας πολυτέλεια να κλείσει τα μάτια. Είναι εκεί και πρέπει να δει την παραμικρή λεπτομέρεια. Από θέαμα πάνω στη σκηνή έχει γίνει θεατής και δεν σου αφήνει περιθώρια να μην ταυτιστείς μαζί της. Αλλά ο Argento συνεχίζει να παίζει μαζί μας. Η κάμερά του ζωντανεύει, αναπνέει και πλέον βλέπουμε μέσα από τα μάτια του δολοφόνου. Και λίγο αργότερα μέσα από τα μάτια του κορακιού που τον καταδεικνύει. Η κάμερα κυριολεκτικά πετάει μέσα στο θέατρο και σε αφήνει χαζό. Τη λατρεύω αυτή τη σκηνή. Α και μη ξεχνάμε τα αμέτρητα κοντινά στα μάτια των ηθοποιών του που κάνουν ακόμη πιο ξεκάθαρο πως πρόκειται για ένα φιλμ πάνω στη σχέση θεατής-θέαμα. Εντωμεταξύ προσπαθώ ώρα να κάνω το κείμενο να βγάζει νόημα αλλά δεν τα καταφέρνω. Βγάλτε συμπέρασμα από τα συμφραζόμενα...

Στα της καθαρής διασκέδασης τώρα: οι ερμηνείες είναι όσο κακές επιβάλλεται ενώ το gore μπορεί να μην είναι πολύ αλλά είναι εμπνευσμένο. Μάτια φεύγουνε, μαχαίρια καρφώνονται, βελόνες, κοράκια, σίδερα, ψαλίδια... Και με μια πολύ spooky ατμόσφαιρα να χτίζεται από πολύ νωρίς! Δεν τρομάζεις βέβαια, όμως το νιώθεις ότι βλέπεις horror. Εγώ την είδα σχετικά πρόσφατα για πρώτη φορά(και δεύτερη ακόμη πιο πρόσφατα) και νομίζω πως είμαι η τελευταία από όσους πρέπει να την έχουν δει. Αν έχει μείνει και κανένας άλλος προφανώς πρέπει να το κάνειο. Αυτά! Sorry για το "πως είναι έτσι" κείμενο, στο μυαλό μου όσα ήθελα να πω για την ταινία φαίνονταν πολύ cool.

Πλάνα αρχείου: Assault on Precinct 13

                                                                     
Παίρνεις το Rio Bravo. Το φέρνεις σε μια πιο σύγχρονη εποχή. Βγάζεις τον John Wayne. Κάνεις τους κακούς να μη βγάζουν άχνα και να μη έχουν καμία σχέση με κάποιον κρατούμενο. Στο αστυνομικό τμήμα τοποθετείς ελάχιστο κόσμο και ακόμη πιο ελάχιστα όπλα και σφαίρες. Πως το παραπάνω θα γίνει αριστούργημα; Το δίνεις στον Carpenter και στο κάνει αγνώριστο!!!
Αποπνικτική, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που τόσο όμορφα χτίζει πάντα ο Carpenter? Checked!
Χαρακτήρες πρωτότυποι και διαφορετικοί? Checked!
Άρωμα b-movie? Checked!




Και να που παρακολουθείς κάτι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχε καν ενδιαφέρον με ενθουσιασμό και αγωνία. Το εύρημα των σιωπηλών κακών τους κάνει ακόμη πιο απειλητικούς. Αν και η εν ψυχρώ δολοφονία ενός κοριτσιού στην αρχή κιόλας της ταινίας δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να τους δεις έστω και με κατανόηση. Από την άλλη, οι πολιορκημένοι, αστυνομικοί και κρατούμενοι δεν είναι ούτε οι κλασσικοί Αμερικάνοι μπάτσοι ταινιών, ούτε οι κλασσικοί super badass κρατούμενοι. Απλά βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και πρέπει να φερθούν ηρωικά ή να πεθάνουν. Μεταξύ τους δεν συμπαθιούνται αλλά η ταινία δεν θα αναλωθεί σε άσκοπα καυγαδάκια. Από την άλλη κάποια κλισέ υπάρχουν αλλά δεν θα ήθελα και να λείπουν. Όπως ένας έρωτας που είναι έτοιμος να γεννηθεί από στιγμή σε στιγμή ή κάποιες κωλόφαρδες στιγμές των “πολιορκημένων”.


Το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας είναι η ατμόσφαιρα. Κλεισμένοι στο μικρό αστυνομικό τμήμα, οι πρωταγωνιστές περιμένουν την επόμενη επίθεση των πολιορκητών τους. Δεν ξέρουν γιατί τους επιτίθενται, ούτε πότε θα το κάνουν. Έχουν να αντιμετωπίσουν την εξωτερική απειλή και ταυτόχρονα να συνεργαστούν. Η μάχη είναι άνιση και το ξέρουν. Ή θα πεθάνουν ή θα πεθάνουν παίρνοντας όσο το δυνατόν περισσότερους από τους “έξω” μαζί τους! Το δεύτερο τεράστιο προσόν είναι οι κακοί. Δεν ακούμε τη φωνή τους και για κάποιο λόγο μοιάζουν να πολλαπλασιάζονται όσο περνάει η ώρα. Δεν βιάζονται και αυτό τους κάνει ακόμη πιο απειλητικούς. Θυμίζουν ζόμπι και καθόλου τυχαίο δεν πιστεύω ότι είναι αυτό. Τα όπλα που χρησιμοποιούν έχουν όλα σιγαστήρα κάνοντας την επίθεση ακόμη πιο…ήσυχη! Ο ήχος από τις σφαίρες σου γαργαλάει το μυαλό και σε αγχώνει απίστευτα… Απόλυτο must see!

Blogoscars: Best Director

                                                         

Δεν συμμετέχω στα blogoscars, προφανώς γιατί βαριέμαι αλλά μια λίστα με σκηνοθέτες θα την κάνω. Έτσι γιατί η πεντάδα των Όσκαρ ήταν μια σάχλα και μισή.
                                           

10. Joel and Ethan Coen (True Grit) 

Πριν δω την ταινία δεν περίμενα ότι θα έχει γίνει τόσο εκπληκτική δουλειά. Προσωπική λατρεία τα αδέρφια αλλά και πάλι δεν γίνεται να μην τους αναγνωρίσω το πόσο καλά υπηρέτησαν το είδος, το σεβασμό που έδειξαν και το πόσο γαμάτη και καινούρια έκαναν μια ήδη γαμάτη συνταγή!

9. Mat Whitecross (Sex & Drugs & Rock & Roll) 

 Εδώ η σκηνοθεσία ταυτίστηκε με τον ήρωα. Τον υπηρέτησε στον ύψιστο βαθμό. Πανκ, σπάει τα στεγανά, δεν συμβιβάζεται. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί αλλά ταίριαξε τόσο πολύ με το θέμα που πραγματεύεται που στο τέλος έγινε ιδανική!

8. Xavier Beauvois (Des Hommes et Des Dieux) 

Μεγαλειώδης σκηνοθεσία. Εντυπωσιακή! Εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους χώρους, το φως, τους ηθοποιούς του! Γιατί έχω δει μια φορά την ταινία και δυο σκηνές είναι ακόμη τόσο καλά χαραγμένες στη μνήμη μου που ήταν αδύνατον αν μην τον σκεφτώ όταν αποφάσισα να κάνω τη λίστα!

7. Roman Polanski (Ghost Writer)

Γιατί όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσους σκηνοθέτες κι αν γνωρίσω κανείς δεν θα με κάνει να νιώθω έτσι. Ασφυκτικά πλάνα, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και τελικά δεν υπάρχει άλλο σκηνοθέτης που να μπορεί τόσο εύκολα να με κάνει να ζητάω οξυγόνο. Νιώθω πως θα είναι αιώνια ο αγαπημένος μου

6. Christopher Nolan (Inception)

Το σενάριο κέντησε, το μοντάζ αξίζει υποκλίσεις και χειροκρότημα αλλά και η σκηνοθεσία του Nolan δεν πήγε πίσω. Εκπληκτικές σκηνές που θα θυμάμαι για πάντα, φρέσκια ματιά και φοβερή όρεξη. Από τους πιο ολοκληρωμένους δημιουργούς της γενιάς του και με όραμα!

5. David Fincher (The Social Network)

Γιατί έπιασε τον παλμό και τους ρυθμούς του facebook και τους εισήγαγε στη σκηνοθεσία του. Γιατί με μοντέρνα αισθητική και γρήγορη ταχύτητα μπόρεσε ν΄ακολουθήσει τους εκπληκτικούς διαλόγους και γιατί την σκηνοθετική του ματιά και ευφυΐα διαθέτουν ελάχιστοι!

4. Jee-woon Kim (I Saw the Devil)

Εκπληκτική σκηνοθεσία σε μια ταινία που χωρίς αυτόν ίσως ήταν αδιάφορη. Ότι δικό του έχω δει το έχω αγαπήσει, τρομερό ταλέντο και υπέροχη ατμόσφαιρα.

3. Darren Aronofsky (Black Swan)

Θεατρική υπόκλιση στον άνθρωπο που έχει μιλήσει στην ψυχή μου όσο λίγοι. Από τα ασφυκτικά του πλάνα ξέχασα να αναπνέω, μίλησε κατευθείαν στην καρδιά μου και έχει το χάρισμα να παίρνει ερμηνειάρες από τους ηθοποιούς του.

2. Edgar Wright (Scott Pilgrim VS The World)

Γιατί κατάφερε να περάσει στη μεγάλη οθόνη κόμικ και videogames με χαρακτηριστική ευκολία. Σαν ποτέ να μην είπε "αυτό δεν μπορούμε να το γυρίσουμε". Γιατί έχει όραμα, είναι ιδιοφυΐα, geek από τα λίγα και γιατί δεν σταματάει πουθενά. Κουβαλάει τρέλα, έχει ιδέες και είναι πολύ μπροστά για την εποχή του και φαινόταν από τότε που μας προσέφερε ανεπανάληπτη τηλεόραση!

1. Martin Scorsese (Shutter Island)

Γι΄αυτόν και μόνο έκανα τη λίστα. Γιατί συνεχίζει να κάνει αριστουργήματα με την ίδια όρεξη και την ίδια ευκολία που το έκανε όταν γύριζε το Mean Streets. Για την κινηματογραφική νοσταλγία και την τρομερή ατμόσφαιρα της ταινίας και για την ατέλειωτη όρεξή του να προσφέρει μοναδικές κινηματογραφικές εμπειρίες.

No one knows you're up there... Unfortunately, we do!

                                                                           
Είμαι λίγο τσαντισμένη. Όχι γιατί είναι κακή ταινία, αλλά γιατί είχε όλες τις προοπτικές να είναι πραγματικά καλή και αντιθέτως πρόκειται για μια μαλακία και μισή! Ανεβαίνουν στο lift για την πίστα του χιονοδρομικού δύο φίλοι και η γκόμενα του ενός που είναι εμφανώς σπαστικιά κολλιτσίδα. Γίνεται ένα μπέρδεμα(αρκετά αξιοπρεπές μπορώ να πω) και κολλάνε εκεί πάνω. Στο κρύο, σε μεγάλο ύψος, με το χιονοδρομικό να κλείνει για μια εβδομάδα και χιονοθύελλα να πλησιάζει. Κι εκεί που λες ότι αρχίζει ένα ψυχοβγαλτικό αγωνιώδες θρίλερ που όπως έλεγε και η αφίσα "θα κάνει στο σκι ότι το Jaws στο κολύμπι", βλέπεις τρία ζώα να λένε βλακείες και η μία βλαμμένη πράξη να ακολουθεί την άλλη!

Διασκέδασα αρκετούτσικα αλλά περισσότερο βαρέθηκα. Για να δημιουργηθούν αγωνιώδη σκηνικά αναγκάζουν τους ήρωες σε ηλίθιες(στα όρια του αστείου) αντιδράσεις. "Ωωω μαμά μείναμε στα τόσα μέτρα κολλημένοι! Θα πεθάνουμεεεε. Μαλακό φαίνεται το χιόνι, θα πηδήξω". Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον ιδιοφυή που το σκέφτηκε. Really? Και πάει στα διάλα μέσα στην αγωνία του ο άνθρωπος δεν σκέφτεται καθαρά, οι άλλοι δύο ξέρουν να παπαρολογούν ώρες ατέλειωτες. Πραγματικά από τους διαλόγους παίζει να μη θυμάμαι και τίποτα. Και μου τη σπάει γιατί σαν ιδέα είναι απίστευτη, η ατμόσφαιρα ιδανική για να απογειωθεί η αγωνία αλλά για κάποιο λόγο σε κάνει να εύχεσαι να ψοφήσουν μια ώρα αρχύτερα όλοι τους.

Κι επειδή κάποια στιγμή η ταινία πρέπει να τελειώσει, από ένα σημείο και μετά όλα γίνονται αηδιαστικά εύκολα. Αρχίζει ξαφνικά να τους κόβει, τυχαία πράγματα συμβαίνουν προς όφελός τους κι αρχίζει να φαίνεται ένα φως στην άκρη του τούνελ. Ναι αυτή η βλαμμένη ταινία θα τελειώσει. Άλλη μια εκπληκτική ιδέα που κάηκε άδοξα από ένα ηλίθιο σενάριο και μέτριους ηθοποιούς που δεν με έπεισαν καθόλου. Κι εννοείται πως τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά τα περιγράφω απλά για άλλο ήμουν προετοιμασμένη και άλλο με βρήκε. Και όταν το παθαίνω αυτό θυμώνω. Κρίμα :(

                                           

Catfish

                                                                 

Γύρω από το Catfish είχε παίξει πολύ διαδικτυακή κουβέντα. Είναι real, δεν είναι; Ε και είπα να το δω μια και κακή κουβέντα δεν διάβασα πουθενά. Ψιλογαμάτο το λες. Από κοινωνικής απόψεως τουλάχιστον αφού σε κάνει να σκέφτεσαι. Κι αν το Social Network και οι καραγκιόζηδες φίλοι μου με έκαναν να σκεφτώ να κάνω facebook ήρθε αυτή η ταινία να μου επιβεβαιώσει τη μιζέρια που κρύβεται πίσω από τα social networks. Προσφέρονται να γίνουμε όσα ονειρευόμασταν, να παρουσιαστούμε όσο cool και γαμάτοι θέλουμε όμως όταν έρθει η ώρα της αποκάλυψης όσο πιο χοντρά τα ψέμματα, τόσο μεγαλύτερη η απογοήτευση. Σε τέτοια μονοπάτια κινείται το Catfish και σηκώνει πολλά κιλά κουβέντα.

Ο αδερφός ενός φωτογράφου αποφασίζει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για τη γνωριμία του αδερφού του με ένα κοριτσάκι που ζωγραφίζει σε καμβά τις φωτογραφίες που αυτός τραβάει. Γνωρίζει όλη την οικογένεια διαδικτυακά και έρχεται κοντά(όσο κοντά μπορείς να έρθεις με κάποιον που δεν γνωρίζεις προσωπικά) με την αδερφή της. Ένα είδος σχέσης ξεκινάει και όταν κάθεται ένα ταξίδι στα μέρη της οικογένειας, βρίσκει την ευκαιρία να τη γνωρίσει. Και τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν! Και το ένα ψέμα φέρνει το άλλο ώσπου να μη χωράνε άλλα και η αλήθεια είναι μονόδρομος. Και όσο αβάσταχτη κι αν είναι στο τέλος είναι λυτρωτική. Πάντα...

                                      

Δείτε το οπωσδήποτε. Και by the way, γλύκας ο τυπάκος, φοβερό χαμόγελο!

               

No props in charades! No props and no clothes! Uncle Pete's rules...

                                                                        

Με αφορμή τα γενέθλια ενός εκ των πιο μισητών μου ηθοποιών, του Freddie Prinze Jr. βρήκα ευκαιρία να γράψω για το μεγαλύτερο guilty pleasure μου...το Head Over Heels! Λύκειο λογικά πήγαινα όταν με τον πιο τέλειο άνθρωπο σε όλο τον κόσμο είχαμε νοικιάσει την ταινία, νομίζω καταλάθος. Τη βάζουμε για χαβαλέ, μια και την είχαμε, και την είδαμε τρεις φορές!!! Για ανεξήγητο λόγο υπήρχαν σκηνές που κλαίγαμε από τα γέλια. Και μιλάμε για μια ρομαντική κομεντί με τον Freddie Prinze Jr. και τις μισές γυναίκες ηθοποιούς να είναι μοντέλα! Από τότε την είδα πολλές φορές μόνη μου(και μια στο τόσο την βλέπουμε μαζί γιατί είμαστε χαζά) και δεν ντρέπομαι(καλά ίσως λίγο) για το ότι είναι τρομερά αγαπημένη μου ταινία!!!

Ακούστε πως έχει το πράγμα: Νεαρή και πολύ γλυκιά αν θέλετε τη γνώμη μου συντηρήτρια έργων τέχνης, νοικιάζει δωμάτιο-τρύπα(γιατί πόσο χώρο θέλεις για να κοιμηθείς) στο διαμέρισμα τεσσάρων μοντέλων. Ερωτεύεται το γκομενάκι που μένει απέναντι και όλα θα πήγαιναν καλά αν δεν τον έβλεπε να διαπράττει ένα φόνο. Ή μήπως κάνει λάθος; Χώνει τις μοντέλες σε παρακολουθήσεις, Ρώσοι μαφιόζοι εμφανίζονται, πασαρέλες, διαμάντια και μέσα σε όλα μια ξανθιά που κάνει τη μία πλαστική μετά την άλλη να ξεφωνίζει "a kiwi awww". Μακράν η αγαπημένη μου από όλες τους! Ξέρω ότι τα παραπάνω μόνο δελεαστικά δεν ακούγονται αλλά για ρομαντική κομεντί(με τον Freddie Prinze Jr.) είναι καλή. Έχει κλισέ αλλά έχει και πραγματικά αστείες σκηνές. Έχει κακούς ηθοποιούς, αλλά τρομερά συμπαθητικές φάτσες(εκτός του...μαντεύεις φαντάζομαι). Αν βλέπεις τέτοιες ταινίες θα την απολαύσεις. Εδώ τη γουστάρω εγώ που πολύ δύσκολα θα δω τέτοιο πράγμα.

Δεν ξέρω αν είναι πραγματικά καλή για το είδος της, ταίριαξε με την ιδιοσυγκρασία μου ή οι συνθήκες με έκαναν να την αγαπήσω τόσο αλλά είναι ελάχιστες οι φορές που θυμάμαι να έχουμε γελάσει τόσο βλέποντας ταινία που δεν είναι καθαρή κωμωδία. Αν λοιπόν σου αρέσουν οι ρομαντικές κομεντί ή βλέπεις America's Next Top Model ή μπορείς να ανεχτείς για 86 λεπτά τον Freddie Prinze Jr. ή δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις, δες την. Προειδοποιώ ότι σε σημεία γίνεται πολύ γλυκανάλατη αλλά και πάλι κυκλοφορούν τόσα μοντέλα που χαζεύει λίγο το μάτι σου(ή αν είσαι γυναίκα ξεχνιέσαι με τα ρούχα και κυρίως τις ντουλάπες). Αυτά και πάω να δω ένα επεισόδιο Masters of Horror γιατί σαν πολύ να φλωρέψαμε!

                              

How I Ended This Summer

                                                                           

Πριν καιρό είχε πάρει το μάτι μου αυτή την ταινία σε κάποιο άρθρο αλλά γρήγορα την ξέχασα μέχρι να έρθει ο Aldo λέγοντας κάτι ενθουσιασμένα και ήξερα ότι πρέπει να τη δω. Για κανένα λόγο δεν περίμενα όμως να εκπλαγώ τόσο και κυρίως τόσο θετικά. Δύο άντρες, εκ διαμέτρου αντίθετοι πρέπει να συμβιώσουν στο πιο αφιλόξενο μέρος. Όταν φτάνουν τα χειρότερα νέα για τον ένα ο άλλος θα του τα κρύψει. Η ένταση αυξάνεται, τα ψέμματα γίνονται όλο και περισσότερα, τα νεύρα αρχίζουν σπάνε, και πλέον είσαι σίγουρος ότι ο Popogrebsky δεν σκοπεύει να χαριστεί στους ήρωές του. Και όσο το σκοινί τεντώνεται, οι καιρικές συνθήκες επιδεινώνονται. Σαν όλα να συνωμοτούν στο να σπάσει, στο να γίνει η μεγάλη έκρηξη... Δεν περίμενα να νιώσω τόση αγωνία και ένταση σε τέτοιου είδους ταινία και πολύ περισσότερο σε τόσο...ήσυχη ταινία.

Τι θα γίνει μετά; Κάθε εξέλιξη προσθέτει κάτι στους χαρακτήρες. Ο ένας πλάθεται μπροστά στα μάτια μας, μεταμορφώνεται την ώρα που άλλος αποκαλύπτεται και ο θεατής τον μαθαίνει σε βάθος. Όμως πιο πολύ κι από τους ήρωες με κέρδισε η ατμόσφαιρα. Χτίζεται με τη μουσική και την εκπληκτική φωτογραφία και πάνω απ΄όλα με τη σκηνοθεσία. Ο Popogrebsky επενδύει στο χώρο. Όση ένταση δεν φέρνουν τα γεγονότα και οι προστριβές θα τη φέρουν η ομίχλη, τα άγρια βράχια, η θάλασσα, το κρύο. Η φύση είναι πανταχού παρούσα και πάντα το εκτιμώ όταν έχει τόσο έντονο ρόλο σε μια ιστορία. Δύο πολύ εκρηκτικά υλικά, στο πλέον ασταθές περιβάλλον. Δείτε την ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, πρόκειται για σπουδαία ταινία.

ΥΓ: Δεν έχουν πλάκα οι Ρώσοι όταν φωνάζουν τον άλλο με το ονοματεπώνυμό του;