How I Ended This Summer

                                                                           

Πριν καιρό είχε πάρει το μάτι μου αυτή την ταινία σε κάποιο άρθρο αλλά γρήγορα την ξέχασα μέχρι να έρθει ο Aldo λέγοντας κάτι ενθουσιασμένα και ήξερα ότι πρέπει να τη δω. Για κανένα λόγο δεν περίμενα όμως να εκπλαγώ τόσο και κυρίως τόσο θετικά. Δύο άντρες, εκ διαμέτρου αντίθετοι πρέπει να συμβιώσουν στο πιο αφιλόξενο μέρος. Όταν φτάνουν τα χειρότερα νέα για τον ένα ο άλλος θα του τα κρύψει. Η ένταση αυξάνεται, τα ψέμματα γίνονται όλο και περισσότερα, τα νεύρα αρχίζουν σπάνε, και πλέον είσαι σίγουρος ότι ο Popogrebsky δεν σκοπεύει να χαριστεί στους ήρωές του. Και όσο το σκοινί τεντώνεται, οι καιρικές συνθήκες επιδεινώνονται. Σαν όλα να συνωμοτούν στο να σπάσει, στο να γίνει η μεγάλη έκρηξη... Δεν περίμενα να νιώσω τόση αγωνία και ένταση σε τέτοιου είδους ταινία και πολύ περισσότερο σε τόσο...ήσυχη ταινία.

Τι θα γίνει μετά; Κάθε εξέλιξη προσθέτει κάτι στους χαρακτήρες. Ο ένας πλάθεται μπροστά στα μάτια μας, μεταμορφώνεται την ώρα που άλλος αποκαλύπτεται και ο θεατής τον μαθαίνει σε βάθος. Όμως πιο πολύ κι από τους ήρωες με κέρδισε η ατμόσφαιρα. Χτίζεται με τη μουσική και την εκπληκτική φωτογραφία και πάνω απ΄όλα με τη σκηνοθεσία. Ο Popogrebsky επενδύει στο χώρο. Όση ένταση δεν φέρνουν τα γεγονότα και οι προστριβές θα τη φέρουν η ομίχλη, τα άγρια βράχια, η θάλασσα, το κρύο. Η φύση είναι πανταχού παρούσα και πάντα το εκτιμώ όταν έχει τόσο έντονο ρόλο σε μια ιστορία. Δύο πολύ εκρηκτικά υλικά, στο πλέον ασταθές περιβάλλον. Δείτε την ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, πρόκειται για σπουδαία ταινία.

ΥΓ: Δεν έχουν πλάκα οι Ρώσοι όταν φωνάζουν τον άλλο με το ονοματεπώνυμό του;