It Happened To Someone Who Knows Someone You Know... You're Next...

                                          

Για το Urban Legend μου είχαν μιλήσει διάφοροι κατά καιρούς αλλά είχα αμελήσει να το δω. Τώρα κάτι το Scream, κάτι που αναφέρθηκε ξανά σε μια συζήτηση το βρήκα και το είδα και ήταν όσο κακό περίμενα αλλά επίσης μου άρεσε και όσο περίμενα. Γιατί είναι κάτι βράδια που το μόνο που θέλω να δω είναι ένα slasher με όλα του τα κλισέ, να μπορώ να πάω μέχρι την κουζίνα για σοκολάτα χωρίς να πατήσω pause, να βρίσκω τον δολοφόνο ξέροντας ότι είναι ο πιο άκυρος και πάει λέγοντας... Όταν το slasher είναι πραγματικά καλό(για το είδος του ή γενικότερα) το γουστάρω απεριόριστα αλλά προσωπικά βρίσκω τα μέτρια "θριλεράκια" φτιαγμένα για την τηλεόραση ιδιαίτερα χαλαρωτικά, με ξεκουράζουν. Το Urban Legend είναι ένα απ΄αυτά.

Το φιλμ έχει πιάσει μια θεματολογία με την οποία έχω κόλλημα. Πραγματικά λατρεύω τους αστικούς θρύλους. Ένα από τα πράγματα που θέλω να πετύχω σαν άνθρωπος είναι να δημιουργήσω έναν και κάποια μέρα να με πλησιάσει κάποιος εμπιστευτικά και να μου πει ότι "συνέβη σε έναν φίλο του". Ε πως να μην περάσω καλά με την ταινία λοιπόν; Εδώ ο δολοφόνος σκοτώνει τα θύματά του σύμφωνα με αστικούς θρύλους. Και όπως είναι λογικό τον γούσταρα τρελά και ήθελα να τους καθαρίσει όλους. Μέχρι βέβαια που αποκαλύφθηκε η ταυτότητα και το κίνητρό του που και τα δύο ήταν απαράδεκτα, προβλέψιμα αλλά όχι ενοχλητικά.

Από εκεί και πέρα έλειπε το χιούμορ(και όταν δεν έλειπε ήταν κρύο), οι περισσότερες ερμηνείες αναμενόμενα κακές, δεν τρόμαζες ούτε μια στιγμή και όσοι δεν βλέπουν τέτοιες ταινίες για να χαλαρώσουν θα το βρήκαν απογοητευτικό. Από την άλλη, ένα μικρό κλείσιμο ματιού στα κοριτσάκια που στην εφηβεία ρίχναμε ένα βλέφαρο στο Dawson's Creek, ο αγαπημένος μου Joshua Jackson ξανθός και φυσικά ο Jared Leto αποτελούν θετικά της ταινίας. Αλλά πιστεύω και αυτά να μην είχε πάλι δεν θα θεωρούσα το χρόνο που της αφιέρωσα χαμένο και #peste_na_me_fate!

                                     

Ο πιο hipster παίρνει το γκομενάκι...

                                                       

Ο Dolan ξέρει να τραβάει την προσοχή. Είναι νέος, με πάθος, ατέλειωτη αγάπη για το σινεμά. Ξέρει πολύ καλά να σε κάνει να προσέχεις το δημιούργημα του από το πρώτο πλάνο και να λες "ώπα ταλεντάκι ο μικρός". Στυλιζάρισμένα πλάνα, ψαγμένη μουσικούλα(καλά μπορούσαν και καλύτερα), σου θυμίζει όλους τους αγαπημένους δημιουργούς. Είναι γνώριμη η αίσθηση, γεμίζεις ζεστασιά, νιώθεις ασφάλεια και λίγη μελαγχολία. Νιώθεις όλα τα συναισθήματα που πρέπει να σου προσφέρει το σινεμά. Και εκεί που χαίρεσαι και λες "βρήκα ταινία να γουστάρω", εκεί νομίζω ξεφουσκώνει όλο αυτό.

Ταλέντο δεν λέω αλλά το σενάριο είναι κάπως..."δήθεν". Και ελαφρά για ύπνο! Τυπάκια που τα ξέρασε η Athens Voice, βγαλμένα από τον παράδεισο του κάθε χίπστερ περιφέρουν τον cool αέρα τους, τα στυλάτα μαλλιά τους και τα ανοιχτά μυαλά τους για μία ώρα και σαράντα λεπτά. Το αντικείμενο του πόθου δεν έχει τίποτα ερωτεύσιμο πάνω του και γενικά όλα κινούνται σε ρηχά νερά. Θυμήσου τον αυθεντικά τρελό Πιερό ή την ηρωίδα του Kar Wai που όποτε φοράει αδιάβροχο, φοράει και γυαλιά ηλίου γιατί "ποιος ξέρει πότε θα βρέξει ή θα έχει ήλιο;". Ήρωες γεννημένοι ποιητές και ερωτεύσιμοι χωρίς να το επιδιώκουν. Εδώ ο Nicolas είναι αστείος. Κανένα βάθος, καμία ποίηση, τίποτα το ελκυστικό. Εκτός ίσως από τις μπούκλες του!

Και ο ίδιος ο Dolan είναι κάπως σαν τον ήρωά του. Ψωνισμένος του κερατά, θέλει να κάνει εντύπωση αλλά ουσιαστικά δεν έχει πολλά να πει(ή δεν έχει βρει τον τρόπο). Ωστόσο το ότι διατυμπανίζει έτσι την αγάπη του για το ίδιο το σινεμά με κάνει να τον εκτιμώ απεριόριστα και να περιμένω πράγματα από αυτόν(είναι ξεκάθαρο ότι διαθέτει το ταλέντο). Ίσως όταν ωριμάσει να μου πει περισσότερα, ίσως να μην "το΄χει" με το σενάριο. Ίσως πάλι να τα κάνει όλα εξαιρετικά και απλά να μην είναι του γούστου μου. Θα δείξει...

                                      

Scre4m...

                                                                           
Κοίτα πως έχουν τα πράγματα... Αν δεν γουστάρεις τα slasher films, το Scre4m δεν είναι για σένα. Αν τα γουστάρεις, πάλι δεν είναι για σένα. Αν όμως είσαι φαν των τριών προηγούμενων (ναι ΚΑΙ των τριών) ε τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου αρέσει. Για μένα το πρώτο Scream είναι τελειότητα. Έκανε και πολύ κακό στον κινηματογράφο αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Τα 2 και 3 μεταξύ μας είναι κακά φιλμ. Όμως τα αγαπάω πολύ. Ήταν μέρος της εφηβείας μου και τα θυμάμαι πολύ ευχάριστα. Επίσης σαν τριλογία είναι τρομερά αναφορική και geeky και ξέρεις εγώ με κάτι τέτοια χαίρομαι. Να προσθέσω και πως ΌΦΕΙΛΑΝ να είναι κακά. Κάθε σίκουελ ταινίας τρόμου που σέβεται τον εαυτό της είναι κακό...

Τι γίνεται όμως με το 4; Σκεφτόμουν πως θα δικαιολογήσουν το τέταρτο όταν πρόκειται φανερά για τριλογία. Έντεκα χρόνια μετά λοιπόν, αυτή τη φορά σε χειμερινή αίθουσα και με μεγάλε προσδοκίες περιμένω να δω πως θα μας το ταΐσουν. Ε βέβαια...πως δεν το σκέφτηκα; Ριμέικ!!! Κι εκεί αρχίζει όλος ο χαβαλές. Καθαρή μεταμεσονύκτια διασκέδαση. Τραγικές αναμετρήσεις με το δολοφόνο, πραγματικά ηλίθιοι πρωταγωνιστές, χίλια δυο πράγματα που έχεις ξαναδεί. Όμως τα θέλεις! Θέλεις σε τέτοιες ταινίες να φωνάζεις "που μας ρε βλαμμένο, θα σε σφάξουν"(εδώ να σημειώσω ότι μου το έχουν πει real life αλλά συνέχισα να πηγαίνω στα επικίνδυνα σαν βλάκας-από τη ζωή βγαλμένα σας λέω-). Θέλεις οι σαβούρες θυμάτων και δολοφόνου να είναι γελοίες. Θέλεις cheesy γραφικές ατάκες. Και όλα αυτά το Scre4m τα έχει. Και τα έχει σε μεγάλο βαθμό. Σε σημείο να σε ενοχλήσει αν δεν είσαι τραγικά κολλημένος φαν...

Η απίστευτη αυτοαναφορικότητα των Scream είναι δεδομένη. Εδώ όμως γίνεται πανικός. Θα χρησιμοποιούσα τον όρο "meta" αν δεν μου την έσπαγε κι αν η ίδια η ταινία δεν το είχε ήδη πολύ εύστοχα κάνει. Ένα ατέλειωτο inside joke ανάμεσα στους δημιουργούς και σε όσους ξέρουμε απ΄έξω τις προηγούμενες ταινίες(καλά εγώ το πρώτο μόνο ξέρω πραγματικά απ΄έξω). Ταυτόχρονα αυτοσατυρίζει τον εαυτό του και υπογραμμίζει πρώτο όσα έχουν να του καταμαρτυρήσουν αύριο. Ξέρει τα λάθη του, ξέρει ότι είναι φαφλατάδικο, ότι προσπαθεί να είναι αστείο, ότι δεν είναι τρομακτικό... Και στο λέει κατάμουτρα από την πρώτη σκηνή. Προλαβαίνεις να βγεις από την αίθουσα και να μπεις στη διπλανή.

Και πάμε τώρα στο φινάλε! Απαίσιο... Τόσο κακό που στο τέλος είναι αστείο. Ψιλοφαινόταν κιόλας. Ψέμματα δεν θα πω, εγώ το ευχαριστήθηκα. Το ποιος είναι ο Ghostface είναι πιο κουλό κι από το 3. Τα κίνητρα πιο βλαμμένα κι απ΄του 2. Είναι μια κακή φάρσα. Αλλά πολύ κακή. Αφού είμαι σίγουρη πως ή είχαν όλους τους χαρακτήρες σε κληρωτίδα ή τους ηθοποιούς στη γραμμή κι έκαναν "eeny, meeny, miny, moe" και μόλις βρήκαν τον...τυχερό που θα είναι δολοφόνος κάθισαν να γράψουν το κίνητρο και τις λοιπές λεπτομέρειες! Όπως και να έχει όμως πηγαίνετε σινεμά όσο πιο αργά μπορείτε, πάρτε τεράστιο ποπ κορν και αναψυκτικό και διασκεδάστε το. Και οι συντελεστές(οι περισσότεροι τουλάχιστον) αυτό έκαναν :)

ΥΓ: Α κι εννοείται ότι βομβαρδίζεσαι συνεχώς από τηλεοπτικές φάτσες. Από Community μέχρι Galactica, είναι πολλές οι αγαπημένες παρουσίες, με πιο πετυχημένη όλων αυτή της Sssssookie στην πιο εύστοχη και πιο φαν σκηνή της ταινίας (για όσους βλέπουμε True Blood τουλάχιστον).

ΥΓ2: Ψιλοσπόιλερ στα σχόλια

                                                                                              

They're taking adventure to new lengths...

                                               

Έχω πάθει κάτι τελευταία κι έχω λιώσει τα animation. Είδα μέχρι κι αυτό με το χελωνάκι! Το οποίο όμως παραήταν για παιδάκια. Ευχάριστη έκπληξη ωστόσο ήταν το Tangled. Όταν είχε αρχίσει να παίζεται δεν μου γέμιζε καθόλου το μάτι. Disney, Ραπουνζέλ...έμοιαζε πολύ συνηθισμένος, και μέτριος συνδυασμός. Μετά άρχισα να διαβάζω θετικά σχόλια, το είδα και σε μια λίστα του Ταραντίνο και ψήθηκα. Και  τελικά το βρήκα καλύτερο απ΄όσο περίμενα αλλά κάπως χειρότερο απ΄όσο ήθελαν τα σχόλια. Έχω όμως να το λέω ότι ήταν ιδιαίτερα φρέσκο, χαριτωμένο, αστείο και με συμπαθητικά τραγούδια.

Η ιστορία δεν είναι ακριβώς όπως την ξέρουμε(δεν τη θυμάμαι και καλά να πω την αλήθεια). Η Ραπουνζέλ ζει φυλακισμένη σ΄ένα πύργο καθώς τα μαλλιά της κρατάνε την κακιά γυναίκα που τη φυλάκισε νέα. Όνειρό της είναι να δει από κοντά τα φώτα που ανάβουν στον ουρανό κάθε χρόνο στα γενέθλιά της. Η τύχη θα τα φέρει έτσι ώστε να γνωρίσει τον ληστή Flynn Rider, που νομίζει πως είναι cool, και μαζί του ζει μια απίθανη περιπέτεια. Θα ερωτευτούν, θα παρεξηγηθούν, θα τους κυνηγήσουν, μάντεψε τι θα γίνει στο τέλος. Αλλά αυτή η κλασσική Disney συνταγή μοιάζει ανανεωμένη με έναν όχι και τόσο φανερό τρόπο. Ενώ έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που περιμένεις και που ενδεχωμένως αν δεν είσαι κοριτσάκι δώδεκα χρονών έχεις βαρεθεί, εδώ για κάποιο λόγο η ώρα περνάει και γρήγορα και ευχάριστα και σε αφήνει μ΄ένα αρκετά μεγάλο χαμόγελο!

                                                            

Megamind

                                          
Μετά τον Απαισιότατο το παρόμοιας θεματολογίας Megamind δεν μου έκανε απολύτως καμία αίσθηση. Αλλά πάντα γουστάρω με τα animation οπότε χάσιμο χρόνου δύσκολα θα το θεωρούσα. Και τελικά δικαιώθηκα!!! Πέρασα τέλεια. Τρομερά διασκεδαστική ταινία, με απίθανο animation και κυρίως αυτό που έλειπε από τον Απαισιότατο: ενήλικο χιούμορ. Κι αυτό ελαφρά αφελές βέβαια αλλά όχι τόσο παιδικό και ενδιαφέρουσα αλληγορία πάνω στο θέμα των επιλογών. Κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε; Αυτό στο οποίο είμαστε καλοί; Ή αυτό στο οποίο το περιβάλλον μας, μας περιορίζει;

Και θέτει κι άλλα ζητήματα -για μένα, λιγότερο ενδιαφέροντα- όπως το αν υπάρχει κακό χωρίς καλό και κάτι ηθικά απαραίτητα εφόσον απευθύνεται κυρίως σε παιδιά. Όμως χειρίζεται και πολύ όμορφα τους χαρακτήρες του. Κάθε τους ενέργεια ή μεταστροφή δικαιολογείται απόλυτα και ειδικά ο Megamind μένει πιστός σε ότι πρεσβεύει από το πρώτο κιόλας πλάνο. Στο οποίο φτάνει πιτσιρίκι στον πλανήτη μας ταυτόχρονα μ΄ένα μπούλη από άλλο πλανήτη. Ο μπούλης έχοντας υπερδυνάμεις γίνεται καλός υπερήρωας ενώ ο Megamind όντας μεγαλοφυΐα γίνεται ο αντίθετος πόλος του. Όχι με τόση επιτυχία όση υπόσχεται το όνομά του... Α έχει και τρελή μουσικούλα με αρκετές γνωστές(και κατ επέκταση χιλιοακουσμένες-αν σε ενοχλεί αυτό-) ροκιές.