Ο πιο hipster παίρνει το γκομενάκι...

                                                       

Ο Dolan ξέρει να τραβάει την προσοχή. Είναι νέος, με πάθος, ατέλειωτη αγάπη για το σινεμά. Ξέρει πολύ καλά να σε κάνει να προσέχεις το δημιούργημα του από το πρώτο πλάνο και να λες "ώπα ταλεντάκι ο μικρός". Στυλιζάρισμένα πλάνα, ψαγμένη μουσικούλα(καλά μπορούσαν και καλύτερα), σου θυμίζει όλους τους αγαπημένους δημιουργούς. Είναι γνώριμη η αίσθηση, γεμίζεις ζεστασιά, νιώθεις ασφάλεια και λίγη μελαγχολία. Νιώθεις όλα τα συναισθήματα που πρέπει να σου προσφέρει το σινεμά. Και εκεί που χαίρεσαι και λες "βρήκα ταινία να γουστάρω", εκεί νομίζω ξεφουσκώνει όλο αυτό.

Ταλέντο δεν λέω αλλά το σενάριο είναι κάπως..."δήθεν". Και ελαφρά για ύπνο! Τυπάκια που τα ξέρασε η Athens Voice, βγαλμένα από τον παράδεισο του κάθε χίπστερ περιφέρουν τον cool αέρα τους, τα στυλάτα μαλλιά τους και τα ανοιχτά μυαλά τους για μία ώρα και σαράντα λεπτά. Το αντικείμενο του πόθου δεν έχει τίποτα ερωτεύσιμο πάνω του και γενικά όλα κινούνται σε ρηχά νερά. Θυμήσου τον αυθεντικά τρελό Πιερό ή την ηρωίδα του Kar Wai που όποτε φοράει αδιάβροχο, φοράει και γυαλιά ηλίου γιατί "ποιος ξέρει πότε θα βρέξει ή θα έχει ήλιο;". Ήρωες γεννημένοι ποιητές και ερωτεύσιμοι χωρίς να το επιδιώκουν. Εδώ ο Nicolas είναι αστείος. Κανένα βάθος, καμία ποίηση, τίποτα το ελκυστικό. Εκτός ίσως από τις μπούκλες του!

Και ο ίδιος ο Dolan είναι κάπως σαν τον ήρωά του. Ψωνισμένος του κερατά, θέλει να κάνει εντύπωση αλλά ουσιαστικά δεν έχει πολλά να πει(ή δεν έχει βρει τον τρόπο). Ωστόσο το ότι διατυμπανίζει έτσι την αγάπη του για το ίδιο το σινεμά με κάνει να τον εκτιμώ απεριόριστα και να περιμένω πράγματα από αυτόν(είναι ξεκάθαρο ότι διαθέτει το ταλέντο). Ίσως όταν ωριμάσει να μου πει περισσότερα, ίσως να μην "το΄χει" με το σενάριο. Ίσως πάλι να τα κάνει όλα εξαιρετικά και απλά να μην είναι του γούστου μου. Θα δείξει...