Buck the System

   

 Dexter: Season 7 Episode 3

    

Are You?

    

Dexter: Season 7 Episode 1

     

Νύχτες Πρεμιέρας 2012

    

    
Updated: 03/10/2012

Breaking Bad: Season 5 Episode 8

   

Gliding Over All

  

The Dark Knight Rises

                                     

Ωραίο πράγμα να μπαίνεις στην αίθουσα με τις προσδοκίες στο θεό και να βγαίνεις απόλυτα ικανοποιημένος. Δεν συμβαίνει και συχνά... Ο Νόλαν λοιπόν μετά τον George Lucas και τον Spielberg έβαλε την υπογραφή του στο blockbuster. Και από εδώ και στο εξής για κάθε ταινία με υπερήρωες θα λέμε "χμμ, καλή αλλά σαν το Dark Knight Rises δεν ήταν". Εκτός αν μιλάμε για το Avengers που συμπληρώνει τούτο εδώ όντας γαμάτο όπου ο Ιππότης υστερεί. Θα τα πούμε αργότερα αυτά όμως... Συναντάμε τον Bruce Wayne 8 χρόνια μετά το θάνατο της Ρέιτσελ. Ο Bruce κλείνεται στον εαυτό του και την έπαυλή του καθώς οι τύψεις δεν του αφήνουν περιθώρια να φορέσει το χαρούμενο-επιτυχημένο του πρόσωπο και να κάνει κάνει κοσμικές εμφανίσεις. Την ίδια στιγμή το alter ego του κουβαλάει τον θάνατο του Harvey Dent, τον οποίο πήρε πάνω του μετατρέποντας τον εαυτό του από ήρωα σε έκπτωτο είδωλο. 

Από την απομόνωση θα τους αναγκάσουν να βγουν η φανταστική Anne Hathaway ως Catwoman(αν και δεν αναφέρεται ποτέ έτσι στην ταινία) και ο νέος εχθρός του Gotham City, ο Bane. Η Selina(το πραγματικό όνομα της Catwoman) είναι διαρρήκτρια που προκαλεί τον Bruce Wayne κλέβοντας του τα δακτυλικά αποτυπώματα(και το μαργαριταρένιο κολιέ της μητέρας του), τον ιντριγκάρει και τον αναγκάζει να ασχοληθεί μαζί της. Η Hathaway δεν είχε κανέναν εύκολο ρόλο. Έπρεπε να αποφύγει τη σύγκριση με την Catwoman της Pfeiffer που με την ατάκα "I am Catwoman. Hear me roar." βάζει κάτω οποιαδήποτε ηθοποιό προσπαθήσει να την ξεπεράσει. Η Hathaway διαλέγει διαφορετική προσέγγιση και νικάει. Η Catwoman της είναι cool, badass και sexy(με έναν λιγότερο επιτηδευμένο τρόπο). Το "γατίσιο" περπάτημα της Pfeiffer δίνει στη θέση στην Hathaway με τη δερμάτινη στολή πάνω στη μηχανή του Batman και κάπου εκεί δικαιώνει την επιλογή. 

Αλλά γι΄αυτό που πρέπει να ευχαριστούμε του υπεύθυνους του καστ είναι για την επιλογή του Hardy! Ερμηνεύει αποκλειστικά με το σώμα και τα μάτια τον ρόλο του Bane και είναι υπέροχος. Τρομακτικός, επιβλητικός, συγκινητικός, δίνει πολύ εύκολα βάθος στο χαρακτήρα του. Φυσιολογικό θα μου πεις καθώς ο Bane είναι ο καλύτερα δουλεμένος χαρακτήρας της ταινίας. Έχοντας αφήσει στα προηγούμενα τις αμφιβολίες του Μπρους για το αν το Gotham αξίζει έναν ήρωα σαν τον Batman(το ξεκαθάρισε όταν σήκωσε το βάρος της δολοφονίας του Harvey Dent) υπάρχει ο χρόνος να ασχοληθούμε με τον villain. Σε αντίθεση με τον Joker του Dark Knight που η χαώδης φύση του αποζητά το μυστήριο της καταγωγής του, εδώ το χτίσιμο του "κακού" γίνεται υποδειγματικά. Η βία, ο θυμός του, η αδιαλλακτικότητα του...όλα δικαιολογούνται.  Ο Bane λοιπόν παίρνει με το ζόρι το λαό με το μέρος του υψώνοντας τη γροθιά του με το ένα χέρι και φωνάζοντας για τις μετρημένες μέρες της αφθονίας των ευνοημένων ενώ στο άλλο κρατάει τη βόμβα που θα καταστρέψει το Gotham City αν κάποιοι διαλέξουν να μην εξεγερθούν. Και πολλοί θα τον ακολουθήσουν οικειοθελώς καθώς στο μπερδεμένο από την καταπίεση και τη φτώχεια μυαλό τους τα διαστρεβλωμένα κίνητρα και οι τρόποι του Bane μοιάζουν σωστοί κι αυτό με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε ανοργάνωτα εξαγριωμένα πλήθη και λαϊκά δικαστήρια. Πάντα καλοδεχούμενη μια περισσότερο πολιτική ματιά σε τέτοιες ταινίες!

Από εκεί και πέρα βέβαια την πολιτική απόχρωση τη βρήκα λίγο βεβιασμένη σε σημεία ή καλύτερα κάπως αγχωμένη σε φάση μη μας πουν κι αναρχικούς ή κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα τη σκηνή που ο Ιππότης οδηγεί τους μπάτσους ενάντια στο εξαγριωμένο πλήθος. Χμμ όλα καλά κύριε Νόλαν μου αλλά αν στόχος ήταν να είμαστε με τον Μπάτμαν δεν τον πολυπέτυχες! Βάλε και την απίστευτα κακή(στα όρια της γραφικής) ατάκα του Batman σε αυτό το σημείο("So, you came back to die with your city.""No. I came back to stop you.") και ευχαριστιέσαι κάθε μπουκέτο που τρώει από τον γαμάτο Bane. Επίσης εντελώς παράλογο βρήκα το χαρακτήρα της Cotillard. Νιώθω πως απλά υπηρετούσε την cheasy ανατροπή. Αυτά τα λίγα ενοχλητικά δεν θα τα θυμάμαι καθόλου σε τρεις μέρες, αφού λάτρεψα όλα τα υπόλοιπα. Φοβερή δράση(από την πρώτη κιόλας σκηνή) και ειδικά στο τέλος η αγωνία και η ένταση χτυπάνε κόκκινο κι ας ξέρεις ακριβώς τι θα γίνει. Και όχι, η μεγάλη διάρκεια δεν της φαίνεται καθόλου.

Σαν φινάλε της τριλογίας το βρήκα ιδανικό. Μεγαλειώδες σε όλα τα επίπεδα, γεμάτο(αλλά σε καμιά περίπτωση "μπουκωμένο"), χορταστικό ρε παιδί μου. Ο χαρακτήρας του Bruce κλείνει τον κύκλο του κι επιτέλους καταλαβαίνει πως μπορεί η Gotham να χρειάζεται έναν ήρωα σαν τον Batman όμως ο ίδιος δεν χρειάζεται τη Gotham. Είναι η πόλη την οποία έχτισε ο πατέρας του και η πόλη που στη συνέχεια τον σκότωσε και όσο "βρώμικη" κι αν είναι έχει καλούς ανθρώπους και καλά όλα αυτά, όμως πλέον ήρθε η ώρα να σπάσει τις αλυσίδες που τον κρατάνε εκεί. Το παρελθόν μας μας καθορίζει, είναι μέρος του εαυτού μας αλλά δεν είναι απαραίτητο να μας ελέχγει κι επιτέλους ο Bruce το βλέπει αυτό. 

ΥΓ: Όλο το καστ του Inception ήταν υπέροχο εκτός από τον Di Caprio  που έπαιζε σαν να μην ήταν εκεί(γιατί δεν γίνεται να μην τον παίζουν τον καημένο, σίγουρα κάπου εκεί ήταν).

Batman Begins

       

Χμμ πάνε μήνες ε; Με την ευκαιρία της ταινίας του καλοκαιριού είπα να επιχειρήσω ένα come back γυρνώντας πίσω, στο πρώτο Batman του Nolan. Το οποίο δυστυχώς χάνει όσο το ξαναβλέπεις. Θυμάμαι την πρώτη φορά πόσο το είχα χαρεί... Θα μου πεις η τελευταία ταινία για τον αγαπημένο μου ήρωα comic(μετά τον Hulk) ήταν αυτή οπότε λογικό να ενθουσιαστώ την πρώτη φορά που την είδα! Έχουμε λοιπόν reboot της ιστορίας και γνωρίζουμε τον μικρό Bruce Wayne ο οποίος είχε την ατυχία να πέσει σε ένα πηγάδι, να αναπτύξει φοβία για τις νυχτερίδες και τελικά με κάποιο γραφικό τρόπο η φοβία του αυτή να οδηγήσει στο θάνατο των γονιών του... Ταυτόχρονα όμως είχε την τύχη να είναι πάμπλουτος οπότε δεν θα καταλήξει σε κάποιο ορφανοτροφείο αλλά θα μεγαλώσει στο πλευρό του Michael Caine. Σκέψου για λίγο πόσο cool είναι αυτό!! 

Την αποτυχημένη απόπειρά του να σκοτώσει τον δολοφόνο των γονιών του ακολουθεί κήρυγμα από την Katie Holmes που θα τον οδηγήσει στον Liam Neeson ο οποίος τον εκπαιδεύει ως άλλος Miyagi αλλά με όχι τόσο ηθικούς σκοπούς... Κι εδώ νομίζω έχουμε το πρώτο μειονέκτημα της ταινίας. Εχμ ναι cool ο Liam Neeson δεν λέω αλλά κάπου βαρέθηκα. Όμως όταν ο ήρωας δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου δαγκώματος, πυρηνικού ατυχήματος, επιστημονικού πειράματος κλπ ε κάτι τέτοια θα τα υποστείς. Το θέμα είναι ότι γυρνάει πίσω fit και έτοιμος για ξύλο. Γνωρίζει και τον Morgan Freeman στο υπόγειο της εταιρίας του μπαμπά και τον χώνει να του βρει εξοπλισμό. Όχι σκέψου πάλι λίγο... Τον μεγάλωσε ο Michael Caine, τον εκπαίδευσε ο Liam Neeson και τα γκατζετάκια του τα φτιάχνει ο Morgan Freeman. Φαντάσου να ήταν και ο Robert Downey Jr. στη θέση του Bale και θα έσκαγε η οθόνη από το coolness! Αλλά επειδή δεν μπορεί να αγγίξει το πόσο cool είναι οι μέντορές του έχει ένα μηχανηματάκι που κάνουν τη φωνή του βαθιά και απόκοσμη ώστε να ταιριάζει με το sexy ψεύδισμά του. Well done mr Bale.

Πλέον λοιπόν είμαστε έτοιμοι να τα βάλουμε με το κακό και να σώσουμε τη Γκόθαμ από τη διαφθορά και τον υπόκοσμο. Ξεκάθαρα η αγαπημένη ταινία του Bruce Wayne ο Ταξιτζής! Και εδώ φτάνουμε στο δεύτερο πρόβλημα της ταινίας. Ο κακός... Δεν είναι πολύ κακός. Έχεις από τη μία τον Liam Neeson που δεν απειλεί καν τον Batman πως θα look for him, he will find him, and he will kill him. Από την άλλη έχεις  τον Cillian Murphy. I rest my case. Και ναι ook φοράει το τσουβάλι και οι παραισθήσεις είναι cool και trippy αλλά ως εκεί. Σκέψου τον Joker του Nicholson ή τον Penguin που ήταν creepy και ταυτόχρονα είχε βάθος και ενδιαφέρον(δεν πιάνω καν τον Joker των Ledger-Nolan, θα γελάει ο κόσμος). Θα μου πεις όταν έχεις origin story να αφηγηθείς ξεκινάς με soft villains. Δίκιο έχεις! Από εκεί και πέρα ωραία δράση, μπόλικο ξύλο, σώζει τη Γκόθαμ αλλά για να το καταφέρει την διαλύει σχεδόν ολοσχερώς(πάντα το κάνουν αυτό οι υπερήρωες), κακός χαμός γενικότερα και πολλή απόλαυση. Ουσιαστικά όμως η ταινία αποτελεί ένα μικρό δείγμα του τι θα ακολουθήσει!

    

Battle Royale for kids...

                                                                

Σήμερα είχα σκοπό να γράψω για το Dead Meat ή το Killer Klowns From Outer Space αλλά είναι ωραιούλια ταινιάκια κι έχω μια όρεξη για κράξιμο. Οπότε πάρε Hunger Games να΄χεις να χαίρεσαι(ή όχι). Που λες λοιπόν εγώ αυτή την ταινία ήθελα να τη δω. Ήθελα πολύ να τη δω αλλά δεν μπορώ με τίποτα α θυμηθώ το λόγο. Σου λέω την περίμενα και δεν ξέρω γιατί... Περίεργα πράγματα. Στο προκείμενο λοιπόν. Την υπόθεση θαρρώ την ξέρεις αλλά ας την ξαναγράψω για να έχουμε έναν μπούσουλα και να φαίνεται μεγάλο κι επιβλητικό το κείμενο: 12 επαρχίες σαν τιμωρία επειδή κάποτε επαναστάτησαν τιμωρούνται στέλνοντας κάθε χρόνο ένα αγόρι κι ένα κορίτσι σε ένα ας το πούμε τηλεπαιχνίδι σε Battle Royale φάση με έναν μόνο επιζώντα νικητή. Όταν η αδερφή της Κάτνις επιλέγεται, αυτή παίρνει εθελοντικά τη θέση και πρέπει τώρα να μετατραπεί σε έναν δημοφιλή John Rambo ώστε και να επιβιώσει αλλά και να κερδίσει τους χορηγούς, πράγμα πολύ σημαντικό σε αυτούς τους αγώνες.

Και αυτή η ταινία είχε όλες τις προοπτικές. Να δώσει θέαμα, δράση, σφαξίδια, cool χαρακτήρες και ταυτόχρονα να περάσει και σχόλια για τα ΜΜΕ και την επιρροή τους, τις σύγχρονες κοινωνίες και χίλια δυο άλλα για τα οποία μας έβαζαν να γράφουμε εκθέσεις στο λύκειο. Μπορούσε επίσης να έχει γαμιστερή μουσική ή σασπένς και να σε αιφνιδιάζει με ανατροπές που δεν θα περίμενες. Δυστυχώς δεν κάνει τίποτα από όλα αυτά, οπότε όλη η προσπάθεια πάει στο διάολο και δυόμιση ώρες αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να μην έχει λειτουργήσει τίποτα σωστά. Θύμωσα που σε κάθε σκηνή ήξερα τι θα γίνει στις τρεις επόμενες. Και διάολε δεν διαψεύστηκα ούτε μία φορά! Και αυτό προφανώς είναι απίστευτα βαρετό όπως άλλωστε και ο πρόλογος που είναι τραγικά τεράστιος και ταυτόχρονα έχει μηδέν(0) νόημα.

Απαράδεκτο βρήκα το φινάλε και κάθε λεπτομέρεια που έκανε τη ζωή της ηρωίδας εύκολη. Πραγματικά δεν πρέπει να πήρε καμιά δύσκολη απόφαση σε όλη τη διάρκεια των (θεωρητικά life changing)αγώνων. Και πάνω που έλεγες ίσως τώρα σπάσει το καλούπι του mainstream και θα σε εκπλήξει κάνοντας κάτι που θα έχει αντίκτυπο σε όσους παρακολουθούν(για την επανάσταση ρε γαμώτο και τέτοια) τότε ήταν που στρογγυλοκαθόταν στ΄αυγά της κι έκανε αυτό που βόλευε την παρτάρα της. Άσεμας κοπελιά! Και άσεμας κι εσύ τρισάθλια μουσική που όμως με έκανες τουλάχιστον να γελάσω. Κάτι ήταν κι αυτό. Anyway, η κατάσταση λιγουλάκι σώθηκε λόγω Stanley Tucci και Woody Harrelson που όπως και να το κάνεις προσθέτουν coolness!

        

Terror has teeth... Κάτι μας είπες τώρα!

                                        
Η ταινία λέγεται Creature. Από τον τίτλο φαίνεται η έλλειψη φαντασίας των δημιουργών αλλά ταυτόχρονα και οι προσδοκίες που μπορεί να γεννήσει στο θεατή. Μία παρέα από τρία ζευγάρια(;) πάει κάπου(δεν έχει σημασία το που). Σε ένα σημείο σταματάνε και συζητάνε με τους ντόπιους τρομακτικούς βλάχους τον τοπικό θρύλο. Ο θρύλος αφορά μια οικογένεια αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, αυτάρκη και πολύ αγαπημένη(πολύ όμως). Με τον καιρό έχουν μείνει μόνο ο τούμπανος Grimley και η μικρή αδερφή του που όμως είναι έγκυος κι ετοιμάζονται να παντρευτούν στο δάσος και είναι χαρούμενοι που το όμορφο οικογενειακό τους δέντρο δεν σταμάτησε να βγάζει κλαδιά. Τότε σκάει ένας κροκόδειλος(το creature) και τρώει τη μικρή. Ο Grimley τον κυνηγάει στη φωλιά του, βλέπει το πτώμα της αδερφής του και από απόγνωση...τρώει τον κροκόδειλο(και την αδερφή για επιδόρπιο). Λογικό όσο να πεις(not!). Από εκεί και πέρα γίνεται ένα με το πλάσμα και μετατρέπεται σε κάτι τύπου κροκοδειλάνθρωπος και κυνηγάει στο δάσος.

Οι νεαροί που ανέφερα παραπάνω αποφασίζουν να κάνουν μια παράκαμψη για να επισκεφτούν την "βαμμένη με αίμα" καλύβα της οικογένειας του θρύλου. Πανέξυπνοι όλοι. Τη νύχτα κατασκηνώνουν στο δάσος και από εκεί και πέρα δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Ο werecrocodile βγαίνει από κάτι τρύπες στο έδαφος και ψάχνει γυναίκα να κάνει οικογένεια. Μία είναι η λογική υποψήφια αλλά πρώτα κοιτάει τις όμορφες. Υπάρχει φυσικά και ένα twist που είναι τόσο πανηλίθιο που δεν μπορείς καν να γελάσεις... Γενικά πρόκειται για κακή ταινία που όμως μεταμεσονύχτιες ώρες μπορεί να αποβεί απροσδόκητα διασκεδαστική. Τις ώρες που παρακολουθείς με το μισό μάτι ανοιχτό από τη νύστα κάτι τέτοια εργάκια μπορούν να δείξουν πραγματικά ενδιαφέροντα.

Μερικές σκηνές έχουν χαβαλέ. Α πρωταγωνιστής είναι εκείνο το γκομενάκι που είχε η Τάρα στη δεύτερη σαιζόν του True Blood. Αυτό σημαίνει ότι το τεράστιο πλάσμα που τον πετάει κάτω και τον χτυπάει με όλη του τη δύναμη στο στήθος, δεν θα τον εμποδίσει στην επόμενη σκηνή να σηκωθεί χωρίς να έχει σπάσει τίποτα και και να...kick some serious ass(δεν παίζουν με τα σίδερα και τέτοια). Τουλάχιστον χαίρεσαι να τον βλέπεις να πλακώνεται με το τερατάκι. Χαβαλέ έχει το πόσο τραγικά είναι τα ηχητικά εφέ αλλά και ότι οι πρωταγωνιστές εδώ δεν χρειάζονται κανένα λόγο για να βγάλουν τις μπλούζες του. Επιτίθενται σε έναν κάτι αράχνες και οι άλλοι δύο πετάνε τις μπλούζες και τρέχουν να τον τινάξουν με αυτές... Ούτε ο φλωρολυκάνθρωπος στο twilight δεν γδυνόταν με τόσο ηλίθιο τρόπο. Anyway μην το δεις, το έκανα εγώ για σένα και σου λέω ότι δεν βλέπεται. Ίσως λίγο μόνο για το θεούλη Sid Haig!

Πάρε και trailer να καταλάβεις:

Blogoscars 2012: Best Movie(Part 2)

    

10.

9.

8.

7.

6.

5.

4.

3.

2.

1.

Blogoscars 2012: Best Movie(Part 1)

 
20. Beginners

19. Scre4m 

18. Take Shelter

  

17. Incendies

16. Another Earth
  

15. Rise of the Planet of the Apes

14. Hobo with a Shotgun

13. Tinker Taylor Soldier Spy

12. The Artist

11. Melancholia

   

Blogoscars 2012: Best Achievement in Directing

     

10. Woody Allen Midnight in Paris

Γιατί τον αγαπάω τον "τουρίστα" Woody. Γιατί μας χάρισε την πιο γλυκιά και ρομαντική ταινία της χρονιάς που όμως μπορεί να σε πονέσει βαθιά. Γιατί ζωντάνεψε εποχές άλλες και το έκανε αβίαστα και εύκολα. Και στην τελική εκτυλίσσεται στο Παρίσι...

9. Michel Hazanavicius The Artist

Γιατί κατάφερε να κάνει μια ταινία νοσταλγική και ταυτόχρονα φρέσκια. Γιατί δεν σταμάτησα να χαμογελάω σε όλη τη διάρκεια. Γιατί η σκηνή του εφιάλτη είναι από τις πιο ευφυείς σκηνές που είδα φέτος. Και στην τελική έκανε επιτυχία κάτι που έμοιαζε χαμένη υπόθεση...

8. Tarsem Singh Immortals

Γιατί ενώ η ταινία ήταν μια σάχλα μαγεύτηκα από το πρώτο δευτερόλεπτο από τα υπέροχα πλάνα του. Γιατί κάθε εικόνα που πέρναγε από τα μάτια μου ήταν σαν έργο τέχνης. Χρώματα, συμμετρία, κίνηση, μαγεία... Και στην τελική χάρη στον Singh δεν έκλαψα τα λεφτά μου!

7. Steve McQueen Shame

Γιατί η σκηνοθεσία ήταν απόλυτα ταυτισμένη με τον ήρωα. Για τα υπέροχα κάδρα που δεν χωρούσαν τον Brandon. Γιατί με πήρε από το χέρι και με βύθισε στον κόσμο ενός ανθρώπου με τον οποίο ποτέ δεν θα μπορούσα να ταυτιστώ. Και στην τελική έγδυσε τον Fassbender!

6. Gavin O'Connor Warrior

Γιατί η ταινία είχε φανταστικό ρυθμό. Γιατί δεν βαρέθηκα στιγμή. Γιατί "ξεγύμνωσε" τους ήρωές του(όχι ακριβώς όπως ο αποπάνω) και ταυτόχρονα τον θεατή. Και στην τελική για εκείνη την τελευταία σκηνή στο ρινγκ που μου έκοψε την ανάσα!

  

 

5. Lars von Trier Melancholia

Για εκείνα τα πρώτα απερίγραπτα πλάνα. Κι εκείνα τα τελευταία. Για τον πόνο που μοίρασε σε όλο το πρώτο μισό χωρίς ίχνος λύπησης. Για της δύο ηρωίδες του που δεν ξέρω τι βασανιστήρια τους έκανε αλλά απέσπασε ερμηνειάρες. Και στην τελική για τη Μελαγχολία και για εκείνο το Σαββατοκύριακο που μου χάλασε!

4. Nicolas Winding Refn Drive

Γιατί δεν το "μπούκωσε" όπως θα έκανε κάποιος άλλος στη θέση του. Για τους σωστούς ρυθμούς. Για τις τέλειες σκηνές καταδίωξης. Και στην τελική για το coolness!

3. James Wan Insidious

Γιατί επιτέλους τρόμαξα και παρακαλούσα να τελειώσει. Γιατί μου θύμισε παλιάς κοπής θρίλερ και γούσταρα. Για την απίστευτη χρήση της μουσικής. Για τη σκηνή με τη μάσκα που πολλούς σας ξενέρωσε αλλά εγώ τη βρήκα αριστουργηματική. Και στην τελική γιατί ήταν ήταν ένα σωστό haunted house flick!

2. David Fincher The Girl with the Dragon Tattoo

Γιατί έκανε κάτι τόσο ίδιο αλλά την ίδια στιγμή τόσο διαφορετικό με το πρωτότυπο. Γιατί ουσιαστικά ξαναείδα την ίδια ταινία και τη λάτρεψα ξανά από την αρχή. Για τους ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥΣ τίτλους αρχής. Και στην τελική γιατί ήταν άψογο!

1. Martin Scorsese Hugo

Γιατί απέδειξε πως δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει. Για τον έρωτά του προς το σινεμά που δεν βαριέται να φωνάζει. Γιατί χάθηκα στο παραμύθι του. Γιατί μετά συζητούσαμε την ταινία και όχι το (εκπληκτικό, δεν χωράει κουβέντα) 3D. Και στην τελική ρε φίλε είναι ο Marty, πως θα μπορούσα να έχω άλλον στην πρώτη θέση;