His fear began when he woke up alone. His terror began when he realised he wasn't....

                                                                              
Πως θα ήταν να ξυπνήσεις στο κρεββάτι ενός νοσοκομείου και αυτό που θα αντικρίσεις να είναι μια έρημη πόλη; Πως θα σου φαινόταν να τριγυρνάς σε κατεστραμμένους δρόμους και να μην ξέρεις τι έχει συμβεί; Σκόρπιες εφημερίδες, ανακοινώσεις εξαφανισθέντων, αυτοκίνητα χωρίς οδηγούς... Ναι θα μπορούσε να είναι εφιαλτικό σενάριο! Μπορεί όμως να γίνει εφιαλτικότερο όταν αρχίσουν να σε κυνηγάνε ζόμπι... Χμ ναι δεν είναι ακριβώς ζόμπι καθώς πρόκειται για μόλυνση. Αυτά εδώ τρέχουν σαν αθλητές σε κατοστάρι και επιδεικνύουν κάποια νοημοσύνη! Πώς αλλιώς θα μπορούσε κάποιος να εκλάβει το ότι περιμένουν μέσα και γύρω από μια εκκλησία; Ο ήρωάς μας λοιπόν που όλα αυτά του συνέβησαν και που δυσκολεύεται ακόμη να τα χωνέψει το βάζει στα πόδια! Για καλή του τύχη θα πέσει πάνω σε δύο ακόμη επιζώντες...

Η ταινία του Boyle ξεφεύγει κάπως από τις κλασσικές ζομποσπλατεριές! Αυτό δεν περίμενα να μου αρέσει αλλά τελικά λειτουργεί. Και λειτουργεί διολεμένα καλά! Ξεκινώντας από το μηδέν ο θεατής έχει κι αυτός ξυπνήσει 28 μέρες μετά. Μαζί με τον Jim ανακαλύπτει τι έχει συμβεί στην Αγγλία, τι απέγιναν οι δικοί του, αρπάζεται κι αυτός από κάθε μικρή καινούρια ελπίδα που αρχίζει να φαίνεται...μέχρι να γκρεμιστεί κι αυτή! Η ταινία είναι εξαιρετικά δομημένη και σφιχτοδεμένη. Σκηνή με τη σκηνή αποκαλύπτεται κάτι νέο. Την απελπισία ακολουθεί η ελπίδα που ακολουθείται από την απόγνωση που γεννάει στο τέλος αισιοδοξία και πάλι απ΄την αρχή!

Από εκεί και πέρα η προβληματική είναι η κλασσική. Σε ακραίες καταστάσεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις; Αν η επιβίωσή σου εξαρτάται απ΄αυτό θα χάσεις την ανθρωπιά σου; Δεν αποφεύγει τα απαραίτητα κλισέ ενώ δοκιμάζει να εστιάσει στον κεντρικό χαρακτήρα. Η ομάδα των επιζώντων είναι η μικρότερη δυνατή! Έτσι είναι πιο εύκολο για τον θεατή να ταυτιστεί με τον Jim. Κάπου στο δεύτερο μέρος χώνονται και κάτι παρανοϊκοί στρατιωτικοί στην ιστορία σαν μια επιπλέον απειλή. Δεν πέταξα κι απ΄τη χαρά μου με την εξέλιξη αλλά δεν με ενόχλησε κιόλας. Εξάλλου η ταινία έχει τόσο καλό ρυθμό που είναι αδύνατο να βαρεθείς!

Τρομερή φωτογραφία! Τα πλάνα του άδειου Λονδίνου σου κόβουν την ανάσα και κάνουν την καρδιά σου να σφίγγεται! Επίσης έχουμε κι ένα εξαιρετικό soundtrack που προσφέρει στη δημιουργία ατμόσφαιρας που κάνει την ταινία να φεύγει το είδος του σπλάτερ και να στέκεται με αξιώσεις σ΄αυτό του αγωνιώδους θρίλερ! Ε ναι γιατί καλό μακελειό δεν βλέπουμε... Πάντως είναι φανερά επηρεασμένος από τον Ρομέρο και αυτό είναι πάντα καλό! Βρήκα πανέμορφο(ναι νομίζω αυτή είναι η σωστή λέξη) το τέλος, και όσο κι αν ψιλοστράβωσα όταν για λίγο ψιλοξέχασαν τα ζόμπια και το γύρισαν στο κυνηγητό με τα φαντάρια, δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω ικανοποιημένη!

Εγώ πάντως θα χωνόμουν στο άδειο Westminster έτσι για το φαν!

No One Rests In Peace...

Μια και την είδες επιτέλους κι ο Celin, ας φέρω από εδώ το ποστ για την πιο αληθινή σειρά που έχω δει στην τηλεόραση!



Το Shield είναι μια απόλυτα ρεαλιστική σειρά. Είναι η ιστορία του Vic Mackey και της ομάδας κρούσης. Μιας ομάδας με ένα περίεργο δέσιμο που υπό την καθοδήγηση του Βικ πέσαν στα σκατά και τότε κατάλαβαν πως έπρεπε να μάθουν να κολυμπούν. Κι έτσι ξετυλίγεται ένα απίστευτο δράμα με δυνατούς χαρακτήρες να συγκρούονται συνεχώς. Δεν είναι απλά μια ιστορία με βρώμικους μπάτσους. Είναι πολλά παραπάνω... Είναι η ιστορία των οικογενειών τους, των ανθρώπων γύρω τους... Κάθε τους πράξη επηρεάζει, πληγώνει, φέρνει μπλεξίματα. Αθώοι θα πληρώσουν για τα λάθη της Strike Team, οι πιο "μαλακοί" και ηθικοί πέφτουν πρώτοι. Όλοι για την ομάδα ή μήπως τελικά καθένας για τον εαυτό του; Μία τεράστια γκάμα χαρακτήρων που όλοι αναπτύσσονται και κανένας δεν μένει στη σκιά. Όταν έρθει η ώρα όλοι θα βάλουν το λιθαράκι τους στο δράμα. Και γιατί χτίζονται τόσο καλά οι χαρακτήρες; Για να μπορούν να γκρεμιστούν μεγαλοπρεπώς όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή!


Και κάπου εδώ να πω και δυο πράγματα για τον Vic Macke! Παίρνει πάντα αυτό που θέλει, πουλάει μαγκιά, κάνει πάντα το δικό του και όλα αυτά επειδή μπορεί. Επειδή είναι γάτα στο να μανιπουλάρει τους γύρω του. Ξέρει με μαεστρία να χειρίζεται τους ανθρώπους. Πρώτα σου λέει αυτό που θέλεις ν΄ακούσεις και μετά στην φέρνει πισώπλατα. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος ακολουθεί έναν κώδικα ηθικής! Έχει απόλυτη επίγνωση του ποιους θα πληγώσει με τις πράξεις του και με βάση αυτό το κριτήριο παίρνει αποφάσεις. Όταν όμως φτάσει η στιγμή να κρέμεται η ζωή του από μια κλωστή, τότε δεν θα διστάσει να σπάσει των κώδικά του...


Πέρα όμως από την ιστορία, εδώ ξεχωρίζουν και τα πιο τεχνικά στοιχεία του θέματος. Ερμηνείες συγκλονιστικές που σε ανατριχιάζουν. Ο Michael Chiklis είναι ίσως ο καλύτερος ηθοποιός που έχει περάσει από την τηλεόραση(η σκηνή της ομολογίας είναι τόσο ανατριχιαστική που νομίζεις ότι βλέπεις ντοκιμαντέρ). Ερμηνεύει με όλο το σώμα κι έχει το πιο εκφραστικό πρόσωπο που έχω δει. Ξεχωρίζει επίσης ο Walton Goggins στο ρόλο του πιο αντιπαθητικού χαρακτήρα σε σειρά! Πολύ δυνατή ερμηνεία που όμως είναι αδύνατο να κλέψει την παράσταση από τον Chiklis. Ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα ότι η σειρά ανήκει στην κατηγορία one man show! Ένα άλλο πολύ δυνατό κομμάτι είναι η σκηνοθεσία. Οι σκηνές ζωντανεύουν μπροστά σου με τον βρώμικο τρόπο των ανεξάρτητων ταινιών και γίνονται ωμές, οδυνηρές, αληθινές... Πραγματικά η καλύτερη τηλεοπτική σκηνοθεσία που έχω δει(όταν έγραφα το κείμενο δεν είχα δει Sopranos). Προσωπικά ξετρελάθηκα με τα κοντινά και τις γωνίες λήψεις που κάνουν μια απλή εικόνα να λέει τόσα πολλά!


Για το τέλος δεν θα πω τίποτα. Εξάλλου είναι από τα διάσημα φινάλε σειρών. Θα πω μόνο ότι ακολουθεί πλήρως το σκοτεινό τόνο της σειράς και είναι η τελεία στο θέμα που διαπραγματεύεται από την αρχή: τις επιλογές και τις συνέπειές τους. Όλη η σειρά αφορά αυτό ακριβώς το πράγμα, πως κάνει κάποιος μια επιλογή και κατά πόσο είναι έτοιμος να αντεπεξέλθει της επιλογής του...


Στα θετικά:
+ Η ρεαλιστικότητά της
+ Οι τόσο καλοφτιαγμένοι χαρακτήρες
+ Ο Michael Chiklis
+ Η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, τα πολύ καλά guest
+ Το φινάλε της


Στα αρνητικά:
- Το ότι δεν είναι για όλους(αν και προσωπικά τη λάτρεψα ενώ είναι πολύ μακριά από τα γούστα μου)
- Το "βαρύ" του πράγματος που μπορεί να διαλύσει.
- Το ότι ανεβάζει τόσο τα στάνταρς σου που δύσκολα άλλες σειρές θα ανταποκριθούν!

Παιχνιδάκι...

Μην κλέψετε!

Sacrifice

Battlestar Galactica: Season 2 Episode 16

As though looking throusth a dusty window pane, the past is something he could see, but not touch. And everything he sees is blurred and indistinct...

                                                                        
Το Σάββατο που μας πέρασε έκανα ένα τραγικό λάθος! Ξαναείδα το Fountain. Το θυμήθηκα με αφορμή μια συζήτηση για το αν είναι το αριστούργημα του Αρονόφσκι ή όχι (I've got news for you: φυσικά και είναι) και το θεώρησα αρκετά έξυπνο να το δω μεσημέρι Σαββάτου... Και αν διάλεγα τρεις ταινίες που ορίζουν το "είναι" μου, το Fountain πιθανότατα θα ήταν μία από αυτές, οπότε δεν μπορώ να μοιραστώ αυτά που νιώθω όταν τη βλέπω. Απλά μια σκηνή:

Εκεί που το παρελθόν και το μέλλον συναντούν το παρόν, ακριβώς εκεί το Fountain μπορεί να σε κάνει χάλια...

Κι επειδή ο μαζοχισμός μου δεν έχει όρια, έβαλα στο καπάκι το δισκάκι του 3-Iron. Το άφησα απλά να παίζει αλλά όπως πάντα βρέθηκα να παρακολουθώ αποσβολωμένη! Κάποιες φορές ένα βλέμμα ή ένα άγγιγμα αρκεί. Εκείνος κλέβει στιγμές, εκείνη ζητάει απεγνωσμένα οι στιγμές της να κλαπούν... Διαφορετικοί, ίδιοι... λίγη σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι πως και οι δύο είναι μόνοι και όταν βρεθούν μαζί δεν θα χρειαστεί να μιλήσουν! Με κάποιους ανθρώπους μπορείς να μοιράζεσαι τη σιωπή. Κι επειδή αυτό το θεωρώ μεγάλη ευτυχία, επειδή την πρώτη φορά που είδα αυτή την ταινία ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη, γιατί μου θυμίζει πολύ αγαπημένες στιγμές, γιατί νιώθω άβολα να τη βλέπω με παρέα, για όλους αυτούς και για πολλούς ακόμη λόγους είναι η πιο "δική μου" ταινία! Ολομόναχοι μαζί ή...μαζί ολομόναχοι;

Και μια και το ποστ έγινε άκρως προσωπικό ας βάλω και τη σκηνή που σε όλη μου τη ζωή δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ!

Give me back my broken night my mirrored room, my secret life it's lonely here, there's no one left to torture...

Inception

                                                                         
Τι είναι πιο δύσκολο από να κλέψεις μια ιδέα; Να τη δημιουργήσεις και αυτό καλείται να κάνει ο καλύτερος κλέφτης ιδεών με την ομάδα του. Επικίνδυνο να μπεις στα άδυτα του μυαλού, να βουλιάξεις στο υποσυνείδητο...όμως ο ήρωας δεν έχει άλλη επιλογή! Η μόνη του λύση είναι να go...deeper(το πήρατε χαμπάρι ότι πάει να γίνει meme αυτό ε;). Πως, τι και γιατί δεν κάθομαι να γράψω! Ο Νόλαν εξάλλου κάνει πολύ προφανή το πως λειτουργούν τα πράγματα και δεν μπερδεύεσαι καθόλου. Έτσι απλά χαζεύεις...

Και θα ξεκινήσω πρώτα με το...χάζεμα! Εικόνες απίθανες, πολύ δράση, αγωνία. Αυτή την ταινία τη ζεις. Slow-motion πλάνα που κόβουν την ανάσα εναλλάσσονται με καταιγιστικές σκηνές καταδίωξης. Ο χρόνος άλλωστε είναι σχετικός πόσο μάλλον μέσα στα όνειρα! Το κυριότερο της γνώρισμα σαν ταινία είναι ότι κάνει εντύπωση! Και το νιώθεις μέσα σου όταν ξαφνικά παίρνεις βαθιά ανάσα ζητώντας απεγνωσμένα οξυγόνο. Ναι, είχες ξεχάσει να αναπνεύσεις...

Σίγουρα λοιπόν είναι ταινία που θα θυμόμαστε για χρόνια. Και πραγματικά είναι εδώ για ακριβώς αυτό το λόγο! Δυνατή, εφετζίδικη, στιλάτη! Όμως ΔΕΝ σταματάει εκεί! Πραγματικά δεν ξέρω από που να αρχίσω... Παίζει υπέροχα με το υποσυνείδητο...εκείνο το γαμημένο μέρος του ανθρώπινου μυαλού που δεν μπορούμε να ελέγξουμε! Αυτό που ευθύνεται για το ποιοι είμαστε, που μας ορίζει και που στα όνειρα γίνεται κυρίαρχος! Και ξέρεις πως είναι αυτά... Τι γίνεται όταν μια ιδέα καρφωθεί βαθιά εκεί. Όχι; Άσε τον κύριο Cobb να σου πει: "The idea is like a virus. Parasite, highly contagious. Grow from small seeds. Or you define, or destroy..."

Και τι είναι αυτό που συνθέτει το λαβύρινθο του υποσυνείδητου; Οι μνήμες! Άνθρωποι και καταστάσεις ζωντανεύουν και κυνηγούν να σε κατασπαράξουν! Και πραγματικά εκεί γράφονται τα πάντα. Και όταν ο Cobb προσπαθεί να κρατήσει την ανάμνηση της γυναίκας του ζωντανή, οι ενοχές που νιώθει θα κάνουν το υποσυνείδητό του να τη μετατρέψει σε θανάσιμο εχθρό. Και ξέρεις τι είναι εκπληκτικό; Να βλέπεις αυτή την τόσο αληθινή λειτουργία του εγκεφάλου, οπτικοποιημένη... Γιατί μπορεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος να είναι σκέτη χημεία αλλά έχει και πολύ ηλεκτρισμό και από εκεί καθοδηγούνται τα συναισθήματα, οι παράνοιες, οι εμμονές! Και αυτό είναι που κάνει τον Νόλαν τόσο μεγάλο δημιουργό...το ότι κατάφερε να αποτυπώσει σε εικόνα κάτι τόσο απροσδιόριστο που συνήθως γίνεται αντιληπτό μόνο στο όνειρο...

Και όταν αρχίζεις να ζεις μέσα στις αναμνήσεις σου, όταν τους δίνεις επιπλέον διάσταση, όταν αρχίζουν να σε κατατρώνε, τότε πρέπει κάποιος να σου δείξει την έξοδο. Την έξοδο από το λαβύρινθο. Και ποια θα ήταν πιο κατάλληλη από μία Αριάδνη; Η Αριάδνη που έφτασε μέχρι την άκρη του μίτου και αυτό που αντίκρισε την τρόμαξε. Είναι τόσο εύκολο να εγκλωβιστείς εκεί μέσα... Και ο Cobb έφτασε ένα χιλιοστό πριν τον εγκλωβισμό. Οι ενοχές, η θλίψη, η απώλεια τον έφτασαν στα όρια αλλά κατάφερε να δει ότι όλο αυτό δεν είναι αληθινό. Ή μήπως όχι; I really don't want an answer!

Και πάλι έχουμε έναν εκπληκτικό Di Caprio(αν δεν πάρει φέτος όσκαρ θα είναι πολύ κρίμα), αν και μου θύμισε πολύ Aviator(hey μήπως δεν είναι αρνητικό αυτό;)... Μπορεί τον ρόλο του χαμένου, μπερδεμένου, σχεδόν παρανοϊκού να τον έχει φορέσει πολύ αλλά του ταιριάζει καλά οπότε fine by me(τι έχει τραβήξει ο καημένος αυτή τη χρονιά...)! Η Elen Page συμπαθητική, ο Joseph Gordon-Levitt μου άρεσε ιδιαίτερα και με εντυπωσίασε και στις σκηνές δράσεις(άτσα ο πιτσιρικάς) και ο Cillian Murphy πάντα ευχάριστη παρουσία(σε μια σκηνή μου ήρθαν μνήμες Sunshine)... Όμως θα σταθώ λίγο παραπάνω σε αυτή την υπέροχη γυναίκα. Πόσο σαγηνευτική μπορεί να είναι; Σε αγγίζει με την ερμηνεία της και σε μαγεύει με αυτό το βλέμμα που πλέον πολύ λίγες γυναίκες του σινεμά διαθέτουν. Η Marion Cotillard έχει έναν αέρα παλιακό και πάντα θα το εκτιμώ αυτό!

Μια μικρή αναφορά ΠΡΕΠΕΙ να κάνω τόσο στη φωτογραφία όσο (κυρίως βασικά) και στην μουσική που ντύνει εκπληκτικά την ταινία! Προσφέρει πολύ στην ατμόσφαιρα και χτίζει την ένταση υπέροχα... Η ταινία βλέπεται πολλές φορές και σίγουρα σε δεύτερη και τρίτη φάση θα αντιληφθούμε περισσότερα πράγματα. Το σίγουρο όμως είναι πως ο Νόλαν για μια ακόμη φορά πατώντας σε μία καθαρά εγκεφαλική βάση παραδίδει στο τέλος μια βαθιά συναισθηματική ταινία, την καλύτερη της καριέρας του(so far).

Α και επειδή δεν κρατιέμαι: You shoot me in a dream, you better wake up and apologize ;)

Βαρεμάρα...

                                                                                           

Επίσης έφτιαξα ένα ευρετήριο για να βρίσκουμε πιο εύκολα τις ταινίες(click στη Melanie αριστερά ή εδώ).
Με την ευκαιρία δεν θα σβήνω και τα τηλεοπτικά reviews που βάζω σαν ξεχωριστή σελίδα :)

Λινκάκι με εξαιρετικό ποστ που πέτυχα τυχαία(δεν θυμάμαι πως)

Και  πάντα ξεκαρδιστικό sombrero!

Α και οι φαν του Shield λογικά πήρατε πρέφα το επεισόδιο του Lie to Me με το μισό καστ μαζεμένο! Κρίμα που έλειπε ο Chiklis γιατί η ερμηνευτική αναμέτρηση των δύο μέσα στο Cube θα ήταν απλά ιστορική τηλεοπτική στιγμή...  

Καμία Έκ(π)λειψη...

(Βραβείο αποτυχημένου τίτλου ανάρτησης. Ευχαριστώ εκ των προτέρων)                                              

                                          

Σαν παιδί κι εγώ πήγα και είδα την Έκλειψη! Και κάπου εδώ θα έγραφα "τι το΄θελα;" αλλά δεν θα το κάνω γιατί αφενός πέρασα υπέροχα άσχετα με το πόσο φόλα ήταν και αφετέρου ήμουν με εξαιρετική παρέα που στο τέλος της βραδιάς με έκανε να χρησιμοποιήσω την ατάκα "there wolf, there castle" και να...make sense! Ευχαριστώ λοιπόν γι΄αυτό. Πάμε τώρα στην έκλειψη που με εξέπληξε ευχάριστα όταν συνειδητοποίησα ότι η πλοκή τρώει περισσότερο από ένα τέταρτο! Μπράβο παιδιά και εις ανώτερα!

Η πονεμένη κοκκινομάλλα βαμπιρέλα από τα προηγούμενα ετοιμάζει στρατό με just made βρικόλακες καθώς ένας φρέσκος βρικόλακας είναι πιο δυνατός από έναν ώριμο, παλιό(say what???). Με το στρατό αυτό θέλει να ξεπαστρέψει τη Μπέλα για να νιώσει ο Έντουαρντ την απώλεια που ένιωσε εκείνη όταν της σκότωσε το γκόμενο! Και κάπου εδώ πρέπει ΟΛΟΙ να δουν True Blood και κυρίως το προηγούμενο επεισόδιο για να μάθουν ενδιαφέροντες τρόπους να καθαρίσουν το γκομενάκι του βάμπιρα που θέλουν να κάνουν να πονέσει!

Με όλη αυτή την αναμπουμπούλα κι επειδή η Μπέλα μπορεί να μην είναι καμιά γκομενάρα αλλά έχει καλή καρδιά και κυρίως μεγάλη λυκάνθρωποι και βαμπίρ συνεργάζονται για να σώσουν την κορασίδα. Μια ολόκληρη πόλη δεν έχει άλλο χαβά από το να σώσει τη Μπέλα. Κάποια στιγμή γίνεται η μάχη που ήταν καλή(αν και ιδιαίτερα εύκολη) και βαμπιρολυκάνθρωποι σπάνε τα κακιασμένα βαμπίρ στο ξύλο. Και αυτό το κάνουν στην κυριολεξία. Γιατί πέρα από το ότι η μάχη λαμβάνει χώρα μέρα(το συνηθίσαμε πια αυτό) τα βαμπίρ όταν τα σκοτώσεις σπάνε(say what again???). Σαν πορσελάνινες κούκλες γιατί σου λέει ταινία με βαμπίρ είναι μη το ξεφτιλίσουμε με πολύ αίμα! Και κάπου εδώ πρέπει ΟΛΟΙ να δουν True Blood για άλλη μια φορά και να παρατηρήσουν την αηδία στην οποία μετατρέπεται το βαμπίρ που πεθαίνει.

Πέρα από αυτό το χαμό η μικρή μας νιώθει περισσότερο από ποτέ το πόσο διχασμένη είναι μέσα της σε σχέση με τον ποιο άντρα(;) θέλει δίπλα της. Από τη μία ο hot(κυριολεκτικά και μεταφορικά) Τζέικ, λυκάνθρωπος που βράζει το αίμα του. Θερμός, νταβραντισμένος και με βρώμικες σκέψεις. Από την άλλη ο Έντουαρντ το ψυχρό βαμπίρ που όταν ξαπλωμένοι σε υπερκρεβατάρα και ολομόναχοι στο σπίτι του λέει ότι τον θέλει κι αρχίζει το ξεκούμπωμα εκείνος της απαντάει ότι θέλει πρώτα να την παντρευτεί(say what for anoher fucking time???). Κι ενώ πάντα πίστευα ότι ανάμεσα σε λυκάνθρωπο και βαμπίρ δεν θα είχα ποτέ δίλημμα πλέον θεωρώ ότι το θέμα χρίζει σκέψης όταν το βαμπίρ είναι γκέι! Σοβαρά τώρα, το βλέπουν αυτό παιδιά στην εφηβεία; Είναι σοβαρά πρότυπα ένας ανέραστος φλώρος και μια επιπόλαιη πιτσιρίκα που παίρνει αποφάσεις ζωής με βάση τις ορμόνες τις που τρελαμένες χτυπάνε κόκκινο; Πραγματικά αρχίζω να πιστεύω ότι είναι μέχρι και επικίνδυνες αυτές οι ταινίες!

Επίσης σε κάποια φάση Έντουαρντ και Μπέλα κατασκηνώνουν σε ένα βουνό. Έχει πάει και ο Τζέικ για παραπάνω προστασία αλλά κυρίως για να κρατάει το φανάρι. Αρχίζει και χιονίζει κι εννοείται η Μπέλα με ένα από εκείνα τα πουκαμισάκια που δε λέει να βγάλει από πάνω της κουλουριάζεται κάτω από το πάπλωμα ενώ ο ψυχρός βάμπιρας δεν μασάει(το σκυλί το έχουν έξω προφανώς). Και λέω θα γίνει του Brokeback Mountain τώρα "έλα μέσα παλικάρι μου να ζεσταθείς", θα βγει ο Έντουαρντ απ΄τη ντουλάπα, θα πετάξουν την κοιμισμένη στο κρύο και θα ζήσουν οι δυο τους ευτυχισμένοι. Αλλά όχι, ο Τζέικ μπαίνει μέσα αγκαλιάζει τη Μπέλα κι έχει μια πολιτισμένη συζήτηση με τον Έντουαρντ ενώ δεν βλέπουμε τι κάνει κάτω από τις κουβέρτες! Δύο άντρες θέλουν την ίδια γυναίκα. Αυτοί οι δύο άντρες είναι ταυτόχρονα πλάσματα σκοτεινά με ισχυρά ένστικτα. Α είναι και αιώνιοι εχθροί... Και το ρίχνουν στην κουβέντα. Ρεαλιστικό δε λέω!

Σκηνοθετικά ήταν κάπως καλύτερο. Για άλλη μια φορά είχε εξαιρετική φωτογραφία και ενδιαφέρουσα μουσική. Από ερμηνείες πάλι... Ο Έντουαρντ φαίνεται σαν να πονάει κάπου(πέρα από τις δύσκολες διαιρέσεις που συνεχίζει να κάνει για να δείξει προβληματισμένος), ο Τζέικ περιορίζεται στο (πλούσιο ομολογουμένως) ταλέντο των κοιλιακών του και η καημένη η Μπέλα ενώ έχει προοπτικές περιφέρει μια κούραση και μια βαρεμάρα. Όλο (όλο όμως) το καστ έφαγε τη σκόνη της Ντακότα που κατάφερε να είναι καθηλωτική, μαγευτική και bitcy στο λίγο που εμφανίστηκε.

Edit γιατί το ξέχασα: Τελικά μετά από μια περιπέτεια καταλήξαμε να το βλέπουμε σε multiplex από αυτά τα αισχρά που δεν κάνουν διάλειμμα! Κάπου στη μια ώρα κάποιος κύριος ή κατουριόταν ή δεν άντεξε το δράμα της Μπέλα και σηκώθηκε να βγει από την αίθουσα. Κάνω το πικρόχολο σχόλιο μου και τον παρακολουθώ να επιστρέφει σε δευτερόλεπτα και να κατευθύνεται στην άλλη πλευρά. Αρχίζει να τραντάζει μια πόρτα που προφανώς δεν άνοιγε. Ξαναφεύγει για να δοκιμάσει ξανά από την άλλη. Έχουμε φυσικά λυθεί στα γέλια όταν ανάβουν τα φώτα! Ο θεός δεν ξέρω πως τα κατάφερε αλλά ΑΝΑΨΕ ΤΑ ΦΩΤΑ! Τελικά έχω την αίσθηση ότι δεν επέστρεψε... Άγνωστη Μορφή του σινεμά είσαι τεράστιος :)

A Country For Old Men...

                                                             
Τέλειο, τέλειο, τέλειο!!! Αυτή ήταν μια πραγματικά κακή ταινία. Αλλά με την καλή έννοια. Ο κακός χαμός έγινε στο σινεμά. Κάθε σκηνή πιο επική από την προηγούμενη. Κάθε ατάκα πιο γραφική από την προηγούμενη. Και κάθε ηθοποιός(;) χειρότερος από τον προηγούμενο. Πως μπορούσε να πάει στραβά;

Και αυτή η ταινία ξεκινάει με τον πιο απίθανο τρόπο! Αυτό το εκπληκτικό καστ ξεπαστρεύει σε χρόνο dt ένα τσούρμο κακούς. Βροχή από σφαίρες προς όλες τις κατευθύνσεις, οι όμηροι ως εκ θαύματος δεν παθαίνουν ούτε γρατζουνιά και ο Jason Statham λαμβάνει sms! Περιττό να πω πως το γυναικείο κοινό αναστέναξε και ουκ ολίγα "αχ ο Statham" ακούστηκαν! Και κάπου εκεί αρχίζει η κανονική υπόθεση. Το σενάριο φανερά γραμμένο σε κάποιο generator είναι απλά αφορμή για νταβαντούρι.

Οι _________(insert πραγματικά γραφικό και catchy όνομα ομάδας) είναι οι καλύτερες φονικές μηχανές. Η _________(insert κυβερνητική οργάνωση) τους χρησιμοποιεί για να κατατροπώσει τον κακό δικτάτορα του _____________(insert όνομα νησιωτικού κρατιδίου στο οποίο μιλάνε Ισπανικά). Πίσω από τον δικτάτορα βρίσκεται πρώην άνθρωπος της (κυβερνητικής οργάνωσης) που θέλει να πλουτίσει από εμπόριο ναρκωτικών. Κάποια στιγμή ένα προδομένο πρώην μέλος των (πραγματικά γραφικό και catchy όνομα ομάδας) θα ρουφιανέψει την ομάδα από πείσμα. Ο αρχηγός της ομάδας ερωτεύεται ντόπια κοπέλα του νησιού και επιστρέφει να τη σώσει. Στο τέλος πέφτει ευγνωμονούσα στην αγκαλιά του! Μη με κατηγορήσει κανείς για spoiler!

Και ναι ο Stallone  είναι ζήτημα να άλλαξε τρεις εκφράσεις(still better than Keanu Reeves)!

Ο ήρωας εδώ είναι ο Stallone που από το στραβό του στόμα εκτοξεύονται ατάκες που δεν πιστεύεις ότι κάθισε άνθρωπος και τις έγραψε. Στο πλευρό του ο Jason που κάνει αισθητά τη διαφορά ελλείψει μπότοξ, λίφτινγκ και extensions. Καλό παιδί κατά βάθος και με ευαισθησίες. Ταυτίστηκα με τον καλό μου τον Τζετ Λι που είναι μικρός και άρα οι πληγές καλύπτουν μεγαλύτερο μέρος και έχει μικρότερα πόδια άρα κουράζεται περισσότερο για την ίδια απόσταση με τους άλλους και θέλει περισσότερα λεφτά!!! Πάντα ρετρό αέρα φέρνει ο Dolph Lundgren ενώ  ο Μίκι Ρουρκ με την άλλοτε cool παρουσία του δίνει μια νοσταλγική νότα στην ταινία.

Ξεχωριστά θα σταθώ στην παρουσία του Κυβερνήτη! Η καλύτερη σκηνή του έργου με ατάκες καλογραμμένες και to the point ξεχωρίζει εύκολα. Πραγματικά τρομερές ατάκες ειπωμένες από δύο τραγικούς ηθοποιούς. Σχεδόν είναι αστείο. Και ανάμεσα το αυτάρεσκο βλέμμα του Μπρους. Ναι αυτοί οι τρεις άνθρωποι στην ίδια μόνο σκηνή είναι λόγος για να δεις την ταινία.

"Έχασες κιλά"
"Και βλέπω τα βρήκες εσύ"

"Give this job to my friend. He loves playing in the jungle, right?"

"What's his problem?"
"He wants to be President"

Απλά ΕΠΟΣ! Φαίνεται ότι κανείς, πουθενά δεν πήρε αυτή την ταινία στα σοβαρά και αυτό είναι το μεγάλο της πλεονέκτημα. Πέρα από το καστ και το πόσο πραγματικά κακή είναι :)

Πρωτοτυπία: 2/10 Το μόνο πρωτότυπο είναι το ότι είναι τόσοι μύθοι μαζεμένοι!
Γέλιο: 9/10 Έχει πραγματικά αστείες ατάκες(και με την καλή -"Bring it, happy feet!"- και με την κακή-"I didn't come for you, I came for her"- έννοια, έχει αστείες ερμηνείες, έχει αστεία σκηνοθεσία... Έχει πολύ γέλιο λέμε!
Αίμα: 6/10 Αλλά κυρίως πολλά πιστολίδια, ακόμη περισσότερες εκρήξεις και ταυτόχρονα κανείς από τους "Αναλώσιμους" δεν ψοφάει! Πραγματικά στο τέλος το όνομα είναι εντελώς λάθος. Οι "παράλογα απέθαντοι" θα ήταν πιο ταιριαστό!
Καλτίλα: 9/10 Ότι πιο καλτ είδαμε τελευταία. Δεν βάζω 10 γιατί λείπει ο Βαν Νταμ!

La Horde

                                                                                       
Το La Horde το είχα καιρό και καθόταν και τελικά μια και ξύπνησα από το χάραμα σήμερα είπα να το δω. Τελικά οι ζομποταινίες έχουν πάρει τα πάνω τους τελευταία! Πολύ χαίρομαι. Εδώ έχουμε την ιδιαίτερη έμπνευση να κλείσουμε σε ένα κτίριο δύο ομάδες ανθρώπων που θέλουν σκοτώσουν η μία την άλλη και να στείλουμε ζόμπι να κάνουν πολιορκία!

Μπατσούληδες θέλουν να πάρουν εκδίκηση για το θάνατο συναδέλφου και σκάνε στο ετοιμόρροπο, μέσα στη μπίχλα κτίριο όπου μένει κάθε απόκληρος της κοινωνίας συν τη συμμορία που ευθύνεται για το θάνατο του φίλου τους. Παίρνουν λοιπόν το νόμο στα χέρια τους και κάνουν κάπως άτσαλα είναι η αλήθεια ντου. Κι εκεί που μοιάζουν όλα χαμένα και ότι την πάτησαν σαν βλάκες, έρχονται τα ζόμπι και η όλη φάση μεταφέρεται σε ολοκληρωτικά νέο επίπεδο!

Αυτά εδώ τα ζόμπι είναι καλά! Σωστά βαμμένα, επιτίθενται ξαφνικά και σπασμωδικά, βγάζουν κάτι φρικιαστικούς ήχους (κάτι ανάμεσα σε άδειασμα οισοφάγου και χαλασμένης βουβουζέλας), αν δεν έτρεχαν και σαν να ήθελαν να προλάβουν τα τελευταία εισιτήρια της συναυλίας θα τα αγαπούσα πάρα πολύ! Γενικά δράση υπάρχει, πολλές διαφωνίες και μπινελίκια επίσης, αίμα αρκετό. Cool! Βέβαια θα ήθελα το αίμα αντί να το βλέπω στους τοίχους να το βλέπω να ξεπετάγεται από ανυποψίαστους ανθρώπους, να συνοδεύεται από ανθρώπινα μέλη, εντεράκια, συκωτάκια και τέτοια! Γενικά μπορούσε να είναι πολύ πιο σπλάτερ!

Και σκηνοθετικά μου άρεσε αλλά εννοείται πως κι εδώ έχω παράπονα. Καλό το γρήγορο μοντάζ και το fast forwrd πολύ μοντέρνο δεν λέω. Έτσι όμως δεν απολαμβάνουμε τα ζόμπι να γευματίζουν. Δεν ακούμε το χσσσστ της σάρκας που σκίζεται αλλά ούτε και το σπλατς του ζομποκεφαλιού που διαλύεται! Πάντως βρήκα πολύ καλό το φωτισμό και τα σκηνικά. Πραγματικά ιδανικοί χώροι για να στήσεις ένα ζομποξεπάστρεμμα.

Ενδιαφέρον είχαν και οι χαρακτήρες. Ναι μεν δεν έγινε καμιά βαθιά και σοβαρή ανάλυση αλλά παρουσιάστηκαν ρεαλιστικοί, εντυπωσιακά απλοί, και σίγουρα όχι προβλέψιμοι. Παλικάρι ο Γάλλος Ιατρόπουλος που ξεπάστρεψε μία εκπληκτική ποσότητα ζωντανών νεκρών και μεγάλη μορφή ο παππούλης. Ο πιο κλισέ χαρακτήρας και ταυτόχρονα ο πιο απαραίτητος. Αγαπημένη μου όμως η γυναίκα της υπόθεσης που φάνηκε πιο σκληρή από όλους και που ποτέ δεν ξέχασε για ποιο λόγο βρέθηκε εκεί!

Πρωτοτυπία: 4/10 Μα ποια ταινία με ζόμπι είναι πια πρωτότυπη; Και φυσικά γουστάρουμε που δεν είναι!
Γέλιο: 4/10 Δεν θα έλεγα ότι ξεκαρδίζεσαι κιόλας. Δεν έχει αστεία σκηνικά και δεν είναι και πραγματικά κακή ώστε να βγάζει γέλιο με άλλους τρόπους.
Αίμα: 8/10 Έχει πολύ είναι γεγονός. Ίσως το έχει σε λάθος σημεία βέβαια.
Καλτίλα: 6/10 Όχι περισσότερο από τις υπόλοιπες ζομποταινίες.

Baarìa

                                                                            
Όταν είχα δει το trailer της νέας ταινίας του Tornatore το είχα λατρέψει και περίμενα να τη δω. Όχι με μεγάλη ανυπομονησία και σίγουρα όχι με τις μεγαλύτερες προσδοκίες καθώς πρόκειται για είδος που με κάνει εύκολα να βαριέμαι. Όμως μια φίλη που είναι ακόμη χειρότερη από μένα με τέτοιες ταινίες το είδε και της άρεσε(ή μήπως ήταν η καλή παρέα που είχε μαζί; -γκουχ, γκουχ-) οπότε ήμουν πλέον σίγουρη ότι θα την απολαύσω. Τελικά όχι απλά την απήλαυσα αλλά την αγάπησα αυτόματα. Βγήκα χαμογελώντας από την αίθουσα και κατευχαριστημένη.

Η ζωή στην πόλη της Bagheria μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Εστιασμένη σε αυτή της οικογένειας Torrenuova(ή μήπως Tornatore;)της οποίας βλέπουμε τις τρεις γενιές να περνάνε από το πανί. Τρεις γενιές διαφορετικές αλλά απόλυτα δεμένες. Η μία εξέλιξη της επόμενης, φυσικό επακόλουθο τόσο του παρελθόντος όσο και του εκάστοτε παρόντος. Σε αυτή την ταινία δεν μένει τίποτα στάσιμο. Τα πάντα κυλούν, αλλάζουν αλλά μένουν δεμένα μεταξύ τους. Γιατί το παρελθόν μας είναι αυτό που μας καθορίζει, μας κάνει αυτό που είμαστε και βάζει τα σημεία αναφοράς στη ζωή μας. Και αυτό ακριβώς είναι που πραγματεύεται η ταινία. Ο Tornatore περιβάλλει με αγάπη και φροντίδα τους χαρακτήρες του, τους χαρίζει συγκινητικές αλλά και αυθεντικά αστείες στιγμές και στο τέλος τους κάνει αγαπημένους σου φίλους.

Είναι γεγονός πως σε μια εποχή με τέτοιο κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρό και δεδομένου ότι ο πρωταγωνιστής ασχολείται θερμά με την πολιτική θα μπορούσε να δοθεί περισσότερη σημασία σε κάποια ζητήματα τα οποία αντιμετωπίζονται εντελώς επιφανειακά. Από την άλλη όμως, το ότι επιλέγει να μείνει στους πρωταγωνιστές, να είναι μια ταινία καθαρά γι΄αυτούς και να τους δείξει σε όσες περισσότερες πτυχές τις ζωής τους είναι δυνατόν εμένα προσωπικά μου άρεσε. Εξάλλου η ταινία παραείναι προσωπική για να αντέξει κάτι διαφορετικό. Γιατί δεν πρόκειται ούτε για ιστορική, ούτε για πολιτική αλλά ούτε και για κοινωνική ταινία. Είναι απλά η ιστορία της οικογένειας Torrenuova

Ο Τορνατόρε μας χαρίζει γενναιόδωρα εικόνες μεσογειακές, θερμές, σκονισμένες! Ο Ιταλικός νότος ζωντανεύει μπροστά μας, δεκαετίες περνάνε και οι αλλαγές είναι εμφανείς. Αλλαγές αποτυπωμένες τόσο όμορφα, που λαμβανουν χώρα τόσο μα τόσο ομαλά. Κατάφερε να φτιάξει ένα ημερολόγιο εικόνων. Περίπου εξήντα χρόνια μιας ολοζώντανης πόλης χώρεσαν στα πλάνα του. Ζεστά και φωτεινά χρώματα, πλάνα γεμάτα ήλιο, υγρασία... Σχεδόν μυρίζεις το χώμα! Και όλο αυτό το μωσαϊκό εικόνων να ντύνεται με την υπέροχη μουσική του Enio Morricone. Χαλάλι πραγματικά που δεν συνεργάστηκε με τον Ταραντίνο στους Μπάστερδους ώστε να μπορέσει να μας δώσει το μεγαλειώδες αυτό soundtrack! Γιατί κι αυτό θυμίζει κάτι από τα παλιά...

Μπορεί η διάρκεια να είναι μεγάλη αλλά νομίζω δεν κουράζει. Ζεσταίνει τόσο γρήγορα την καρδιά σου που απλά δεν χορταίνεις να βλέπεις μουτράκια πιτσιρικιών, να γελάς με τις ξεκαρδιστικές καταστάσεις, να συγκινείσαι αληθινά και ίσως να απορείς με το πόσο καρπερό μπορεί να είναι ένα ζευγάρι(νισάφι πια, εδώ δεν έχετε να φάτε και μου σκορπάτε μωρά κάθε τρεις και λίγο).

ΥΓ: Σήμερα όμως θα γίνουμε άντρες! Πάμε για Αναλώσιμους λέμε...

Καλοκαιρινή τηλεόραση

Φέτος ξεκίνησα μερικές καινούριες σειρές και συνέχισα κάποιες παλιότερες. Μακράν νικήτρια το True Blood που σκίζει και ξεσκίζει(με όλες τις έννοιες)! Χαμένη θα έλεγα το Hung που πέρυσι φαινόταν αρκετά promising αλλά τελικά δεν...

Οι καινούριες:

Haven: Σκέτη φόλα! Τραγικό και όταν το χειμωνιάτικο αντίστοιχο είναι το Fringe απλά το πετάς στα σκουπίδια. Αυτοτελή επεισόδια που όμως δεν έχουν ενδιαφέρον. Σαν να έκανε sex το Fringe με το Happy Town σε περιοχή με πυρηνικά και γεννήθηκε αυτό το έκτρωμα. Μούφα από όλες τις απόψεις! Κρατάω μόνο κανά δυο γκομενάκια που κυκλοφορούν και την ενδιαφέρουσα σε μερικές φάσεις σκηνοθεσία.

Rubicon: Μου αρέσει. Όμως θα καταλάβω απόλυτα και αυτόν που θα το βαρεθεί. Μου κίνησε από πολύ νωρίς το ενδιαφέρον καθώς γρίφοι, μαθηματικά παιχνίδια και τέτοια είναι totally my thing! Συμπαθητικούλης ο πρωταγωνιστής αλλά το δράμα του με αφήνει ασυγκίνητη. Θα δείξει... Μου άρεσε πολύ το όλο concept με τα σταυρόλεξα, θυμίζει κάτι βιβλία που διάβαζα παλιά στην παραλία. Άκρως καλοκαιρινό το βρίσκω! Σίγουρα θα το συνεχίσω.

Persons Unknown: Μεγάλη βλακεία. Το βλέπω μόνο και μόνο γιατί θα τελειώσει τώρα και αφού το έφαγα το γαϊδούρι ας δω και που θα το πάνε στο τέλος. Μυστήριο που σε αφήνει αδιάφορο, χαρακτήρες πιο χάρτινοι κι από πουλάκι οριγκάμι, σκηνοθεσία μέτρια και ένα ενοχλητικό εκτυφλωτικό φως όλη την ώρα(το κάνουν και στο Haven αυτό). Ανατροπές που φαίνονταν από την αρχή, διάλογοι αστείοι... Που να σταματήσω το κράξιμο; Στα συν η εμφάνιση της Ντουάλα σε badass ρόλο.


Οι παλιές:

True Blood: Μακράν η καλύτερη σαιζόν του. Σκηνές pure epicness που θα μείνουν στην τηλεοπτική cult ιστορία, μαύρο ειρωνικό χιούμορ, ο Allan Ball σατιρίζει με τον μοναδικό του τρόπο τους κοινωνικούς θεσμούς, νέοι χαρακτήρες φτιαγμένοι από awesomeness. Στόρι και εξελίξεις φυσικά υποτυπώδεις. Τι νομίζεις ότι βλέπεις; Πολύ sex, πολύ αίμα, πολύ γέλιο! Το απόλυτο φαν...

Psych: Θέλω να πω δυο κουβέντες γι΄αυτή τη σειρά! Τόσο random, τόσο αστεία και κυρίως αυθεντικά pop. Σε δέκα χρόνια θα την χαζεύουμε απλά για να θυμηθούμε τι ακούγαμε, τι φορούσαμε, τι σκηνικά παίζονταν τότε. Α και χαρακτήρες ο ένας καλύτερος από τον άλλο!

Hung: Η ντροπή του HBO. Συγγνώμη αλλά αυτή η σαιζόν δεν βλέπεται! Εννοείται το σταμάτησα. Sexy δεν το λες, έξυπνο ούτε για πλάκα, χαρακτήρες να γουστάρεις δεν υπάρχουν... Πραγματικά τον λόγο ύπαρξης αυτής της σειράς δεν μπορώ να τον αντιληφθώ!

Lie To Me: Από τις σειρές που παίζονται αυτή τη στιγμή και έχω δει, πραγματικά δεν παίζει άλλος ηθοποιός να σηκώνει έτσι μια σειρά. Και καθόλου ενδιαφέρον να μην είχαν οι υποθέσεις(που κακά τα ψέμματα κάποιες είναι η βαρεμάρα η ίδια) μόνο για τον Tim Roth αξίζει. Φεύγει νεράκι κάθε επεισόδιο... Δώστε του κανένα βραβείο άνθρωποι!

IT Crowd: Και να μη διάνυε άλλη μία εξαιρετική σαιζόν μόνο για το επεισόδιο Bad Boys θα έπρεπε να την αναφέρω! Μόνο που το σκέφτομαι γελάω... Τρέχτε να το δείτε(έστω μόνο αυτό).

ΥΓ1: Άρχισα και το Louie που φαίνεται ξεκαρδιστικό!
ΥΓ2:Το Royal Pains κινείται στα περσινά επίπεδα, χαλαρό και ξεκούραστο
ΥΓ3:Είδα και όλο το Happy Town και με θαυμάζω για τις αντοχές μου! Βραβείο αταίριαστου soundtrack.
ΥΓ4:Το Leverage το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό τελικά

Night on the Sun

 True Blood: Season 3 Episode 8

Πλάνα αρχείου: Give him the gun. Give him all the guns...

                                                                                        
Ο Rodriguez και ο Tarantino έχουν ένα κοινό... Σε κάθε συνέντευξη προαναγγέλλουν 10.000 καινούρια project, ταινίες κ.λ.π. από τα οποία στο τέλος δεν γίνεται τίποτα!!! Μας έχουν λοιπόν στο περίμενε και το μόνο που καταφέρνουν είναι να μαζευόμαστε οι φαν και να συζητάμε πω ΘΑ ήταν ΑΝ γινόταν κάθε μια από αυτές τις ιδέες λίγο πριν αρχίσουμε να ψάχνουμε για μια ακόμη φορά πίσω από τις λέξεις του Pulp Fiction(η εκδοχή να μην ήθελε να πει τίποτα ο ...ποιητής παρά να μας κάνει να συζητάμε με τις ώρες, απορρίπτεται ως πολύ εύκολη!). Ευτυχώς το Grindhouse εγχείρημα τους το πραγματοποίησαν με αποτέλεσμα δυο ταινίες που τα σπάνε!

Το Death Proof ήταν υπέροχο, να μην τα ξαναλέμε! Ας μιλήσουμε καλύτερα για το Planet Terror! Έχει δράση, έχει ζόμπι, έχει ωραίες και δυναμικές γυναίκες, έχει τον Freddy Rodríguez σε έναν απίστευα κυνικό ρόλο να τα κάνει όλα λίμπα... Θέλουμε τίποτα άλλο; Εγώ ναι! Τον Quentin σε psycho ρόλο με διεστραμμένο βλέμμα... Ω ναι κι αυτός εκεί!

Απίστευτη αναβίωση των Grindhouse ταινιών!Από τα κακόγουστα σεξιστικά αστεία και τις πέραν του δέοντος cool ατάκες και χαρακτήρες μέχρι το missing reel!!! Υπέροχα ρετρό που το ευχαριστιέσαι μέχρι το τελευταίο κλισέ δευτερόλεπτο! Μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα κιόλας στο τέλος...


Ο Rodriguez δεν διαφοροποιείται εύκολα στις ταινίες του. Πάντα θα υπάρχει το ίδιο στυλ μουσικής, ένας sexy χορός, ένας έρωτας που θα γεννιέται(ή εκπληρώνεται) κάπου ανάμεσα σε σφαίρες που πέφτουν βροχή κ.λ.π.. Όταν στην σχεδόν πάντα ίδια μουσική προστίθενται metal στοιχεία, πρωταγωνίστρια στον χορό είναι η  αναμφίβολα αισθησιακή (αλλά απίστευτα αντιπαθητική) Rose McGowan και η πιο συγκινητική στιγμή του έργου είναι εν μέσω πτωμάτων, μετά από απίστευτη σκηνή δράσης και πριν την διάσωση με ελικόπτερο... έχουμε την απόλυτη Rodriguez συνταγή!!!

Αυτός είναι ο Rodriguez που αγαπάμε και μακάρι να μην αναλωθεί σε όλα αυτά τα ριμέικ που σκέφτεται αλλά να προχωρήσει επιτέλους στο πολυαναμενόμενο Sin City 2... Barbarella, Red Sonia(ex θυμάσαι γέλιο;), και Women in Chains και σε όλα πρωταγωνίστρια η Rose McGowan είναι too much!

Bringing Out The Dead

Αν μου ζητήσεις να σου πω τις αγαπημένες μου ταινίες του Scorsese σίγουρα δεν θα την αναφέρω! Ούτε καν θα τη θυμηθώ νωρίς σε μια συζήτηση για τον Marty. Όμως κάθε φορά που θα τύχει να τη δω, θα έχει πάνω μου μια παράξενη επιρροή! Το Bringing Out The Dead δεν θα ήταν ποτέ μεγάλο όνομα ή ηχηρή μεταγραφή, είναι όμως κρυφό ταλέντο(έχει πλεμόνια και τέτοια που θα έλεγε κι ο Αλέφαντος!)

Μερικές νύχτες από την καθημερινότητα ενός τραυματιοφορέα μπορούν όχι μόνο να έχουν ενδιαφέρον αλλά να γεννήσουν κι ένα σωρό ιστορίες. Σίγουρα πρόκειται για δύσκολη δουλειά που θέλει γερό στομάχι και νεύρα. Ο Frank επιλέγει να την αντιμετωπίσει με πιο σίγουρα μέσα όπως το αλκοόλ!

Ψυχόδραμα(πόσο γελάω με αυτή τη λέξη) που πραγματικά εκθέτει ανεπανόρθωτα τον Frank στα μάτια του θεατή. Ο Cage δεν είναι απ΄τις αδυναμίες μου αλλά η κλαψιάρικη φάτσα του ταιριάζει γάντι στη μιζέρια του ήρωα! Ένας ήρωας που σεναριογράφος και σκηνοθέτης δεν θα έλεγα ότι του φέρονται με τον καλύτερο τρόπο! Άτυχος και με τη μίζερη στάση του να εμποδίζει οποιαδήποτε στροφή της τύχης, μοιάζει καταδικασμένος να του συμβαίνουν τα χειρότερα ως την αιωνιότητα(κι ακόμη περισσότερο). Κυνηγάει(και τον κυνηγάνε) φαντάσματα και μνήμες και ο ίδιος μοιάζει μπερδεμένος και χαμένος κάπου εκεί που η φαντασία και η πραγματικότητα συναντιούνται!

Όλη αυτή την ψυχολογική κατάσταση του ήρωα δεν θα έλεγα ότι την περνάει στον θεατή ο Cage με την ερμηνεία του(που αν και δεν θέλω να το παραδεχτώ, δεν είναι καθόλου κακός), όσο ο Scorsese με την σκηνοθεσία του. Οι κινήσεις της κάμερας και κυρίως ο τρόπος που χειρίζεται τα φώτα της πόλης σε κάνουν μέρος της περίεργης, ημιμεθυσμένης πραγματικότητας του Frank.

Υ.Γ.: Για True Blood αριστερά.

Amsterdam 2010

                                                                               
Γύρισα και βρήκα μια απαίσια ζέστη!!! Πώς την παλεύουμε εδώ; Ήταν γαμάτα και όχι ότι ενδιαφέρει κανέναν αλλά εγώ θα γράψω τα δέκα πράγματα που μου έμειναν από το Άμστερνταμ:

1) Οι βαλίτσες μας ταξίδεψαν με άλλη πτήση! Βλαμμένη Alitalia κάτι ξέρουν όλοι και την αποφεύγουν. Μια μέρα είμαστε με τα ίδια ρούχα. Κάναμε μπάνιο με σαπούνι για τα χέρια!!! Η ατέλειωτη μπίχλα αλλά εμείς απτόητες, δεν μασήσαμε.

2) Μέναμε σε ένα απίθανο διαμέρισμα, τίγκα στην Audrey!

3) Στο Sex Museum είχε άπειρο γέλιο... Βέβαια ήταν κάτι βλαμμένα που κακάριζαν και έμπαιναν μπροστά όταν θέλαμε να βγάλουμε φωτογραφίες!

Εεεε ψιτ!

4) Γυρίσαμε άπειρα μουσεία. Ήταν κωλοπανάκριβα αλλά άξιζε απίστευτα.

Πέντε λεπτά το κοιτούσα. Τι μου θύμισε;

5) Είναι τέλειο να γυρνάς με ποδήλατο! Έχει ποδηλατόδρομους και ποδηλατοφανάρια. Είμαστε όμως λίγο όργια κι επειδή το βράδυ φοβόμασταν μη μας τα κλέψουν τα βάζαμε στο σαλόνι!

Εγώ πήρα παιδικό! Έπεσα και κάτω... Ενώ ήμουν σταματημένη... Το fail μου δεν έχει όρια

6) Αν σας πει κανείς να προσέχετε και τέτοια να ξέρετε ότι λέει

Μέναμε ανάμεσα σε τρία coffee shops, ένα gay τσοντάδικο κι ένα gay sex shop και απέναντι από δυο βιτρίνες με κοπελίτσες ελαφριά ντυμένες(καλά αυτές δεν κρύωναν?). Σε πιο ήσυχο μέρος δεν έχω μείνει!!!

7) Τέλεια περάσαμε σε έναν γιγάντιο ζωολογικό κήπο-ενυδρείο-πλανητάριο!

Αυτό το ζώο δεν είναι καθόλου σοβαρό!

8) Τα Παόκια είναι γραφικά! Πολύ γέλιο... εκεί που περπατούσαμε αμέριμνες ακούμε από απροσδιόριστη κατεύθυνση "Ω Παοκάρα, είχα δέντρα στα Ζωνιανά". Πάντα εντός κλίματος οι καλοί μου!

9) Μια και έπιασα τα ποδοσφαιρικά, πήγαμε στη Haineken και στο Τσου-Λου δωμάτιο(χορηγός γαρ) είχε μπάλα με γαυρουπογραφές και τα γάντια του Νικοπολίδη!

Που είστε βαζελάκια;

10) Το φαγητό ήταν μουφαδένιο! Μόνο τα Hot Dog μετράνε. Τρώγαν πατάτες με μαγιονέζα. ΠΟΛΥ! Καλά τα έλεγε ο Vince... Γεια σου ρε Quentin ποπκαλτουρά :)

Όσο για τα τρία που φημίζεται το Άμστερνταμ...

Η φάση με τις βιτρίνες είναι μια βλακεία κι αυτές δεν λένε πολλά(στην περιοχή των κόκκινων φαναριών τουλάχιστον, αυτές απέναντι από το σπίτι μας ήταν ομορφούλες)!

Δεν χρειάζεται να πας σε coffee shop. Αρκεί να αναπνέεις... Μάλλον γι΄αυτό είναι όλοι ήσυχοι, χαλαροί, χαρούμενοι κι ευγενικοί!

Τουλίπες δυστυχώς δεν είδα :(

Hup Holland Hup!

ΥΓ: Καλό μου, αφιερωμένο! Δεν με ταλαιπώρησες καθόλου κι ας σε χτύπησε αλύπητα η μοίρα(inside joke!).