As though looking throusth a dusty window pane, the past is something he could see, but not touch. And everything he sees is blurred and indistinct...

                                                                        
Το Σάββατο που μας πέρασε έκανα ένα τραγικό λάθος! Ξαναείδα το Fountain. Το θυμήθηκα με αφορμή μια συζήτηση για το αν είναι το αριστούργημα του Αρονόφσκι ή όχι (I've got news for you: φυσικά και είναι) και το θεώρησα αρκετά έξυπνο να το δω μεσημέρι Σαββάτου... Και αν διάλεγα τρεις ταινίες που ορίζουν το "είναι" μου, το Fountain πιθανότατα θα ήταν μία από αυτές, οπότε δεν μπορώ να μοιραστώ αυτά που νιώθω όταν τη βλέπω. Απλά μια σκηνή:

Εκεί που το παρελθόν και το μέλλον συναντούν το παρόν, ακριβώς εκεί το Fountain μπορεί να σε κάνει χάλια...

Κι επειδή ο μαζοχισμός μου δεν έχει όρια, έβαλα στο καπάκι το δισκάκι του 3-Iron. Το άφησα απλά να παίζει αλλά όπως πάντα βρέθηκα να παρακολουθώ αποσβολωμένη! Κάποιες φορές ένα βλέμμα ή ένα άγγιγμα αρκεί. Εκείνος κλέβει στιγμές, εκείνη ζητάει απεγνωσμένα οι στιγμές της να κλαπούν... Διαφορετικοί, ίδιοι... λίγη σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι πως και οι δύο είναι μόνοι και όταν βρεθούν μαζί δεν θα χρειαστεί να μιλήσουν! Με κάποιους ανθρώπους μπορείς να μοιράζεσαι τη σιωπή. Κι επειδή αυτό το θεωρώ μεγάλη ευτυχία, επειδή την πρώτη φορά που είδα αυτή την ταινία ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη, γιατί μου θυμίζει πολύ αγαπημένες στιγμές, γιατί νιώθω άβολα να τη βλέπω με παρέα, για όλους αυτούς και για πολλούς ακόμη λόγους είναι η πιο "δική μου" ταινία! Ολομόναχοι μαζί ή...μαζί ολομόναχοι;

Και μια και το ποστ έγινε άκρως προσωπικό ας βάλω και τη σκηνή που σε όλη μου τη ζωή δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ!

Give me back my broken night my mirrored room, my secret life it's lonely here, there's no one left to torture...