Baarìa

                                                                            
Όταν είχα δει το trailer της νέας ταινίας του Tornatore το είχα λατρέψει και περίμενα να τη δω. Όχι με μεγάλη ανυπομονησία και σίγουρα όχι με τις μεγαλύτερες προσδοκίες καθώς πρόκειται για είδος που με κάνει εύκολα να βαριέμαι. Όμως μια φίλη που είναι ακόμη χειρότερη από μένα με τέτοιες ταινίες το είδε και της άρεσε(ή μήπως ήταν η καλή παρέα που είχε μαζί; -γκουχ, γκουχ-) οπότε ήμουν πλέον σίγουρη ότι θα την απολαύσω. Τελικά όχι απλά την απήλαυσα αλλά την αγάπησα αυτόματα. Βγήκα χαμογελώντας από την αίθουσα και κατευχαριστημένη.

Η ζωή στην πόλη της Bagheria μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Εστιασμένη σε αυτή της οικογένειας Torrenuova(ή μήπως Tornatore;)της οποίας βλέπουμε τις τρεις γενιές να περνάνε από το πανί. Τρεις γενιές διαφορετικές αλλά απόλυτα δεμένες. Η μία εξέλιξη της επόμενης, φυσικό επακόλουθο τόσο του παρελθόντος όσο και του εκάστοτε παρόντος. Σε αυτή την ταινία δεν μένει τίποτα στάσιμο. Τα πάντα κυλούν, αλλάζουν αλλά μένουν δεμένα μεταξύ τους. Γιατί το παρελθόν μας είναι αυτό που μας καθορίζει, μας κάνει αυτό που είμαστε και βάζει τα σημεία αναφοράς στη ζωή μας. Και αυτό ακριβώς είναι που πραγματεύεται η ταινία. Ο Tornatore περιβάλλει με αγάπη και φροντίδα τους χαρακτήρες του, τους χαρίζει συγκινητικές αλλά και αυθεντικά αστείες στιγμές και στο τέλος τους κάνει αγαπημένους σου φίλους.

Είναι γεγονός πως σε μια εποχή με τέτοιο κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρό και δεδομένου ότι ο πρωταγωνιστής ασχολείται θερμά με την πολιτική θα μπορούσε να δοθεί περισσότερη σημασία σε κάποια ζητήματα τα οποία αντιμετωπίζονται εντελώς επιφανειακά. Από την άλλη όμως, το ότι επιλέγει να μείνει στους πρωταγωνιστές, να είναι μια ταινία καθαρά γι΄αυτούς και να τους δείξει σε όσες περισσότερες πτυχές τις ζωής τους είναι δυνατόν εμένα προσωπικά μου άρεσε. Εξάλλου η ταινία παραείναι προσωπική για να αντέξει κάτι διαφορετικό. Γιατί δεν πρόκειται ούτε για ιστορική, ούτε για πολιτική αλλά ούτε και για κοινωνική ταινία. Είναι απλά η ιστορία της οικογένειας Torrenuova

Ο Τορνατόρε μας χαρίζει γενναιόδωρα εικόνες μεσογειακές, θερμές, σκονισμένες! Ο Ιταλικός νότος ζωντανεύει μπροστά μας, δεκαετίες περνάνε και οι αλλαγές είναι εμφανείς. Αλλαγές αποτυπωμένες τόσο όμορφα, που λαμβανουν χώρα τόσο μα τόσο ομαλά. Κατάφερε να φτιάξει ένα ημερολόγιο εικόνων. Περίπου εξήντα χρόνια μιας ολοζώντανης πόλης χώρεσαν στα πλάνα του. Ζεστά και φωτεινά χρώματα, πλάνα γεμάτα ήλιο, υγρασία... Σχεδόν μυρίζεις το χώμα! Και όλο αυτό το μωσαϊκό εικόνων να ντύνεται με την υπέροχη μουσική του Enio Morricone. Χαλάλι πραγματικά που δεν συνεργάστηκε με τον Ταραντίνο στους Μπάστερδους ώστε να μπορέσει να μας δώσει το μεγαλειώδες αυτό soundtrack! Γιατί κι αυτό θυμίζει κάτι από τα παλιά...

Μπορεί η διάρκεια να είναι μεγάλη αλλά νομίζω δεν κουράζει. Ζεσταίνει τόσο γρήγορα την καρδιά σου που απλά δεν χορταίνεις να βλέπεις μουτράκια πιτσιρικιών, να γελάς με τις ξεκαρδιστικές καταστάσεις, να συγκινείσαι αληθινά και ίσως να απορείς με το πόσο καρπερό μπορεί να είναι ένα ζευγάρι(νισάφι πια, εδώ δεν έχετε να φάτε και μου σκορπάτε μωρά κάθε τρεις και λίγο).

ΥΓ: Σήμερα όμως θα γίνουμε άντρες! Πάμε για Αναλώσιμους λέμε...