Καμία Έκ(π)λειψη...

(Βραβείο αποτυχημένου τίτλου ανάρτησης. Ευχαριστώ εκ των προτέρων)                                              

                                          

Σαν παιδί κι εγώ πήγα και είδα την Έκλειψη! Και κάπου εδώ θα έγραφα "τι το΄θελα;" αλλά δεν θα το κάνω γιατί αφενός πέρασα υπέροχα άσχετα με το πόσο φόλα ήταν και αφετέρου ήμουν με εξαιρετική παρέα που στο τέλος της βραδιάς με έκανε να χρησιμοποιήσω την ατάκα "there wolf, there castle" και να...make sense! Ευχαριστώ λοιπόν γι΄αυτό. Πάμε τώρα στην έκλειψη που με εξέπληξε ευχάριστα όταν συνειδητοποίησα ότι η πλοκή τρώει περισσότερο από ένα τέταρτο! Μπράβο παιδιά και εις ανώτερα!

Η πονεμένη κοκκινομάλλα βαμπιρέλα από τα προηγούμενα ετοιμάζει στρατό με just made βρικόλακες καθώς ένας φρέσκος βρικόλακας είναι πιο δυνατός από έναν ώριμο, παλιό(say what???). Με το στρατό αυτό θέλει να ξεπαστρέψει τη Μπέλα για να νιώσει ο Έντουαρντ την απώλεια που ένιωσε εκείνη όταν της σκότωσε το γκόμενο! Και κάπου εδώ πρέπει ΟΛΟΙ να δουν True Blood και κυρίως το προηγούμενο επεισόδιο για να μάθουν ενδιαφέροντες τρόπους να καθαρίσουν το γκομενάκι του βάμπιρα που θέλουν να κάνουν να πονέσει!

Με όλη αυτή την αναμπουμπούλα κι επειδή η Μπέλα μπορεί να μην είναι καμιά γκομενάρα αλλά έχει καλή καρδιά και κυρίως μεγάλη λυκάνθρωποι και βαμπίρ συνεργάζονται για να σώσουν την κορασίδα. Μια ολόκληρη πόλη δεν έχει άλλο χαβά από το να σώσει τη Μπέλα. Κάποια στιγμή γίνεται η μάχη που ήταν καλή(αν και ιδιαίτερα εύκολη) και βαμπιρολυκάνθρωποι σπάνε τα κακιασμένα βαμπίρ στο ξύλο. Και αυτό το κάνουν στην κυριολεξία. Γιατί πέρα από το ότι η μάχη λαμβάνει χώρα μέρα(το συνηθίσαμε πια αυτό) τα βαμπίρ όταν τα σκοτώσεις σπάνε(say what again???). Σαν πορσελάνινες κούκλες γιατί σου λέει ταινία με βαμπίρ είναι μη το ξεφτιλίσουμε με πολύ αίμα! Και κάπου εδώ πρέπει ΟΛΟΙ να δουν True Blood για άλλη μια φορά και να παρατηρήσουν την αηδία στην οποία μετατρέπεται το βαμπίρ που πεθαίνει.

Πέρα από αυτό το χαμό η μικρή μας νιώθει περισσότερο από ποτέ το πόσο διχασμένη είναι μέσα της σε σχέση με τον ποιο άντρα(;) θέλει δίπλα της. Από τη μία ο hot(κυριολεκτικά και μεταφορικά) Τζέικ, λυκάνθρωπος που βράζει το αίμα του. Θερμός, νταβραντισμένος και με βρώμικες σκέψεις. Από την άλλη ο Έντουαρντ το ψυχρό βαμπίρ που όταν ξαπλωμένοι σε υπερκρεβατάρα και ολομόναχοι στο σπίτι του λέει ότι τον θέλει κι αρχίζει το ξεκούμπωμα εκείνος της απαντάει ότι θέλει πρώτα να την παντρευτεί(say what for anoher fucking time???). Κι ενώ πάντα πίστευα ότι ανάμεσα σε λυκάνθρωπο και βαμπίρ δεν θα είχα ποτέ δίλημμα πλέον θεωρώ ότι το θέμα χρίζει σκέψης όταν το βαμπίρ είναι γκέι! Σοβαρά τώρα, το βλέπουν αυτό παιδιά στην εφηβεία; Είναι σοβαρά πρότυπα ένας ανέραστος φλώρος και μια επιπόλαιη πιτσιρίκα που παίρνει αποφάσεις ζωής με βάση τις ορμόνες τις που τρελαμένες χτυπάνε κόκκινο; Πραγματικά αρχίζω να πιστεύω ότι είναι μέχρι και επικίνδυνες αυτές οι ταινίες!

Επίσης σε κάποια φάση Έντουαρντ και Μπέλα κατασκηνώνουν σε ένα βουνό. Έχει πάει και ο Τζέικ για παραπάνω προστασία αλλά κυρίως για να κρατάει το φανάρι. Αρχίζει και χιονίζει κι εννοείται η Μπέλα με ένα από εκείνα τα πουκαμισάκια που δε λέει να βγάλει από πάνω της κουλουριάζεται κάτω από το πάπλωμα ενώ ο ψυχρός βάμπιρας δεν μασάει(το σκυλί το έχουν έξω προφανώς). Και λέω θα γίνει του Brokeback Mountain τώρα "έλα μέσα παλικάρι μου να ζεσταθείς", θα βγει ο Έντουαρντ απ΄τη ντουλάπα, θα πετάξουν την κοιμισμένη στο κρύο και θα ζήσουν οι δυο τους ευτυχισμένοι. Αλλά όχι, ο Τζέικ μπαίνει μέσα αγκαλιάζει τη Μπέλα κι έχει μια πολιτισμένη συζήτηση με τον Έντουαρντ ενώ δεν βλέπουμε τι κάνει κάτω από τις κουβέρτες! Δύο άντρες θέλουν την ίδια γυναίκα. Αυτοί οι δύο άντρες είναι ταυτόχρονα πλάσματα σκοτεινά με ισχυρά ένστικτα. Α είναι και αιώνιοι εχθροί... Και το ρίχνουν στην κουβέντα. Ρεαλιστικό δε λέω!

Σκηνοθετικά ήταν κάπως καλύτερο. Για άλλη μια φορά είχε εξαιρετική φωτογραφία και ενδιαφέρουσα μουσική. Από ερμηνείες πάλι... Ο Έντουαρντ φαίνεται σαν να πονάει κάπου(πέρα από τις δύσκολες διαιρέσεις που συνεχίζει να κάνει για να δείξει προβληματισμένος), ο Τζέικ περιορίζεται στο (πλούσιο ομολογουμένως) ταλέντο των κοιλιακών του και η καημένη η Μπέλα ενώ έχει προοπτικές περιφέρει μια κούραση και μια βαρεμάρα. Όλο (όλο όμως) το καστ έφαγε τη σκόνη της Ντακότα που κατάφερε να είναι καθηλωτική, μαγευτική και bitcy στο λίγο που εμφανίστηκε.

Edit γιατί το ξέχασα: Τελικά μετά από μια περιπέτεια καταλήξαμε να το βλέπουμε σε multiplex από αυτά τα αισχρά που δεν κάνουν διάλειμμα! Κάπου στη μια ώρα κάποιος κύριος ή κατουριόταν ή δεν άντεξε το δράμα της Μπέλα και σηκώθηκε να βγει από την αίθουσα. Κάνω το πικρόχολο σχόλιο μου και τον παρακολουθώ να επιστρέφει σε δευτερόλεπτα και να κατευθύνεται στην άλλη πλευρά. Αρχίζει να τραντάζει μια πόρτα που προφανώς δεν άνοιγε. Ξαναφεύγει για να δοκιμάσει ξανά από την άλλη. Έχουμε φυσικά λυθεί στα γέλια όταν ανάβουν τα φώτα! Ο θεός δεν ξέρω πως τα κατάφερε αλλά ΑΝΑΨΕ ΤΑ ΦΩΤΑ! Τελικά έχω την αίσθηση ότι δεν επέστρεψε... Άγνωστη Μορφή του σινεμά είσαι τεράστιος :)