In the Beginning

Dexter: Season 5 Episode 10

The Human Centipede (First Sequence)

                                              

Είδα το Human Centipede κυρίως γιατί πολλά λέγονται γι΄αυτό και το πετυχαίνω συνεχώς μπροστά μου. Δεν μπορώ όμως να πω ότι σχημάτισα άποψη. Η ιδέα της ταινίας είναι κάτι χιλιοπαιγμένο αλλά πολύ αγαπημένο και ναι, κάθε τρελός που τη βρίσκει με ανθρώπινα πειραματόζωα θα είναι πάντα ευπρόσδεκτος στην ταινιοθήκη μου. Του τρελού γιατρού η ιδέα ήταν πραγματικά πανέξυπνη! Όχι σκέψου το... Θέλει να φτιάξει κάτι σαν σιαμαία τρίδυμα που θα είναι όπως η εικονίτσα από κάτω!

Κάτι σαν εκείνο το τραγουδάκι που μάθαινα στο σχολείο "αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια" σε αρρωστημένη έκδοση. Κι εδώ έχω αρχίσει και αμφισβητώ την ψυχική υγεία του σεναριογράφου-σκηνοθέτη αλλά συνήθως σε ωραία πράγματα οδηγεί αυτό.

 

 

Δεν έχω σοβαρές ενστάσεις με την ταινία. Ίσα ίσα κάποια πράγματα τα βρήκα εξαιρετικά. Όμως τελικά μήπως ήταν κάπως...αχρείαστη; Γιατί φαν δεν το λες. Σε προβληματίζει; Ούτε. Μήπως σου προσφέρει τίποτα έντονα συναισθήματα; Προσωπικά αδιάφορη με άφησε. Κάπως "ναι, ok, και;". Νιώθω ότι ήθελε να προκαλέσει, να είναι πιο σοκαριστική από όσο ήταν (ή εγώ δεν σοκάρομαι εύκολα) και κυρίως νιώθω πως ο δημιουργός είχε κάποια παλαβή ιδέα στο μυαλό του αλλά δεν μου την πέρασε. Δυστυχώς δεν είναι πολύ καλή ταινία, ούτε και πολύ κακή. Κι όπως έχω πει πολλές φορές για μένα αυτό είναι το χειρότερο.

Η ιδέα του Δόκτορα είναι αρρωστημένη. Και ο Dieter Laser είναι εκπληκτικός. Creepy και πειστικά παράφρονας. Φλερτάρει με την καρικατούρα αλλά τελικά ήταν πολύ καλός. Μ΄αρέσει που αποτύπωνε στις κινήσεις και τις εκφράσεις το ταραγμένο του μυαλού του ήρωα που ενσάρκωνε. Οι κοπελίτσες μέτριες μέχρι την ώρα που σταματάνε να μιλάνε(για τεχνικούς λόγους) και αρχίζουν το μουγκάνισμα. Σε αυτό ήταν πολύ καλές αλλά έπιαναν ενοχλητικές συχνότητες και έπαθα πονοκέφαλο. Ο Ιάπωνας της παρέας που παίρνει και την ευνοϊκή πρώτη θέση στη σαρανταποδαρούσα είναι απολαυστικός. Βρήκα τέλειο το ότι δεν ξέρουμε τίποτα γι΄αυτόν(και άρα πως θα αντιδράσει) αλλά κυρίως το ότι δεν καταλαβαίνει και δεν τον καταλαβαίνουν. Προφανές λοιπόν γιατί επιλέχτηκε πρώτος από τον Δόκτορα.

Σκηνοθετικά ήταν συμπαθητικό, σεναριακά όμως εξαντλείται στην πρωτότυπη ιδέα της ανθρώπινης αλυσίδας. Από εκεί και πέρα εξελίσσεται αρκετά φλατ και το φινάλε δεν είναι ούτε πρωτότυπο, ούτε τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν θα την πρότεινα γιατί δεν είναι για όλα τα στομάχια(αλλά ειλικρινά έχουμε δει και χειρότερα πράγματα) και γιατί δεν βρίσκω το λόγο ύπαρξής της. Αν κάποιος ανακάλυψε το point του δημιουργήματος ας με διαφωτίσει. Πάντως δύσκολα θα μου βγάλεις από το μυαλό ότι το μόνο που ήθελε ο δημιουργός είναι να προκαλέσει σοκ. Και δεν το κατάφερε και άψογα αν με ρωτάς!

They just fucked with the wrong Mexican...

                                                                                                          

Όχι απλά περίμενα αυτή την ταινία όσο λίγες, αλλά περίμενα και όλο το συνοδευτικό: σινεμά, νάτσος, χαβαλέ! Πήγα νωρίς νωρίς, βολεύτηκα, και περίμενα. Δεν με απογοήτευσε στο παραμικρό. Κυρίως γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα αναδεικνύει στο έπακρο τον εντυπωσιακό Danny Trejo, θα έχει cool σκηνικά, καλτ μορφές(ναι Tom Savini καλέ μου, για σένα λέω), τον πολύ πολύ αγαπημένο μου Jeff Fahey(μου αρέσει πολύ αυτός ο άντρας) και πολύ πολύ σπλάτερ. Επίσης όπως περίμενα ήταν κάπως ξαναζεσταμένη σούπα και δεν ήταν τόσο γαμιστερό όσο το Planet Terror. Όμως μιλάμε για πολύ χαβαλέ και στο φινάλε, ποιος νοιάζεται;

Ο Machete βρίσκεται κυνηγημένος από τους πάντες και πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του. Ή σχεδόν, καθώς η Jessica Alba και η Michelle Rodriguez στέκονται στο πλευρό του γοητευμένες από το ήθος του και γιατί είναι άγριο αγόρι που του αρέσει να παίζει με κοφτερά μαχαίρια. Long story short γίνεται της κακομοίρας, αίμα, κεφάλια, έντερα(oh yeah, για άλλη μια φορά εντεράκι έπαιξε το ρόλο σκοινιού) πετιούνται προς πάσα κατεύθυνση, έχουμε μια σταύρωση, τον Machete να μαθαίνει να στέλνει SMS, ωραίες γυναίκες με μεγάλα όπλα(όπου όλες σχεδόν περνάνε από την αγκαλιά του Trejo) και έναν κύριο De Niro σε κέφια...

Δεν ξέρω αν ο Robert(μου επιτρέπεις τον ενικό γλυκέ μου ε;) είχε στο μυαλό του να περάσει πολιτικά μηνύματα ή αν έβλεπε κάτι πιο βαθύ στην ταινία του αλλά ας μην το ψαχουλέψουμε. Προσωπικά ήταν και το τελευταίο που ζητούσα. Ακούγονται ωραίες ατάκες με τις καλύτερες ήδη γνωστές από το trailer, η μουσική είναι δυνατή με αποκορύφωμα το Ave Maria στην υπέροχη σκηνή της εκκλησίας και το Grindhouse βρωμάει από χιλιόμετρα. Σαν χθες μου φαινόταν τότε που το Machete ήταν απλά ένα μουφαδένιο trailer. Πόσο πολύ χάρηκα!

Ο Danny Trejo είναι γαμάτος. Δεν το περίμενα αλλά δεν ήταν απλά αξιοπρεπής. Το έχει ο άνθρωπος, έστω κι αν είναι ο μοναδικός ρόλος που μπορεί να παίξει. Από τις γυναίκες η Rodriguez αφήνει πολλά χιλιόμετρα πίσω την Alba. Για τους υπόλοιπους δεν χρειάζεται να πω κάτι. Ο De Niro παραμένει ηθοποιάρα, ο Fahey cool και ο Seagal ανέκφραστος! Η ταινία γενικά είναι κάτι που ήθελα να δω αλλά όχι να ξαναδώ. Νομίζω ότι το b-movie style που Robert και Quentin έφεραν στη μόδα με το αποτυχημένο(εισπρακτικά πάντα) Grindhouse πλέον το χορτάσαμε και στην τελική δεν είναι κάτι που πρέπει να γίνεται εσκεμμένα. Σίγουρα δεν θα γίνει όσο καλτ θα μπορούσε, σίγουρα δεν είναι η καλύτερη ταινία του Robert αλλά θα σου δώσω δύο πολύ σοβαρούς λόγους για να τη δεις: Ο Danny Trejo επιτέλους πρωταγωνιστεί και είναι τόσο cool και τόσο πολύ γαμάτος που δεν το πιστεύεις και ο De Niro ξαναοδηγεί ταξί!

      

Teenage Wasteland

                                                      

Dexter: Season 5 Episode 9

                                                    

Vatos

             

The Walking Dead: Season 1 Episode 4

                     

Scarlett Johansson

                                                                                           
Μια και σήμερα έχει γενέθλια η Scarlett Johansson και δεν έχω και τι ανάρτηση να κάνω ας θυμηθούμε μερικές εμφανίσεις τις και τις προσωπικές μου αγαπημένες!

5.  Ghost World-Terry Zwigoff (2001)

Rebecca

4. The Prestige-Christopher Nolan (2006)

Olivia Wenscombe

3. Vicky Cristina Barcelona-Woody Allen (2008)

Cristina

2. Match Point-Woody Allen (2005)

Nola Rice

1. Lost in Translation-Sofia Coppola (2003)

Charlotte

                                     

When You're Strange...

                                                                             
Είχα καιρό γράψει αυτή την ανάρτηση όμως τη φύλαγα μήπως και βρει διανομή το ντοκιμαντέρ. Αλλά επειδή δεν το κόβω και μια και είναι πολύ εύκολο να το βρείτε και να το δείτε θα ποστάρω σήμερα τη σαχλαμάρα που έγραψα!

Το ντοκιμαντέρ ξεκινάει με τον Jim να βγαίνει από ένα τρακαρισμένο αμάξι. Tον βλέπουμε να κάνει ωτοστόπ, να οδηγεί(αυτά τα εμβόλιμα πλάνα παίζουν από το τέλος προς την αρχή). Ακούγεται ραδιόφωνο. Ο εκφωνητής ανακοινώνει ότι ο Jim Morrison είναι νεκρός! Εκεί μου σηκώθηκε η τρίχα και αυτόματα συγκινήθηκα... Ο Morrison και οι Doors ήταν όλη μου η εφηβεία! Η μουσική που με συντρόφευε καθημερινά. Αργότερα με σημάδεψε ο ποιητής Morrison... Αυτά τα σκόρπια λόγια που μπλέκουν την πραγματικότητα με την παράνοια. Για αυτούς και πολλούς περισσότερους λόγους ότι αφορά στους Doors, αφορά και μένα. Και πάντα είμαι έτοιμη να δαγκώσω αν δεν φερθούν με τον απαραίτητο σεβασμό σε αυτόν τον άνθρωπο.

 

Το When You're Strange αφηγείται την ιστορία των Doors, χωρίς να λέει καινούρια πράγματα. Λίγο πολύ όλα τα ξέραμε. Αλλά τα κείμενα βγάζουν αγάπη και θαυμασμό αληθινού φαν. Χωρίς να είναι εντυπωσιακά δίνουν όμορφα την κατάσταση της εποχής. Καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί ο κόσμος είχε ανάγκη τους Doors και ειδικότερα τον Morrison. Και είχε πολλά να δώσει. Τα έδωσε μαζεμένα και ίσως παραπάνω από όσο άντεχε. Προσπαθώ να γράψω για το ντοκιμαντέρ αλλά όλο στον Τζιμάκο καταλήγω και συγγνώμη για το ασύντακτο αυτό κείμενο. Και μια που πετάω άσχετα να πω για μια υπέροχη σκηνή:  Name? - Jim. - Occupied? - Χμμμ, και χαμογελάει! Πόσο βαθιά χαραγμένο στο μυαλό μου έμεινε αυτό το χαμογελάκι του Jim. Όπως και η ανατριχίλα όταν μετά τον θάνατο των Χέντριξ και Τζόπλιν, στα 27 τους αμφότεροι, ο Jim λέει: "Κοιτάτε το νούμερο 3"!

 

Για τις μουσικές δεν θα πω κάτι. Όλα τα γνωστά κομμάτια είναι εκεί. Ενδιαφέροντα trivia για κάποια από αυτά. Μεγάλη ήταν η χαρά μου που άκουσα για λίγα δευτερόλεπτα το Take It As It Comes(που είναι το αγαπημένο μου κομμάτι). Θα τους δεις να ηχογραφούν, τον Jim σχεδόν μόνιμα σε μη νηφάλια κατάσταση, τη φιλία που ξεθωριάζει μεν αλλά είναι πάντα εκεί! Εστιάζει στον Morrison αλλά για όλα τα μέλη έχει ενδιαφέροντα στοιχεία. Ο Ray Manzarek που είναι και μεγάλη μου λατρεία σε υπέροχες στιγμές. Ακούμε και δυο τρία πράγματα για την Παμ αλλά ξέρετε πως είναι αυτά, θα συμπαθήσουμε ποτέ τον μεγάλο έρωτα κάποιου lead singer? Μάλλον όχι.

 

Τα αρχειακά πλάνα σε κάνουν να ξεχνιέσαι τόσο που βγαίνεις απ΄την αίθουσα και νομίζεις ότι μεταφέρθηκες σε άλλη εποχή! Η κακή ποιότητα των περισσότερων από αυτά γρήγορα συνηθίζεται και κάποια από αυτά σε κάνουν να νιώθεις ότι με μαγικό τρόπο τους παρακολουθείς από κάποια χρονοκλειδαρότρυπα. Σχεδόν αισθάνεσαι αμήχανα που είσαι τόσο κοντά τους, που μιλάνε άνετα χωρίς να γνωρίζουν ότι είσαι εκεί. Θέλω να γράψω τόσα πολλά που όμως δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ταινία αυτή καθεαυτή, οπότε κλείνω το κείμενο με την τελευταία φράση του When You're Strange: Για να καείς πρέπει να έχεις φωτιά μέσα σου... Ή κάπως έτσι ;)

There's no place I can be Since I found Serenity...

                                                                                
Γράφω και σβήνω εδώ και μέρες. Προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου γι΄αυτή τη σειρά και δυσκολεύομαι τόσο πολύ. Το σίγουρο είναι πως όλες οι σκέψεις μου είναι καλές και ευχάριστες! Θα ήθελα να ξεκινήσω από την ιστορία αλλά δεν υπάρχει ακριβώς ιστορία. Τα επεισόδια σαν στόρι μοιάζουν αυτοτελή αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου. Anyway, ας πούμε ότι είναι ένα western στο διάστημα! Και ναι είναι όσο cool ακούγεται και λίγο παραπάνω. Και έχει τόσο φαν όσο υπόσχεται και ταυτόχρονα έχει τόσο εκπληκτικούς χαρακτήρες και νοιάζεται γι΄αυτούς και δεν εξυπηρετούν καμία ιστορία. Κάθε μικρή όμως ιστορία εξυπηρετεί τους χαρακτήρες, βρίσκεται εκεί για να τους αφήσει να ξετυλιχθούν.

Μία ομάδα ανυπότακτων γυρνάνε στις πιο σκοτεινές γωνιές του διαστήματος και αναλαμβάνουν όχι ακριβώς νόμιμες δουλειές. Τα τελευταία μέλη στην παρέα είναι ένας γιατρός και η περίεργη αδελφή του. Εξαιτίας αυτών τον δύο, η ομάδα θα βρεθεί κυνηγημένη όσο ποτέ. Κι όμως όσο εύκολο κι αν είναι δεν θα τους εγκαταλείψουν. Όχι γιατί είναι ψυχοπονιάρηδες ή ηθικοί. Απλά γιατί γουστάρουν να πηγαίνουν κόντρα στη Συμμαχία! Και πάλι γράφω ασύντακτες βλακείες που μόνο ο Aldo θα καταλάβει... Οπότε θα γράψω δυο λόγια για τους ανθρώπους αυτούς που μου κράτησαν συντροφιά και θα φύγω!

Jayne Cobb: Ο μόνος που δεν συμπάθησα. Εγωιστής, από την αρχή που βρέθηκε στο Firefly, ήταν γιατί τον βόλευε. Θέλει να παίρνει όσο το δυνατόν περισσότερα. Θα εγκαταλείψει τους συντρόφους του, θα προδώσει για το χρήμα, θα κάνει την κότα για να μείνει ζωντανός. Αλλά αν του δώσεις ένα μεγάλο όπλο δεν θα αστοχήσει. Για την ακρίβεια θα ξεσκίσει τα πάντα. Δεν τον αγάπησα αλλά βγάζω το καπέλο στο ότι δεν την είδε ξαφνικά καλός και ηθικός. Ναι είχε τις στιγμές του, βασανίστηκε από τύψεις αλλά νιώθω πως ο φόβος του να μην ανακαλύψουν τις μαλακίες του και τον πετάξουν στο κενό ήταν μεγαλύτερος. Δύσκολος χαρακτήρας αλλά badass και κυνικός!

Inara Serra: Αυτή δεν είναι μέλος της συμμορίας. Νοικιάζει τη μία άτρακτο και η δουλειά της είναι κάτι σαν συνοδός πολυτελείας. Στο σύμπαν του Firefly αυτή η δουλειά εμπνέει σεβασμό και η θέση της θα τους βοηθήσει πολλές φορές κάνοντάς την αναπόσπαστο κομμάτι και τελικά μέλος του πληρώματος. Και μόνο που περιφέρει την υπέροχη ύπαρξή της μέσα στο Serenity είναι αρκετό. Και την αγαπάω γιατί έβγαλε μια υπέροχη πλευρά του Μαλ. Για όσα ειπώθηκαν και όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν. Γιατί είναι έξυπνη και πανέμορφη και ευγενική και μέσα σε αυτό το πανηγύρι είναι πολλές φορές η φωνή της λογικής.

Dr. Simon Tam & River Tam: Ένας άντρας αφοσιωμένος στην αδερφή του. Της έσωσε τη ζωή και τώρα παλεύει να σώσει την ψυχική της ισορροπία. Δεν υπάρχει πιο καλός, πιο γλυκός άνθρωπος από τον Simon. Αλλά είναι και πολύ τυχερός. Γιατί έχει μια αδερφή σαν την River.  Η διορατική River με τον πειραγμένο μυαλό είναι όμως ότι πιο αληθινό έχει να επιδείξει ο κόσμος. Η λογική προσωποποιημένη ακόμη κι όταν μοιάζει να είναι χαμένη αλλού. Γιατί τελικά μόνο αυτή μπορεί να δει ότι κάποια πράγματα "It's just an object. It doesn't mean what you think. ".

Zoë Washburne & Hoban 'Wash' Washburne: Υπέροχο ζευγάρι! Αυτός έξυπνος, αστείος, χαλαρός, με απαίσια πουκάμισα και εκείνη δεξί χέρι του καπετάνιου στη μάχη, άσσος στο σημάδι και badass μέχρι αηδίας! Και ταιριάζουν τόσο πολύ που σου φαίνεται αδιανόητο να μην τους δεις σαν ένα. Επικοί καυγάδες, πανέμορφες στιγμές. Συνεννοούνται με τα μάτια, συμπληρώνει ο ένας τη φράση του άλλου και αγαπιούνται τόσο πολύ που δεν χρειάζεται να το λένε συνέχεια!

Kaylee Frye: Χοχοχο πόσο πολύ την αγαπάω δεν μπορώ να σου περιγράψω. My favorite, μετά τον Μαλ προφανώς! Έξυπνη, γλυκιά, αστεία. Την πετυχαίνουμε πάνω που ωριμάζει, που αρχίζει να παίρνει κάποια πράγματα στα σοβαρά. Όταν βρίσκει χρόνο να παίξει, να ενθουσιαστεί, να ερωτευτεί μας προσφέρει εκπληκτικές ξέγνοιαστες στιγμές. Το πιο ευγενικό χαμόγελο στο Serenity!

Captain Malcolm 'Mal' Reynolds: Ότι και να πω είναι λίγο γι΄αυτόν τον άντρα! Πλέον με σιγουριά μπορώ να τον ανακηρύξω ως τον πιο γαμάτο, cool, αστείο, ερωτεύσιμο άντρα που έχω δει στην τηλεόραση. Έτοιμος να πουλήσει τσαμπουκά ακόμη κι αν δεν τον παίρνει, μπλέκει συνέχεια, υπερεκτιμά τις δυνάμεις του και μπαίνει πάντα πρώτος στη μάχη. Αλλά το κάνει με στυλ! Το κάνει με φασαρία και δεν υπάρχει περίπτωση να τον ξεχάσεις. Επιπόλαιος μεν αλλά πάντα εκεί, για το σκάφος και το πλήρωμά του... Ψάχνω λέξεις να τον περιγράψω αλλά μοιάζουν λίγες. Εκτός ίσως από "cool". O Malcolm Reynolds είναι cool!

Το ότι κόπηκε με θύμωσε όπως και πολύ κόσμο. Από την άλλη συνέβαλε κάπως στην καλτ φύση της και ίσως να της έκανε καλό στο τέλος. Έχει φανατικό κοινό και ολόκληρο στρατό να εκτοξεύουμε κατάρες προς τα "σαΐνια" που την έκοψαν! Τίποτα άλλο δεν έχω να γράψω για την αδικοχαμένη αυτή σειρά(που πάει σετάκι με την πιο γαμιστερή τηλεοπτική ταινία!). Απλά να τη δεις. Όχι όμως για ένα ωραίο στόρι, ούτε για μεγάλα νοήματα, ούτε καν για το pure fan. Δες τη αν θέλεις να αγαπήσεις 8 χαρακτήρες σαν να ήταν φίλοι σου, δικοί σου άνθρωποι!

Στα θετικά:
+ Οι χαρακτήρες
+ Οι τρομεροί διάλογοι
+ Ο Mal
+ Το χαμόγελο που έχεις στα χείλη σου όταν τη παρακολουθείς
+ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Στα αρνητικά:
- Το ότι παίχτηκε όπως να΄ναι και κόπηκε άδοξα. Να μου πάτε στα διάλα. Τίποτα καλό δεν σας εύχομαι!
    
Edit: Το πιο ξεκαρδιστικό επεισόδιο είναι το Jaynestone και το τραγουδάκι για τον Jayne είναι πέρα από κάθε φαντασία... Aldo, αφιερωμένο ρε :)

 

                                                   

Take It

              

 Dexter: Season 5 Episode 8

Πλάνα αρχείου: Paranormal Activity

Είχαν την ιδέα να κάνουν μια ταινία που θα ξυπνήσει μνήμες Blair Witch.Τύπου ερασιτεχνικό, τύπου τυχαία τραβήξαμε κάτι φαντάσματα. Πολύ καλό και για να λέμε την αλήθεια μπορεί να είναι πολύ τρομακτικό αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορείς να το πάρεις σοβαρά.


Επίσης οι δύο πρωταγωνιστές είναι ηλίθιοι! Κουνιέται λίγο μια πόρτα και κάνουν λες και ο ακέφαλος καβαλάρης τρώει στην κουζίνα τους(δεν ξέρω πως είναι δυνατόν να φάει, κάποιος σιχαμερός τρόπος θα υπάρχει). I've got news for you, οι πόρτες κάποιες φορές κουνιούνται μόνες τους(και οι τηλεοράσεις ανοίγουν μόνες τους)! Και δεν χρειάζεται ούτε αεράκι, ούτε φάντασμα! Δεν λέω ότι δεν είναι τρομακτικό. Ξεκινάει ήρεμα(με τις προαναφερθείσες πόρτες) και σιγά σιγά το πνευματάκι αγριεύει. Αλλά όλος ο τρόμος βασίζεται σε απότομους και δυνατούς θορύβους. Κάτι βήματα και τέτοια απλά δεν σε πείθουν. Η ταινία είναι λίγο άνιση. Όποτε ξημερώνει νιώθεις τη βαρεμάρα να σε κατασπαράζει. Δεν λέω ότι δεν θέλω να χαλαρώνω με κάποιες ήρεμες σκηνές αλλά οι διάλογοι είναι τύπου Λάμψη(τη σειρά). Όλο το ίδιο "φοβάμαι, τι να ήταν αυτό χθες;", "μακάρι να κάνει κι άλλα να τα τραβήξουμε με την κάμερα", "μην το προκαλείς, εγώ φοβάμαι κι εσύ δεν το παίρνεις στα σοβαρά".


Στα θετικά η ατμόσφαιρα που όντως κάποιες φορές δημιουργεί(μόνο τις νύχτες), κάποιες αρκετά τρομακτικές σκηνές(βέβαια και Τελετάμπις να βλέπω και ξαφνικά κοπανήσει μια πόρτα, θα τρομάξω) και κάτι που δεν περίμενα, οι ερμηνείες. Είναι αξιοπρεπέστατες και αρκετά φυσικές. Επίσης το ότι σου δίνει ελπίδες ότι κι εσύ μπορείς να γυρίσεις μια ταινία με τους φίλους σου και αν είσαι τυχερός και βρεις τις σωστές άκρες για το promotion θα γίνεις διάσημος! Όμως εκεί που φτιάχνει ατμόσφαιρα και γίνεται κάτι ο τύπος αρπάζει την κάμερα και ψάχνει το φάντασμα. Είναι τόσο μη ρεαλιστικό που σε εκνευρίζει. Ναι θα γινόταν της τρελής σπίτι μου, θα με είχε τρομάξει ένα φάντασμα και πάνω στον πανικό θα θυμόμουν να αρπάξω την κάμερα... Ούτε παπαράτσι του ζει στο Χόλιγουντ δεν θα το έκανε αυτό. Α και το τέλος αηδιαστικά προβλέψιμο!




Paranormal Activity 2: Το ποστ το ανέσυρα με αφορμή το πρίκουελ που βγήκε τώρα στις αίθουσες. Έτσι κι αλλιώς είναι ακριβώς το ίδιο. Προσφέρεται για κανιβαλισμό και να πω την αλήθεια είχα καιρό να περάσω τόσο γαμάτα στο σινεμά. Λιώσαμε στο γέλιο :) Από εκεί και πέρα αν έχεις δει το ένα, έχεις δει και το δύο και πολύ φοβάμαι ότι ακολουθήσει!!! Πάντως τρόμαξα μια φορά.

Bal

                                                              

Finally είδα το περιβόητο Μέλι. Μια απλή και γλυκιά ιστορία. Ο μικρός Γιουσούφ είναι το πιο υπέροχο πλάσμα που έχω δει στο σινεμά. Χωρίς να μιλάει πολύ ή δυνατά, λέει τα πάντα με τα τεράστια εκφραστικά του μάτια. Παλεύει με τη δυσλεξία κι αυτό τον κάνει να νιώθει άσχημα. Οπότε επιλέγει να μη μιλάει. Ο πατέρας του παλεύει με την καθημερινότητα. Μαζεύει μέλι από κυψέλες ψηλά στα δέντρα. Δύσκολη δουλειά, απαιτητική και επικίνδυνη. Όμως πάντα βρίσκει χρόνο για τον μικρούλη. Οι δυο τους έχουν μια όμορφη σχέση. Ουσιαστικά μόνο ο πατέρας του έχει βρει τρόπο να επικοινωνεί μαζί του. Ψιθυριστά. Όπως πρέπει να λέμε τα όνειρά μας. Ο Γιουσούφ μαθαίνει από τον πατέρα του. Να προσπαθεί, να είναι αυτάρκης, να είναι γενναιόδωρος. Μόνο δίπλα του είναι ο εαυτός του. Γιατί μόνο τότε δεν είναι μόνος, μόνο τότε είναι αποδεκτός. Κι όταν μια μέρα εκείνος δεν επιστρέψει από το βουνό, ο Γιουσούφ θ΄αρχίσει να φοβάται περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς καταλαβαίνει πιο πολλά απ΄όσα δείχνει και αρχίζει να ψάχνει διόδους επικοινωνίας με τη μητέρα του.

Πραγματικά το ερωτεύτηκα αυτό το μουτράκι. Πανέμορφο, πονηρό και πεισματάρικο όταν νιώθει αδικημένο, σε συγκινεί χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και αφήνει ένα χαμόγελο στα χείλη σου. 

 

Ο Kaplanoglu σκηνοθετεί απλά. Μην περιμένεις εντυπωσιακά πλάνα. Άλλωστε οι λασπωμένοι δρόμοι και τα κουρασμένα πρόσωπα των ανθρώπων δεν προσφέρονται για τέτοια.Ουσιαστικά για μας η κάμερα είναι η οπτική γωνία του μικρού, ο κόσμος του. Δεν υπάρχουν συμβολισμοί, ούτε κρυφά νοήματα. Είναι απλά μια ιστορία. Όχι ακριβώς όμορφη. Κάπως σαν το μέλι. Με μια παράξενη γλυκύτητα. Και τελικά, το πιο εντυπωσιακό πράγμα στην ταινία είναι τα λαμπερά, μεγάλα μάτια του Γιουσούφ.  Δεν είναι αυτό που λέμε "μεγάλη" ταινία. Όμως δεν εκβιάζει τα συναισθήματα σου, ζεσταίνει το μέσα σου και τελικά κερδίζει αβίαστα μια θέση στην καρδιά σου, όπως ακριβώς κι ο μικρός Γιουσούφ

A message. A warning. A sign...of things to come.

                                                                                           

Είχα μια συζήτηση πρόσφατα για το αν τελικά είναι ή όχι ο οιωνός τόσο κακή ταινία όσο εικάζεται. Το θέμα είναι πως δεν τη θυμόμουν καλά, αλλά θυμάμαι ότι τόσο κακή δεν τη θεωρούσα. Ίσα ίσα. Και κάθισα και την ξαναείδα και όντως δεν τη βρίσκω κακή ταινία. Σίγουρα αδύναμη και με προβλήματα αλλά το κράξιμο που έφαγε και συνεχίζει να τρώει ποτέ δεν της άξιζε. Ο Shyamalan έχει ένα μειονέκτημα. Έχει πολλές ιδέες και μάλιστα καλές, έχει όραμα και μηνύματα που θέλει να περάσει μέσα από τις ταινίες του. Έλα όμως που έχει μια δυσκολία έκφρασης... Βάλε και  το κακό promotion των περισσότερων ταινιών του, που παρουσιάζονται σαν κάτι που δεν είναι και προσελκύουν το λάθος κοινό και θα καταλάβεις γιατί έχει δημιουργήσει τέτοια φήμη. Ε και μεταξύ μας είναι εύκολο να κοροϊδεύεις τον Shyamalan. Εδώ όμως θα πω ότι προσωπικά τον θεωρώ υποτιμημένο. Στην τελική έχει κάνει το Unbreakable και το Village δύο πολύ καλές ταινίες(α και την Έκτη Αίσθηση που όμως τη βρίσκω πιο αδύναμη από τις προαναφερθείσες).

 

 

Ο μπερδεμένος λοιπόν αυτός δημιουργός αποφασίζει κάποια στιγμή να κάνει μια ταινία με εξωγήινους. Που ταυτόχρονα είναι μια ταινία για την οικογένεια. Και μια ταινία για την χαμένη πίστη(γενικά και ειδικά). Και μια ειρωνική ταινία για τη μαζική υστερία και τη διαχείριση μιας σοκαριστικής πληροφορίας από την πλειοψηφία του κόσμου. Δηλαδή τέσσερις ταινίες σε μία. Εδώ ακριβώς είναι το φάουλ του Shyamalan. Ποιο είναι το target group; Όσοι το δουν για το sci-fi θα μείνουν με τι χαρά καθώς θα δουν ελάχιστο εξωγήινο, όσοι το δουν για το δράμα...εχμ, δεν θα το δουν γιατί όπως και στο village, στο promotion δεν τους έλαβαν υπόψιν. Και από εκεί και πέρα έχουμε δυο τρία πράγματα που ενώ μπορούν να λειτουργήσουν δεν το κάνουν ολοκληρωμένα καθώς το ίδιο το έργο μοιάζει να ψάχνει συνεχώς την ταυτότητά του. Having said that, θα ξαναπώ πως παρά τα παραπάνω σε καμιά περίπτωση δεν τη θεωρώ κακή ταινία. Για μένα κάποια πράγματα λειτούργησαν. Ίσως όχι άψογα, αλλά είχαν αποτελέσματα.

 

   

Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται πολύ φανερά η ταινία και ίσως ήταν και ο βασικός κορμός πάνω στον οποίο χτίστηκε είναι το πως μέσα από την οργή και την αμφισβήτηση ένας άνθρωπος βρήκε τη χαμένη του πίστη μετά από ένα πολύ σοβαρό γεγονός! Εδώ μου τα χάλασε λιγάκι. Γιατί μπορώ να καταλάβω απόλυτα το πως συγκλονιστικά γεγονότα μπορούν να δυναμώσουν την πίστη(να ξεκαθαρίσω ότι αναφέρομαι στην πίστη γενικά, χωρίς θρησκευτικές προεκτάσεις) ή το αντίθετο, πως έναν άνθρωπο θα τον κάνουν αισιόδοξο, πως μας διαμορφώνουν σαν χαρακτήρες. Όμως μετά από τη συνάντηση με ένα εξωγήινο πλάσμα(green skin, huge eyes, funny fingers and all) να ξαναγίνεται ο Μελ Γκίμπσον πάτερ μου φαίνεται κάπως περίεργο και εκτός τόπου. Ναι ok ξέρω ξαναπίστεψε στα θαύματα και μπλα μπλα μπλα... Ή μήπως το φινάλε έκρυβε μια μεγάλη δόση ειρωνείας; Εγώ ναι, είδα σατυρικό υφάκι στο φινάλε αλλά αυτό με κάλυπτε σαν θεατή. Δυστυχώς δεν ήταν πέρα αμφιβολιών. Με μένα δούλεψε, αλλά νιώθω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να το δουν όλοι έτσι. Πάμε παρακάτω τώρα...

 

 

Σε αυτό που μου άρεσε πολύ και που δεν είναι άλλο από την ειρωνεία! Μια συνεχής ειρωνεία πάνω στη σύγχρονη κοινωνία και τον άνθρωπο της ημιτελούς πληροφόρησης. Γιατί μπορεί να δεχόμαστε εκατομμύρια πληροφορίες αλλά τίποτα ουσιαστικά δεν αποτελεί γνώση. Γιατί τα ΜΜΕ είναι σε θέση να δημιουργούν μαζικό πανικό και να φτάνουμε σε παράλογες πράξεις. Το έχουμε δει, το έχουμε ζήσει(κυρίως στη Ελλάδα του ευκολόπιστου ανθρώπου, έχουμε πολλά παραδείγματα). Οπότε μία σκηνή όπου πέρα από τα πανέμορφα παιδάκια του Μελ Γκίμπσον, φοράει καπελάκι από αλουμινόχαρτο και ο θείος τους, αποκτά αμέσως νόημα. Μπορεί να είναι έως και γελοίο σαν θέαμα αλλά από πίσω κρύβεται απελπισία και απογοήτευση και ειρωνεία και νοσταλγία. Αυτό λοιπόν το αστείο καπελάκι από αλουμινόχαρτο, είναι το βασικότερο WIN της ταινίας και ο λόγος που ποτέ δεν θα συμπνεύσω με όσους την θάβουν έτσι αλόγιστα. Και μόνο γι΄αυτό αξίζει κάποια αναγνώριση στον δημιουργό.

 

 

Circle Us

 

 Dexter: Season 5 Episode 7

 

 

I'm in lesbians with you

                                                                        
Ήμουν σίγουρη ότι θα μου αρέσει τρελά αλλά ο κύριος Wright ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Ο Scott Pilgrim είναι μια πραγματικά υπέροχη ταινία. Δεν θα γράψω πολλά. Όσο λιγότερα ξέρετε τόσο καλύτερα. Εξάλλου πρόκειται για το πιο random πράγμα που έχω δει εδώ και καιρό, οπότε μου είναι δύσκολο να κάνω δομημένες σκέψεις. "Ότι να΄ναι". Δεν υπάρχει άλλη έκφραση που να συνοψίζει τόσο καλά αυτή την ταινία. Εκπληκτικοί τίτλοι αρχής, ποπ αναφορές, γρήγοροι ρυθμοί, πολύ δυνατή μουσική και συμπαθητικά μουτράκια. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ τον Cera τον συμπαθώ. Δεν έχω διαβάσει το κόμικ αλλά σεναριακά το βρήκα πολύ πολύ δυνατό! Ωραίοι διάλογοι, αστείο σε αρκετά σημεία και πολύ φρέσκο. Όσο για τον σκηνοθέτη...ε έτσι κι αλλιώς ήταν εγγύηση!

Ο Wright παραδίδει μαθήματα μοντέρνου σινεμά. Ο τύπος έχει ξεπεράσει κάθε όριο και έχει φτιάξει ένα απίθανο roller coaster. Κόμικ αισθητική, ονειρικές σεκάνς να πετιούνται στο άκυρο, σουρεαλιστικές πινελιές. Δίνει την αίσθηση ότι είναι ικανός για τα πάντα. Αυτό που έχει πετύχει εδώ είναι εκπληκτικό. Δημιουργεί ένα ολόκληρο σύμπαν, μέσα σε αυτό τοποθετεί τον Scott Pilgrim, το συγκρότημά του, τις κοπέλες του και τους περίφημους εφτά πρώην και αυτοί με τη σειρά τους διαμορφώνουν αυτό το σύμπαν, το οποίο διαστέλλεται συνεχώς. Πραγματικά όλα μοιάζουν να μη σταματούν πουθενά. Οι χαρακτήρες εξελίσσονται συνεχώς, το περιβάλλον αλλάζει, τίποτα δε μένει στατικό! Και το υπέροχο είναι πως στο τέλος αυτό που σου μένει περισσότερο δεν είναι η σκηνοθετική τρέλα του Wright αλλά ο ερωτοχτυπημένος Scott να εξομολογείται "I'm in lesbians with you"...

How far would you go to win the ultimate job?

                                                                                

Ήθελα καιρό να δω το Exam αλλά το είχα ξεχάσει. Προχθές το πέτυχα που είχα πάει να χαζέψω DVD οπότε το έψαξα και εχθές το βράδυ το είδα. Δεν το μετάνιωσα στιγμή. Ωραία ταινιούλα, πρωτότυπη, με καλό ρυθμό. Οκτώ υποψήφιοι για μια μεγάλη θέση σε μια πολύ σημαντική εταιρία έχουν φτάσει στο τελευταίο στάδιο της διαδικασίας. Ένας θα πάρει τη θέση και οι υπόλοιποι θα πάνε σπίτια τους. Το θέμα είναι πως το τελευταίο τεστ είναι κομματάκι περίεργο. Τα πράγματα έχουν ως εξής: Αν οι υποψήφιοι μιλήσουν στον επιτηρητή ή στο φρουρό θα αποκλειστούν. Αν καταστρέψουν ηθελημένα ή κατά λάθος την κόλλα τους, θα αποκλειστούν. Αν για οποιοδήποτε λόγο βγουν από την αίθουσα θα αποκλειστούν. Τώρα έχουν 80 λεπτά για να απαντήσουν στην ερώτηση που έχουν μπροστά τους. Hint: Οι κόλλες τους είναι λευκές! 

 

 

 Η ταινία ουσιαστικά αρχίζει όταν συνειδητοποιούν πως δεν τους απαγόρευσε κανείς να μιλάνε μεταξύ τους. Άνθρωποι από διαφορετικά υπόβαθρα και φυλές πρέπει να συνεργαστούν αλλά στο τέλος να μείνει ένας. Η ώρα κυλάει, τα περιθώρια στενεύουν, η ένταση μεταξύ τους ανεβαίνει. Ποια είναι η ερώτηση; Μήπως η ίδια η διαδικασία; Μέχρι που είναι ικανοί να φτάσουν; Ένας ένας αποκλείονται είτε μόνοι τους, είτε με την ευγενική βοήθεια των υπολοίπων. Τι είναι αυτή η δουλειά και γιατί κάποιοι είναι διατεθειμένοι να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν τα όρια; Ποια είναι αυτή η εταιρία; Σιγά σιγά αποκαλύπτονται πράγματα που λειτουργούν άψογα και που κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα την εξέλιξη της ταινίας και του μεταξύ τους ανταγωνισμού. Κάποια λεπτομέρεια στο φινάλε με ενόχλησε κάπως και τη βρήκα τραβηγμένη(έως και τεράστια παπαριά) αλλά όχι το φινάλε αυτό καθεαυτό. Τώρα το πόσο ρεαλιστικός ήταν ο τρόπος σκέψης των κεφαλιών της εταιρίας ας μη το συζητήσουμε, γιατί είναι και κρίμα σε μια καλή ταινία να σταθούμε σε ένα φάουλ. 

 

Οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικοί και πιστοί σε αυτό που είναι μέχρι τέλους. Αυτός που πραγματικά δεν έχει κάτι να χάσει θα είναι ο πιο επικίνδυνος από όλους, ο...τζογαδόρος θα παίξει έξυπνα αλλά ξέρει πότε πραγματικά δεν έμεινε κάτι να ρισκάρει, κάποιοι θα επιλέξουν να μη χάσουν την ανθρωπιά τους, ωστόσο θα αμφιταλαντευτούν πολύ! Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικές αντιλήψεις και τρόπος σκέψης, οι ισορροπίες είναι λεπτές! Οι μεταξύ τους διαμάχες είναι καλές με κάποιες πιο δυνατές από άλλες. Το σκηνικό μεταξύ Brown και Dark ήταν το πιο δυνατό από όλα, όπως και αυτό ανάμεσα σε White και Deaf. Δε λέω περισσότερα για να μη σποϊλεριάσω κανέναν, αλλά να στο τέλος πεθαίνουν όλοι(πλάκα κάνω, ο μπάτλερ το΄κανε-αποτυχημένο χιούμορ 2 στα 2, βελτιώνομαι-).

 

 

 

Προφανώς μιλάμε για real time ταινία(ε δεν έπαιζε λογικότερη προσέγγιση) και το σημαντικότερο είναι πως δεν γίνεται ούτε δευτερόλεπτο βαρετή. Κρατάει συνεχώς το ενδιαφέρον και διαρκεί και λίγο. Πρόκειται για πολύ εύκολα παρακολουθήσιμη ταινία, ιδανική για το τέλος μιας κουραστικής ημέρας. Στα τεχνικά δεν θα σταθώ καθόλου. Εξάλλου ούτε καμιά σπουδαία σκηνοθεσία έχει, ούτε οι ερμηνείες είναι να τρελαίνεσαι. Είναι από τις ταινίες που στηρίζονται στο καλό τους σενάριο και στην αρχική τους πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Καμία μεγάλη πρωτοτυπία δεν κρύβει όμως είναι ειλικρινής, έξυπνη και τελικά κρατάει το θεατή. Και αυτό δεν είναι που έχει σημασία; Βρείτε τη και δείτε τη :)

 

ΥΓ: Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε DVD με τον ευρηματικότατο(not) τίτλο: Εξέταση μέχρι θανάτου!

The Ultimate Experience In Grueling Terror

                                                                    

Πόσο πολύ γαμάτη μπορεί να είναι μια ταινία; Το Evil Dead είναι ένα δείγμα γαμάτης ταινίας. Κουβαλάει αγάπη, αυθορμητισμό, αυθεντική δημιουργικότητα. Κι έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς! Για διάφορους λόγους ο μαραθώνιος που είχαμε κανονίσει δεν έκατσε και περιοριστήκαμε στην πρώτη μόνο ταινία. Δε μας χάλασε(κυρίως εμένα που δεν τη θυμόμουν τόσο καλά). Παρέα αποτελούμενη από δυο ζευγάρια και μια τρελή πάνε να μείνουν σε παραπεταμένη, ετοιμόρροπη καλύβα(για την οποία πλήρωσαν κιόλας)! Βρίσκουν ένα περίεργο βιβλίο και το μαγνητοφωνημένο ημερολόγιο ενός ερευνητή. Αρχίζουν να το ακούν και το αφήνουν ακόμη κι όταν αρχίζει να μουρμουράει κάτι αλλόκοτα που προφανώς θα ξυπνήσουν δαιμόνια και τέτοια. Ακολουθεί ένας απίστευτα κινηματογραφημένος βιασμός από δέντρα και πλέον ότι πεθαίνει απλώς δυσκολεύεται να μείνει νεκρό!

 

Gore, τρόμος, φαν. Ο Sam Reimi έδειξε το δρόμο για ένα σινεμά παρεξηγημένο από κάποιους αλλά λατρεμένο όσο τίποτα από άλλους. Τα έχει όλα, τα έχει πολύ και συμφέρει! Το παλιό σπίτι, το απειλητικό δάσος, η σκόνη και η υγρασία που δημιουργούν εξαιρετική ατμόσφαιρα, λίγο γυμνό για το απαραίτητο sexy, πολύ εντόσθιο, αίμα, παραμορφωμένες ομορφιές και let the party begin! Το Evil Dead είναι επιτυχία σε πολλά επίπεδα. Αρχικά είναι τρομακτικό. Κυρίως τα εξωτερικά νυχτερινά πλάνα που αναδίδουν ένα γοτθικό άρωμα. Υπάρχει απειλή και τη νιώθεις. Όταν πλέον η απειλή ταυτοποιηθεί, αρχίζει η σπλατεριά. Σπλάτερ σε τόσο υπερβολικό βαθμό που γίνεται απίστευτα διασκεδαστικό. Άσε που η Linda είναι απ΄τα πιο αστεία ζομποπράγματα που έχεις δει! Μακράν λοιπόν από τις πιο αρμονικές ταινίες του είδους της(ειλικρινά δεν υπάρχει κάτι που να της λείπει ή που να ήταν αχρείαστο).

 

 

H ταινία χτίζεται μαεστρικά. Σκέψου το λίγο. Ουσιαστικά είναι πέντε ηθοποιοί και μια καλύβα. Οι ίδιοι γίνονται η απειλή και μπορούν να σε ξεγελάσουν. Δεν είναι ζομποταινία να πεις ότι θα πάρεις το κολάι σκοτώνοντας άγνωστα ζόμπι πριν φτάσεις στο σημείο να διαμελίσεις τη σάπια γκόμενά σου(με την πολύ κυριολεκτική έννοια). Πόσο υπέροχη η σκηνή που τη θάβει. Ή στο τέλος που η λύση επέρχεται με άκρως υπερβολικό τρόπο. Απλά και μόνο για να διαλυθούν στα εξ ών αηδιαστικά συνετέθη οι καλοί μας φίλοι :) Τα εφέ σε αυτή την περίπτωση, σήμερα θυμίζουν Halloween αλλά ίσως γι΄αυτό να λειτουργούν τόσο διαολεμένα καλά. Η μουσική είναι πολύ ταιριαστή, οι ηθοποιοί είναι καλοί, κυρίως μετά τη...μεταμόρφωσή τους. Ο δε πρωταγωνιστής είναι εξαιρετικός. Ιδανική φάτσα και σωματοδομή.

 

 

Πολλές οι αναφορές σε αγαπημένες ταινίας (Texas Chainsaw Massacre, Shining-η αρχική σκηνή με το σχεδόν τροχαίο-) και όπως επαναλαμβάνω από την αρχή του κειμένου, εδώ έχουν λειτουργήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Αυθεντικό cult, με τα απαραίτητα μπλεξίματα με τη λογοκρισία και το φανατικό κοινό που της αρμόζει! Την αγαπάω υπερβολικά πολύ αυτή την ταινία και απορώ που είχα τόσα χρόνια να τη δω. Δεν θα το ξανακάνω! Μου αρέσει πάρα πολύ που αγαπημένοι σκηνοθέτες που ξεκίνησαν από μικρά horror αριστουργήματα καταξιώθηκαν στο Hollywood. Ο Reimi μετά τα Spiderman θυμήθηκε τα παλιά με το πολύ καλό(και νοσταλγικό) Drag Me To Hell, σειρά σου Peter Jackson!

 

Α τι ωραία! Γέμισε το blog μου ομορφιές :)

                 

Home

 

Boardwalk Empire: Season 1 Episode 7

 

Days Gone Bye

                                                             

The Walking Dead: Season 1 Episode 1
              

Everything Is Illumenated

 

 Dexter: Season 5 Episode 6

 

 

The Social Network

                                                                          
Νομίζω πως ακόμη δεν έχω πολλά να πω γι΄αυτή την ταινία. Σίγουρα μου άρεσε πάρα πολύ αλλά δεν έχει κάτσει ακόμη μέσα μου και θα χρειαστεί κι επαναληπτική προβολή. Πάντως μιλάμε για μία από τις ταινίες της χρονιάς. Το facebook είναι ένα φαινόμενο εν εξελίξη. Αιφνιδίασε, φούσκωσε και τώρα σιγά σιγά ξεφουσκώνει αλλά είναι ακόμη νωρίς για να καταπιαστούμε μ΄αυτό. Ακόμη και για κοινωνική έρευνα θεωρώ πως δεν υφίσταται η κατάλληλη απόσταση. Οπότε μια ταινία γι΄αυτό δεν θα μπορούσε να είναι παρά μια ιστορική παρακολούθηση της γέννησής του. Έχοντας αυτό σαν βάση η ταινία περιορίζεται, δεν θα μπορούσε να είναι αριστούργημα όπως και να το δεις.

Ο Fincher όμως είναι σπουδαίος δημιουργός. Έχοντας στα χέρια του νέα πρόσωπα σαν τους Eisenberg και Garfield, έναν εκφραστή της ποπ κουλτούρας σαν τον Timberlake(ή περίπου) και ένα φρέσκο σενάριο, δηλαδή ότι ακριβώς είναι και το facebook έβγαλε από αυτή την ιστορία το καλύτερο δυνατό. Η ιστορία του ιδρυτή είναι ενδιαφέρουσα από μόνη της. Και μια απλή κινηματογράφηση θα αρκούσε. Όμως ο Fincher έχει στο μυαλό κάτι μεγαλύτερο. Από την αρχή της ταινίας ο θεατής πιάνεται απροετοίμαστος. Ένας καταιγιστικός διάλογος που δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις, ένας άνθρωπος που πυροβολάει με λέξεις και μια συνειρμική σκέψη που είναι ικανή να κάψει κύτταρα του εγκεφάλου σου!

Η ταινία συνεχίζει με καταιγιστικούς ρυθμούς. Εκπληκτική η σκηνή της συνάντησης του Zuckerberg με τον Sean Parker, ιδρυτή του Napster στην οποία παρεμπιπτόντως ο Timberlake είναι πολύ καλός. Οι πληροφορίες πάνε κι έρχονται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του φιλμ. Πως αλλιώς να παρουσιάσεις μια ταχύτατα εξελισσόμενη ιδέα; Άλλωστε αυτό δεν είναι το facebook; Ένας σωρός (άχρηστες κατά κύριο λόγο) πληροφορίες που ανταλλάσσονται συνέχεια και σε εξωφρενικούς ρυθμούς! Όπως και κάθε άλλη καινούρια ιντερνετική εφαρμογή. Το παν είναι η ταχύτητα και η εντυπωσιακή είσοδος στην αγορά.

'Έτσι λοιπόν και το Social Network ανοίγει εντυπωσιακά, συνεχίζει γρήγορα, δυνατά και σβήνει μόνο του, χωρίς ουσιαστικά να ολοκληρώνεται. Μπορεί λοιπόν να μην είναι αριστούργημα, να μην είναι ενδιαφέρον για όλα τα κοινά ή να μην είναι η καλύτερη ταινία του Fincher αλλά ο ίδιος κατάφερε να πιάσει απόλυτα τον παλμό του facebook ως εφεύρεση και γι΄αυτό και μόνο το βρήκα μεγάλη ταινία!