Take It

              

 Dexter: Season 5 Episode 8

Θέλω να γράψω δυο λόγια για το Dexter γενικά και όχι μόνο για το συγκεκριμένο επεισόδιο καθώς η τελευταία σκηνή με θύμωσε πραγματικά! Το Dexter είναι αναμφισβήτητα και αντικειμενικότατα μια πολύ καλή σειρά. Προσωπικά είναι και η αγαπημένη μου και κάτι που περίμενα πολλά χρόνια να δω. Την αγαπάω εκπληκτικά πολύ και στεναχωριέμαι όταν νιώθω χαμένους τους σεναριογράφους. Ο βασικός κορμός έχει προβλήματα καθώς δεν ενδείκνυται για ποικιλία στο τι θα γίνει. Έχουμε πια φτάσει στην πέμπτη σαιζόν και όλοι νιώθουμε πως υπάρχει μια επανάληψη. Όλοι; Όχι. Γιατί εδώ ακριβώς οι σεναριογράφοι έχουν φερθεί πολύ έξυπνα. Ίδιες καταστάσεις τις αντιμετωπίζει διαφορετικός Dexter και αυτό είναι πολύ καλή ιδέα. Πραγματικά απορώ και δεν καταλαβαίνω πως κάποιος μπορεί να κατηγορήσει αυτή τη σειρά για επανάληψη, εφόσον είναι προφανέστατος ο σκοπός που ο ήρωας αντιμετωπίζει παρόμοιες καταστάσεις.

Από εκεί και πέρα όμως νιώθω ότι οι δημιουργοί είναι ανασφαλείς. Λες και αν δεν έχει αγωνία δεν θα είναι πετυχημένη η σειρά. Μα ΔΕΝ είναι σειρά δράσης. Δεν έχει ανάγκη το συνεχές κυνηγητό. Τον κεντρικό χαρακτήρα δεν τον σκέφτονται; Εκ των πραγμάτων στην κατάσταση που είναι ο Dexter τώρα είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει τόσα μέτωπα. Άρα, αφού δεν θα το κάνει μόνος του θα τον βοηθήσει το σενάριο με ευκολίες που βγάζουν μάτι. Αλλά ούτε αυτό με ενοχλεί. Έχω εξοργιστεί κυρίως γιατί σαν χαρακτήρας ΔΕΝ έχει ανάγκη να τον ανακαλύψει το ψυχάκι του Quinn. Ήδη έχει τρομερή εξέλιξη σαν χαρακτήρας. Ξαναβάλε το πρώτο επεισόδιο της σαιζόν(όχι της σειράς). Έμαθε να κάνει τους γύρω του να αισθάνονται όμορφα! Ποιος; Ο Mr. Αμηχανία. Μέσα σε οκτώ επεισόδια. Τι θα του προσφέρει η παραπάνω πίεση; Ή μήπως δεν έχεις με τι να γεμίσεις τον τηλεοπτικό χρόνο; Αστεία πράγματα. Δείξε λίγο Μασούκα, τον Dexter με τον μικρό ή (κυρίως) με τη Ντέμπρα. Εύχομαι και ελπίζω η ιστορία να εξελιχθεί στην επόμενη σαιζόν και να μη μπουκώσουν τα τελευταία επεισόδια. Όχι ότι δεν θα μου αρέσει, ίσα ίσα για το θεατή είναι ιδανική εξέλιξη, αλλά γιατί αυτός ο ήρωας έχει ανάγκη να αναπνεύσει. Και αν η ιστορία δεν σέβεται τον πρωταγωνιστή της γάμησέ τα!

Στα του επεισοδίου τώρα… Η εναρκτήρια σκηνή μετά από πολύ καιρό ήταν εξαιρετική. Δεν το συνηθίζουν αυτό και το χάρηκα ιδιαίτερα. Από εκεί και πέρα το επεισόδιο το είδα χωρίς σχεδόν να τρεμοπαίξει το μάτι μου και νομίζω πως δύο είναι οι στιγμές στις οποίες πρέπει να σταθούμε. Της δολοφονίας του κουστουμάτου και της επί σκηνής εξομολόγησης του Dexter. Η από κοινού δολοφονία και όλη η αλληλεπίδραση με τη Λούμιν(πρόσεξε το ύφος του όταν συζητάνε για το ταξίδι που της πρότεινε ο πρώην της) πάνε μπροστά τον Ντέξτερ. Μοιράστηκε οικειοθελώς(σχεδόν) το πιο δικό του κομμάτι και αυτό είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Όλοι έχουμε κάποιες στιγμές που είναι δικές μας και αυτός με τον οποίο θα τις μοιραστούμε είναι πραγματικά ξεχωριστός. Το κάνουμε πολύ δύσκολα και δεν είναι και σαν τις συνήθειες του Dexter(θέλω να πιστεύω τουλάχιστον). Η φάση που ανέβασε ο Τικ-Τικ τον Dexter στη σκηνή πάλι, ήταν το κάτι άλλο. Πρώτη φορά ο Dexter κλήθηκε να εκφραστεί απροετοίμαστος και κάπου υπήρχε αλήθεια. Μου άρεσε!

Επίσης το επεισόδιο είχε πολύ καλή σκηνοθεσία και το ευχαριστήθηκα καθώς είναι από τις πρώτες προσπάθειες του Romeo Tirone. Μπράβο λοιπόν! Ωραίο το σκηνικό με τον κουστουμάτο σε κομμάτια μέσα στις βαλίτσες. Οι πινελιές μαύρης κωμωδίας είναι πάντα καλοδεχούμενες ειδικά τώρα. Α και να μην ξεχάσω: πόσο παλικάρι ο Άνχελ; Άντε στα διάλα με τις άλλες τις κότες μας έχουν σπάσει τα νεύρα. Αν όλη τη σαιζόν τρώγαμε τη Λαγκουέρτα στη μάπα μόνο και μόνο για να σηκώσει κεφάλι ο Μπατίστα και να αποκρούσει την παντόφλα…ε χαλάλι :)