Just when you thought crime dramas were safe...

                                                           
Ήθελα να κάνω μια μεγάλη ανάρτηση για το Terriers αλλά δεν γράφω τόσο καλά όσο του αξίζει. Ήθελα να γράψω πολλές γραμμές για την αντρική φιλία που τόσο πολύ τιμάει η σειρά αλλά ως γυναίκα δεν τολμάω καν να αγγίξω το ζήτημα. Το θέμα είναι πως με δεκατρία μόνο επεισόδια κατάφερε να γίνει η αγαπημένη μου σειρά! Έτσι θα προσπαθήσω να πω δυο πραγματάκια. Το Terriers είναι η ιστορία δύο ανδρών. Δεν είναι οι άντρες στους οποίους θέλεις να μοιάσεις. Ίσως ούτε αυτοί με τους οποίους θα ήθελες να κάνεις παρέα. Είναι losers και όχι μόνο το ξέρουν, αλλά το υποστηρίζουν κιόλας. Και στο τέλος είναι τόσο ειλικρινείς, ευθείς και ηθικοί με το δικό τους τρόπο που δεν γίνεται να μην τους αγαπήσεις.

Οι δυο τους θα φτάσουν όσο πιο χαμηλά γίνεται. Με δική τους ευθύνη. Ο Χανκ θα αποφασίσει να παίξει στη μεγάλη κατηγορία, ο Britt θα τον ακολουθήσει γιατί δεν θέλει να τον δει να παθαίνει κακό και κάπου εκεί θα τους πάρει όλους ο διάολος. Λάθος επιλογές, βιαστικές κινήσεις... Ο Ηank βάζει μόνος του εμπόδια στον εαυτό του. Και όταν όλα δείχνουν έτοιμα να φτιάξουν, δίνει μια κλοτσιά και τα καταστρέφει όλα. Σαν να φοβάται την ευτυχία. Ή σαν να μην την αξίζει. Και ο Britt πάντα δίπλα του. Μέχρι που θα πρέπει κι αυτός να αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες. Οι πρώην συνεργάτες και των δύο (όταν ο Britt ήταν ληστής και ο Hank μπάτσος) είναι κι αυτοί εκεί. Είτε για να τους αναστατώσουν είτε για να τους βοηθήσουν. Αλλά το σημαντικότερο ρόλο παίζουν οι γυναίκες της ζωής τους. Η κοπέλα του Britt και η πρώην γυναίκα του Hank τους έχουν τόσο πολύ καθορίσει που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εξέλιξής τους!

Δεν θα γράψω τίποτα παραπάνω για τους χαρακτήρες γιατί το ωραιότερο πράγμα σε αυτή τη σειρά είναι η γνωριμία μας με τους ήρωες. Και το εκπληκτικό είναι πως ακόμη και μετά το τέλος ξέρεις ότι υπάρχουν πτυχές τους που δεν έχεις δει. Έχουν και οι δύο τόσα επίπεδα που χρειάζονται μέχρι και πολλαπλές αναγνώσεις. Σε εκπλήσσουν συνεχώς κι εκεί που είσαι σίγουρος για το τι θα κάνουν, πάντα σε διαψεύδουν. Και γενικά η σειρά το έχει συνήθειο να παίρνει όλα τα κλισέ και να τα διαλύει ένα προς ένα. Εδώ ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις κάτι. Στο σύμπαν του Terriers δεν χωράνε συμβάσεις!

Επίσης θα ήταν τουλάχιστον ηλίθιο να μην πω κάτι για τις εκπληκτικές ερμηνείες. Ο μεν Michael Raymond-James που τον είχα δει και στο True Blood ως Rene και ομολογώ δεν με είχε πείσει είναι εξαιρετικός. Και το πρόσωπό του δεν τον βοηθάει και πολύ. Κι όμως είναι πολύ πολύ καλός. Από την άλλη ο Donal Logue είναι διαστημικός. Τόση έκφραση, τόσο συναίσθημα δεν το βλέπουμε συχνά. Και θα ήθελα να τον δω με βραβείο αλλά μου φαίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας! Προσωπικά τουλάχιστον είναι ίσως η αγαπημένη μου τηλεοπτική ερμηνεία. Και με πολύ ευκολία στέκεται δίπλα στον Chiklis. Που για μένα ο Chiklis ήταν ο υπέρτατος(μαζί με τον Tim Roth αλλά αυτός δεν έχει τόσο βολικό ρόλο για ρεσιτάλ ερμηνείας).

Η  σκηνοθεσία δεν είναι τίποτα αξιοσημείωτο(βλέπω Sopranos και Boardwalk παράλληλα, δεν παίζει σύγκριση) αλλά δεν της δίνεις και σημασία. Εξάλλου οι ώμοι των σεναριογράφων και των πρωταγωνιστών είναι τόσο στιβαροί που το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να μην είναι τέλειο. Επίσης στη σειρά ακούγονται υπέροχες μουσικές με αποκορύφωμα το ΑΠΑΙΧΤΟ τραγούδι των credits!

Όσο για το αν τελείωσε ή θα πάρει κι άλλη σαιζόν, αναμένουμε κι ελπίζουμε! Αλλά πραγματικά μέσα σε δεκατρία επεισόδια πήρα τόσα πράγματα από αυτή τη σειρά που ας κάνουν ότι θέλουν. Γέλασα, έκλαψα, θύμωσα, απογοητεύτηκα, πανηγύρισα και είχα τόσο όμορφες στιγμές που πραγματικά δεν θα στεναχωρηθώ καν αν δεν υπάρξει κι άλλη σαιζόν. Βέβαια θα χαρώ απεριόριστα αν συνεχιστεί. Και αν κρίνω από το Shield...σκέφτομαι τι μπορεί να γίνει και ανατριχιάζω! Cross your fingrs λοιπόν!

Στα θετικά:
+ Ο Χανκ. Από τους πιο ρεαλιστικούς χαρακτήρες ever.
+ Οι συνεχείς εκπλήξεις
+ Το εκπληκτικό σενάριο
+ Οι ερμηνείες
+ ΟΛΑ

Στα αρνητικά:
- Πλάκα μου κάνεις!