Together Through Life...

Εχθές Rashomon, σήμερα Jazz festival, αύριο Dylan... Πολύ στην κουλτούρα το έριξα και ανησυχώ! Βρε μήπως να κάτσω να δω τη Eurovision???

Το μισώ το youtube που δεν μπόρεσα να βρω τα τραγούδια που ήθελα :(

Giallo

                                                                                                    
Τελευταίο φιλμ του Argento για αυτή την περίοδο. Αυτό δεν το ξαναείδα αλλά μου είχε αρέσει τόσο που το θυμάμαι αρκετά καλά. Giallo, και είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος. Ένα κλασσικότατο giallo film που απλά δεν μιλάνε Ιταλικά. Α να πω εδώ ότι αυτό που μιλάνε στα αγγλικά είναι μια βλακεία. Μα γιατί; Είναι και πανέμορφη γλώσσα και τρομερά εκφραστική. Τελοσπάντων το ξεπερνάω γρήγορα το θέμα.

Η αδελφή της Linda εξαφανίζεται και αυτή καταφεύγει σε έναν επιθεωρητή από τη Νέα Υόρκη για να τη βοηθήσει. Απρόθυμος και κλεισμένος στον εαυτό του δέχεται μόνο όταν βλέπει φωτογραφία της αδερφής της. Είναι σίγουρος(πως, γιατί και τέτοια μη ρωτάτε, giallo film είπαμε, τα σεναριακά κενά επιβάλλονται) πως έχει πέσει θύμα ενός κατά συρροή δολοφόνου με προτίμηση στις πολύ όμορφες νεαρές γυναίκες. Αρχίζουν λοιπόν να ψάχνουν τα κομμάτια για να συμπληρώσουν το παζλ που θα οδηγήσει στη σωτηρία της μικρής αδερφής της Linda

Μεγάλη έμφαση δίνεται κι εδώ στα παιδικά τραύματα. Άλλωστε πάντα υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο σε ταινία του Argento. Εδώ έχουμε απευθείας αναφορές με φλασμπάκ και όχι αναφορές με συνεχείς συμβολισμούς όπως στο Profondo Rosso για παράδειγμα. Τόσο ο δολοφόνος όσο και ο διώκτης του κουβαλάνε πληγές της παιδικής τους ηλικίας που ορίζουν τις επιλογές τους. Δρουν με άξονα τα τραύματα του παρελθόντος και κάθε τους αντίδραση έχει λογική. Αν όχι στο παρόν, σίγουρα στο παρελθόν.

Οι ερμηνείες κι εδώ δεν είναι για να πηδάς και από τη χαρά σου. Νομίζω φταίει πως πολλοί από τους ηθοποιούς δεν παίζουν στη γλώσσα τους. Ο Adrien Brody είναι αξιοπρεπής στον καρακλισέ αλλά τόσο αγαπημένο ρόλο του. Η Emmanuelle Seigner μου ήταν συμπαθής από το πρώτο πλάνο κυρίως γιατί μου θυμίζει τη Monica Potter η οποία είναι αδυναμία μου. Θα σταθώ όμως στον κακό της υπόθεσης. Φάτσα απίστευτη, φωνή αρκούντως τρομακτική και γενικά με έπεισε. Σαν επιλογή την βρήκα ιδανική κι εννοείται για μια ακόμη φορά συμπάθησα τον serial killer(αυτό ίσως να πρέπει να το κοιτάξω).

Botox σε taxi έχεις ξανακάνει;

Σε όλα τα παραπάνω συνίσταται η επιτυχία αυτού του φιλμ. Αλλά επίσης και στο ότι δεν αποσπάται η προσοχή του θεατή από την πόλη. Η Ρώμη είναι πανέμορφη αλλά σχεδόν ποτέ ο Dario δεν της χάρισε κολακευτικά πλάνα. Δεν παίρνει μέρος στην ιστορία, απλά κάπου έπρεπε να διαδραματιστεί. Θεωρώ τη Ρώμη τόσο όμορφη που κλέβει την παράσταση με τεράστια ευκολία και προφανώς αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Έτσι ο Argento κινηματογραφεί τις λιγότερο κολακευτικές γωνιές της ή την επισκέπτεται νύχτα, όταν ακόμη κι αυτή μπορεί να γίνει απειλητική αφήνοντάς μας προσηλωμένους στο κυνήγι του δολοφόνου.

Α και δεν βιαζόμαστε να κράξουμε. Giallo film a.k.a. μεταμεσονύχτια απενοχοποιημένη διασκέδαση με επιβεβλημένες τις μέτριες ερμηνείες και το κλισέ σενάριο! Ο Dario το ξεκαθάρισε ήδη από τον τίτλο...

The End

Lost: Final Episode

See you on the other side brotha...

                                                                           
Έχω μια περίεργη σχέση με τη σειρά αυτή. Τη γουστάρω τρελά. Στα καλά της και τα κακά της, σε υγεία και αρρώστια, σε ζωή και θάνατο ήθελα να τη βλέπω. Και να που ακριβώς αυτή είναι η σχέση μου με το Lost. Τυφλώθηκα νωρίς και το παντρεύτηκα! Αλλά κάπως από συμβιβασμό, ίσως γιατί μου φαινόταν ωραίο στη ζωή μου. Σίγουρα όμως όχι από πάθος κι έρωτα... Και τελικά τι είναι το Lost; Η καλύτερη σειρά ever ή η μεγαλύτερη απάτη; Για μένα τίποτα από τα δύο... Είναι μια πολύ καλή σειρά. Σίγουρα η καλύτερη του είδους της. Φοβερή ιδέα, πολύ πολύ έξυπνο σενάριο και άκρως διασκεδαστικό. Βρήκαν κι από νωρίς το κόλπο του καρότου και το έκαναν και κολλητικό. Και στο τέλος αποτελεί την καλύτερη σειρά μυστηρίου!

Any humiliation which stood in his way could be swept aside by the simple act of annihilation: Murder

                                                                              
Μεταφυσικός τρόμος ή αστυνομικό μυστήριο; Πλάσματα με υπερφυσικές δυνάμεις ή κατά συρροή δολοφόνοι; Εγώ προτιμώ το δεύτερο και μάλλον και ο Argento καθώς πάντα έχει χώρο για έναν ευρηματικό serial killer. Το Tenebre είναι μια πολύ αγαπημένη μου ταινία καθώς ανήκει στο πρώτο είδος θεάματος ή αναγνώσματος που λάτρεψα, το "βρες το δολοφόνο". Και αν τη βρίσκω με αποτυπώματα, DNA, γρίφους και ιδιοφυείς ντετέκτιβς, τη βρίσκω λίγο παραπάνω με αποφασισμένους ανθρώπους που κινδυνεύουν και μπαίνουν στο στόχαστρο του δολοφόνου για να βρουν τη λύση.

Εδώ,ο άνθρωπος αυτός είναι ένας συγγραφέας τον οποίο ακολουθεί μια σειρά από δολοφονίες που θυμίζουν πολύ το τελευταίο του βιβλίου. Ο δολοφόνος φαίνεται να έχει εμμονή μαζί του. Του στέλνει γράμματα μίσους και τον παρακολουθεί. Κάπως έτσι ο συγγραφέας ιντριγκάρεται και θέλει να ανακαλύψει την αλήθεια. Στο πλευρό του η παράνομη σχέση του κι ένας νεαρός παράτολμος και περίεργος. Σύντομα θα βγάλουν μια άκρη...αλλά τραβώντας την το κουβάρι δεν ξεμπλέκεται αλλά δένεται κόμπος! Εδώ ο δολοφόνος δεν μοιάζει να είναι πολύ πιο μπροστά. Φαίνεται ότι μόνο από ένα απρόσμενο μίσος κινείται. Σίγουρα όμως είναι καλά ενημερωμένος και σίγουρα στοχεύει σε άλλο θύμα.

Κλασσικός ατμοσφαιρικός Argento. Το πρόσωπο του δολοφόνου δεν θα το δούμε, θα δούμε όμως κάθε τι που χρησιμοποιεί για να σκοτώσει. Πολλοί λαιμοί θα μας αποχαιρετήσουν άδοξα και πολλές επιφάνειες θα βαφτούν με αίμα. Έχω αναφερθεί ξανά στον αγαπημένο θάνατο του Tarantino! Επίσης κι εδώ η μουσική κάνει θαύματα και θυμίζει παλιότερα μοτίβα, κάνοντας την ταινία να αφήνει αυτή τη γνώριμη αίσθηση του Argento και να κάνει τον θεατή να νιώθει ασφαλής στα έμπειρα χέρια του μεγάλου δημιουργού.

Η διαφορετικότητα του Tenebre έγκειται στη φωτογραφία. Υπερβολικά φωτεινή, αλλόκοτα ψυχρή ταιριάζει απίστευτα με τους ίδιους τους χαρακτήρες της ταινίας. Είναι κι αυτοί παγωμένοι, έχοντας διαλέξει να ζουν με τα λάθος άτομα και να μην αφήνουν διεξόδους στα πάθη τους παρά μόνο μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου ή μια φαντασίωση. Εκτυφλωτικά πλάνα, λαμπερές επιφάνειες, τίποτα δεν μοιάζει φιλόξενο.

Και κάπου εκεί έρχεται το φινάλε να δικαιολογήσει όλη αυτή την ψυχρότητα. Όλο αυτό το νοσοκομειακό φως. Γιατί το φως που πηγάζει από μέσα μας δεν είναι απαραίτητα ζεστό και γιατί το φως είναι πολλές φορές ενοχλητικό(αν ρωτάς εμένα θα σου πω, όλες). Το τέλος από ένα σημείο και μετά το υποψιάζεσαι αλλά όταν το βλέπεις να συμβαίνει, όταν βλέπεις αυτό οτ ανέκφραστο, αποφασισμένο, γυμνό από συναίσθημα πρόσωπο εκπλήσσεσαι. Και τελικά ναι, μπορεί και μέχρι εκεί να φτάσει ο άνθρωπος!

Vincere

                                                                            
Παράδοξο για μένα να μου τραβήξει μια τέτοια ταινία το ενδιαφέρον αλλά πραγματικά θα έσκαγα αν δεν την έβλεπα. Βρήκα και υπερβολικά βολική και αγαπημένη αίθουσα και δεν έχασα ευκαιρία! Η ταινία διηγείται την ιστορία της ερωμένης του Μουσολίνι που αργότερα αρνήθηκε την ύπαρξή της. Η ιστορία μπαίνει γρήγορα στο ψητό αφού το πρώτο δεκάλεπτο οι δύο εραστές έχουν ήδη γνωριστεί...και με το παραπάνω. Στο εικοσάλεπτο αυτή έχει μείνει έγκυος ενώ ο Μουσολίνι έχει ανέβει κοινωνικά και είναι έτοιμος για το μεγάλο βήμα της πορείας του.

Το πρώτο μέρος της ταινία το βρήκα κάπως βαρετό. Δεν με είχε αγγίξει ακόμη η ιστορία και το δράμα της Ίντα είναι εντελώς έξω από την ιδιοσυγκρασία μου. Μάλιστα σε μια δυο στιγμές ταυτίστηκα με τον Ντούτσε! Και κάπου εκεί κάνει διάλειμμα και είμαι σε κατάσταση να μείνω ή να φύγω. Ευτυχώς έμεινα! Το δεύτερο μέρος αποδείχτηκε υπέροχο, με παρέσυρε αμέσως κι επιτέλους με έκανε να νιαστώ για την πρωταγωνίστρια. Πλέον την έχουν χωρίσει από το γιο της και βλέπουμε τις ζωές και των δύο. Ο Μουσολίνι junior έχει μερικές τρομερής σύλληψης σκηνές ενώ ο Filippo Timi που υποδύεται τόσο τον ίδιο τον Μουσολίνι όσο και το γιο του είναι πολύ εκφραστικός ηθοποιός.

Την παράσταση όμως ερμηνευτικά κλέβει χαλαρά η Giovanna Mezzogiorno. Η Ιταλίδα Marion Cotillard (δεν έχει αυτή την εκπληκτική ομορφιά βέβαια) είναι συγκλονιστική. Δεν το παρακάνει με την υπερβολή και πραγματικά ο ρόλος της το σηκώνει. Ειδικά όταν της κάνουν την αξιολόγηση-ανάκριση είναι καθηλωτική. Παίζει με όλο της το σώμα και αυτό ήταν κάτι που είχα πολύ καιρό να δω. Για τον Filippo Timi τα είπα και παραπάνω αλλά θα ρίξω λίγο το επίπεδο για να επισημάνω πόσο γυμνασμένος είναι(Πόσο κόσμια είμαι; Θα μπορούσα να γράψω "τούμπανο ο Μουσολίνι"). Πάντως όλες οι ερμηνείες είναι καλές αλλά η Mezzogiorno επισκιάζει τα πάντα.

Στα σκηνοθετικά τώρα είμαι διχασμένη. Καθόλου (μα καθόλου όμως) δεν μου άρεσαν κάτι παλιακές ασπρόμαυρες σκηνές τύπου "πλάνα αρχείου" που ξεπετιούνται ξαφνικά. Κάποιες ήταν πετυχημένες αλλά γενικά το κάνουν κάπως κουραστικό και τραβάνε τη διάρκεια. Α και κάτι αεροπλανάκια που σκάσαν από το πουθενά ήταν χάλια. Ο σκηνοθέτης όμως μας αποζημιώνει με μερικές εξαίσιες σεκάνς. Περισσότερο μου έμεινε η σκηνάρα την πρώτη φορά που η Ίντα και ο Μουσολίνι επισκέπτονται τον κινηματογράφο. Τι νεύρο, τι ένταση, τι πάθος; Πάθος δυνατό και εκφραστικό του Ντούτσε για επανάσταση και πάθος γλυκό που σιγοκαίει της Ίντα για εκείνον. Γεμίζει η οθόνη και ανατριχιάζει ο θεατής.

Και ακόμη αν δεν ήταν τόσο όμορφο το δεύτερο μέρος η ταινία αξίζει σίγουρα για αυτή τη σκηνή και για την ερμηνεία της Mezzogiorno. Πάντως δεν είναι από τις ταινίες που θα ξαναδώ ολόκληρες, είναι όμως από αυτές που δυο τρία πράγματα θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου. Απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό στο οποίο κατά κοινή ομολογία δεν ανήκω αλλά και πάλι το ευχαριστήθηκα αρκετά και ήταν ωραίο κλείσιμο σε μια πολύ δύσκολη και κουραστική ημέρα!

La Terza Madre

                                                                     
Είδα και το Terza Madre και τελικά δεν ήταν ούτε τόσο καλό, ούτε τόσο κακό. Σίγουρα πάντως ήταν διαφορετικό. Πολλά τα θετικά, πολλά και τα αρνητικά και γενικά μου άφησε μια αίσθηση ότι θα μπορούσε αλλά δεν τα κατάφερε τελικά.

Όταν ένα μυστηριώδες κιβώτιο που συνοδεύει ένα φέρετρο ξεθάβεται, ο πάτερ της περιοχής καταλαβαίνοντας ότι κάτι πολύ κακό κρύβεται μέσα το στέλνει πεσκέσι σε έναν ερευνητή. Η περίεργη κόρη του Argento και πρωταγωνίστρια της ταινίας και η ακόμη πιο περίεργη συνάδελφός της το ανοίγουν και η ταινία αρχίζει με το φόνο της μίας. Το μπαούλο έχει πλέον κλαπεί και το περιεχόμενο του φτάνει στα χέρια της Μητέρας των Δακρύων και αν με ρωτάτε να σας πω, όχι αυτό δεν είναι καθόλου καλό.

Θα ξεκινήσω με τα αρνητικά γιατί δεν μου αρέσει ποτέ να κλείνω ένα κείμενο με αυτά. Καλύτερα να μένει καλή αίσθηση στο τέλος και ειδικά για μια ταινία που τελικά το αξίζει! Το ότι έχει χρησιμοποιηθεί αρκετά ψηφιακή κάμερα (ή κατάλαβα λάθος;) το κάνει να θυμίζει σε αρκετές περιπτώσεις τηλεοπτική παραγωγή. Επίσης οι ερμηνείες είναι φρικτές και όσο και να αναδύει ένα b-μουβιάρικο άρωμα στο τέλος με ενόχλησε. Η Asia δεν το έχει και πολύ δυστυχώς. Επίσης το χρώμα του αίματος ήταν αρκετά αληθοφανές και καθόλου Argent-ίνικο.

Τα καλά είναι πως πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία τρόμου. Αν μπεις στο κλίμα, που δεν είναι και δύσκολο, μέχρι και που θα τρομάξεις. Ατμοσφαιρικό, κυρίως στις τρομακτικές σκηνές και με αρκετή ένταση. Η σύνδεση με τις προηγούμενες ταινίες και ιδιαίτερα το Suspiria ήταν ευχάριστη έκπληξη. Ευχαριστήθηκα απίστευτα και το ατέλειωτο gore. Πολύ αίμα όμως(κι εννοείται το αντεράκι που αποκαλύφθηκε και στα σχόλια του inferno,που όμως δεν αγγίζει αυτό του Braindead-ανάθεμα κι αν το αγγίζει κάτι αυτό βέβαια-)...

Από τα τελευταία του φιλμ που έχω δει(και είναι τρομακτικά λίγα) το βρήκα το πιο αδύναμο αλλά απόλυτα απολαυστικό. Πάντως προτιμώ τα πιο αστυνομικά του τελικά. Ξαναείδα και το Tenebre το Σαββατοκύριακο και το επιβεβαίωσα! Οπότε λέω να γράψω κάτι και γι΄αυτό αλλά και για το Giallo που το θυμάμαι αρκετά.

You think you're telling the truth, but in fact... you're telling only your version of the truth...

                                                                                
Με χώσατε να ξαναδώ Argento και είπα να επαναλάβω το Profondo Rosso αφού έπαιξε πρόβλημα με το Terza Madre και μέχρι να το βρω θα ξαναδώ κάποια που έχω ήδη. Είναι μαζί με το Suspiria στην κορυφή των αγαπημένων  μου από τον σπουδαίο αυτό σκηνοθέτη.

Ένας πιανίστας γίνεται αυτόπτης μάρτυρας μιας δολοφονίας και αποφασίζει να ψάξει μόνος του την υπόθεση. Όμως όσοι σχετίζονται αρχίζουν να δολοφονούνται ένας ένας πριν φτάσει σε αυτούς. Μου αρέσουν πάντα αυτές οι ταινίες όπου μαζί με τον πρωταγωνιστή ακολουθούμε τα στοιχεία και γνωρίζουμε πάνω κάτω όσα και αυτός. Την πρώτη φορά που την είχα δει, από πολύ νωρίς είχα υποψία για το δολοφόνο πάντως, αλλά στο τέλος είχα κάνει τραγικό λάθος, σχεδόν ερασιτεχνικό!

Πολύ καλό σενάριο, αγωνιώδες, διατηρώντας όμως κάποια απαραίτητα κλισέ του είδους. Σε συνδυασμό με την εξαιρετική σκηνοθεσία η ένταση ανεβαίνει αρκετά και σε κρατάει σε εγρήγορση. Επίσης σε αρκετά σημεία γελάς κάτι που δεν το συνηθίζει γενικά ο Argento και που εδώ είναι ένα από τα δυνατά κομμάτια της ταινίας. Επίσης όπως είναι λογικό έχουμε αρκετό gore, απίθανοι τρόποι δολοφονίας κάνοντας με να ανησυχώ λίγο για την ψυχική υγεία του Dario. Πραγματικά είναι ευρηματικότατος.

Και πάμε στην τρομερή κινηματογράφηση. Ω θεοί πραγματικά αυτό είναι υπέροχο. Ιδιαίτερα τα κτίρια τα έχει κινηματογραφήσει με τέτοιο τρόπο που ανά φάσεις έβγαινα από το κλίμα της ταινίας γιατί θαύμαζα τα πλάνα. Χρησιμοποιεί όλους τους χώρους προς όφελός του και το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό!

Αυτό όμως που κάνει το Profondo Rosso τόσο γαμάτη ταινία είναι η μουσική! Δεν γίνεται να μην σταθεί κανείς στις απίθανες μουσικές των Goblin που ντύνουν την εικόνα και ολοκληρώνουν την ατμόσφαιρα! Εντάξει έχουν ξανασυνεργαστεί με τον Argento αλλά νομίζω εδώ η καλύτερη από τις συνεργασίες τους. Και φυσικά να μην ξεχάσω την εκπληκτική φωτογραφία που κάνει κάθε ξενάγηση σε κάθε ένα από τα κτίρια ή δωμάτια ξεχωριστή εμπειρία.

Όλα τα παραπάνω μας βάζουν κι εμάς στο ρυθμό και την ατμόσφαιρα της ταινίας. Και προχωράμε μαζί με τον ήρωα, τον ακολουθούμε με αγωνία για να επιστρέψουμε πάλι εκεί από όπου ξεκινήσαμε για το αποκαλυπτικό, ιδιοφυέστατο, εκπληκτικό φινάλε. Όλοι γυρίσαμε στην αρχή για να δούμε ιδίοις όμμασι την αλήθεια! Πραγματικά είναι από τα εξυπνότερα φινάλε που έχω δει, όχι τόσο σαν σύλληψη αλλά σαν μαεστρική εκτέλεση!

90s Favorites...

Νομίζω ήρθε η ώρα να ποστάρω τις 25 αγαπημένες μου ταινίες τις δεκαετίας του '90. Μία από τις καλύτερες κινηματογραφικά δεκαετίες και προσωπικά η δεύτερη αγαπημένη μου!

There are mysterious parts in that book, but the only true mystery is that our very lives are governed by dead people...

                                                                                                    
Σε ιταλικό mood λόγω των χαζοεξετάσεων είπα να ξεθάψω Dario που είχα καιρό να δω και αν κρίνω και από το πως πήγα ταιριάζει απόλυτα... Το Inferno το είχα ξαναδεί αλλά μία φορά και όχι πολύ προσεκτικά ή όχι ολόκληρο. Κακώς γιατί ακολουθεί το Suspiria που λατρεύω σαν δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που τελικά δεν ολοκληρώθηκε.

Όλα ξεκινάνε με ένα βιβλίο για τις τρεις μητέρες(των Στεναγμών, των Δακρύων και του Σκοταδιού) και για το σκοτεινό μυστικών κάποιων κτιρίων φτιαγμένων γι΄αυτές. Η Rose διαβάζει το βιβλίο και όταν συνειδητοποιεί πως μένει σε ένα από τα κτίρια, ξεκινάει μια αναζήτηση για το κατά πόσο είναι αληθινά όσα διάβασε. Όταν αρχίζει να φοβάται καλεί στη Νέα Υόρκη τον αδερφό της αλλά όταν αυτός φτάνει είναι πλέον αργά για εκείνη κι αυτός μην έχοντας άλλη επιλογή ψάχνει να βρει τι έγινε...

Και το σενάριο είναι όσο βλακεία φαίνεται αλλά δεν έχει την παραμικρή σημασία. Ο Argento έχει δημιουργήσει τέτοια ατμόσφαιρα και σκηνοθετεί τόσο δεξιοτεχνικά που απλά θέλεις να κρατήσει η ταινία αιώνια. Ένα κτίριο λαβύρινθος που κάθε δωμάτιο είναι μία καινούρια μακάβρια ανακάλυψη, ένας δολοφόνος που γυρνάει στους σκοτεινούς διαδρόμους του κτιρίου, παιχνίδια των σκιών, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται!

Ο Argento χρησιμοποιεί μαεστρικά μπλε και κόκκινους φωτισμούς, παίζει εμπνευσμένα με το ζουμάρισμα, η μουσική ανατριχιάζει... Ο θεατής μπαίνει εύκολα στο κλίμα από τις πρώτες κιόλας σκηνές. Ομολογώ ότι δυο, τρεις φορές πετάχτηκα από τη θέση μου!

Πρόκειται για ένα οπτικό θαύμα! Χρησιμοποιεί τόσο όμορφα τα χρώματα(κάτι είπα τώρα...). Έχει δημιουργήσει ένα δικό του σύμπαν που σε καταπίνει αυτόματα. Αγωνιάς, τρομάζεις, αγχώνεσαι κι αν δεν τα νιώσεις όλα αυτά σίγουρα θα νιώσεις μια ένταση, μια ανατριχίλα... Είναι κάπως σαν όνειρο. Πολλά είναι αυτά που βλέπεις και δεν μπορείς να εξηγήσεις ή να βρεις λογική μέσα τους και αυτό είναι που μετατρέπει την ταινία(και κάθε ταινία του Dario) σε μία υπέροχη εμπειρία.

Πλάνα αρχείου: The question is not when's he gonna stop, but who is gonna stop him...

                                                          
Μπαίνει σιγά το καλοκαίρι. Ήδη είναι υπέροχο να ανοίξεις τα παράθυρα αργά το βράδυ όταν η φασαρία του δρόμου έχει κοπάσει, ν' αράξεις στον καναπέ και παρέα με μια παγωμένη μπύρα να δεις μια καθαρά ψυχαγωγικά ταινία. Από αυτές που στα σημεία που κορυφώνεται η δράση θες να φωνάξεις στους πρωταγωνιστές, από αυτές που στο τέλος δεν θα σου έχουν αφήσει τίποτα άλλο παρά ένα αίσθημα ότι χόρτασες θέαμα, απ' αυτές που λες "ναι ρε φίλε δράση ήταν αυτό που μου έλειπε απόψε"...

Και κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι οι χολιγουντιανές, στιλιζαρισμένες παραγωγές των τελευταίων ετών δεν σου προσφέρουν αυτό το συναίσθημα. Είναι πολύ θορυβώδεις και σε κάνουν να μονολογείς κάθε πέντε λεπτά "δεν γίνονται αυτά"! Και τότε είναι που θα ζητήσεις κάτι παλιό, κάτι αυθεντικό, κάτι που μυρίζει καμένο λάστιχο και χώμα. Τότε είναι που θα ξεθάψεις το "Vanishing Point", το "Gone in 60 seconds"(το παλιό όχι τη μαλακία με την Angelina Jolie!!!) ή το "Smokey and the Bandit".


Ο Kowalski πρέπει να οδηγήσει ένα αυτοκίνητο από το Colorado στο Frisco σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Αυτό προϋποθέτει ταχύτητα που με τη σειρά της οδηγεί την αστυνομία να καταδιώξει τον Kowalski. And that's it!!! Όλη η ταινία είναι μία καταδίωξη. Ρυθμός, γκάζια και μια Dodge Challenger να γουργουρίζει σαν καλοταϊσμένο γατί!


Δεν διστάζει να την βγάλει ακόμη και από το δρόμο και να την τρέξει στην έρημο προκειμένου να ξεφύγει. Θα φτάσει κι αυτή μαζί με αυτόν στα όρια της αλλά ένα τέτοιο αμάξι δεν σε προδίδει σε καμία περίπτωση! Η περιπέτεια του Kowalski όμως τον οδηγεί και σε πολλές(σουρεαλιστικές θα έλεγα) συναντήσεις. Ένα gay ζευγάρι που μόλις παντρεύτηκε και μια γυμνή γκόμενα σε μηχανή είναι κάποιοι από αυτούς! Οι περισσότεροι θέλουν να τον βοηθήσουν. Έχει εξάλλου ανακηρυχθεί σε τοπικό ήρωα και όλοι περιμένουν με αγωνία τα νέα του.


Σε όλο αυτό ο Kowalski έχει την στήριξη ενός τυφλού ραδιοφωνικού παραγωγού ο οποίος έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει στη συχνότητα της αστυνομίας και να μπορεί μέσω της εκπομπής του να τον προειδοποιεί για τα μπλόκα. Είναι αυτός που μεταδίδει την περιπέτεια του. Τον στηρίζει και πολλές φορές προσπαθεί να τον συνεφέρει και να τον κάνει να καταλάβει ότι αυτό που κάνει είναι τρέλα. Μέσα του όμως δεν θέλει να τον πείσει!


Ο Kowalski νιώθει την ταχύτητα, ζει γι' αυτή, τον κάνει να νιώθει ελεύθερος. Ο ίδιος ίσως να ψάχνει το δικό του, προσωπικό Vanishing Point. Από ένα σημείο και μετά δεν τον ενδιαφέρει το στοίχημα, τον ενδιαφέρει να πατήσει ακόμη πιο πολύ το γκάζι όχι για να φτάσει γρήγορα αλλά για να νιώσει λίγο ακόμη πιο ελεύθερος.


Η ταινία αξίζει και με το παραπάνω! Αν όχι για τη δράση, το χαμόγελο του Kowalski λίγο πριν το τέλος, την ταχύτητα... Τότε σίγουρα αξίζει for this fuckin Dodge Challenger!

Πράγματα που μισώ στο σινεμά...

                                                                        
Προσωπικά με κουράζει να κάνω λίστες γιατί ποτέ δεν είχα οργανωμένη σκέψη και ειδικά λίστες με αγαπημένα μου πράγματα. Λίγα ξεχωρίζουν πολύ και πολλά τα αγαπάω ίδια ή με διαφορετικό τρόπο χωρίς να τα ξεχωρίζω. Όμως πολύ πολύ εύκολα μπορώ να κάνω λίστες γι΄αυτά που σιχαίνομαι και μισώ... Να λοιπόν τα πράγματα που μισώ στον κινηματογράφο:

Να πηγαίνω και να μη βρίσκω εισιτήρια. Χαλάει όλο το πρόγραμμά μου, αποσυντονίζομαι και θέλω να βάλω τα κλάματα. Γενικά δεν μου αρέσει να βγαίνω εκτός προγράμματος γιατί μπερδεύομαι, άσχετα αν τις περισσότερες φορές μου βγαίνει σε καλό!

Να μην έχει καλό φαΐ. Είναι πολύ συγκεκριμένες οι ταινίες στις οποίες θα πάρω ποπ κορν. Τότε όμως θέλω να είναι καλά. Δεν παίζει χειρότερο πράγμα από το να βλέπεις χαβαλεδιάρικη ταινία και να είναι μπαγιάτικο το ποπ κορν ή να έχει λάθος ποσότητα αλατιού ή βουτύρου! Επίσης στους κινηματογράφους πουλάνε απαράδεκτες σοκολάτες αλλά τις περισσότερες φορές ξεχνάω να πάρω από περίπτερο και τελικά δεν τρώω καθόλου :(

Αυτοί που μιλάνε στην αίθουσα. Έχω ξαναγκρινιάξει για το θέμα και θα γκρινιάζω μέχρι το τέλος του κόσμου. Δεν απαιτώ να έχει ησυχία στους Πειρατές της Καραϊβικής αλλά να βλέπεις Κιμ Κι Ντουκ και να ψιθυρίζουν γερόντια από πίσω σου είναι απαίσιο(καλά μπορεί να υπερβάλλω και απλά να με ενόχλησε που ανέπνεαν στη συγκεκριμένη περίπτωση). Αν θέλεις να μιλήσεις κάτσε μακριά από τους άλλους ή ΜΕΙΝΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ! Σε αυτή την κατηγορία και αυτοί που μιλάνε στα κινητά, όπως και αυτοί που με παίρνουν όσο βλέπω την ταινία και αφού δεν το σηκώνω την πρώτη θεωρούν πρέπον να πάρουν άλλες είκοσι!

Αυτοί οι ψηλοί που ΠΑΝΤΑ κάθονται μπροστά μου αναγκάζοντάς με να κάνω ελιγμούς για να βλέπω. Μόλις βρω μια τρυπούλα να κοιτάω και κάπως βολεύομαι, τσουπ αλλάζουν θέση! Και θέλω να τραβήξω κλοτσιά στο κάθισμά τους αλλά τι μου φταίνε κι αυτοί... Πόσο σπαστικοί είναι και αυτοί που κλωτσάνε το κάθισμά σου; Για ξύλο επί τόπου!

Ο φίλος με τις απορίες. "Τι έγινε τώρα;", "Δηλαδή αυτός είναι που πριν είχε πάρει τηλέφωνο;", "Και τώρα τι θα γίνει;". Βλέπουμε την ίδια ταινία. Γιατί να ξέρω περισσότερα από σένα; Επίσης όσο μου μιλάς χάνω τη συνέχει! Κάτσε στο κάθισμά σου ήσυχα και στο τέλος θα τα λύσουμε όλα με ποτό και ησυχία. Γιατί πρέπει να λυθούν οι απορίες τη στιγμή που δημιουργούνται;

Μισώ και το διπλανό που θα προλάβει να βάλει πρώτος το χέρι του στο ακουμπιστήρι(πως το λένε αυτό το πλαϊνό του καθίσματος;). Θα μου πεις κι εσύ το ίδιο δεν κάνεις; Η αλήθεια είναι πως χωράνε και οι δύο, όμως αν είναι ξένος άνθρωπος ο άλλος είναι λίγο καφρίλα να βάλω κι εγώ το κουλό μου. Έτσι κάνω υπομονή και μόλις το βγάλει για δευτερόλεπτα τσουπ, χώνομαι. Τώρα βάλτο όπου θέλεις φίλε, εγώ βολεύτηκα!!!

Δεν μου αρέσουν οι πολυσινεμάδες που δεν κάνουν διάλειμμα! Τι σπάσιμο. Το διάλειμμα είναι στην ιεροτελεστία του κινηματογράφου(όπως το ποτό ή/και φαΐ μετά), ψιλοσυζητάς τι έχει γίνει, λες τι περιμένεις στη συνέχεια, τέτοια. Άσε που πας και για ένα κατούρημα, να πάρεις ένα νεράκι, κάποιο σημαντικό τηλέφωνο... Θα ξεχάσω που στο Avatar είχα πάρει ένα αναψυκτικό πιο μεγάλο κι από μένα και στο τέλος εκτός από τη βαρεμάρα που είχα, κατουριόμουν φρικτά και καθόμουν κέντρο(άρα αν σηκωνόμουν θα ενοχλούσα πολύ κόσμο, συν ότι από το 3D είχα μια ζαλούρα και θα έτρωγα και τα μούτρα μου) και όταν επιτέλους τέλειωσε έτρεξα σαν σίφουνας μόνο για να βρω μια τραγική ουρά στις τουαλέτες. Και ξέρετε πως είναι αυτά στις γυναικείες...

Μισώ επίσης την ατάκα "έλα μωρέ μην πας σινεμά, έλα μαζί μας. Αφού μόνη σου θα πας, γιατί δεν πας άλλη μέρα;" Και δεν με εκνευρίζει ούτε η απορία στο βλέμμα όταν λέω ότι θα πάω μόνη μου σινεμά, ούτε ο οίκτος που νιώθω στην ατμόσφαιρα και αδυνατώ να καταλάβω το λόγο(είναι από τα πράγματα που απολαμβάνω πάρα πολύ στη ζωή μου). Αυτό που με εκνευρίζει είναι πως τις περισσότερες φορές πείθομαι και στο τέλος αμελώ να δω ταινιάκια που αργότερα το μετανιώνω.

Μακάρι να σκοντάψουν και να πέσουν, όσοι φεύγουν στη μέση της ταινίας. Περνάτε μπροστά από την οθόνη, αναστατώνετε κόσμο για να περάσετε και κάνετε και φασαρία. Περιμένετε το διάλειμμα τουλάχιστον!!! Από σινεμά έχω φύγει μία φορά και στο διάλειμμα(εννοείται) αλλά δεν θυμάμαι ούτε σε ποια ταινία ούτε γιατί. Νομίζω ήμουν με κάποιον που είχε ξενερώσει τρελά και ή γκρίνιαζε ή είχε κάτσει ήσυχα και σιωπηλά αλλά διέκρινα απόγνωση στο βλέμμα και τον λυπήθηκα. Πάντως σίγουρα δεν μου άρεσε και μένα η ταινία.