Giallo

                                                                                                    
Τελευταίο φιλμ του Argento για αυτή την περίοδο. Αυτό δεν το ξαναείδα αλλά μου είχε αρέσει τόσο που το θυμάμαι αρκετά καλά. Giallo, και είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος. Ένα κλασσικότατο giallo film που απλά δεν μιλάνε Ιταλικά. Α να πω εδώ ότι αυτό που μιλάνε στα αγγλικά είναι μια βλακεία. Μα γιατί; Είναι και πανέμορφη γλώσσα και τρομερά εκφραστική. Τελοσπάντων το ξεπερνάω γρήγορα το θέμα.

Η αδελφή της Linda εξαφανίζεται και αυτή καταφεύγει σε έναν επιθεωρητή από τη Νέα Υόρκη για να τη βοηθήσει. Απρόθυμος και κλεισμένος στον εαυτό του δέχεται μόνο όταν βλέπει φωτογραφία της αδερφής της. Είναι σίγουρος(πως, γιατί και τέτοια μη ρωτάτε, giallo film είπαμε, τα σεναριακά κενά επιβάλλονται) πως έχει πέσει θύμα ενός κατά συρροή δολοφόνου με προτίμηση στις πολύ όμορφες νεαρές γυναίκες. Αρχίζουν λοιπόν να ψάχνουν τα κομμάτια για να συμπληρώσουν το παζλ που θα οδηγήσει στη σωτηρία της μικρής αδερφής της Linda

Μεγάλη έμφαση δίνεται κι εδώ στα παιδικά τραύματα. Άλλωστε πάντα υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο σε ταινία του Argento. Εδώ έχουμε απευθείας αναφορές με φλασμπάκ και όχι αναφορές με συνεχείς συμβολισμούς όπως στο Profondo Rosso για παράδειγμα. Τόσο ο δολοφόνος όσο και ο διώκτης του κουβαλάνε πληγές της παιδικής τους ηλικίας που ορίζουν τις επιλογές τους. Δρουν με άξονα τα τραύματα του παρελθόντος και κάθε τους αντίδραση έχει λογική. Αν όχι στο παρόν, σίγουρα στο παρελθόν.

Οι ερμηνείες κι εδώ δεν είναι για να πηδάς και από τη χαρά σου. Νομίζω φταίει πως πολλοί από τους ηθοποιούς δεν παίζουν στη γλώσσα τους. Ο Adrien Brody είναι αξιοπρεπής στον καρακλισέ αλλά τόσο αγαπημένο ρόλο του. Η Emmanuelle Seigner μου ήταν συμπαθής από το πρώτο πλάνο κυρίως γιατί μου θυμίζει τη Monica Potter η οποία είναι αδυναμία μου. Θα σταθώ όμως στον κακό της υπόθεσης. Φάτσα απίστευτη, φωνή αρκούντως τρομακτική και γενικά με έπεισε. Σαν επιλογή την βρήκα ιδανική κι εννοείται για μια ακόμη φορά συμπάθησα τον serial killer(αυτό ίσως να πρέπει να το κοιτάξω).

Botox σε taxi έχεις ξανακάνει;

Σε όλα τα παραπάνω συνίσταται η επιτυχία αυτού του φιλμ. Αλλά επίσης και στο ότι δεν αποσπάται η προσοχή του θεατή από την πόλη. Η Ρώμη είναι πανέμορφη αλλά σχεδόν ποτέ ο Dario δεν της χάρισε κολακευτικά πλάνα. Δεν παίρνει μέρος στην ιστορία, απλά κάπου έπρεπε να διαδραματιστεί. Θεωρώ τη Ρώμη τόσο όμορφη που κλέβει την παράσταση με τεράστια ευκολία και προφανώς αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Έτσι ο Argento κινηματογραφεί τις λιγότερο κολακευτικές γωνιές της ή την επισκέπτεται νύχτα, όταν ακόμη κι αυτή μπορεί να γίνει απειλητική αφήνοντάς μας προσηλωμένους στο κυνήγι του δολοφόνου.

Α και δεν βιαζόμαστε να κράξουμε. Giallo film a.k.a. μεταμεσονύχτια απενοχοποιημένη διασκέδαση με επιβεβλημένες τις μέτριες ερμηνείες και το κλισέ σενάριο! Ο Dario το ξεκαθάρισε ήδη από τον τίτλο...