Vincere

                                                                            
Παράδοξο για μένα να μου τραβήξει μια τέτοια ταινία το ενδιαφέρον αλλά πραγματικά θα έσκαγα αν δεν την έβλεπα. Βρήκα και υπερβολικά βολική και αγαπημένη αίθουσα και δεν έχασα ευκαιρία! Η ταινία διηγείται την ιστορία της ερωμένης του Μουσολίνι που αργότερα αρνήθηκε την ύπαρξή της. Η ιστορία μπαίνει γρήγορα στο ψητό αφού το πρώτο δεκάλεπτο οι δύο εραστές έχουν ήδη γνωριστεί...και με το παραπάνω. Στο εικοσάλεπτο αυτή έχει μείνει έγκυος ενώ ο Μουσολίνι έχει ανέβει κοινωνικά και είναι έτοιμος για το μεγάλο βήμα της πορείας του.

Το πρώτο μέρος της ταινία το βρήκα κάπως βαρετό. Δεν με είχε αγγίξει ακόμη η ιστορία και το δράμα της Ίντα είναι εντελώς έξω από την ιδιοσυγκρασία μου. Μάλιστα σε μια δυο στιγμές ταυτίστηκα με τον Ντούτσε! Και κάπου εκεί κάνει διάλειμμα και είμαι σε κατάσταση να μείνω ή να φύγω. Ευτυχώς έμεινα! Το δεύτερο μέρος αποδείχτηκε υπέροχο, με παρέσυρε αμέσως κι επιτέλους με έκανε να νιαστώ για την πρωταγωνίστρια. Πλέον την έχουν χωρίσει από το γιο της και βλέπουμε τις ζωές και των δύο. Ο Μουσολίνι junior έχει μερικές τρομερής σύλληψης σκηνές ενώ ο Filippo Timi που υποδύεται τόσο τον ίδιο τον Μουσολίνι όσο και το γιο του είναι πολύ εκφραστικός ηθοποιός.

Την παράσταση όμως ερμηνευτικά κλέβει χαλαρά η Giovanna Mezzogiorno. Η Ιταλίδα Marion Cotillard (δεν έχει αυτή την εκπληκτική ομορφιά βέβαια) είναι συγκλονιστική. Δεν το παρακάνει με την υπερβολή και πραγματικά ο ρόλος της το σηκώνει. Ειδικά όταν της κάνουν την αξιολόγηση-ανάκριση είναι καθηλωτική. Παίζει με όλο της το σώμα και αυτό ήταν κάτι που είχα πολύ καιρό να δω. Για τον Filippo Timi τα είπα και παραπάνω αλλά θα ρίξω λίγο το επίπεδο για να επισημάνω πόσο γυμνασμένος είναι(Πόσο κόσμια είμαι; Θα μπορούσα να γράψω "τούμπανο ο Μουσολίνι"). Πάντως όλες οι ερμηνείες είναι καλές αλλά η Mezzogiorno επισκιάζει τα πάντα.

Στα σκηνοθετικά τώρα είμαι διχασμένη. Καθόλου (μα καθόλου όμως) δεν μου άρεσαν κάτι παλιακές ασπρόμαυρες σκηνές τύπου "πλάνα αρχείου" που ξεπετιούνται ξαφνικά. Κάποιες ήταν πετυχημένες αλλά γενικά το κάνουν κάπως κουραστικό και τραβάνε τη διάρκεια. Α και κάτι αεροπλανάκια που σκάσαν από το πουθενά ήταν χάλια. Ο σκηνοθέτης όμως μας αποζημιώνει με μερικές εξαίσιες σεκάνς. Περισσότερο μου έμεινε η σκηνάρα την πρώτη φορά που η Ίντα και ο Μουσολίνι επισκέπτονται τον κινηματογράφο. Τι νεύρο, τι ένταση, τι πάθος; Πάθος δυνατό και εκφραστικό του Ντούτσε για επανάσταση και πάθος γλυκό που σιγοκαίει της Ίντα για εκείνον. Γεμίζει η οθόνη και ανατριχιάζει ο θεατής.

Και ακόμη αν δεν ήταν τόσο όμορφο το δεύτερο μέρος η ταινία αξίζει σίγουρα για αυτή τη σκηνή και για την ερμηνεία της Mezzogiorno. Πάντως δεν είναι από τις ταινίες που θα ξαναδώ ολόκληρες, είναι όμως από αυτές που δυο τρία πράγματα θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου. Απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό στο οποίο κατά κοινή ομολογία δεν ανήκω αλλά και πάλι το ευχαριστήθηκα αρκετά και ήταν ωραίο κλείσιμο σε μια πολύ δύσκολη και κουραστική ημέρα!