Μεταφυσικός τρόμος ή αστυνομικό μυστήριο; Πλάσματα με υπερφυσικές δυνάμεις ή κατά συρροή δολοφόνοι; Εγώ προτιμώ το δεύτερο και μάλλον και ο Argento καθώς πάντα έχει χώρο για έναν ευρηματικό serial killer. Το Tenebre είναι μια πολύ αγαπημένη μου ταινία καθώς ανήκει στο πρώτο είδος θεάματος ή αναγνώσματος που λάτρεψα, το "βρες το δολοφόνο". Και αν τη βρίσκω με αποτυπώματα, DNA, γρίφους και ιδιοφυείς ντετέκτιβς, τη βρίσκω λίγο παραπάνω με αποφασισμένους ανθρώπους που κινδυνεύουν και μπαίνουν στο στόχαστρο του δολοφόνου για να βρουν τη λύση.
Εδώ,ο άνθρωπος αυτός είναι ένας συγγραφέας τον οποίο ακολουθεί μια σειρά από δολοφονίες που θυμίζουν πολύ το τελευταίο του βιβλίου. Ο δολοφόνος φαίνεται να έχει εμμονή μαζί του. Του στέλνει γράμματα μίσους και τον παρακολουθεί. Κάπως έτσι ο συγγραφέας ιντριγκάρεται και θέλει να ανακαλύψει την αλήθεια. Στο πλευρό του η παράνομη σχέση του κι ένας νεαρός παράτολμος και περίεργος. Σύντομα θα βγάλουν μια άκρη...αλλά τραβώντας την το κουβάρι δεν ξεμπλέκεται αλλά δένεται κόμπος! Εδώ ο δολοφόνος δεν μοιάζει να είναι πολύ πιο μπροστά. Φαίνεται ότι μόνο από ένα απρόσμενο μίσος κινείται. Σίγουρα όμως είναι καλά ενημερωμένος και σίγουρα στοχεύει σε άλλο θύμα.
Κλασσικός ατμοσφαιρικός Argento. Το πρόσωπο του δολοφόνου δεν θα το δούμε, θα δούμε όμως κάθε τι που χρησιμοποιεί για να σκοτώσει. Πολλοί λαιμοί θα μας αποχαιρετήσουν άδοξα και πολλές επιφάνειες θα βαφτούν με αίμα. Έχω αναφερθεί ξανά στον αγαπημένο θάνατο του Tarantino! Επίσης κι εδώ η μουσική κάνει θαύματα και θυμίζει παλιότερα μοτίβα, κάνοντας την ταινία να αφήνει αυτή τη γνώριμη αίσθηση του Argento και να κάνει τον θεατή να νιώθει ασφαλής στα έμπειρα χέρια του μεγάλου δημιουργού.
Η διαφορετικότητα του Tenebre έγκειται στη φωτογραφία. Υπερβολικά φωτεινή, αλλόκοτα ψυχρή ταιριάζει απίστευτα με τους ίδιους τους χαρακτήρες της ταινίας. Είναι κι αυτοί παγωμένοι, έχοντας διαλέξει να ζουν με τα λάθος άτομα και να μην αφήνουν διεξόδους στα πάθη τους παρά μόνο μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου ή μια φαντασίωση. Εκτυφλωτικά πλάνα, λαμπερές επιφάνειες, τίποτα δεν μοιάζει φιλόξενο.
Και κάπου εκεί έρχεται το φινάλε να δικαιολογήσει όλη αυτή την ψυχρότητα. Όλο αυτό το νοσοκομειακό φως. Γιατί το φως που πηγάζει από μέσα μας δεν είναι απαραίτητα ζεστό και γιατί το φως είναι πολλές φορές ενοχλητικό(αν ρωτάς εμένα θα σου πω, όλες). Το τέλος από ένα σημείο και μετά το υποψιάζεσαι αλλά όταν το βλέπεις να συμβαίνει, όταν βλέπεις αυτό οτ ανέκφραστο, αποφασισμένο, γυμνό από συναίσθημα πρόσωπο εκπλήσσεσαι. Και τελικά ναι, μπορεί και μέχρι εκεί να φτάσει ο άνθρωπος!
Η αγαπημένη μου ταινία του μεγάλου Dario. Την πρωτοείδα χρόνια και ζαμάνια πριν, γυμνάσιο πρέπει να πήγαινα, και ακολούθησαν χιλιάδες φορές με το εισαγόμενο DVD της Anchor Bay (χωρίς υπότιτλους, αλλά who cares με αυτό το τρομακτικό ντουμπλάρισμα) να αποτελεί ευαγγέλιο στην ταινιοθήκη μου. Η σκηνή κορύφωσης της ανατριχιαστικής μουσικής σε εκείνα τα αλησμόνητα crane shots στα ρολά της πολυκατοικίας αποτελεί την επιτομή ενός εκ των σπουδαιότερων στυλιστών στο σινεμά, ανεξαρτήτως είδους. Και, σημειωτέον, ίσως η μοναδική φορά που το φινάλε σε ταινία του Dario στέκεται αντάξιο (και όχι μόνο) του υπόλοιπου φιλμ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Σούπερ καλτ τα extras με κοινή τηλεοπτική συνέντευξη του πανάσχημου Argento και της Nicolodi, αλλά περισσότερο με ένα βιντεάκι για τα ηχητικά εφέ (με τα τσεκούρια να σκάνε πάνω σε ανυποψίαστα κρέατα).
Α! Ξέχασα. Τι εννοείς το τέλος το υποψιάζεσαι;;;;; Εγώ, πενήντα φορές μετά, ακόμα δεν μαντεύω το φινάλε όποτε το βλέπω!
ΑπάντησηΔιαγραφή"ανυποψίαστα κρέατα" already cult χαχαχα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα με Αχιλλέα, από πού και ως πού υποψιάζεσαι το φινάλε. Έλα τώρα, καημένη :Ρ
Κλασσικό αγαπημένο!Θεωρώ και το συγκεκριμένο εξώφυλλο έργο τέχνης.Το θυμάμαι απο την κασσέτα στο video club όταν ήμουν πιτσιρικάς!!
ΑπάντησηΔιαγραφήkai go kapou sto gimnasio tin ida. latremenh tainia.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδιά δεν ξέρω για σας αλλά το είχα καταλάβει από ένα σημείο και μετά. Έπεσα έξω σε κάποια πράγματα φυσικά αλλά το γενικό νόημα το είχα πιάσει! Μπορεί να είμαι πιο έξυπνη από εσάς :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως κλασσική και όντως πολύ πολύ αγαπημένη!