No toy gets left behind...

                                                                 
Άσχετο: Για True Blood θάψιμο, στην τηλεορασίτσα αριστερά(Aldo σε σένα λέω κυρίως) 
                                                                                                                     
Μπορεί μια ταινία να ξεπεράσει τις παιδικές σου αναμνήσεις; Μπορεί να σε συναρπάσει περισσότερο από αυτή που έκανε το ίδιο όταν ήσουν δέκα; Μπορεί ένας λούτρινος καουμπόι κι ένας πλαστικός διαστημάνθρωπος να σε γυρίσουν χρόνια πίσω; Φυσικά, όταν οι δημιουργοί στοχεύουν πρώτα στο νοσταλγικό θεατή και μετά στους υπόλοιπους. Γιατί κακά τα ψέματα, το Toy Story 3 πρώτα απευθύνεται σε μας που το ένα σημάδεψε τα παιδικές κινηματογραφικές μνήμες και μετά σε όλους τους άλλους.

Δεν είναι μόνο το ότι βλέπεις τους παλιούς αγαπημένους ήρωες να επιστρέφουν, είναι πως συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσες. Τους είχες κι εσύ αφήσει καιρό σε ένα μπαούλο. Προτιμούσες πιο ενήλικα θεάματα, ξέχασες τις στιγμές που σου είχαν προσφέρει. Αλλά επέστρεψες για το τελευταίο αντίο. Γιατί όπως και ο Άντι έτσι κι εσύ δεν είσαι απόλυτα έτοιμος να αφήσεις πίσω αυτό που συμβολίζουν. Γιατί στην καρδιά σου έχουν ξεχωριστή θέση και τους θες για πάντα στη σοφίτα ώστε να νιώθεις την ασφάλεια ότι θα είναι εκεί αν τους χρειαστείς! Γιατί το Toy Story είναι η πρώτη σελίδα του βιβλίου που λέγεται animation ΚΑΙ για μεγάλους! Άνοιξε το δρόμο ώστε κινηματογραφικά τουλάχιστον να έχουμε πάντα επαφή με τις αγνότερες και πιο ξέγνοιαστες πτυχές μας και αυτό θα του το χρωστάμε αιώνια.

Όπως και στα προηγούμενα δύο, έτσι κι εδώ μια παρεξήγηση οδηγεί σε μια απίθανη περιπέτεια. Τα πάντα πάνε από το κακό στο χειρότερο και πάνω που πας να ησυχάσεις και να πεις τώρα θα μπει το πράγμα σε μια σειρά έρχεται ένας δυνατός αέρας, ένα φως στο βάθος, ένα σκουπιδιάρικο να τα κάνει χειρότερα. Έχει πολύ δράση, κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα. Καταιγισμός σκηνών αγωνίας -κάτι που είχε λείψει από τα προηγούμενα- που από ένα σημείο και μετά καθιστούν διαολεμένα λογικό το ότι αγχώνεσαι βλέποντας καρτούν! Το καταευχαριστηθήκαμε... Επίσης είχε πολύ γέλιο αλλά και κανένα αστείο να μην είχε, ο Ισπανός Buzz φτάνει για να γελάς για μέρες. Επίσης μπορεί να έχει αρκετά κλισέ(απολύτως απαραίτητα και καθησυχαστικά αν με ρωτάς) αλλά απέφυγε τα τραγικά που μπορούσε να έχει. Εύγε λοιπόν!

Πριν το δείτε, ξαναδείτε και θυμηθείτε τα παλιά. Κυρίως για να εντυπωσιαστείτε κι εσείς από το πόσο πιστοί παραμένουν οι χαρακτήρες σε ότι έχουν χτίσει και πρεσβεύουν εδώ και δυο ταινίες. Ο Woody ποτέ δεν εγκαταλείπει αυτό που είναι: "παιχνίδι του Άντι". Από την άλλη ο Buzz είναι πιο λογικός. Δεν σκέφτεται μόνο με την καρδιά του και μαζί κάνουν ένα υπέροχο δίδυμο. Πατάτας θεούλης εννοείται, ενώ η καουμπόισσα ποτέ δεν ήταν η μεγάλη μου συμπάθεια. Καλούλα είναι δεν λέω, αλλά ποτέ δεν ένιωσε τον Άντι τόσο ιδιοκτήτη της όσο οι υπόλοιποι! Α και ο Άντι... Ο ιδιοκτήτης που κάθε παιχνίδι θα ήθελε να έχει. Τα ειλικρινή του μάτια, έστω και σχεδιασμένα με υπολογιστή, είναι ικανά να σε τσακίσουν!

Αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Ούτε το χιούμορ, ούτε η δράση, ούτε το πόσο σωστά φέρονται οι χαρακτήρες... Από ένα σημείο και μετά οι μνήμες ξυπνάνε, οι ήρωες φτάνουν στην κορύφωσή τους σαν χαρακτήρες, βουρκώνεις και δεν υπάρχει γυρισμός. Πραγματικά σε σινεμά δεν έχω ξανακλάψει τόσο. Ok έχω δακρύσει, άντε να έφυγε κανέναν δάκρυ παραπάνω αλλά εδώ μιλάμε για κλάμα(συνοδευόμενο από ρούφηγμα μύτης, δυσκολία στην αναπνοή και άλλα τέτοια σιχαμένα και γραφικά). Ρεζίλι πρέπει να έγινα. Συγκίνηση, νοσταλγία, στεναχώρια, χαρά όλα ένα γίνονται μέσα σου και η μόνη διέξοδος είναι να αφεθείς. Πως να μην την αγαπήσεις αυτόματα λοιπόν μετά; Το 3D ήταν μια μούφα και μισή αλλά τα γυαλιά μου φάνηκαν απαραίτητα, όταν άναψαν τα φώτα. Εννοείται θα το ξαναδώ, όσο πιο σύντομα μπορώ και λέω να το δοκιμάσω και μεταγλωττισμένο.