Unmade Beds...

                                                                                    
Από πόσα κρεβάτια περνάμε στη ζωή μας; Και πόσα από αυτά μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κρεβάτια μας; Κάποιοι δενόμαστε με αυτά και τα θεωρούμε κομμάτι του εαυτού μας ενώ κάποιοι τα βλέπουμε απλά σαν ένα έπιπλο. Είδα το Unmade Beds(προφανώς) στο οποίο κάπου ανάμεσα σε αμέτρητα(ή μάλλον απόλυτα μετρημένα) κρεβάτια ο Alexis Dos Santos μας συστήνει τους χαρακτήρες του και αυτοί με τη σειρά τους τις ιστορίες τους...

Ο Axl έχει μάθει να κοιμάται σχεδόν κάθε βράδυ αλλού. Δεν ανήκει σε ένα κρεββάτι όπως δεν ανήκει σε μια πόλη, ή μια χώρα. Βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση. Προσπαθεί να βρει τον πατέρα του και ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι αυτό που ψάχνει είναι ο ίδιος του ο εαυτός και μετά ένα μέρος, ανθρώπους, κρεββάτι για να ανήκει! Γνωρίζει κόσμο και κάποια στιγμή θα βρει φίλους. Ανθρώπους που δεν θα τον κοιτάξουν σαν έναν ακόμη άγνωστο που ξύπνησε στο σπίτι τους, αλλά σαν κάποιον που κουβαλάει ένα παρελθόν και μια ιστορία και θα γίνουν μέρος της ζωής του!

Η Vera από την άλλη είχε μάθει να κοιμάται στο ίδιο κρεββάτι. Που όμως κάποια στιγμή αδειάζει και μένει να κουβαλάει αναμνήσεις και μυρωδιές και ένα στρώμα ποτισμένο από το παρελθόν! Οπότε προκειμένου να μην περάσει την επίπονη διαδικασία της "αλλαγής στρώματος", για να μη χρειαστεί να βάλει φωτογραφίες σε κουτί και αναμνήσεις στο υπόγειο, αποφασίζει να επισκέπτεται κάθε κρεββάτι για μια φορά. Και να κρατάει φωτογραφίες από τα κρεβάτια πια! Τι είναι καλύτερο; Η σιγουριά που δίνει η οικειότητα με όλο το προβλέψιμο που κουβαλάει ή το ρίσκο και η ανατροπές που προσφέρει το αβέβαιο;

Οι δύο ιστορίες εξελίσσονται σχεδόν παράλληλα. Και λέω σχεδόν γιατί κάποιες στιγμές θα διασταυρωθούν. Λίγα βλέμματα, μια μεθυσμένη στιγμή αμοιβαίας εξομολόγησης, ένα σακάκι και ένα στρώμα είναι μέρος και των δύο. Και αφού αυτά τα παράξενα παιχνίδια της μοίρας, πολλές υπέροχες μουσικές και ξέστρωτα κρεβάτια, περάσουν από μπροστά σου ο καθένας βρίσκει το δρόμο του. Ένα κρεββάτι, ένα πρόσωπο, το θάρρος για το μεγάλο άλμα, όποιος κι αν είναι αυτός... Και όχι γιατί χρειάζεται η ταινία ένα όμορφο τέλος, αλλά γιατί πολύ φυσικά όλα εκεί οδηγήθηκαν τελικά!

Υπέροχο ταινιάκι με τρομερό ρυθμό και πολύ ωραίο soundtrack! Ήδη ψάχνω τα κομμάτια. Σκηνοθετικά το βρήκα πολύ καλό και πολύ νεανικό. Αποτυπώνει εξαιρετικά τις γωνιές του Λονδίνου και βγάζει μια απίστευτη ανεμελιά που τη ζηλέψαμε πολλές φορές! Γενικά τα σκηνικά, τα σπίτια, τα μπαρ και κυρίως τα κρεβάτια αποτελούν επιπλέον χαρακτήρες και όχι στεγνά σκηνικά. Θα την ξαναέβλεπα αμέσως μετά αν δεν είχα πάει στη βραδινή προβολή! Παρακολουθείται τρομερά εύκολα και έχει πολύ θετικό παλμό. Ψήνομαι να την δω πάλι...

Edit: Α ναι παίζει και ο Sonny από το Treme! Αυτό κι αν ήταν υπερευχάριστη έκπληξη!