Αγαπημένες ταινίες 2010

                                

Θα ξεκινήσω πρώτα με τις χειρότερες που είδα για να τελειώσει ωραία το ποστ. Η χειρότερη μακράν ήταν το Μέσα στο Δάσος. Ακολουθεί το αναμενόμενα κακό Eclipse, το απερίγραπτο Knight and Day, το Greenberg και το Salt. Μεγαλύτερη απογοήτευση όμως ήταν το Somewhere που εννοείται δεν ήταν κακό, όμως δεν ήταν αυτό που περίμενα και στεναχωρήθηκα πολύ. Πάμε στα καλά τώρα!

10. You Will Meet a Tall Dark Stranger(Woody Allen)

Γι΄αυτή τη θέση είχα τεράστιο πρόβλημα. Το When You're a Stranger, η Αλίκη, το Piranhas 3D και το Unmade Beds πέρασαν από το μυαλό μου. Τελικά κέρδισε ο Γουντάκος που είμαστε και φίλοι από παλιά! Αστείο, ανθρώπινο, αληθινό. Με την σταθερά κοφτερή ματιά του Allen, αγαπημένους πρωταγωνιστές και ξεκαρδιστικές ατάκες.
  

9. Bal(Semih Kaplanoglu)

Μία υπέροχη ταινία. Ζεστή και γλυκιά με τον πιο εκφραστικό μικρούλη που επιλέγει να μιλάει με τα τεράστια μάτια του. Και πραγματικά λέει πολλά και ουσιαστικά πράγματα. Είναι πανέμορφα σκηνοθετημένη και σε κάνει να νιώθεις μια θαλπωρή που πολύ εκτίμησα!
   

8. The Last Exorcism(Daniel Stamm)

Παρά το κακό του τέλος το αγάπησα. Έξυπνη σάτιρα, ξεκαρδιστικό κάποιες φορές, τρομακτικό κάποιες άλλες. Όλα, πλην του φινάλε λειτούργησαν άψογα. Εκπληκτικός ο πρωταγωνιστής αλλά και η...δαιμονισμένη. Τρομακτική μόνο που την έβλεπες. Ωραία ατμόσφαιρα, αυθεντικός τρόμος. Και πλέον δεν βλέπουμε καλές ταινίες τρόμου. Ε λοιπόν, να μία!

7. Des Hommes et Des Dieux(Xavier Beauvois)
  

Αντικειμενικά ίσως να του άξιζε να μπει και παραπάνω αλλά τις ταινίες της εξάδας μου τις αγάπησα πολύ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δράμα που σου κόβει την ανάσα. Κυρίως με την εκπληκτική του σκηνοθεσία. Μεγαλειώδεις σκηνές που θυμάμαι ακόμη, εκφραστικότατα πρόσωπα και μια ιστορία που είναι αδύνατον να μη σε συγκλονίσει και συγκινήσει. Υπέροχη.
   

6. The Social Network(David Fincher)

Ο Fincher τα έχει καταφέρει και καλύτερα. Όμως αυτή εδώ η ταινία έχει πιάσει τόσο καλά τον παλμό της εποχής μας και του πιο δημοφιλούς social network που δεν γίνεται να μην του το αναγνωρίσω. Τρομερός ρυθμός, ερμηνείες έκπληξη και δύο αξιομνημόνευτες σκηνές! Πολύ ωραία εμπειρία και μία ταινία που περίμενα αρκετά και που τελικά ήταν καλύτερη απ΄όσο περίμενα.
    

5. Ghost Writer(Roman Polanski)

Γιατί μόνο ο Polanski έμεινε να χτίζει τόσο καλά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Κόβει την ανάσα και παράλληλα βρίσκει χρόνο να σε κάνει να γελάσεις. Με ένα δυνατό φινάλε που σε αφήνει εκτεθειμένο όπως είχες συνηθίσει, μια υπόθεση που χτίζεται υποδειγματικά και αυτό να συμβαίνει στο πιο αφιλόξενο περιβάλλον.
     

4. Inception(Christopher Nolan)
   

Εντυπωσιακό, πωρωτικό αλλά και με βάθος. Μεγάλος δημιουργός ο Nolan και αυτή είναι μια μεγάλη ταινία. Για μένα είναι η καλύτερή του και δείχνει έναν δημιουργό με όραμα. Μία ταινία για το παρελθόν και τις αναμνήσεις και πως αυτές μπορούν να φάνε το μέσα μας. Εκπληκτικό σε όλα τα επίπεδα και είχε και πολλά!
     

3. Scott Pilgrim VS The World(Edgar Wright)

Το αγάπησα αυτόματα και πολύ. Δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Παρά μόνο πως είναι δυνατό, διαφορετικό, φασαριόζικο και κάνει αίσθηση. Σκάει σαν βόμβα, σε παρασέρνει στους τρελούς του ρυθμούς και είναι τόσο ξέφρενο που μόνο κάποιος τρελαμένος σαν τον Wright μπορούσε να το πραγματοποιήσει. Με βρήκε απροετοίμαστη και I'm in lesbians with it από την πρώτη στιγμή.
     

2. Toy Story 3(Lee Unkrich)

Όταν μια ταινία σε κάνει να γελάσεις δυνατά και μετά από λίγο να κλαις σαν μικρό παιδί, όταν ξυπνάει μόνο καλά συναισθήματα, όταν σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια, όταν σε κάνει να αναπολείς εκείνη την πρώτη φορά που μέσα στη σκοτεινή αίθουσα αναφώνησες γιατί αυτό που είδες σου ήταν πρωτόγνωρο κι εντυπωσιακό, όταν νιώθεις τους πρωταγωνιστές φίλους σου, τότε μιλάμε για μια σπουδαία ταινία και ακριβώς αυτό είναι το Toy Story 3!
      

1. Shutter Island(Martin Scorsese)

Έλα τώρα πλάκα μου κάνεις. Τι άλλο θα μπορούσε να βρίσκεται στην πρώτη θέση πέρα από υπέροχο, ατμοσφαιρικό Marty. Φωτογραφία και μουσική φτιάχνουν ατμόσφαιρα, την ώρα που Di Caprio και Scorsese μας ταξιδεύουν στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής του Τεντ. Μία εκπληκτική ταινία που γίνεται στο φινάλε τόσο αληθινή που σε κάνει να ψάχνεις μέσα σου. Martin Scorsese σ΄ευχαριστώ για μια ακόμη φορά!

Άντε καλή Πρωτοχρονιά να έχουμε, καλά να μας μπει, άλλο κακό να μη μας βρει και του χρόνου σπίτια μας! Αν λένε και τίποτα άλλο και το ξέχασα τότε κι απ΄αυτό μας εύχομαι :)
     

Αγαπημένες σειρές 2010

                                                                       

Μεγάλη επιτυχία θεωρώ το ότι βρίσκονται πέντε καινούριες σειρές στη λίστα μου!!
    

10. Psych

Σε αυτή τη θέση παραδοσιακά θα βρισκόταν το How I Met Your Mother αλλά ήταν απαράδεκτο το 2010! Αντίθετα το Psych χωρίς να βελτιώνεται ή να χειροτερεύει είναι τρομερά διασκεδαστικό, με πλήθος ποπ αναφορών, τραγελαφικές καταστάσεις και πολύ πολύ αγαπημένα πρόσωπα.
    

9. The Big Bang Theory

Νιώθω πως του χρόνου θα είναι ακόμη ψηλότερα αλλά ας μη το ματιάσω. Η τρίτη σαιζόν του ήταν και η καλύτερή του κι εγώ ακόμη δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω αναπολώντας στιγμές. Ξεχνιέται το ξεκαρδιστικό "Sheldon's escaped and is terrorizing the village"; Ή μήπως η επική σκηνή στον παιδότοπο δεν έμεινε αιώνια χαραγμένη στη μνήμη μας; Bazinga!
   

8. Fringe

Αντικειμενικά μπορεί να είναι καλύτερη από κάποια παραπάνω και προσωπικά το λατρεύω, απλά όχι τόσο όσο τα υπόλοιπα. Κι ενώ δεν με πωρώνει σχεδόν ποτέ, έχει υψηλό επίπεδο, ωραίες ιστορίες, μου θυμίζει τα καλά X-files και είναι από τις καλύτερες σειρές μυστηρίου. Στα συν το εξαιρετικό χιούμορ που είναι πάντα ευπρόσδεκτο.

7. True Blood

Η αγαπημένη μου σαιζόν. Καφριλίκι, παρωδία, χιούμορ, ατέλειωτο gore, sex, ανεπανάληπτα γραφικοί χαρακτήρες. Είχε όμως πολλές αδυναμίες και ώρες ώρες γινόταν βαρετό. Γι΄αυτό βρίσκεται εδώ κι όχι μια θέση παραπάνω. Πραγματικά γέλασα πολύ(περισσότερο πχ απ΄ότι με το How I Met Your Mother), χάρηκα για την εξυπνάδα του δημιουργού που είναι διάχυτη κι εύχομαι να καταλάβουν πως ο Σαμ και (κυρίως) η Αρλίν δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Αν και αμφιβάλλω.
      

6. Spartacus: Blood and Sand

Καλογυμνασμένοι άντρες και αιθέριες γυναίκες(εκ των οποίων η μία είναι η Lucy Lawless) που φοράνε τα απολύτως απαραίτητα. Μεγάλα σπαθιά, αποκεφαλισμοί, γαμιστερή μουσική. Σεξ και βία και άπειρο αίμα!!! Ναι, δεν έχεις δει κάτι διασκεδαστικότερο από αυτό. Στο Spartacus δεν υπάρχουν τηλεοπτικά ταμπού. Είναι μεγάλο επίτευγμα το ότι μετατρέπεται το σαλόνι σου σε εξέδρα αρένας και πιάνεις τον εαυτό σου να ουρλιάζει παθιασμένα προς την οθόνη!
     

5. Louie

ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΟ. Κι επιπλέον έξυπνο. Και κυνικό και σαρκαστικό και ειρωνικό! Ναι έχει όλα όσα μπορούν να με κάνουν να γουστάρω τρελά. Πάντα to the point, θα πιάσει τα πάντα και δεν θα σταματήσει πουθενά. Ο Louie δεν είναι ιδέα. Δεν θέλεις να του μοιάσεις. Όμως δεν γίνεται να μη του αναγνωρίσεις το πολύ καλό χιούμορ και την απίστευτη ευστροφία του.
    

4. Boardwalk Empire

Περιμένω να γίνει πολύ καλό. Η πρώτη σαιζόν ήταν μια εξαιρετική εισαγωγή για μερικούς υποδειγματικούς χαρακτήρες. Όλοι έχουν κρυφές πτυχές, που ευτυχώς σοφά οι δημιουργοί δεν βιάζονται να αποκαλύψουν, η πλοκή αργά μεν αλλά εξελίσσεται άψογα, η σκηνοθεσία...ναι ok δύο ονόματα θα σου πω: Timothy Van Patten και Allen Coulter (και Scorsese στον πιλότο προφανώς)... Αν βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα ξεχνάς κάτι βασικό: "It's not TV, it's HBO"
  

3. Treme

Ο καλύτερος πιλότος που έχω δει στη ζωή μου! Κινηματογραφικό επίπεδο. Οι χαρακτήρες βρίσκουν καταφύγιο στο πιο ζεστό σημείο της καρδιάς σου. Η μουσική είναι αναπόσπαστο μέρος της πλοκής. Αν θες να χαλαρώσεις, να συγκινηθείς, να χαμογελάσεις, να νιώσεις μια οικεία ζεστασιά, βάλε ένα δυνατό ποτό και το Treme. Το οποίο αξίζει και μόνο για τη μουσική!
   

2. Dexter

Μέχρι πέρυσι ήταν η αγαπημένη μου σειρά και αυτή εδώ είναι η αγαπημένη μου σαιζόν. Ο Dexter προόδευσε όσο ποτέ, εξαιρετική η ιδέα του επαναλαμβανόμενου σεναρίου, όμορφη προσθήκη η Λούμιν(και με πολύ πετυχημένο όνομα). Αν δεν ήταν και τόσο μπουκωμένο με κυνηγητά και στο παρατσάκ αποδράσεις του Dexter, θα ήταν ακόμη καλύτερη. Δεν ήταν άριστη όπως η προηγούμενη(ή η δεύτερη ή η πρώτη) αλλά η εξέλιξη του Dexter μέσα σε 12 επεισόδια ήταν εκπληκτική και γι΄αυτό δεν μπορώ παρά να την θεωρώ την καλύτερη σαιζόν του!
     

1. Terriers

Ασυζητητί! Η αγαπημένη μου σειρά ever. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τόσο εύκολα παρακολουθίσιμο, να με επηρεάζει τόσο πολύ. Και με 13 μόλις επεισόδια! Σε μια σαιζόν ένιωσα τόσο έντονα συναισθήματα την ώρα που το Six Feet Under ήθελε πέντε και το The Shield εφτά. Δεν θα ήθελα τίποτα διαφορετικό, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Το Terriers είναι ότι τελειότερο έχω δει.

                                                                                          
ΥΓ: Μεγάλη απογοήτευση προφανώς το Walking Dead αλλά και το How I Met Your Mother
                                                                       

If this movie doesn't make your skin crawl... It's On Too Tight!

                                                                

Πρώτα ας πούμε δυο πραγματάκια για τα slasher films. Το καλό slasher θέλει αγωνία, σφαξίματα, γκόμενες να τρέχουν, σεξουαλικά υπονοούμενα. Και αυτό εδώ είναι ένα από τα πρώτα slasher films. Δεν είναι βέβαια τέτοιο έπος όπως το The Texas Chain Saw Massacre που βγήκε την ίδια χρονιά αλλά είναι πολύ πολύ καλό και κυρίως...Χριστουγεννιάτικο. Ένας δολοφόνος χτυπάει τη νύχτα των Χριστουγέννων σε φοιτητική εστία εξαφανίζοντας κόσμο και κάνοντας ενοχλητικά, παρανοϊκά τηλεφωνήματα. Ναι, αυτό ακριβώς που στην εφηβεία σου το έλεγες Scream και το έβλεπες με ενθουσιασμό, δυνατά σχόλια και πολλά ποπ κορν. Απλά εδώ είναι σε πιο πρώιμη μορφή.    

Επίσης εδώ υπάρχει πραγματικός τρόμος. Όχι ότι ταράχτηκα αλλά εγώ είμαι δύσκολη. Πάντως η ατμόσφαιρα χτίζεται δεξιοτεχνικά. Ο φωτισμός, ο ήχος, όλα στην εντέλεια. Η απειλή πάντα εκεί κι ας μη τη βλέπουμε ποτέ. Βλέπουμε όμως μέσα από το τα μάτια της. Ακούμε την ανάσα του δολοφόνου, τις σπαρακτικές κραυγές του. Και ακόμη κι αν δεν ξέρουμε τίποτα γι΄αυτόν, νιώθει ο θεατής έναν οίκτο να συνοδεύει τον φόβο του. Το ότι ο Bob Clark κατάφερε κάτι τέτοιο χωρίς να έχουμε το παραμικρό στοιχείο για τον δολοφόνο το βρίσκω αριστοτεχνικό. Ιδανική πρόταση γι΄αυτές τις ημέρες. Εγώ δεν λέω τίποτα παραπάνω, άλλωστε τα έχει πει κι ο Αργύρης εξαιρετικά εδώ!

Home Alone

                                                                

Το Μόνος στο Σπίτι είναι μια ταινία που όπως οι περισσότεροι, έτσι κι εγώ την έχω δει εκπληκτικά πολλές φορές ως παιδί. Το περίεργο είναι πως πάντα είχα κακή άποψη γι΄αυτή την ταινία και πάντα με ενοχλούσε αλλά πίστευα πως απλά δεν μου είχε κάτσει καλά και είπα να την ξαναδώ! Αλλά δεν άλλαξα γνώμη. Ο Kevin ξεμένει πίσω όταν η τεράστια οικογένειά του έφυγε για το Παρίσι και τον...ξέχασε. Κολλήματα στο αεροδρόμιο το καθιστούν αδύνατον να επιστρέψουν αμέσως κι έτσι ο μικρός μένει μόνος σε ένα τεράστιο σπίτι, έχοντας να αντιμετωπίσει και δύο ληστές που το έχουν βάλει σκοπό να ληστέψουν το σπίτι του. Εκείνοι περιμένουν η ληστεία να είναι παιχνιδάκι, όμως δεν υπολόγιζαν στο σαδιστή μπόμπιρα που ξεχάστηκε πίσω.

Η ταινία έχει πλάκα. Οι παγίδες, οι αντιδράσεις του Kevin, η ηλιθιότητα και ανικανότητα των ληστών βγάζουν κάποιο γέλιο. Όμως τη θεωρώ πολύ μέτρια ταινία. Κι επίσης τη θεωρώ σκληρή ταινία. Από μικρή έβλεπα πολύ άνετα βίαιες ταινίες, τρομακτικές ή σιχαμερές και δεν με ενοχλούσαν καθόλου. Με αυτή όμως πάντα ανατρίχιαζα και ένιωθα άσχημα. Οι παγίδες που στήνει ο μικρός είναι πραγματικά οδυνηρές και το ότι έχουν γυριστεί με σκοπό να μας κάνουν να γελάμε με εκνευρίζει. Ξέρω, γελάμε αν δούμε κάποιον να πέφτει αλλά εδώ το έχουν παρακάνει. Μιλάμε για απίστευτη υπερβολή που αν θέλαμε να είμαστε ρεαλιστές ο ένας ληστής θα είχε σίγουρα μείνει στον τόπο και ο άλλος θα είχε αλλάξει γνώμη για τη ληστεία και θα την είχε κάνει αρκετά νωρίς.

Επίσης ποτέ δεν βρήκα χαριτωμένο πιτσιρίκι τον Macaulay Culkin. Ηλίθια φάτσα, και κάτι γκριμάτσες που είναι αστείες μόνο την πρώτη φορά αλλά δυστυχώς επαναλαμβάνονται πολύ. Και τελοσπάντων πάντα ήθελα να τον πιάσουν οι ληστές και να τον μαυρίσουν στο ξύλο. Βλαμμένο! Βέβαια το ότι ως πιτσιρίκι το χάζευα πάντα κι ας μη μου άρεσε δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αλλά θα το θεωρήσω προτέρημα της ταινίας. Α και μικρή γελούσα πολύ περισσότερο απ΄ότι τώρα, που πραγματικά ευχαριστήθηκα μόνο δυο-τρεις σκηνές. Τώρα τα δείχνει τα χρονάκια της και δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από άλλες κωμωδίες! Προσωπικά δεν τη βρίσκω ούτε τρομερά αστεία, ούτε διαχρονική, ούτε χριστουγεννιάτικο must-see αλλά νιώθω πως είμαι πολύ μόνη σε αυτή την πλευρά!

Καλά Χριστούγεννα(πλάνα αρχείου)

                                                           

Τόσα έχω να πω για την πιο Χριστουγεννιάτικη, τρυφερή, σκοτεινή, παραμυθένια, γλυκιά, αστεία, ζεστή ταινία που φτιάχτηκε ποτέ αλλά πάντα θα μου φαίνονται λίγα.

Μία ταινία φτιαγμένη με απίστευτη αγάπη από ένα δημιουργό με όραμα και ταλέντο, κάθε χρόνο μας χαρίζει υπέροχες στιγμές... Προς Θεού μη την δείτε στην ΕΡΤ τη βάζουν μεταγλωττισμένη οι άθλιοι!

Ας ταυτιστούμε με τον Jack, ας δακρύσουμε με τη Sally, ας τραγουδήσουμε με τον Oogie Boogie και ας διασκεδάσουμε με τους υπέροχους σκανταλιάρηδες κατοίκους της Halloween Town!

Ας ταξιδέψουμε με τις συναρπαστικές μουσικές του Danny Elfman και ας νιώσουμε τη μαγεία των Χριστουγέννων...

Επίσης ψάξτε το διπλό DVD που κυκλοφορεί με τα απίθανα extras και αφιερώστε μερικές ωρίτσες στην πιο σκοτεινή και ταυτόχρονα μαγευτική ιστορία...

He doesn't care if you're naughty or nice...

                       

Αυτή είναι μια ταινία που δεν βλέπω κάθε χρόνο. Αλλά όταν μου δίνεται η ευκαιρία την απολαμβάνω πάντα. Πρόκειται για τον αγαπημένο μου κινηματογραφικό ψευτο-Αη Βασίλη. Πίνει πολύ, καπνίζει περισσότερο, βρίζει ακατάσχετα και ώρες ώρες είναι διαολεμένα sexy. Και δεν νομίζω πως υπήρχε πιο κατάλληλος για να τον υποδυθεί από τον τέλειο τον Billy Bob Thornton. Τον ψευτοάη τον λένε Willie και κάθε χρόνο δουλεύει σε πολυκαταστήματα ως Άη Βασίλης προκειμένου με τον βοηθό του να καταφέρουν να το ληστέψουν. Βέβαια δεν το νοιάζει να είναι στο παραμικρό διακριτικός με αποτέλεσμα ως Άη Βασίλης να είναι μια οδυνηρή εμπειρία για τα άτυχα παιδάκια που θα θελήσουν να κάτσουν στα πόδια του.

Χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, κατεστραμμένος, χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για τους γύρω του. Πραγματικά δεν ξέρεις αν πρέπει να νιώσεις αηδία ή συμπόνια γι΄αυτόν τον τύπο. Μέχρι που ένα πιτσιρίκι, βλαμμένο μέχρι εκεί που δεν παίρνει θα του αλλάξει τα μυαλά. Θα πάρει πάνω από μια ώρα ταινία και απεριόριστα fuck αλλά τελικά θα δείξει την ευαίσθητη, ανθρώπινη πλευρά του. Μέχρι τότε θα έχει αντιμετωπίσει την εκμετάλλευση, την προδοσία και κυρίως πολλά ενοχλητικά παιδάκια. Επίσης θα γνωρίσει τη Sue που έχει ένα θέμα με τον Άη Βασίλη και θα γίνουν κάτι σαν ζευγάρι. Ή ,μάλλον κάτι σαν λοξή οικογένεια αν συνυπολογίσεις και το βλαμμένο μικρό. Και ναι, ο Billy Bob Thornton είναι πολύ cool για όλα αυτά, γι΄αυτό και τα κάνει με το δικό του ακαταμάχητο στιλ.

Η ταινία μου αρέσει γιατί μπορεί να είναι κάφρικη αλλά στο τέλος βγάζει όλη τη ζεστασιά και τη μελαγχολία που κουβαλάνε αυτές οι μέρες. Και τελικά είναι και μια διαφορετική πρόταση και το σημαντικότερο δεν είναι μια ακόμη παραλλαγή της ιστορίας του Εμπενίζερ Σκρούτζ! Δεν πρόκειται για ένα ακόμη χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Κρύβει ρεαλισμό και μια πικρία και απογοήτευση για τα χριστουγεννιάτικα ήθη της σύγχρονης εποχής. Επίσης όλοι οι ήρωές της είναι αποτυχημένοι. Δεν υπάρχει ούτε ένας αγγελικά πλασμένος χαρακτήρας και αυτό πάντα είναι καλοδεχούμενο. Δεν είναι και η πιο χαρούμενη πρόταση για τα Χριστούγεννα αλλά την αγαπάω αυτή την ταινία.

Despicable Me

                                                                      

Είδα κι εγώ τον Απαισιότατο και δεν μπορώ να πω πως δεν διασκέδασα. Βέβαια δεν ξετρελάθηκα κιόλας αλλά ήταν αρκούντως ευχάριστο. Ο Γκρου(δεν έχει τέλειο όνομα;) είναι ο νούμερο ένα villain του κόσμου και χάνει αυτή την πρωτιά όταν ένας nerdy κακοποιός κλέβει την πυραμίδα της Γκίζας!!!Πρέπει λοιπόν να καταστρώσει ένα μεγαλύτερο κι απαισιότερο κόλπο ώστε να ξανακερδίσει τη χαμένη του δόξα. Να πω την αλήθεια δεν είχα διαβάσει τίποτα για την ταινία και νόμιζα ότι πρόκειται για ξεκαρδιστικές αναμετρήσεις ανάμεσα σε δύο κακούς. Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.

Ο Γκρου(πες το δυνατά να δεις πόσο γαμάτα ακούγεται) πρέπει να βρει τρόπο να μπει στο σπίτι του Βέκτορ(πρώην Βίκτορ και νυν νούμερο ένα εγκληματίας στον κόσμο) αλλά αν έχεις δει το trailer ξέρεις ότι αυτό είναι αδύνατο. Όταν παρατηρεί ότι ο Βέκτορ ανοίγει σε ορφανά κοριτσάκια για να αγοράσει μπισκότα βρίσκει τη λύση. Υιοθετεί τα τρία κοριτσάκια ώστε να γίνουν ο Δούρειος Ίππος του. Προφανώς κάπου εδώ έχεις καταλάβει τι γίνεται στo υπόλοιπo, ειδικά αν έχεις δει δυο τρεις παιδικές ταινίες. Και με τον τρόπο ακριβώς που φαντάζεσαι, ένα ένα τα κλισέ οδηγούν το φίλο μας στο πολυφορεμένο και προβλέψιμο φινάλε. Αν μη τι άλλο είναι ένα όμορφο μήνυμα για τους μικρούς θεατές.

Οι πιο μεγάλοι όμως κερδίζουμε τίποτα από την ταινία; Έχει κάποια αστεία σκηνικά. Έχει επίσης ένα υπέροχο μικρό κοριτσάκι με μια τέλεια φατσούλα και τα πιο τέλεια καρτουνίστικα μάτια. Είναι ευχάριστο, χαλαρωτικό και ότι πρέπει για αυτές τις ημέρες. Δεν συγκινήθηκα, δεν ξελιγώθηκα στα γέλια, αλλά δεν βαρέθηκα κιόλας. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ ωραία φάση. Κουβαλάει και έναν αέρα από τα παλιά. Πραγματικά μου θύμισε animation ταινίες που έβλεπα μικρή και αυτό το έκανε ιδιαίτερο. Και στο τέλος με άφησε να χαμογελάω... Όλοι οι χαρακτήρες είναι πολύ πετυχημένα σχεδιασμένοι και όσοι πρέπει να γίνουν συμπαθείς γίνονται και με το παραπάνω.

Ο Γκρου(πωπω θέλω να το λέω συνέχεια αυτό το όνομα) παρά τον αστείο σωματότυπο και το απωθητικό παρουσιαστικό είναι γλυκύτατος. Και όχι γιατί το σχέδιό του τον βοηθάει αλλά με έναν παράξενο ανορθόδοξο τρόπο. Ακόμη κι όταν προσφέρει ένα μπαλόνι σ΄ένα παιδάκι για να το σκάσει αμέσως μετά. Αποκορύφωμα όμως είναι τα minions! Αξιολάτρευτα πλάσματα, αστεία, καλοσυνάτα. Μπορώ να τα δω να στέκονται πρωταγωνιστές σε κάποιο animation. Είναι πολύ ευχάριστη προσθήκη και κυρίως στη σωστή ποσότητα. Πραγματικά ξεκαρδιστικά και με ανεπανάληπτες φάτσες. Δείτε την ταινία απλά μην περιμένετε το επίπεδο στο οποίο μας συνήθισε η Pixar. Σίγουρα όμως βαδίζει στα χνάρια της...

Πλάνα αρχείου: Kill (Άη) Bill...

                                                                                      

Μικρό παιδάκι βλέπει τον Άη Βασίλη να το κάνει με τη μαμά του και το σοκ είναι αναπόφευκτο! Λογικό εφόσον είναι πολύ μικρό! Το ότι όταν μεγάλωσε λίγο, δεν κατάλαβε ότι ο κύριος με την κόκκινη στολή και την άσπρη γενειάδα ήταν ο πατέρας του, δείχνει πως το περιστατικό ήταν απλά η αφορμή για αυτή την ανεκδιήγητη ταινία! Ο πιτσιρίκος όταν μεγαλώνει δουλεύει σε εργοστάσιο παιχνιδιών ενώ το χόμπι του είναι να παρακολουθεί τα παιδάκια της γειτονιάς. Για ποιο λόγο; He's making a list, he's checking it twice. He's gonna find out who's naughty or nice...

Σπίτι του κυκλοφορεί με στολή Άη Βασίλη, στέκεται μπροστά στον καθρέφτη και shake his belly like a bowl full of jelly κάνοντας "χο, χο, χο", σιγομουρμουρίζει χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ετοιμάζει το...έλκηθρο του που δεν είναι άλλο από ένα βαν με γελοία, κιτς χριστουγεννιάτικη διακόσμηση! Μιλάει με τα παιδιά της γειτονιάς και όλα δείχνουν πως η τραυματική εμπειρία που είχε μικρός τον έκαναν να πάρει τη θέση του Άη και να σκορπίσει χαρά και χαμόγελα στα παιδιά! Όταν μάλιστα κλέβει παιχνίδια από το εργοστάσιο, φοράει τη στολή και αφήνει έναν τόνο δώρα κάτω από το δέντρο, αρχίζεις να απορείς γιατί η ταινία λέγεται Christmas Evil! Ωπ, γιατί είναι αποκεφαλισμένες οι κούκλες; Ωπ, να σου κι ένα τσουβάλι χώμα σεταρισμένο με κακιασμένο γράμμα για το αλητόπαιδο της γειτονιάς!

Θα πάει όμως και σε ένα νοσοκομείο όπου τα παιδάκια ήταν καλά και θα τα γεμίσει δώρα!!! Τελικά δεν είναι κακός. Μάλλον μπούρδα ταινία βλέπω! Το πολλά υποσχόμενο πόστερ και η υπόθεση με ξεγέλασαν! Έλα όμως που καρφώνει ένα μολυβένιο στρατιώτη στο μάτι ενός τύπου που τον κορόιδεψε και τσεκουρώνει μερικούς άλλους! Στο καπάκι και σαν να μη συμβαίνει τίποτα θα πάει σε γιορτή, θα μοιράσει δώρα και θα χορέψει με μαμάδες και παιδάκια! Πάντως έπρεπε να καταλάβουν ότι είναι μούφα Άης γιατί αντί για "χο, χο, χο" κάνει "χα, χα, χα"! Ο τύπος είναι επισήμως του γιατρού καθώς στο επόμενο σπίτι επιχειρεί να μπει από την καμινάδα! Το ζώο κόλλησε και ρουφιέται για να χωρέσει! Τελικά βγαίνει και μπαίνει με πιο νορμάλ τρόπο. Αυτή η απίστευτα βαρετή ταινία αξίζει μόνο γι' αυτή τη σκηνή! Αλλά και γι' αυτή που σκοτώνει έναν τύπο πνίγοντάς τον όχι με μαξιλάρι αλλά με τον σάκο του...

Σιγά σιγά η ταινία γίνεται επική! Ένα τσούρμο Άη Βασίληδες πίσω από το χαρακτηριστικό τζάμι να επαναλαμβάνουν "Merry Christmas" και οι μάρτυρες να προσπαθούν να αναγνωρίσουν τον κακό... Όταν ένας τρομαγμένος γονιός (οι Άη Βασίληδες έχουν γίνει πλέον η νούμερο ένα απειλή για τον πατέρα) τον απειλεί με σουγιά η κορούλα του θα πάρει το μέρος του Άη, δίνοντας του τον σουγιά επιτρέποντάς του έτσι να σκοτώσει τον πατέρα της! Βέβαια πέρα από κάποιες γελοίες, ξεκαρδιστικές σκηνές η ταινία είναι απίστευτα βαρετή! Όποιος δεν έχει κάτι καλύτερο ας τη δει. Στην τελική που αλλού θα δεις οργισμένο πλήθος με δαυλούς να κυνηγάει τον Άι Βασίλη!

We warned you. Remember the rules. You didn't listen...

                                                                   
Λίγα χρόνια μετά τα Gremlins, ήρθε το sequel να συνεχίσει αυτό που η πρώτη ταινία άρχισε. Το χαβαλέ, το χιούμορ, το πράσινο μπλιαχ... Αυτή τη φορά δεν είναι Χριστούγεννα αλλά πάντα μου άρεσε να τη συνδυάζω με την πρώτη ταινία. Επίσης αυτή τη φορά τα Gremlins είναι πιο πανούργα, πιο αηδιαστικά, πιο άσχημα και ελαφρώς πιο μεγάλα. Ακόμη όμως μπορούν να εκτιμήσουν ένα χαρούμενο τραγούδι, ένα καλό πούρο, ένα γευστικό επιδόρπιο. Ειδικά μετά τα μεσάνυχτα(if ypu know what I mean)!

Επίσης τώρα είναι εγκλωβισμένα σε ένα "έξυπνο" κτίριο. Φαντάσου λοιπόν τι γίνεται όταν αρχίζουν να σκαλίζουν όλες αυτές τις έξυπνες συσκευές και συστήματα. Πόσο εύκολο είναι να χρησιμοποιήσεις ένα ασανσέρ όταν ένα σκανδαλιάρικο γκρέμλιν χειρίζεται το σύστημα φωνητικών εντολών; Ακόμη, τώρα σχεδόν δεν υπάρχει σενάριο. Δεν έχει νόημα το πως ή το γιατί ο Μπίλι και ο αγαπημένος μου Γκίζμο συναντήθηκαν ξανά. Ήταν απλά η αφορμή για να ξαμολήσουν αμέτρητα τερατάκια σε ένα τεράστιο κτίριο και να τους δώσουν τον έλεγχο. Μέχρι λίγο πριν το τέλος όπου όσο εύκολα αρχίζει η ταινία άλλο τόσο εύκολα(και περισσότερο μη σου πω) τελειώνει και ο φίλος μας βρίσκει επιτέλους το happy end του.

Η ανυπαρξία σεναρίου βέβαια δεν αποτελεί πρόβλημα. Εδώ νομίζω πως απλά δημιουργοί και κοινό ήθελαν μια οποιαδήποτε αφορμή για να ξαναδούν στην οθόνη αυτά τα απερίγραπτα πλάσματα. Τι κι αν τώρα ακόμη και χνουδωτά δεν μπορείς να τα συμπαθήσεις; Είναι περισσότερα, μεταλλάσσονται, και έχουν αστείρευτη όρεξη για να καταστρέψουν τα πάντα. Hell yeah! Το μόνο αρνητικό είναι η μικρή παρουσία του Gizmo αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα έτσι δεν είναι; Όπως και να έχει, ειδικά σετάκι με την πρώτη είναι ιδανική πρόταση για αυτές τις ημέρες. Απολαύστε βινετεάκια:

 

Bronson

                                                                  
Με το Scott Pilgrim ακόμη πρόσφατο δεν θα πω ότι είχα καιρό να ενθουσιαστώ με ταινία. Όμως αυτή τη φορά δεν το περίμενα καθόλου μα καθόλου. Κάτι που δεν πολυήξερα τη φάση είναι η ταινία, κάτι που δεν είχα άποψη για τον σκηνοθέτη (δεν έχω δει τα Pusher αλλά μετά από αυτό θα το κάνω σύντομα), κάτι που δεν είχα σε μεγάλη υπόληψη τον Tom Hardy ως ηθοποιό, ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα. Και για να πω την αλήθεια και πλακάρα έπαθα και γούσταρα απίστευτα πολύ. Πρωτότυπη, ενδιαφέρουσα, δεν είναι απλά μια βιογραφική ταινία. Και σου λέω πως την είδα αδιαφορώντας γι΄αυτή, απλά γιατί ο Hardy είναι κούκλος(μην κοιτάς που εδώ είναι αγνώριστος).

Ο Michael Peterson  είναι ο πιο διαβόητος Άγγλος κρατούμενος. Πρώτη φορά φυλακίστηκε για εφτά χρόνια το 1974. Είναι ακόμη στη φυλακή, καθώς λόγω της συμπεριφοράς του η ποινή του συνεχώς μεγάλωνε. Τον περισσότερο καιρό τον έχει περάσει στην απομόνωση λόγω του βίαιου χαρακτήρα του. Άντε τυχεροί θα σας μορφώσω σήμερα. Εδώ, σαϊτάκι "Free Bronson" κι εδώ, wikipedia. Α το Bronson είναι το παρατσούκλι που χρησιμοποιούσε όταν πάλευε, εμπνευσμένο προφανώς από τον Charles Bronson. Στη φυλακή επιδόθηκε σε ξυλοδαρμούς δεσμοφυλάκων(με μεγάλη επιτυχία μπορώ να πω) και παίρνοντας ομήρους άλλους κρατούμενους, φύλακες ή τον δάσκαλο των καλλιτεχνικών. Κυρίως για να αναγκάσει τους φρουρούς να τον πλησιάσουν και να τους σαπίσει στο ξύλο για ακόμη μια φορά. Ιδιόμορφος χαρακτήρας, πολύ βίαιος, με καλλιτεχνικές τάσεις. Οδηγεί σε καταστάσεις ακραίες αλλά και οδηγείται σ΄αυτές. Έχει περίεργη αίσθηση του χιούμορ και μια αδιανόητη ευγένεια κάποιες στιγμές.

Τον καταφανώς διαταραγμένο αυτό χαρακτήρα ο Tom Hardy τον υποδύεται Α-ΨΟ-ΓΑ! Έμεινα πραγματικά άφωνη. Είναι καταιγιστικός, απολαυστικός και με εξέπληξε απίστευτα. Κρύβει τεράστιο ταλέντο, όλη η ταινία είναι πάνω του και δεν μοιάζει καν να κουράζεται. Κι ενώ η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή και έξυπνη νομίζω ότι ο Hardy κλέβει την παράσταση. Ο άνθρωπος είναι έπος, αποκάλυψη! Από δίπλα όμως και η σκηνοθετική ματιά του Nicolas Winding Refn. Ο Δανός δεν διστάσει να δώσει μια κάπως θεατρική υπόσταση στο δημιούργημά του. Σουρεαλιστικές πινελιές, κλασσική μουσική και στο τέλος δεν έχεις ένα δράμα φυλακών όπως όλα τα άλλα!

Εμπνευσμένη προσέγγιση του κεντρικού ήρωα, ασφυκτικά κοντινά ανά στιγμές, παιχνίδι με τους φωτισμούς. Μια βουτιά στον ψυχισμό του Bronson. Μου άρεσε πολύ και ίσως είμαι και λίγο περισσότερο ενθουσιασμένη από όσο θα έπρεπε αλλά ήταν τόσο ευχάριστη έκπληξη και την χάρηκα τόσο πολύ την ταινία που δεν μπορώ να μην είμαι. Πάντως δεν θυμίζει ταινία. Είναι κάπως σαν εικαστικό installation. Ζωγραφική, μουσική, βίντεο όλα μπερδεμένα σε ένα παράξενο, ιδιόμορφο δημιούργημα. Να την δείτε όλοι χθες :)

                     

The Town

                                                           
Τελικά ο Ben Affleck έχει ταλέντο. Δυστυχώς όχι στην υποκριτική, οπότε τζάμπα μας ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια. Στη σκηνοθεσία τα καταφέρνει σαφώς καλύτερα με την τελευταία του ταινία να είναι εξαιρετική. Όχι ταινιάρα, αλλά αναμφισβήτητα καλή. Το The Town με συνεπήρε από την αρχή και η αλήθεια είναι πως ήθελα καιρό να το δω αλλά συνέχεια το ανέβαλα γιατί "εμ εντάξει δεν θα είναι και τίποτα σοβαρό". Τελικά έκανα φρικτό λάθος γιατί είναι παραπάνω από αξιοπρεπής ταινία. Η ιστορία αρχίζει, όταν ο Doug με την ας την πούμε συμμορία του κάνουν μια ληστεία και αναγκάζονται να πάρουν μαζί μια όμηρο για να την αφήσουν όταν πλέον είναι ασφαλείς.

Η ληστεία είναι εντυπωσιακή. Βέβαια στη συνέχεια ανακαλύπτουν πως κάτι πήγε στραβά καθώς η όμηρος είναι πρακτικά γειτόνισά τους κι έτσι ο Doug αναλαμβάνει να την ψαρέψει και να μάθει τι γνωρίζει και τι έχει πει στην αστυνομία (η οποία αστυνομία βρίσκεται ήδη μια ανάσα πίσω τους). Αρχίζει να την ερωτεύεται, ο παιδικός του φίλος και πιο οξύθυμος της παρέας βλέπει τη σοβαρότητα με την οποία ο Doug βλέπει το δεσμό και τα πράγματα δυσκολεύουν. Οι σχέσεις όπως είναι λογικό είναι τεταμένες. Το παρελθόν επιστρέφει, η φιλία δεν είναι αρκετή για να τους κρατήσει δεμένους και ο Doug σκέφτεται όλο και περισσότερο να φύγει επιτέλους από εκεί και να ξεκινήσει μια νέα ζωή μακριά. Κλασσικά θα πρέπει πρώτα να ολοκληρώσει ένα τελευταίο κόλπο... Ναι τώρα που το κοιτάω είναι προφανές τι γίνεται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Anyway, δεν έχει και πολύ σημασία γιατί εστιάζει όμορφα στους χαρακτήρες. Αυτοί με τη σειρά τους είναι ρεαλιστικοί, ανθρώπινοι και τα κίνητρά τους εμφανή. Βέβαια ο Ben Affleck ταλέντο δεν έχει αποκτήσει αλλά δεν είναι και ενοχλητικός. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική και το μόνο που θα ήθελα ακόμη είναι να εμβαθύνει κάπως στην κουλτούρα της περιοχής αυτής, τους ηθικούς κώδικες των ληστών και γενικά περίμενα περισσότερο υπόκοσμο, περισσότερη ατμόσφαιρα. Ίσως την επόμενη φορά τα καταφέρει ακόμη καλύτερα ο Μπεν και εύχομαι τότε να αναλάβει μόνο τη σκηνοθεσία. Α μου άρεσε πολύ και η Rebecca Hall.

The Big One

           

 Dexter: Season 5 Episode 12

          

In the near future, you don't live to play... you'll play to live...

                                                                                  
Κάποτε στο μακρινό μέλλον τα παιχνίδια ίσως είναι λίγο διαφορετικά. Αντί να φτιάχνουμε εικονικούς ανθρώπους και σχέσεις στο Sims, αντί να οδηγούμε εικονικούς χαρακτήρες στα σκοτεινά μονοπάτια του Mafia ίσως μπορούμε να ελέγχουμε αληθινούς ανθρώπους. Και στις περιπτώσεις των first person shooter τι θα γίνεται; Καταδικασμένοι σε θάνατο κρατούμενοι μπορούν να παίρνουν μέρος στις μάχες με αντάλλαγμα την ελευθερία τους. Αυτή είναι η ιδέα της ταινίας και του Ken Castle(Michael C. Hall) που την κάνει πραγματικότητα. Και ο καλύτερος παίκτης, αυτός που φτάνει πιο κοντά στην ελευθερία είναι ο John Tillman ή αλλιώς Kable.

Ο Kable έχει γίνει μύθος. Οι μάχες που δίνει τραβάνε πλήθος κόσμου σε όλο τον κόσμο. Εξάλλου ίσως είναι και αυτός που έκανε στην πραγματικότητα δημοφιλές το παιχνίδι. Ο ίδιος επιθυμεί όσο τίποτα την ελευθερία του και να βρει τη γυναίκα του και την κορούλα του κι εγώ βαρέθηκα ήδη με την ιστορία του. Ο Gerard όμως βρώμικος και άγριος είναι κούκλος και δεν με πολυνοιάζει που είναι κλισέ και βαρετός του θανατά. Δέρνει, σκοτώνει, ψάχνει το δίκιο του. Ένας ακόμη ήρωας από τους ίδιους αλλά θα τον φάω στη μάπα γιατί hello είναι ο Gerard. Σεναριακά πάντως είναι απαράδεκτος χαρακτήρας που δεν έχει τίποτα παραπάνω να προσφέρει από φαν. Όχι ότι είναι κακό αλλά μια φορά θέλω να δω έναν σεναριογράφο να κουράζεται.

Είπα μήπως ξόδεψαν το μελάνι τους στον χαρακτήρα του κακού αλλά μπα! Τέτοιο villain από παιδικό είχα να δω. Στόχος του είναι να μετατρέψει όλους τους ανθρώπους σε ρομποτάκια και να παίζει τον puppet master. Βρε που το έχω ξαναδεί; Στα Χελωνονιντζάκια και τον Αστυνόμο Σαϊνη!!! Πάντως ο Michael C. Hall είναι πολύ καλός. Όχι καλύτερος από της τηλεοπτικές του ερμηνείες(βλ. Dexter και Six Feet Under) και ήταν ήδη γνωστό ότι τον παρανοϊκό-εκκεντρικό μπορεί να υποδυθεί άψογα αλλά όχι κάτι που δεν έχει ξανακάνει. Τουλάχιστον είχα την ευκαιρία να απολαύσω τις χορευτικές του δυνατότητες μια και το Broadway μου πέφτει κάπως μακριά. Πάντως σοβαρά τώρα, σεναριακά η ταινία μοιάζει να γράφτηκε σε δέκα λεπτά το πολύ. Τουλάχιστον δεν προσποιείται πως είναι κάτι διαφορετικό.

Όμως σκηνοθετικά μου άρεσε. Το γρήγορο στυλ εδώ ταιριάζει γάντι και ιδιαίτερα οι σκηνές του παιχνιδιού ήταν άψογες. Εντελώς σε στυλ FPS και πολύ γούσταρα αν και δεν παίζω ποτέ τέτοια παιχνίδια. Γενικά περνάς καλά αν δεν σταθείς στα ολοφάνερα προβλήματα της ταινίας. Από κάτι περιπέτειες με τρομοκράτες και πράκτορες(για το Salt η μπηχτή) πολύ καλύτερο. Εγώ ψιλοβαρέθηκα αλλά δεν τις γουστάρω καθόλου αυτές τις ταινίες και το είδα μόνο λόγω Gerard(αχ) και του αγαπημένου μου Michael C. Hall αλλά νομίζω πως οι υπόλοιποι θα το ευχαριστηθείτε. Α και ωραίες μουσικές επιλογές αν και κινήθηκαν σε ασφαλή και δοκιμασμένα μονοπάτια. Plus, σύντομη εμφάνιση της Zoe Bell!