Bal

                                                              

Finally είδα το περιβόητο Μέλι. Μια απλή και γλυκιά ιστορία. Ο μικρός Γιουσούφ είναι το πιο υπέροχο πλάσμα που έχω δει στο σινεμά. Χωρίς να μιλάει πολύ ή δυνατά, λέει τα πάντα με τα τεράστια εκφραστικά του μάτια. Παλεύει με τη δυσλεξία κι αυτό τον κάνει να νιώθει άσχημα. Οπότε επιλέγει να μη μιλάει. Ο πατέρας του παλεύει με την καθημερινότητα. Μαζεύει μέλι από κυψέλες ψηλά στα δέντρα. Δύσκολη δουλειά, απαιτητική και επικίνδυνη. Όμως πάντα βρίσκει χρόνο για τον μικρούλη. Οι δυο τους έχουν μια όμορφη σχέση. Ουσιαστικά μόνο ο πατέρας του έχει βρει τρόπο να επικοινωνεί μαζί του. Ψιθυριστά. Όπως πρέπει να λέμε τα όνειρά μας. Ο Γιουσούφ μαθαίνει από τον πατέρα του. Να προσπαθεί, να είναι αυτάρκης, να είναι γενναιόδωρος. Μόνο δίπλα του είναι ο εαυτός του. Γιατί μόνο τότε δεν είναι μόνος, μόνο τότε είναι αποδεκτός. Κι όταν μια μέρα εκείνος δεν επιστρέψει από το βουνό, ο Γιουσούφ θ΄αρχίσει να φοβάται περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς καταλαβαίνει πιο πολλά απ΄όσα δείχνει και αρχίζει να ψάχνει διόδους επικοινωνίας με τη μητέρα του.

Πραγματικά το ερωτεύτηκα αυτό το μουτράκι. Πανέμορφο, πονηρό και πεισματάρικο όταν νιώθει αδικημένο, σε συγκινεί χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και αφήνει ένα χαμόγελο στα χείλη σου. 

 

Ο Kaplanoglu σκηνοθετεί απλά. Μην περιμένεις εντυπωσιακά πλάνα. Άλλωστε οι λασπωμένοι δρόμοι και τα κουρασμένα πρόσωπα των ανθρώπων δεν προσφέρονται για τέτοια.Ουσιαστικά για μας η κάμερα είναι η οπτική γωνία του μικρού, ο κόσμος του. Δεν υπάρχουν συμβολισμοί, ούτε κρυφά νοήματα. Είναι απλά μια ιστορία. Όχι ακριβώς όμορφη. Κάπως σαν το μέλι. Με μια παράξενη γλυκύτητα. Και τελικά, το πιο εντυπωσιακό πράγμα στην ταινία είναι τα λαμπερά, μεγάλα μάτια του Γιουσούφ.  Δεν είναι αυτό που λέμε "μεγάλη" ταινία. Όμως δεν εκβιάζει τα συναισθήματα σου, ζεσταίνει το μέσα σου και τελικά κερδίζει αβίαστα μια θέση στην καρδιά σου, όπως ακριβώς κι ο μικρός Γιουσούφ