The Ghost Writer

                                                                            
Περιμένοντας τη νέα ταινία το Πολάνσκι σε κάποιες φάσεις έπιανα τον εαυτό μου να αμφιβάλλει. Δεν ξέρω γιατί αυτή τη φορά δεν του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη αλλά πλέον έχω φρικτές τύψεις. Συγγνώμη Ρομάν δεν θα το ξανακάνω :) Το Ghost Writer είναι ένα πολύ καλό πολανσκικό θρίλερ, με όλα εκείνα τα στοιχεία που υπεραγαπάω σε αυτόν τον δημιουργό!

Συγγραφέας "φάντασμα"(γι΄αυτό και δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομά του) αναλαμβάνει να σουλουπώσει την αυτοβιογραφία του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας, Adam Lang. Μετακομίζει στο νησί όπου φρουρείται ο Λανγκ, λόγω κάτι σκανδάλων που τον εμπλέκουν σε βασανισμό τρομοκρατών και γενικότερα εγκλήματα πολέμου. Από την αρχή βλέπει πως έχει πολύ δουλειά να κάνει και ταυτόχρονα να συνεργαστεί με ανθρώπους που είτε του είναι αδιάφοροι είτε ενοχλητικοί. Αρχικά η δουλειά μοιάζει αδύνατη. Κοιτάει από το παράθυρο και βλέπει τον εργάτη να μαζεύει τα ξερά χόρτα μόνο και μόνο για να τα δει σκορπίζονται ξανά από τον αέρα. Ακριβώς έτσι νιώθει...

Αργότερα θα μπει βαθιά στην ιστορία και θα αρχίσει να ανακαλύπτει πράγματα που έπρεπε να είχε αφήσει καλυμμένα. Πλέον έχει γίνει προσωπική υπόθεση να ανακαλύψει την αλήθεια! Η απελπισία και η αγωνία του αντικατοπτρίζονται πλήρως στο γκρίζο τοπίο του νησιού. Απότομα βράχια, δυνατή βροχή, παγωμένος αέρας... Όλα μοιάζουν να θέλουν να τον δυσκολέψουν και να τον αναστατώσουν λίγο παραπάνω. Ακόμη και στους εσωτερικούς χώρους δεν μπορεί να ηρεμήσει. Προσωπικός χώρος είναι κάτι που πλέον δεν διαθέτει και ακόμη και στο πολυτελέστατο σπίτι του Λανγκ μοιάζει με θηρίο στο κλουβί. Για τα κλειστοφοβικά πλάνα του Πολάνσκι(ακόμη και τον πιο ανοιχτό χώρο μπορεί να τον κάνει να δείχνει ασφυκτικός) έχω μιλήσει πάρα πολλές φορές. Βάλε και τα υπέροχα καδραρίσματα των χαρακτήρων που τους κάνουν να δείχνουν σχεδόν όλοι απειλητικοί κι έτοιμη να αμφισβητήσουν των ήρωα κι έχεις μια τρομερή ατμόσφαιρα.

Λίγο σπάει η ένταση με αυτό το υπέροχο μαύρο και πάντα ειρωνικό Πολανσκικό χιούμορ. Όταν έχει βάλει το χέρι του στο σενάριο, είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίο χαίρομαι. Απίθανες ατάκες που τις σερβίρει απολύτως σοβαρά, υπέροχος :) Μου άρεσε επίσης που δεν στάθηκε στην πολιτική πλευρά της ταινίας αλλά σε αυτή της ψυχοσύνθεσης του ήρωα. Ο Ewan McGregor τον έβγαλε ασπροπρόσωπο με μία πολύ καλή ερμηνεία χωρίς υπερβολές και εξάρσεις. Για τον Pierce Brosnan δεν θα πω το ίδιο γιατί δεν μου άρεσε πολύ. Ειδικά στη σκηνή στο αεροπλάνο!

Και όπως σιγά σιγά βάζει τα πράγματα σε μια τάξη. Ανακαλύπτει γεγονότα, ταιριάζει καταστάσεις και γνωρίζει νέα πρόσωπα που έχουν εμπλακεί στη ζωή του Λανγκ,ο συγγραφέας βρίσκεται κυνηγημένος να φοβάται για τη ζωή του. Κάπου εκεί το σενάριο αρχίζει να χάνει λίγο με δυο, τρεις παράλογες αποφάσεις του ήρωα αλλά έχει τόση ένταση και αγωνία που το συγχωρείς! Τα μέγιστα στη δημιουργία της ατμόσφαιρας συμβάλλει και η εκπληκτική μουσική! Πραγματικά πολύ ωραίες συνθέσεις.

Αν δεν έχετε δει την ταινία μη διαβάσετε παρακάτω...


Το τέλος ήταν εκεί από την αρχή. Αρκούσε να ανοίξει τα μάτια του να το δει. Τα λάθος συμπεράσματα είναι λογικά καθώς πολλές φορές αυτό που είναι μπροστά μας αδυνατούμε να το δούμε. Αρκεί να έδινε σημασία σε λόγια και λέξεις που άκουγε ανά διαστήματα. Να διάβαζε προσεκτικότερα το βιβλίο. The (T)Ruth was in there... Αλλά αν είχε γίνει αυτό δεν θα φτάναμε στο εκπληκτικά σκηνοθετημένο τελευταίο δεκάλεπτο με τον ήρωα επιτέλους να ανοίγει τα στραβά του και να βλέπει καθαρά. Και γιατί; Απλά για να νιώσει την ικανοποίηση ότι έφτασε στο τέλος. Και μετά; Μετά έρχεται ο Πολάνσκι να σου πάρει τη χαρά, να σε προσγειώσει απότομα και σου δώσει ένα φινάλε σκοτεινό και παγωμένο όπως μόνο αυτός ξέρει. Έχω ξαναπεί πόσο τον λατρεύω γι΄αυτό ε;