Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

No toy gets left behind...

                                                                 
Άσχετο: Για True Blood θάψιμο, στην τηλεορασίτσα αριστερά(Aldo σε σένα λέω κυρίως) 
                                                                                                                     
Μπορεί μια ταινία να ξεπεράσει τις παιδικές σου αναμνήσεις; Μπορεί να σε συναρπάσει περισσότερο από αυτή που έκανε το ίδιο όταν ήσουν δέκα; Μπορεί ένας λούτρινος καουμπόι κι ένας πλαστικός διαστημάνθρωπος να σε γυρίσουν χρόνια πίσω; Φυσικά, όταν οι δημιουργοί στοχεύουν πρώτα στο νοσταλγικό θεατή και μετά στους υπόλοιπους. Γιατί κακά τα ψέματα, το Toy Story 3 πρώτα απευθύνεται σε μας που το ένα σημάδεψε τα παιδικές κινηματογραφικές μνήμες και μετά σε όλους τους άλλους.


Δεν είναι μόνο το ότι βλέπεις τους παλιούς αγαπημένους ήρωες να επιστρέφουν, είναι πως συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσες. Τους είχες κι εσύ αφήσει καιρό σε ένα μπαούλο. Προτιμούσες πιο ενήλικα θεάματα, ξέχασες τις στιγμές που σου είχαν προσφέρει. Αλλά επέστρεψες για το τελευταίο αντίο. Γιατί όπως και ο Άντι έτσι κι εσύ δεν είσαι απόλυτα έτοιμος να αφήσεις πίσω αυτό που συμβολίζουν. Γιατί στην καρδιά σου έχουν ξεχωριστή θέση και τους θες για πάντα στη σοφίτα ώστε να νιώθεις την ασφάλεια ότι θα είναι εκεί αν τους χρειαστείς! Γιατί το Toy Story είναι η πρώτη σελίδα του βιβλίου που λέγεται animation ΚΑΙ για μεγάλους! Άνοιξε το δρόμο ώστε κινηματογραφικά τουλάχιστον να έχουμε πάντα επαφή με τις αγνότερες και πιο ξέγνοιαστες πτυχές μας και αυτό θα του το χρωστάμε αιώνια.


Όπως και στα προηγούμενα δύο, έτσι κι εδώ μια παρεξήγηση οδηγεί σε μια απίθανη περιπέτεια. Τα πάντα πάνε από το κακό στο χειρότερο και πάνω που πας να ησυχάσεις και να πεις τώρα θα μπει το πράγμα σε μια σειρά έρχεται ένας δυνατός αέρας, ένα φως στο βάθος, ένα σκουπιδιάρικο να τα κάνει χειρότερα. Έχει πολύ δράση, κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα. Καταιγισμός σκηνών αγωνίας -κάτι που είχε λείψει από τα προηγούμενα- που από ένα σημείο και μετά καθιστούν διαολεμένα λογικό το ότι αγχώνεσαι βλέποντας καρτούν! Το καταευχαριστηθήκαμε... Επίσης είχε πολύ γέλιο αλλά και κανένα αστείο να μην είχε, ο Ισπανός Buzz φτάνει για να γελάς για μέρες. Επίσης μπορεί να έχει αρκετά κλισέ(απολύτως απαραίτητα και καθησυχαστικά αν με ρωτάς) αλλά απέφυγε τα τραγικά που μπορούσε να έχει. Εύγε λοιπόν!

Πριν το δείτε, ξαναδείτε και θυμηθείτε τα παλιά. Κυρίως για να εντυπωσιαστείτε κι εσείς από το πόσο πιστοί παραμένουν οι χαρακτήρες σε ότι έχουν χτίσει και πρεσβεύουν εδώ και δυο ταινίες. Ο Woody ποτέ δεν εγκαταλείπει αυτό που είναι: "παιχνίδι του Άντι". Από την άλλη ο Buzz είναι πιο λογικός. Δεν σκέφτεται μόνο με την καρδιά του και μαζί κάνουν ένα υπέροχο δίδυμο. Πατάτας θεούλης εννοείται, ενώ η καουμπόισσα ποτέ δεν ήταν η μεγάλη μου συμπάθεια. Καλούλα είναι δεν λέω, αλλά ποτέ δεν ένιωσε τον Άντι τόσο ιδιοκτήτη της όσο οι υπόλοιποι! Α και ο Άντι... Ο ιδιοκτήτης που κάθε παιχνίδι θα ήθελε να έχει. Τα ειλικρινή του μάτια, έστω και σχεδιασμένα με υπολογιστή, είναι ικανά να σε τσακίσουν!


Αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Ούτε το χιούμορ, ούτε η δράση, ούτε το πόσο σωστά φέρονται οι χαρακτήρες... Από ένα σημείο και μετά οι μνήμες ξυπνάνε, οι ήρωες φτάνουν στην κορύφωσή τους σαν χαρακτήρες, βουρκώνεις και δεν υπάρχει γυρισμός. Πραγματικά σε σινεμά δεν έχω ξανακλάψει τόσο. Ok έχω δακρύσει, άντε να έφυγε κανέναν δάκρυ παραπάνω αλλά εδώ μιλάμε για κλάμα(συνοδευόμενο από ρούφηγμα μύτης, δυσκολία στην αναπνοή και άλλα τέτοια σιχαμένα και γραφικά). Ρεζίλι πρέπει να έγινα. Συγκίνηση, νοσταλγία, στεναχώρια, χαρά όλα ένα γίνονται μέσα σου και η μόνη διέξοδος είναι να αφεθείς. Πως να μην την αγαπήσεις αυτόματα λοιπόν μετά; Το 3D ήταν μια μούφα και μισή αλλά τα γυαλιά μου φάνηκαν απαραίτητα, όταν άναψαν τα φώτα. Εννοείται θα το ξαναδώ, όσο πιο σύντομα μπορώ και λέω να το δοκιμάσω και μεταγλωττισμένο.

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Έχω αρχίσει να συμπαθώ τον Van Helsing...

                                                                                                
Είχα υποσχεθεί να το δω και μια και οι Κυριακές πλέον είναι σάπιες μέρες μέχρι τις 5 λέω δεν βαριέσαι... Τελικά βαρέθηκα! Δυο ώρες ταινία(από τις οποίες στη μισή μόνο υπάρχουν εξελίξεις) την έβλεπα για κανένα τρίωρο από τα σταμάτα ξεκίνα, "άντε δες την, δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις"(που μπορούσα να αποστηθίσω όλα τα ονόματα των παικτών των αφρικανικών ομάδων του Μουντιάλ, ποιο χρήσιμο θα ήταν). Η ταινία ξεκινάει με μια απαίσια σκηνή όπου η Μπέλα φαντάζεται τον εαυτό της στο πλευρό του Edward γριά! Ναι συνέχισα να το βλέπω μετά από αυτό...

Ο Edward σαν κλασσική 17χρονη γκομενίτσα αποφασίζει να τα χαλάσει με τη Μπέλα για λόγο ανόητο έως βαρετό. Για να μην τη φάει or something. Πως να την φας βρε βλαμμένε αφού δεν την πλησιάζεις καν. Άλλη γελοία σκηνή, όταν της ανακοινώνει πως φεύγει με την οικογένεια του και δεν την παίρνει μαζί και μπλα μπλα μπλα. Αστείες ερμηνείες(αν και η Μπέλα είναι καλύτερη από το πρώτο-όχι όμως και ο Pattinson-) και απίστευτα εκνευριστική σκηνοθεσία με κάτι αλλόκοτα κοντινά. Βέβαια η σκηνοθεσία φτάνει τα όρια της απελπισίας στη σκηνή που η Μπέλα κάθεται σε μια καρέκλα κοιτάει το κενό και οι μήνες περνάνε. Η κάμερα γυρνάει γύρω γύρω προκαλώντας τάση για εμετό και ναυτία!


Η Μπέλα αρχίζει να κάνει παρέα με τον Τζέικ ο οποίος έχει γίνει τούμπανο και όταν χτυπάει εκείνη και ματώνει βγάζει τη μπλούζα για να της σκουπίσει το αίμα. Αυτή του λέει ότι είναι "κάπως ωραίος" και από τότε η μπλούζα δεν επανέρχεται στη θέση της. Σοβαρά τώρα, βγάζει όλη την ταινία με το παντελόνι μόνο... Εννοείται πως όταν κάνει ντου στη Μπέλα έρχεται αντιμέτωπος με την τρισάθλια γυναικεία στάση "σε βλέπω σαν φίλο". Σε έναν δίκαιο κόσμο οι άντρες θα ήταν αρκετά σοβαροί ώστε να απαντούν σε τέτοιες καταστάσεις με χαστούκια! A αυτός ο Τζέικ είναι λυκάνθρωπος και δεν μπορεί να είναι κοντά στη Μπέλα οπότε την παρατάει και αυτός. Όχι για πολύ βέβαια...


Και κάπου στη μιάμιση ώρα αρχίζει η υπόθεση. Τη Μπέλα θέλει να την φάει η Victoria (η κοκκινομάλλα από το πρώτο) αλλά δεν μας νοιάζει αυτό. Η Μπέλα μαθαίνει πως ο Edward νομίζει πως είναι πεθαμένη και έχει πάει σε μια οικογένεια αρχιβαμπιριών που θα τους ζητήσει να πεθάνει! Βασικά σε όλη την ταινία δεν γίνεται τίποτα ενδιαφέρον. Προσχηματικό είναι το σενάριο για να περιφέρονται οι χαρακτήρες και να χαίρονται τα παιδάκια!


Τα μόνα που με χαροποίησαν κάπως ήταν η ερμηνεία της Kristen Stewart που είναι πολύ καλύτερη από το πρώτο και η παρουσία της Ντακότα που ήταν απίθανη στο ελάχιστο που έπαιξε. Από εκεί και πέρα η σκηνοθεσία ήταν απαίσια, οι λύκοι παράξενοι, υπόθεση δεν είχε, ο Edward παίζει σαν να βαριέται απίστευτα(στη σκηνή που σπάει το κινητό είναι τοοοοοοσο αστείος) αλλά μπήκα στο τριπάκι πλέον. Οπότε θα δω σίγουρα και το επόμενο κυρίως για να γελάσω αλλά και γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να είναι χειρότερο από αυτό!

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

World Cup 2010: Πάμε σαν προ-Persie (αλλά καλύτερα)...

                                                                   
Αρχικά κρίμα για την Ιταλία. Στεναχωρήθηκα άπειρα αλλά όπως έστρωσαν κι αυτοί κοιμήθηκαν! Αντίο παιδιά θα μας λείψει το στυλ σας, η κωλοφαρδία σας αλλά όπως πάντα όχι το ποδόσφαιρό σας.Κρίμα και για τον Gigi που θα κάνει επέμβαση και θα μείνει λίγους μήνες έξω :(


Η Ολλανδία ευτυχώς όχι απλά πέρασε αλλά έπαιξε και όμορφα. Οργανωμένα, με συνεννόηση απίστευτη, άλλαζαν θέσεις συνεχώς, επέβαλλαν το ρυθμό τους...μια χαρούλα! Το τέλειο όμως δεν ήταν αυτό. Το τέλειο ήταν που περπατώντας στο κέντρο πέσαμε σε παρέα Ολλανδών, φουλ οργανωμένων, με καραμούζες, φανέλες, καπέλα, περούκες τίγκα στο πορτοκαλί μπιχλιμπίδι. Πήγαμε και κάτσαμε στην ίδια καφετέρια και είναι ότι πιο σουρεάλ και γραφικό μου έχει τύχει. Τραγουδούσαν συνέχεια, χόρευαν συγχρονισμένα και ήταν απίθανοι. Αν δεν υποστήριζα ήδη την Ολλανδία, σίγουρα μετά το σημερινό θα ήταν η αγαπημένη μου ομάδα. Πάμε μωρή Ολλανδία :)





Οι φωτογραφίες είναι αισχρές, αλλά δεδομένης της κατάστασης ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε. Ίσως βάλω μερικές ακόμη κάποια στιγμή(όχι ότι θα είναι καλύτερες)

Ήρθαν και οι άλλες φωτογραφίες:






Και μάθαμε και αυτό το τραγουδάκι που το έβαλαν μόλις τέλειωσε ο αγώνας και όλα τα Ολλανδά χόρευαν γύρω γύρω...


Ο τίτλος είναι όσο γελοίος γινόταν! Η αλήθεια είναι πάντως πως πρόπερσι στο Euro η Ολλανδία έπαιξε μπαλάρα!

ΥΓ: Πέρασε η Ιαπωνία. Lol! Αυτό είναι ίσως πιο γραφικό από τους Ολλανδούς. Αλλά εδώ είδαμε Ιάπωνες καουμπόηδες, Ιάπωνες ποδοσφαιριστές δεν θα βλέπαμε;

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

World Cup 2010: I think I might call Nelson Mandella and see if he can order me a Vuvuzela

                                                                    
Αποχαιρέτησε τη διοργάνωση η Εθνική αλλά λίγο με ενδιαφέρει, καθώς εκτός από το χαβαλέ δεν προσέφερε τίποτα άλλο σαν θέαμα. Τι κι αν ο Βαγγέλης είπε πως ήταν θέλημα θεού(Maradona) να προκριθούμε(μη ρωτάτε, inside joke) δεν τα καταφέραμε. Πάντως το χειρότερο για μένα ήρθε μετά που είχαμε μείνει δυο γυναίκες και τέσσερις άντρες εκ των οποίων ο ένας ήταν με άδεια από το στρατό! Μην το κάνετε αυτό γαμώτο, είναι ενοχλητικό. Δεν καταλαβαίνουμε και βαριόμαστε κιόλας τη συζήτηση. Άσε που από τους πιο παλιούς της παρέας έχουμε ακούσει τις ιστορίες τρεις χιλιάδες φορές...


 "Πάνε καλά αυτοί ρε;"
"Ποιοι;"

"Κοίτα, κοίτα, κοίτα"
"Ωχ"
"Και καλά ο δικός μας είναι γραφικός...Ο δικός σας;"
"Γεροντική άνοια"

Τι έπαθε ο Καραγκούνης;


Αναρωτιέται ποιος είναι αυτός ο Giorgias που του κλέβει τη δόξα!



Πάμε σε κάτι άλλο τώρα. Την Εθνική Γαλλίας; Μπα ψιλο-lame μου φαίνεται να την πέσω κι εγώ στους καημένους, άσε που τους συμπαθώ κιόλας! Θα πω ότι απογοητεύτηκα από τις αγάπες μου την Ολλανδία(κυρίως γιατί δεν προσφέρει το θέαμα που μπορεί) αλλά και την Ιταλία(κυρίως για τα λάθη του Fabio-ναι αφορμή για φωτογραφία ήταν-).


Αρχίζω να ξαναπερνάω καλά με Μαραντόνα, παρ΄όλο που με εκνευρίζει τα τελευταία χρόνια.


Οι οπαδοί δίνουν ρεσιτάλ με μακράν γραφικότερους τους Νεοζηλανδούς! Τους θέλω όλους σπίτι μου είναι τέλειοι...






Επίσης ανακάλυψα αυτόν τον πανέξυπνο Άγγλο που φτιάχνει τρομερές μουντιαλικές διασκευές γνωστών τραγουδιών.




Και μια έφτασα στις βουβουζέλες εδώ μπορείτε να αγοράσετε! Πάρτε όλοι λοιπόν και σπάστε τα νεύρα των γύρω σας. Εξάλλου η βουβουζέλα είναι ενοχλητική όσο δεν την κρατάς εσύ. Του χρόνου στα γήπεδα πόσο γαμώ θα ήταν να αντικατασταθούν τα πράσινα λέιζερ με βουβουζέλες; Να μην μπορεί να ακουστεί σχολιαστής; Υπερτέλειο...

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Deliberate cruelty is unforgivable, and the one thing of which I have never,ever been guilty of...

                                                                         
Τι τέλεια μέρα η χθεσινή! Για Δευτέρα ειδικά. Καιρός ήταν γιατί η προηγούμενη εβδομάδα ήταν αισχρή το λιγότερο αλλά το ΣΚ ήταν τέλειο κι ευτυχώς έτσι φαίνεται και η καινούρια εβδομάδα! Και τι θέλεις μετά από μια χαλαρή μερούλα στη δουλειά; Φαγητό με καλή παρέα και σινεμά... Και κυρίως αν είναι μια παλιά γνώριμη ταινία, δεν παίζει καλύτερο. Ευκαιρία λοιπόν το κλασσικό Λεωφορείο ο Πόθος αν και ο Μάρλον με φανέλα με τέτοια ζέστη είναι ρίσκο. Ευτυχώς η αίθουσα κλιματίζεται... Βέβαια ο Μάρλον είναι το λιγότερο όταν μιλάμε για έργο του  Tennessee Williams, με σκηνοθέτη τον  Elia Kazan και πρωταγωνίστρια τη Vivian Leigh που επισκιάζει εύκολα τους γύρω της!


Εκτός του ότι είναι πανέμορφη και μαγνητίζει εύκολα το θεατή, δίνει μια τόσο ρεαλιστική ερμηνεία που πλέον είναι απόλυτα ταυτισμένη με τη Μπλανς. Στο διάλειμμα μια γραφική κυρία μας έπιασε την κουβέντα και μας έλεγε πως η Leigh ήταν έτσι και στην πραγματική της ζωή γι΄ αυτό και απέδωσε τόσο καλά το ρόλο. Βρε λες; Ταινία με τρομερή ένταση και πάθος. Η υγρή Νέα Ορλεάνη αποτελεί το τέλειο φόντο για το ζωώδες πάθος του Stanley και την παράνοια της Μπλανς. Τι μορφή η Μπλανς. Ποτέ μου δεν την συμπάθησα απόλυτα αλλά πάντα με παρασέρνει και μένα με τη γοητεία της. Δικαιολογημένη απόλυτα σε ότι κάνει αλλά είναι ο τύπος που οι γυναίκες λατρεύουμε να μισούμε...


Από την άλλη ο Stanley είναι απίστευτα ερωτεύσιμος. Άξεστος, αγροίκος αλλά ευθύς και ειλικρινής. Χαρακτηριστική η σκηνή στη σκάλα όπως και η συνέχεια όπου η Μπλανς αφού φύγει ο Stanley και η αδερφή της είναι ξαπλωμένη απορεί πως τον ανέχεται και δεν μπορεί να καταλάβει πως η αδερφή της το καταευχαριστήθηκε όταν την πρώτη μέρα του γάμου τους εκείνος έσπασε όλους τους γλόμπους! Το χαμόγελο και η ηρεμία στο πρόσωπο της είναι νομίζω ξεκάθαρη απάντηση! Και δεν είναι πως είναι κακός ο Stanley απλά παρεξηγημένος. Αμύνεται συνέχεια και η Μπλανς με τον αέρα και το σνομπισμό που κουβαλάει είναι το κόκκινο πανί που θα εξαγριώσει τον ταύρο!


Ωραίες μουσικές(η Νέα Ορλεάνη ευθύνεται γι΄ αυτό) και γενικά εξαιρετικός ήχος που στα καίρια σημεία φτάνει την ένταση στα ύψη. Για σκηνοθεσία ή μνημειώδεις ατάκες νομίζω είναι περιττό να μιλήσω! Πάντως πρόκειται για ταινία που αγαπάω πολύ και που τρελαίνομαι να βλέπω στο σινεμά! Έτσι την έχω δει δύο φορές και είναι εκπληκτικό πως και τις δύο είχα περάσει απίστευτα. Εχθές ακολούθησε ποτό και μπάλα(το δεύτερο ημίχρονο μόνο προλάβαμε) κι εννοείται True Blood. Πραγματικά μια Δευτέρα δεν μπορεί να πάει καλύτερα :)


Πήραμε και το πρόγραμμα του Άστυ για τις ταινίες που θα παιχτούν τις επόμενες μέρες. Δύο ταινίες την ημέρα (στις 8 και στις 10:30) "κόντρα στους θεούς της μπάλας" όπως προκλητικά έγραφε η σχετική αφίσα. Πολλές θέλω να δω ή να ξαναδώ αλλά με το mundial οι προτεραιότητες είναι άλλες. Ίσως σε μουφαδένια ματσάκια.

Πέμπτη 24 Ιουνίου

Βραδιά Ντάστιν Χόφμαν

Ο Πρωτάρης
Ο Καουμπόι του Μεσονυχτίου

Παρασκευή 25 Ιουνίου

Με Στυλ Και Γοητεία

Υπόθεση Τόμας Κράουν
Στη Σκιά των 4 Γιγάντων

Σάββατο 26 Ιουνίου

Βραδιά Ελίζαμπεθ Τέιλορ

Ανταύγειες σε Χρυσά Μάτια
Λυσσασμένη Γάτα

Κυριακή 27 Ιουνίου

Βραδιά Όντρεϊ Χέιμπορν

Διακοπές στη Ρώμη
Πρόγευμα στο Τίφαννυς

Δευτέρα 28 Ιουνίου

Βραδιά Μπίλι Ουάιλντερ

Η Γκαρσονιέρα
Μερικοί το Προτιμούν Καυτό

Τρίτη 29 Ιουνίου

Βραδιά Ζυλ Ντασέν

Νύχτα και η Πόλη
Δέκα και Μισή Καλοκαίρι Βράδυ

Τετάρτη 30 Ιουνίου(Δεν έχει μπάλα)

Βραδιά Τζέιμς Στιούαρτ

Σιωπηλός Μάρτυρας
Ο Δεσμώτης του Ιλίγγου

Πέμπτη 1 Ιουλίου(Δεν έχει μπάλα)

Βραδιά Λουίς Μπουνιουέλ

Λος Ολβιδάδος
Εξολοθρευτής Άγγελος

Παρασκευή 2 Ιουλίου

Βραδιά Όρσον Γουέλς
Πολίτης Κέιν
Οι Καμπάνες του Μεσονυχτίου

Σάββατο 3 Ιουλίου

Βραδιά Αλέν Ντελόν

Η Πισίνα
Γυμνοί στον Ήλιο

Κυριακή 4 Ιουλίου(Δεν έχει μπάλα)

Έρωτας στο Κόκκινο

Ματαντόρ
Ο Καυγατζής

Δευτέρα 5 Ιουλίου(Δεν έχει μπάλα)

Οικογενειακά Πάθη

Λολίτα
Θεώρημα

Τρίτη 6 Ιουλίου

Νύχτα Κωμωδίας

Ο Κλέψας του Κλέψαντος
Φρανκεστάιν Τζούνιορ

Τετάρτη 7 Ιουλίου

Βραδιά Ναγκίσα Οσίμα

Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων
Η Αυτοκρατορία του Πάθους

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

If you watch it backwards, it’s pretty much the same crap...

                                                                      
Υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή μου τον οποίο αγαπάω φρικτά και δυσκολεύομαι υπερβολικά να του χαλάσω χατήρι. Και για κακή μου τύχη δυο μέρες με ζάλισε και τελικά κατάφερε να με ψήσει να δω το Twilight. Οπότε μου κουβαλήθηκε Κυριακάτικα χαρωπός χαρωπός(την ώρα που έβλεπα τον Fabio να κάνει βλακείες) κι έτοιμος να με δει να αλλάζω γνώμη!


Εντάξει λοιπόν θα το παραδεχτώ. Το Twilight είναι μια καλή ταινία. Μια καλή ταινία για το κοινό στο οποίο στοχεύει και μόνο. Το οποίο είναι εφηβάκια ψιλορομαντικά, ψιλό στον κόσμο τους και σίγουρα έτη φωτός μακριά από εμένα. Από εκεί και πέρα ήταν μια μάλλον βαρετή αλλά αστεία εμπειρία! Αρχίζει η ταινία και μαζί τα νεύρα μου να κομματιάζονται σκηνή με τη σκηνή. Αφηγείται η Μπέλα... Αχ η γλυκιά Μπέλα με το κοιμισμένο βλέμμα και τη δυσκοίλια έκφραση. Η καημένη πρέπει να ήταν άρρωστη στα γυρίσματα. Πραγματικά αυτό το "όπου να΄ναι θα ξεράσω" ύφος της δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς!


Και σαν να μην έφτανε αυτή το έτερόν της ήμισυ δεν είναι και για Όσκαρ. Κι αυτός αρρωστιάρικο  ύφος και βλέμμα ηλίθιου. Έχει μαθητεύσει στη σχολή Τζόι Τριμπιάνι γι΄αυτό και όταν θέλει να δείξει προβληματισμό φαίνεται σαν να υπολογίζει πόσο κάνει 523*678! Η χημεία μεταξύ τους είναι ανύπαρκτη και οι "ρομαντικές" σκηνές για γέλια!


Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα με ενοχλούσε αν υπήρχε ένα υποτυπώδες σενάριο ή έστω μια σοβαρή αντιμετώπιση του μύθου των βαμπίρ! Σοβαρά τώρα. Μία γαμημένη ώρα αναλωνόμαστε σε κάτι που μοιάζει με love story, αλλά χωρίς πάθος ή ένταση, με κάτι σκηνικά αμηχανίας στα οποίες γέλασα πολύ... Στη συνέχεια το στόρι είναι πως ένας άλλος κακός βρυκόλακας(όπου κακός βρυκόλακας βάλε "φυσιολογικότατο βαμπίρ που θέλει να πιει ανθρώπινο αίμα") θέλει να φάει τη Μπέλα και ο φλωρογκόμενός της θέλει να την προστατεύσει. Όσο γίνονται αυτά τραγικοί διάλογοι και γελοίες ατάκες για ηλίθια πρόβατα και μαζοχιστικά λιοντάρια ντύνουν την ταινία!


Και πάμε στο πιο εκνευριστικό κομμάτι της ταινίας! Για πιο λόγο καλοί μου άνθρωποι βγάζετε τα βαμπίρ την ημέρα; Γιατί δεν τρέφονται με ανθρώπινο αίμα και γιατί δεν είναι αισθησιακοί εγωιστές του κερατά που σε μαγεύουν άμα τη εμφανίση; Γιατί πάνε σχολείο; Ποιος ο λόγος να δεις μια ταινία με βαμπίρ όταν αυτά είναι ευνουχισμένα πλάσματα χωρίς ίχνος έπαρσης, ερωτισμού και κυνισμού; Και κυρίως γιατί στον ήλιο δεν καίγονται αλλά λαμπυρίζουν σαν συμμετοχή σε Eurovision;


Και αφού δεν έβγαλα τα μάτια μου με τα χέρια μου θα επιχειρήσω και τη Νέα Σελήνη. Έτσι μαζοχιστικά, για το χαβαλέ και το κανιβαλιστικό του πράγματος!

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

To infinity and beyond...

                                                                                
Μια και η ώρα για το τρισδιάστατο Toy Story 3 πλησιάζει και ο ενθουσιασμός μου όλο και μεγαλώνει, είπα να επαναλάβω το πρώτο και να δω επιτέλους το δεύτερο και πραγματικά μετά από μια απαίσια εβδομάδα ήταν ότι καλύτερο!


Toy Story 1: Θυμάμαι σαν χθες όταν είχα πάει να τη δω στο σινεμά. Δεν θυμάμαι ποιος με είχε πάει, αλλά το σοκ της πρώτης εικόνας έχει μείνει ανεξίτηλο. Συνειδητοποιούσα ότι αυτό που έβλεπα ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί, κάτι διαφορετικό και κυρίως κάτι που έμοιαζε πολύ αληθινό! Πραγματικά είναι από τις καλύτερες ταινίες animation. Πανέξυπνη, αστεία, με πολλές αναφορές στην pop culture, δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά.


Η θέση του Woody ως το αγαπημένο παιχνίδι απειλείται από τον νεοφερμένο Buzz Lightyear και δεν θα το επιτρέψει. Γρήγορα δημιουργείται παρεξήγηση και οι δυο τους βρίσκονται στο σπίτι του χειρότερου ιδιοκτήτη παιχνιδιών! Πρέπει να συνεργαστούν και ταυτόχρονα να ανακαλύψουν τη θέση τους στον κόσμο. Ταινία με διδακτικό περιεχόμενο που όμως στιγμή δεν γίνεται κουραστική. Τρελό γέλιο και ατάκες ικανές να σε κάνουν να γελάς για ώρα:
"I've set my laser from stun to kill."
"Oh, great. If anyone attacks we can blink em' to death."


Toy Story 2: Η Pixar επανήλθε μερικά χρόνια αργότερα με το Toy Story 2. Πλέον οι πρωταγωνιστές είναι αγαπημένοι φίλοι από τα παλιά. Δεν το είχα δει -δεν ξέρω πως γένιν αυτό- και μπορώ να πω συγκινήθηκα λίγο που τους ξανασυνάντησα! Εδώ θα μπλέξουν σε μια εξωφρενική περιπέτεια καθώς τα παιχνίδια με μπροστάρη τον Buzz Lightyear είναι διατεθειμένα να φτάσουν στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα για να σώσουν τον Woodie!


And that means, τρομερά σκηνικά, γλυκιά νοσταλγία και ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο μέχρι την τελευταία στιγμή. Μπορεί να είναι γεμάτο κλισέ και να μην είναι τόσο αστείο όσο το πρώτο αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι απολαυστικό! Και πως μπορεί να μην είναι όταν τη στιγμή της μίνι αναμέτρησης ανάμεσα σε Buzz και Zorg μόλις ο Buzz του λέει "You killed my father!", ο Zorg απαντάει "No, Buzz. I am your father!". Και φυσικά τον Potato Head και τις πάντα ειρωνικές και πικρόχολες ατάκες του :)


Λίγες μέρες έμειναν για το πολυαναμενόμενο τρίτο μέρος από το οποίο έχω πολύ μεγάλες προσδοκίες! Άλλωστε πάντα τα καλύτερα περιμένω από την Pixar.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Today is the Last Ordinary Day

 Σειρά ταλαιπωρημένη, κόπηκε, ακούγονταν διάφορα, τώρα κάτι λέγεται για συνέχεια! κι όμως είναι μια πολύ καλή σειρά. Όταν την ξεκίνησα δεν μπορούσα να σταματήσω κι έφτασα γρήγορα στη δεύτερη σαιζόν. Γιατί στο Jericho δεν βαριόμαστε ποτέ. Μετά έγιναν διάφορα και τη σταμάτησα για λίγο αλλά επιτέλους είδα τα τρία επεισόδια που είχα αφήσει και μάλιστα ήταν τα τρία καλύτερα όλης της σειράς.


Όλα ξεκινάνε με διάφορες βόμβες που σκάνε σε μεγάλες πόλεις της Αμερικής. Πολλοί θα πεθάνουν, πόλεις και χωριά θα εξαφανιστούν από το χάρτη, ενώ το μικρό Jericho θα μείνει αποκομμένο. Παρακολουθούμε λοιπόν μια μικρή πόλη που δεν έχει ενημέρωση για τίποτα και προσπαθεί να επιβιώσει από ένστικτο. Οι κάτοικοι ενωμένοι σε μια γροθιά παλεύουν να καταλάβουν τι έχει γίνει και όταν δεν ξέρεις τον εχθρό σου αυτό είναι δύσκολο. Σιγά σιγά μπαίνει μια υποτυπώδης τάξη, αποκαθίστανται οι επικοινωνίες, όμως η ηρεμία που είχε μέχρι πρότινος το Jericho έχει αντικατασταθεί από την καχυποψία.


Και πλέον το θέμα γίνεται μεγαλύτερο. Όσο ξαναβρίσκουν επαφή με τον έξω κόσμο έρχονται αντιμέτωποι με καινούρια κυβέρνηση, με ένα κράτος διασπασμένο, έναν εμφύλιο έτοιμο να ξεσπάσει, μισθοφόρους, διαφθορά, θάνατο... Πλέον όλη η κοινωνία στηρίζεται σε ένα σαθρό έδαφος που από στιγμή σε στιγμή θα την καταπιεί. Η διαφθορά έχει τον πρώτο λόγο, η δημοκρατία απλά δεν υφίσταται, οπότε ούτε λόγος για να διαφυλαχθεί και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα. Τι ρόλο μπορεί να έχει μια μικρή πόλη σε όλα αυτά; Μεγάλο αν στην κατοχή της βρίσκεται η μοναδική από τις βόμβες που δεν έσκασε...


Σαν σειρά καταπιάνεται με πολλά θέματα. Τρομοκρατία και τρομολαγνεία, διαφθορά σε ψηλά κυβερνητικά επίπεδα, επιχειρήσεις που ελέγχουν κυβερνήσεις, ενώ δεν αφήνει καθόλου στην άκρη τους χαρακτήρες σαν ανθρώπους. όλοι έχουν το παρελθόν τους, τα πάθη τους και τις αδυναμίες τους ενώ σε όλους δίνεται σημασία. Οι περισσότεροι βέβαια δεν έχουν κάποιο δεύτερο επίπεδο ή κάποια πρωτοτυπία αλλά είναι η σειρά τέτοια: ο Δήμαρχος που δίνει τα πάντα για τους κατοίκους της χώρας του, είναι ευσυνείδητος και σωστός, έχει τσαμπουκά αλλά αν χρειαστεί θα κάνει πίσω. Ο άσωτος γιος που επιστρέφει και γίνεται ήρωας και λοιπά... Εκτός βέβαια από τον Hawkins που αν δεν τελειώσει η σειρά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος με ποιου το μέρος είναι, τι κρύβει και αν λέει αλήθεια.


Εξαιρετικός και ο ηθοποιός που τον υποδύεται. Πραγματικά αινιγματικά βλέμματα και εκφράσεις, δεν σου αφήνουν περιθώρια να σχηματίσεις άποψη. Εγώ τον συμπαθούσα από την αρχή αλλά να πω την αλήθεια άργησα πολύ να καταλάβω αν είναι καλός ή κακός και πάλι δεν ήμουν σίγουρη. Οι υπόλοιπες ερμηνείες κινούνται σε πολύ καλά επίπεδα αλλά δεν είναι και για να πηδάς από τη χαρά σου. Υπάρχουν και μια δυο απάλευτες αλλά μετά εμφανίζεται ο Lennie James και βάζει τα πράγματα στη θέση τους.


Το μεγάλο ατού του Jericho είναι ότι δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς. Είναι η μόνη σειρά από όσες έχω δει που δεν έχω βαρεθεί ούτε στιγμή. Βέβαια είναι και λίγα τα επεισόδια. Επίσης όλο το μυστήριο ξεδιπλώνεται ωραία. Απορίες λύνονται σιγά σιγά και ως το τέλος έχει λυθεί όμορφα, δεν έχουν μείνει ερωτήματα και το φινάλε μπορεί κανονικότατα να είναι τόσο φινάλε σειράς όσο και σαιζόν και να είναι απόλυτα ικανοποιητικό και στις δύο περιπτώσεις.


Στα θετικά:
+ Οι κοινωνικοί προβληματισμοί που θέτει
+ αντιμετωπίζει αρκετά σοβαρά θέματα όπως ο πόλεμος, η τρομοκρατία και λοιπά.
+ Ο Hawkins και σαν χαρακτήρας και σαν ερμηνεία
+ Δεν βαριέσαι καθόλου
+ Ο τρόπος που ξεδιπλώνεται και λύνεται το μυστήριο

Στα αρνητικά
:
- Μερικές φορές τρώει αρκετή ώρα με τα αισθηματικά των χαρακτήρων(εμένα ποτέ δεν με χάλασε αυτό)
- Η δράση είναι δυσανάλογη κι ενώ κε κάποια επεισόδια γίνεται της τρελής σε άλλα είναι πιο υποτονική(οι εξελίξεις είναι αλλού)
- Μερικές φορές ακόμη και αν τοποθετεί τη διαφθορά στα πιο υψηλά κλιμάκια, μυρίζει αμερικανίλα και αυτό το πατριωτικό των κατοίκων μπορεί να γίνει ενοχλητικό.

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Bad Blood

 
True Blood: Season 3 Episode 1


World Cup 2010: 15/6/2010

                                                                             
Ωραία μπαλίτσα τα Ιταλάκια, κέρδισε η Ολλανδία και η Ιαπωνία έκανε την έκπληξη. Λόγω δουλειάς είδα μόνο τους Ιταλούς και θέλω να γκρινιάξω γιατί τις δυο φορές που δεν κοίταξα μπήκε γκολ! Επίσης δεν ξαναβλέπω με αντροπαρέα την εθνική Ιταλίας γιατί προφανώς δεν ξέρουν να εκτιμήσουν την καλή...μπάλα!


Νέα Ζηλανδία-Σλοβακία 14:30

Στην ομάδα της Νέας Ζηλανδίας συμβαίνει το εξής παράδοξο(εκτός του ότι από που εώς που έμαθαν το ποδόσφαιρο σ΄αυτό το μακρινό μέρος-όπως και να έχει πιο λογικό είναι από τους Αυστραλούς-), υπάρχει ένας παίκτης που θυμίζει τον βλάκα τον Jack από το Lost. Ο Ivan Vicelich.


Οπότε εγώ είμαι με τη Σλοβακία και χρίζω πουλέν μου τον Marek Cech που μου θυμίζει τον Desmond!


Ακτή Ελεφαντοστού-Πορτογαλία 17:00


Έτσι κι αλλιώς υποστηρίζω την Ακτή. Αλλά απέναντι στην ομάδα του μισητού Ronaldo απλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή! Μακάρι λοιπόν Drogba , Τουρέδες και λοιποί να ταΐσουν με τη σκόνη τους πορτογαλικό το φλωράκι. Στα διάλα πια!


Βραζιλία-Βόρεια Κορέα 21:30

Δεν έχω χρόνο για λεπτομερές ποστ κι επειδή είναι προφανές "πάμε μωρή Βραζιλία" κι άσε τα βορειοκορεατάκια να ψάχνονται!