Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

I may be able to understand the secrets of the universe, but... I'll never understand the truth about you. Never...

                                                                               
Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου... Είδα κι εγώ τελευταία κυριολεκτικά στιγμή το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι. Δεν ξέρω γιατί τόσα χρόνια δεν είχαμε συναντηθεί. Ξέρω όμως ότι όλα φέτος το καλοκαίρι συνωμοτούσαν για να μην το δω! Αλλά βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή και τον κουβάλησα στο σινεμά(συγγνώμη, συγγνώμη δεν θα σε ξαναπάω σε καταθλιπτική ταινία αυτό το μήνα!). Έγινε κι ένα μπέρδεμα με τις ώρες και χάσαμε κανένα πεντάλεπτο στην αρχή αλλά δεν βαριέσαι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι επιτέλους το είδα και το καταευχαριστήθηκα. Πόσο υπέροχη ταινία; Πόσο βαθιά αληθινή; Πόσο θεός ο Μάρλον(αχ, Μάρλον).
 
 
Η γυναίκα του Paul αυτοκτονεί κι αυτός χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Νοικιάζει ένα διαμέρισμα στο οποίο βρίσκεται τυχαία και η Jeanne. Θα γεννηθεί ένα πάθος που θα τους κρατάει δέσμιους και τους δύο εκεί. Και οι δύο θα ξαναγυρίζουν αποζητώντας στιγμές χωρίς έγνοιες, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς αναμνήσεις. Η Jeanne θα προσπαθήσει να ζητήσει κάτι παραπάνω αλλά ο Paul θα είναι κατηγορηματικός. Το διαμέρισμα είναι πολύ μικρό για να χωρέσει ονόματα. Εκεί υπάρχει μόνο ελευθερία... Οπότε εκείνη θα συμβιβαστεί και τελικά θα ζητάει κι εκείνη μόνο αυτό! Θα δει ότι η κατάστασης την καλύπτει, την ευνοεί και την ολοκληρώνει. Εξάλλου ότι της λείπει από εκεί, το έχει βρει έξω!
 
 
Αντίθετα ο Paul θα δει το κενό μέσα του να μεγαλώνει. Θα προσπαθήσει να γνωρίσει άγνωστες πτυχές της νεκρής γυναίκας του (μνημειώδης η σκηνή που συναντιέται με τον εραστή της), θα της θυμώσει, θα ξεσπάσει! Και τελικά θα δει ότι ίσως ήθελε κάτι παραπάνω από μερικές παθιασμένες στιγμές. Έρχεται η στιγμή που αντιλαμβάνεται ότι το πάθος τον κατασπαράζει, ότι το κενό είναι ακόμη εκεί, το ίδιο και η απόγνωση, ο θυμός... Τελικά κάτι άλλο είναι αυτό που έχει ανάγκη, κάτι που ο ίδιος ανάγκασε τη Jeanne να βγάλει από το μυαλό της από πολύ νωρίς! Και τώρα; Και τώρα θα μας γαμήσεις τη βραδιά με το φινάλε! Σκοτεινό και..στοιχειωτικό!
 
 
Όλη η ταινία θα μπορούσε πολύ εύκολα να περάσει και να μην ακουμπήσει βέβαια. Ναι ίσως αυτό γινόταν αν δεν υπήρχε ο Μάρλον να δώσει ίσως την καλύτερη ερμηνεία του. Ένας άντρας που κάθε ίχνος ανθρωπιάς που του έχει αομείνει το έχει κρύψει βαθιά μέσα του. Ένα εγκλωβισμένο θηρίο. Είναι πλέον μόνος του, είναι θυμωμένος, ψάχνει κάπου να διοχετεύσει την ενέργειά του. Και όλα αυτά στα δείχνει πολύ απλά και εύκολα ο Μάρλον με αυτό το υπέροχο, εκφραστικότατο πρόσωπο. Ιδανικά χειρίζεται και το σώμα του και η "δεν χωράς πουθενά" κατάσταση στην οποία βρίσκεται αποτυπώνεται και απλά και όμορφα. Πόσο υπέροχος άντρας...
 
 

15 σχόλια:

  1. Συγκλονιστική, πραγματικά, ταινία. Ξέχασες να αναφέρεις το μαγικό άγγιγμα του Μπερτολούτσι στην πλανοθεσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν το ξέχασα απλά με συνεπαίρνει περισσότερο ο Μάρλον και η ερμηνεία του από τη σκηνοθεσία. Αν και η σκηνή που φέρνουν τα έπιπλα ήταν υπέροχη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ισως η καλυτερη ερωτικη ταινια ολων των εποχων, κατα τη γνωμη μου.Μελαγχολικη, απεγνωσμενη, αναρχικη και πολυ επικαιρη.Η σκηνοθεσια του Bertolucci απιστευτη και πολυ τολμηρη, οπως και οι φωτισμοι.Ρεσιταλ ερμηνειας απο το Marlon Brando στην δευτερη καλυτερη ερμηνεια της καριερας του, κατα τη γνωμη μου (πρωτη και καλυτερη πιστευω πως ειναι αυτη στο Godfather).Δημιουργησε σαλο στην εποχη της κυριως λογω τον ρεαλιστικων σκηνων σεξ και κυριως της περιβοητης σκηνης με το βουτυρο!Το φιναλε απιστευτα σπαρακτικο και σοκαριστικο.Η δευτερη πιο αγαπημενη μου ταινια του Bertolucci, μετα το "Il Conformista".

    4.5/5

    Οι 10 πιο αγαπημενες μου ταινιες του Brando:
    1.The Godfather 5/5
    2.On the Waterfront 5/5
    3.Apocalypse Now 5/5
    4.Ultimo Tango a Parigi 4.5/5
    5.A Streetcar Named Desire 4/5
    6.One-Eyed Jacks 4/5
    7.Sayonara 4/5
    8.Viva Zapata! 3.5/5
    9.Superman 3.5/5
    10.Julius Caesar 3.5/5

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ απορώ που δεν είχες δει τόσα χρόνια αυτήν την ταινιάρα!!! Έπρεπε να φτάσεις στα 24 για να το δεις δηλαδή;!;!; (αααχ, η καλύτερη ηλικία!!!:p) Τώρα να κάτσω να μιλήσω για μια τέτοια ταινία το θεωρώ τελείως περιττό (είναι χιλιοειπωμένα όλα).

    ΥΓ: Ρε Σινεφίλ δεν είναι και λίγο φασιστική ταινία όμως; Αφού και οι αναρχικοί φασίστες του κερατά είναι... :p xD Β)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλή,αν και δεν με τρέλανε...Πάντως,μόνο και μόνο για το γαμωσταύρισμα από τον Μπράντο στην αρχή,αξίζει!!!:Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν πάει η καρδιά μου να σε βρίσω ρε Aldo

    Cinefil μαζί σου για το σπαρακτικό φινάλε και γενικά συμφωνούμε(εκτός από το ότι ήταν καλύτερος στο Νονό).

    Jack κι εγώ απορώ που δεν την είχα δει! Είναι από τις περιπτώσεις που απλά δεν έτυχε...

    Faunt δυστυχώς το γαμωσταύρισμα το έχασα με το μπέρδεμα που έγινε με τις ώρες. Βλέπω στο Αθηνόραμα 8, πάμε, κι εκεί έγραφε 8:30. Οπότε λέμε πάμε για ένα καφεδάκι κι ερχόμαστε(είχαμε παραπάει νωρίς ακόμη και αν ήταν 8 η προβολή). Γυρνάμε 8 και 25 και μάλλον είχαν μαζευτεί πολλοί και γκρίνιαζαν από τις 8 οπότε το άρχισαν γύρω στις 8 και τέταρτο και χάσαμε την αρχή. :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. 1. Τέτοιες ταινίες δεν τις αφήνεις στην τύχη Qρία μου. Β)

    2. Με μικρή διαφορά τον προτιμώ στον ΝΟΝΟ και στο ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ. Επαναλαμβάνω: Με μικρή διαφορά. Α και μιας και είπα για ΝΟΝΟ, το ΤΑΓΚΟ είναι παραγωγής 1972. Το ίδιο και ο ΝΟΝΟΣ.

    3. Έδγκαρ (:p) δεν αξίζει μόνο γι'αυτό! Και σίγουρα είναι καλύτερη ταινία απ΄το Ινσέψιο. xD :p :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μια εξαιρετική ταινία όπου ο Μπερτολούτσι σκηνοθετεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο μια καταθλιπτική ιστορία δυο, μεταξύ τους αγνώστων ανθρώπων με φόντο ένα μουντό και άδειο διαμέρισμα. Η δεύτερη αγαπημένη μου του Μπερτολούτσι μετά τον "Κομφορμίστα". Κρίμα που μετά στράφηκε σε μεγαλεπήβολα, φιλόδοξα και επικών διαστάσεων σχέδια.
    Μα βρε Annie να μην κάνεις καμία αναφορά για το βούτυρο!
    31 χρόνια αργότερα δοκίμασε να ξανακάνει κάτι παρόμοιο με το “The Dreamers” αλλά για μένα δεν τα κατάφερε.

    4: Πολύ καλή

    0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι να πω ρε παιδιά για το βούτυρο. Η αλήθεια είναι πως δεν διέκρινα αν είναι ζωικό ή μαργαρίνη!

    "31 χρόνια αργότερα δοκίμασε να ξανακάνει κάτι παρόμοιο με το “The Dreamers” αλλά για μένα δεν τα κατάφερε."

    Ούτε εμένα! Παίζει να μην την τέλειωσα ποτέ αυτή την ταινία. Το μόνο που θυμάμαι είναι οι απίθανες σκηνές στο μουσείο και η ατέλειωτη βαρεμάρα σε όλες τις υπόλοιπες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. το βούτυρο ήταν ληγμένο!

    για το the dreamers τα έχουμε ξαναπεί. αιώνες καλύτερο από αυτό εδώ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ήμουν στο Γυμνάσιο, όταν την είχα δει για πρώτη φορά, στα κρυφά, φυσικά, λόγω της περίφημης σκηνής του βούτυρου. Αλλά κι εγώ, Annie, παρασύρθηκα από τον Brando τόσο, που όλα τα υπόλοιπα, φαινόταν ασήμαντα.
    Την τελευταία φορά που είδα την ταινία (πάνε 2 ή και 3 χρόνια) σκεφτόμουν ότι μια τέτοια ιστορία μόνο στο Παρίσι θα μπορούσε να εκτυλίσσεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι κι απαντάς. ;)

    Χαίρομαι που συμφωνούμε για το “The Dreamers”. Βέβαια ο aldo έχει άλλη άλλη άποψη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φώτη δεν ξέρω γιατί, αλλά κι εγώ έχω την αίσθηση ότι άνθρωποι τόσο αργόσχολοι ώστε να ζήσουν κάτι τέτοιο μόνο στο Παρίσι θα μπορούσαν να μένουν!

    Αργύρη αν δεν είχε άλλη άποψη ο Aldo θα ανησυχούσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Είσαι ΤΕΛΕΙΩΣ βλάκας ρε...!!! (δεν χρειάζεται να αναφέρω όνομα:p)

    ΑπάντησηΔιαγραφή