Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

For some men, the sky was the limit. For him, it was just the beginning...

                                                                                         
Εν μέσω mundial ψιλομούφα να ασχοληθώ με ταινίες αλλά αφού βρήκα χρόνο να τη δω, είπα να βρω και χρόνο για να γράψω δυο λόγια. Δεν θα πω πολλά όμως, το υπόσχομαι. Το θέμα είναι πως στα σχόλια των τελευταίων κινηματογραφικών αναρτήσεων συχνά αναφερθήκαμε στην τελευταία περίοδο του Scorsese. Και αν εγώ είμαι πεπεισμένη ότι είναι και πάλι απίστευτα γαμάτη, τεχνικά άψογη και καλλιτεχνικά υπέροχη, κάποιοι κρατάνε επιφυλάξεις. Αυτοί οι κάποιοι πρέπει να δουν το Aviator!


Η ιστορία του Howard Huges, σκηνοθέτη και αεροπόρου που δεν δίστασε να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό για να φτάσει τον στόχο του. Η ιστορία ενός άντρα εμμονοληπτικού και αποφασισμένου να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Ένας άντρας με φοβίες που αν και τον κρατάνε πίσω, τον φυλακίζουν σε δωμάτια(κυριολεκτικά και μεταφορικά), όταν χρειάζεται κάνει την υπέρβαση τις βάζει για λίγο στην άκρη. Μέχρι να τον κάνουν να καταρρεύσει πάλι! Και πως θα μπορούσα να μην ταυτιστώ πλήρως με έναν τέτοιο ήρωα; Έναν άνθρωπο που όταν τα σχέδιά του στραβώνουν, όταν η ζωή του γίνεται δύσκολη, γίνεται έρμαιο των ιδεοψυχαναγκασμών του μέχρι κάτι να τον ξυπνήσει! Ο Howard Hughes δεν το βάζει εύκολα κάτω. Μπορεί να φέρεται ακραία, να παθαίνει κρίσεις, να φτάνει η μικροβιοφοβία του τρομακτικά επίπεδα αλλά πάντα επανέρχεται.


Ο Leonardo Di Caprio είναι παραπάνω από άριστος στο ρόλο του. Όλη η ψυχοσύνθεση του Howard Hughes είναι αποτυπωμένη στο πρόσωπό του, στο βλέμμα του. Κάθε μικρή ρυτίδα έχει λόγο που εμφανίζεται. Κάθε σιωπή, κάθε παρανοϊκή ματιά είναι τόσο αληθινή που ανατριχιάζεις. Κι ας μην τον βοηθάει η φυσιογνωμία του για να τον πάρεις σοβαρά σαν ηθοποιό. Εδώ δίνει την απάντησή του σε όσους τον βλέπαμε κι γελούσαμε! Ερμηνεύει με χαρακτηριστική ευκολία έναν ήρωα που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και την παράνοια και ειδικά στο δεύτερο μέρος που η σκοτεινή πλευρά του μυαλού παίρνει τα ινία, βγάζει τον σκηνοθέτη του ασπροπρόσωπο! Επιτέλους ας του δώσει κάποιος ένα όσκαρ.


Και πάμε τώρα στο γιατί η ταινία είναι τόσο σημαντική. Για αρχή, πρόκειται για απόλυτη σινεφιλική εμπειρία. Ένα ταξίδι σε παλιότερους τρόπους κινηματογράφησης, ένα πανέμορφο παιχνίδι χρωμάτων και φωτισμών, απόδειξη ότι ο Scorsese όχι απλά δεν έχει κουραστεί αλλά ακόμη γουστάρει τρελά την τέχνη του. Ζει γι΄αυτήν και συνέχεια εξερευνά νέους τρόπους να την αποτυπώνει, νέα είδη να ασχοληθεί και πάντα παίρνει το χρόνο του για να το κάνει. Βάζει το θεατή στην ιστορία και με σκηνές απίστευτης συναισθηματικής έντασης κερδίζει στα σημεία. Ξεχνιέται η σκηνή μετά την ανακοίνωση της Katharine Hepburn ότι τον εγκαταλείπει; Ή αυτή η διαολεμένη τελευταία σκηνή στον καθρέφτη που γίνεται αμέσως μέρος της συνείδησής σου;

8 σχόλια:

  1. από τις πολύ πολύ αγαπημένες μου του scorsese! μακράν η καλύτερη της τελευταίας περιόδου του.
    για τον leo τα λόγια είναι περιττά. από τις 3-4 καλύτερες ερμηνείες τις δεκαετίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σχεδόν συμφωνώ. Υπέροχο ψυχογράφημα με αρκετά αυτοαναφορικά σημεία για τον άσκηνοθέτη Scorsese. Καθαρά για προσωπικούς λόγους προτιμώ το Shutter Island.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αμάν,ρε Άννι, πολύ υπερβολική σε βρίσκω. Όχι και "απίστευτα γαμάτη" η τελευταία περίοδος του Μάρτυ!!!!Οι παλιότερες δλδ τι ήταν;?!?!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απίστευτα γαμιστερότερες :) Αν και ειδικά το Aviator και το Shutter Island δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι από τις παλιότερες ταινιάρες του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μια πολύ καλή βιογραφική ταινία, με αρτιότατη παραγωγή και αρκετά καλή σκηνοθεσία από τον Σκορσέζε. Εδώ ο Di Caprio μου άρεσε πολύ.

    Επίσης είδα και το “Shutter Island“ που ήταν πολύ καλή αλλά για να είμαι ειλικρινής περίμενα ένα φινάλε πιο ανατρεπτικό, σύμφωνα με αυτά που είχα διαβάσει και ακούσει. Από το 1996 κι έπειτα το “Departed” και το “Shutter Island“ είναι οι πιο αγαπημένες μου ταινίες του.

    Ακόμη είδα και την πρώτη του μεγάλη μήκους ταινία “I Call First” όπου ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα. Είδα, για πρώτη και μοναδική φορά, έναν Σκορσέζε εντελώς διαφορετικό από ότι τον έχουμε συνηθίσει, πολύ προκλητικό, με πολλούς και ευρηματικότατους πειραματισμούς στην σκηνοθεσία του που δεν μοιάζει με καμία άλλη που έχει κάνει, με ξέφρενη μουσική των ‘60ς καθώς και τον Χάρβεϊ Καιτέλ στον πρώτο του ρόλο στον κινηματογράφο. Annie πρέπει να την δεις ανεξάρτητα αν θα σου αρέσει ή όχι. Marty for ever.

    4: Πολύ καλή

    0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αχ βρε Αργύρη... Από όλα τα υπέροχα του Shutter Island στάθηκες στο φινάλε; Το οποίο ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε. Ήθελε να δείξει το τέλος του ήρωα όχι να εντυπωσιάσει ή να σε κάνει να μείνεις με ανοιχτό το στόμα. Κι εγώ δεν το βρήκα πρωτότυπο αλλά μιλάμε για Scorsese όχι για Shyamalan :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εγώ δεν είπα ότι δεν μου άρεσε. Ίσα ίσα που μου άρεσε πολύ όπου έτσι έπρεπε να γίνει και συμφωνώ σε αυτά που λες. Απλά μου φούσκωσαν τα μυαλά αυτά που άκουγα συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εμ ξέρεις τι λένε για τα κεράσια και το καλάθι ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή