If you always want what you can't have, what do you want when you can have anything?

                                                           

Υπάρχουν κάποιες ταινίες που είναι φτιαγμένες για να κάνουν το μυαλό σου να πονάει! Και αν μπορούσαμε να πούμε πως μια ταινία είναι ο βασιλιάς τους, αυτή είναι το Primer που κατάφερε να μπερδέψει ακόμη και μένα(που είμαι τρομερά έξυπνη κλπ). Θυμάμαι την πρώτη φορά που το είχα δει... Απλά άκουγα ένα μπιζζζζζζζζζζ μέσα στο κεφάλι μου! Από τότε την είδα κι άλλες φορές και γενικά μου αρέσει πολύ αλλά ακόμη μπερδεύομαι! Τι να κάνεις όμως, όλοι αυτοί οι φυσικομαθηματικοί όροι σε εμάς τους άσχετους μας πέφτουν κάπως σαν πέτρα στο στομάχι.

Για όσους δεν ξέρουν, παρακολουθούμε κάποιους νεαρούς επιστήμονες που πειραματίζονται με ένα περίεργο κουτί και τελικά καταλήγουν να κόβουν βόλτες στο χρόνο! Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με χαβαλέ, ταξίδια μπρος και πίσω αλλά με τρομερά ακριβείς φυσικομαθηματικές υποθέσεις. Ουσιαστικά αλλάζουν την ταχύτητα που κινείται ο χρόνος οπότε ο εαυτός τους που βρίσκεται έξω από το κουτί συλλέγει πληροφορίες για την κίνηση των μετοχών τις οποίες εκμεταλλεύεται ο εαυτός τους που είναι μέσα στο κουτί και δημιουργεί ένα εναλλακτικό μέλλον στο οποίο μπορεί να πλουτίσει και να είναι ευτυχισμένος όσο ο πραγματικό του εαυτός αναλώνεται σε μια λούπα χωρίς τέλος! Κι επειδή κανείς μας δεν κατάλαβε τίποτα, πάρτε και σχεδιάγραμμα:

Και τώρα που έγραψα την παραπάνω παράγραφο πόνεσε λίγο το μυαλό μου. Κι έχω δει πολλά διαγράμματα και timelines της ταινίας αλλά και πάλι μου φαίνεται δύσκολο! Είναι πραγματικά μπροστά και έχουν προβλέψει τα πάντα. Φυσικά και θα γίνουν λάθη που θα οδηγήσουν σε χρονικά παράδοξα αλλά δεν θα τα χρησιμοποιήσουν για να δημιουργήσουν τεράστια δράματα. Εξάλλου νομίζω πως ο θεατής ποτέ δεν δένεται πραγματικά με τους χαρακτήρες. Κυρίως από το άγχος μη χάσει κάτι και μετά δεν καταλαβαίνει το παραμικρό. Και αυτό θεωρητικά είναι μειονέκτημα αλλά προσωπικά γι΄αυτό γουστάρω την ταινία. Γιατί απευθύνεται σε πολύ ειδικό κοινό και το σέβεται. Σπάνια σπαταλάει χρόνο να σου εξηγήσει έννοιες και θεωρίες. Αν δεν πιάνεις δυο τρία πράγματα δεν είναι για σένα. Πάτα stop και δες κάτι άλλο. Ούτε κυνηγάει θεατές, ούτε υπόσχεται κάτι που δεν μπορεί να προσφέρει. Τίμια πράγματα!

Ε και προφανώς το μεγάλο προσόν της ταινίας είναι το πόσο καλομελετημένη είναι επιστημονικά. Πιστευτή, χωρίς εντυπωσιασμούς και το κυριότερο χωρίς λάθη(ή τουλάχιστον εγώ δεν παρατήρησα κάτι). Οι χαρακτήρες μου είναι πολύ συμπαθείς και τους βρήκα και τρομερά ενδιαφέροντες. Για τη σκηνοθεσία δεν είναι να λέμε πολλά πράγματα καθώς την παράσταση έκλεψε από πολύ νωρίς το σενάριο. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορούσα να προσέξω τίποτα άλλο πέρα από αυτό! Όσοι την έχετε δει πάρτε και το πιο γνωστό διάγραμμα που επεξηγεί την ταινία και ανοίξτε την πόρτα στον πονοκέφαλο: