Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Star Trek: Into Darkness

                 
Κάθε δίκιο θα έχει ο οποιοσδήποτε σκεφτεί “τι μας λέει αυτή τώρα, δεν έχει ιδέα από Star Trek”. Δεν μου αρέσει να είμαι αγενής αλλά εδώ δεν έχω ιδέα από σινεμά αυτό σε πείραξε; Κυρίως τα γράφω για να μην τα ξεχάσω και για να κάνουμε καμιά κουβέντα που και που. Having said that, έχοντας παρακολουθήσει ελάχιστα επεισόδια Star Trek και 0 από τις παλιές, τις δύο αυτές νέες ταινίες τις είδα καθαρά σαν sci fi περιπέτειες. Δεν ξέρω αν στάθηκαν στο ύψος των προσδοκιών των Trekkies, ξέρω μόνο πως πέρασα γαμάτα! Και κυρίως στο σίκουελ..


Διασκεδαστικό από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Αρκετή δράση χωρίς όμως να σε φλομώνει σε εκρήξεις, λάμψεις και CGI. Όχι πως του λείπουν, αλίμονο, μην τυχόν και δούμε old school δράση μπορεί να καούν τα μάτια μας or something, όμως δεν το κουράζει. Έχει και αρκετή man to man δράση και μιλάμε για καθαρόαιμο βρωμόξυλο, με τη μπότα του Benedict Cumberbatch συνήθως να θριαμβεύει. Πραγματικά θα πλήρωνα για να τον βλέπω για δύο ώρες να ρίχνει αυτές τις cool κλοτσιές(η λήψη πάντα από κάτω για περισσότερο feeling).


Και όταν η δράση σταματάει, αρχίζει η ανάπτυξη των χαρακτήρων. Προς θεού μη φανταστείς τίποτα βαθιά πράγματα αλλά τουλάχιστον το bromance των Kirk και Spock το χαίρεσαι. Όσο ο Spock προσπαθεί να κατανοήσει τα συναισθήματα, ο Kirk προσπαθεί να βγάλει άκρη με τη λογική και βρίσκει και χρόνο να τον ειρωνευτεί πανέξυπνα(με αγάπη πάντα). Και γελάς! Γελάς αρκετά και μάλιστα δείχνει αβίαστο. Γιατί και στα Iron Man γελάς αλλά εκεί νιώθεις κάπως υποχρεωμένος να το κάνεις(ή είναι ιδέα μου;). Ο Kirk και ο γιατρούλης κολλητός του είναι ατακαδόροι, ο Spock είναι ξεκαρδιστικά άβολος και ο Scotti...ε είναι ο Simon Pegg.


Και κάπου εδώ νομίζω έφτασε η ώρα να μιλήσουμε γι΄ αυτόν τον άντρα. Αυτόν που με έκανε να πάω σινεμά να δω Star Trek(είναι ο μόνος που τα κατάφερε). Τον Benedict Cumberbatch(δεύτερο πιο cool όνομα ever, μετά το Trent Reznor). Είναι υπέροχος. Και κάνει το εξής καταπληκτικό...δεν κλέβει την παράσταση! Ξέρει πως εκεί βρίσκεται για να εξυπηρετήσει την ανάπτυξη του στόρι, να κάνει τον Kirk και τον Spock να ξεπεράσουν τα όριά τους, να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο, ε και με την ευκαιρία να ρίξει και λίγο ξύλο. Όχι ότι παίρνεις τα μάτια σου από πάνω του κάθε φορά που εμφανίζεται. Έχει αυτό το παράξενο πρόσωπο που μπορεί να είναι όμορφο και άσχημο την ίδια στιγμή. Το χρησιμοποιεί υποδειγματικά. Τόσο στις εκφράσεις του όσο και στη μάχη... Που πας ρε καημένε Kirk να ρίξεις μπουνιά στα ζυγωματικά του Benedict, προφανώς και θα χτυπήσεις. Noob! Και κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε για ΑΥΤΗ τη φωνή. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος νόμος που να την απαγορεύει;


Μαζεύω τα σάλια κι επανέρχομαι στα της ταινίας. Βγήκα κατευχαριστημένη από την αίθουσα αλλά θα ήθελα να την ξαναδώ γιατί δεν είμαι σίγουρη αν ήταν τόσο απολαυστική ή αν έχουν πέσει τα στάνταρς μου, καθώς οι δύο τελευταίες ταινίες που είδα στο σινεμά ήταν το βαρετό Lone Ranger και το ανεκδιήγητο Superman. Η αλήθεια είναι πως δεν κάνει τίποτα φοβερό. Τίποτα πρωτότυπο. Τίποτα για το οποίο αξίζει να συζητάμε. Όμως δεν βαριέσαι ούτε ένα λεπτό. Τι λεπτό, δευτερόλεπτο. Από την πρώτη σκηνή ως την τελευταία σε κρατάει. Γέλασα, ένιωσα αγωνία και ένταση, συγκινήθηκα. Ένα χορταστικό βράδυ στο σινεμά. Αυτό δεν θέλουμε;  

            

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου