Νύχτες Πρεμιέρας 2013

     

Updated: 30/09/2013


White Reindeer

Χωρίς να είναι κάτι άξιο συζήτησης κατάφερε να με κρατήσει σε όλη της τη διάρκεια. Ήταν τα ψίχουλα μαύρου χιούμορ, ο κυνισμός ή το ότι απλά ήταν η πρώτη ταινία που πήγα θα σε γελάσω, πάντως δεν ένιωσα να βαριέμαι. Ωστόσο δεν ένιωσα και να με συνεπαίρνει. Πιάνει το θέμα της απώλειας, το εξετάζει από τη σωστή οπτική μεν, επιδερμικά δε και σε αφήνει με την αίσθηση ότι ήθελε αλλά δεν μπόρεσε να τα καταφέρει καλύτερα. Μέτρια πράγματα!

Stand Clear of the Closing Doors

ΒΑ-ΡΕ-ΘΗ-ΚΑ!!! Δεν μπόρεσα να νοιαστώ για κανέναν από τους χαρακτήρες. Δηλαδή χάνεται το παιδί σου και παίρνεις την αστυνομία όταν σου κόβεται το ίντερνετ(ο μικρός είναι το μόνο μέλος της οικογένειας με το ταλέντο να κάνει restart το ρούτερ) και θα ενδιαφερθώ εγώ ως θεατής; Πολλά τραίνα, πολλές κλειδωμένες τουαλέτες, πολλές αποβάθρες... Την βρήκα τόσο pointless ταινία. Τέλειωσε και απλά αναρωτιόμουν γιατί κάποιος να ξοδέψει έτσι 105 λεπτά. Α και κάτι που μου έκανε εντύπωση: είναι Halloween και τα τραίνα γεμίζουν τύπους με στολές. Σε κάποιο πλάνο περνάει ένα πιτσιρίκι ντυμένο Λουίτζι!!! Ο αδερφός του Σούπερ Μάριο... Υπάρχει ένα παιδί στον κόσμο που επέλεξε ποτέ να ντυθεί Λουίτζι;

 
The Resurrection of a Bastard

Κάθε χρόνο στις Νύχτες Πρεμιέρας τσεκάρω τέτοιες ταινίες με την ελπίδα να βρω εκείνο το διαμαντάκι που θα με κάνει να γουστάρω τρελά, να παρακολουθώ από την άκρη της καρέκλας μου και να το συζητάω μετά για μέρες. Ε δεν ήταν αυτή! Ωστόσο την λες αρκετά καλή προσπάθεια. Το σενάριο ήταν λίγο μπερδεμένο, η προσπάθεια να είναι κουλ σε σημεία φαινόταν ενοχλητικά πολύ και μπορούσε να έχει λίγη ένταση, ξέρεις, να σε ξυπνάει που και που. Εκτίμησα πάντως τις ελάχιστες αστείες στιγμές της και την ωραία φωτογραφία.

La Fille du 14 Juillet 

I'm a sucker για οτιδήποτε θυμίζει Godard αλλά φίλε αυτό εδώ ήταν πραγματικά υπέροχο. Γλυκιά, αστεία, αυθόρμητη. Λέει τις πιο σκληρές αλήθειες για το σύγχρονο κοινωνικό σύστημα με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο. Δεν έχει καμία διάθεση να γίνει διδακτική, ίσα ίσα κουβαλάει μια ανεμελιά που δεν γίνεται να μη σε παρασύρει. Σουρεαλιστικά σκηνικά, πολύ κέφι και χαρακτήρες αυθεντικά φευγάτοι! Και τι τύπος ο "Γιατρός". For the love of god, οδηγεί Delorean! Το λάτρεψα...

All is Lost
 

Κάποια μοιραία βραδιά η Τρικυμία και ο Ναυαγός ήρθαν πιο κοντά και εννέα μήνες μετά, το αποτέλεσμα ήταν το one-man show που λέγεται All Is Lost. Ή αλλιώς αυτό που όσες γκαντεμιές μπορούν να συμβούν σε έναν άντρα σε ιστιοπλοϊκό, θα συμβούν με μαθηματική ακρίβεια, μία προς μία αν είσαι ο Robert Redford. Ελαφρά έκλεισαν τα ματάκια μου κάπου στην αρχή αλλά από ένα σημείο και μετά με κράτησε και με το παραπάνω. Εντυπωσιακά πλάνα, αρκετή ένταση από τη μέση και μετά και μία πολύ δυνατή ερμηνεία από τον Redford. 

 
Inch'Allah

Δυνατό δράμα με αρκετή ένταση για ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα. Σε σημεία με είχε στην τσίτα, ενδιαφέρθηκα πραγματικά για τους χαρακτήρες και εκτίμησα το ότι εμβάθυνε σε αυτούς. Ωστόσο προκειμένου να δικαιολογήσει τους ήρωές της, η ιστορία, ανά στιγμές,  κατέφυγε σε κάποιες υπερβολές που θα μπορούσαν να λείπουν. Είχε μια δυο στιγμές ελαφρά εκβιαστικές αλλά σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ.  Βρήκα πολύ καλή την Evelyne Brochu. 

Much Ado About Nothing

Joss Whedon υποκλίνομαι! Πραγματικά από τα πιο απολαυστικά πράγματα που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Πάνγλυκο(αν δεν υπάρχει αυτή η λέξη, θα έπρεπε), φρέσκο, αστείο!!! Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ πάντα εντυπωσιάζομαι όταν συνειδητοποιώ πως  μπορούσε κάποιος το 1600 να είναι τοσο γαμημένα αστείος. Η Amy Acker είναι υπέροχη, κλέβει την παράσταση σε κάθε σκηνή που συμμετέχει,  και η χημεία της με τον  καλό μου τον Wesley(sorry αλλά πάντα Wesley θα είναι για μένα) αδιαμφισβήτητη. Α και Nathan Fillion σ΄αγαπάω, άσε με να κάνω τα παιδιά σου και τέτοια!

Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος

Απλά μπράβο! Όχι τόσο για το τελικό αποτέλεσμα όσο για το ότι τόλμησαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Γιατί μπορεί να μη μιλάμε για κάτι πραγματικά καλό, όμως μιλάμε για κάτι αξιοπρεπές και όχι γελοίο. Με αρκετές αξιόλογες στιγμές. Οι μάχες ήταν αρκετά cool και καλά χορογραφημένες, το σενάριο ok, γέλιο είχε. Μια χαρούλα! Τα προβλήματα στον ήχο και το μοντάζ ίσως είναι περισσότερα από όσα θα μπορούσες να δικαιολογήσεις σε μια ανεξάρτητη παραγωγή αλλά και πάλι, ήθελαν να κάνουν ελληνική επική ταινία φαντασίας. Και την έκαναν. Απλά μπράβο!

In the Name of

Περίμενα περισσότερα από αυτή εδώ την ταινία ωστόσο μου άρεσε. Κρατάει χαμηλούς τόνους και μιλάει για την βαθιά ενοχική καθολική πίστη χωρίς να “φωνάζει”.  Και οι εμηνείες είναι το ίδιο “χαμηλόφωνες” πράγμα που πάντα μου εκτιμώ. Ωραία φωτογραφία, ενδιαφέρουσα ιστορία, πετυχημένη σποντίτσα η τελευταία σκηνή. Απλά ποτέ δεν έκανε το βήμα για να μας δώσει αυτό το κάτι που θα την έκανε να την θυμόμαστε σε τρεις μέρες. 

The Congress

Από τα ωραιότερα πράγματα που είδα εδώ και πολύ καιρό στη μεγάλη οθόνη. Έχουμε δει πολλές φορές διστοπικές μετα-αποκαλυπτικές εκδοχές του μέλλοντος αλλά ποτέ, καμία τους δεν ήταν τόσο χρωματιστή. Λάτρεψα κάθε μία στιγμή από αυτό το υπέροχο τριπαριστό αριστούργημα. Φανταστικό σχέδιο που παραπέμπει στο Wall των Pink Floyd, ένα concept τραβηγμένο και τρομακτικά αληθοφανές ταυτόχρονα και μία συγκινητική Robin Wright. Δεν έχω λόγια... Α και επίσης, Harvey Keitel και Paul Giamatti!

Computer Chess

Weird, διαφορετικό από οτιδήποτε μπορούσα να περιμένω, παράξενα αστείο. Δεν μπορώ να τη διαχειριστώ εύκολα αυτή την ταινία. Σίγουρα δεν βαρέθηκα στιγμή, αναμφίβολα γέλασα, αναμφίβολα επίσης είπα δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές what the fuck, στο τέλος όμως δεν νομίζω να μου είπε κάτι. Μου άρεσε πολύ όλη αυτή η ρετρό διάθεση και οι απίστευτες μορφές με τα ξεκαρδιστικά μουστάκια, αλλά είμαι βέβαιη πως σε λίγες μέρες δεν θα θυμάμαι τίποτα, παρά μόνο -και εντελώς απροσδιόριστα- το πόσο καμμένη ταινία ήταν.

Le passe

Ο Φαραντί ξέρει να δημιουργεί ένα καλό δράμα. Μ΄ αρέσει ο ρυθμός του πολύ. Παίρνει χρόνο μέχρι να τοποθετήσει τα πιόνια στις θέσεις τους και ανεβάζει την ένταση παρά μόνο όταν αυτό είναι απόλυτα απαραίτητο. Το παρελθόν και οι επιλογές μας, μας ακολουθούν για πάντα κι αυτό είναι κάτι που οι ήρωες του Φαραντί μαθαίνουν με το σκληρό τρόπο. Οι διάφορες καταστάσεις και συμπτώσεις, όσο τραβηγμένες κι αν είναι, δεν είναι σε καμία περίπτωση το επίκεντρο αλλά υπάρχουν για να ξεκλειδώσουν τους χαρακτήρες και να τους αφήσουν να ξεδιπλωθούν.

Spring Breakers

Έλα τώρα!! Πως πρέπει να αντιδράσει κάποιος βλέποντας αυτή την ταινία; Να προβληματιστεί για τη νέα γενιά; Να θυμώσει για τα σύγχρονα πρότυπα; Να εντυπωσιαστεί από τη βιντεοκλιπίστικη αισθητική; Να προβληματιστώ που το μόνο που μου προκάλεσε ήταν χασμουρητό; Ο Harmony Korine(πόσο fail όνομα) μου μυρίζει απάτη τύπου Gaspar Noe(ξεκάθαρα υποκειμενική άποψη) με λιγότερο ταλέντο. Μια-δυο εντυπωσιακές σκηνές κι ένας -αυτή τη φορά- καλός James Franco είναι αυτά που κρατάω και η χαρά που δεν πλήρωσα για να τη δω!

Μποξέρ

Αν έχεις σχέση με τον κόσμο της πυγμαχίας στην Ελλάδα θα το βρεις ιδιαίτερα ενδιαφέρον απ΄ότι με άφησαν να καταλάβω οι αντιδράσεις του κοινού. Δεν το περίμενα καθόλου αλλά ήταν αρκετά καλογυρισμένο. Ωραία παιχνίδια με το φωτισμό αν και κάποια στιγμή το παράκανε. Φανταστικός ήχος!! Από τις λίγες φορές που έβλεπα ελληνική παραγωγή και άκουγα τι στο διάολο λένε. Και μιλάμε για πυγμάχους που όσο να΄ναι η καθαρή άρθρωση δεν είναι κάτι που τους χαρακτηρίζει. Το μόνο κακό ήταν η μουσική. Με “πέταγε έξω” και σε σημεία ήταν αστεία. Και τι σκατά συνέβη με τα ντραμς; Και κυρίως, γιατί; 

                                                                  

Pussy Riot: A Punk Prayer

Περιορίζεται σε απλή καταγραφή των γεγονότων χωρίς να έχει κάποια ιδιαίτερη ματιά ή κάτι που να το κάνει να ξεχωρίζει. Ωστόσο πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα για το οποίο δεν ήξερα πολλές λεπτομέρειες. Φαντάζομαι πως με ένα απλό google search θα μπορούσα να αποφύγω τη σκοτεινή αίθουσα, από την άλλη όμως δεν πέρασα και άσχημα. Γέλασα αρκετά αν και το θλιβερό της υπόθεσης είναι πως το περισσότερο γέλιο το βγάζει η έλλειψη κοινής λογικής και το πόσο τραγικά ηλίθιοι είναι κάποιοι άνθρωποι.

Coldwater

Είναι τέσσερις λέξεις που όταν προηγούνται μιας ταινίας με δυσκολεύουν πολύ στο να βγάλω συμπέρασμα γι΄αυτήν. “Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα”! Άντε μετά να ξέρεις αν κατέφυγε σε ευκολίες κι εντυπωσιασμούς ή αν απλά όσο υπερβολικά και να φαίνονται κάποια πράγματα, έτσι συνέβησαν. Το Coldwater είναι μια τέτοια ταινία. Όμως είχε ενδιαφέρον, είχε ΙΔΑΝΙΚΗ διάρκεια και ωραίους χαρακτήρες. Ο σωσίας του Ryan Gosling είναι το ίδιο μη ωραίος και φλωρόφατσα με τον Ryan Gosling κι επιτέλους κορίτσια, ας σταματήσει αυτό το αστείο.

Sharknado

Κακό από τόσες πολλές απόψεις που πραγματικά πιστεύω πως κουράστηκαν για να το πετύχουν. Κακά εφέ που βγάζουν μάτι με αποκορύφωμα μια σκηνή που δείχνει καρχαρίες να κολυμπούν στο βυθό και την χρησιμοποιούν παντού! Είτε είναι οι καρχαρίες στη θάλασσα, στον πλημμυρισμένο δρόμο, στον αέρα...ένα πλάνο! Ερμηνείες ξεκαρδιστικές, απίστευτα όμως ταιριαστές στους ακόμη πιο ξεκαρδιστικούς διαλόγους. Α και ο Στιβ από το Beverly Hills αν τον θυμάσαι. Στιβ καλέ μου δεν θέλω να σε στεναχωρίσω αλλά όσους καρχαρίες και να κόβεις στη μέση με αλυσοπρίονο(he actually does that!) το ίδιο φλώρος θα είσαι.

Don Jon

Μου άρεσε αρκετά. Τέλειωσε κι ούτε που το κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα. Ανάλαφρο, διασκεδαστικό, μια χαρούλα. Αν είχε και χαρακτήρες που να μπορούσε κάποιος να ταυτιστεί εύκολα μαζί τους θα ήταν ακόμη καλύτερο. Δεν κάνει την υπέρβαση αλλά σπάνια τέτοιες ταινίες την κάνουν. Είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται. Τίποτα παραπάνω και σίγουρα τίποτα παρακάτω. Τίμια πράγματα.

Ain't Them Bodies Saints

Όχι. Για κανένα λόγο. Δεν με έπεισε σε κανένα απολύτως σημείο. Έχει ωραία φωτογραφία, αυτά τα υπέροχα χρώματα του αμερικάνικου νότου. Έχει για πρωταγωνιστές ονόματα που ακροβατούν ανάμεσα στο mainstream και το εναλλακτικό. Έχει ωραία σκηνοθεσία. Αλλά της έλειπε το συναίσθημα. Αν έστω και μία στιγμή με είχε κάνει να νιώσω το μέγεθος του έρωτα των ηρώων θα το λάτρευα. Όμως δεν είχε αυτή τη “φωτιά”, την ένταση που χρειάζονται τέτοιες ταινίες. Από το Bonnie and Clyde ως το Natural Born Killers(που δεν μου άρεσε), νιώθεις το πάθος των ηρώων. Εδώ τίποτα.

Cheap Thrills

Αυτό είχε γέλιο. Ήταν αρκετά καφρίλα και ιδανικό για μεταμεσονύκτιο φαν με παρέα. Ως εκεί όμως. Από την αρχή φαίνεται που θα καταλήξει κι επίσης έχει μια σοβαροφάνεια που είναι πραγματικά αχρείστη. Θέλει να πει πράγματα που εκ των πραγμάτων δύσκολα λέγονται σε μια ταινία στην οποία κάποιος χέζει το σαλόνι του γείτονα! Από τις ταινίες που το αν θα την εκτιμήσεις ή όχι εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τις συνθήκες με τις οποίες θα τη δεις.

Rewind This!

Super ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για την επανάσταση της βιντεοταινίας. Γεμάτο γλυκές αναμνήσεις, σχόλια από τρελά λατρεμένους καλτ σκηνοθέτες, γλυκούλια(ή και creepy πολλές φορές) nerds. Έμαθα απίστευτα trivia. Το ξέρατε πως υπάρχει βίντεο τύπου Windows for dummies με την Jennifer Aniston και τον Matthew Perry; Εγώ όχι! Και πόσο θεούλης ο Frank Henenlotter! “Don't give me art. I can't stand art. The worst covers on the planet. I'm sorry, guys. They're the most boring covers ever made."