Κυριακή 9 Μαΐου 2010

There are mysterious parts in that book, but the only true mystery is that our very lives are governed by dead people...

                                                                                                    
Σε ιταλικό mood λόγω των χαζοεξετάσεων είπα να ξεθάψω Dario που είχα καιρό να δω και αν κρίνω και από το πως πήγα ταιριάζει απόλυτα... Το Inferno το είχα ξαναδεί αλλά μία φορά και όχι πολύ προσεκτικά ή όχι ολόκληρο. Κακώς γιατί ακολουθεί το Suspiria που λατρεύω σαν δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που τελικά δεν ολοκληρώθηκε.


Όλα ξεκινάνε με ένα βιβλίο για τις τρεις μητέρες(των Στεναγμών, των Δακρύων και του Σκοταδιού) και για το σκοτεινό μυστικών κάποιων κτιρίων φτιαγμένων γι΄αυτές. Η Rose διαβάζει το βιβλίο και όταν συνειδητοποιεί πως μένει σε ένα από τα κτίρια, ξεκινάει μια αναζήτηση για το κατά πόσο είναι αληθινά όσα διάβασε. Όταν αρχίζει να φοβάται καλεί στη Νέα Υόρκη τον αδερφό της αλλά όταν αυτός φτάνει είναι πλέον αργά για εκείνη κι αυτός μην έχοντας άλλη επιλογή ψάχνει να βρει τι έγινε...



Και το σενάριο είναι όσο βλακεία φαίνεται αλλά δεν έχει την παραμικρή σημασία. Ο Argento έχει δημιουργήσει τέτοια ατμόσφαιρα και σκηνοθετεί τόσο δεξιοτεχνικά που απλά θέλεις να κρατήσει η ταινία αιώνια. Ένα κτίριο λαβύρινθος που κάθε δωμάτιο είναι μία καινούρια μακάβρια ανακάλυψη, ένας δολοφόνος που γυρνάει στους σκοτεινούς διαδρόμους του κτιρίου, παιχνίδια των σκιών, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται!


Ο Argento χρησιμοποιεί μαεστρικά μπλε και κόκκινους φωτισμούς, παίζει εμπνευσμένα με το ζουμάρισμα, η μουσική ανατριχιάζει... Ο θεατής μπαίνει εύκολα στο κλίμα από τις πρώτες κιόλας σκηνές. Ομολογώ ότι δυο, τρεις φορές πετάχτηκα από τη θέση μου!


Πρόκειται για ένα οπτικό θαύμα! Χρησιμοποιεί τόσο όμορφα τα χρώματα(κάτι είπα τώρα...). Έχει δημιουργήσει ένα δικό του σύμπαν που σε καταπίνει αυτόματα. Αγωνιάς, τρομάζεις, αγχώνεσαι κι αν δεν τα νιώσεις όλα αυτά σίγουρα θα νιώσεις μια ένταση, μια ανατριχίλα... Είναι κάπως σαν όνειρο. Πολλά είναι αυτά που βλέπεις και δεν μπορείς να εξηγήσεις ή να βρεις λογική μέσα τους και αυτό είναι που μετατρέπει την ταινία(και κάθε ταινία του Dario) σε μία υπέροχη εμπειρία.

31 σχόλια:

  1. klasikos katapliktikos argento!
    oloklirothike i trilogia re! vevea i triti ine entelos tragiki tenia.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καθόλου τραγική η τρίτη ταινία, αριστουργηματική θα έλεγα και ολοκλήρωσε την τριλογία με ένα μεγαλειώδη τρόπο... Όπως άξιζε...

    Την καλημέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ρε παιδιά ποια ήταν η τρίτη ταινία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Aααα το βρήκα. Από τις ταινίες του μετά το 2000 μόνο το Giallo έχω δει(shame on me).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. δεν υπάρχει ίχνος από argento σε εκείνη την ταινία! μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγώ αντιθέτως ψιλοαπογοητεύτηκα από το “Inferno”. Μπορεί να έχει όλα αυτά που λες αλλά για μένα ο Αρτζέντο έκανε ένα μεγάλο λάθος: Πήγε να μιμηθεί το ανυπέρβλητο αριστούργημα του το “Suspiria”, δηλαδή να μιμηθεί τον ίδιο του τον εαυτό, κάτι που είναι πρακτικά αδύνατον, με αποτέλεσμα να παγιδευτεί σε αυτό και να παρουσιάσει ένα εντυπωσιακό μεν αλλά αδύναμο και άνισο αποτέλεσμα. Πάντως οι καλές του δεκαετίες ήταν του ’70 και του ’80 γιατί από την δεκαετία του ’90 και μετά από ότι έχω διαβάσει έχει αρχίσει να τον παίρνει η κατηφόρα και ειδικά του ’00. Μπορεί η πιο διάσημή του ταινία να είναι το “Suspiria” όμως για μένα η καλύτερή του είναι το “Profondo rosso” όπου και την θεωρώ ως την πιο ολοκληρωμένη του δουλειά γιατί συναντάς όλες τις εμμονές του Αρτζέντο αλλά και επιρροές από το σινεμά του Μπάβα και του Χίτσκοκ των οποίων υπήρξε άλλωστε μεγάλος θαυμαστής.

    2,5: Απλώς ενδιαφέρον (+)

    0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Aldo την βρήκα, μέσα στην εβδομάδα θα τη δω και θα κρίνω :)

    Αργύρη μια και είπες Bava υπάρχει κάποια φήμη για την υποβρύχια σκηνή και τον Bava που είναι πεταμένη στο μυαλό μου αλλά δεν τη θυμάμαι καλά. Ξέρει κανείς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. συμφωνώ με Κρις Ζ. ότι η τριλογία ολοκληρώθηκε με μια ταινία που μπορεί να ήταν μίλια μακριά από το ύφος των δύο πρώτων, όμως ήταν ένα μικρό αριστούργημα. Τολμηρός όσο ποτέ, παιχνιδιάρης και με διαβολεμένη γκορ διάθεση, ο Αρτζέντο δεν δίστασε να ξεκινήσει από την κλασική ιταλική κωμωδία (δείτε την αρχική σκηνή, το μοντάζ είναι ιδιοφυές!), να καταστρέψει το φιλμ με τα ψηφιακά του μπιχλιμπίδια βέβαια, αλλά και να φτάσει στα άκρα την γραφική του βία, έναντι σε ένα στυλιζάρισμα που κρατούσε 2 δεκαετίες και βάλε (μα να την πνίγει με τα άντερά της; Χοχο). Λατρεύω την χαοτική αφήγηση του Ινφέρνο, μάλλον η αγαπημένη μου ταινία του και, συμφωνώ με τον Αργύρη πως το Βαθύ Κόκκινο είναι μάλλον η καλύτερή του σε όλα τα επίπεδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "(μα να την πνίγει με τα άντερά της; Χοχο)"

    Spoiler? Είσαι σοβαρός? Όταν δω την ταινία λογικά θα είναι η αγαπημένη μου σκηνή(έχω μια διαστροφική συμπάθεια στα αντεράκια στις ταινίες) και μου την έδωσες στεγνά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σιγά το σπόιλερ.

    Α, στο προφόντο ρόσο πέφτει ένα μαχαίρωμα.
    Άι ρε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Βαρετή ταινία, με μερικές εξαιρετικές σκηνές και ευφάνταστες δολοφονίες. Πολύ κατώτερο του Suspiria.

    Το Profondo Rosso είναι η δεύτερη καλύτερη του Ντάριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Για κάποιους μπορεί να είναι βαρετό, το καταλαβαίνω. Για κάποιους άλλους είναι απλά μια ακόμα επαλήθευση ότι ο κύριος Argento είναι μεγαλοφυΐα. Και αυτό ισχύει τόσο για το υπνωτιστικό Inferno που παρουσιάζεται εδώ, όσο και για το υπέροχα παρεξηγημένο La terza madre. Άλλωστε , αυτό που δεν μπορείς να δεις είναι η αλήθεια δεν μας έλεγε? ;)

    Annie, τι ακριβώς ρωτάς για τον Θεό Bava?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Είναι παραισθησιογόνο φιλμ, υπνωτίζει οπωσδήποτε. Πρώτη φορά οι σκηνές του Ντάριο παίρνουν τον χρόνο τους τόσο προσεκτικά. Καθαρά από τις ώριμες στιγμές του σκηνοθετικά. To Terza Madre μας αρέσει για 1000 άλλους λόγους. Εδώ κάθε επίθεση οργανώνεται με απίστευτη μαεστρία, δολοφονικό τάιμινγκ και μια μυσταγωγία που ούτε ο ίδιος δεν θα πίστευε πως μπορεί να πετύχει. Αν δεν απολαμβάνει κάποιος αυτό το σινεμά, διάολε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Chris ρωτάω αν ανακατεύτηκε με κάποιο τρόπο στην σκηνή. Υπάρχει τέτοια φήμη; Η ταινία βγήκε τη χρονιά που πέθανε ο Bava βέβαια αλλά κάτι απροσδιόριστο θυμάμαι.

    Πάνο οποιαδήποτε άλλη σκηνή απλής δολοφονίας δεν θα τη θεωρούσα spoiler :Ρ

    With γιατί σου φάνηκε βαρετή; Ο Chris και ο Πάνος τα λένε πολύ καλά. Άναρχη ταινία, παραισθησιογόνα, ονειρική... Ίσως θέλει κατάλληλο mood, ίσως πάλι και κανενα ποτάκι :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ Annie δεν ξέρω, μου φάνηκε λιγότερο τρομακτική από την Suspiria. Στην αρχή με την υποβρύχια σκηνή ήταν ωραία, αλλά από ένα σημείο και μετά ήξερα τί θα γινόταν **ΣΠΌΙΛΕΡ** Πριν δολοφονηθεί η συμμαθήτρια του αδερφού της πρωταγωνίστριας. **ΣΠΌΙΛΕΡ**. "Άναρχη ταινία, παραισθησιογόνα, ονειρική..." επίσης πανέμορφη, αλλά όχι τόσο τρομακτική. Στα "Φαινόμενα" π.χ. είχα τρομάξει πολύ.
    Τί να πω, μπορεί από τις τόσες ταινίες τρόμου που έχω δει να μην τρομάζω πια τόσο εύκολα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αν βλέπεις Argento για να τρομάξεις πάω πάσο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Παιδιά για να είναι μια ταινία τρόμου εξαιρετική δεν είναι απαραίτητο, σόι και καλά να τρομάξεις. Για μένα υπάρχουν αρκετά άλλα πραγματάκια που κάνουν μια ταινία τρόμου, πολύ καλή ή επιτυχημένη. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πάντως, εγώ από ένα καλό θρίλερ περιμένω να με κάνει να νιώσω αηδία/τρόμο. Αλλιώς γιατί να το δω; Ο Αρζέντο μετατρέπει τον φόνο σε καλλιτέχνημα, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, αλλά στο Inferno μου φάνηκε πως ήταν περισσότερο ζωγράφος (τα παιχνίδια με τα χρώματα, πολλά πλάνα θυμίζουν/μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής) και λιγότερο σκηνοθέτης.

    Όπως έγραψε και ο Αργύρης παραπάνω "Πήγε να μιμηθεί το ανυπέρβλητο αριστούργημα του το “Suspiria”, δηλαδή να μιμηθεί τον ίδιο του τον εαυτό, κάτι που είναι πρακτικά αδύνατον, με αποτέλεσμα να παγιδευτεί σε αυτό και να παρουσιάσει ένα εντυπωσιακό μεν αλλά αδύναμο και άνισο αποτέλεσμα."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. πάνω με την λογική σου κάποιος μπορεί να βγάλει αριστούργημα και το ημερολόγιο του ρομέρο:)

    για να μην μαλώνετε η καλύτερη του είναι το opera.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. "κάποιος μπορεί να βγάλει αριστούργημα και το ημερολόγιο του ρομέρο:)" :p :D

    To Opera μου αρέσει κι εμένα πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Argento δεν βλέπεις για να τρομάξεις αλλά για το πόσο μεγάλος δημιουργός είναι. Αν θέλεις να τρομάξεις μπορείς να δεις και Scream, κάποια στιγμή θα δυναμώσει η μουσική και θα πεταχτείς(ή μπορείς να βλέπεις ANT1 το κάνουν συχνά με τον ήχο αυτό). Ο Dario ΠΑΝΤΑ δημιουργεί γαμάτη ατμόσφαιρα και αυτό είναι το ζητούμενο. Πάντως εγώ όταν έσκασε μύτη ο underwater σκελετούλης σκιάχτηκα για λίγο γιατί είχε τη μαγκιά ότι δεν σε προετοίμαζε η μουσική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. βασικά argento βλέπεις μέχρι και για το πως θα σπάσει το βάζω δεξιά πάνο(για να το ισορροπήσω με το προηγούμενο μαργαριτάρι που πέταξα)στο κομοδίνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. "(για να το ισορροπήσω με το προηγούμενο μαργαριτάρι που πέταξα)"

    Χαχαχα και είπα να μη σε κοροϊδέψω αν και ξεκίνησα να γράφω γι΄αυτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. αχ τη καλή:)
    άστα αυτά και τρέχα να δεις το dream το duk.
    ζωγράφισε πάλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Λέω να δω τα άπαντα του Dario τώρα που με χώσατε :) Θα περιμένω για Ντουκ μήπως το φέρουν σε καμιά αίθουσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Μαλακία είπα έχει βγει καιρό έξω... Θα το ψάξω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. το soom νομίζω το είχαν φέρει για ένα φεγγάρι τον νοέμβριο.
    για το dream πολύ αμφιβάλλω.
    από ντάριο να δεις την πρώτη του αν δεν το έχεις δει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Το έχω δει βρε, αλλά είναι σε αυτά που θα ξαναδώ(μαζί με Profondo Rosso και Tenebre). Αλλά πρώτα θα δω το Terza Madre :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή