Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Black Swan

                                                                               
Νομίζω όλοι σας ξέρετε πόσο πολύ περίμενα το Black Swan. Ε λοιπόν το περίμενα λίγο παραπάνω. Κυρίως λόγω κάποιων αρνητικών σχολίων που απλά επιβεβαίωναν ότι είναι ο Aronofsky που αγαπάω. Όχι ο Aronofsky του Παλαιστή, αλλά αυτός που είναι για λίγους. Και δεν το λέω αρνητικά απλά συνήθως οι ταινίες του είναι βαθιά συναισθηματικές και δεν προσφέρουν μια ιστορία ή ερμηνείες ή καν σκηνοθεσία(όχι ότι δεν τα διαθέτουν αυτά). Συνήθως είναι έντονα συναισθήματα, μιλάνε στο μέσα σου και ανάλογα με την προσωπικότητα και τις εμπειρίες μας, επηρεάζουν κάθε έναν από μας σε διαφορετικό βαθμό, με διαφορετικό τρόπο και τελικά απευθύνονται σε κάθε έναν μας ξεχωριστά.


Το Black Swan λοιπόν, σε αυτή τη βάση δεν είχε πολλά να μου προσφέρει προσωπικά. Αρχικά τουλάχιστον! Γιατί τελικά βρήκα εκεί μέσα κομμάτια του εαυτού μου. Όχι πολλά αλλά υπήρχαν. Για να φτάσω να βρω αυτά τα κομμάτια όμως έπρεπε η ταινία να με οδηγήσει εκεί. Και ο Aronofsky το κάνει εκπληκτικά. Σε παίρνει από το χέρι η Νίνα και μαζί της βυθίζεσαι στην παράνοια. Και για μια ακόμη φορά μεταδίδει συναισθήματα, παλμό, ένταση... Έρχονται στιγμές που νιώθεις δυσφορία, σαν να σου κλέβει τον αέρα, η μουσική κάνει το στομάχι σου να πάλλεται. Μα δεν έχεις ταυτιστεί με την ηρωίδα. Εικόνες και μουσική όμως σε κάνουν να νιώθεις όπως αυτή! Κι εδώ έχει πετύχει η ταινία. Γιατί η Νίνα δεν είναι χαρακτήρας με τον οποίο ο μέσος θεατής θα ταυτιστεί. Η πλειοψηφία δεν έχει ζήσει ούτε στο ελάχιστο τέτοια πίεση, ούτε έχει γίνει κοινωνός τέτοιας αρνητικής ενέργειας. Μαγκάκος όμως ο Darren, βρήκε τρόπο με τις εικόνες του και σε συνδυασμό με μία εκπληκτική μουσική και μια ακόμη πιο εκπληκτική πρωταγωνίστρια να σε τραβήξει στον ψυχοφθόρο κόσμο της Νίνα!


Όλη η ταινία έχει να κάνει με τους δύο Κύκνους. Το Λευκό και το Μαύρο. Και όπως λέει και μια Ινδιάνικη νομίζω σοφιστεία την οποία θα παραλλάξω για να τη φέρω στα δεδομένα(credits στο Νίκο που μου την είχε πει πριν λίγους μήνες): Έχουμε μέσα μας δυο Κύκνους. Το Λευκό και το Μαύρο. Αυτός που θα μείνει ζωντανός είναι αυτός που τρέφουμε. Στην ταινία όμως του Aronofsky, όπως και στην παράσταση του Thomas(Vincent Cassel) οι κύκνοι δεν είναι δύο. Είναι ένας με δύο φύσεις. Δύο φύσεις που η μία θέλει να κατασπαράξει την άλλη. Το φως θα δυαλύσει το σκοτάδι ή το σκοτάδι θα καταπιεί το φως; Και όλο αυτό είναι όσο...πολύ φαίνεται! Πολύ για τη νοητική ισορροπία της Nίνα, πολύ για το θεατή, πολύ για τη σκηνή και την οθόνη. Ξεχειλίζει κι από ένα σημείο και μετά ο Aronofsky δεν κατάφερε να το κρατήσει ή δεν ήθελε!


Και αυτό που περιγράφω παραπάνω είναι και η απόλυτη επιτυχία της ταινίας. Ότι συνεχώς ανεβαίνει η ένταση, γεμίζει συναισθήματα, μια συνεχής εσωτερική πάλη που όσο πλησιάζει το φινάλε περιμένεις πότε θα σκάσει, πότε θα ελευθερωθεί ώστε να φτάσει στην τελειότητα! Έχουμε το απόλυτο ψυχογράφημα από τον Darren. Αυτό που περίμενα από τον Παλαιστή και τελικά δεν ήρθε ποτέ. Και καθαρά σκηνοθετικά νομίζω είναι η καλύτερη δουλειά του. Για να μην τα πολυλογώ μου άρεσε πολύ, με κράτησε πολύ, με έκανε να ανατριχιάσω, να τρομάξω, να πονέσω, να λυτρωθώ και να θέλω να την ξαναδώ. Ίσως είναι η ταινία της χρονιάς, ίσως η καλύτερη του Aronofsky, ίσως αυτή που θέλω να πάρει το Όσκαρ. Για να πω όμως κάτι από αυτά θέλω και δεύτερη θέαση. Αλλά μπορώ να σου πω με απόλυτη βεβαιότητα ότι η ερμηνεία της Portman είναι συγκλονιστική και ο Cassel κούκλος(χα το έριξα πάλι το επίπεδο).

             

25 σχόλια:

  1. Εγώ τη θεωρώ την πιο πλήρη και ώριμη ταινία του (καθαρά σκηνοθετικά είναι το "ρέκβιεμ") χωρίς να χάνει την ευκαιρία και για ακραία ξεσπάσματα. Την έχω δει δυο φορές και συνεχίζω να τη θεωρώ την ταινία που πρέπει να πάρει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Σχεδόν απίθανο, βέβαια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ξέρεις πως είναι ίσως η μοναδική φορά που ήθελα να ενθουσιαστείς και να μην απογοητευτείς καθόλου από μια ταινία... και ειλικρινά χαίρομαι γιατί ήταν αρκετοί αυτοί που δεν τους άρεσε και κατά βάθος άρχισα να έχω κάποιες αμφιβολίες εξαιτίας τους... Ε λοιπόν ελπίζω να ενθουσιαστώ και γω τόσο πολύ κι ακόμα περισσότερο... ΑΝΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΩ ΡΕ ΓΜΤ!!! :(

    ΥΓ: Moody δυστυχώς συμφωνώ... δεν έχει πιθανότητες για να κάνει την ανατροπή (περισσότερες πιθανότητες έχει το True Grit παρά το Black Swan)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Για να μην τα πολυλογώ μου άρεσε πολύ, με κράτησε πολύ, με έκανε να ανατριχιάσω, να τρομάξω, να πονέσω, να λυτρωθώ και να θέλω να την ξαναδώ."
    Το μόνο που θα πρόσθετα είναι και το "με γοήτευσε"... όπως όταν είχα πρωτοδεί "τα κόκκινα παπούτσια". Άλλος κινηματογράφος, ίδιο γήτεμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απίθανο indeed το όσκαρ moody. Για μένα καλύτερη είναι το Fountain με καθαρά υποκειμενικά και προσωπικά κριτήρια όμως.

    Jack οι προσδοκίες μου είχαν φτάσει στο...θεό όπως και οι δικές σου. Μάλιστα τα αρνητικά σχόλια με έκαναν όλο και πιο σίγουρη πως θα τη λατρέψω. Τις προσδοκίες μου τις έφτασε νομίζω. Δεν ξεπέρασε όμως αυτό που ο ίδιος με είχε κάνει να νιώσω με άλλη του ταινία.

    In Darren I trust :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΡΗΓΑ τώρα σε είδα. Ναι και με γοήτευσε! Ή με παρέσυρε καλύτερα. Anyway υπάρχουν άπειρες λέξεις και όλες ταιριάζουν.

    Καλωσόρισες :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Για καθαρά υποκειμενικούς λόγους, η αγαπημένη μου είναι το "Pi". Με υποκειμενικό αντικειμενισμό (δηλαδή σύμφωνα με τα αντικειμενικά κριτήρια που θέτω εγώ), καλύτερος είναι ο "Κύκνος".

    Το "Fountain" ήταν εκπληκτική εμπειρία, αλλά για να είμαι ειλικρινής, χρόνια πλέον μετά μου έχουν μείνει πανέμορφες εικόνες, αλλά νοηματικά ένα συνονθύλευμα. Ίσως θα ήταν σωστότερο να την ξαναδω, για να το συζητήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Eκστατική ταινία,από αυτές που σε παρασύρουν στο δράμα της πρωταγωνίστριας κάνοντας σε να νιώθεις χιλιάδες μυρμηγκιάσματα στο σώμα σου με κάθε της κίνηση,κάθε χορευτικό βήμα,κάθε της προσπάθεια να αποτινάξει το πέπλο της ντροπαλής,αμήχανης κοπελίτσας με αέρινη χάρη..Θεωρώ ότι είναι δύσκολο εγχείρημα μια ταινία πια να σε ταξιδεύει στα άδυτα του συναισθηματικού της υπόβαθρου με τη συνοδεία εικόνας,μουσικής,χρωμάτων.Και πόσο μάλλον το άσπρο-μαύρο.Κι όμως,τα κατάφερε και αυτή ήταν η μαγκιά της.Η Νάταλι απίστευτη,ο Cassell επίσης,έβγαινε πολύ brutal στην οθόνη και το υποστήριζε..ωραίος!Το τέλος φυσικά ανατριχιαστικό!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μα ακριβώς αυτό το νοηματικό συνονθύλευμα είναι η επιτυχία του Fountain. Μια έκρηξη εικόνων και συναισθημάτων. Μιλάει στην καρδιά και όχι στο μυαλό.

    Tarantina ακριβώς όπως τα λες. Τη νιώθεις την ταινία και γι΄αυτό είναι τόσο μεγάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το περίμενα ότι θα την έβλεπες κυρίως με συναισθηματικά κριτήρια γιατί από ότι ξέρω έχεις δεθεί συναισθηματικά και με τον σκηνοθέτη (για τις ταινίες του μιλάω προφανώς).
    Εγώ θα μιλήσω καθαρά με κινηματογραφικά κριτήρια. Όπως έχω πει και στο μπλογκ του φίλου moody (με κάποιες μικροαλλαγές):

    "Εγώ πάντως δεν θα συμμεριστώ τις διθυραμβικές κριτικές που πολλοί της δίνουν. Δεν λέω αρκετά καλή ταινία αλλά σε καμία περίπτωση ο Αρονόφσκι δεν δικαίωσε τις προσδοκίες που είχα για αυτήν την ταινία αλλά και για την ίδια του την σκηνοθεσία. Δεν με ικανοποίησε ο τρόπος με τον οποίο διεκπεραίωσε την ιστορία της και ιδιαίτερα το μεταφυσικό-ψυχολογικό κομμάτι της. Συγκεκριμένα η σκηνοθεσία του, ήταν ναι μεν καλή αλλά αρκετά μονότονη όπου σε όλη την διάρκεια της ταινίας κυριαρχούσε ένας συνεχές κοντινό τράβελλινγκ (βασικά κάμερα στο χέρι) στο πρόσωπο της Πόρτμαν (συγκεκριμένα τα πλάνα του ήταν από την μέση και πάνω) που το μόνο που το διέκοπτε ήταν τα γενικά πλάνα της και κάποιες περιστροφές της κάμερας (που κι αυτές όμως ήταν μέρος αυτού του τράβελλινγκ). Που είναι η εκμετάλλευση των χώρων, που είναι οι γωνίες λήψεις, που είναι η πολυπλοκότητα μιας αφηγηματικής δομής που συνήθως συναντάμε σε τέτοιες ταινίες, αλλά και άλλων τεχνασμάτων που θα απογείωναν αυτό το φοβερό υλικό που είχε στα χέρια του. Πολύ καλή η Νάταλι Πόρτμαν όπου εύχομαι να πάρει το όσκαρ."

    Θα διαφωνήσω ότι αυτή εδώ είναι η καλύτερη σκηνοθεσία του Αρονόφσκι. Για μένα η καλύτερή του είναι με διαφορά στο “Requiem for a Dream” και γενικά μες στις πρώτες θέσεις με τις καλύτερες σκηνοθεσίες στην δεκαετία του 2000.

    3,5: Καλή (+)

    0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μα οι χώροι δεν έχουν καμία σημασία. Όλη η ταινία είναι η Νίνα και ότι συμβαίνει στο μυαλό της. Πως θα νιώσεις την πίεση και την ένταση χωρίς ασφυκτικά καδραρίσματα; Αυτή η συνεχής καταδίωξη της ηρωίδας από την κάμερα για μένα είναι από τα μεγάλα ατού της ταινίας.

    Το ρέκβιεμ δυστυχώς έχω χρόνια να το δω αλλά πάντα το είχα στις πιο αδύναμες ταινίες του μαζί με τον Παλαιστή. Βέβαια και τις δύο τις αγαπάω και τις θεωρώ μεγάλες ταινίες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. εγώ έχω 2 απορίες.

    πως γίνετε να είναι "αρονόφσκι για λίγους" από τι στιγμή που η ταινία είναι μακράν η πιο εμπορική του και αυτή που άρεσε περισσότερο?

    και η δεύτερη είναι γιατί θεωρούμε έναν σκηνοθέτη ώριμο όταν αρχίζει να απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό?

    ο αυθεντικός αρονόφσκι είναι στο "pi"! αυτό απλά θα το θυμόμαστε "ως η ταινία που χάρισε το oscar στην πόρτμαν"

    πάντως έχει πολύ πλακα η φετινή χρονια. ο φίντσερ αποθεώνεται για κάποιο social network...το τεράστιο inception δεν είναι καλύτερο ούτε από το DK και ο αρονόφσκι γνωρίζει τη δόξα για την ταινία της πόρτμαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το "για λίγους" δεν το λέω για τους αριθμούς των εισιτηρίων αλλά για το feeling που αφήνει. Αυτά που ένιωσα ήταν πιο κοντά σε Π και Fountain που κακά τα ψέμματα δεν είναι και ο πιο mainstream Aronofsky, από αυτή την άποψη το είπα, των συναισθημάτων που σου προσφέρει.

    Όσο για την ωριμότητα δεν έχει να κάνει με την εμπορικότητα όσο με το ότι βρίσκει με την εμπειρία τον εαυτό του. Ναι ο αυθεντικός Αρονλόφσκι είναι αυτός του Π με τις πολλές ιδέες, τη διάθεση και τον ενθουσιασμό. Εδώ όμως ξέρει τι θέλει να πει και πως να το κάνει αυτό με την κάμερα. Υπηρετεί αυτό που θέλει να δώσει στο θεατή. Αντίθετα στο Π(που ακόμη νομίζω την θεωρώ τη δεύτερη καλύτερή του αλλά σίγουρα την πιο "δική" του) έχει μεγαλύτερη διάθεση για πειραματισμό.

    Η τελευταία σου πρόταση είναι απαράδεκτη! Πωπω μιζέρια... Το Social Network είναι μεγάλη ταινία. Στο λέω με το χέρι στην καρδιά αυτό. Ξαναδές το. Και σε μοντάζ-σκηνοθεσία έχουν γίνει μαγικά. Το Inception ήταν 100 επίπεδα πάνω από το υπερεκτιμημένo για μένα Dark Knight ενώ αν δεν ήταν ο Darren την Portman θα την είχε καταπιεί ο Κύκνος. Θυμίσου και τον Jackman. Που είχε παίξει τόσο καλά; Κρατάω μια επιφύλαξη για το Prestige που κι εκεί ήταν εξαιρετικός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. δεν το χεις πει μονο εσύ...πολλοί το λένε και με φαίνεται κάπως.

    "Υπηρετεί αυτό που θέλει να δώσει στο θεατή."

    η δίνει αυτό που θέλει ο θεατής. έτσι το δα γω τουλάχιστον. είδα απλά έναν σκηνοθέτη...και όχι έναν δημιουργό.

    καθόλου μιζέρια! είδα καταπληκτικές ταινίες φέτος.
    ναι έχουν κάνει μαγικά αλλα παραμένει κάτι άψυχο.
    σαν ένα πανέμορφο...πτώμα.
    σε στιγμές ναι...αλλα γενικά ήταν ένας νόλαν που δεν ήξερε τι να κάνει.
    έχεις δίκιο ο αρονόφσκι είναι μαέστρος στο να βγάζει καλές ερμηνείες...αλλα κάνει μονο αυτό.
    επίσης προτιμώ 100 φορες την πόρτμαν του closer.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πάρα πολύ καλή η Πόρτμαν του Closer αλλά εδώ παίζει με όλο το σώμα, χορεύει(καλά και στο Closer χόρεψε λίγο :Ρ), είναι άλλο επίπεδο δυσκολίας. Πωωωω πόσο κακός είσαι με τον Darren. Άκου κάνει μόνο αυτό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. το θεωρώ πιο δύσκολο αυτό που έκανε στο closer(όχι δεν ενοοώ το στριπτιζ:P). εδώ ήξερες ότι θα είναι καλή πριν καν δεις το trailer.
    δεν είμαι κακός...τον αγαπώ τον darren! απλά πιστεύω ότι αν αυτή ήταν η πρώτη του ταινία που έβλεπα...δεν ασχολιόμουν και πολύ μαζί του. πάντως η ταινία μου άρεσε ε:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. εγώ που δεν έχω ξαναδεί αρανόφσκι το περιμένω πως και πως - φαντάσου πόσο χαμηλή είναι η φετινή κινηματογραφική σοδειά.

    Χα μάλλον θα είμαι ο πρώτος που γνωρίζετε που θα κάνει σεφτέ στον αρανόφσκι με "Κύκνο" :-P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Νομίζω πως ναι. Ούτε το Wrestler βρε; Άσε που αυτίο το Ρέκβιεμ όλοι το έχουν δει... Άντε καλή αρχή αλλά δεις και τα άλλα ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ούτε το wrestler, ούτε το Ρεκβιέμ. Ασε, the latter το έχει δει μέχρι και ο αδερφός μου (που δεν βλέπει ιδιαίτερα πολλές ταινίες) και όταν τον ρώτησα την επόμενη αν του άρεσε, γυρνάει και μου λέει με γουρλωμένα μάτια : "δεν νομίζω έχω σοκαριστεί τόσο πολύ ξανά με ταινία...." :-S

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Εγώ όταν το είδα δεν μπορούσα να μιλήσω μετά. Αλλά ήμουν και μικρή. Πάντως μεγαλύτερο σοκ είχα πάθει με το Π, λόγω θεματολογίας κυρίως

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. “Μα οι χώροι δεν έχουν καμία σημασία. Όλη η ταινία είναι η Νίνα και ότι συμβαίνει στο μυαλό της. Πως θα νιώσεις την πίεση και την ένταση χωρίς ασφυκτικά καδραρίσματα; Αυτή η συνεχής καταδίωξη της ηρωίδας από την κάμερα για μένα είναι από τα μεγάλα ατού της ταινίας.”

    Για μένα όμως δεν είναι διότι πιστεύω ότι αυτή η μονοδιάστατη οπτική γωνία της πρωταγωνίστριας συντέλεσε ακόμα περισσότερο στο να κάνει την πλοκή της ακόμη πιο γραμμική και μονοδιάστατη. Μα πως δεν έχουν σημασία οι χώροι; Σε τέτοιου είδους ταινίες οι χώροι έχουν πολύ μεγάλη σημασία διότι με αυτούς μπορείς να παίξεις πολλά παιχνίδια που θα καταδεικνύουν την ψυχοσύνθεση στην οποία βρίσκονται οι πρωταγωνιστές τους. Και δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα σε αυτό που λέω από την “αποστροφή” του Πολάνσκι.

    Είναι απλά τα πράγματα. Ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια για μια ταινία. Στην συγκεκριμένη ταινία προφανώς τα κριτήριά μας δεν συγκλίνουν στο να συμφωνήσουμε σε όλα. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. annie,την ειδα την ταινια χθες βραδυ.Παρα πολλα θα μπορουσα να γραψω,μεχρι και ξεχωριστη αναρτηση να της αφιερωσω,θα αρκεστω σε αυτο:η καλυτερη ταινια που εχω δει τα τελευταια 3 χρονια,μαζι μετο dark knight.
    Δεν υπαρχει καμια συγκριση με τις νεες ταινιες του Φιντσερ,του Σκορτσεζε,του Νολαν.
    Ανακηρυσσω τον Αρονοφσκυ τον αγαπημενο μου νεο σκηνοθετη:)
    Μεχρι τωρα ειχα αμφιβολιες μεξυ Φιντσερ κ Νολαν,
    υποκειμενικα ομως τελειως,ο Αρονοφσκυ σε καθε του ταινια μιλαει μες στη ψυχη μου.

    Βγηκα απο το σινεμα και δε μπορουσα να επικοινωνησω με το περιβαλλον,γεια σου Νταρεν ταλενταρα,υποκλινομαι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τέλειο φιλμ. Και δε διάλεξα τυχαία αυτό το επίθετο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Celin νομίζω κι εγώ ότι από τους νέους είναι και μένα ο αγαπημένος μου.

    "υποκειμενικα ομως τελειως,ο Αρονοφσκυ σε καθε του ταινια μιλαει μες στη ψυχη μου."

    Ακριβώς αυτό! Με όλες του τις ταινίες.

    Αχιλλέα indeed τέλειο. Και το κείμενό σου επίσης :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Και εγώ χθες την είδα και είμαι κατενθουσιασμένος!
    Περισσότερο μου έμεινε το τελευταίο 20λεπτο! Τι τελειομανής ο Αρονόφσκι!
    Με σειρα προτιμήσεως:
    1. Ρεκβιέμ για ένα Όνειρο (5/5)
    2. Μαύρος Κύκνος (4,5/5)
    3. Fountain (4/5)
    4. Π (3,5/5)
    5. Παλαιστής (3/5)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ο Αρονόφσκι δεν ξέρω αν είναι τελειομανής αλλά σίγουρα έχει τόσα πολλά πράγματα στο μυαλό του που πάντα με αφήνει με το στόμα ανοιχτό

    ΑπάντησηΔιαγραφή