Άλλη μία όχι ακριβώς Χριστουγεννιάτικη ταινία που όμως προτιμώ να τη βλέπω αυτή την εποχή. Στο κάτω κάτω χιόνι έχει, γλυκιά ιστορία είναι, μυρίζει κάπως σαν παραμύθι. So, why not?? Μιλάω για τη μέρα της Μαρμότας. Παρένθεση για να πω πως η μαρμότα είναι το τελειότερο ζώο στον πλανήτη και θα έπρεπε να λατρεύεται ως θεότητα! Πάμε στην ταινία τώρα. Ο uber cool Bill Murray είναι ένας στρυφνός, κυνικός, ψωνισμένος, αγενής μετεωρολόγος που κάθε χρόνο πάει στο υπέροχο Punxsutawney για να καλύψει την Μέρα της Μαρμότας. Αυτή τη φορά όμως το σύμπαν αποφάσισε να τον τιμωρήσει για τη μιζέρια που κουβαλάει και έτσι ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά και ξανά...
Η ταινία πέρα από τους δικούς μου προσωπικούς λόγους που με έχουν αφήσει αιώνια κολλημένη μαζί της είναι ένας μικρός θησαυρός. Αυθεντικά αστεία, με δυο τρεις ξεκαρδιστικές στιγμές. Συγκινητική, τρυφερή αλλά όχι γλυκανάλατη. Ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος αιώνια στην ίδια μέρα, να τη ζει από την αρχή μέχρι να αλλάξει ειλικρινά και ολοκληρωτικά. Και αυτή η αλλαγή δεν είναι καθόλου εύκολη. Στην αρχή θα διασκεδάσει με την κατάσταση(η σκηνή που σκάει στο σινεμά ντυμένος cowboy-"Call me Bronco"- απλά ανεκτίμητη). Στη συνέχεια θα προσπαθήσει να την εκμεταλλευτεί, μετά θα απογοητευτεί και στο τέλος θα το πάρει απόφαση. Έτσι θα είναι η ζωή του από εδώ και πέρα...
Από τη λίγες ταινίες που λειτουργεί τόσο καλά σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Από τη μία παρακολουθούμε την καθ΄όλα σοβαρή μεταστροφή του χαρακτήρα. Η οποία γίνεται υπολογισμένα και με συνέπεια. Ο ήρωας αντίθετα με αυτό που θα περιμέναμε(και που θα μας έκανε να βγάλουμε το DVD) απολαμβάνει στο έπακρο την τιμωρία του, την εκμεταλλεύεται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και μόνο αφού συνειδητοποιήσει πως δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να πάρει απ΄αυτή, θα βουλιάξει στον εφιάλτη. Από την άλλη η ιδέα της επανάληψης της μέρας στρώνει το έδαφος για αμέτρητα ξεκαρδιστικά σκηνικά με αποκορύφωμα τις συναντήσεις με τον Ned(γελάω μόνη μου μόνο που τις σκέφτομαι). Κάπως έτσι έχουμε την ιδανική συνταγή με τις σωστές δόσεις χαβαλέ και δράματος.
Για τον Bill Murray ότι και να γράψω είναι λίγο. Ειδικά εδώ έχει πάρει την ταινία στους ώμους του κι έχει φύγει. Ειλικρινά δεν παίζει να υπάρχει άλλος πιο κατάλληλος για το ρόλο. Η Andie MacDowell είναι υπέροχη αν και ο χαρακτήρας της Ρίτα μου φαίνεται αβάσταχτα ενοχλητικός. Κάπως έτσι λοιπόν, με ένα ιδιοφυές σενάριο(σκέψου το για λίγο) και έναν πρωταγωνιστή που προσθέτει τελειότητα οπουδήποτε εμφανίζεται δεν θα μπορούσε αυτή η ταινία να μην είναι εξαιρετική επιλογή. Η μελαγχολία που κουβαλάει ταιριάζει ιδανικά στο κλίμα των ημερών όπως και η γλύκα που σου αφήνει στο τέλος. Και ξέρεις ε; Μια φορά δεν είναι ποτέ αρκετή. Και ξανά, και ξανά, και ξανά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου