If you don't remember the sixties, don't worry...Neither did they

Υπάρχουν κάτι ταινίες που ξέρεις ότι σου αρέσουν πολύ. Ότι ταλάνισαν πολύ ώρα το μυαλό σου. Ότι μπήκες στον κόσμο τους και τον βρήκες πιο ενδιαφέρον από τον δικό σου. Όμως για ανεξήγητο λόγο για χρόνια δεν τις έχεις δει. Μία τέτοια ταινία είναι το Withnail and I.

Κάθε φορά είναι ακριβώς σαν την πρώτη φορά. Ποτέ καλύτερη, ποτέ χειρότερη. Ολόιδια, οικεία, αγαπημένη. Ο Marwood (ο I του τίτλου) έχει την τύχη και την ατυχία να συγκατοικεί με τον Withnail, έναν παράξενο τύπο που μαζί του χάνεται σε μονοπάτια γεμάτα αλκοόλ και παράνοια. Αλλόκοτα ντυμένος, πάντα δραματικός σε απερίγραπτο βαθμό(κάνει σόου με το παραμικρό), εγωκεντρικός, ανυπόφορος ο Withnail έχει μία τάση να καταστρέφει τα πάντα γύρω του. Είναι όμως τόσο αληθινός και ρεαλιστής, έστω και με το δικό του παράξενο τρόπο, τόσο έτοιμος για τρέλες που σε παρασύρει αμέσως.

Οι Withnail και Marwood δεν τα βρίσκουν απόλυτα μεταξύ τους στο Λονδίνο. Τσακώνονται συχνά. Πως είναι λοιπόν δυνατόν ένα σαββατοκύριακο στην εξοχή να μην εξελιχθεί σε ένα γερό σεισμό για τη φιλία τους(ειδικά όταν εκεί ανακαλύπτουν ότι το εξοχικό δεν τους παρέχει ούτε τα βασικά για ευχάριστη διαμονή).

Δεν ξέρω αν είναι κωμωδία,. Προσωπικά γέλασα αρκετά. Αυτό το αγγλικό χιούμορ πάντα μου άρεσε πολύ. Σκοτεινή ταινία, μίζερη κι όμως αστεία. Δύο τρομεροί χαρακτήρες με τον Withnail να βρίσκει μια θέση στην καρδιά μου για πάντα. Δύο μίζεροι, άθλιοι τύποι, που βουλιάζουν στην απαξίωση και την βρίσκουν να κατηγορούν την κοινωνία και τους άλλους για τον πάτο που έχουν φτάσει. Τόσο επίκαιροι ακόμη, τόσο αληθινοί. Κι αν ο Withnail έχει μια υπέροχη τρέλα παραπάνω ο Marwood είναι η απόλυτη αποτύπωση του "δεν κάνω τίποτα για να ευτυχίσω αλλά κατηγορώ τους πάντες γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος".



Αυτό που μου αρέσει σε αυτή την ταινία είναι ότι δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν προσπαθεί να πει μια ευχάριστη ιστορία, ούτε να σε κάνει να γελάσεις. Απλά σου δείχνει ένα καθοριστικό για τη ζωή των ηρώων Σαββατοκύριακο. Μίζερο και άθλιο. Κι όμως είναι ευχάριστη και αστεία και ζεστή και μοιάζει με όνειρο, με εκδρομή με κάτι ευχάριστο τελοσπάντων. Γιατί; Γιατί οι χαρακτήρες σε κερδίζουν χωρίς να το θέλουν, χωρίς να κοπιάζουν γι΄αυτό. Σου δείχνουν ειλικρινέστατα ποιοι είναι κι εσύ το εκτιμάς και συμπάσχεις και χαμογελάς. Και στο τέλος θέλεις να γνωρίσεις κάποιον σαν τον Withnail...