Πλάνα αρχείου: You should never underestimate the predictability of stupidity...

Μου αρέσουν πολύ οι φλύαροι άνθρωποι. Ειδικά όταν μιλάνε γρήγορα και δυνατά με πολύ ενθουσιασμό. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μου αρέσουν ο ταινίες του Guy Ritchie (όταν δεν περιλαμβάνουν Madonna). Φλύαρες,καταιγιστικές, χωρίς βάθος αλλά με πολύ στυλ. Είναι επιδειξίας; Ναι αλλά εφόσον το κάνει καλά who cares;



Ένα δαιδαλώδες σενάριο που συνδυάζει τόσα sub-plots, αρκετά για τρεις ακόμη ταινίες, σε απίστευτα γρήγορους ρυθμούς και με κοινό άξονα. Μία ληστεία που πάει στραβά, στημένοι αγώνες που πάνε στραβά, υπερβολικά πολλοί άνθρωποι ανακατεμένοι. Οι χαρακτήρες πολλοί κι εδώ όπως μας έχει συνηθίσει. Διαφορετικοί μεταξύ τους μπλέκουν σε τραγελαφικές καταστάσεις, προσπαθούν να συνεργαστούν, να βγάλουν ο ένας το άλλο από τη μέση, να συνεννοηθούν.



Παρακολουθώντας αυτή την ταινία θα διασκεδάσεις. Δεν θα σου προσφέρει τίποτα ουσιαστικό αλλά το σινεμά δε είναι πάντα για να προσφέρει βαθιά μηνύματα αλλά και για να γουστάρουμε. Στη τελική έχει καλλιτεχνική αξία! το βιντεοκλιπίστικο στιλάκι σε γενικές γραμμές δεν είναι του γούστου μου αλλά από τον Guy Ritchie πάντα το απολαμβάνω πολύ ευχάριστα.


Κατώτερο βέβαια από τις Καπνισμένες Κάνες, ίσως μια επανάληψή του αλλά έχει τόσο γέλιο που δεν βλέπω το κακό! Οι ερμηνείες ικανοποιητικές, η μουσική υπέροχη, ποπ αισθητική παντού... Η χαρά του παιδιού! Τρελός αυθεντικός χαβαλές και τα μυαλά στο μπλέντερ!