Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Baarìa

                                                                            
Όταν είχα δει το trailer της νέας ταινίας του Tornatore το είχα λατρέψει και περίμενα να τη δω. Όχι με μεγάλη ανυπομονησία και σίγουρα όχι με τις μεγαλύτερες προσδοκίες καθώς πρόκειται για είδος που με κάνει εύκολα να βαριέμαι. Όμως μια φίλη που είναι ακόμη χειρότερη από μένα με τέτοιες ταινίες το είδε και της άρεσε(ή μήπως ήταν η καλή παρέα που είχε μαζί; -γκουχ, γκουχ-) οπότε ήμουν πλέον σίγουρη ότι θα την απολαύσω. Τελικά όχι απλά την απήλαυσα αλλά την αγάπησα αυτόματα. Βγήκα χαμογελώντας από την αίθουσα και κατευχαριστημένη.


Η ζωή στην πόλη της Bagheria μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Εστιασμένη σε αυτή της οικογένειας Torrenuova(ή μήπως Tornatore;)της οποίας βλέπουμε τις τρεις γενιές να περνάνε από το πανί. Τρεις γενιές διαφορετικές αλλά απόλυτα δεμένες. Η μία εξέλιξη της επόμενης, φυσικό επακόλουθο τόσο του παρελθόντος όσο και του εκάστοτε παρόντος. Σε αυτή την ταινία δεν μένει τίποτα στάσιμο. Τα πάντα κυλούν, αλλάζουν αλλά μένουν δεμένα μεταξύ τους. Γιατί το παρελθόν μας είναι αυτό που μας καθορίζει, μας κάνει αυτό που είμαστε και βάζει τα σημεία αναφοράς στη ζωή μας. Και αυτό ακριβώς είναι που πραγματεύεται η ταινία. Ο Tornatore περιβάλλει με αγάπη και φροντίδα τους χαρακτήρες του, τους χαρίζει συγκινητικές αλλά και αυθεντικά αστείες στιγμές και στο τέλος τους κάνει αγαπημένους σου φίλους.


Είναι γεγονός πως σε μια εποχή με τέτοιο κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρό και δεδομένου ότι ο πρωταγωνιστής ασχολείται θερμά με την πολιτική θα μπορούσε να δοθεί περισσότερη σημασία σε κάποια ζητήματα τα οποία αντιμετωπίζονται εντελώς επιφανειακά. Από την άλλη όμως, το ότι επιλέγει να μείνει στους πρωταγωνιστές, να είναι μια ταινία καθαρά γι΄αυτούς και να τους δείξει σε όσες περισσότερες πτυχές τις ζωής τους είναι δυνατόν εμένα προσωπικά μου άρεσε. Εξάλλου η ταινία παραείναι προσωπική για να αντέξει κάτι διαφορετικό. Γιατί δεν πρόκειται ούτε για ιστορική, ούτε για πολιτική αλλά ούτε και για κοινωνική ταινία. Είναι απλά η ιστορία της οικογένειας Torrenuova


Ο Τορνατόρε μας χαρίζει γενναιόδωρα εικόνες μεσογειακές, θερμές, σκονισμένες! Ο Ιταλικός νότος ζωντανεύει μπροστά μας, δεκαετίες περνάνε και οι αλλαγές είναι εμφανείς. Αλλαγές αποτυπωμένες τόσο όμορφα, που λαμβανουν χώρα τόσο μα τόσο ομαλά. Κατάφερε να φτιάξει ένα ημερολόγιο εικόνων. Περίπου εξήντα χρόνια μιας ολοζώντανης πόλης χώρεσαν στα πλάνα του. Ζεστά και φωτεινά χρώματα, πλάνα γεμάτα ήλιο, υγρασία... Σχεδόν μυρίζεις το χώμα! Και όλο αυτό το μωσαϊκό εικόνων να ντύνεται με την υπέροχη μουσική του Enio Morricone. Χαλάλι πραγματικά που δεν συνεργάστηκε με τον Ταραντίνο στους Μπάστερδους ώστε να μπορέσει να μας δώσει το μεγαλειώδες αυτό soundtrack! Γιατί κι αυτό θυμίζει κάτι από τα παλιά...


Μπορεί η διάρκεια να είναι μεγάλη αλλά νομίζω δεν κουράζει. Ζεσταίνει τόσο γρήγορα την καρδιά σου που απλά δεν χορταίνεις να βλέπεις μουτράκια πιτσιρικιών, να γελάς με τις ξεκαρδιστικές καταστάσεις, να συγκινείσαι αληθινά και ίσως να απορείς με το πόσο καρπερό μπορεί να είναι ένα ζευγάρι(νισάφι πια, εδώ δεν έχετε να φάτε και μου σκορπάτε μωρά κάθε τρεις και λίγο).

ΥΓ: Σήμερα όμως θα γίνουμε άντρες! Πάμε για Αναλώσιμους λέμε...

8 σχόλια:

  1. οχι μην το κανεις! αυτοι δεν ειναι αναλωσιμοι..ληγμενοι ειναι και τιγκα στα μποτοξ...απ την αλλη βεβαια για καλοκαιρινο χαβαλε

    τουλαχιστον βαλε στο προγραμμα και το PLAY IT AGAIN, SAM ....το φερανε επιτελους φετος στα θερινα!

    για το Baaria πλην του post σου δεν εχω ακουσει πολλα καλα σχολια, αλλα και μονο για τον Ennio θα παω να το δω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εσύ με γκαντέμιασες και δεν πήγα; Σήμερα όμως θα πάω χα!

    Το Play It Again Sam λογικά την Κυριακή θα το τιμήσω.

    Το Baaria προσωπικά το βρήκα πανέμορφο. Σε λίγα χρόνια ίσως να μην το θυμάμαι αλλά είναι πολύ ευχάριστο και ζεστό. Α και οι μουσικάρες του Ennio σκίζουν. Αν το δεις μου άρεσε πάρα πολύ η σκηνή του βομβαρδισμού. Έχε το νου σου για να μου πεις τη γνώμη σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τον Τορνατόρε τον αγαπώ πολύ σαν δημιουργό, αλλά αυτές οι επαναλήψεις στο ΣΙΝΕΜΑ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ που κάνει κι αυτή η ροπή του στο σινεμά νοσταλγίας είναι για μένα ολίγον τι "νισάφι". Πάντως εννοείται πως θα το δω κι αυτό-πόσο καιρό έχουμε να ακούσουμε μουσική του Μορικόνε άλλωστε;

    Το PLAY IT AGAIN SAM είναι η πιο γλυκιά από τις πρώιμες ταινίες του Γούντι... κι ας μην την έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος!

    Εγώ πάλι, μιας και αναφέραμε τομέα "cult action movie" με το νέο πόνημα του Σλάι θα προτιμήσω να ξαναδώ BOONDOCK SAINTS!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εμένα δεν είναι μεγάλη μου συμπάθεια και ναι το "σινεμά νοσταλγίας" το έχει κάνει συνήθεια. Εδώ όμως είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Δεν ξέρω αν είναι αριστούργημα αλλά σίγουρα είναι ταινία που μπορείς να αγαπήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. κάποτε πρέπει να το δω αυτό το Cinema Paradiso!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν την έχω δει και μάλλον δεν πρόκειται γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα με κάνει να βαρεθώ κυρίως λόγω της μεγάλη της διάρκεια, των επικών διαστάσεων story της, συνεδευόμενα με μπόλικη νοσταλγία. Όλα αυτά λοιπόν τα έχω δει στο σχεδόν αριστουργηματικό "Nuovo cinema Paradiso" όπου από κει κι έπειτα όταν ξαναεπιχείρησε κάτι ανάλογο (Malena, Ο θρύλος του 1900), το αποτέλεσμα ήταν είτε άνισο, είτε βαρετό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εγώ που περίμενα να βαρεθώ και την είδα λόγω τρέιλερ πάντως πέρασα εξαιρετικά! Βοηθάνε και τα θερινά σε τέτοιες μεγάλες ταινίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή