El secreto de sus ojos...

Πόσο τέλεια ταινία... Πραγματικά δεν την περιμέναμε τόσο καλή και καταενθουσιαστήκαμε! Επιτέλους είδα τι μας έφαγε το όσκαρ και πλέον δεν είμαι θυμωμένη. Καλύτερο από την Κορδέλα δεν ήτανε(αυτό έλειπε) αλλά ήταν συγκλονιστικό!

Ο Benjamin Esposito με αφορμή ένα μυθιστόρημα που θέλει να γράψει αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν και μια υπόθεση βιασμού και δολοφονίας που τον στιγμάτισε, του στοίχισε τον καλύτερο φίλο του και τη γυναίκα που αγαπάει και που ουσιαστικά δεν έκλεισε ποτέ. Και σαν τον Esposito θέλω κι εγώ από κάπου ν΄αρχίσω και δεν ξέρω από που... Ο ίδιος δοκιμάζει να γράφει την πρώτη λέξη που του έρχεται στο μυαλό όταν ξυπνάει τη νύχτα μήπως το επόμενο πρωί τον βοηθήσει. Και θα γράψει temo, δηλαδή φοβάμαι...

Τον Esposito συνδέει με το παρελθόν οι μπερδεμένες αναμνήσεις και μια γραφομηχανή που δεν γράφει το Άλφα. Του τη δίνει η Irene και γίνεται το έναυσμα για να αρχίσει να γράφει το βιβλίο του, να βυθιστεί στης μνήμες και να αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στην υπόθεση. Δεν είναι απλά αυτός που γράφει την ιστορία, είναι μέρος της και ουσιαστικά αποτελεί την κόλλα που ενώνει τα κομμάτια της.

Τραγικός πρωταγωνιστής ο Ricardo. ο άντρας της γυναίκας που δολοφονήθηκε. Την αγάπησε υπερβολικά. Ο Esposito λέει χαρακτηριστικά ότι δεν είχε ξαναδεί άντρα να αγαπάει τόσο μια γυναίκα. Και όταν επιτέλους βρεθεί ο δράστης, θα τον δει να αφήνεται ελεύθερος. Όταν ο Esposito τον ρωτάει αν θα τον ικανοποιούσε η θανατική ποινή, είναι κατηγορηματικός. "Όχι, να τον κοιμήσουν με μια ένεση; Αυτό θα το ήθελα για τον εαυτό μου". Έτσι ο Esposito του υπόσχεται ισόβια...

Ο έρωτας και περισσότερο η διαχρονική αγάπη είναι στο κέντρο της ταινίας. Ο Ricardo ζει με την ανάμνηση αυτού που είχε, ενώ ο Esposito με τη σκέψη αυτού που θα μπορούσε να έχει... Δύο άντρες εγκλωβισμένοι! Για τον πρώτο είναι πλέον αργά. Η ψυχική ηρεμία ίσως ακατόρθωτη(;). Για τον δεύτερο όμως; Ο δεύτερος φοβάται. Φοβάται ή αγαπάει; Δύο αισθήματα τόσο κοντά που πολλές φορές μπερδεύεσαι. Τι από τα δύο είναι αυτό που τον κρατάει κολλημένο στο παρελθόν; Η αγάπη του για την Irene ή ο φόβος που τον κατέκλυσε όταν είδε τον εαυτό του να τρώει μόνος; Ή μήπως και τα δύο;

Η ταινία σε καθηλώνει. Το σενάριο είναι το μεγάλο της ατού. Το μυστήριο ξεδιπλώνεται πολύ όμορφα, οι χαρακτήρες χτίζονται σε γερά θεμέλια, ανατροπές που ναι μεν δεν τις περιμένεις αλλά είναι τόσο μα τόσο λογικές! Η σκηνοθεσία είναι άψογη, με αποκορύφωμα την τρομερή σκηνή στο γήπεδο. Παίζει έξυπνα με το παρελθόν και το παρόν, προσφέρει έντονα και πολλά συναισθήματα  και τελικά είναι άψογη. Ανυπομονώ να την ξαναδώ!

Στα γρήγορα...

Αυτή την εβδομάδα στο Ιντεάλ θα προβάλλονται τρεις ανέκδοτες ταινίες του Kar Wai! Θα προβάλλονται και οι τρεις κάθε μέρα με διαφορετική σειρά οπότε όλοι θα βολευτούμε με τις ώρες :) Ή μήπως να χτυπήσουμε εξάωρο; Με ψήνει...

Πολλά respect στην Ίντερ και λίγα περισσότερα στον Special One. Jose παλικάρι μου έχεις δίκιο και για την τελευταία σταγόνα έπαρσης που κουβαλάς στην πανέξυπνη ύπαρξη σου... Τι κι αν μας έσπασαν τα νεύρα με το catenazzio, χαλάλι! Μήπως κι εμείς με τον Άρη έτσι έπρεπε να παίξουμε;

Update: Ξέχασα! Είδα το πρώτο επεισόδιο του Spartacus. ΠΟΛΥ ΑΙΜΑ! ΠΟΛΥ ΒΙΑ! Δεν ξέρω αν το σενάριο και οι ερμηνείες φτιάχνουν αλλά ακόμη κι έτσι το διασκέδασα. Θέλει παρέα φυσικά. Είναι πολύ ψηφιακό και η σκηνοθεσία λίγο κουραστική μερικές φορές, το αίμα ρέει άφθονο αν και ψηφιακό(νερουλό, ανοιχτό κόκκινο και πετάγεται από απροσδιόριστα σημεία, όμως σε απίστευτα μεγάλες-and I mean FUCKING HUGE- ποσότητες), σε γυμνό και σεξ δεν έχουν τσιγκουνευτεί, οι ατάκες είναι η μία πιο γραφική από την άλλη και γενικά pure fun!

Kαι κάτι αστεία που γυρνάνε στο internet:

Καλημέρα :)

You live in the treme... You gotta deal with that shit!

                                                                     
Στον έρωτα με την πρώτη ματιά ποτέ δεν πίστευα και συνεχίζω να μην πιστεύω. Πλέον όμως πιστεύω ακράδαντα στον έρωτα με το πρώτο άκουσμα... Σε πολλές ταινίες και σειρές μου τράβηξε την προσοχή η μουσική. Τα περισσότερα κομμάτια που ακούω είναι από soundtrack. Όμως αυτό που έπαθα με το Treme δεν μου έχει ξανασυμβεί.

Κάτι που είμαι άσχετη με τα είδη των μουσικών που ακούγονται στη σειρά, κάτι που είναι μέρος της ιστορίας, έφαγα τέτοιο κόλλημα... Τώρα είμαι σε αναζήτηση των κομματιών. Εδώ ανεβάζουν αρκετά από τα υπέροχα τραγούδια!

Και πέρα από σειρά για τη μουσική είναι και σειρά για τους ανθρώπους. Όμορφες ιστορίες, αληθινές. Οι χαρακτήρες είναι όλοι αγαπητοί κι έχουν παίξει τρία μόνο επεισόδια! Είχα ξαναενθουσιαστεί με σειρές από τα πρώτα επεισόδια αλλά ποτέ δεν είχα εκπλαγεί τόσο μα τόσο ευχάριστα. Και το θετικό είναι πως κάθε επεισόδιο είναι καλύτερο και μελωδικότερο από το προηγούμενο... Λέτε να είναι η καλύτερη τηλεοπτική σαιζόν της χρονιάς; Λέω να περιμένω το Dexter και True Blood και να αποφασίσω μετά :)

Πλάνα αρχείου: This reminds me of a joke...

                                                                          
Μεγάλη αδυναμία έχω στον συγκεκριμένο σκηνοθέτη, κυρίως γιατί είναι κολλητός του καλού μου! Έχει κάνει αρκετά πράγματα που γουστάρω τρελά και είναι και φοβερός τύπος. Βέβαια είναι πιο ιδανικός για καλοκαιράκι αλλά δεν βαριέσαι θυμήθηκα το Κάποτε στο Μεξικό σήμερα και είπα να βρω αυτή την ανάρτηση!


Το El Mariachi το είδα σχετικά αργά(τελευταίο από τα τρία). Να πω την αλήθεια δεν με τρέλανε... Ίσως λόγω της ποιότητας της παραγωγής που φώναζε"Δώσε κάτι καλέ κύρια να πληρώσω τους κομπάρσους". Καλή η τέχνη δεν λέω, αλλά όταν πρόκειται για πιστολίδι, εφέ και δράση θέλω μια κάποια ποιότητα! Οι ηθοποιοί μου φάνηκαν καλοί και γενικά το πνεύμα του Rodriguez είχε αρχίσει από τότε να φαίνεται. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν κάποιες "Ταραντινικές" σκηνές! Δεδομένου ότι βγήκε την ίδια χρονιά με το Reservoir Dogs δεν μπορώ παρά να συμπεράνω πως αυτοί οι δύο κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος και το ότι αργότερα θα γνωρίζονταν είναι τουλάχιστον καρμικό!


Το Desperado είναι το κορυφαίο κατά τη γνώμη μου! Εξαιρετικοί ρυθμοί, δράση, η Salma Hayek(άξια μούσα του Rodriguez) και ο Antonio Banderas είναι κάτι παραπάνω από καυτοί και κάπου ανάμεσα ένας υπέροχος Quentin Tarantino να λέει ένα ανέκδοτο με τον μοναδικό του τρόπο λίγο πριν τον καθαρίσουν.

Παρεμπιπτόντως ξέρω ότι γουστάρει να σκοτώνονται οι χαρακτήρες που υποδύεται αλλά καλό θα ήταν να σταματήσει να γίνεται αυτό!!! Η μουσική εξαιρετική και η διασκέδαση είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη!


Την τριλογία συμπληρώνει το Once Upon a Time in Mexico! Στο υπάρχον(με κάποιες διαφοροποιήσεις) καστ προστίθεται ο Johnny Depp, ο Mickey Rourke,η Eva Mendes και ο Enrique Iglesias(!) και η ταινία γίνεται αυτόματα must see!!! Ο Johnny Θεός όπως πάντα... Η δράση, ο ρυθμός το χιούμορ κινούνται κι εδώ σε ικανοποιητικά επίπεδα (ειδικά το χιούμορ!) όμως το σενάριο είναι λίγο ότι να' ναι! Σαν ταινία δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να καλύψει το προσχηματικό σενάριο!


Πάντως με όλη την τριλογία διασκέδασα πολύ! Για μένα ο Rodriguez είναι περίεργη υπόθεση! Δεν τον θεωρώ ταλεντάρα αλλά αναμφισβήτητα έχει καλές στιγμές! Η κορυφαία του είναι το Sin City και μετά το From Dusk Till Dawn! Ίσως να μην είναι τυχαίο το ότι σε αυτές δεν έχει γράψει το σενάριο ο ίδιος...

Centurion...

                                                                         
Όταν μια Ρωμαϊκή στρατιά προχωρώντας επεκτατικά συναντάει κάτι σαν Γαλάτες στο πιο άγριο αυτό που γίνεται είναι το Centurion!!! Και αν νομίζεις ότι είναι όσο κλισέ περιμένεις έχει απόλυτο δίκιο. Απλά έχει κάποιες αξιοσημείωτες εκλάμψεις και υπέροχες μάχες. Μάχες είπα; Βρωμόξυλο εννοούσα με πολύ σπλατεριά για να ικανοποιείται και ο πιο απαιτητικός!

Σχεδόν δηλαδή ο πιο απαιτητικός γιατί είχε αρκετό ψηφιακό αιματάκι που με χαλάει όσο να΄ναι. Είμαι της παλιάς σχολής σε κάτι τέτοια. Πολλά κομμένα κεφάλια, μάτια βγαίνουνε, ευφάνταστοι σκοτωμοί και άλλοι που τους έχουμε ξαναδεί αλλά το είχε το gore του. Απόλαυση... Α και είναι η μόνη ταινία που τοποθετεί το κλασσικό "σου βουτάω το κεφάλι στη λεκάνη για να ομολογήσεις" σε τόσο παλιά εποχή. Όλου του κόσμου τα respect γι΄αυτή την έμπνευση!

Στα συν και ο Fassbender ο οποίος έχει υπερτέλεια φωνή και ακόμη πιο υπερτέλεια προφορά! Και μου αρέσει πάρα πολύ σαν ηθοποιός. Δυστυχώς μετά το Hunger παίζει σε λιγότερο απαιτητικούς ρόλους και δεν ξεχωρίζει. Επίσης είχε και κάτι ωραίες ψιλοανατροπούλες η ταινία που την έκαναν να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα.

Στα κακά της ταινίας οι τίτλοι αρχής! Τι ήταν αυτό; Πρέπει να τους έφτιαξαν μέσα σε μια ώρα δεν εξηγείται αλλιώς. Ότι πιο απαίσιο έχω δει! Α και η μουσική. Δεν είναι τόσο ότι είναι κακή αλλά το ότι κάπου την έχεις ξανακούσει. Θα μου πεις τι μουσικές επιλογές έχεις με αυτό το είδος; Μωρέ δίκιο έχεις κι εσύ.

Γενικά πέρασα ωραία ενώ δεν μου αρέσουν καθόλου αυτές οι ταινίες. Αν δεν είχε κι ένα βιαστικό ρομάντζο πεταμένο για απροσδιόριστο λόγο όλα θα ήταν καλύτερα! Επίσης σε μια φάση λέει ο τύπος ότι βρίσκονται στο "ass of earth"(or something) και πως το μετέφρασαν τα ξεφτέρια μας; "Πισινός της γης"!!! Ίσως η πιο γελοία έκφραση που άκουσα τις τελευταίες μέρες...

If Love Is A Red Dress...

                                                                                   
Μια και ο Jack με αυτή την ανάρτηση με έβαλε σε σαουντρακοσκέψεις και μια και δεν έχω ετοιμάσει κάτι άλλο ορίστε ένα κομμάτι που λατρεύω:

Δεν είναι το αγαπημένο μου τραγούδι, ούτε καν το αγαπημένο μου soundtrack. Είναι όμως από τα ελάχιστα κομμάτια που με έχουν εκφράσει τόσο μα τόσο πολύ και το αγαπάω βαθιά και δυνάτα...

They're Tobacco Chewin', Gut Chompin', Cannibal Kinfolk from Hell...

                                                                  
Ταινία που ξεκινάει με εισαγωγή από αιμοραγόν βαμμένο μπλε τύπο, όλη την πλοκή σε τίτλους για να μπούμε κατευθείαν στο ψητό και τραγούδι που μιλάει για Redneck zombies είναι απαραίτητο να τη δεις!!! Βαρέλι με ραδιενεργό κάτι μέσα πέφτει από φορτηγό και καταλήγει στα χέρια καθυστερημένων Rednecks που το ρίχνουν μέσα σε ποτό με το οποίο προμηθεύουν  την περιοχή... Όποιος το πίνει γίνεται ζόμπι. Και πάμε στα καίρια ζητήματα τώρα...

Το μπάτζετ της ταινίας δεν ξεπερνάει το μηνιαίο χαρτζιλίκι πιτσιρικά, οι ερμηνείες είναι κάτι παραπάνω από κακές, η σκηνοθεσία περιορίζεται στα βασικά και ναι είναι μια πολύ κακή ταινία... Βαρετή στην αρχή μέχρι να αρχίσει το πανηγύρι, με διαλόγους στα όρια του γραφικού, τα εφέ παιδαριώδη αλλά για ποιο λόγο είναι απολαυστική; Μάλλον γιατί οι τύποι το απόλαυσαν αφάνταστα και κυρίως γιατί ανήκει στην κατηγορία "τόσο κακή που γίνεται καλή"!

Ας μιλήσουμε όμως με facts!

Ζόμπι ρουφάει eyeball από κρανίο και ακούγεται πλοπ!
Βλέπουν πτώμα που λείπουν τα πάντα από τη μέση και πάνω και τυπάκος αναφωνεί έκπληκτος "she's dead!she's dead!"
Τα ζόμπι αντιμετωπίζονται με αποσμητικό συγκεκριμένης μάρκας...
Gay βλέποντας από μακριά τη στρατιά από Redneck Zombies κατευθύνεται προς το μέρος τους συνάμενος κουνάμενος. Όταν ένας φίλος του τον ρωτάει που πάει, απαντάει"έχεις δει το Deliverance?"
Υπάρχει τύπος που το μόνο που κάνει σε όλη την ταινία είναι να πίνει, δεν μαθαίνουμε καν το όνομά του.
ΚΑΙ βιασμός από ζόμπι...

Το πιο αξιοσημείωτο όμως από την ταινία είναι πως δεν καθυστερούν να σου εξηγήσουν τι συμβαίνει. Κουβαλάει ένα βαρέλι με χημικά-πυρηνικά απόβλητα σε φορτηγάκι(!!!) και ο τύπος μουρμουράει τι είναι! Κοιτάζοντας το βαρέλι, πρωτευουσιάνος κατασκηνωτής συμπεραίνει ότι κάπως κατέληξε στο ποτό και μετατρέπει όποιον το πίνει σε μανιακό... Αργότερα όταν οι κατασκηνωτές βλέπουν έναν τύπο πανικόβλητο, εκείνος του φωνάζει "There's a bodacious herd of Redneck Zombies(κατάλαβε και τι είναι) back there and they're coming this ways"!!! Είναι ασύλληπτο αυτό που γίνεται σε αυτή την ταινία. Επίσης έχω ακόμη την απορία αν οι ερμηνείες ήταν επίτηδες τόσο κακές ή για το fun!

Πρωτοτυπία: 6/10 Δεν είναι και κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί!
Γέλιο: 5/10 Βγάζει γέλιο μόνο με το πόσο κακό είναι. Προσωπικά μου αρέσει αυτό!
Αίμα: 7/10 Το έχει το gore του...
Καλτίλα: 8/10 Δεν νομίζω να έχει βγάλει κάτι η Troma που να μην είναι καρακάλτ!

Greenberg

                                                                            
Με ψάρωσε το trailer και το όνομα του Noah Baumbach που με το ομολογουμένως καλούλι Δεσμούς Διαζυγίου με κέρδισε και είπα να πάω να το δω! Όχι τίποτα άλλο αλλά πήρα και κόσμο μαζί μου! Ok κακή ταινία δεν ήταν αλλά κάπως βαρετή, κάπως ψυχοπλακωτική, κάπως "ωχ αδερφέ"...

O Roger Greenberg έχοντας μόλις βγει από ψυχιατρική κλινική or something, και συνηθισμένος για χρόνια στη ζωή της Νέας Υόρκης γυρνάει στο Los Angeles για να περάσει μερικές εβδομάδες στο σπίτι του αδερφού του όσο αυτός και η οικογένειά του θα είναι για διακοπές στο Βιετνάμ. Θα γνωριστεί με τη Florence τη βοηθό της οικογένειας και μια αλλόκοτη γνωριμία/φιλία/σχέση θα γεννηθεί!

Τόσο ο Roger όσο και η Florence είναι αποτυχημένοι. Ο μεν δεν είναι ότι το έχει δεχτεί, απλά θυέλει να δείχνει συνειδητοποιημένα loser. Και να που ξαφνικά έχει βρεθεί σε πόλη που δεν μπορεί να συνηθίσει ξανά, να συναντάει ανθρώπους από το παρελθόν του, να μπλέκεται σε κάτι σαν σχέση και αυτός να επιμένει ότι είναι σε φάση να κάνει τίποτα! Η Florence, είναι κι αυτή σε περίεργη φάση. Σχεδόν τραγουδίστρια, σχεδόν συνειδητοποιημένη για το τι θέλει στην προσωπική της ζωή, σχεδόν... Γενικότερα πολλά "σχεδόν".

Και σε αυτή την ταινία δεν γίνεται τίποτα. Και αυτό δεν το λέω για κακό σε καμία μα καμία περίπτωση. Απλά αυτή τη φορά με κούρασε. Ήθελα λίγο πιο έξυπνο χιούμορ, ήθελα λίγη σπιρτάδα παραπάνω και σίγουρα ήθελα άλλη μουσική. Από τις ελάχιστες φορές που με ενόχλησε το soundtrack. Δεν ήμουν και στην καλύτερη διάθεση και ίσως έπρεπε να δω κάτι άλλο αλλά και οποιαδήποτε άλλη στιγμή να το έβλεπα δεν νομίζω να άλλαζε κάτι. Μου φάνηκε μέτριο και το κακό είναι πως και προοπτικές για κάτι καλύτερο είχε και πως ανά στιγμές τις έδειξε...

Πλάνα αρχείου: There is nothing in the dark that isn't there in the light. Except fear...

                                                          
Πόσες φορές έχουν συνεργαστεί ο Scorsese με τον De Niro; Πως γίνεται κάθε φορά να είναι τόσο υπέροχη; Είναι προφανώς το κλασσικό σύστημα "ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις"! Κάπως έτσι το Cape Fear είναι και αυτό ταινιάρα...


Εδώ ο De Niro υποδύεται τον Max Cady, που μόλις αποφυλακίστηκε και θέλει να πάρει εκδίκηση από τον δικηγόρο που τον εκπροσώπησε και που έθαψε στοιχεία που ίσως τον γλίτωναν. Προσηλωμένος στον στόχο εκατό τα εκατό, δεν λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Απλά προχωράει ευθεία(είναι άλλωστε ο συντομότερος δρόμος) μέχρι να φτάσει εκεί που θέλει.


Από την άλλη ο Sam Bowden, μπερδεμένος με τα προσωπικά του, έχει να αντιμετωπίσει μια δύσκολη κατάσταση χωρίς να είναι προετοιμασμένος. Θα πρέπει πρώτα να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, αλλιώς δεν πρόκειται να ξεμπλέξει. Και όσο αυτός φέρεται επιπόλαια, τόσο ο Cady γίνεται δυνατότερος, υπουλότερος, τόσο πιο πολύ τον πλησιάζει.


Ο Scorsese δημιουργεί μια πολύ αποπνικτική ατμόσφαιρα. Πραγματικά δεν σταματάς να απειλείσαι ούτε λεπτό. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας νιώθεις ότι κάτι θα συμβεί. Και ταυτόχρονα ξεδιπλώνονται και όλες οι πτυχές των χαρακτήρων. Πλάθονται εκείνη τη στιγμή, μπροστά στα μάτια σου, αλλάζουν και παίρνουν την τελική τους μορφή.


Το να μιλάς για τη σκηνοθεσία σε ταινία του Scorsese είναι τόσο περιττό. Δεν λες κάτι που δεν είναι αυτονόητο. Θα πω όμως για την καταπληκτική ερμηνεία το De Niro(όχι ότι αυτό δεν είναι αυτονόητο) που είναι ικανός να σου κόψει τα ύπατα μόνο με την εμφάνισή του...


Το φινάλε ίσως θεωρηθεί προβλέψιμο. Είναι όμως; Το Happily Ever After μπορεί να λειτουργήσει σε αυτή την οικογένεια; Μπορούν πλέον, αφού έφτασαν ένα βήμα πριν χάσουν τα πάντα, να συνεχίσουν ενωμένοι και δυνατοί(κάτι που δεν ήταν ποτέ); Πολύ αμφιβάλω...

If you make me look bad, I will never ever talk to you again. Ever...

Τον Gallo τον είχα γνωρίσει όπως οι περισσότεροι από το Brown Bunny. Ταινία συνώνυμη του πόνου από αυτές που κάποιοι σαδιστές φτιάχνουν για να μας βασανίζουν. Να μπαίνουν κάθε πρωί με τις κάλτσες στο μπάνιο και να πατάνε νερά τους εύχομαι... Το κουνέλι το έχω δει δυο φορές. Πόνεσα αλλά να πω την αλήθεια δεν με άγγιξε και πάρα πολύ. Ίσως αν ήμουν άντρας. Ή άντρας καμένος από γυναίκες όπως φαίνεται να είναι ο Gallo(είναι;). Περισσότερο από όλα με τράβηξε ο ίδιος ο δημιουργός. Έτσι βρέθηκα να βλέπω το Tetro έχοντας βαρεθεί απίστευτα κι αυτό το πρόσωπο να με κρατάει εκεί και κυρίως ξύπνια. Και εχθές είδα το Buffalo '66 του ίδιου, με πρωταγωνιστή -τι περίεργο- τον ίδιο! Τι ωραίος άντρας... Βασικά έχει ένα πρόσωπο που ενώ δεν είναι όμορφο σε καθηλώνει και το κοιτάς. Και κάτι τέλεια μάτια. Από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που πρόσεξα τα μάτια κάποιου. Ας προχωρήσω στην ταινία όμως γιατί πάλι κακόγουστη θα με λέτε!

Ο Billy έχει μόλις αποφυλακιστεί και θέλει να επισκεφτεί τους γονείς του. Τους έχει πει ψέμματα ότι είναι παντρεμένος, πετυχημένος, ενώ για την φυλακή δεν ξέρουν τίποτα. Απαγάγει τη Layla και την βάζει να πει πως είναι η γυναίκα του για να κάνει καλή εντύπωση στους γονείς του. Εκείνοι σχεδόν δεν τον θυμούνται, ενώ η Layla τον ερωτεύεται. Ο Bill βγάζει μια επιθετικότητα. Οι άμυνές του φτάνουν δυσθεώρητα ύψη και ανοίγεται ελάχιστα και καταλάθος. Πονάει, είναι μόνος, όλα μοιάζουν δύσκολα. Οι ίδιοι του οι γονείς τον έχουν σαν μακρινή, θολή ανάμνηση και δεν προσπαθούν καν να το κρύψουν. Κατεστραμμένος, πληγωμένος, ένας σωρός από κομμάτια που αναρωτιέσαι αν ποτέ θα μπορέσει κάποιος να ενώσει ξανά. Ή μάλλον αν θα αφήσει ποτέ κάποιον να το κάνει. Ο ίδιος είναι ανώριμος, κολλημένος στα εφηβικά του χρόνια, ακόμη με τον παιδικό ανεκπλήρωτο έρωτα στο μυαλό του. Και αυτό είναι από τα πιο ηλίθια πράγματα που έχω δει αλλά είναι τόσο ηλίθια αληθινό. Ποτέ δεν καταλάβαινα γιατί κάποιοι άντρες μπαίνουν σε τέτοιες διαδικασίες, πως γίνεται να μη μεγαλώνουν ποτέ, γιατί αφήνονται να πληγωθούν έτσι. Έτσι κι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν τέτοιο αιώνιο έφηβο που δραματοποιεί καταστάσεις και στο μυαλό του έχει ήδη φέρει το τέλος του κόσμου.

Και στο επίπονο ταξίδι στο παρελθόν τυχαία βρέθηκε να τον συνοδεύει μια κοπέλα γεμάτη θάρρος και υπομονή. Από φόβο στην αρχή, από περιέργεια στη συνέχεια, από αγάπη στο τέλος έμεινε δίπλα του. Την έδιωξε, της φέρθηκε άσχημα, δεν την υπολόγισε σχεδόν ούτε μια στιγμή. Αλλά εκείνη το είχε δει. Είχε δει εκείνο το μικρό φως μέσα στο σκοτάδι του και την τράβηξε σαν πεταλούδα της νύχτας(ναι έγραψα τέτοια γελοιότητα!). Θα αντέξει την εκδικητική στάση του Billy, όλη την ένταση που της μεταφέρει και ανά στιγμές φαίνεται να τον κερδίζει! H Christina Richie πάντα μου έβγαζε μια συμπάθεια, έτσι κι εδώ είναι πολύ γλυκιά.

Η σκηνοθεσία δεν ξέρω αν μου άρεσε ή όχι. Είχε στιγμές που δεν μου άρεσαν. Κάνει κάτι με τους φωτισμούς που κάπως με ενοχλεί. Αλλά σε άλλες φάσεις μου άρεσε πολύ. Στο σπίτι του και ειδικά οι σκηνές στο τραπέζι. Βέβαια είμαι λίγο βλάκας και στην αρχή απορούσα γιατί κάθονται τρεις τρεις! Ίσως αυτό δεν έπρεπε να το γράψω... Πάντως κόλλησα με το ταινιάκι και μάλιστα μου άρεσε περισσότερο από το Brown Bunny. Δεν ταυτίστηκα ούτε εδώ με τον ήρωα (εξάλλου πως θα μπορούσα είμαι κι εγώ γυναίκα, και όπως λέει ο ίδιος "...girls stink. They stink. They're evil. And they're all bad. They're backstabbers"), όμως τον αγάπησα πολύ. Κέρδισε αμέσως την καρδιά μου όπως και της Layla. Επίσης ήταν τρομερές οι μουσικές επιλογές και εδώ. Αυτή τη φορά γραμμένες από τον ίδιο τον Gallo ο οποίος κάθε φορά μόνο τις κουρτίνες που δεν κρεμάει στις ταινίες του (ή μπορεί να το κάνει και αυτό, uncredited).

10 λόγοι για να συνεχίσω να βλέπω το Treme:

1. Είναι από τις λίγες σειρές των οποίων μου άρεσε κάθε δευτερόλεπτο του πιλότου

2. Είχα πολύ καιρό να δω μια σειρά που να βγάζει τόση ζεστασιά

3. Πρώτο επεισόδιο και κάνει guest ο Elvis Costello!

4. Η σκηνοθεσία είναι τρομακτικά υψηλού επιπέδου

5. Πρώτο επεισόδιο και οι ερμηνείες συγκλονίζουν

6. Ενώ μπορούσε να βγάζει μιζέρια πολύ χαλαρά, είναι τρομερά αισιόδοξο

7. Η μουσικές είναι μαγευτικές

8. Παίζει ο θεούλης John Goodman

9. Ένιωσα ένα κρακ στην καρδιά μου και διάολε είναι το πρώτο γαμημένο επεισόδιο. Παρακάτω τι θα νιώσω;

10. Την αγαπάω ήδη...

Αλήθεια το βλέπει κανείς; Είναι από τους δημιουργούς του Wire οπότε όσοι το έχετε δει καταλαβαίνει για τι επίπεδο μιλάμε. Επίσης έμαθα πως παίζουν και κάποιοι από τους ηθοποιούς του. Πάντως δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα και ήδη την προτείνω ανεπιφύλακτα...

Chloe

                                                                                       
Πήγα με πολύ μικρές προσδοκίες κυρίως λόγω της υπόθεσης που μου φάνηκε κλισέ αλλά τελικά δεν πέρασα άσχημα. Κάτι οι ανατροπές, κάτι η ωραία σκηνοθεσία, κάτι η θεά Julian Moore ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα! Πρώτα όμως θα γκρινιάξω λίγο... Γιατί καλοί μου άνθρωποι μιλάτε στο σινεμά; Στο διάλειμμα ή όταν τελειώσει το έργο δεν μπορείτε να τα πείτε; Και δεν με ενοχλούν μια δυο ατάκες, αν είναι και πετυχημένες θα γελάσω αλλά το να πιάνεις κουβέντα είναι εκνευριστικό. Ή το άλλο με το κινητό. Ωραία δεν το χαμήλωσες, άνθρωπος είσαι το ξέχασες. Και στις καλύτερες οικογένειες συμβαίνει. Αφού χτυπάει γιατί δεν το κλείνεις; Και πες πρέπει να το σηκώσεις, μπορεί να γεννάει η γυναίκα σου μίλα ψιθυριστά και σύντομα. "Έλα ρε είμαι σινεμά, όχι όχι μίλα" Πας καλά άνθρωπε; Επίσης όλοι αυτοί που μιλούσαν δεν ήταν πιτσιρίκια αλλά γύρω στα πενηνταφεύγα! τρόπους τόσα χρόνια δεν έμαθαν; Ουφ τα είπα και ηρέμησα(;)... Πάμε στην ταινία τώρα:

Γυναικολόγος υποψιάζεται ότι ο άντρας της της τα φοράει. Αντί λοιπόν να του κάνει κουβέντα ή να βάλει ντετέκτιβ ξέρω 'γω, στέλνει την Chloe, πόρνη πολυτελείας να του την πέσει για να δει αν θα τσιμπήσει. Και μετά να της πει όλες τις πικάντικες λεπτομέρειες. H Chloe είναι ένα πανέμορφο κορίτσι που ξέρει πως να σαγηνεύσει τους πάντες. Πείθει με το βλέμμα και όχι με τα λόγια. Ανάμεσα στις δυο γυναίκες αναπτύσσεται μια ερωτική έλξη. Για τη μία είναι έρωτας, πάθος, εμμονή για την άλλη απλά σύμπτωση, δίψα για λίγη τρυφερότητα, θέμα συγκυριών. Και αυτή δεν είναι καλή βάση για τη σχέση και την επικοινωνία δυο ανθρώπων!

H Julian Moore είναι απίθανη. Πόσο μου αρέσει αυτή η γυναίκα. Κι ερμηνεύει πάντα καλά. Χωρίς υπερβολές, υστερίες, εξαιρετική. Όμως μου άρεσε πολύ και η Amanda Seyfried. Πολύ όμορφη και συμπαθητική ηθοποιός. Βέβαια μας θύμιζε τρελά μια φίλη μας και ανα φάσεις δεν μπορούσαμε να συγκεντρωθούμε στην ταινία αλλά είχε και αυτό το χαβαλέ του. Ο Liam Neeson με εκνεύρισε λίγο όπως έπαιζε και στεναχωρήθηκα.

Ο Εγκογιάν έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στη σκηνοθεσία. Σε αγχώνει, σου περνάει την ένταση των χαρακτήρων των ερωτισμό του σε κάποιες στιγμές. Είχα διαφωνία με κάποιον που είδε την ταινία. Μου είπε ότι ο Εγκογιάν προσπαθεί να βγάλει υπερβολικό ερωτισμό και δεν τα καταφέρει. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες ερωτικές σκηνές μου φάνηκαν κάπως "μαγκωμένες". Απλά εγώ το θεώρησα σκόπιμο. Μοναξιά, αποξένωση, φόβο, αυτά ένιωσα εγώ. Ήταν εσκεμμένο ή τυχαίο(ή απλά εγώ ήμουν σε τέτοια φάση) δεν μπορώ να το ξέρω. Εμένα πάντως με κάλυψε!

Σε γενικές γραμμές μου άρεσε αρκετά η ταινία, για απροσδιόριστο όμως λόγο με ενόχλησε το τέλος. Δεν ξέρω τι δεν λειτούργησε στο κεφάλι μου ή τι θα ήθελα να δω απλά η τελευταία σκηνή με ξενέρωσε. Το ίδιο και η ανάπτυξη των χαρακτήρων. Σαν κάπως βιαστική , κάπως επιπόλαιη μου φάνηκε. Πάντως και καλά πέρασα και δεν το μετάνιωσα. Δεν ξέρω αν θα την έβλεπα πάλι αλλά σίγουρα είναι καλή ταινία.

ΥΓ: Κάποια στιγμή λέει η Chloe στον γιο της Moore:" Είσαι ο γιος της Dr. Stewart;" Και αυτός της απαντάει: "Εσύ είσαι ασθενής της μητέρας μου;" Και λέει η φίλη μου που είχαμε πάει μαζί "γιατί αν είσαι να πάω να της φιλήσω το χέρι"! Για να πεις τέτοια ατάκα μια φορά μιλάς στο σινεμά!!!

Πλάνα αρχείου: If I'm not back in five minutes, call the Pope...

                                                                      
Η ταινία λέγεται Jesus Christ Vampire Hunter άρα εγγυημένη καλτιά! Από την πρώτη σκηνή όπου ένας ημίτρελος που θυμίζει αδύνατο Πανούση πετάγεται από ένα θάμνο για να μας κάνει εισαγωγή στην ταινία καταλαβαίνεις πως σε αυτή τη ζωή δεν τα έχεις δει όλα!


Σημείωση 1: Τα Βαμπίρ δεν έχουν πρόβλημα να βολτάρουν την ημέρα.
Σημείωση 2: Τα βαμπίρ τα έχουν βάλει με τις λεσβίες της περιοχής(οι οποίες είναι και η πλειοψηφία).
Σημείωση 3: Τα βαμπίρ οδηγούν, έχουν κινητά και καθαρίζουν τα δόντια τους με το δάχτυλο(μπλιαχ!).


Απηυδισμένος ο πάτερ βρίσκει το πανκιό της γειτονιάς(τελικά κι αυτός κάτι σε πάτερ είναι) που τον πετάει με τη βέσπα στην κοντινή παραλία όπου ο Ιησούς βαφτίζει κόσμο(τους κάνει πατητές) και πίνει λεμονάδα για να ζητήσουν τη βοήθειά του. Σκάνε μύτη κάτι βαμπίρ και ο Jesus τους αρχίζει στα μπουνίδια.


Σημείωση 4: Είναι φανερό πως οι κυνόδοντες τους ενοχλούν!

Πάτερ και πάτερ πανκιό δεν είχαν την τύχη του Ιησού και ψοφάνε νωρίς νωρίς. Ο Ιησούς για ανεξήγητο λόγο πάει στο μπαρμπέρη της γειτονιάς όπου ξεφορτώνεται το μαλλί και το μούσι, κάνει και τρύπα στο αυτί για να είναι μοντέρνος και βγαίνει έξω φωνάζοντας Revelation!!! Ο χιτώνας προφανώς δεν τον ενοχλούσε! Και τότε αρχίζει να τραγουδάει! ΚΑΙ μιούζικαλ! Εννοείται τον συνοδεύουν χορευτικά από τους περαστικούς αλλά επειδή μιλάμε για τον θεάνθρωπο κάνει και μερικά θαύματα στο πέρασμα του!


Ο Ιησούς στη συνέχεια θα συναντήσει μια νόστιμη πιτσιρίκα, θα αγοράσει καινούρια ρούχα και μαζί με την κοπελιά ακολουθούν μια βαμπιρέλα και τελικά βρίσκονται να παρακολουθούν έναν τρελαμένο επιστήμονα που πετσοκόβει πτώματα λεσβιών που του προμηθεύουν τα βαμπίρ. Αυτό το κάνει γιατί μετά το δέρμα το παίρνουν τα βαμπίρ και με αυτό προστατεύονται από τον ήλιο!


Επόμενη στάση: Lesbian drop-in centre όπου τα βαμπίρ προκάλεσαν κανονικό μακελειό και μια τύπισσα (μάλλον μάνα ή γειτόνισσα του σκηνοθέτη) τραβάει τα μαλλιά της και ουρλιάζει. Ακολουθεί ξύλο σε ταράτσα κι επειδή μάλλον ο σκηνοθέτης θέλει να τονίσει την ανθρώπινη φύση του Ιησού, αυτή τη φορά τις τρώει!


Ακολουθεί δραματική σκηνή με άκρως λυπητερή μουσική. Ο Θεάνθρωπος πεσμένος στο δρόμο να παρακαλάει τους περαστικούς να τον βοηθήσουν. Ένας παπάς και ένας αστυνομικός αρνούνται ενώ τελικά τον περιμαζεύει τρανσέξουαλ μου τον μεταφέρει στο σπίτι της.


Κι εκεί που νομίζεις ότι τα είδες όλα, έρχεται η επικότερη σκηνή που έχεις δει σε ταινία! Εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει τίποτα που να τη φτάνει! Ο Ιησούς έχει πάει να φάει και όταν η σερβιτόρα του φέρνει το επιδόρπιο(παγωτό με κεράσια) αυτό αρχίζει να μιλάει! Ακολουθεί ο εξής διάλογος, τον οποίο είδα τρεις φορές για να πεισθώ ότι δεν το φαντάστηκα:

Jesus...
Is that you, bowl of cherries?
Do bowls of cherries talk, Jesus?
I don't know. I've seen a lot of strange things over the years.
You need help, Jesus, and I will not forsake it.
Ohh, it's you Dad. So what's your advice?


Προς βοήθεια του Ιησού θα καταφτάσει ο Μεξικανός wrestler El Santos. Μαζί θα πάνε στο μπαρ όπου συχνάζουν τα βαμπίρ, ο Ιησούς θα τον συγχωρέσει για τις αμαρτίες του, θα ακούσουν ένα τραγουδάκι και ο Jesus θα ανέβει στη σκηνή, θα πει και αυτός ένα και θα παίξει και drums. Ακολουθεί ξύλο, παλούκωμα με οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς, βρωμερές από σκόρδο εκπνοές(προνόησε ο Άγιος να φάει κάτι που μοιάζει με πιτόγυρο με extra garlic sauce πριν κάνει ντου) και πολλά άλλα ευφάνταστα που από τα δάκρυα που είχαν θολώσει τα μάτια μου δεν πολυκατάλαβα(μιλάμε τρελό γέλιο)...


Εμφανίζεται και η Παναγία(ένα πλαστικό αγαλματάκι που αναβοσβήνει) και τα λέει με το γιο της. Χαίρεται όταν μαθαίνει πως το καμάρι της βοηθάει κάτι λεσβίες καθώς:Oh, God loves them. They get so much done in a day, don't you think? Τέρμα οι κουβέντες, τα βαμπίρ έπιασαν τον Santos και έτσι παρασέρνουν τον Ιησού που καταλήγει ένα βήμα πριν τον δεύτερο θάνατο! Ακολουθούν μερικές ακόμη επικές σκηνές απλά για να επιβεβαιώσουν πόσο cool είναι ο Jesus.


Η ταινία είναι άθλια. Ο σκηνοθέτης πρέπει να είχε ρεπό, οι ηθοποιοί μάλλον τον μισούσαν, τα εφέ είναι για γέλια... Γιατί όμως το αποτέλεσμα είναι τόσο απολαυστικό; Απίστευτο γέλιο! Στα συν το έξυπνο χιούμορ, το ανεκδιήγητο αλλά τόσο εμπνευσμένο σενάριο και (δεν πιστεύω ότι το λέω αυτό) τα μηνύματα που περνάει...

Πρωτοτυπία: 8/10 Ο Jesus, βαμπίρια, λεσβίες με δέρμα που βοηθάει στο να κυκλοφορούν μέρα τα βαμπίρ... Τι άλλο να είχε πια;
Γέλιο: 7/10 Ακόμη κι όταν το χιούμορ είναι κακό, είναι τόσο αψυχολόγητη ταινία που γελάς.
Αίμα: 3/10 Δεν το λες και πολύ, ούτε εντυπωσιακό!
Καλτίλα: 9/10 Ήδη από τον τίτλο!